VERTELSTER

Het is begin jaren zestig en het inmiddels achttienjarige kokette meisje Katinka heeft het benauwende leven in het landelijke dorpje waar ze met haar ouders woonde ver achter zich gelaten. Sinds enkele jaren is ze leerling-verpleegster in een inrichting voor zwakzinnigen, niet ver van Nijmegen, waar zij zich er op toelegt om een goed verpleegster te worden. Gewetensvol en vol ijver bestudeert ze alles wat haar wordt opgedragen, maar ondertussen kijkt ze wel uit naar het moment dat ze daar binnenkort mee klaar is.

Naast haar studie is haar grote passie namelijk de muziek, en dan vooral de hippe jongerenmuziek zoals die zich nu overal aandient. Liefst zou ze daar altijd mee bezig zijn, eindeloos oefent ze op haar gitaar, ooit wil ze moeiteloos alle nummers van haar muzikale helden kunnen spelen en liefst zou ze ook zelf liedjes gaan schrijven. Ondertussen verkende ze het uitgaansleven van Nijmegen en maakte ze kennis met de ‘nozems’, die jongens die met hun met vet opgekamde kuiven op brommers rondreden om op die manier de te meisjes imponeren en de volwassenen te irriteren.


Werkschuw langharig tuig

Inmiddels hebben de nozems met hun kuiven hun langste tijd gehad, geloof ik, want dankzij nieuwe bands als ‘The Beatles’ en ‘The Rolling Stones’ laten veel jongens nu hun haren lang groeien en zijn de meeste buikschuivers ingeruild voor een Puch of een Tomos, van die hippe brommers met een hoog stuur. Zelf heb ik inmiddels ook een brommertje met een verhoogd stuur, een knaloranje Berini, zo een met een mandje op een rekje op het voorwiel, gekocht van mijn zuur verdiende geld en ik ben er apetrots op. Het geeft me de vrijheid om te gaan of staan waar ik wil en dat doe ik dan ook ijverig, bijna iedere week ben ik minstens twee keer in Nijmegen te vinden.

Eindelijk hebben ook veel meisjes mijn voorbeeld gevolgd door te stoppen met dat touperen. Ik vind de nieuwe mode aanzienlijk leuker, meisjes zien er niet meer zo opgeprikt uit en jongens met lang haar krijgen er een zachter uiterlijk door, wat me wel bevalt. Ook is het leuk dat er veel meer hippe kleding is gekomen, sinds kort gingen in de inrichting onze uniformen in de mottenballen en mogen we de kleding van onszelf dragen. De nieuwste rage zijn de spijkerbroeken, sinds die uit Amerika kwamen overwaaien heeft iedereen ze en ik draag er ook regelmatig een, meestal samen met een spijkerjackje. Maar nog vaker trek ik toch een minirokje aan, ik vind dat zeker als het warm is prettiger dragen en mijn benen komen daaronder zo mooi tot hun recht.

Inmiddels ga ik niet vaak meer naar de dancing, het is daar iedere avond van het weekeinde hetzelfde, een vleeskeuring van meisjes terwijl wij als onnozele schapen maar moeten afwachten of we worden gevraagd, ik voel me daar inmiddels echt te goed voor. Sinds kort heb ik samen met wat andere meisjes ‘Doornroosje’ ontdekt, een alternatief jongerencentrum waar ik het veel leuker vind, altijd is er wel iets te doen. Het begon toen we op een gegeven moment ergens een pamfletje zagen hangen dat ‘The Golden Earrings’ er zouden optreden en waarschijnlijk zal ik die avond mijn hele leven niet meer vergeten.

Ik kan het bijna niet geloven wat zo’n groepje van maar vier jongens aan muziek weet te maken, het is alsof ik nu pas begrijp waarom ik altijd zo graag op mijn gitaar speel, als een soort voorbereiding voor deze ervaring. De muziek die die Haagse jongens maken is niet eens steeds even mooi maar het rauwe en het indringende ervan is geweldig, het giert door je lichaam en het is alsof ik volledig door hen ben wakker geschud. Ineens ben ik heel anders om me heen gaan kijken, het leven is niet alleen maar hard werken zoals papa en mama en al die andere grote mensen doen, je mag er ook van genieten. En muziek is daarbij heel belangrijk, inmiddels zijn er ook in Amerika veel vernieuwende artiesten opgestaan zoals Joan Baez, Bob Dylan en ‘The Byrds’. Ik wil ze allemaal leren kennen en kunnen naspelen op mijn gitaar.

Ik voel dat ik aan het veranderen ben en ik denk dat ik dankzij deze nieuwe instelling Ernst heb leren kennen. In Doornroosje komen heel andere jongens dan in de dancing, ze lopen voorop in het laten groeien van hun haar en ook lopen ze voorop in het laten zien dat je in het leven plezier mag hebben. Niet dat ze dat plezier altijd tonen, want ze hebben de hash ontdekt en daar word je nou niet bepaald heel bruisend van. Door de grote mensen worden zij heel denigrerend ‘werkschuw langharig tuig’ genoemd, wat echt maar half klopt. Dat werkschuwe begrijp ik nog wel maar tuig is totaal niet op zijn plaats want deze jongens doen nog geen vlieg kwaad, daar zijn ze meestal dankzij de hash veel te sloom voor.

Reddende engel

Maar goed, wat ik wil vertellen is dat ik zojuist in een van die hangerige groepjes langharigen een jongen zag die zeg maar bij mij de bliksem deed inslaan, het raakte mij tot tussen mijn benen, iets wat ik nog nooit zó gevoeld heb. En zo te zien gebeurde dat bij hem ook want ik merkte op dat zijn ogen ondanks de hash-sigaret die hij rookte ver open gingen en dat hij me daarna zo lang nakeek dat hij zijn nek zowat verrekte. Hij oogt als mijn totale tegenstelling, waar ik blond ben en blauwe ogen heb is hij gezegend met lange zwarte haren en donkerbruine ogen, alsof hij een halfbloed is. Hij is echt mooi om te zien en het voelt terwijl ik hem passeer en we elkaar aankijken alsof hij in éen seconde volledig bezit neemt van mijn wezen. Terwijl ik doorloop naar het podium ben ik me intens bewust van hoe hij me nakijkt, het voelt bijna alsof ik zweef.

Het is wat ze hier in Doornroosje noemen de ‘Probeer-het-ook-maar-eens avond’, een keer per maand op vrijdagavond kan iedereen die muziek maakt zich inschrijven om hier een kwartier lang de eigen kunsten te vertonen, waarna de avond wordt afgesloten met een regionale veelbelovende band. Heel vaak is het niet alles wat mensen dan ten gehore brengen maar soms zit er echt een pareltje tussen. Ik heb na lang aarzelen besloten ook een keer mee te doen, enkele meisjes die bij mij in de flat op dezelfde gang wonen vinden dat ik echt talent heb. Na lang zoeken en veel aarzelen selecteerde ik twee nummers, ‘Hello Mary-Lou’ van Ricky Nelson en ‘Blowin’ in the wind’ van Bob Dylan. Voor de zekerheid nam ik ook nog ‘Twist and shout’ van The Beatles en avond na avond studeerde ik ze in, inmiddels kan je me midden in de nacht wakker maken en dan zing ik ze half-slapend zo voor je weg.

Speciaal voor vanavond heb ik kleding in die nieuwe hippietrend gekocht op de tweedehands markt bij de Stevenskerk, een lange rok en een fleurig bloesje, en in mijn haar heb ik enkele dunne staartjes met veelkleurige koordjes gevlochten. De rest van mijn inmiddels echt lange blonde haren heb ik los laten hangen en samen met de lijntjes om mijn blauwe ogen vind ik dat ik best wel om aan te zien ben. Ik hoopte dat me dat wat zelfvertrouwen zou geven maar tegen de tijd dat ik aan de beurt ben gieren de zenuwen me door mijn lichaam en als ik op het podium op een hoge kruk met mijn gitaar mijn plaats inneem ben ik inmiddels erg bang dat ik geen noot meer uit mijn keel krijg.

Als ik wordt aangekondigd door een jongen die het amper voor elkaar krijgt boven het lawaai uit te komen besef ik dat het misschien niet zo slim was om zo’n rustig nummer als ‘Blowin’ in the wind’ te kiezen, maar daar is het nu te laat voor. Toen ik opkwam was iedereen wel even stil om me aan te gapen maar inmiddels is het alweer zo lawaaierig dat ik daar nooit bovenuit ga komen. Als ik inzet komt het schijnbaar bij niemand op om eens te gaan luisteren en al na een halve minuut vraag ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. De meisjes die vanuit de inrichting met me mee kwamen zie ik in de verte verdwijnen, blijkbaar generen ze zich voor me nu ik er niets van bak.

Ik begin me net te bedenken dat ik er maar beter mee kan ophouden als juist op dat moment die leuke halfbloed-jongen voor het podium opduikt. Hij geeft me een grappige knipoog, gebaart me even te stoppen, springt dan op het podium en brult ‘koppen dicht allemaal en luisteren!’ En het werkt, langzaam maar zeker wordt het stil en dan zet ik opnieuw in. Ik heb geen idee of het door iedereen een succes gevonden wordt, aan het eind krijg ik een dun applausje maar ik heb er in ieder geval éen fan bij, en dat is die leuke jongen. Hij is niet meer voor het podium weg gegaan en na afloop klimt hij er weer op en roept dan in mijn oor: ‘dat was heel mooi, ontzettend mooi meisje!’

Het is Ernst met Katinka

Vervolgens pakt hij een of ander trommeltje uit een stapel muziekinstrumenten achter ons, gaat dan in kleermakerszit naast me zitten met dat ding tussen zijn benen en knikt me toe, alsof het vanzelfsprekend is dat we nu samen verder gaan. Blijkbaar kijk ik hem nogal dommig aan want met een brede lach geeft hij me weer een knipoog en zegt dan: ‘kom-op …ehm?’ ‘Katinka’ reageer ik. Hij weer: ‘Hmm, leuke naam, Katinka. Nou, ik ben dus Ernst. Kom-op Katinka, zullen we dan maar? Ik begeleid je.’ Ik kan moeilijk hier ruzie gaan staan maken dat hij weer moet vertrekken en dus zet ik ‘Hello Mary-Lou’ in, en ik moet eerlijk zijn, als hij eerst zachtjes maar dan steeds aanweziger een ritme onder mijn liedje zet krijgt het wel meteen veel meer kracht.

Dat is ook te merken aan de zaal want mensen beginnen al gauw een beetje mee te bewegen en als aan het eind van het nummer zo’n beetje iedereen mee staat te doen krijgen we een dik applaus. ‘Heb je nog een nummer?’ vraagt Ernst en dan zet ik ‘Twist and shout’ in. Verbluffend zo snel als mijn gitaarspel en zijn trommeltje elkaar gevonden hebben, samen vormt het een drijvende ritmesectie, waardoor mijn zang veel beter tot uiting komt. Nu gaat de zaal echt helemaal los en aan het slot mogen we een groot applaus in ontvangst nemen.

Dan neemt Ernst mijn hand en trekt hij me mee richting zijn groepje vrienden, alsof het totaal vanzelfsprekend is dat ik daarin toestem. Daar is het inmiddels een vrolijke bedoening geworden, er zijn nog meer jongens en ook nogal wat meisjes aangeschoven. Bij hen aangekomen zet Ernst zoals daarstraks op het podium een flinke stem op: ‘Hallo allemaal, dit is Katinka’ en dan zachter tegen mij, duidelijk een beetje geinend: ‘welkom bij de langharigen ofwel die verdomde Beatniks, Katinka.’ Alsof ze me allemaal al jaren kennen wordt er een zitzak voor me vrij gemaakt en als ik plaats wil nemen ploft Ernst opnieuw alsof het de gewoonste zaak van de wereld is naast me. Omdat het een beetje krap is zitten we zij aan zij en als ik me een beetje van hem af probeer te bewegen is daar weer die leuke knipoog: ‘relax meisje, ik doe je niks hoor’ en dan laat ik het maar gaan, deze jongen is een soort windhoos die ik maar moet laten uitrazen.

In het begin voel ik me wat ongemakkelijk maar spoedig blijkt dat het een heel aangename groep jongelui is, als je praat is het goed, als je zwijgt is het ook goed, alsof het een beekje is waar het water in rustig tempo naar het laagste punt veel verderop kabbelt. Na een tijdje van alles eens goed in me opnemen vraag ik aan Ernst wat dat nou eigenlijk zijn, ‘Beatniks’. Hij vertelt me dan dat het jongeren zijn die vinden dat de volwassenen er eigenlijk een zootje van hebben gemaakt en dat iedereen wel met wat minder toe kan. Dan hoef je niet zo hard te werken, het is beter voor het milieu en je houd meer tijd over voor elkaar en voor de liefde. Tja, zit wel wat in allemaal.

Regelmatig komt er een hash-sigaret voorbij maar ik sla steeds over, geen idee wat dat spul met je doet. Na de derde of de vierde keer houdt Ernst de sigaret voor mijn mond: ‘toe Katinka, probeer het eens, best wel relaxed hoor.’ Eerlijk gezegd denk ik dat ik dit nooit zou hebben gedaan als de sfeer niet zo ontspannen zou zijn geweest. Ik voel me volledig op mijn gemak bij Ernst en al deze andere mensen en voor ik het besef neem ik een trek. Waarna ik ook meteen spijt heb want ik proest het uit, wat een gemeen gevoel in mijn longen!

Maar Ernst houdt aan en ook de ronde daarop doe ik uiteindelijk toch mee, en dan is het al een stuk minder gemeen, omdat ik nu weet wat me te wachten staat. Na nog een paar keer een ‘hijs’ genomen te hebben voel ik me intens ontspannen worden en geniet ik nog meer van deze groep mensen en van Ernst zijn lichaam tegen het mijne. De zitzak is eigenlijk te klein voor ons tweeën, wat als gevolg heeft dat hij over de hele lengte van zijn lichaam tegen het mijn drukt, wat ongekend intiem voelt, nooit eerder zat ik zo tegen het lichaam van een jongen.

Commune

De avond vliegt voorbij en tot mijn verrassing, als de laatste band wordt aangekondigd, springt de hele groep om me heen op en beklimt iedereen het podium, jongens, meisjes, allemaal pakken ze een instrument uit de stapel die daar klaar staat. De jongen die mij ook aankondigde roept dan dat dit het laatste optreden is en vraagt aandacht voor ‘de veelbelovende groep LYLE’! Ik sta vooraan, tegen het podium gedrukt, terwijl iedereen achter me opdringt om maar niks te hoeven missen. Een meisje naast me zegt dat LYLE hier wel vaker optreedt en dat dan altijd de tent helemaal wordt afgebroken.

En ze heeft gelijk, er ontrolt zich daarna een schouwspel voor me wat ik nog nooit beleefde. De groep speelt vrolijke muziek die zo intens aanstekelijk werkt dat iedereen al gauw staat te bewegen en te dansen. Geen van de nummers die ze spelen hoorde ik ooit eerder en toch lijkt het alsof het allemaal bekende muziek is, het lijkt wel wat op die oude volksmuziek, maar dan opnieuw uitgevonden.
Er staan zeker tien mensen op het podium en allemaal bespelen ze wel een instrument, viool, drums, gitaren, ik zie zelfs een blokfluit en een accordeon en alles bij elkaar klinkt het ontzettend aanstekelijk. En hoe kan het ook anders, Ernst blijkt de grote gangmaker te zijn, hij kletst de boel aan elkaar, hij is de zanger en nou ja, wat is hij eigenlijk niet. Boven alles blijkt hij heel leuk te zijn want steeds weer krijg ik knipoogjes van hem en langzaam voel ik hoe mijn lichaam begint te leven voor hem.

Als LYLE op een gegeven moment lijkt af te ronden roept Ernst ineens: ‘en dan nu een extra toegift met een speciale gast!’ Ik zie hoe dit voor de andere leden van de groep als een verrassing komt maar als hij op een mondharmonica heel verstild ‘Blowin’ in the wind’ inzet snapt iedereen direct wat er gaande is. Ze pikken na de eerste maten de melodie op en dan komt Ernst naar me toe en hoewel ik heftig nee schudt sjort hij me alsof ik niks weeg met zijn beide handen onder mijn oksels het podium op. Daar drukt hij me mijn gitaar in mijn handen en brult dan door de microfoon ‘mag ik voor de tweede keer vanavond jullie aandacht voor dit zeer getalenteerde en kokette meisje Katinka!’ Als dan ook nog eens de hele zaal in gejoel en gefluit en geklap uitbarst zet ik me over mijn gêne heen, maak dan een kleine révérence en haak met mijn gitaar in op de melodie die LYLE nog steeds als intro gaande houdt.

Het wordt de meest spirituele ervaring van mijn leven. het is ongelofelijk om met een groep enthousiaste gelijkgezinde mensen muziek te maken, muziek die ook nog eens goed ontvangen wordt. Samen met Ernst zing ik de coupletten waarna de hele zaal het refrein ‘the answer my friend, is blowin’ in the wind’ mee zingt en op de maat klapt en stampt. Het lijkt alsof de hele zaal in een roes komt, het doet er allemaal niet meer zo toe, het leven dient zich aan en we hoeven alleen maar mee te gaan in de flow die het aanbiedt. Ik begrijp niet waar ik het vandaan haal maar dit zijn de gedachten die als vanzelf in me opkomen terwijl ik daar eindeloos die zin herhalend sta te zingen.

Na afloop is het volstrekt ondenkbaar dat ik meteen naar mijn verpleegsterskamertje in de zwakzinnigeninrichting terugkeer, er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om Ernst nu alweer los te laten. Bovendien móet ik ook wel met hem en de rest van LYLE meegaan, want mijn ‘vriendinnen’ van de inrichting kozen het hazenpad toen het niet goed leek te gaan met mijn optreden, en de laatste bus is allang weg. LYLE blijkt een grote afgedankte winkelwagen van de SRV te hebben waarmee ze naar hun optredens hier in de regio toeren. Eenmaal binnen zie ik dat de bus voor de helft vol staat met vastgeschroefde bankjes en het lege achterste deel is bestemd voor alle instrumenten, die nu in een razend tempo worden ingepakt. Niet veel later zit ik naast Ernst en tussen wel vijftien andere ook nog steeds opgewonden mensen als we richting het dorpje rijden waar ze wonen. Dat blijkt toevallig ook nog in de buurt te zijn van de inrichting waar ik werk.

We stoppen bij een oud boerderijtje waar de hele groep is neergestreken en waar ze samen hun huishouden hebben. Volgens Ernst heet dat een ‘commune’, als een gemeenschap delen ze daar alles. Maar mij wil hij duidelijk niet delen, en ik hem trouwens ook niet, voor ik het besef heeft hij me ontvoerd naar een soort opkamertje en trekt hij ook meteen zijn nogal bezwete blouse uit. Ik kijk hem met grote ogen enigszins bezorgd aan: ‘wat ga je doen Ernst?’ Hij kijkt me verbaasd en ook een beetje verbluft aan: ‘…hè? Hé, hallo Katinka, waar kom jij vandaan? We gaan neuken toch, wat dacht je dan?’

Ohw, nou ja, het enige wat ik kan doen is zenuwachtig giechelen: ‘…ehm, dat deed ik nog nooit hoor. Ik weet niet of ik dat wel wil, zo snel al…’ Als reactie tilt Ernst me op, opnieuw alsof ik niks weeg en legt me dan zachtjes op een matras op de vloer: ‘ooit is het voor iedereen de eerste keer, dus daar gaat nu ook voor jou verandering in komen, kleintje.’ Als je het mij vraagt beschouwt Ernst seks als een natuurverschijnsel en misschien moet ik dat dan ook maar doen. Terwijl ik me dat bedenk draait hij een hash-sigaret, die trouwens zoals ik later leer een joint blijkt te heten, komt dan naast me liggen en zegt : ‘laten we deze eerst maar eens roken, dat ontspant je wel. En daarna, Katinka, zal ik je neuken, geloof me, je zal het te gek vinden, je zal nooit meer iets anders willen.’

Ernst is duidelijk niet tegen te houden, en dat wil ik geloof ik inmiddels ook niet meer, net als eerder op de avond in Doornroosje ervaar ik hem als een soort natuurgeweld. Hij is een windhoos die alles waar hij langs komt in zijn baan meeneemt, het komt eigenlijk niet in me op me te verzetten tegen de nieuwe weg naar het andere leven die hij me laat zien.
Na de tweede of de derde hijs voel ik me helemaal rozig worden en als ik Ernst dan aankijk kust hij me, wat mijn eerste tongkus ooit wordt. Ik kan niet geloven dat dit me gebeurt, dat hij zomaar bij me binnenkomt en dat ik met zijn tong mag spelen. Hoe vaak las ik hier niet over in de Sextant, dat zoenen ook een vorm van penetratie is, bijna even intiem als lichamelijke seks. Genietend onderga ik het intense contact van onze monden, dat af en toe door Ernst onderbroken wordt om een kledingstuk bij zichzelf of bij mij uit te trekken, net zo lang tot onze lichamen volledig bloot zijn.

Ik was al wel vaker bloot met meisjes in de buurt, maar met een jongen, dit is echt heel anders. We maken lichamelijk contact met elkaar door ons tegen elkaar aan te drukken, we moeten wel, niets houdt ons meer tegen en het meest geniet ik daarbij van het zachte wrijven van mijn borsten en tepels tegen zijn lijf.

Gemeenschap


Terwijl onze lichamen elkaar zoeken en we onze monden verkennen voel ik terwijl ik Ernst streel voor het eerst in mijn leven een harde penis. ‘Hmm, jouw hand voelt lekker aan m’n lul, Katinka.’
Ohw ja, ‘lul’ dus en die is al duidelijk toe aan actie. Ernst voelt dat natuurlijk ook, want hij duwt hem steeds maar op en neer in mijn hand, en dan: ‘ehm Katinka, wil jij dus met me neuken?’ Dat komt er ineens toch wel heel verlegen uit, ik kan er niks aan doen, het zorgt er voor dat ik moet giechelen. En dan, toch wel tot mijn verbazing dat het nu ineens zó snel gaat, zachtjes: ‘ja graag, Ernst…

Meteen komt hij op me, ik open mijn benen voor hem, waarna hij mijn hele gezicht kust, echt íeder plekje wil hij met zijn lippen aanraken en daarna zijn mijn borsten aan de beurt. Hij schuift zich omlaag over mijn lichaam tot hij met zijn mond bij mijn tepels kom en neemt ze dan een voor een in zijn mond. Ik reageert met zachte kreuntjes en open mijn benen nog verder, het is een reflex dat ik niet kan bedwingen. Ondertussen proeft Ernst van mijn tepels en knabbelt hij eraan, terwijl hij met zijn handen mijn borsten bevoelt. Huiverend houd ik mijn adem steeds even in, het is zo niet te geloven lekker zoals hij mijn lichaam bewerkt. Als Ernst zich daarna een weg over mijn buik naar beneden kust zeg ik, weer een beetje verlegen: ‘doe je wel voorzichtig met me Ernst? Ik heb ’t echt nog nooit gedaan hoor.’ Een beetje ingehouden grinnikend reageert hij: ‘tuurlijk liefje!’

En dan is de tijd van praten blijkbaar voorbij, hij trekt de lipjes van mijn vagina uit elkaar en kust me dan daar, maakt me denk ik glad zodat ik hem kan hebben. Zijn lul is volgens mij keihard en er aan toe om bij mij naar binnen te gaan. Maar eerst bewerkt Ernst nog mijn clitoris, dat knopje daarboven aan mijn vagina, hij brengt zijn mond tegen mijn gleufje aan, waarna ik voel hoe hij met zijn tong contact daar maakt. Volgens de nvsh is het goed een meisje te beffen, om haar goed toegankelijk te maken. Ik dacht dat het eigenlijk vooral een nuttige bezigheid was, omdat ze er in hun blaadjes altijd maar weer erop hamerden dat je als meisje er wel aan toe moet zijn om te gaan neuken. Maar wat ze er niet bij vertelden is dat gebeft worden echt lékker is.

Als Ernst me een tijdje heeft gelikt en ik zo opgewonden raak dat ik mijn vagina steeds steviger tegen hem aanduw, komt hij omhoog en terwijl hij me lief aankijkt voel ik hoe zijn harde lul mijn gleufje opzoekt. Even later heeft hij zijn weg bij mij naar binnen gevonden en duwt hij zich zachtjes een eerste stukje in mij.
We verliezen nu geen moment meer ons oogcontact terwijl Ernst zich langzaam dieper in mij beweegt. Ik kan niet bevatten wat me overkomt, het is zo bijzonder dat een jongen in me komt, ik open nog wat verder mijn benen en trek ze dan wat op. Het doet wel wat pijn maar toch wil ik hem zo diep mogelijk in me en ik voel hoe Ernst beetje bij beetje zijn lul dieper in me schuift.
Na een tijdje voel ik dat hij niet verder komt, het doet wat pijn en dan vraagt hij: ‘gaat het wel?’ Als ik knik: ‘zal ik dan doorduwen?’ Ik antwoord door me nog verder te openen, door mijn benen op te trekken tot mijn knieën bijna mijn schouders raken.

Ik voel dat Ernst maar moeilijk in me komt maar toch is het wonderbaarlijk fijn zoals hij zich bij me binnendringt. Na een paar wat steviger stoten lúkt het hem zijn lul volledig in me te duwen, ineens glijdt hij helemaal in me en voel ik hoe onze lichamen daar beneden elkaar raken. Heel even kreun ik, waarna Ernst wacht. Nadat hij heeft gevraagd of hij weer kan door bewegen en ik ja heb geknikt trekt hij zijn lul uit me terug en steekt hij hem langzaam weer bij me naar binnen. Het voelt heel bijzonder, alsof ik iets wat altijd van mij alleen was ineens deel met een ander. Omdat Ernst mijn eerste jongen is besef ik nu hoe belangrijk het is dat ik een jongen leuk vindt als hij in me komt.

Na een tijdje zet Ernst het echt op een neuken, want dat is dit blijkbaar, dat harde in mij op en neer schuiven van zijn lul. Ik vind het fijn, niet alleen die lul in me maar vooral die leuke jongen op me. Ik voel me met hem verbonden en meer dan ooit raakt het dorp waar ik me niet thuis voelde op de achtergrond, dít is nu mijn leven en hier wil ik zijn.



Heel erg bedankt voor de waardering voor het eerste deel, ik vind het dankbaar en heerlijk om voor jullie te schrijven!
X. Zazie