Allereerst een korte samenvatting van deel 10 en 11: ik ben met Feline (een soort van collega) op een vier dagen durend seminar in Rome. Maandagavond zijn we aangekomen en Feline had dermate veel last van haar rug dat ik haar heb gemasseerd op haar hotelkamer. Die massage liep echter een beetje uit de hand, met als gevolg dat we ons beiden versliepen op de eerste dag van ons seminar, en daar te laat aankwamen. En direct daarop ontving ik een aantal mysterieuze berichtjes van een onbekende afzender, die me verzocht me vanavond op een afgesproken plek in Rome te melden.

Dinsdagavond, 20.00 uur. Ik kom aangelopen op de kruising van de Via Plauto en Borgo Pio. Het Vaticaan is hier letterlijk om de hoek. Genoeg mensen op straat, maar geen herkenbare gezichten. Niemand die op me lijkt te wachten. Er zit niets anders op dan maar even zelf te wachten. "Doe ik hier wel goed aan?" vraag ik me af. "Ik had op dit tijdstip ook ergens met Feline kunnen dineren, iets anders". Niet bepaald een onaantrekkelijke gedachte. Met genoegen denk ik terug aan de pijpbeurt die Feline me zojuist heeft gegeven. "Dat mag ze nog wel een paar keer doen, de komende dagen", luidt mijn conclusie. Feline had me gevraagd de nacht weer bij haar door te brengen, en natuurlijk had ik haar beloofd om haar straks gezelschap te komen houden. "Was het maar al zover, ik kan niet wachten tot dit voorbij is", bedenk ik. Na de verwenbeurt van Feline had ik nog even gedouched, en vrijetijdskleding aangetrokken. Om daarna richting dit kruispunt te wandelen, want dat was qua afstand prima te belopen.

Intussen is er nog niemand hier te zien met wie ik een afspraak lijk te hebben, en ik kijk ongeduldig om me heen. Minuten verstrijken, en mijn irritatie neemt langzaam toe. Ik hou niet van laatkomers, en zeker niet op een vreemde afspraak als deze. We zijn inmiddels een kwartier verder, en ik voel mijn telefoon trillen. Een berichtje, van hetzelfde nummer. "Schattig om te zien dat ik je zo zenuwachtig maak. Weet je wel zeker dat er gisteravond niets is gebeurd?" Weer kijk ik rond. De persoon in kwestie is hier dichtbij, en houdt me in de gaten. Ik zie echter niets vreemds...een berichtje terugsturen dan maar? Maar ik krijg al een nieuw berichtje. "Ik zal je verlossen uit de onzekerheid. 20 meter Borgo Pio in lopen, daar zie een pand met een groene luifel. Ik zit in die bistro." Ik kijk rond, en zie direct welke eetgelegenheid er bedoeld wordt. Ik ben nu toch wel heel nieuwsgierig wie er daar op me te wachten zitten, dus met grote stappen loop ik richting de bistro, en ga naar binnen. De tent oogt een beetje smoezelig van binnen, en het zit vol met luid converserende en gebarende Italianen. Zoekend kijk ik rond. Gevonden. Aan het raam. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik had veel verwacht, maar dit niet...

Ik loop op haar af. "Hoe moet ik haar begroeten?" vraag ik me af. Ze staat op, breed lachend. Haar armen strekken zich uit, klaar om me een dikke knuffel te geven. Zo'n warm ontvangst had ik niet verwacht, na al die mysterieuze berichtjes. Ik loop op haar af, en sluit haar in mijn armen. Die geur...nog steeds hetzelfde. Heerlijk. Het is fijn en vertrouwd, om haar weer in mijn armen te hebben. Het overvalt me, en ik doe mijn best om emoties te onderdrukken. "Ze hoeft niet direct te zien hoeveel ik haar gemist heb", bedenk ik me. Enkele ogenblikken staan we zo, in innige omarming. Ze kijkt schuin omhoog naar me op. "Ik heb je gemist", fluistert ze. "Fijn om je weer te zien."

We nemen plaats. Ik merk dat ik nog steeds niet weet wat te zeggen. Ik ben te overdonderd. Ik neem haar nog eens goed in me op; ze is geen spat veranderd in die paar jaar. Ze ziet er goed uit, in een lichtblauw zomerjurkje, waar haar figuur mooi in uitkomt. Een prachtige dame, nog steeds. Niet dat ik dat verwacht had, trouwens.

Jolijn. Wat heb ik vaak aan haar gedacht. En nu zit ze ineens tegenover me, en het eerste wat ze tegen me zegt is dat ze me gemist heeft. Na die jaren zonder elkaar, en na me de hele dag in spanning te laten zitten. Spelletjes spelen is ze blijkbaar nog niet verleerd. Ik zoek naar woorden. Jolijn is echter de eerste die vrolijk opmerkt: "Ja, het ziet er hier dan wel een beetje ouderwets uit, maar ze hebben hier heerlijke pasta's met vis, en goede wijnen. Eet je mee?" Ik knik. "Jolijntje, ik..." Jolijn lacht om mijn aarzeling. "...je had me hier niet verwacht? Dat geldt andersom ook; ik wist niet wat ik zag, toen ik je vanochtend die zaal binnen kwam lopen, bijna een half uur te laat." En daarna buigt ze voorover, en volgt een samenzweerderige knipoog: "...met je maitresse". Een ober verschijnt aan de tafel. "Saved by the bell", denk ik. Ik wijs naar het glas witte wijn dat Jolijn voor haar neus heeft staan. "Stesso come questa signora", zeg ik in mijn huis-tuin-en-keuken Italiaans. Hetzelfde als Jolijn dus. "Dus vertel," gaat Jolijn verder. "Wie is ze? En wat hebben jullie gisteravond uitgespookt?" Ik vertel dat Feline mijn collega is, en dat we hier samen op het seminar zijn. "Ah, dus ze is mijn opvolgster?" vraagt Jolijn nieuwsgierig, op gedempte toon. Niet dat iemand hier waarschijnlijk Nederlands verstaat, maar dat terzijde. De ober komt teruggelopen met twee menukaarten en een fles Verdicchio, en schenkt een glas voor me in. We bestellen beiden een fettuccine met verschillende vissoorten. "Nee", ga ik verder, "gisteravond was überhaupt de eerste keer met Feline. En ik betwijfel of er een vervolg komt". Ik bedenk me dat ik helemaal geen zin heb om met Jolijn over Feline te praten. Vandaar mijn leugentje om bestwil. Geen idee namelijk, of er nog een vervolg komt met Feline. Er zijn veel leukere (en belangrijkere) zaken die ik met Jolijn zou willen bespreken. Tijd dus voor een verandering van onderwerp.

"Vertel alsjeblieft! Hoe gaat het met je?" En Jolijn vertelt, aan één stuk door. Hoe haar zwangerschap verlopen is (goed), over de bevalling (moeder geworden van een zoontje), hoe de zaken de afgelopen jaren zijn gelopen op het werk (same old story), hoe het loopt in haar relatie met Roel (deel 2 van same old story), en hoe ze op dit seminar beland is (op een vergelijkbare wijze als ik, en ze is hier samen met een mannelijke collega). Ondertussen bestellen we beiden een pasta met diverse soorten vis, op aanraden van Jolijn. Daarna is het mijn beurt om te praten, en ik vertel over hoe het vaderschap me bevalt, de uitdagingen in mijn nieuwe baan (die inmiddels ook wel weer verdwenen zijn, realiseer ik me), en hoe het me thuis is vergaan (same old story, deel 3). Daarna komen we op het spelletje dat ze met me speelde vandaag, en ik geef toe dat ik geen idee had met wie ik van doen had. Jolijn lacht. "Ik kon het bijna niet geloven toen ik je binnen zag lopen vanochtend. Je ging helemaal aan de andere kant van de zaal zitten en kon me met geen mogelijkheid zien. Dus ik besloot tot dit spelletje. Daarna was het wel lastig om me continu voor je te verbergen. En ik ken je een beetje, dus ik wist dat het je bezig zou houden, en ik wist dat je hier zou verschijnen. Ik heb ervan genoten!" Dat kan ik me goed voorstellen: het moet erg grappig zijn geweest, om me zo zenuwachtig en gespannen te zien. Andersom had ik het waarschijnlijk ook erg grappig gevonden. Beschaamd kijk ik haar aan. Gelukkig wordt dit moment onderbroken door de ober, die ons de borden pasta serveert, en we bestellen beiden nog een glas wijn.

We zetten ons gesprek voort, allerlei onderwerpen passeren de revue. Na afloop van het eten blijven we beiden geduldig zitten, en genieten nog van een paar glazen wijn, en elkaars aanwezigheid. Als ik op mijn horloge kijk, besef ik dat de tijd is gevlogen. Jolijn ziet het ook. Het wordt stil, tussen ons. Jolijn kijkt ernstig. "Ik uhm...ik heb nog best geregeld aan je gedacht", beken ik. "O ja? Wat dacht je dan?" vraagt Jolijn nieuwsgierig. Ik aarzel. Is het wel verstandig om maar direct de waarheid te vertellen, en me ontzettend kwetsbaar op te stellen? Ik besluit dat ik Jolijn toch wel het één en ander kwijt wil, zonder het achterste van mijn tong te laten zien. "Nou, gewoon. Ik heb je gemist als maatje op het werk, en als goede vriendin. En ook als partner tussen de lakens". Jolijn verkleurt. "Jeetje Sven...dit had ik niet helemaal verwacht van je. Ik dacht dat je het gewoon beu was, dat dubbelleven of zo. Ik hoorde op een gegeven moment maar weinig meer van je. Daar had ik zelf ook een aandeel in trouwens, dat weet ik. En Sophie vertelde alleen maar dat je 'erop uitgekeken was'. En dat jullie elkaar daarom niet meer zagen." Ik verslik me bijna in een stukje krab. "Ik hoorde inderdaad weinig meer van je. En ik dacht dus dat je het wel best vond, zo. Ik was uitgekeken op Sophie ja. Niet op de spanning en passie van mijn dubbelleven. Ik had gewoon niet met Sophie wat ik wel met jou had. Geen gevoel, geen klik, en geen fantastische sex. En dus heb ik haar gezegd dat het van mij niet meer hoefde. Ik had niet de behoefte om mijn huwelijk structureel op te spel te zetten, omwille van iemand waar ik niet iets heel bijzonders mee heb". Jolijn's verbazing is duidelijk niet gespeeld. Sophie heeft haar blijkbaar niet het volledige verhaal verteld, besefte ik me. "Oke...zo heb ik het dus nooit begrepen. Om eerlijk te zijn: ik heb ook nog wel eens aan jou gedacht. Best regelmatig zelfs. Ik vond het jammer, de manier waarop het contact tussen ons verwaterde. Het was stom van me, en dat besefte ik me pas achteraf. Zo had het niet mogen gaan".

Ik weet niet wat ik hoor. Ik had altijd gedacht dat Jolijn zich na haar zwangerschap zonder aarzelen op een volgend buitenechtelijk avontuurtje had gestort, en mij daarbij direct was vergeten. Als een nummertje in de rij, of zo. Ik had het mis, blijkbaar. "Wauw..." is het enige wat ik weet uit te brengen. Even is het weer stil tussen ons. "Wil je me naar mijn hotel brengen Sven?" Ik knik. Ik zie een glinsterling in Jolijn's ogen. "Is dit wat ik denk dat het is?" vraag ik me af. We rekenen af, en lopen naar Jolijn's hotel, dat zich dichtbij het mijne blijkt te vinden.

We staan voor de ingang van het hotel, en ik weet me niet zo goed houding te geven. Daar had ik onderweg hierheen ook al last van: we zijn eerlijk geweest tegen elkaar over de periode die achter ons ligt, maar wat nu? Hoe nu verder? Ik weet het eigenlijk niet. Onderweg haakte Jolijn haar arm in de mijne, en dat voelde fijn. Toch besluit ik op safe te spelen. "Bedankt voor de leuke avond Jolijn. Het was fijn om je weer eens te zien. En het goede nieuws is dat ik je morgen weer zie." Jolijn lacht. "Jij ook bedankt Sven. Het was leuk om weer eens een spelletje met je te spelen". Ik lach. Point taken. Jolijn buigt naar me toe, en ik vat het op als een gebaar ter inleiding van een zoen op de wang, als afscheid. Ik buig ook voorover, en wil haar op haar wang zoenen. Jolijn steekt snel haar hand uit, en houdt mijn hoofd in positie. Ze brengt haar mond naar mijn oor. "Kom mee naar binnen Sven. Jij en ik gaan weer eens de sterren van de hemel neuken, zoals vroeger". Jolijn pakt mijn hand, en nog steeds verbaasd loop ik als een schoothondje achter haar aan naar binnen. We nemen snel de lift naar de derde verdieping. In de lift grijp ik Jolijn, en geef haar een passionele kus. Een mix van ongeloof en ongekende geilheid komt over me. Hier heb ik jarenlang naar verlangd, en nu gaat het gewoon weer gebeuren! De liftdeuren bewegen open, en Jolijn breekt de kus af om rechtstreeks naar haar kamerdeur te lopen. Die opent ze snel, en we staan binnen. Direct draait ze zich om. Ik heb haar kamerdeur amper in het slot gegooid, of Jolijn hangt om mijn hals. We zoenen weer, harstochtelijk. Jolijn's handen verkennen mijn lichaam, en eindigen bij mijn kruis. Ze masseert mijn staaf door mijn broek heen, en kreunt goedkeurend. Ik lik haar hals, en oorlel. Intussen gaan mijn handen ook over haar lichaam, en bij de zoom van haar jurkje aangekomen, schiet mijn hand eronder. Ik voel haar beide billen, gescheiden door een string. Wat heerlijk om haar weer in mijn handen te hebben.

Ik besluit het heft in handen te nemen, en draai Jolijn om. Ik lik haar hals en oorlel, en mijn handen bevoelen nu de voorkant van haar lichaam. Ik kneed haar borsten, en voel de tepels door heer jurkje heen steken. "Nog net zo lekker als vroeger", fluister ik. Mijn andere hand schiet aan de voorkant onder haar jurkje. Ik trek het elastiek van de string naar voren, en begraaf mijn hand in haar kruis. "Hmm, zeiknat" fluister ik in haar oor. "J-j-jaaaa", verzucht Jolijn, "ik heb zo verschrikkelijk veel zin in je". Mijn vinger gaat op en neer over haar clitoris, en ik knijp in haar tepel. "Zozo...en waar had dit sletje dan precies zin in?" Jolijn kreunt even. " Ik...ik...ik wil je lekkere pik weer in mijn kutje voelen. Net zoals vroeger. Ik wil ons klaar rijden, bovenop je." Ik had het kunnen weten. Rijdende Jolijn, bovenop me. Het standje dat haar zo karakteriseert. Jolijn herpakt zich een beetje, en haar hand verdwijnt achter haar billen, naar mijn kruis. Ze vindt mijn erectie, en knijpt er even in. Mijn beurt om een kreun te laten horen. "Die heeft er al wel zin in, geloof ik"' lispelt Jolijn uitdagend. "Hmmmm...nou, bij deze beloof ik dat je dadelijk op mijn pik mag gaan zitten. Ik heb ontzettend veel zin om mijn zaad je hete natte kut in te schieten."

Zo staan we even, elkaar opgeilend. Het voelt heerlijk om haar weer in mijn armen te hebben. En wie had dat aan het begin van deze dag voor mogelijk gehouden? Ik vind het welletjes, en trek haar jurkje over haar hoofd heen, en haak haar BH los. Jolijn draait zich om, me haar tieten tonend. Nog vitaal als altijd. Intussen had ze mijn riem al losgemaakt en mijn gulp opengeritst, maar nu maakt ze de knoop los en trekt mijn broek en boxer in ene naar beneden. Ze omvat mijn paal en streelt hem, terwijl ik uit mijn broek stap. Direct daarna trek ik mijn shirt uit. Jolijn duwt me achterover, op bed. Ik weet wat er gaat komen, en neem plaats in het midden. Jolijn trekt haar string uit, en komt op me liggen. Ze plaatst haar onderlichaam boven mijn rechtop staande paal. Ze kijkt me recht aan, en op gevoel laat ze zich langzaam over mijn pik zakken. Ze duwt door, en haar billen duwen op mijn bovenbenen. Even blijft ze zo zitten, me strak aankijkend. "Oooh, wat heb ik dit gemist Sven. Het past nog steeds precies, voel je het?" Jolijn heeft gelijk; mijn pik heeft zich diep in haar soppende kut geboord, en het voelt nog aan als vroeger: perfect.

Jolijn begint met haar onderlichaam heen en weer te bewegen, mijn pik penetreert langzaam haar hete grotje. Ik strek mijn handen uit. Met de ene streel ik haar venusheuvel en klitje, met de andere omvat ik om beurten haar beide borsten, en knijp in haar tepels. We zijn te geil om dit lang te laten duren. Jolijn is te heet, en ik heb te vaak weer gefantaseerd over dit moment...en Jolijn waarschijnlijk ook. Ik haal mijn hand weg bij haar venusheuvel, pak beide borsten beet en begin te pompen, in tegengestelde richting van Jolijn's bewegingen. Met alle kracht die ik in me heb, duw ik mijn pik steeds omhoog. Jolijn rijdt zich helemaal suf op me. "Oooh Sven, ik ga al klaarkomen. Sorry, maar ik houd het niet meer!" Het wordt mij ook teveel, besef ik. "Nog een paar keer laat Jolijn zich keihard zakken op mijn onderlichaam, en even zoveel keer duw ik mijn bekken op, zodat mijn pik diep in haar verdwijnt. En dan komt het. De spanning van de hele dag, van de berichtjes, van de afspraak, al die keren dat ik naar Jolijn heb verlangd...alles zit in dit ene orgasme. Ik spuit mijn hele hebben en houden leeg, diep in Jolijn. En ik voel Jolijn verkrampen; ook zij komt klaar. Jolijn's orgasme gaat gepaard met een luide schreeuw. Een schreeuw van ontlading, ook van haar kant. Uitgeput laat ze zich voorover vallen, bovenop me. Heerlijk.