“Ik dacht dat jij scheikunde altijd wel redelijk kon” Mickey keek Nicole verbaasd aan. Nicole deed haar best niet te blozen. Ze had het voor elkaar gekregen genoeg moed te verzamelen om hem in de fietsenstalling aan te spreken. Mickey was zo ongelofelijk enigmatisch. Nicole kon nooit precies zeggen wat er in hem om ging. “Nou, ik, wat ik bedoel is dat ik zo graag een keer een geweldig cijfer zou willen halen en- en dat zou met jouw hulp zeker lukken” Nicole kon wel door de grond zakken, ze was bloed nerveus. Mickey bleef stil. “En Angelique zei dat je haar enorm geholpen had”. “Juist” Mickey’s gezicht bleef onveranderd, maar zijn stem klonk anders “Dus zo zit het in elkaar. Ik neem aan dat Saskia jou niet helemaal heeft verteld wat er gebeurd is?”. “Nou” stamelde Nicole “Ze vertelde over die oefening maar niet wat het precies was”. “Mooi” zei Mickey. Hij draaide zich om en begon met zijn fiets de stalling uit te lopen. “Wacht!” Nicole kwam achter hem aanlopen “Kun jij mij het echt niet leren?”. Mickey ademde langzaam uit. “Wat bedoel je precies Nicole? Scheikunde of mijn Shaolin techniek? We weten allebei dat je scheikunde niet nodig hebt”. “Die techniek!” ze keek hem hoopvol aan. Mickey glimlachte “Nee Nicole, niet met jou” en hij liep de fietsenstalling uit. Nicole voelde een krop in haar keel terwijl haar maag in een knoop draaide. Dus het was waar, al die keren oogcontact en al die keren elkaar in de gangen begroeten, het betekende allemaal niets. Ze was zo goed als afgewezen. Ze pakte haar fiets, de terugrit naar huis ging in een roes voorbij, ze hoorde haar moeder in de verte gedag zeggen terwijl ze naar boven stormde en op haar bed in snikken uitbarste.

Een week ging voorbij. Angelique en Saskia bleven maar opscheppen. Angelique had zelfs een tweede sessie achter de rug. Ondertussen had dankzij die twee een ander meisje uit hun groepje zoveel zin in een jongen gekregen dat ze nu met een willekeurige jongen verkering had. Iedere lunch stonden die twee aan elkaar vastgeplakt. Het ging allemaal langs Nicole heen. Ze zat stil voor zich uit te staren en kauwde langzaam op de boterham die haar moeder voor haar had bereid. Alle woorden van haar vriendinnen gingen op in het geroezemoes van de aula. Haar droom was kapot. Het interesseerde haar allemaal niet meer. Gelukkig leek niemand het op te vallen dat ze zo in zichzelf gekeerd was.

De bel ging en de hele aula stond op om naar de lessen te gaan. Het geraas van stoelen en tafels die werden verschoven dreinde door Nicole heen terwijl ze in gedachten verzonken voor zich uitstaarde. Mickey had inderdaad gelijk, het scheikundetentamen vond ze inderdaad makkelijk. De droge scheikundeformules verdrongen deels de chemie in haar hoofd en dus had ze haar toevlucht in haar huiswerk gezocht.

“Hey!” Ze schrok uit haar sombere dagdromen op. De aula was volstrekt leeg, hoe lang zat ze hier al niet? In een flits zag ze dat er inmiddels al tien minuten verstreken waren sinds de bel ging, iedereen zat inmiddels al in de klas. “Horen wij nu niet les te hebben?”. Mickey! Wat deed hij nu hier? Nicole kon zichzelf even niet meer plaatsen. Mickey was naast haar aan tafel geschoven en keek haar diep aan. Nicole’s hart klopte in haar keel. “Het is goed dat je even bent blijven zitten” zei Mickey rustig “we moeten praten”. Nicole keek hem aan, “ik…” stamelde ze. “Nee, niet jij, Nicole, Ik hoor mij te verontschuldigen. Ik heb me buitengewoon ondermaats gedragen afgelopen week”. Nicole wist niet wat ze hoorde. “Het was niet mijn bedoeling zo kortaf te zijn, maar je overviel me”. Mickey staarde haar diep aan “Het zit zo. Ik volg als kinds af aan een Shaolin training. Mijn ouders vonden de combinatie van zelfverdediging en Buddhisme goed voor mijn ontwikkeling”. “Alleen… alleen nu ben ik een fase gekomen waar we meer dingen leren”. Nicole kon haar ogen niet van hem af houden “Je bedoelt die yoga-sessie…of wat het ook mag zijn?”. “Juist, het gaat een beetje buiten de training om en het is niet verplicht, maar nu ik er aan begonnen ben moet ik het afmaken en daarvoor heb ik meerdere oefenpersonen nodig”. “En…” ze keken allebei om zich heen, de schoonmaakploeg kwam de aula binnen “…weet je, dit is ook niet de goede plek om het daar over te hebben”. Mickey stond op “als je wilt leg ik je het wel verder uit bij mij thuis, heb je zin in thee?. Nicole kon haar geluk niet op “voor die les zijn we nu toch al te laat”. Mickey glimlachte, “Je weet dat meneer de Vries nooit mensen die boven een acht halen noteerd?” Zijn hand gleed in de hare. “Kom!”