Het was half augustus, de school was net weer begonnen. (Ik zat in de 4e klas van de HAVO). Huiswerk had ik nog niet en ik verveelde me. Dat kwam omdat mijn vriendinnen allemaal naar hun eerste dansles waren en ik had me daarvoor niet opgegeven. Zin om thuis rond te hangen had ik ook niet, dus leek een bezoekje aan mijn oom een prima alternatief. Daar was het niet alleen altijd heel gezellig, ik kon er ook doen wat ik wilde, zeggen wat ik dacht, en zijn wie ik was. Meteen na het eten was ik al vertrokken. Ik had me voor de gelegenheid in een rokje gestoken, terwijl ik toch heus meestal jeans droeg, met daarbovenop een eenvoudig wijd t-shirt. Toen dacht ik dat ik daar geen bedoeling mee had, nu denk ik daar intussen anders over.

Mijn oom had zijn huis heel strak en modern had ingericht, op een uitzondering na. Dat was de enorme mahoniehouten opiumtafel die hij als salontafel gebruikte. Ik vond (vind!) het een prachtige combinatie, zo’n tafel in een modern interieur. Juist op die tafel had ik, op de bank hangend als alleen een teenager kan, mijn voeten liggen. Thuis bij mijn ouders hoefde ik dat niet te proberen, van mijn oom mocht dat. We hadden al een hele tijd gezellig zitten kletsen toen ik langzaam maar zeker een rare onrust in me voelde ontstaan. Ik kon dat gevoel helemaal niet plaatsen, laat staan dat ik er een betekenis aan kon geven. Om de een of andere reden, vraag me niet waarom want ik weet het niet, kreeg ik steeds meer aandacht voor dat grote, donkere, glimmende, gladde oppervlak onder mijn voeten, waardoor ik plots moest denken aan een scene uit een van die films die ik met Wendy gezien had. Direct daarna bezag ik de tafel met andere ogen, waarna de onrust verdween. Ik wist wat ik wilde doen.

Midden in een conversatie, die ik vergeten ben, stond ik op van de bank en liep om de tafel heen naar de plek waar hij zat. Vlak voor hem draaide ik me weer om, zodat ik met het gezicht naar de tafel kwam te staan, en knielde neer. “Wat is deze tafel toch lekker glad,” zei ik, meer tegen de tafel dan tegen hem. Stiekem gniffelend, hij was vast en zeker perplext, hoorde ik hem iets onverstaanbaars mompelen. Zachtjes begon ik over de oppervlakte van de tafel te strelen. Dat ik daarbij een beetje kreunde kwam overigens niet voort uit mijn herinnering, dat gebeurde vanzelf. “En groot en stevig is hij ook,” zei ik, en trok toen zonder verdere poespas m’n t-shirt uit. Wat ik zojuist vergeten ben te schrijven was dat ik geen beha had aangetrokken. Dus toen mijn t-shirt uit was, was ik meteen halfnaakt. Vervolgens ging ik op mijn buik en borsten op de tafel te liggen. “Mmm… dat voelt lekker,” kreunde ik. Ik denk dat hij heel geschokt was, of misschien was hij alleen maar onzeker over wat ik van hem verwachtte. In elk geval gebeurde er een hele tijd niets. Maar uiteindelijk hoorde ik toch dat hij uit zijn stoel overeind kwam. “Mag ik je aanraken,” vroeg hij. Hoewel ik fluisterde klonk mijn korte en duidelijke antwoord keihard. “Ja, graag.”

Direct daarna voelde ik zijn vingers in contact komen met de achterkant van mijn benen. Langzaam, echt héél langzaam, streelde hij omhoog. Op de plek waar de zoom van mijn rokje lag stopte hij even, héél even maar, om vervolgens verder omhoog te gaan. Tot hij bij mijn broekje aankwam. Om hem te helpen, of was ik misschien gewoon ongeduldig (?), bracht ik mijn handen naar achteren en trok het rokje voor hem op. Zodat hij m’n broekje kon zien. Ik had de hele zomer in de zon gelegen en wist dus dat mijn benen heel bruin waren. Ook wist ik dat mijn spierwitte broekje daar mooi tegen afstak. Niet dat ik verwachtte dat hij daar veel aandacht voor zou hebben, maar ík vond de gedachte wel wat hebben. Zijn vingers streelden een tijdlang mijn billen. Om langzaam, maar onmiskenbaar, weer tussen mijn benen terecht te komen. Hij deed het allemaal rustig aan. Zachtjes en teder was hij, héél teder zelfs. “Als je wilt…” beantwoordde ik zijn vraag of hij mijn broekje mocht uittrekken. (Ja, zo’n man is hij; hij vroeg het!) Ik voelde zijn vingers eerst weer over mijn billen strelen, het volgende moment trok hij mijn broekje er langzaam, alweer héél langzaam, overheen. In plaats dat hij het daarna gewoon liet vallen, trok hij het helemaal tot aan mijn knieën. Ik was toen al behoorlijk opgewonden. Jeminee, was een geduld had hij en wat was hij lief voor me. Maar de manier waarop hij m’n broekje uitdeed, en het besef dat hij nu mijn blote billen in volle glorie kon zien en, zo stelde ik me dat voor, zelfs mijn kruis, deed het hem. Ik hou er niet van om het woord ‘geil’ te gebruiken. Het klinkt zo plat, maar het was wel wat ik op dat moment werd. Ik werd zelfs héél erg geil. Ik voelde hoe allebei zijn handen, wat waren ze lekker warm, mijn billen streelden en ik voelde hoe hij zich over mij boog om over mijn rug te kussen. Helemaal tot in mijn nek. De rillingen liepen over mijn lijf toen hij vervolgens zachtjes aan mijn oren begon te knabbelen. “Mag het,” vroeg hij. Zijn vraag had geen uitleg nodig, ik wist precies wat hij bedoelde. Omdat ik niet zeker wist of ik nog kon praten, knikte ik alleen maar.

Tot nu toe heb ik het woord ‘voelen’ veel gebruikt. Ik kan er niets aan doen, ik beschrijf de werkelijkheid. Die avond was ik namelijk een en al gevoel. Ik hoefde niets te zien om te weten wat er gebeurde, ik voelde het gewoon. Nadat ik hem toestemming had gegeven voelde ik hem overeind komen. Ik voelde hoe hij zijn broek openmaakte en ik voelde hoe hij die uittrok. Ook dat hij de rest van kleren uittrok, voelde ik. Wat ik ineens ook voelde, was zijn harde (en toch ook weer zachte) piemel tegen mijn schaamlippen. Ik heb het al eerder geschreven, mijn oom was teder voor me. Ook nu was dat zo. Kalm en uiterst voorzichtig bewoog hij voor- en achteruit, en tegelijkertijd op en neer tussen mijn spleetje. Een van zijn handen gleed op mijn buik, zo ondersteunde hij me en hield hij me in balans, met de ander streelde hij afwisselend over mijn borsten en billen. Toen hij meer druk met zijn onderlichaam begon uit te oefenen, gleed zijn penis een stukje in me. Met als gevolg dat ik hardop kreunde. Ik kan je zeggen, dat was niet van de pijn. Ik weet nog dat ik mijn ogen dichtdeed en mijn hoofd op de koele tafel legde. Alleen weet ik niet meer of dat nou was voordat hij begon te bewegen, of tijdens. In elke geval gleed zijn piemel telkens in en uit me. Zo zachtjes, dat alleen de eikel me penetreerde. Wat voelde het goed, wat was het lekker. Wat dééd hij het lekker! Op een bepaald moment greep ik de tafelrand boven me vast. Dat was meteen het moment dat hij zich iets verder naar binnen werkte. Hij varieerde zijn bewegingen constant. Dan waren het lange halen, dan weer korte stootjes. Vervolgens deed hij het heel zachtjes, of juist wat steviger. Ongemerkt nam hij me zo helemaal. Ik bedoel te zeggen dat hij zonder dat ik het in de gaten had, helemaal in me wist te komen. Hij had toch echt een joekel van een penis, maar ik kon hem zonder veel moeite hebben. En al die tijd speelde hij met mijn borsten, met mijn tepels, met mijn buik, en met mijn billen. Mijn oom bleek een fantastische minnaar te zijn! Het enige wat ik hoefde te doen, en in deze positie kon doen, was me eraan overgeven.

Net als ik, begon ook mijn oom steeds harder te kreunen. “Je mag niet in me klaarkomen hoor,” riep ik hijgend en hakkelend. “Oké,” hakkelde hij terug. Om zijn penis in en uit mijn spleetje te voelen bewegen, was een hemels genot. Ik voelde zelfs zijn ballen tegen mijn onderkant aanslaan, zo hard nam hij me nu. Een paar tellen nadat ik luidkeels klaargekomen was, en dat was de allereerste keer door iemand anders dan ikzelf, greep hij ineens met allebei zijn handen mijn borsten, om zich meteen daarna met een ruk uit me te trekken. Nog geen tel later voelde ik (daar heb je dat woord weer) zijn goedje op m’n onderrug belanden. Nat, warm en plakkerig druppelde het over mijn billen en langs mijn benen. Net als ik even daarvoor, kreunde mijn oom het er hardop uit. Toen hij van me afging draaide ik me om. Hij hing achterover tegen de stoel geleund, nog nahijgend en met zijn piemel schuin over een been liggend. Sindsdien weet ik dat ik het leuk vind om een gebruikte stijve weer te zien slinken. Het was in elk geval wat ik nu voor de tweede keer deed. “Tijd om naar de badkamer te gaan,” zei ik, en voegde de daad bij het woord.