Zodra de verpleegkundige zeker wist dat ik geheel bij kennis was, liet zij de verantwoordelijke arts aan mijn bed komen. Zij kwam, maar pas na geruime tijd en vergezeld door twee nerveuze vrouwen die, zo leerde ik later, mijn psycholoog en een maatschappelijk werkster zouden zijn. Een van de eerste vragen die de dokter stelde, was of ik mij kon herinneren wat er met mij gebeurd was. Omdat ik geen antwoord gaf, vanwege pijn en pijnstillers, slaperigheid, maar ook onwil, begon zij met zakelijkheden.

Er waren op het eerste gezicht vooral veel kneuzingen, de CT had enkele kleine fracturen uitgewezen. De schade aan ogen en oren leek niet permanent. Voor de pijn kreeg ik intraveneus wat lichte opiaten toegediend. Vocht in de longen, waarvoor preventief antibiotica. Een vraag of ik mijn naam wist. ‘Elisabeth. Vandoorne.’ En welke dag het was. Ik zat er een dag naast. Of ik haar vinger wilde volgen. Ze bewoog van links naar rechts en ik volgde braaf, door gezwollen oogleden heen. Meer dan een lichte hersenschudding leek de arts niet aannemelijk.

Hierop volgde ze met de in haar woorden ‘delicatere kwesties’, waarmee ze beduidend meer moeite had. Omdat ze niet wist wanneer in al het gebeurde mijn bewustzijnsverlies was ingetreden – de ambtelijke woordkeuze was van haar – vreesde ze dat ze moest mededelen dat tijdens de mishandeling ook diverse penetraties hadden plaatsgevonden. Ik knikte op de vraag of ik me dit kon herinneren. Zowel vaginaal als anaal had de gynaecoloog lichte tot zware kneuzingen aangetroffen. Er waren verscheidene schaafwonden geconstateerd en infecties moesten in de gaten worden gehouden. Ook zouden nog diverse monsters genomen moeten worden om te controleren op eventuele seksueel overdraagbare aandoeningen, wat men niet zonder mijn toestemming had kunnen doen. Gezien de aard (of de plaats) van de schade, had de arts de zedenpolitie ingeschakeld, die nu wel snel ter plaatse zou zijn. Maatschappelijk werk zou, als ik dat wenste, bij de aangifte aanwezig kunnen zijn.

Ik was licht geschrokken van de genoemde hechtingen – ik vreesde kort blijvende schade – en zwaarder van de politie. Aangifte had ik niet voorzien. Misschien was aangifte wel nodig: ze hadden me, als ik de gebeurtenissen boven water haalde en zo de gevolgen aan mij voorbij liet gaan, het eindeloze neuken, anaal, vaginaal, door de pijn van de klappen heen , niet alleen vernederd, niet alleen gebruikt of genomen, maar kapot gemaakt. De herinneringen aan de laatste uren van wat klaarblijkelijk inmiddels twee dagen terug was, waren verwarrend. De flitsen in mijn hoofd wekten afwisselend opwinding op, en trots en daarna walging, schaamte. Misschien moest ik een goed verhaal bedenken, iets geloofwaardigs, om weg te komen. Het alternatief was om deze psycholoog, deze jonge, bezorgde arts en later de zedenpolitie uit te leggen dat mijn huidige aangezicht en de moeite en kosten van de mensen hier enkel en alleen het resultaat waren van mijn eigen diepe, geile wens. De eindelijk vervulde wens om geneukt, nee, neergeneukt, vernederd en verslagen te worden.

*

De wens was ooit begonnen, zoals alle, met een eerst sluimerende en daarna steeds sterker wordende fantasie. Ik was in staat om fijne seks te hebben en te genieten van intimiteit, aanraking en liefde. Tegelijkertijd was de echte opwinding en geilheid bij mij altijd van een ander soort. Echt mentaal en spiritueel genot bereikte ik nog het meest tijdens of vlak na sportieve prestaties. Wanneer ik, uitgeput en verzuurd, aan een dun koord de bovenkant van een klimmuur bereikte en ik, slechts hangend aan de laatste beblaarde vingertoppen het plafond aantikte, mij inbeeldend te kunnen vallen, slechts dan voelde ik echte trots en geilheid in mijn lichaam. Wanneer ik na een survivalrun verkleumd, doodop, vies en haast overgevend de finish passeerde, pas dán vulde mijn onderbuik zicht met het gevoel van orgastisch genot dat ik in de slaapkamer niet altijd zozeer had gemist, maar dat in mijn twintigerjaren meer en meer een ontbreken begon te worden.

Het was een lust voor iets subliems waarnaar ik verlangde. Eenmaal bereed ik een partner na zijn en mijn orgasme, doorsquattend op zijn lul tot mijn bovenbenen in brand stonden en ik luid brullend zijn nog maar half stijve lid mijn inmiddels ruwe kut in bleef trekken. Die partner gooide mij van zich af en noemde mij ‘geschift’. Eenmaal vond ik een man die mij in het gezicht durfde te slaan tijdens de seks. Ik raakte in extase en kwam klaar. Hij begreep mij wél, maar gaf wel aan dat een relatie als degene die ik van hem vragen zou, niet aan hem besteed was.

En zo schreef ik mij in op een website waar wereldwijd allerhande fetisjisten, extreme denkers en wat zij noemden ‘kinksters’ zich verzamelden. Mijn profiel:

‘Ik ben vrouw, negenentwintig jaar, verzorgd, werkzaam als jurist. Ik ben op zoek naar een of meer mannen of vrouwen die gewelddadig durven te zijn en die mij durven te vernederen. Ik wil alle grenzen van mijn lichamelijke genot verkennen. Stuur mij een persoonlijk bericht als jij denkt dat je de juiste persoon bent.’

Het was een tamelijk klinische profieltekst, de meeste gebruikers waren creatiever, speelser, maar ik kreeg evengoed reacties. De eerste serieuze was van een drieëndertig jarige, Amsterdamse Nederlander die een of andere Japanse naam gebruikte en een Avatar had van een samuraizwaard. Hij wilde mij wel bekend maken in de wereld van de bdsm, zo zei hij. We spraken af in een homobar in de Westelijke binnenstad, waar hij mij complimenteerde met mijn lichaam en mijn mooie stem. Ik vond hem ook een aantrekkelijke man en ik legde hem mijn wensen uit. Hij was met bijna elk ‘veld’ van de extremere vormen van seks bekend, maar mijn gewelddadige fantasieën gingen hem te ver. Ik kon zien dat hij het jammer vond, maar hij ‘zou een mooi gezicht als het mijne niet willen mishandelen.’ Vernedering was voor hem iets wat vooral op psychisch vlak en als spel plaats moest vinden. De man was verrassend respectvol en viste niet naar een mogelijkheid op toch een avontuurtje. In plaats daarvan beloofde hij mij te e-mailadres van een man in de kop van Noord Holland, van wie hij wist dat hij seksfeesten, orgies organiseerde die meer in mijn straatje zouden liggen. Ruig, ‘underground’ en wat te heftig voor hemzelf. Hij wist alleen dat ze er waren en hoorde nooit iets inhoudelijks naar buiten komen. Afscheid nam hij met een vriendelijke knuffel. Hij betaalde de rekening.

En zo kwam ik via via in contact me de man die zich ‘Fabian’ noemde. Geen achternaam. Al na enkele mails en een vraag naar een aanbeveling van de Amsterdammer, nodigde hij mij uit in zijn kleine rijtjeshuis aan de rand van de stad S, voor een ‘verkennend gesprek’. Ik kleedde mij neutraal, maar besteedde zorg aan mijn hygiëne en nam de trein. Direct bij het opengaan van zijn deur, herkende ik in hem de man naar wie ik op zoek was. Hij vulde de voordeur en de hand die hij me gaf was imponerend. Hij had een gelaat dat in alles kracht uitstraalde, een lichaam waarmee hij me vermorzelen kon. Hij was zo te zien van nature groot en sterk en niet zozeer getraind, want zijn huid was glad, met nog een soort babyspek in zijn gezicht, hoewel ik hem halverwege de veertig schatte. Zijn stem was hoger dan je zou verwachten van zo’n grote man en zijn spreken en bewegen waren traag. Hij kwam me onberekenbaar en beangstigend voor en zijn verschijning maakte mij volgzaam op een manier die mij enige zorgen baarde. Hij kon alles doen en ik zou me vermoedelijk niet eens verzetten. Bang, maar tegelijkertijd opgewonden en vastbesloten om mijn plan door te zetten, ging ik op zijn bank zitten. Ik kreeg water van hem in een coca cola glas.

Fabian ging tegenover mij zitten en begon een ongebruikelijk gesprek. Hoe vond ik zijn huis? ‘mooi,’ zei ik, hoewel ik het eenvoudig vond, en matig verzorgd. In een verstikkende buurt. ‘Schrok ik van zijn voorkomen?’ Ik antwoordde eerlijk: een beetje. Maar ik vond zijn postuur ook aantrekkelijk. Hij knikte. Tevreden.

‘wil je je voor me uitkleden’ Was zijn derde vraag. ‘Ik ga niet ongevraagd aan je zitten, we gaan niet neuken. Ik wil alleen kijken.’ Het klonk ingestudeerd, autistisch. ‘Voor ik overga tot de organisatie van een bijeenkomst – dat woord gebruikte hij, ‘bijeenkomst’ – wil ik graag zien wat iemand te bieden heeft.’

Ik had mij kort afgevraagd wat mijn kansen zouden zijn als ik nu vluchten zou. Tussen mij en de uitgang zat Fabian, die mij met één hand tegen zou kunnen houden. Ik was vijfenzestig kilo, hij moest minimaal honderd wegen. Geen schijn van kans. En omdat de wil om te vluchten laf voelde, besloot ik in Fabians wensen mee te gaan. Waren het niet ook mijn wensen geweest?

Ik stond langzaam op van de bank en knoopte mijn blouse los. Ik deed hem uit, legde hem op de bank. Mijn beha knipte ik los, en ik haalde de bandjes van mijn schouders. Ook die legde ik op de bank. Fabian keek alleen maar. Hij ademde traag en zijn ogen priemden. Er lag een tevreden gloed over zijn gezicht. Ik wist dat ik mooie borsten en een stevige buik had en ik voelde mij zelfverzekerd. Ik maakte de knoop van mijn spijerbroek los en schoof mijn broek en string in een keer met mijn duimen naar beneden. Mijn sokken duwde ik over mijn hielen. Mijn vagina voelde warm aan, naakt in de kamer. De broek schopte ik met mijn voet aan de kant en ik kwam overeind.

Fabian keek alleen maar, bijna een minuut. Hij had een rode blos op zijn wangen en ik dacht even dat hij nu zou gaan masturberen. Maar hij kwam overeind, met een snelheid en explosiviteit die ik niet achter zijn logge lichaam had gezocht. Hij ging vlak voor me staan, waar hij boven me uit torende. Zijn adem voelde ik op mijn haar neerkomen.

‘Mag ik je aanraken?’

Ik knikte.

Hij betastte mijn schouders en armen, voelde aan mijn borsten, die in zijn grote handen verdwenen. Meteen daarop duwde hij zijn hand tussen mijn liezen. Hij duwde hem strak en ruw over mijn vagina heen, met een vinger tot over mijn anus. Hij trok mijn bekken naar voren. Ik gehoorzaamde zijn beweging en voelde een gloeiende warmte in mijn vagina. Ik, of nee, mijn lichaam, wilde geneukt worden door hem. Maar hij drong me niet binnen met zijn vingers, liet los, ging weer voorzichtig zitten. Ik zag dat een erectie hem in de weg zat.

‘Je hebt een mooi lichaam.’ Zei hij. ‘Je onderhoudt het met zorg.’

‘Dank je wel. Wil je het niet..’

‘Ga maar weer zitten hoor.’ Het klonk vaderlijk. Geruststellend. Ik deed wat hij zei.

‘Ik wil je nu graag een aantal vragen stellen,’ vervolgde hij. ‘mag dat?’

Ik knikte.

‘Voor een lichaam als dat van jou, bereid om te doen waar je me over geschreven hebt, zijn sommige mensen bereid om ver te reizen, en veel te betalen. Ik wil weten wie ik kan uitnodigen en daarom heb ik een lijst. ‘

‘Oke. Dat is goed.’

Hij pakte een blok en een pen, die naast zijn stoel lagen en ik beantwoordde een groot aantal vragen over de waanzinnigste seksuele handelingen. ‘Nabootsing van ondervragingstechnieken’ was er een, en ‘gebruik van politiegeweld’. De uitvoering van religieuze straffen als stok- en zweepslagen. Er schenen mensen te zijn die daar hun genot uit haalden. Ik zei hem dat ik fysiek geweld een heel opwindende gedachte vond, dat ik daar juist voor kwam, mits het zonder blijvend letsel zou blijven. Wat ik er niet bij zei was dat de werkelijke, diepste fantasie in mij was dat het letsel wél blijvend zou zijn. Echte mishandeling. Naalden wilde ik niet hebben, dat had voor mij geen seksuele lading: ook dat werd genoteerd. Onder de diverse vormen van vernedering moest ik mijn fiat geven voor het gebruik van etenswaren, die op of in mij werden stukgemaakt (alles was op ambtelijke toon geformuleerd) en dat deed ik. Ademhalingsbekorting, zintuiglijke bekorting, mobiliteitsbeperking, alles passeerde de revue. Lactatie kon ik helaas niet verschaffen en squirten had ik nooit geleerd. Het viel mij zelf op op hoeveel ik bereid was ‘ja’ te antwoorden.

Ten slotte had Fabian nog enkele korte, praktische vragen. ‘Hoeveel kon ik anaal en vaginaal hebben?’ Ik vertelde hem dat ik mijzelf probeerde smal en strak te houden, maar dat ik wel redelijk anale seks kon verdragen.

‘Hoe is je kokhalsreflex?’

Ik haalde bij wijze van onwetendheid mijn schouders op.

Fabian kwam hierop overeind en legde de lijst aan de kant. Hij maakte de knoop van zijn broek los en schoof hem een stuk naar beneden.

‘Is het goed als ik het even probeer?’ vroeg hij klinisch.

Ik hoefde geen antwoord te geven: hij kwam dichterbij en duwde met wijsvinger en duim voorzichtig mijn onderkaak naar beneden. Daarna zette hij zijn vingertoppen tegen de zijkanten van mijn schedel, om mijn hoofd de juiste kant op te richten. Het was een kleine aanraking, maar de kracht die erin school, maakte dat ik alle gedachte van verzet meteen liet varen. Heel gedwee liet ik mij positioneren, met opengeschoven mond.

Hij stak zijn hand in zijn boxershort en haalde er een stijf lid uit te voorschijn dat recht deed aan de rest van zijn postuur. Het was sigaarvormig, met een lange voorhuid, die zich niet volledig teruggetrokken had. Ik sperde mijn mond zo wijd mogelijk open en sloot mijn ogen en hij propte zich naar binnen. Direct naar achter, tegen mijn huig aan. Hij vulde het hele achterste deel van mijn mond, van amandelen, tot tong, tot gehemelte en er kon geen lucht meer langs.

‘ogen open houden.’

Ik opende mijn ogen en onderdrukte de eerste kokhalsneiging toen hij een duwtje tegen mijn keel gaf.

‘ja. Heel goed zo.’

Daarop begon hij kracht uit te oefenen en ruwer te worden. Ik werkte eerst wat tegen met mijn tong, wat hij voelde en waarop hij de druk van zijn vingers op mijn hoofd verhoogde, bij wijze van afkeuring. Ik opende mijn keel zo ver mogelijk en liet hem millimeter voor millimeter dieper duwen. Hij deed mij zeer: hij was te breed voor de ingang van mijn luchtpijp.

‘Oke. Laat nu zien hoe je je verzet tegen het kokhalzen. Houd je niet in hoor, als het je helpt om geluid te maken.’

Ik bleek redelijk bestand tegen het stoten waarmee hij nu begon. Grote hoeveelheden speeksel vormden zich achter in mijn mond, zoutig speeksel. Ik probeerde het naar buiten te rochelen elke keer dat hij zich terugtrok en hoorde mijzelf pornoachtige geluiden maken. Mijn ogen liepen vol tranen en mijn zicht werd al snel wazig. Ik voelde dat mijn vagina zich klaarmaakte en ik duwde mijn knieën tegen elkaar, toen hij plotseling zijn greep versterkte en zonder enige aankondiging zijn lid dieper mijn keel in duwde. Met mijn neus voelde ik zijn onderbuik: hij wrong zich naar binnen. Alle ruimte om lucht te happen was afgesloten en ik voelde een golf van paniek op komen zetten. Ik trok mijn hoofd naar achter, maar hij was veel sterker en daarom concentreerde ik mij op het gevoel in mijn keel. Opengesperd, branderig voelde het. Het duurde. Mijn ledematen begonnen te loeien van het zuurstofgebrek, mijn armen begonnen wild te bewegen.

Pas toen hij zich plotseling terugtrok en ik het slijm naar buiten hoestte, een enorme teug lucht haalde, voelde ik de kloppende sensatie in mijn onderbuik. Mijn knieën trilden. Van, vreemd genoeg, opwinding. Mijn vagina en bovenbenen bevonden zich op de rand van een orgasme en mijn hoofd voelde high van genot. Ik hijgde en hoorde mijzelf huilen. Ik wilde dit nog eens voelen en bewoog mijzelf naar voren, verder om zijn penis heen. Fabian liet mijn hoofd los, stapte naar achter; ik viel van de bank, op mijn knieën.

Ik wilde dat deze man mijn neukte en zei het tegen hem.

‘Neuk me. Neuk me, ik ben er klaar voor.’ Dienstbaar, voelde ik mij, en dankbaar voor zijn ruwheid. Ik wilde hem in mijn voelen en laten klaarkomen. Ik wilde dat hij me niet meer zou laten gaan uit dit lelijke huis en dat hij mij zou kwellen en gebruiken. Ik wilde.

‘Nee, zei hij. Nog niet. Nog niet klaar.’

In de trein naar huis zocht ik een verlaten plek op in de hoek, waar ik in eenzaamheid rilde en huilde. Fabian had mij niet geneukt. Hij had mij niet klaar gevonden en ik schaamde me, want ik wilde genomen worden door dit grote, gevaarlijke mens. In mijn tas zat een dildo, in verpakking, van de maat van zijn penis. Ik moest oefenen, elke dag. Ook in mijn keel. Als hij de mensen gevonden had, zou hij mij bellen. Ik moest rekening houden met een week, misschien twee, tot zijn telefoontje.