Dacht bij de middagdienst dat ik het gemist had. Dat m’n teamleider naar huis was gegaan zonder dat ik hem gehoord had. Ik ben gek op die man, en baalde sowieso als hij zei ‘ naar huis’ te gaan. Ik kon hem maar moeilijk loslaten, miste hem al -als hij de deur uitliep. M’n collega zat te stangen, van ja he’ je zat weer te slapen he’…was overigens continu bezig geweest, echter plaagde hij me maar altijd al te graag… ik lachte erom, maar baalde wel...

Ik zat te dubben om het wel of niet te doen. Hem te laten weten dat ik ‘m miste…. Toch de stoute schoenen aangedaan en hem gesmsd. Dat ik ‘t gemist had -dat ie weg was , ‘leer-se en een goed weekend gewenst, schreef ik erbij. Kreeg vrij snel een ’ Lief ‘berichtje terug : ‘ben nog niet weg hoor, zie je zo…..’ Ik had hem daarop graag een smiley toe gestuurd….maar ja ..je weet nooit hoe iemand daar op reageert. Tis wel m’n teamleider !

Fantasie ging weer op de loop..

Hij zou binnen komen in de loge met een grijns op z’n gezicht. En “spottend’ hebben gezegd, zo miste je me?’ en had ik gevat/gespeeld geantwoord met een ‘ ja tuurlijk! Ik mis je al als je de deur uitloopt!! Grijnzend….. hem in -de –waan- latend of ik dat nou meende of niet…..hij móest eens weten..!

Had al fantasieën dat hij me achterna liep ri. Keukentje en me daar spontaan een knuffel gaf. ….

Maar ja zal altijd wel fantasie blijven…. Meneer is erg van de regeltjes, dus onder werktijd sowieso geen geneuzel….mhm kheb nog kleine kans …als hij een momentje meeloopt met me, of ik alles wel weet van het terrein. Hopelijk gaan we dan samen en heb ik geen inwerker in m’n kielzog.

Dan zou ik ‘ per ongeluk’ wel eens tegen hem aan kunnen lopen doordat ik me ineens omdraai of zo. “Oepsss sorry hoor’maar wil graag lichamelijk ‘ contact’ .. ?)))

Hoop dat het een beetje relaxed gaat. Heb ‘m graag in m’n buurt. Heb graag een knuffel van ‘m ipv een preek. Weet heus wel dat ie dat nooit zal doen…maar het is zo leuk om erover te dagdromen…van zou het ooit- ooit- ooit ervan komen…

Mocht ‘m bellen als ik ‘m nodig had. Haja…kheb hem ieder geval als m’n sos item/ice contact in m’n mob. staan. Had ik het ‘m moeten vragen..? Dát zijn toch dé momenten dat ik ‘m nodig heb…?

Kheb ‘m elke dag nodig, elk moment…. Maar ja..wat ik al schreef-tis m’n teamleider…weinig kans dussss>>>> mission impassible…

Óf toch niet….

We hadden een inwerker sinds kort erbij. Het zou de bedoeling zijn dat mijn vaste maatje terug van vakantie hem onder zijn hoede zou nemen, in de ochtenddienst. Echter was hij ziek geworden bij thuiskomst. Dus kwam mijn teamleider er maar bij zitten in deze dienst. Eerst was het even onwennig omdat hij mij ook nog moest bijspijkeren op bepaald gebied, maar lieverlee werd de sfeer ontspannender. Ik mag hem erg graag ondanks dat ik de week ervoor uit m’n bed gebeld was voor een aantal zaken, na de nachtdienst……..weet je….Eigenlijk mag hij me âltijd wakker maken……. ?? maar ja…dat zullen dromen blijven…

Wel lekker dicht bij hem gezeten van de week….heel ‘onopvallend’ ….’t Blijft een lekker ding…stiekem zat ik van hem zitten te genieten…van z’n aanwezigheid…..van z’n gevatte humor….. van …..alles…

De volgende dag hadden we een gesprek over de voorvallen van vorige week. Het waren een aantal dingen achter elkaar , die om uitleg vroegen. Eigenlijk wilde hij naar zijn kantoor, maar omdat er een reserve en een inwerker dan achter bleven opperde ik om het in de ehbo ruimte achter ons te doen.. vond hij ook goed.

Zo gezegd zo gedaan. Hij riep mij mee te lopen voor het gesprek.

Enigszins met knikkende knieën liep ik achter hem aan. Mag hem graag maar als het op gesprekken aankomt, word ik toch wel peunefeu ervan. Eenmaal daar stond hij met z’n rug naar de kast, ik zou dan zijlings van hem staan. Hij begon over de items, en vroeg me in het kort te antwoorden hoe ik het zag. Had me voorbereid dus zou hem zonder happeren kunnen beantwoorden. Hoewel het me wel moeite kost om bij de les te blijven….hij leidde me af… volgens mij was dat wederzijds want echt stilstaan kon hij ook niet…

Het was gelukkig vrij snel relaxed. Was ik wel blij om. Wilde hem niet boos of teleurgesteld zien. Ik doe m’n best maar soms vraag ik me af of hij niet iets te veel van me vraagt, ben er ten slotte toch een tijdje eruit geweest.

•Uiteindelijk vroeg hij wat ik nog nodig had……tja da’s een tricky vraag…… Hém (!) natuurlijk!!!

Maar hoe ga je dat zeggen zonder je baan op de tocht te zetten….. ik mis die man al~ als hij de deur uitloopt (!) Bijtend op m’n lippen , omdat ik het er bijna uitflap….sta ik daar …. Te verzinnen hoe ik me eruit red. Ik sla m’n armen om mezelf heen. Hopend dat hij aanvoelt wat ik bedoel. “wat ik nodig heb…’ herhaal ik…. En kijk ‘m aan….. ‘ heeft niks met werk te maken……..’ En met en scheve grijns kijk ik weg, naar de vloer. Even ….een ‘veilige haven voor dat moment’.

Nogmaals probeert hij antwoord uit me te krijgen, door te zeggen ‘ kan ik je ergens mee helpen?’ Oooowwwww jjaaaaa snap dat dán (!!!) verdorie ……wat een kwelling…… om hem tóch te willen te zijn, zeg ik ‘ dit kost me mijn baan, als ik het vertel’……en met gekwelde blik kijk ik hem aan, vechtend tegen m’n tranen die nu heel dicht bij de oppervlakte komen. “Wil je me alsjeblieft vasthouden?’………vraag ik hem heel zachtjes…

Heel even denk ik vertwijfelend hij heeft het niet verstaan of hij wilde het niet…

Toen deed hij een stap naar voren en nam me in z’n armen. Hij sloeg zijn armen om me heen en druk me zachtjes tegen hem aan. Owww wat voelde dat goed……en veilig. Het kostte me enorm veel moeite om tegen zijn borst m’n tranen binnen te houden. Hij was zoóóó lief…..aaide over m’n haren en zei’ wat is er toch meissie…..je weet tóch dat je me altijd mag bellen?...

“Ja’ antwoordde ik vlak onder z’n gezicht, begrijp je nog niet waarom ik dat niet doe?... wil ik je gezin niet aandoen, denk niet dat ze dat kunnen waarderen ……als ik je heel vaak ga bellen….

Een klein beetje me wegduwend zodat hij me aan kon kijken, vroeg hij niet begrijpend, ‘hoezo vaak’?…..langzaam drong ‘t het tegelijk tot hem door, toen ik herhaalde ‘dat ik hem mocht bellen als ik hem nodig had…. “ grijnzend keek hij me aan. “ Ik heb een gezin inderdaad …’ maar ik mag jouw heel graag…..’ Hij gaf me onverwachts een kus op m’n voorhoofd en drukte me weer tegen zich aan….. Allebei genietend van elkaars warmte en genegenheid.

Zo gingen er een paar weken voorbij. Als we mekaar zagen lazen we de passie en tederheid in mekaars ogen. Echter deden we geen aanstootgevende dingen meer op de werkvloer. Totdat ik op een vrijdagavond dienst had en hij op het punt stond om naar ‘huis’ te gaan. Hij bedacht zich even en zei dat mijn terreinkennis nog niet optimaal was en hij na het eten terugkwam ervoor. Mijn hart maakte en sprongetje ‘Yessss híerrrr had ik âl die tijd op gewacht!’….

Ca.19:00 u. stond hij er inderdaad weer.“ Even bakkie doen en dan aan de slag, zodat ik ook betijds m’n bed kan opzoeken’ , zei hij grijzend. Zo gezegd zo gedaan.

Omdat er verder weinig personeel aan het werk was konden we ongestoord overal lopen. Bij de kantoren waren er een aantal verbouwingen geweest en kreeg uitleg wie nu waar zat. Eerst geheel professioneel….later werd het wat amicaler..

Bij de kelder liepen we soms heel dicht bij elkaar, omdat we maar één zaklamp hadden. Soms net even een aanraking van hem, omdat hij ‘dacht’ dat ik ergens tegenaan zou lopen. Ik wist dat dât amper kon omdat ik klein genoeg ben om eronder te lopen, echter liet ik hem begaan, ’t voelde nl heerlijk aan..…. Tis dat het elke keer onverwachts kwam die korte vluchtige aanrakingen , maar het zette me wel in vuur en vlam. Wilde meer, hunkerde naar meer…. En of hij dat zag of voelde… toen we even later in de auto zaten om naar het volgende gebouw te gaan zat hij even aan m’n bovenbeen-eventjes maar, langzaam strelend. Hij keek me aan, en wachtte duidelijk op een reactie. Waarop ik zei’ IK hoef niemand verantwoording af te geven. Jij wel… ‘ Hij schudde zijn hoofd en beweerde dat zijn ‘vrouw’ het niet erg vond’. Ze hadden zo hun eigen leven’ …was dát soms de reden dat hij nooit getrouwd was….??

Ik reed verder naar een volgend gebouw.Af en toe schuin opzij kijkend wat hij van plan was. Er gebeurde helemaal niks….Beetje geintjes makend, maar verder helemaal niksssss.

We vervolgde onze weg gedwee. Het volgende gebouw moest je twee grote stalen trappen op van buiten. De eerste gaat wel, de tweede vergt een hoop van mijn uithoudingsvermogen…kost me altijd vrij veel moeite. Ik liet hem eerst gaan, onder het mom ..ben niet zo snel…loop maar vast. Bovenaan wachtte hij op me en zag duidelijk hoeveel moeite het me kostte. “ zuurstof nodig mop?’ jaaaaa graaaaag,’ was mijn antwoord. Bovenaan hield hij me vast zodat ik niet naar achter zou vallen na de laatste tree. “Gaat het?’ was zijn gemeende bezorgdheid. Ik knikte happend naar wat verse lucht en liep de buitendeur door, naar binnen. Gaf hem een knipoog, met de opmerking dat ik mond-op-mond beademing niet af zou slaan. En liep quasi door, langs de kantoren om de laatste deur te sluiten en draaide me om ,om de weg terug te nemen.

Hij kwam ineens heel dichtbij en pakte met beide hadden mijn gezicht beet. Zachtjes duwde hij me tegen de net afgesloten deur, zijn lippen zochten de mijne. Heel teder en voorzichtig benam hij m’n adem. Ik beantwoordde zijn kus, deze werd onmiddellijk intenser. En al gauw hadden onze tongen mekaar gevonden…. Mhmmmm wilde niet dat het ophield. Tis dat we allebei wat verse lucht wilden. “ meisje, je maakt me gek!’ was zijn reactie. “kom we moeten door, anders gaat het niet goed komen…’ Met tegenzin lieten we mekaar los. Alhoewel… het ijs was nu gebroken. Onderwijl we de boel afsloten, konden we niet meer van elkaar afblijven. Elke aanraking was wederzijds meer dan welkom… We zouden eerst onze taak doen, en dan zagen we wel.. hadden we besloten.. Al knuffelend en kussend vervolgde we onze weg. Telkens heel even…een momentje samen. Mekaar steeds corrigerend, dat we toch wel ‘ door moesten gaan met ons werk !’

Tja in de auto, in de liften, waar camera’s ons niet zouden zien, konden we het toch niet laten om aan mekaar te zitten. Mekaar ophitsend, maar niet het lef hebben om verder te gaan. Tis toch werkplek, je zou maar gesnapt worden, door een werknemer…….