Op mijn zij gedraaid, lig ik dicht tegen je aan op het smalle bed. Met mijn hoofd op jouw gespierde borst, luister ik naar jouw rustige ademhaling. Bijna een jaar werk ik nu als fysiotherapeute, op de afdeling waar jij vorige week werd binnen gebracht om te revalideren. Er was ons verteld dat je een zwaar motor ongeluk had gehad en dat je linkerbeen vanaf je knie was geamputeerd. Ik kreeg jou toegewezen en al na onze eerste ontmoeting wist ik, dat het niet makkelijk zou worden om jouw volledige medewerking te krijgen.

Je lag alleen maar op bed, werkend achter jouw laptop en verdomde het om met me mee te gaan. Na drie dagen was ik het goed zat, om steeds maar weer weggestuurd te worden en stoof je kamer binnen, waar ik jouw laptop van je schoot rukte. “Die krijg je terug, maar pas als ik zeg dat je klaar bent”, zei ik tegen je. Ik legde hem zo ver mogelijk uit je buurt en draaide me om naar mijn twee mannelijke collega’s. “Hij is er klaar voor” , zei ik en keek tevreden toe, hoe je van het bed werd geplukt door mijn twee breed geschouderde collega’s, Gerben en Tigo.

Zodra je in de rolstoel zat, schoof ik de rechter slof aan je voet en reed je voor het eerst je kamer uit. Je keek pissig omhoog , maar ik bleef recht voor me uitkijken en reed je rechtstreeks naar de kinderafdeling, waar ik je in een overvolle speelkamer achterliet. Terug op mijn eigen afdeling, liep ik naar de koffiekamer, waar ik met een kop koffie aan de lange tafel ging zitten. “Heb je het echt gedaan?”, vroeg Patricia van de verpleging.

“Yep. Je dacht toch zeker niet dat ik die zelfingenomen kwal dag in dag uit ga smeken om zijn nest uit te komen? Als je dat denkt, dan ken je me toch niet goed genoeg”, zei ik met een brede grijns op mijn gezicht.

“Wel een lekkere zelfingenomen kwal”, hoorde ik Steven achter me zeggen en draaide mijn hoofd naar hem om. “Laat je vriend het maar niet horen”, antwoordde ik en schoot in de lach om het gezicht wat hij trok. “Zolang het alleen bij kijken blijft, heeft Erik er geen moeite mee”, zei hij en nam plaats naast me.

“Hoe lang ben je van plan hem daar te laten zitten?”, hoorde ik Patricia vragen en draaide mijn hoofd naar haar om. “Totdat hij zich realiseert dat er ergere dingen in het leven zijn, dan alleen maar een onderbeen te moeten missen. Ik zag Jerrel zitten en je weet hoe die is”, antwoordde ik en gelijk begon iedereen door elkaar te praten. Jerrel, het achtjarige jochie dat ernstige brandwonden had opgelopen, voornamelijk aan zijn handen en onderarmen. Ondanks de pijn die hij heeft en de twee vingers die hij aan beide handen moet missen, blijft het kereltje optimistisch en laat iedereen versteld staan door zijn doorzettingsvermogen.

”Met een beetje mazzel zit Jerrel op zijn praatstoel”, zei ik en nam een slok van mijn koffie. Ik keek de tafel eens rond en besefte me maar al te goed hoe ik het getroffen had met de ploeg waarmee ik werkte. Vaak genoeg hoorden we in de wandelgangen de geruchten over de andere afdelingen, waarbij de collega’s daar elkaar zowat in de haren vlogen. Op onze afdeling stond iedereen voor elkaar klaar en waren er maar weinig strubbelingen. Ik dronk mijn kopje leeg en stond op. “Ik ga even om het hoekje gluren”, zei ik en liep terug naar de kinderafdeling terug.

Het verbaasde me niets, toen ik door het raam naar binnen gluurde en Jerrel naast jou zag zitten. Er waren maar een paar andere kinderen die hun eigen gang gingen, maar de meesten zaten bij jullie aan de tafel, terwijl Jerrel liet zien hoe hij kon tekenen met zijn gehavende handen. Ik zag Jouw gefascineerd naar Jerrel kijken en alsof je voelde dat ik er stond, keek je om. Voor de eerste keer, sinds je in het revalidatiecentrum was aangekomen, zag ik een glimlach om jouw mond. Een mooie, warme glimlach, die me nog lang zou heugen.

Ik ging naar binnen en liet me op een stoel zakken. “Hij heeft net als jouw broer een ongeluk gehad met de motor, Sofie”, zei Jerrel tegen me en ik voelde jouw ogen gelijk op mij gericht. “Alleen kan Jayden het navertellen, Jerrel en mijn broer niet meer”, zei ik en keek je recht aan. “Ik zal nooit meer motor kunnen rijden”, zei je en keek van me weg. “Jerrel, wat zeg jij altijd tegen de nieuwe patiënten hier?”, vroeg ik hem, maar bleef naar jou kijken. ”Waar een wil is, is een weg”, antwoordde hij en keek me glimlachend aan. “Precies”, zei ik terug en gaf hem een knipoog.

“Zou je mij nu terug willen brengen?”, vroeg je en rolde zelf al je rolstoel naar achteren. Ik stond op en in plaats van je terug te rijden naar je kamer reed ik je naar de lift, waar ik op het knopje drukte en wachtte totdat de deuren open gleden. Ik kon de ergernis in je ogen zien, toen je omhoog keek, maar ik trok me er niets van aan en bracht ons naar de begane grond. “We zijn zo terug”, zei ik tegen Ida, die achter de infobalie zat en reed Je door de klapdeuren naar buiten.

“Zo”, zei ik toen de rolstoel op zijn rem zette, naast de voor mij o zo bekende Harley. “Je therapie is begonnen. Ga staan”, zei ik en viste snel de sleutels uit mijn broekzak. Terwijl jij ging staan en je vasthield aan de muur, stapte ik op de motor, klapte de standaard in en schoof naar achteren. “Ik kan daar niet op rijden. Ben je niet goed bij je pot?”, zei je kwaad en wilde weer plaats nemen in de rolstoel, maar ik boog me voorover en gaf de rolstoel een harde zet. Doordat hij op de rem stond, klapte hij om en wees ik voor me. “Zitten”, zei ik nu pissig en stak mijn hand naar je uit. Even stond je in tweestrijd, maar pakte toen toch mijn hand en met twee kleine sprongetjes kwam je naast me staan.

Je gooide je halve been over het zadel en ging voor me zitten. “Tevreden?”, hoorde ik je zeggen, maar kon nog steeds de woede in je stem horen. “Nog niet helemaal, maar het begin is er”, antwoordde ik en hield de sleutels omhoog. “Sleutels erin, maar nog niet starten. Ik moet je het één en ander uitleggen”, zei ik tegen je en zwijgend nam je de sleutels over. “Toen mijn broer Peter werd geboren, miste hij beide onderbenen, wat hem er niet van weerhield om motor te rijden, integendeel, hij deed zelfs aan atletiek. De dag dat Peter verongelukte, zat hij bij zijn vriend achterop, die het wonder boven wonder wel heeft overleeft. De motor waar we nu opzitten was van Peter. Denk je dat je het aandurft om op een aangepaste motor te rijden?”, daagde ik je uit.

Je stak de sleutels in het slot en draaide je half naar me om. “Durf je wel bij mij achterop te zitten?”, kaatste je terug en ik moest slikken toen jouw donker bruine ogen zich in de mijne boorden. Ik had je nog niet eerder zo bekeken, maar Steven had gelijk, je was een lekker ding. “Gas en koppeling zitten rechts, remmen spreekt voor zich”, zie ik hees en was blij dat jij je weer omdraaide. Doordat ik zo dicht bij je zat, kon ik de spanning van je lichaam voelen, toen je de motor startte. Ik gaf je aanwijzingen en langzaam reed je weg. Ergens wist ik dat het levensgevaarlijk was, zo zonder helmen en op je slof, maar ik wilde je laten zien dat je meer kon dan je dacht.

“Hier links”, zei ik en begeleide je naar een binnenplaats, wat normaal functioneerde als schoolplein, maar door de zomervakantie niet werd gebruikt. Ik liet je rondjes rijden en ondanks dat je perfect reed, bleef ik alert. Ik zag een aantal verschillende afdelingen voor het raam staan te kijken en liet je nog drie rondjes rijden, voordat ik je opdracht gaf om de Harley weer op zijn plek te zetten. Ik liet je als eerste afstappen, voordat ik de standaard weer uit klapte en ging naast je staan.

Ik wilde je voorstellen om alle dagen een stukje te gaan rijden, maar ik bleef stil toen jij je hand in mijn nek liet glijden en me naar je toe trok. “Dank je wel”, fluisterde je tegen me, voordat je jouw lippen op die van mij drukte. Met mijn handen tegen je borst, kuste ik je terug. Je draaide je een slag zodat je met je rug tegen de muur kwam te staan en trok mij met je mee. Ik kreunde zachtjes toen ik jouw tong voelde duwen tegen mijn lippen en opende mijn mond. Terwijl mijn tong om die van jouw heen draaide, voelde ik jouw handen op mijn billen, die me dichter tegen je aantrokken. Door jouw joggingbroek heen, voelde ik je groeiende penis steeds harder worden. Pas toen je een zacht grommend geluid maakte, trok ik me terug en keek je aan.

“Dit had nooit mogen gebeuren", zei ik met een hese stem en liep bij je weg. Ik zette de rolstoel weer op zijn wielen en controleerde de rem. Ik voelde jouw blik op mij gericht, voordat je ging zitten, maar ik ontweek je ogen. Zwijgend bracht ik je terug naar de afdeling, waar ik je achterliet in je kamer en liep direct door naar de lege koffiekamer, waar ik een verse kop koffie nam. Ik ging aan de tafel zitten en vroeg mezelf af wat me in godsnaam had bezield om je terug te zoenen. Je was verdomme een patiënt van mij.

Ik keek op mijn horloge en vloekte. Met mijn kop koffie in mijn hand, liep ik snel naar de vergaderruimte, waar iedereen opkeek toen ik binnen kwam. “Sorry”, zei ik en ging zitten. “Wat?”, vroeg ik toen ze me allemaal vragend aan zaten te kijken. “Je hebt de eerste zet gezet. Hij deed het geweldig”, zei Steven en ik zag de rest knikken. “Hij is voortaan jouw patiënt Steven”, zei ik en voelde me rood worden. “Ik liet hem terug rijden en toen hij af was gestapt heeft hij me gezoend”, vertelde ik verder. “Jij mazzelaar”, antwoordde Steven grijnzend en terwijl ik hem kwaad aankeek, begon de rest te lachen. “Je snapt toch wel dat ik nu niet meer met hem kan werken?”, vroeg ik hem kwaad en nonchalant haalde hij zijn schouders op.

“Heeft iemand jullie gezien?”, vroeg hij, terwijl de rest zat te smullen van ons gesprek. “Nee, maar daar gaat het niet om. Hij is verdomme een patiënt. Sowieso ben ik al buiten mijn boekje gegaan door zonder helm op de motor te stappen met hem”, ga ik verder. “Heb je hem terug gezoend?”, vroeg Patricia en ik wierp haar gelijk een scherpe blik toe. “Ja, dat wil ik ook wel weten. Ik denk wij allemaal wel”, zei Steven die zich helemaal omdraaide in zijn stoel en me smalend aankeek. Ik keek op mijn horloge en deed net alsof ik het druk had. “Sorry jongens, maar mijn volgende patiënt zit te wachten”, zei ik, waarna ik snel opstond en de vergaderkamer weer uit liep.

De deur was nog niet dichtgevallen of ik hoorde ze allemaal lachen. Ik liep regelrecht naar jouw kamer en met een korte klop liep ik naar binnen. “Je krijgt een andere fysiotherapeut”, was het eerste wat ik zei, toen ik naar binnen liep en was verbaast dat je niet in bed lag, maar aan de tafel zat. “Ik heb jou en ik neem geen genoegen met een andere”, antwoordde je, zonder je gezicht van je laptop af te halen. “ Dat is dan jammer voor je, maar vanaf nu zal je genoegen moeten nemen met Steven”, zei ik en zonder op jouw antwoord te wachtten liep ik jouw kamer weer uit. De dag leek langer te duren dan anders, mede door mijn collega’s die steeds in de lach schoten als ik voorbij liep. Blij dat het tijd was om naar huis te gaan, pakte ik mijn spullen bij elkaar en ging er snel vandoor.

Na een onrustige nacht, reed ik de volgende dag weer naar mijn werk, waar ik al opgewacht werd door Steven. “Je word verwacht in het zwembad vandaag”, zei hij en met een brede grijns op zijn gezicht liep hij naar zijn kantoortje. Nadat ik mijn spullen had opgeborgen, ging ik met mijn bikini in mijn handen naar het zwembad. Ik kleedde me om en liep door de deur naar het zwembad, waar ik stil bleef staan zodra ik je zag zitten in de stoeltjeslift.

“Mooi, je bent er”, zei Gerben die me een knipoog gaf in het voorbij gaan en mij alleen liet met jou. “Sinds wanneer wil jij zwemmen?”, vroeg ik je en liet langzaam het stoeltje naar voren gaan. “Sinds ik weet dat jij met me meezwemt en je er zo bijloopt”, antwoordde je en liet je ogen over mijn lichaam gaan. “Jammer dat deze stoeltjes niet voorover kunnen kiepen”, mompelde ik, waarop jij hard begon te lachen. Ik klemde mijn kiezen op elkaar stevig op elkaar, maar jouw lach werkte aanstekelijk, dus ook ik schoot in de lach.

Ik liet je zakken totdat je in het water lag en klom toen zelf van het trappetje af. “Zwem je altijd zo met je patiënten?”, vroeg je terwijl we langzaam naast elkaar zwommen. “Nee, meestal zwem ik dan naakt, maar voor jou maak ik graag een uitzondering, vandaar deze bikini”, zei ik en keek in jouw pretogen. “Heb je een vriend?”, vroeg je verder. “Ja, zeven stuks. Voor iedere dag één”, antwoordde ik en keek je grijnzend aan. “Dus je rijdt motor?”, ging je verder. “Yep, om de week een andere. De ene week die van mij en de andere week die van Peter, anders blijft hij te lang stilstaan”, antwoordde ik je weer.

Ik tikte even snel de rand aan, voordat we keerde en weer terug zwommen. “Wat wil je van mij weten?”, vroeg je, alsof je kon voelen wat er door mijn gedachten ging. “Niets”, antwoordde ik en draaide mijn ogen van je weg. “Leugenaar”, hoorde ik je zacht zeggen en zwijgend zwommen we verder. Bij het ondiepe water wilde ik mijn omdraaien om nog en baantje te zwemmen, maar jij zwom naar het gedeelte wat schuin afliep, dus ik ging achter je aan. “Even pauze”, zei je toen je ging zitten en voelde aan je stomp. “Heb je last?”, vroeg ik en zakte door mijn knieën voor je. “Niet aan dit been”, zei je en voor de tweede keer klonk jouw harde lach door de holle ruimte.

“Klier”, zei ik en wilde naast je gaan zitten, maar je hield me tegen. “Laat me even naar je kijken”, zei je zacht en langzaam zag ik jouw hand omhoog komen. Nog voordat je mijn borsten aan kon raken, greep ik je bij je pols. “Kijken doe je met je ogen”, zei ik hees, maar gaf een gil, toen je ineens je hand draaide, mijn pols vast pakte en me naar voren trok. Je liet je snel achterover vallen en daar lag ik, boven op jou. Ik probeerde overeind te krabbelen, maar je sloeg snel je armen om me heen zodat ik geen kant op kon. Ik zag jouw gezicht steeds dichterbij komen, maar ik trok mijn hoofd achteruit, terwijl ik je aan bleef kijken.

Moeiteloos draaide je ons om, zodat ik in het water kwam te liggen en jij op je zij half over me heen hing. Terwijl je in mijn ogen keek, voelde ik hoe je de stukjes van mijn bikini hesje opzij schoof en mijn borsten ontblootte. Vergeleken bij andere meiden van mijn leeftijd, waren mijn peervormige borsten een stuk kleiner, waardoor ik me vaak onzeker voelde. “Precies mijn maat”, zei je hees en legde je hand op één van mijn borsten. Een zachte kreun ontsnapte er uit mijn mond, toen je hem voorzichtig begon te masseren. “Jezus, ik zou van alles met je willen doen”, zei je hees, terwijl je me nog steeds in mijn ogen keek. Ik zette mijn tanden in mijn onderlip, toen je met je duim over mijn harde tepel wreef en er zachtjes aan trok.

Je boog je voorover en terwijl ik mijn harde tepel in jouw vochtige mond voelde verdwijnen, liet je jouw hand over mijn buik naar beneden glijden. Plagend streek je even met je vingertoppen langs de rand van mijn bikinibroekje, voordat ik ze eronder voelde verdwijnen. Ik hield mijn adem in, op het moment dat ik jouw vingers over het kleine streepje schaamhaar voelde kriebelen. Al die tijd hield ik mijn benen strak tegen elkaar en was mijn ademhaling langzaam veranderd. “Trek je benen op, Sofie”, fluisterde je toen je mijn tepel had losgelaten en me weer aankeek. Ik slikte en alsof jouw woorden niet tot me doordrongen, bleef ik zo stijf als een plank liggen. “Sofie?”, zei je nog een keer en dit keer deed ik wat je vroeg. Ik had mijn benen nog niet opgetrokken of jij liet je vingers verder naar beneden zakken en verkende je traag mijn spleetje.

Ik had mezelf vaak genoeg betast en verwent, maar het voelen van jouw vingers daar, was een ervaring die ik niet gauw zou vergeten. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe jij jouw lippen op die van mij drukte. Net als jij opende ik mijn mond en liet mijn tong voorzichtig jouw mond in glijden. Jouw ronddraaiende vingers over mijn gevoelige klitje wondde me op en automatisch liet ik mijn hand in jouw nek glijden. Zacht kreunend in je mond, genoot ik van jouw aanraking, maar toen je een vinger bij me naar binnen wilde duwen, kromp ik ineen en schoot mijn hand naar jouw pols om je tegen te houden. Ik trok mijn mond los en schudde beschaamd mijn hoofd.

“Oké”, zei je zacht, waarna je weer zachtjes over mijn klitje begon te wrijven. Ik legde mijn hand weer terug in je nek en trok je naar me toe. Ik kon jouw erectie tegen mijn been voelen drukken en wilde dolgraag op onderzoek uitgaan, maar had daar het lef niet voor. Nog voordat ik jouw mond weer op de mijne voelde, sloot jij je ogen en volgde ik jouw voorbeeld. Jouw duidelijk ervaren vingers bleven over mijn harde knopje wrijven en al snel voelde ik een kriebelend gevoel in mijn binnenste. Zacht kreunend voelde ik jouw tong weer tegen de mijne, terwijl ik steeds verder gleed in een heerlijke roes.

Het gevoel in mijn buik werd steeds heviger en wist dat het niet lang meer zou duren, voordat jij me een orgasme zou bezorgen. Ik trok hijgend mijn hoofd achteruit, toen ik ergens ver weg een deur hoorde open gaan en keek je glazig aan. “Sofie?”, hoorde ik de stem van Gerben roepen en geschrokken wilde ik jouw hand wegduwen maar je liet het niet toe. “Toe maar”, fluisterde je alsof je me wilde aanmoedigen en terwijl jij op me neer keek, kneep ik mijn ogen dicht. Bijtend op mijn lip en luisterend naar de voetstappen die steeds dichterbij kwamen, kwam ik hevig tegen je vingers klaar.

Terwijl ik nog half van de wereld was, trok je snel je hand uit mijn broekje en schoof mijn bikini hesje recht. Je ging zitten en trok me overeind. Met een nog kloppend kutje, keek ik je verward aan. “Dus dat is de reden waarom ik nog thuis woon. Oh, hey Gerben”, zei je alsof je hem niet had horen komen. “Jerrel gaat zo voor het weekend naar huis en hij vroeg of je hem nog gedag kwam zeggen”, zei Gerben en keek me onderzoekend aan. Ik kon me er een goede voorstelling van maken, hoe ik er op dat moment uit zag, met mijn verhitte gezicht en mijn wazige blik.

“Ik kom eraan. Even douchen”, zei ik en na nog één snelle blik op jouw stond ik op en liep naar de ruimte waar de douches zich bevonden. Terwijl ik onder het stromende water ging staan, zag ik jou het water weer inglijden en onder het toezicht oog van Gerben het bad door zwemmen. Na het afdrogen en aankleden liep ik naar de kinderafdeling waar Jerrel al met zijn ouders op me stonden te wachten. “Fijn weekend, Jerrel”, zei ik en gaf hem een knuffel. Ik keek ze na en ging naar mijn eigen afdeling. Ondanks dat ik snakte naar een kop koffie, zat ik niet te wachten op onderzoekende blikken of opmerkingen, dus trok ik me terug in mijn fysio ruimte, die tegelijk diende als kantoortje. Ik liet me in mijn stoel zakken en met mijn armen leunend op het bureau, sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. Wat had ik in godsnaam gedaan?