Sinds ik een klein jongetje was heb ik nooit problemen gehad om te slapen. Ik sliep door onweer, storm of het geruzie van mijn ouders, het maakte me niet uit. Maar vannacht kon ik niet slapen. Want vandaag is het mijn eerste dag als intern.

Mijn naam is John Dorian, maar ik ga door het leven als J.D. Een tenger gebouwde jongeman met kort zwart haar en een vriendelijk gezicht. Sinds ik zeven jaar oud ben droom ik er al van om ooit dokter te worden en vandaag, twintig jaar later, gaat het dan eindelijk gebeuren. Samen met mijn vriend Chris Turk (al is zijn moeder de enige die hem daadwerkelijk met zijn voornaam aanspreekt) heb ik de middelbare school en zeven jaar Geneeskunde doorlopen. Sindsdien zijn we onafscheidelijk en het leek dan ook voorbestemd dat we uiteindelijk tot hetzelfde ziekenhuis zouden worden toegelaten. Turk is altijd de ‘coole gast’ van ons tweeën geweest. Als zwarte, goed gebouwde jongeman was hij altijd populair bij de dames en kon hij goed overweg met de ‘cool kids’. Ik was als nerderige tiener zo ongeveer in alles zijn tegenpool. Toch hebben we het altijd uitstekend met elkaar kunnen vinden, tot op de dag van vandaag.

Ondanks het grote gebrek aan slaap voelde ik mij totaal niet moe en vol gezonde spanning was ik onderweg naar het Sacred Heart ziekenhuis voor mijn eerste werkdag. Ik zag het enorme witte gebouw al van ver voor me opdoemen. Met ‘Happiness’ van Elliott Smith in mijn oren liep ik de drukte tegemoet: patiënten die het ziekenhuis binnen liepen of weer verlieten, ambulances die af en aan reden en natuurlijk doctoren en zusters die aan het werk waren. Van de andere kant zag ik Turk al komen aanlopen met een brede grijns op zijn gezicht. We begroetten elkaar met een knuffel die eigenlijk net iets te lang duurde voor twee heteroseksuele mannen en besloten toen maar snel door te lopen.

Net op het moment dat ik aan iemand wilde vragen waar ik mij moest melden voelde ik een tikje op mijn rug. Toen ik me omdraaide zag ik een kleine verpleegster staan met een bril en een klembord in haar handen. “Dokter, de patiënt in kamer 108 heeft een infuus nodig en de patiënt in kamer 302 ontwikkeld een uitslag op zijn bovenbeen”, zei ze met een vinnige stem. “Maar ik…”. “En daarna kunt u zich melden voor de dagelijkse ronde met Dr. Kelso”. Voor ik iets kon zeggen was ze alweer in de mensenmassa verdwenen. Toen ik om mij heen keek veranderde mijn goede moed plotseling in wanhoop. Ik besefte dat mijn zeven jaar lange opleiding mij hier totaal niet op had voorbereid! Waar moest ik in godsnaam beginnen?

De rest van de ochtend verliep niet erg soepel. Ik liep constant in de weg, had totaal geen idee waar ik naartoe moest en alsof dat nog niet erg genoeg was, was ik te gespannen om zelfs de meest simpele handelingen tot een goed einde te brengen. Juist op het moment dat ik mijn achtste infuus van die ochtend liep te verprutsen kwam er een verpleegster naar me toe. “Kom eens hier Bambi”, zei ze met een vriendelijke glimlach terwijl ze de naald van me overnam en die met één handige beweging inbracht. “Zo doe je dat dus!”, opnieuw die vriendelijke geruststellende glimlach. Ik voelde me direct meer op mijn gemak en er viel even wat stress van me af. Ze stelde zich voor als Carla. “Hoi, ik ben…”. “Kom mee Bambi, het is lunchtijd. Tijd om even uit te rusten”.

Ik had een vreselijke hekel aan die bijnaam, iedere keer dat ze me zo noemde voelde ik een stukje mannelijkheid in mij sterven. Toch kon ik moeilijk ontkennen dat de naam zeer treffend was. Ik had inderdaad veel weg van een onzeker hertje op glad ijs, zoals ik mijn eerste uren onzeker door het ziekenhuis dwaalde. Terwijl ik achter Carla aanliep kon ik haar eens wat beter in mij opnemen. Ze was een erg knappe latina, met zwart krullend haar tot over haar schouders. Ik schatte haar ergens midden dertig. In ieder geval liep ze door het ziekenhuis alsof ze er al een tijdje werkte. Door haar wijde roze ziekenhuiskleren kon ik haar lichaam niet goed zien, maar zoals ze voor me liep was het wel duidelijk dat ze een prachtig strak kontje had. Terwijl ik daarnaar staarde voelde ik plots een deur in mijn gezicht slaan en even werd het zwart voor mijn ogen…

Terwijl ik op een bankje in de hal met een bonzend hoofd zat te kijken hoe de andere medische interns pacman stonden te spelen, kwam Turk op me aflopen. Ik baalde dat stereotypen zich zo snel alweer hadden bevestigd. De medische interns als game nerds en de chirurgen als gespierde macho’s die de hele dag over vrouwen praatten. Turk was natuurlijk een chirurgische intern en vertelde mij dan ook al direct dat hij zijn oog had laten vallen op een knappe latina verpleegster. Ik moest denken aan Carla maar voordat ik iets kon zeggen begon Turk al op te scheppen over de ontelbare redenen waarom zij zich gelukkig met hem zou mogen prijzen. Zo waren de chirurgen nu eenmaal: competitief en vooral erg zelfingenomen.

Ik begon net moe te worden van Turk’s betoog over zichzelf toen we werden onderbroken door een vrouwenstem: “Hoi, ik ben Elliot”. We keken beide op en zagen een knappe blondine met een vrolijk gezicht waarin twee grote blauwe ogen op ons waren gericht. “Zijn jullie aan het wachten op het pacman apparaat?”, vroeg ze voordat we ons konden voorstellen. Ik zat haar even stom aan te staren en zag een lief gezicht met blonde haren die ze achter haar hoofd in een klein staartje had gebonden. Aan beide kanten van haar gezicht vielen twee lokken als halve manen langs haar slapen. Ze was iets kleiner dan ik maar had voor haar lengte een goed gevulde boezem. Gelukkig redde Turk mij door snel te zeggen dat wij niet bij de nerds hoorden. Daarna verscheen er een ondeugende grijns op zijn gezicht en vroeg hij: “Dus eh… Elliot, ben je medisch of chirurgisch?”. “Medisch”, antwoorde ze. (Yes!) Ik keek Turk lachend aan maar zijn grijns was snel verdwenen en hij leek zijn interesse in haar alweer te hebben verloren.

Toen we even later op weg waren naar onze dagelijkse ronde (een routine waarbij het afdelingshoofd de interns overhoorde om hun medische kennis te testen) liep ik achter Elliot aan naar de derde verdieping. Tijdens onze korte wandeling bleef ze maar door ratelen over zichzelf, over haar ouders, het dorpje waar ze was opgegroeid, haar jeugd. Ik raakte al snel de rode draad kwijt… Toen ze even pauzeerde om adem te halen zei ik snel: “Ik ben trouwens J.D.”. Ze leek het niet echt te horen. Terwijl ze voor me de trap opliep ging ze ongestoord verder met haar verhaal. “God ja, ik praat echt heel veel. Ik weet wat je denkt!” (Je billen zien eruit als twee pringles bussen die knuffelen) “Nou, dat denk ik niet”, antwoorde ik, maar ze liep alweer verder.

Toen we aankwamen stond Dr. Kelso net klaar om de ronde te beginnen. Kelso was een vriendelijke oude man die ons tijdens de introductie duidelijk had gemaakt dat we ons vooral niet druk hoefden te maken. Toch was het pijnlijk als je tijdens de ronde een vraag niet kon beantwoorden. En dus doken de meeste interns angstig weg als er een vraag werd gesteld. Kennis was echter een van mijn sterke punten en ik wist dan ook alle vragen snel en correct te beantwoorden.

Ik stond nog na te genieten van mijn goede antwoorden toen Kelso op zijn klembord keek (het was wel duidelijk dat hij geen enkele intentie had om onze namen te leren kennen) en zei: “Dokter ehmm… Reid!” Ik zag Elliot naast mij verstijven. “Kunt u mij misschien vertellen wat de belangrijkste gevaren zijn bij Obscuro Tenderidus?”. Ik zag aan haar opengesperde ogen en stijve houding dat ze geen antwoord had op die vraag. Subtiel achter haar langs glippend fluisterde ik in haar oor: “Infectie”. Ze herhaalde mijn antwoord. “Correcto!”, zei Kelso met een knipoog. “Op naar de volgende patiënt”.

“Alsjeblieft”, zei ik zelfgenoegzaam terwijl de rest van de interns als schaapjes achter hun herder aanliepen. “Dat had je niet hoeven doen, ik wist het antwoord zelf ook wel”, antwoorde Elliot nonchalant. “Maar toch bedankt, als ik ooit nog eens iets voor jou kan d..”. “Je kunt met me uitgaan”, zei ik voordat ze haar zin had kunnen afmaken. Weer verscheen er een ontwapenende glimlach op haar gezicht. “Ach, waarom niet?”. Toen ze zich omdraaide zag ik opnieuw haar heerlijk strakke kontje dat zich bij de rest van de groep voegde.

“Dokter… Dorian!”, opnieuw las Kelso de namen van zijn klembord als om ons nogmaals duidelijk te maken dat het hem geen biet kon schelen welke naam bij welk gezicht hoorde. “Welke bacterie is verantwoordelijk voor koorts en braakverschijnselen bij jonge kinderen?”. Voor het eerst deze middag had ik geen antwoord op de vraag en zowel angstig als hoopvol richtte ik mijn blik op Elliot, die mij echter met een subtiel gebaar duidelijk maakte dat ook zij het antwoord niet wist. “Ehm, dat weet ik niet”, zei ik schamper. Kelso trok zijn wenkbrauw op maar zei verder niets. Toen keek hij verder de kring rond en nog voordat haar vinger goed en wel omhoog was gegaan riep Elliot: “De Meditarra bacterie, meneer!”. “Heel goed, dokter Reid. Dat was het voor vandaag mensen!”

Nog voordat ik haar kon aanspreken was Elliot alweer verdwenen. Ik voelde me klote en ik voelde me verraden. En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was kreeg ik even later te horen dat één van mijn patiënten was gestorven aan een hartaanval. Het was niet mijn schuld maar toch: de eerste patiënt die onder mijn hoede was gestorven. Ik werd overmand door vermoeidheid en wanhoop. En nu moest ik dus de familie van die patiënt het slechte nieuws gaan vertellen… Wat deed ik hier eigenlijk? Kon ik dit werk wel aan?

Ik vroeg me af of Turk het ook zo zwaar had op zijn eerste dag. Dat bleek niet zo te zijn. Al voordat ik het had kunnen vragen kun ik zijn brede glimlach van veraf zien aankomen terwijl hij me tegemoet kwam lopen. “Gast, ik heb zojuist mijn eerste lichaam mogen opensnijden. Wow! En…” (alsof de twee enig verband hielden) “ik heb een date geregeld met die lekkere verpleegster! Ik zei toch dat ik haar wel zou fixen?”. “Carla?”, vroeg ik. “Ehm… ja, Carla! Ken je haar?”. Mijn antwoord leek hem nauwelijks te interesseren. “Neuh, niet echt…”

Even later stuurde een verpleegster me naar kamer 202 om te helpen met de verzorging van een oude comapatiënt. Toen ik de kamer binnenliep zag ik dat Carla al bezig was met het infuus van de man. Het viel me nu pas op hoe knap haar gezicht eigenlijk was. Ze gebruikte precies genoeg make-up waardoor haar bruine ogen perfect werden geaccentueerd en haar dunne lippen glansden. Net op het moment dat ik er wat over wilde zeggen kwam er een driftige dokter binnen gestormd met een lange jas en een smal gezicht met daar boven korte krulletjes. Carla stelde hem voor als Dr. Cox. Een naam waar ik direct wat grappige opmerkingen over zou kunnen maken. Het leek me verstandiger dat niet te doen.

“Vertel me eens Carla, spuit je ’s ochtends je parfum uit een flesje of vul je er eerst een heel bad mee en ga je daar dan in liggen?”, vroeg hij sarcastisch zonder verder aandacht aan mijn aanwezigheid te geven. Carla leek me een trotse vrouw maar deze opmerking leek haar slechts te amuseren. Ze gaf hem een klein lachje en een knipoog. “Duss meneer Soyberg, wanneer vindt u het eens tijd om te sterven en ons een heleboel tijd te besparen?”, vroeg hij zonder een reactie te verwachten van deze man in een coma. Ik kon mijn oren niet geloven, en voordat ik er erg in had floepte ik het eruit: “Wat ongevoelig zeg…”. Dat was een fout. Nog voordat ik mijn woorden kon inslikken keek Cox me woedend aan met zijn bloeddoorlopen ogen en verwijde neusvleugels, als een woeste stier. “Luister nieuweling! Als deze patiënt mijn opmerkingen ongepast zou vinden zou hij wel bezwaar aantekenen. Maar meneer hier ligt al een paar weken in een coma en daar komt ‘ie voorlopig niet uit! Bij deze zou ik graag een nieuwe regel willen invoeren: zolang ik in de kamer ben hou jij je mond dicht! Begrepen?”. Dat had ik.

Gelukkig kwam Carla tussenbeide: “Toe nou dr. Cox, ben eens wat aardiger voor Bambi! Het is zijn eerste dag. Of moet ik soms vertellen hoe het jou verging op je eerste dag?”. Dr. Cox probeerde een glimlach te onderdrukken maar dat lukte maar half. “Als je het maar laat. Anders heb ik ook nog wel wat verhalen over jou”, zei hij grijnzend. Carla beantwoordde deze reactie door langzaam met haar tong over haar lippen te likken. Ik stond links van haar maar ik meende toch echt te zien dat ze tegelijkertijd met haar rechter hand kort over haar kruis wreef. Cox grijnsde alleen maar terug. Gebeurde dit nou echt?? Gegeneerd deed ik alsof het schouwspel mij was ontgaan en ik liep snel naar het infuus en deed alsof ik iets heel belangrijks moest veranderen. Kort daarna liep Cox om het bed heen en gaf Carla een klein tikje op haar billen. Met een ruk draaide ze zich om en fluisterde hem iets toe: “…niet hier als Bambi erbij is…”. Ze wreef snel over de bobbel bij zijn kruis. “...een andere keer…”.

Nog steeds heel druk met het infuus zag ik hoe dr. Cox rustig de kamer uitliep. Toen ik weer opkeek zag ik dat ik het infuus half naar beneden had getrokken van de spanning. Carla kwam met een vriendelijke lach naar me toe gelopen en herstelde de door mij gemaakte schade. “Kijk eens aan Bambi, je lijkt wat gespannen.” Terwijl ze het infuus recht zette drukte ze met haar linkerborst tegen mijn zij. Gespannen was nog zacht uitgedrukt. Ik werd overmand door een soort combinatie van angst en geilheid. Haar borst voelde zacht aan en ik probeerde mij onhandig een andere kant op te draaien. Bij die handeling stootte ik nogmaals het infuus omver. Carla lachte kort en zei: “Neem maar even een korte pauze Bambi, je hebt een drukke eerste dag achter de rug. Ik maak hier alles wel in orde”.

Van mijn pauze kon ik maar amper genieten. Ik moest straks de familie van mijn overleden patiënt gaan vertellen dat hun geliefde het leven had gelaten. Ik had het al de hele dag voor me uit geschoven maar nu moest het toch echt gaan gebeuren. Op dat moment zag ik dr. Kelso lopen. ‘Gelukkig!’, dacht ik. De enige in dit helse ziekenhuis die nog een beetje aardig tegen me is. Voorzichtig legde ik uit dat ik een zware dag achter de rug had en vroeg ik of ik misschien deze keer zou kunnen overslaan. “Maar natuurlijk knul! Ik vind het geen enkel probleem om dit even voor je op te knappen. Misschien kun je vandaag ook maar beter wat eerder naar huis gaan, je ziet er erg moe uit”, zei hij vriendelijk. Wow, wat een opluchting. Dat er toch nog iemand was die begrip kon opbrengen voor mijn situatie. Misschien was deze plek zo slecht nog niet.

Maar toen veranderde plots de gezichtsuitdrukking van Kelso. Hij was niet langer de vriendelijke oude man maar had nu iets kwaadaardigs in zijn gelaat. “En als je dan toch bezig bent, kun je misschien beter de rest van de dagen ook maar thuisblijven! Luister eens knul, wij betalen jou niet om half werk te leveren! Als er iets moet gebeuren dan gebeurt dat gewoon, en anders zoek ik wel een andere onbenul die het werk in jou plaats kan doen, begrepen?”. Half verlamd knikte ik dat ik het had begrepen en vervolgens probeerde ik mij met trillende benen zo snel als ik kon uit de voeten te maken.

Wat een kutdag zeg! Ooit was het mijn droom om dokter te worden maar na vandaag begon ik daar toch aan te twijfelen. Al mijn patiënten zijn mensen die al bijna zeker ten dode zijn opgeschreven. Alsof dat nog niet erg genoeg is ben ik uitgefoeterd door dr. Cox, heeft Elliot mij laten vallen als een baksteen en blijkt mijn baas gewoon een ordinaire klootzak te zijn. Ondertussen heeft mijn beste vriend nergens last van, die beleeft de beste dag van zijn leven. En de enige die nog aardig tegen me doet is zijn toekomstige vriendin, maar die behandeld me als een klein kind… En nu ben ik dus onderweg om de familie van een van mijn patiënten slecht nieuws brengen.

Ik kon het even niet meer aan. Op het moment dat ik even geen ander personeel om me heen zag besloot ik snel een voorraadkast in te duiken. Even alleen zijn, mijn hoofd leegma… “Ahum!” Tot mijn verrassing zag ik dat Elliot achter me stond. “Probeer jij je ook te verschuilen”, vroeg ze somber. Ze had rode ogen waardoor het leek alsof ze net had gehuild, of in ieder geval op het punt stond om dat te gaan doen. Kort voelde ik medelijden met haar, en een bepaalde verbondenheid. Toen bedacht ik wat ze me eerder die middag had geflikt en herpakte ik mezelf.

“Wat was dat nou tijdens de ronde Elliot”, vroeg ik boos. “Eerst help ik jou met een goed antwoord en vervolgens laat je mij gewoon stikken voor Kelso en de andere interns!”.

“Pfff, dat deed jij ook alleen maar omdat je met me wilde uitgaan!”, lachte ze schamper.

“Nou, nu dus niet meer!”, wierp ik tegen. “Die date kun je op je buik schrijven!”.

Ineens kwam ze op me af. “Oh… wat jammer. Juist nu ik behoefte heb aan wat genegenheid”.

Ze pakte haar handen was achter haar rug en stak haar borsten naar voren. Andermaal viel het me op wat een geweldig lekkere borsten Elliot had voor zo’n tenger meisje. De blondine keek me nu recht aan met haar grote blauwe ogen, twee blonde lokken die voor haar gezicht vielen en waarvan ze er nu één uit haar gezicht streek. Ondertussen beet ze voorzichtig op haar onderlip. Ze zag er zo onschuldig uit, zo kwetsbaar, maar tegelijkertijd zo lekker! Met haar linkerhand pakte ze nu mijn rechter vast. Haar dunne vingers voelden zacht in mijn handpalm. Ik was op slag al mijn boosheid vergeten, en terwijl ze voorzichtig lachte bracht ze mijn hand langzaam richting haar kruis. Op het moment dat mijn hand de stof van haar broek raakte kon ze een kort kreuntje niet onderdrukken. Met haar hand nog steeds op de mijne begon ze nu korte bewegingen te maken die ik automatisch ging nabootsen. Terwijl mijn penis keihard werd besefte ik dat ik waarschijnlijk in mijn hele leven nog nooit zo geil was geweest. Ik stond tegenover het meisje van mijn dromen en was nu op haar eigen aanmoediging haar poesje aan het strelen. Ik dacht zelfs de lipjes van haar kutje door de broek heen te voelen, maar misschien was dat ook wel de rand van haar slipje.

Toen liet ze mijn hand los en verplaatste de hare naar de harde bobbel die ondertussen duidelijk zichtbaar was in mijn broek. In haar blik was nu niets anders meer te lezen dan pure geilheid en haar ondeugende blik veranderde langzaam in een lieve glimlach die mij deed smelten van binnen. Toen ze mijn harde pik aanraakte hapte ik naar lucht en sloot ik mijn ogen. Langzaam volgden haar vingers nu de contouren van mijn pik totdat ze onder bij mijn ballen kwamen, die ze even kort masseerde. Toen ik mijn ogen weer opende en in de hare keek zag ik weer die pure geilheid.

“Weet je waar ik nou echt behoefte aan heb na zo’n stressvolle dag J.D.?”, vroeg ze zacht terwijl ze mijn ballen bleef masseren.

“Mhrmg… nou?”, was het enige dat ik uit kon brengen.

“Een pik. Een lekkere dikke harde pik. Gewoon even wat stoom afblazen met een stijve lul in mijn strakke kutje. Lijkt je dat wat J/D.?”

“Ehm, j-j-ja n-natuurlijk”, bracht ik moeizaam uit.

“Kom eens hier dan”. Haar vrije hand legde ze nu achter mijn hoofd en trok die langzaam naar haar gezicht. Juist op het moment dat onze lippen elkaar zouden raken hield ze in en liet ze mijn kruis los.

“Aha, dat dacht ik wel”, zei ze nonchalant.

“Eh wa… wat?”, stamelde ik.

“Je wil me dus écht nog wel, zoals ik al wel dacht. Nou pech gehad!”.

Voordat ik goed en wel doorhad wat er zojuist was gebeurd had Elliot zich al omgedraaid en was de voorraadkast uitgelopen. Korte tijd stond ik stompzinnig voor me uit te staren, toen besefte ik langzaam wat er zojuist was gebeurd. “Godver… FUUCK!!”. Ik stond met een enorme paal in mijn broek, zo geil als ik nog nooit was geweest. En het meisje dat me zojuist nog wilde neuken was nu zonder pardon weggelopen en had mij hier in deze toestand achter gelaten. Ik voelde mij enorm gefrustreerd en om iets van die frustratie kwijt te raken sloeg ik met mijn harde vuist op de plank voor mij. Door de klap vielen er allerlei doosjes met naalden, verbanden en pinnen op de grond. Kut! Nu deed mijn hand ook nog pijn. Toen hoorde ik ineens de klink van de voorraadkast omlaag gaan en terwijl ik mijn gezicht weer enigszins in de plooi probeerde te krijgen stak er iemand zijn hoofd naar binnen. Het was Carla.

“Ik dacht al dat ik hier iets hoorde”, zei ze luchtig.

“Oh ja, ik had even wat eh nodig”, antwoorde ik snel.

“En toen dacht je, waarom gooi ik het dan niet meteen even op de grond”, zei ze gevat. Met een vriendelijke lach kwam ze binnen en sloot de deur achter zich. “Wat is er toch Bambi? Gaat het wel goed met je?”

“Nouja gaat wel, veel stress. Drukke dag enzo…”

“Ach Bambi toch! Moet je die stress dan niet gewoon even kwijtraken?”, ze tuitte haar lippen voorzichtig toen ze dit zei.

“Tja ehm, dat is makkelijker gezegd dan gedaan”. Ik snapte niet helemaal waar ze naartoe wilde met dit gesprek.

“Nou, volgens mij is het probleem vrij makkelijk te verhelpen.” En glimlachend keek ze nu naar mijn kruis.

Verschrikt volgde ik met mijn ogen haar blik en zag dat mijn harde penis nog steeds als een soort tentstok verticaal in mijn broek stond. “Oh eh… ja eh…”, stamelde ik terwijl ik hevig begon te blozen.

Carla leunde nu tegen de deur en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek me rustig aan en had iets geruststellends in haar ogen. “Kom Bambi, ik weet zeker dat als je die druk nu even wegneemt de rest van de dag een stuk soepeler zal verlopen”.

“Maar ik eh… dat kan toch niet, en jij…”, stamelde ik.

“Ach maak je nou om mij maar geen zorgen. Trek die broek eerst eens naar beneden, laat eens zien waar we mee te maken hebben”, zei ze nu bijna commanderend.

Even twijfelde ik maar toen besloot ik toch maar te doen wat ze zei. Carla was niet groot maar had toch een uitstraling waardoor je je wel twee keer bedacht voordat je haar tegensprak. Voorzichtig duwde ik de band van mijn broek omlaag, waarna ik nu alleen nog in mijn witte boxers stond.

“Dat ziet er niet slecht uit Bambi, maar dat is natuurlijk nog niet alles. Als je echt de spanning wilt kwijtraken zul je genoeg bewegingsvrijheid moeten hebben, dus doe die onderbroek nu ook maar uit”.

Ze voelde waarschijnlijk mijn twijfel, want na een korte stilte zei ze: “Oke dan, ik weet het goed gemaakt: Ik zal je een handje helpen als jij met jezelf gaat spelen”. Ik kon mijn oren niet geloven, maar langzaam draaide ze zich om en bukte een klein beetje voorover. Ik kreeg weer een geweldig uitzicht op haar volle strakke kontje. Ze draaide haar hoofd waardoor haar krullende haar over haar linker schouder viel en keek me weer aan. Haar blik had nu niet meer alleen iets vriendelijks, maar ook iets van pure lust. “Vind je dat mooi Bambi, of wil je misschien nog meer zien?”, zei ze geil en ze gaf een kort knikje naar mijn kruis.

Vlug trok ik mijn boxers naar beneden. Mijn harde pik floepte eruit en stond nu keihard als een soort zonnewijzer in de richting van Carla. Het was een aardig object van gemiddelde grote zo nam ik aan. Niet te groot en niet te klein.

Dit werd bevestigd door de grijns op Carla’s gezicht. “Hmm, dat is beter Bambi, helemaal niet slecht. Ik denk dat je dit nu ook wel hebt verdiend.” Voor mijn ogen gebeurde nu iets ongelooflijk erotisch. Carla stond nog altijd ligt voorover gebogen naar me toe en pakte nu met haar beide handen de band van haar roze broek. Heel langzaam liet ze die nu zakken. Eerst zag ik een prachtig dun paars stringetje tevoorschijn komen, daarna haar volle ronde latina billen. Tussen haar mooie benen dacht ik zelfs nog haar schaamlippen door haar stringetje heen te kunnen zien. Op Carla’s gezicht was ondertussen een brede grijns verschenen. “Vind je dat lekker Bambi? Wordt je geil van mijn kontje? Ik merkte wel dat je er de hele dag al naar aan het staren was hoor”, zei ze met een knipoog. “Laat nu maar eens zien wat je met jezelf doet als je geil bent Bambi!”.

Langzaam bracht ik mijn rechterhand naar mijn harde pik en begin eraan te trekken. Dit was eigenlijk fout op zoveel verschillende fronten! Ik stond hier op mijn eerste werkdag in de voorraadkast mijzelf af te trekken voor de ogen van een collega die ik nog geen dag kende! En alsof dat nog niet erg genoeg was, ging het om dezelfde vrouw die mijn beste vriend zojuist mee uit had gevraagd. Maar het hele tafereel was gewoon te geil om ermee te stoppen. Ik begon steeds harder aan mijn pik te trekken. Voor mij stond Carla nog altijd voorover gebogen met haar broek half naar beneden en haar kontje naar achter gestoken. Ze had mij gevraagd of ik voor haar wilde masturberen en wie was ik om dat haar te weigeren?

Carla beet nu zachtjes op haar lip en schudde kort met haar billen op en neer. “Wat heb je een lekkere lul Bambi, trek alle spanning er maar uit voor me”, en toen alsof ze mijn gedachte had gelezen: “Maak je maar geen zorgen over die vriend van je, hij eet uit mijn hand zolang hij denkt dat ‘ie dit lekkere kutje mag neuken. En natuurlijk blijft dit gewoon ons geheimpje, of niet soms?”, vroeg ze gespeeld nieuwsgierig.

“J-ja natuurlijk…”, bracht ik moeizaam uit.

“Dat is goed om te horen. Concentreer jij je nu maar gewoon op die harde paal van je. Zo te zien wordt je wel opgewonden van wat oudere vrouwen. Wat vind je van mijn strakke kontje Bambi?”, vroeg ze met een ondeugende blik in haar ogen.

“Hrhm… mooi… heerlijk!”, riep ik bijna.

De glimlach op Carla’s gezicht werd nog groter. “Daar ben ik blij om. Stel je eens voor dat je me lekker staat te neuken. Die dikke paal van je in en uit mijn strakke poesje. Heb je wel eens een knappe latina gehad Bambi?”

“Erghmm… n-nee…”, kreunde ik.

“Oh Bambi toch, je weet niet wat je mist!”, zei ze met een knipoog en ze likte verleidelijk langs haar lippen. “Ik vind dat je het nog vrij lang uithoudt voor je eerste keer.”

Ik was bewust mijn orgasme zo lang mogelijk aan het uitstellen. Ik wilde zo lang mogelijk van dit moment kunnen genieten. Telkens als ik dreigde klaar te komen hield ik even in, maar ik merkte dat ik het niet veel langer zou kunnen uithouden.

“Je moet wel een beetje opschieten hoor Bambi! Straks worden we nog ontdekt”, zei ze nu zogenaamd bezorgd. “Ik weet het goed gemaakt, je bent erg braaf geweest dus ik zal je nog een kleine beloning geven. Kom eens hier”, zei ze terwijl ze me rustig wenkte.

Onhandig schuifelde ik met mijn broek op mijn enkels en maar harde paal in mijn hand naar haar toe. Ik wist niet wat er ging gebeuren en ik kon ook niet helder meer denken. In mijn hoofd was het één grote waas van geilheid en het enige wat ik nog kon was braaf Carla’s bevelen opvolgen.

“Wel blijven trekken hoor!” Carla stond nog altijd voorover gebogen met haar rug naar me toe, en keek me geil aan over haar schouder tot ik nog slechts enkele centimeters van haar was verwijderd. Toen pakte ze mijn rechter pols en begon mijn hand steeds sneller op en neer te bewegen. Ze was me nu met mijn eigen hand aan het aftrekken. Ik stond onhandig half over Carla heen gebogen, bang om tijdens het masturberen tegen haar aan te stoten. Terwijl ik steeds zwaarder begon te hijgen kwam ze overeind, nog altijd met haar rug naar me toe en pakte ze met haar vrije hand de rug van mijn linkerhand. Ze holde haar rug waardoor haar borsten vooruit kwamen te staan en ik kreeg nu over haar schouder een prachtig uitzicht op haar boezem, die helaas nog wel schuil ging onder haar roze ziekenhuiskleding. “Wil je mijn borsten voelen?” Nog voordat ik antwoord had kunnen geven begeleidde ze mijn linkerhand nu onder de rand van haar truitje. Ik voelde de zachte huid van haar strakke buik onder mijn vingertoppen, die langzaam omhoog kropen. Ik verwachtte ieder moment bij de rand van haar BH te komen en ze glimlachte kort toen ik merkte dat die niet aanwezig was. Voorzichtig legde zijn mijn hand op haar linkerborst. Haar borst was groter dan ik had verwacht. Een flinke hand vol. Hij voelde warm en zacht in mijn handpalm. Toen ik er kort in kneep kon Carla een klein kreuntje niet onderdrukken. “Hmm…”. Ik wist even niet meer waar ik het moest zoeken. Met haar andere hand zorgde ze nog steeds dat ik me bleef aftrekken en ik voelde dat mijn zaadlozing nabij was.

Ze pakte nu de duim van mijn linkerhand, die nog steeds haar borst omklemde, en legde die op haar harde tepel. “Voel je dat Bambi? Hoe geil ik word van je lekkere lul?”, er ging een kleine huivering door haar stem. “Ik vind het heerlijk om te zien hoe jonge interns zich aftrekken op mijn lichaam. Vooral van die onzekere hertjes zoals jij”. (Wat?! Had ze dit soms vaker gedaan?) Maar ik had geen tijd om daar over na te denken. Carla gooide haar hoofd naar achteren waardoor haar mooie zwarte krullen nu over mijn linker schouder vielen. Ik kreeg een nog mooier uitzicht op haar twee borsten onder mij, waarvan de linker nog altijd in mijn hand rustte.

Ze draaide nu haar gezicht naar mij toe en keek me recht aan met haar mooie bruine ogen. Ze gaf me een geile knipoog en likte tegelijkertijd met het puntje van haar tong over haar bovenlip. Met haar rechterhand voerde ze het tempo op en ik begon te schokken. Ik kreunde en probeerde haar duidelijk te maken dat ik ging klaarkomen. Daarop bracht ze haar sensuele lippen bij mijn oor en fluisterde zachtjes:

“Hmm… ja goed zo Bambi, spuit je lekkere zaad maar over mijn strakke kontje. Je hebt het verdiend na zo’n zware eerste dag, tijd om even te ontstressen. Hmm oh… kneed mijn borst en denk aan mijn strakke kont. Ik wil je warme zaad op mijn billen voelen. Spuit die dikke pik maar helemaal leeg!”.

Ik voelde haar warme adem tegen mijn wang toen ze haar tong uitstak en een klein likje gaf langs mijn oorlel. Mijn laatste verzet was gebroken. Terwijl ik heftig klaarkwam werd het zwart voor mijn ogen. Een combinatie van gelukzaligheid en fysiek genot deden mij als een jong hertje trillen op mijn benen. Ik spoot mijn zaad over Carla’s onderrug, haar billen en haar paarse stringetje. Carla streelde met haar rechterhand langs mijn wang en fluisterde me bemoedigende woorden toe. Naarmate mijn orgasme zijn einde naderde voelde ik de energie langzaam uit mijn benen trekken en ik kon me nog net op tijd optrekken aan de plank links van mij. Toen werd het weer zwart voor mijn ogen en viel ik achterover. Het laatste wat ik zag was Carla die mij aankeek met zo’n rustgevende glimlach die ze mij ook had gegeven toen ik haar voor het eerst ontmoete.

Toen ik weer bijkwam lag ik nog steeds met mijn broek op mijn enkels op de grond. Carla was weg. Hoe lang was ik ‘out’ geweest? Tien seconden? Vijf minuten? Ik dacht even dat ik alles had gedroomd maar ik voelde nog steeds de warmte van Carla’s borst in mijn linkerhand. Snel fatsoeneerde ik mijzelf en liep de voorraadkast uit alsof er niks was gebeurd. De rest van de dag verliep inderdaad een stuk soepeler en ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Carla kwam ik die dag niet meer tegen maar iets vertelde me dat ik hier nog een hele mooie tijd zou gaan beleven.