hoofdstuk 11

Het werd een bijzondere dag. Ze stonden aan de zuidrand van de canyon, die kilometers van west naar oost uitliep. Germ had de urn in een rugzak. Een man en vrouw met twee kinderen was gelijk met hen aangekomen, maar na een kwartiertje hadden die kennelijk genoeg gezien vanaf het uitzichtpunt en die gingen weer weg.

Ze klauterden in oostelijke richting over kleine plateaus met daarop tapijten van rendiermos, verspreid staande karakteristieke dennen vormden een ijl bos. Links van hen een immense diepte, een paartje torenvalken wiekelde erboven. Er woei een mild briesje naar het noordoosten, ideaal voor het uitstrooien van de as. Germ pakte met de hand kleine beetjes uit de urn en wierp die in de diepte. Het werden lichte vlagen die niet zozeer vielen als wel verijlden. Kristel maakte foto’s.

De laatste as wilde hij met een werpbeweging uit de urn strooien, maar de urn gleed uit zijn handen en verdween in de diepte. Ze hoorden hem aan gruzelementen vallen, maar zien konden ze hem niet. Kristel sloeg haar hand voor de mond, maar Germ vertoonde geen reactie, veegde zijn ashand af aan het mos op de grond.
‘Zo bedoelde ik het niet, maar het is wel symbolisch voor wat Gerdien en mij overkomen is. Laten we maar hopen dat deze scherven, zoals het cliché zegt, geluk brengen.’
‘Maar nu heb je geen fysiek aandenken meer,’ zei Kristel.
‘Ik heb het deksel nog, een lege dop. Hoe symbolisch voor mij die achtergebleven is!’

Het klonk moedig, maar toch werd hij overmand door een huilbui. Kristel sloeg haar arm om hem heen. Ze gingen op een grote steen zitten. Hij bedaarde weer.
‘Je weet verdomme niet waar ik nu een ongelooflijke behoefte aan heb...’ zei hij smartelijk.
En ze déden het. De grond bleek ondanks het mostapijt te hard en ongemakkelijk; hij stond uiteindelijk tegen een boom en Kristel bereed zijn geslacht. Geen muziek van Bach deze keer, een kramsvogel maakte even verderop een geluid als van een heggenschaar. Ze beleefden een intens orgasme. Ze waren zich net weer wat aan het fatsoeneren toen er mensen aan kwamen lopen.

‘Bedankt dat je me zo bijstaat. Ik weet zeker dat Gerdien ergens vanaf een wolk toekijkt en denkt: Goed zo!’
Kristel trok een grimas en zwaaide even naar een punt hoog in de lucht.
Ze vergaten niet het deksel mee te nemen.

hoofdstuk 12

Het was nog lang warm buiten, de zon scheen tot heel laat. Ze zaten op de smalle veranda die voor de hut langs liep. Uitzicht op een klein meertje, een plas in de heideachtige begroeiing. Binnen klonk de plechtige muziek van Bach’s Trauerode (BWV 198), een soort van requiem, begrafenismuziek. De muziek sloot aan op hun stemming na het bezoek aan de canyon.
‘Ik wil je ervoor bedanken dat je vandaag bij me wou zijn.’
‘En ik ben blij dat je mij in mijn rol aanvaard hebt. Ik hoop zo dat onze tijd samen voor jou de start van een nieuwe fase is.’
‘Ik denk dat dat zeker het geval zal zijn... De scherven van mijn weduwnaarsbestaan liggen nu in de diepte van de canyon.’

Er viel een stilte, waarin ze zich op het vredige, lome uitzicht leken te richten. Een steltlopertje scharrelde langs de oever. Bachs cantate begon aan het hoopvolle slotkoor... Doch, Königin! du stirbest nicht, / Man weiß, was man an dir besessen; / Die Nachwelt wird dich nicht vergessen, / Bis dieser Weltbau einst zerbricht. / (…)

Germ bedacht hoe jammer hij het vond dat Kristel er morgenavond en -nacht niet zou zijn. Hun tijd was toch beperkt tot het einde van de volgende week. Dan zouden ze afscheid


moeten nemen. Elke nacht was een nacht...
‘Het zal in het weekend wel druk zijn in je broer z’n hotel. Help je in het restaurant of zo?’
Ze zweeg. Germ voelde ongemak. Hij zweeg ook. Na een tijdje antwoordde ze.
‘Wil je de harde waarheid horen of een weke smoes? Of niks?’
‘Nou, doe dan die harde waarheid maar.’

De harde waarheid kwam inderdaad hard aan. Bastian en zijn vrouw hadden als heimelijke neventak in het hotel een aanbod van erotische diensten onder de dekmantel van een sportstudio. Ze bemiddelden tussen klanten en prostituees. Germ had, meende Kristel, door de video wel een indruk hoe ‘het nest’ van Kristel en Bastian vroeger was, en in die traditie had ze haar broer toegezegd dat ze als tegenprestatie voor het verblijf in het hotel bereid was een keer de spil te zijn in een groepssekssessie, à la de video. Ringebu kende een soort parenclub, en nu was er een groep van vijf mannen uit die parenclub die een avond belegd hadden om... nou ja...
‘Tjezus, Kristel!’
‘Ja joh, daar begrijp jij niks van. Voor Bastian is het lucratieve handel, en ik vind het hartstikke strelend voor mijn ego, lekker, en nog amusant ook. Onder de huidige omstandigheden had ik het misschien liever niet gedaan morgenavond, maar ik kan en wil er niet onderuit.’

Even later liep ze resoluut naar binnen en draaide de deur op slot. Wat krijgen we nou? dacht Germ, hij keek door het raam en zag haar in de mand rommelen. Ze legde een in een doek gewikkeld voorwerp op tafel en plaatste een stoel zo, dat ze met haar gezicht naar het raam zat. Ze tilde haar jurk omhoog en klemde de zoom tussen haar tanden. Haar kut met het sterrenbeeld was voor Germ goed zichtbaar. In de doek bleek een dildo te zitten van soepel rubber, met een uitgesproken eikel en aan de andere kant een zakvormig uitstulpsel. Ze maakte de eikel met speeksel nat en streek met het geval licht door haar spleetje. Alle tijd nemend en met haar ogen dicht wond ze zichzelf geleidelijk aan op. Ze duwde de dildo ietsje naar binnen, bewoog de eikel langzaam in en uit. Germ keek gebiologeerd toe, z’n lul klopte en knelde in zijn broek. Ze bracht na een tijdje de staaf steeds iets dieper in. Ze bewoog de staaf ook verticaal, waardoor ze in aanhoudende regelmaat haar clitoris beroerde. Ze had haar ogen nu open en keek Germ strak aan. Deze maakte een beweging alsof hij een sleutel omdraaide om haar te verstaan te geven: laat me er nu in. Maar Kristel bleef strak in zijn richting kijken, dwars door hem heen leek het wel. Haar lichaam spande zich, ze duwde de ‘zak’ hard tegen haar kut en bewoog haar hand met snelle beweginkjes, om vervolgens een duidelijk orgasme te vertonen. Een beetje sap sijpelde langs het rubber en droop langs haar hand. Ze zat nu bewegingloos en het leek alsof ze langzaam uit een trance terugkeerde. Ze streek de doek waar de dildo in gezeten had een paar keer over haar kut, veegde de dildo af en maakte haar hand droog. Ze wikkelde de staaf weer in de doek en legde die op de tafel. Daar stond nog een half gevulde fles witte wijn. Die pakte ze op, met de glazen. Ze liep naar de deur en kwam, alsof er niets gebeurd was, naast Germ zitten.

‘Wou je nog wat wijn?’
‘Ja graag,’ antwoordde hij hees van de hoogopgelopen maar nu wegvloeiende spanning.

Er werd met geen woord gesproken over de act. Maar Germ wist: hij zou haar straks palen zoals hij nog niet gedaan had, even egocentrisch als zij hem zojuist had buitengesloten. Hij zou ruig in haar steken, en zij zou voor zijn gevoel net zo ‘afwezig’ zijn als hij net, een voorwerp buiten hem.

En zo ging het inderdaad. Eenmaal in bed beland neukte hij haar helemaal voor zijn eigen gerief, hard en rücksichtlos. Net goed. Ze jankte het bijna uit, op zijn hoogtepunt trok ze bijna zijn haar uit zijn hoofd. Toen het voorbij was, fluisterde ze in haar moedertaal: ‘Bist mir noch nicht so nah gewesen!’