Misselijk van de spanning en de ellende kon ik een hele dag zielig wezen. Verschrikkelijk. Ook dit was niet hoe ik was of wilde zijn. Normaal gesproken kon ik heel goed met tegenslag omgaan. Ik ging er dan juist op uit en probeerde kostte wat kost mijn gedachten te verplaatsen. Gewoon doorgaan.

In principe was ik nu juist een vrij man. Ik kon weer overnieuw beginnen, en er lagen zat kansen. M’n bovenbuurmeisje was weer even komen kijken of alles goed was. hartstikke lief. En ik vond haar nog steeds een knappe meid. Juul heette ze. Schat van een meid, deed zeker niet onder aan die andere twee in geen enkel opzicht. Ze nodigde me ook uit om wat te gaan drinken, toen ik haar had gezegd wat er aan de hand was, al bespaarde ik haar vrijwel alle details. En dat deed ik toch omdat ik juist kansen zag bij haar. Als ik echt eerlijk was geweest, zou ze zich vast geen zorgen meer om me maken. Juul leek me een meisje wat eerlijkheid wel kon waarderen. Dus was ik het niet… Zo zag je haar nooit, en zo bleek maar weer dat ze je toch in de gaten hield. Dat was toch een geruststelling.

Al was ik Juul meteen weer vergeten toen ik erachter kwam dat ik een gemiste oproep had van Tessa, terwijl ik met haar op de gang aan het praten was. En dan veranderde alles! Ik meteen terugbellen, maar kreeg geen gehoor. Als een bezetene stuurde ik haar een berichtje met de vraag waarom ze belde. Mocht ze zich afvragen of ik nog wanhopig was naar haar aandacht, dan had ze nu een antwoord. Het was pas het einde van de ochtend. Manon was gisteren laat naar huis gegaan, en alhoewel die twee uit dezelfde regio kwamen, leek het me sterk dat nu al het een en ander uitgesproken zou zijn. Maar ze lieten me in spanning zitten.

Ook Tessa was veranderd. Haar haar leek iets langer. Mooie blonde lokken die op het einde leken te krullen. Ze oogde meteen een stuk volwassener. Natuurlijk onzin. We waren een paar weekjes verder. Meer niet. Maar toch. Ik had haar foto al even niet meer bekeken, maar zag daar plots een jonge vrouw in plaats van een jong meisje. Lachend met een groepje vrienden. Die studenten die hier laatst ook waren. Een jongenshand op haar schouder. Het betekende vast niets. Ik miste haar gewoon. Maar ik was zo’n nepperd. Ik kreeg langzaam maar zeker een hekel aan mezelf. Als ik niet oplet, verander ik nog in een heuze emo. Als ik dat al niet ben ondertussen. Een slechte zaak. Fuck it, dacht ik. Ik belde haar weer een keertje op. En ze nam op. Vergat meteen waarom ik ook alweer belde. Ik had niets verzonnen. Maar zij zei ook niets.

,,Kom terug.’’ zei ik na een paar stille seconden. Ik kwam zwak over.

,,Nee…’’ zei ze dan troosteloos. ,,Ik kan je niet vertrouwen.’’ durfde ze me te zeggen. Het kostte haar duidelijk moeite. En gelijk had ze.

,,Nou en.’’ zei ik echter. Dat verbaasde haar. ,,Je moet terug komen. Het spijt me.’’ kwam ik al iets daadkrachtiger over.

,,Ik kan je nooit vergeven.’’ zei ze me daarop, nu wat duidelijker.

,,Weet ik. Dat geeft niet. Al sta ik de rest van m’n leven in jouw dienst, dat is niets. Ik wil je niet missen. Ik weet dat ik het niet goed kan maken. Maar het moet.’’ slikte ik wat voorzichtiger. Maar ik meende het. Ze viel stil. Ik hoorde wel dat ze het weer moeilijk had.

,,Is ze al langs geweest?’’ vroeg ik haar nog. Even bleef het stil.

,,Ja, daarom belde ik.’’ Had ik kunnen weten. ,,Maar we hebben het verder niet over jou gehad.’’ zei ze daarna, wat me wel verbaasde, maar ik ging er niet op in. Dit ging niet om mij.

,,Okay.’’ reageerde ik rustig. ,,Zijn jullie weer… okay?’’ vroeg ik haar voorzichtig.

,,Ik denk het.’’ zuchtte ze. ,,Ik kan haar ook niet vertrouwen.’’ zei ze zwaarmoedig. Ze had misschien maar twee mensen in haar directe omgeving, los van haar ouders, die ze kon vertrouwen. En die was ze kwijt. Het was voor haar misschien nog wel de grootste klap geweest. Maar dat wist ik niet zeker.

,,Gelukkig.’’ zei ik alleen tevreden. Ik gunde Tessa alles. En ook al kon ik misschien geen rol van betekenis meer spelen, dan was ik gewoon blij dat ze in ieder geval haar beste vriendin terug had, mocht het zover komen. Toch iets. Al kon ik me natuurlijk afvragen wat zo iemand als Manon nou echt waard was.

,,Tja…’’ reageerde ze dan ook. Alles behalve zeker.

,,Wanneer zie ik je weer?’’ moest ik haar nog even brutaal vragen. Ze lachte er om. Maar niet omdat ze het leuk vond.

,,Jens, ik…’’ ze zuchtte diep. ,,Ik weet niet of dat slim is.’’

,,Ik ben al zo dom geweest. Erger kan toch niet.’’ zei ik daarop. Dat was simpel van me. Maar alles om haar aan de praat te houden nu ik die stem weer mocht horen. ,,Al kijk je maar een keer naar binnen, als ik aan het werk ben. Gewoon iets. Ik ga je niet loslaten.’’ probeerde ik haar nog te overtuigen.

,,Natuurlijk wel.’’ zei ze dan rustig en wijs. ,,De tijd heelt alle wonden.’’ voegde ze er aan toe.

,,Ook die van jou? De wonden die ik heb aangebracht?’’ Daarop gaf ze geen antwoord. Tijd heelt niet alle wonden.

Ondertussen probeerde ik het leven wel weer op te pikken, al was het met frisse tegenzin. Ik hield er rekening mee dat Tessa gelijk had. Zowel dat wonden helen als dat ze niet zouden helen, al had ze dat laatste niet direct gezegd.

,,Ah, een boeren bakkersjongen.’’ noemde ze me concluderend nadat we niet ver van ons blok een kopje koffie hadden gedronken. Ik was het niet helemaal met die beschrijving eens.

,,Dat klinkt sullig. Alsof ik niet anders doe dan brood bak.’’ kon ik er wel om lachen. Maar zij ook. En ze kon heel aanstekelijk lachen. Zo aanstekelijk, dat ik er misschien wel liever in had meegegaan. Maar ze zat me maar uit te dagen.

,,Je bakt toch brood?’’ kwam ze dan mee aan, wat klopte.

,,Onder anderen…’’ zei ik haar wel.

,,En je ouders zijn boer?’’

,,Tja, een soort van…’’

,,Dan is het toch simpel.’’ zei ze me daarna.

,,Ja, heel simpel.’’ ging ik dan tot slot toch mee. Maar ze zette me gewoon een beetje voor schut. Gewoon voor de grap. Om het ijs te breken. En dat lukte aardig. Ik was wel iets meer dan een simpele bakkersjongen. Ik hoopte dat ze dat al wel wist, en anders snel te zien zou krijgen. Maar ik zag in deze Juul niet een onhandig jong meisje wat ik moest overtuigen.

Ja, we waren er op uit gegaan. Toch nog. Het was drie dagen voor kerst. Ik had een halve dag vandaag, en had haar gevraagd naar de zaak te komen waar we nu nog zaten. Een broodje erbij, zelf gebakken, en een kopje thee erbij. M’n baas vond het allemaal best, gek genoeg keek Niels wel een beetje raar op. Geen Manon meer voor hem om te bewonderen. Al had hij nu ook al even geprobeerd indruk te maken, al was het van een afstandje. Juul liet zich zeker niet imponeren door zoiets simpels. Wel door mij, leek het. Al was ik veel meer onder de indruk van haar. Juul woonde nu twee jaar boven mij, en in al die tijd had ik haar nauwelijks gesproken of gezien. Ik begreep dat ze een student was, maar toen ik haar hier naar haar studie vroeg, deed ze er wat vaag over. Ze had even een pauze genomen. Daarna hoorde ik wel aan dat het al haar derde studie was, en toen ik haar vroeg hoe oud ze was, kwam ik erachter dat ze het aankomende jaar alweer dertig werd. Dat klopte niet in m’n hoofd. Want tegenover mij zat een iel meisje, vrij mager, vrij onzeker ook, maar met een aanstekelijke lach en die het nog geen moment saai had laten worden, die in mijn ogen altijd jonger is geweest. Maar ze was dus nog 29, en maar twee jaar ouder dan ik. Niet dat ik haar oud vond. Niet dat ik het erg vond verder. Ik was het laatste jaar natuurlijk wel wat anders gewend.

Ik zat hier wel met een dubbel gevoel. Ik vond haar erg mooi. Ze had halflang bruin haar tot aan haar schouders. Vrij sluik. Die lach was echt fenomenaal, en het leek ook alsof ik alleen maar coole en grappige dingen zei. Dat vleide me enorm. Het was alsof ik haar al jaren kenden. We vonden ook dezelfde dingen leuk, humor bijvoorbeeld, en zo kon ik opeens van alles kwijt wat mij nooit lukte bij Tessa. Dat ik de Jeugd van Tegenwoordig moest uitleggen was nog maar een van de vele dingen. Nu zaten we op een gegeven moment stom te lachen om oude filmpjes van Jiskefet. Zo stom. Zo bizar ook. En dat was ook ver voor mijn tijd en ook de hare. Maar dat hadden we gemeen. Ja, het was gewoon heel gezellig. En zo gewoon was dat misschien wel niet.

We gingen sluiten en als gasten moesten we dan ook al weg. Echter bleek Juul een bepaalde kennis te hebben van ons arrangement, en toen Timor kwam om ons te vragen te vertrekken, begon ze hem het een en ander te vragen. Iets wat in het venster stond, wat ze herkende. Later hoorde ik pas dat ze zelf ook jaren in zo’n soort zaakje gewerkt heeft, was het niet in Amsterdam maar in Dordrecht, daar waar ze uit de buurt vandaan kwam, niet ver van de afkomst van de al bekende jonge meiden… Toeval? En dan had je aan Timor gelijk een nieuwe beste vriend en genoot ik volop hoe Niels grotendeels de zaak in zijn eentje moest opruimen. Ik vond het zelfs fijn om toe te kijken hoe Juul in gesprek was met Timor. Ook weer die lach en dan onophoudelijk gepraat wat nooit verveelde. Maar waar ze in gesprek met mij enkel oog had voor haar gesprekspartner – ik dus – had ze dat nu niet. Om de haverklap keek ze even naar mij, of ik het nog wel goed vond, en dan zag ik haar ogen stralen en werden mijn ogen naar die prachtige en onophoudelijke glimlach getrokken. Kon het zo zijn dat ik alweer verliefd werd? En mocht dat wel?

Ik vond van wel. Ik wilde wel. Graag zelfs. Toen ze mij naar m’n plannen met kerst vroeg, ik die niet had, en haar


hoorde zeggen ook nog niet zoveel gepland hebben te staan, nodigde ik haar brutaal uit. Ik kon best goed koken en wilde dat aan haar laten zien. Maar zij was niet het meisje wat zich zo makkelijk liet verzorgen. Dat betekende dat ze wel inging op de uitnodiging, maar dat ze samen aan de slag wilde. Juul oogde vooral als een creatief type. Dat is wel belangrijk om te weten, en had ik kunnen weten dat ze met dit voorstel kwam. Al dacht ik ook even terug aan die avond waarop ik zo’n voorstel had gedaan aan Manon, wat leuk was, maar wat daarna kwam; ook gebeurde…

Kerstavond werd zo een topavond. Ze hield wel van een glaasje rosé, waar ik wel m’n bedenkingen bij had, maar ik deed uiteindelijk gewoon mee. Al voor het koken begonnen was. En na het eten kwamen we op de bank te zitten, en veranderde de sfeer enorm. Maar ten goede. Er daalde een soort berusting neer. Het was allemaal vrij snel gegaan en ik had het idee dat ik er op m’n minst een nieuwe vriend bij had. En zoveel vrienden had ik hier niet. Het lachen en grappen-maken was even voorbij. Ze zat met opgetrokken benen op de bank. Ze had wellicht wel iets weg van een hipster, als je afgaat op haar kleding. Het was zeker niet zo’n meisje wat zich strak kleedde om op te vallen. Maar Juul was wel erg slank. Misschien wel iets te slank, dus strakke jeans waren wel op z’n plek, maar een foute kersttrui kon haar niet beter staan. En daar op de bank begon ze me naar Tessa te vragen.

Mocht ze bepaalde dingen willen weten, ging ik nu niet meer liegen. Maar alleen als ze er naar zou vragen.

,,Ja, want jullie hebben een tijdje met z’n drieën hier gewoond, toch?’’ vroeg ze nieuwsgierig nadat ik zei dat het de laatste tijd wat druk was verlopen. ,,Lijkt me krap.’’ uitte ze zich nog. En zo vertelde ik haar rustig over Tessa en Manon en op geen enkel ogenblik bespeurde ik iets van jaloezie of ongemak bij Juul. Ik had stiekem gehoopt dat ze me misschien wel leuk vond. Maar daar had ik totaal geen aanleiding voor. Maar ook wat dit betreft was dat een overeenkomst met Manon op die avond.

,,Het kon ook niet goed blijven gaan.’’ concludeerde ik dan ook verbolgen.

,,Maar wat is er precies gebeurd dan?’’ vroeg ze nieuwsgierig door. ,,Als je het wilt vertellen, hoor.’’ voegde ze er wel vlug aan toe. Ze had ook wel door, dat het nog vers was.

,,Ik vond haar leuk, en zij mij ook.’’ zei ik toen vrij vlug en luchtig.

,,Oh…’’ voelde ze juist aan.

,,Tja, het is een lang verhaal. Maar… ik ging de fout in. En nu ben ik gestraft.’’ zei ik haast alsof ik een martelaar was. Het maakte ook zeker geen indruk op Juul.

,,Balen, zeg.’’ zei ze alleen. Of met andere woorden: terecht. Dat sloeg de sfeer toen wel even dood.

Maar nu ik dit gevraagd had, kon ik haar ook het een en ander vragen. Want ze was meer dan alleen dat vriendelijke, super sympathieke meisje wat hierboven leefde. En dat had ik eigenlijk al door voordat we er op uit waren geweest. Ze droeg iets met zich mee. Toch een bepaalde onrust, somberheid. En het feit dat ze niet over haar studie wilde praten, of überhaupt weinig over haar privéleven had gedeeld, droeg bij aan dat vermoeden. En daar wilde ik wel meer over weten.

,,Als je het niet erg vind om te vertellen, natuurlijk.’’ bood ik haar ook die uitweg aan.

Aan Juul merkte je overigens helemaal niet dat ze gedronken had. Ze sliste niet, en was ook nu makkelijk in staat heel serieus op deze hoogst persoonlijke vraag in te gaan. Een duidelijk verschil. En eerlijk gezegd wist ik niet of ik blij was met de informatie die ik kreeg.

,,Ik zit huis met een burn-out.’’ vertelde ze me namelijk. Ik kon makkelijk compassie opwekken, en was dan echt niet die eikel die ik ook had kunnen zijn. En ik liet haar wel verder vertellen. Bleek ze al een heel eind op weg te zijn naar een succesvol leven, en werd het haar toch te veel. Ze had eerst een HBO gedaan en daarna een WO, en was nu na een paar jaartjes werken aan haar tweede master bezig. Allemaal heel indrukwekkend en ze vertelde het ook nog met een bepaalde trots, die meteen vervloog toen ze terugkwam om het probleem. Haar relatie ging voorbij, haar overige contacten vond ze moeilijk te onderhouden, en nu zat ze alleen thuis en had ze drie keer per week therapie. Heel intensief. Heel zielig ook. Dat gun je niemand, maar ik nu zeker haar niet.

En toch vond ik het vervelend dat ze me het verteld had, al was het ook een teken dat ze me vertrouwde. Dit gaf een ander beeld. Ik stelde mooie meisjes graag voor als perfecte wezens. Niemand is perfect. Maar in alle eerlijkheid wist ik gewoon niet hoe ik er mee om moest gaan. Het verklaarde wel een hoop. Zij verklaarde vervolgens een hoop. Het altijd willen slagen en de beste zijn, eiste zijn tol op meerdere fronten. Overspannen op werk, druk met de relatie, maar zelfs in haar eten vond ze een probleem. Alles moest über-gezond zijn. Wellicht dat ze daarom wilde mee bepalen met eten? Maar daarom was ze ook zo mager. Niet lelijk mager, maar wel mager. Licht ingevallen. Het kon nog een stuk erger, dat wel. En dan dacht ik: joh, stel je niet zo aan. Het kan erger. En dan durfde ik er in gedachten zelfs mijn eigen situatie naast te leggen. Want ik was verlaten, eigen schuld of niet, en dat was ook erg…

Werd ik toch weer die eikel. En ik zei dan ook bijna niets.

,,Wat erg…’’ kon ik nog gemeend zeggen maar je zag dat ze het niet geloofde.

,,Ik weet wat je denkt.’’ merkte ze dan ook op.

,,Nee, het is…’’

,,Weet je wat ik dan vaak denk?’’ vroeg ze me plots vrij intens. Ik schudde met m’n hoofd. Haar ogen spuwden gepassioneerd angst en woede uit.

,,Had ik maar kanker.’’ sprak ze zich daarna duidelijk uit. ,,Dan ziet iedereen ten minste dat ik ziek ben.’’ Man, ik schrok me rot toen ik dit hoorde. Dit kwam natuurlijk wel aan. En ik dacht nog dat ze gek was door dit zo te verwoorden. Hard. Maar duidelijk. Ik zag het inderdaad niet. Ze was toch niet echt ziek? Niet na vandaag en eerder. Maar ze brak daarna in tranen uit. Ik had de laatste tijd wel iets met het laten huilen van mooie meisjes… Heftige shit weer.

Nee, natuurlijk snapte ik dit niet. Dat nam ze me ook niet kwalijk. Ik wist niet dat ze ziek was. Dat zie je niet. En nu nog steeds niet. Ik zag wel dat er iets mis was, en nu zeker. Toch kwam ik in actie en probeerde ik me troostend over haar te ontfermen.

,,Dat moet je niet zeggen, joh.’’ Dat wat ze zei, klonk zo onsympathiek. Dat paste niet bij het beeld wat ze me de afgelopen dag had laten zien. Al begreep ik ook wel dat je dit niet zomaar deelt, en ten alle tijden probeert te verstoppen. Althans, dat zou ik doen. Dat deed ik al met dat beetje ongeluk wat ik aan die twee meiden had overgehouden. En toch had ze het me verteld, nadat ik haar gezegd had dat ik in feite niet te vertrouwen was. Ik sloeg een arm om haar heen en voelde me niet bepaald op m’n gemak met dit alles. Maar misschien moest ik even niet aan mezelf denken? Maar natuurlijk deed ik dat wel. Met de recente ervaringen nog vers in het geheugen, kreeg ik zelfs het idee dat het opzet was. Dat Juul mij als kwetsbaar typje had gevonden om zelf kwetsbaar bij te zijn. Kan dat? Die gedachte riep ontzettend veel weerzin op. Niet naar haar maar naar mezelf toe. Was ik dan echt zo’n klootzak geworden, of altijd al geweest?

Maar zij redde mij uit deze situatie.

,,Moet je me nou zien?’’ lachte ze snikkend. Ze snikte, trilde, grinnikte. ,,Je zal wel denken.’’ Ze kwam van me los en keek me aan. Dikke tranen in haar ogen en over haar wangen. Ze lachte. Ook nu weer. Ook nu weer aanstekelijk, dus lachte ik terug.

,,Is toch goed zo.’’ zei ik dan maar. Maar ze hoorde me niet. Ze ging overeind zitten, schudde met haar handen het een en ander af, en maakte een raar keelgeluidje alsof ze het nu kwijt was. Ik vond het wel aandoenlijk. Ze wuifde daarna haar ogen droog, wat niet voldoende was, en nadat ze zich even had geëxcuseerd naar de keuken, kwam ze snel terug en vroeg ze me dit maar te vergeten. Ze kwam wat onrustig naast me zitten, nam een flinke slok en keek me toen afwachtende aan. Iets in dit trok mij nu juist enorm aan.

,,Wat is er?’’ vroeg ze toen ze me zo stom naar haar zag kijken. Maar ik kon de glimlach niet meer van m’n gezicht afhalen. Ook niet toen ik haar kuste…

Ik voelde hoe haar lippen zich tuitten en dacht het gedaan te hebben. Dit kon zomaar een meisje zijn waardoor ik al weer als de bliksem door zou kunnen pakken met mijn leven. Dat had gekund. Ondanks dat ze even terug kuste en ze me daarna ook even kraakhelder aankeek en voorzichtig en lief glimlachte, zou ze dat meisje niet zijn. Dat zag ik meteen toen haar oogopslag veranderde.

,,Dit moeten we niet doen.’’ fluisterde ze stil alsof niemand het mocht weten. Ik was op zich al sprakeloos. Was ik het niet door m’n eigen durf, dan wel nu door het vervelende vervolg. ,,Sorry, ik kan maar beter gaan.’’ Ik was niet in machte haar te overtuigen te blijven. En zo was ze niet veel later plots weg, zonder enige uitleg. Ik hoorde haar nog naar boven lopen. Zo ver weg was ze niet. Ik had haar best achterna kunnen gaan. Maar toen ze weg was, kwam de klap plots drie keer zo hard binnen. Dit was al een tijdje niet meer mijn huisje, maar ‘ons’ huisje. En dat bleek het nog steeds te zijn. Geen idee wat er had kunnen gebeuren, had ze gebleven, maar dat het goed af zou lopen, trok ik nu meteen al in twijfel. Ik miste Tessa… En zelfs Manon. Maar ja, dat was voorbij. En misschien moest het gewoon even wennen. Ik besloot haar een dag rust te geven en dan kon ik wel weer even aanbellen. Het idee leefde voort op wanhoop.

Het was wel dat ik op de eerste kerstdag haar op straat zag lopen, de volgende morgen. Het sneeuwde lichtjes, en op een plein bij ons om de hoek, zag ik haar met rode wangen een sneeuwbal incasseren, kei hard, en niet veel later ook een kus op de mond, kei zacht. Wie was hij nou weer? Ik dacht dat ze single was…