Maandagmorgen… Voor veel mensen een crime, voor ons niet. Vandaag zouden er weer een paar spannende dingen gaan gebeuren: Fred zou in Gorinchem komen kijken en Joline had een paar gesprekken met belangstellenden voor functies binnen “Team 10” zoals het back-office zou gaan heten. In feite vreemd, want Joline was nog niet eens dienst bij DT, maar Theo liet de eerste gesprekken met een gerust hart aan haar over, had hij gezegd.

Toen we opstonden vroeg ik aan Joline: “En… Gaat ’t met je gaatje?” Ze keek me aan. “Slaap doet wonderen. Ik heb geen zoentje op de au-plek nodig.” Ze trok me naar zich toe. “En ik wil jou nog bedanken, minnaar van me. Je bent gisteravond heel lief voor me geweest. Ik heb dat achteraf misschien te weinig laten blijken. Sorry.” Ze kuste me en zei toen zachtjes: “Is best wel voor herhaling vatbaar…” Ik knuffelde haar. “Kom, aankleden en ontbijten. Ik heb honger!”

Toen ze haar rokje aantrok keek ik blijkbaar wat spijtig. “Waarom kijk je zo sip, Kees?” “Omdat dit de laatste week is dat je die zwarte rokjes naar je werk draagt. Ze staan je leuk, en dat ga ik straks missen…” Ze tikte op mijn neus. “Volgens mij had ik toch een aantal blouses bij deze rokjes gekocht in diverse kleuren… Dus die rokjes blijven nog wel even in de mode, hoor. Overigens heb ik nog een behoorlijk aantal andere rokjes meegenomen uit Malden; eentje daarvan heb je gisteravond mogen aanschouwen. Een aantal daarvan komen best in aanmerking om in Gorinchem te dragen. Maak je dus niet ongerust. En help me even om m’n panty aan te doen; ik heb een haakje aan m’n nagel, straks trek ik een ladder in m’n panty.” “Dat, schoonheid, is een taak die ik gaarne op me ga nemen.” Ze gniffelde. “Dat dacht ik al…” Even later had Joline haar panty aan, zonder ladders. “Even voelen of hij wel goed aansluit, hoor…” Ik streelde tussen haar benen omhoog tot ik haar slipje voelde. Ze keek me aan. “Kees Jonkman, op deze manier komen we niet op tijd in Gorinchem. Hupsakee, weg met die hand, anders moet ik zo meteen weer een schoon slipje en panty aantrekken. En daar moet je me dan wéér bij helpen… Enfin, dan zijn we vanmiddag om vijf uur nog niet in het werk. Wieberen! Maak koffie. Dit meisje moet zich optutten.” Ik kuste haar snel. “Koffie over vijf minuten. Brood zit in de rooster. Tempo met tutten!”

Later, in de auto, vroeg ik haar: “Heb je nu watervaste lippenstift opgedaan?” Ze trok haar wenkbrauwen op. “Hoezo??” “Nou, straks moet je Fred zoenen… Die arme kerel kan Theo toch niet onder ogen komen met grote lippenstiftvlekken op zijn gezicht of overhemd…” “Zorg jij nou maar dat jij niet onder de lippenstift op je werk aankomt, meneertje. Daar zul je het moeilijk genoeg mee hebben, straks op de parkeerplaats.” Ik grijnsde gemeen. “Ik heb Frits gevraagd om vóór ons op de parkeerplaats te staan. Die redt mij wel uit de klauwen van de blonde feeks van Gorinchem.” Ze keek me met een broeierige blik aan. “Dat zou onze Frits wel willen…de engerd!” “Hé dame, wat heb jij tegen Frits? Elke keer als hij ter sprake komt, trek je een gezicht alsof je trasi ruikt.” Ze zuchtte. “Jij hebt het wel eens gehad over lieden die met een goedkope smoes naar mijn desk kwamen, met twijfelachtige bedoelingen. Hij was een van de eersten. En dat zou zo’n probleem niet zijn, ware het niet dat ik er snel achter kwam dat hij getrouwd is en drie kinderen heeft.” Ze grinnikte even. “Da’s het voordeel van receptioniste zijn: in het kader van de bedrijfshulpverlening liggen bij mij alle nood-telefoonnummers van de vaste medewerkers binnen het gebouw. En verder is Google your friend.” “Hmmm… Jammer. Had ik niet achter hem gezocht. En hij heeft best een aardige vrouw. Enfin, hij zal een volgende poging wel uit z’n hoofd laten, schat ik zo.”

Ondertussen waren we vlak bij Gorinchem aangekomen en reden we de na een paar minuten de parkeerplaats op. “Zo, meneer… Ik ga afscheid van u nemen, want de plicht roept. Als Fred komt, begeleid ik ‘m wel naar je bureau.” Ze keek om zich heen. “Geen Frits te zien… bluffert!” Even later had ik een liefdevolle zoen te pakken. “Zo. Kijk nou maar eens in je spiegeltje…” Voordat ik iets kon antwoorden, stapte Joline uit. Ik keek in m’n binnenspiegel: niks te zien qua lipstick. “Krengetje!” zei ik, toen ik uitstapte. “Af en toe moet ik je even plagen, Kees...”

Samen liepen we naar binnen en werden welkom geheten door Angelique, die al op haar post in de receptie zat. “Goedemorgen collega en aanstaand collega! Hoe was jullie weekend?” “Als je het politiek correcte antwoord wilt hebben, moet je bij Kees zijn; als je de waarheid wilt horen, zal ik je zo meteen even bijpraten,” zei Joline, “maar daar mag je wel een uurtje voor uittrekken.” Ze keek van de een naar de ander. “Toch niks mis, hoop ik?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Mevrouw heeft wat last van een maandagochtendhumeur. Waarschijnlijk was de koffie vanochtend niet warm genoeg…” Angelique wist duidelijk nog steeds niet wat ze aan ons had en keek wat verward. Joline zag het ook en lachte: “Meid, kijk niet zo sip! Er is niks aan de hand. Ik wilde alleen even de sleur van het standaard antwoord doorbreken. En da’s gelukt, zie ik wel…” Ik keek haar aan. “Ik herhaal wat ik zo juist buiten de auto tegen je zei: ‘Je bent een krengetje!’. Je lieve collega zó in de war brengen." “Jullie zijn allebei een slag apart”, zei Angelique, “ik weet niet of ik daar aan kan wennen, maar goed…”

Na de koffie liep ik naar de groepsruimte voor de wekelijkse startbespreking. Die was vrij kort en bondig; er was weinig veranderd sinds vorige week. Ik besloot met: “Oh ja: als jullie straks de reïncarnatie van Goliath hier rond zien lopen: dat is mijn maatje Fred en hopelijk onze toekomstige ICT-er. Wees aardig voor hem. Doe je dat niet, vind je jezelf nogal slordig opgevouwen in de biobak terug.” Met die boodschap ging ik weer naar m’n bureau.

Iets over half negen ging de telefoon. “Hoi Kees, met Angelique. Er is bezoek voor je. Hoog bezoek zelfs!” “Ik kom er aan. Dank je wel!” Ik liep de hal in. Daar stond Fred naast Angelique. Een groter contrast was nauwelijks mogelijk. Angelique mat ongeveer een meter vijftig; Fred bijna twee meter tien. Ik schoot in de lach. “Kijk nou eens… Het duo Jut en Jul. Mini en Maxi…” Fred keek om. “Héé, lelijke kerel…” Hij liep op me af en gaf me de gebruikelijke keiharde hand. In gedachten telde ik mijn vingers even na. “Hoi Fred, fijn dat je er bent! Mag ik je voorstellen aan Angelique? Nu nog receptioniste van dit gebouw, met ingang van volgende week receptioniste van Developing Technics. En als je haar een hand geeft, doe dat iets rustiger dan bij mij alsjeblieft… Ik heb geen zin om nu meteen EHBO te verlenen.”

Hij grijnsde naar Angelique. “Ik geef Kees altijd een nogal harde hand. Dan weet hij weer wie hij te vriend moet houden…” “Oh? Ik geef ‘m altijd een zoen! Dat heeft hetzelfde effect…” hoorde ik plotseling Joline’s stem achter me. Fred grinnikte. “Ik weet niet of Kees het op prijs zou stellen als ik dat ook ga doen… Ik neem het risico maar niet. Dág Joline…” Hij gaf eerst Angelique een hand en toen Joline.

“Kom maat, eerst koffie…” Met een kop koffie in de hand stonden we even te kletsen over de reactie van Fred z’n vriendin. Die bleek laaiend enthousiast te wezen. Niet om het salaris, maar om het feit dat Fred veel meer thuis zou zijn. “Nou, da’s mooi, maar je hebt haar toch wel verteld over die weken op zee hé?” Hij knikte “Peanuts, was haar reactie. Dan weet ik ten minste dat je niet in een of ander geitenland zit waar ze je voor je kop kunnen schieten.” Ik grinnikte. : Ik zal haar wat foto’s laten zien van de Noordzee bij windkracht elf, dan piept ze wel anders… Maar kom, ik leid je even rond door de toko, daarna zet ik je aan het werk.”

Een uurtje later liet ik hem alleen achter een PC in één van de bureau’s die vroeger van Zomers waren. Expres niet ingelogd op het netwerk van DT. “Zie maar of je binnenkomt in ons netwerk en of wat er te halen is. Je redt je maar. Koffie kun je zelf in de hal halen. Ik kom je rond half een halen, dan lopen we een rondje buiten en eten meteen onze lunch op. Even frisse lucht inademen.” Een opgestoken duim was zijn reactie; hij zat al meteen in zijn werk.

Ik liep even bij Theo naar binnen “Ik heb onze potentiële ICT-er aan het werk gezet, baas. Fred kennende, zou iedereen straks wel eens raar op gaan kijken…” Theo grinnikte “Dat heb ik er wel voor over. Afgelopen zaterdag heb ik gebabbeld met degene die nu ons netwerk beheert; hij is van mening dat je er zeker een paar dagen over doet om binnen te komen.” Ik haalde m’n schouders op. “Ik ben benieuwd. Maar ik zou er geen geld op inzetten…” Theo zei: “Laat ‘m rond een uur of één maar even langskomen, goed?” Toen boog hij zich weer naar zijn beeldscherm.

Ik liep nét de drempel over toen ik Theo hoorde mompelen: “Wel allemachtig… Wat is dit nou weer?” Ik keek om. Hij zat met grote ogen naar z’n beeldscherm te kijken. Ik had wel een vermoeden wat er aan de hand was... “Problemen baas?” zei ik onschuldig. “Mijn mail doet gek… Husselt alles door elkaar! En Excel is ook… Verdomme!”

Op de gang gingen deuren open. Collega’s liepen geagiteerd heen en weer. “Heb jij ook problemen met het netwerk? Ja, ik ook… alles wordt door elkaar gegooid… Verdomme, drie uur werk naar de bliksem…” Met een ingehouden grijns liep ik de gang op, tot Theo z’n stem bulderde: “KEES!!! Breng die ICT-kloothommel van je hier! NU! En in de looppas!”

Ik grijnsde nu breeduit. Fred… Hij stelde me niet teleur. In de hal kwam in Joline tegen. “Wat is er aan de hand bij jullie? Waarom die paniek?” “Fred.” Was het enige wat ik zei. Haar ogen lichtten op. “Nu al?” Ik knikte. “Hij is écht goed…” Ik liep het bureau binnen waar ik Fred had achtergelaten. Hij zat relaxed achterover geleund in zijn stoel, voeten op tafel met een beker koffie in de hand. Hij keek me aan en grijnsde gevaarlijk. “Zo… Is er met een stok in het mierennest geroerd?” “Dat kun je wel stellen… Theo kreeg bijna een hartverkleppering en de andere collega’s zijn ‘not amused’ om het maar zachtjes uit te drukken. Een aantal zijn een paar uur werk kwijt.”

“Oh, da’s met een paar muisklikken zó terug te draaien hoor… Maakt ze er meteen op attent dat het handig is om automatisch backups van je werk te laten maken.” We grinnikten als een stel kwaljongens. “Oh ja, Theo vroeg of je even langs wil komen. Nou ja, in iets andere bewoordingen: letterlijk riep hij: ‘Kees! Breng die ICT-kloothommel van je hier! Nu en in de looppas!”

Fred z’n gezicht werd een brede lach. “Die gaan we even op stang jagen. Mag je hem, of is het zo’n typische manager?” Ik keek hem aan. “Fred, ik heb nog nooit zo’n goeie baas gehad. Op stang jagen mag, maar tot op zekere hoogte. Als hij plotseling heel beleefd en zachtjes gaat praten wordt hij héél gevaarlijk. Denk daar aan.” Hij knikte. “Maar ik mag ‘m toch wel een beetje stangen, hoop ik?” Ik knikte. “Een beetje. Als ik je een trap geef, moet je stoppen. En nu: volgen!” We liepen samen de gang van DT in. Collega’s stonden druk te praten en te vloeken. Theo z’n deur was open.

“Hier is die kloothommel, baas…” Theo’s ogen stonden op scherp. “Heb jij ons netwerk vernaggeld?” Fred pakte een stoel en ging rustig zitten. “Ik begin altijd met ‘goedemorgen’ en zo, normaal geef ik iemand een hand als ik ‘m niet ken, maar als er zó tegen me gepraat wordt… Sorry, zei u iets?” Theo liep rood aan en moest een paar keer slikken. “Neem me niet kwalijk. Ik ben even over de zeik vanwege die computer.”

Hij stak zijn hand uit. “Ik ben Theo en ze zeggen dat ik de directeur van deze toko ben. In feite is mijn vrouw dat, maar goed, ik laat ze hier in de waan.” “Ik ben Fred, en deze jongeman naast mij schijnt geroepen te hebben dat ik goed ben met computers. Vandaar mijn aanwezigheid hier.” Ze gaven elkaar een hand.

“En heb jij dit veroorzaakt?” Fred knikte. “Fluitje van een cent. 4 minuten en 33 seconden, toen was ik binnen en een minuut later waren al jullie PC’n ontregeld. Degene die de beveiliging hier op heeft gezet mag je, met mijn complimenten, een trap onder z’n reet geven; ik weet niet hoeveel het je gekost heeft, maar betrokkene heeft er het meest waardeloze beveiligingsprogramma opgezet wat hij kon vinden.”

Theo keek Fred en mij aan. “En jij hebt geen wachtwoord van Kees gekregen of zo?” Fred keek beledigd. “Je kunt al mijn handelingen nagaan, als je wilt. Ik kan er zó een uitdraai van geven. Ik ben begonnen met Google, vervolgens op jullie website gegaan en van daaruit verder. Binnen no time was ik binnen. Ik had niet eens deze jongen er voor nodig.” Hij haalde een USB-stick uit zijn zak. “Geladen met allerlei software om beveiligingen te omzeilen.”

Theo keek hem aan. “Je bent aangenomen. Nu, ter plekke. En kun je nu het netwerk weer terugbrengen in de oude staat, zodat iedereen weer aan het werk kan?” Fred keek onschuldig. “Sorry, maar dát wordt wat moeilijker…” Ik zag Theo’s ogen zich vernauwen en hij zei zachtjes: “U bedoelt…”

“Fred, kappen,” brak ik in, “draai je gekloot terug en laat de firma aan het werk gaan. Weet je wel hoeveel bakken koffie dit kost?” Hij keek me aan. “Verdorie Kees, jij gunt me ook nooit een lolletje… Vorige week had ik een luchtmacht-kolonel bijna zover dat hij me aan wilde vliegen…Maar ja, daarvoor zijn het Luchtmachters... Theo, mag ik even van je computer gebruik maken?” Hij ging in Theo’s stoel zitten en mompelde: “Altijd al directeur willen zijn… Prima stoeltje!”

Zijn grote handen vlogen met een enorme snelheid over de toetsen en een minuut later kwam er een herkenbaar beeld tevoorschijn. “Zo. Gezien? Als dit zich nog een keer voordoet, kunnen jullie het zelf oplossen. Of ging ik wat te snel?”

Hij griffelde en keek Theo aan. “Ik adviseer u wel om als de wiedeweerga een fatsoenijk beveiligingsprogramma op uw netwerk te zetten, want wat ik kan, kunnen ze in Rusland, India of Iran nog veel beter…” “Kun jij dat?” Fred knikte. “Dat is even een uurtje werk, maar dan is je netwerk een stuk moeilijker te kraken.” “En wat kost dat?” Fred keek hem aan. “Hoe bedoel je?” “Nou, zo’n softwarepakket zal wel duur zijn, denk ik…”

Fred keek beledigd. “Ik schrijf m’n eigen software, meneer. Die kost je minstens nóg een bak koffie. Oh ja, en een vaste baan, natuurlijk.” “Die had ik al toegezegd. En die koffie gaat Kees nú voor je regelen, terwijl ik het eens met je ga hebben over primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden.” “Hmmm…. Da’s de tweede keer binnen een week dat mijn voormalig groepscommandant koffie voor me haalt. Het leven is goed…”

Ik gaf hem een stomp tegen zijn schouder. “De derde keer, makker. Je vergeet vanochtend, toe je hier binnenkwam.” Theo keek ons aan. “Jullie kennen elkaar wel goed, geloof ik…” Fred knikte. “Dat kun je wel stellen. Een jaar lang in Oirschot in één groep gezeten, en vervolgens een half jaar in Afghanistan. Hij daar”, hij wees op mij, “heeft mijn leven een keer gered door me terug te trekken vlak voordat ik met m’n stomme kop op een boobytrap zou stappen en ik heb hem behoed voor het slikken van Taliban-lood door hem onderuit te halen omdat meneer zo nodig moest gaan kijken waar die klootzakken zaten. Ze zaten tien meter verderop, daarvoor hoefde je niet te gaan kijken. Dat schept wel een band, ja.” Theo keek ons aan. “Dat is te merken… Goed, Fred, welkom bij DT. Wanneer kun je beginnen?”

Ik sloot de deur achter me. De onrust op de gang was al wat minder. Ik liep naar de koffiehoek en tapte drie bakken koffie. “Zo meneertje… Heb jij tijd voor koffie?” Joline stond achter me. “Ikke wel… Heb Theo en Fred maar even alleen gelaten. Ze in gesprek over primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden of zo.” Joline keek geïnteresseerd. “Hij is dus binnen?” “Als die twee het eens kunnen worden wel, ja.” “Mooi. Dan hebben Angelique en ik er nóg een bodyguard bij.” Ze keek geamuseerd. “Eentje die je niet zo gauw passeert. Ik denk dat ik hem vraag om BHV-er te worden. Als hij ‘Ontruimen!!” roept, gaat iedereen wel hard rennend het gebouw uit…” “Goed plan. Loop je even mee? Ik heb een hand te weinig voor drie koppen koffie. En dan kun jij Fred meteen een welkomstzoen geven…” Ze schudde haar hoofd. “Écht niet. Sommige dingen moeten gescheiden blijven. Kom, naar Theo.”

Joline klopte aan en na het ‘Binnen!’ van Theo liepen we het bureau binnen. Fred keek op. “Oh, kijk… daar is mevrouw mijn aanstaand direct leidinggevende. Dag mevrouw aanstaand direct leidinggevende, hoe maakt u het?” Hij stak zijn hand uit en Joline reageerde adrem door meteen de kop koffie erin te drukken. “Als jij zo doorgaat, ga jij een zware tijd tegemoet, Fred.” Ze glimlachte liefjes. “Theo, koffie.” “Dank u wel, mevrouw de toekomstige teamleider van team Tien.” “Begin jij nou ook al? Kees, laat die twee even gewoon doen…” “Ik weet niet of ik deze heren tot rede kan brengen, geliefde collega Teamleider. Met nadruk op ‘geliefde’ natuurlijk…” Joline sloeg haar ogen op. “Hopeloos… Weet je: Krijgen jullie lekker allemaal de rambam. Ik ga nog een weekje genieten van lekker simpel de receptioniste uithangen.” Doei!” Met haar neus omhoog liep ze het kantoor uit.

“Jij hebt vanavond wat goed te maken, Kees…” Fred grinnikte. “Ja, dank je wel makker. Wrijf het er nog maar een keertje in. Hoe is het? Zijn jullie eruit gekomen of moet ik nog fungeren als intermediair?” Fred bleef grijnzen. “Zojuist heb ik een arbeidscontract getekend. Volgende week maandag begin ik.” Ik keek hem aan. “Wát? Dan al?” Hij knikte. “Gisteren even opgezocht: ik heb een opzegtermijn van drie maanden, maar ik heb nog voor vier maanden verlofdagen en overwerk staan. Ik rij straks terug naar mijn leidinggevende met een kopie van deze arbeidsovereenkomst, pak mijn spullen in, neem afscheid van mijn directe collega’s en ik ben er weg van. Oh ja, en die majoor krijgt waarschijnlijk meteen een hartverzakking als hij mijn basissalaris ziet. Nou ja, dan had hij maar een vak moeten leren…”

Theo lachte. “Sterkte met afscheid nemen, Fred en welkom bij deze club. Ik ben blij dat we je aan boord hebben. En nou eruit allebei, want ik moet de directeur uithangen. Neem je koffie maar mee.” Op de gang keek Fred me aan. “Ik ben jou wat schuldig, maat…” Ik schudde mijn hoofd. “Fred, hou op. Jij hebt ons gigantisch geholpen met je gegevens over Holtinge en die telefoon-volg-app… Nu zag ik een kans om jou te matsen. Daar ben je buddy’s voor. En bovendien…”, ik dempte mijn stem een beetje, “headhuntersbureau Jonkman & Co krijgt ook een premie voor iedereen die wij binnen brengen en z’n proeftijd overleeft. Dus, maat… Je weet wat je te doen staat!”

Ik nam Fred even mee naar mijn bureau. “Fred, het lijkt hier allemaal vrolijkheid en pret, maar vergis je niet; Theo is een zakenman. Weliswaar eentje van de goede soort, met personeel hoog in het vaandel, maar als je niet presteert, krijg je een trap onder je reet en lig je er onherroepelijk uit. Hij geeft heel veel vertrouwen, maar als je dat beschaamd, heb je een probleem.” Hij keek me aan. “Dat komt mij verdacht bekend voor, Kees. Ik herinner mij nog een zekere groepscommandant in Afghanistan die ongeveer ook zo werkte. Beviel mij prima.” “Mij ook, en zo werkt mijn team nu ook. Vier maanden geleden waren dat allemaal individuen die in een los-vast-verband enigszins samenwerkten; nu is het een team geworden. En ik ben er apetrots op en zijzelf ook.” “Ook dat is een bekend verhaal, vriend. Zo stonden wij, in Oirschot al, toch ook in de wedstrijd? ‘Nobody fucks with Alfa two one.’ En in Afghanistan hebben we dat bewezen. Onder jouw leiding, vriend.” Hij stond op. “Ik ga weer eens Noordwaarts. De dag van mijn majoor verzieken en die van mijn vriendin helemaal goedmaken. Nog even afscheid nemen van mijn charmante aanstaand leidinggevende…” Hij beende de deur door en liep naar de receptie. “Joline, dank voor de koffie; de volgende keer haal ik ‘m zelf. Tot aanstaande maandag. Angelique: ook jij tot aanstaande maandag. Ik hoop dat je tegen die tijd een grote meid bent geworden.” Joline lachte, maar Angelique mopperde: “Héb ik voor het eerst naaldhakken aan, zeggen ze nóg dat ik klein ben. Jij krijgt het moeilijk hier, mannetje!” Ze lachte plotseling. “Welkom bij DT!” En met een grote grijns liep Fred door de deur naar buiten…