,,Ook goed. Zeer lekker. Maar, ik weet het niet. Niels doe het ook goed.’’ Ik ging toch niet van Niels verliezen, dacht ik nog. Ik had me de laatste tijd zo erg op m’n werk gestort en toen Timor een wedstrijdje aankondigde voor iets nieuws in het assortiment, had ik iets wat voor afleiding moest zorgen. Ik wilde winnen ook. En fanatiek ging ik aan de slag. Het was net Heel Holland Bakt. En nu zou Niels de ‘meesterbakker’ blijken te zijn? Nee, toch. Dat kon echt niet. ,,Proef dat van hem eens.’’ vroeg Timor me niet veel later. Niels keek met een arrogante grijns toe en ik moest wel toegeven.

,,Tering, ja, dat is echt lekker…’’ Ik erkende heel snel m’n meerdere. Hij had er dan ook voor geleerd. Ik niet. Maar dan nog had ik wel gedacht hem aan te kunnen. De lange Niels gaf me een schouderklop en kwam me tegemoet.

,,Doe je ze toch alle twee.’’ zei hij Timor. Daar ging Timor meteen mee akkoord. Die twee hadden de laatste tijd best met mij mee geleefd, al wisten ze nooit wat er echt gespeeld had. Ik waardeerde de geste wel, al ging het natuurlijk nergens om.

,,Zullen we zien welke het meest verkoopt!’’ ging ik wel meteen de nieuwe uitdaging aan. De sfeer zat er weer wonderlijk goed in. Vandaar dat ik na de breuk mijn stinkende best deed hier zo vaak als mogelijk te zijn. Alleen thuis zitten, is vreselijk.

Ik had Tessa nog wel even gesproken. Ze vroeg me hoe het ging. En ik haar hetzelfde. Verder eigenlijk vrij weinig. Het was wel vervelend, maar had er ook wel vrede mee. Tenzij ik er te lang over nadacht. Ze zei me veel na te denken en een hoop op een rijtje te willen zetten. Ze deed maar. Ze zei me ook me graag nog een keer te spreken en te zien. Ze deed maar! Dat laatste wilde ik toch wel graag. Natuurlijk miste ik haar. En die ander net zo. Al had die niets meer van zich laten horen. En met pijn in m’n hart had ik mezelf er ook nog van kunnen weerhouden om haar op te zoeken. Ik was zeker niet vergeten wat ze gezegd had. Maar het leek me allemaal beter om even afstand te houden. Ook ik moest wel het een en ander op een rijtje zetten. Want dit was weer een mislukte relatie. Zo zag ik het vooral. En waar ik bij m’n meeste relaties wel een reden kon verzinnen waarom het mis ging, lukte dat hier wat minder. Al lag het natuurlijk voor de hand. We hadden het zo ingewikkeld gemaakt met wie nou wie wilde en weet ik veel wat. Maar hoe was het zover gekomen? En dan begon ik toch te malen en bereikten m’n interne discussies al snel een kookpunt. Dan maar werken, of er gewoon uit. Stukjes wandelen.

Wat ook hielp, waren de afspraakjes met Juul, die als snel volgden. Ze kwam me niet opzoeken, of iets dergelijks, maar per toeval kwamen we elkaar op straat tegen. Niet eens hier op de gang. Tussen haar en mij was niets veranderd. Ik vond haar leuk, zij mij niet, en verder konden we het enorm goed met elkaar vinden. Ik wilde ook absoluut niet haar hart veroveren. Ik zag geen heil in een bovenbuurmeisje wat waarschijnlijk ook binnen de kortste keren een ex zou zijn. Liever niet. Toch spraken we veel af. Wel een paar avonden in de week zat ik bij haar, of zij bij mij. En dan was het gezellig. Ze was afleiding. Daar leek ze ook echt voor te zorgen. Ze zorgde voor mij. We konden nog steeds hard lachen en steeds harder. We konden ook enorm goed met elkaar praten, al begreep ze totaal niet wat er gebeurd was. Ik was toch wat voorzichtig met het delen van details. Dat leek me vanzelfsprekend. En zij kon bij mij ook haar ei kwijt. Al vertelde zij wellicht nog minder details, en dat zou ik ook niet kunnen begrijpen. Die hoefde ik ook niet te weten. Want ook al leek ze voor mij te willen zorgen, zag ik toch vooral nog een zeer kwetsbaar meisje in haar. Ook al werd ze in een klein halfjaar alweer dertig. Ik durfde dan ook te denken dat ik ook een beetje voor haar zorgde. Gewoon door er te zijn, een mop te vertellen, of soms door een enkel kort berichtje op de app. Ze zei me ook dat het veel betekende voor haar. En zo had ik toch weer een doel in m’n leven. Iemand die mij opwekte door hetzelfde terug te doen. Al was het maar een simpel berichtje; de glimlach verscheen dan direct op mijn gezicht.

Ik was bijna nooit single geweest. Niet dat de vrouwen voor me in de rij stonden, maar ik was niet graag alleen. Niet dat ik dan zomaar voor de eerste de beste ging, maar op de een of andere manier lukte het mij toch altijd wel om snel weer iemand aan me te binden die in eerste instantie voldeed aan mijn oppervlakkige standaarden. Want ik was zeker wel oppervlakkig. En waarom ook niet? Ik heb me lang schuldig gevoeld dat ik bepaalde aspecten aan meiden mooi of lelijk vond. Maar waarom? Wie weet komt de dag nog wel dat het te lang duurt en dat ik dan genoegen neem met minder. Maar wat is minder? Ik hou mezelf een beetje voor de gek. Ik heb zat meisjes leuk gevonden die niet voldeden aan de algemene standaarden van de maatschappij over wat mooi is en wat niet. Maar dan voldeden ze altijd nog aan mij eigen wensen. Dat ik nu weer met een mooi meisje optrok, had met dat hele maatschappelijke beeld niet zo veel mee te maken. Die twee meiden hiervoor iets meer. Ook een stuk jonger natuurlijk, daarom juist. Jong is beter, niet?

Maar de verschillen tussen Tessa en Manon waren ook weer best groot. Op allerlei vlakken. Zeker ook lichamelijk. Maar wat ze wel gemeen hadden, en eigenlijk alle meisjes waar ik echt serieus een relatie mee gehad heb, was een mooi lijf. En een lief gezicht! Eigenlijk vooral dat laatste… Maar dat zeg ik omdat ik me toch weer schaam voor m’n voorkeuren. Zeker nu ik alleen was, vroeg ik best vaak af of ik wel een goed persoon was. Ging ik alleen maar voor het uiterlijk en vergat ik dan zomaar de rest? Uiteindelijk ging het mis in de relatie met Tessa omdat het toch weer om seks ging. Weliswaar het gebrek eraan, maar toch. Met Juul had ik geen seks. Zelfs die kus die ik haar had gegeven was nooit meer aan bod gekomen. Juul was geen Tessa. Bijna tien jaar ouder. Echter geen vrouw in mijn ogen. Niet echt al een vrouw. Maar misschien blijven vrouwen altijd wel meisjes. Als je ze leert kennen. Zoals ik altijd maar een jongen zal blijven. Vol met onzekerheden en twijfels die je ontwikkelt in je pubertijd. Zullen die je ooit nog verlaten? En zo niet, is dat dan erg? Ook dit alles besprak ik met Juul, die er hetzelfde over dacht. Als zij zo zou blijven de komende veertig jaar, zal ik haar altijd als een meisje zien. En dat was niet erg. Ik noemde haar natuurlijk geen meisje, maar we hadden het heel vaak over vroeger en de toekomst. En toen wilde ze toch weten hoe oppervlakkig ik nu precies was, toen we daar op een avond een beetje bij bleven hangen.

Want we hadden het over exen. Ik had die jongen opgebracht waarmee ik haar zag kussen. Dat was haar ex. Een jongen waar ze steeds op terugviel. En waar ik dacht dat dat alweer lang was geleden, had ze me gezegd deze week die jongen ook nog twee keer gezien te hebben. Dat stak. Ik vond die jongen meteen de slechterik. Maar dat bleek niet helemaal zo te zijn, zei ze zelf.

,,Ik heb het uitgemaakt. Door mijn situatie dacht ik er niet meer voor hem te kunnen zijn. Hij kon er eerst ook niet mee omgaan; die hele situatie en zo. Maar elke keer zegt die me weer hoe graag hij me terug wilt en voor me wil zorgen. Het is lief.’’ grinnikte ze overduidelijk verliefd. ,,Ik kan het hem gewoon niet aandoen.’’ klonk er daarna weemoedig. Zielig om haar zo te zien peinzen terwijl ze dit zei. Ik kon me er wel wat bij voorstellen. Ze was trots, kreeg ik het idee. Ze wilde zo niet gezien worden. Ook niet door de jongen waar ze van hield. Maar ik mocht het wel zien.

,,Ik wist het niet.’’ zei ik haar voorzichtig. ,,Ik had je anders nooit gekust, hoor. Dat was fout.’’ bood ik dan maar een soort van mijn excuses aan voor die ene keer.

,,Geeft niets. Dat was ook lief. Je doet me wel een beetje aan hem denken.’’ zei ze me rustig, bedachtzaam. Hm, dat had ik eerder gehoord. Dat ik een mooi meisje liet denken aan een jongen van vroeger… De context kon echter niet meer verschillen.

,,Maar ik snap wel dat je voor mooie meisjes gaat. Waarom niet?’’ glimlachte ze me tegemoet, en sloeg ze een compleet andere richting in. ,,Mijn uhm… ja, therapeut, zeg maar.’’ begon ze toen toch wat generend. ,,Die zegt me altijd dat als je terugkijkt je geen spijt moet hebben van de dingen die je niet gedaan hebt. Of zoiets.’’ Ze kwam er niet helemaal uit.

,,Het ultieme cliché.’’ noemde ik het maar met een lach. Ze knikte.

,,Ja, je moet leven en dat als je terugkijkt niet denkt van ‘wat als’. Want dan heb je dus spijt dat je iets waarschijnlijk niet gedaan hebt.’’ Ik knikte. Zij dacht dat ik dat dus niet deed, door meisjes te vragen die ik echt mooi vond. Maar zo zat het niet.

,,Man, dat denk ik zo vaak.’’ biechtte ik grinnikend op. Ze glimlachte er om. Ik hoorde ooit iemand zeggen dat als je een cliché gebruikt, je eigenlijk niet weet wat je moet zeggen. Dat zat ooit in een aflevering van Endeavor Morse. Het had wellicht geen echte therapeutische waarde, maar hierdoor zag ik wel dat Juul het weliswaar vroeg, maar het misschien liever niet wilde weten. En toch ging ze er voor. Ik hapte graag toe. Ik herinner me graag de ‘’wat als’’ situaties van vroeger.

,,Hoeveel exen heb je eigenlijk?’’ wilde ze weten.

,,Nou, zeven.’’ zei ik bedachtzaam. ,,Die echt serieus waren, wel. Jij?’’

,,Twee.’’ zei ze kort. ,,Maar ik ben dan ook geen mooiboy.’’ pestte ze me. Ik draaide met m’n ogen.

,,Geloof het of niet, maar dit hoor ik al een jaar of tien. Overal waar ik kom denken ze maar dat ik een playertje ben. Verre van.’’ ging ik er gelijk fanatiek tegen in. Had een hekel aan dat woord.

,,Ik geef je een compliment… hoor.’’ speelde ze me nog grappend toe. Ik wist ook niet zo goed waarom juist dat me zo frustreerde. Maar het was waar. Als ik ergens nieuw was, een nieuwe klas of ik had een nieuw baantje, dan ging men er gelijk vanuit dat ik elke weekend op stap ging en toen ik ooit eens voor de grap er op in ging en wat collega’s, in dit geval, zei dat ik dan echt puur ging om het versieren van vrouwen, geloofden ze het ook nog! Echt bizar. Ik zou mezelf ook niet omschrijven als knap. Niet bepaald gespierd. Wel lang, maar absoluut niet de langste. Het had misschien met m’n haar te maken wat ik vaak netjes droeg, of zo? Werd ook nog wel eens voor student aangezien. Joh, dat is helemaal pijnlijk… als die studenteneikeltjes, of iets in die richting. Maar misschien moest ik het gewoon eens vragen.

,,Vind je mij een mooie jongen dan?’’ vroeg ik haar uit het niets. Ze keek me verbaast aan. Die zag ze zeker niet aankomen.

,,Ja, waarom niet?’’ zei ze echter wel vrij snel en behoorlijk nuchter. Ze had zich zeer snel herpakt. ,,Ik ben alleen niet zo oppervlakkig dat ik meteen voor je val.’’ pestte ze me weer.

,,Nog niet, nee.’’ zei ik dan serieus en keek haar geniepig aan.

,,Is waar.’’ gaf ze toe. Maar ze bedoelde daar helemaal niets mee, verder. ,,Ik heb je leren kennen als heel iemand anders.’’ zei ze me daarna wel. Dat hoorde ik liever.

,,Beter dan een mooiboy, niet?’’ knipoogde ik dan ook.

,,Misschien.’’ klonk het laatste verdict, vlak voordat het ongemakkelijk zou worden.

,,Maar vertel; zeven meiden? Of ook jongens?’’ lachte ze. Ik draaide weer met m’n ogen. De grapjas.

,,Zover ik weet allemaal meiden. Tegenwoordig kan alles.’’ wilde ik meedoen, maar kwam vooral dom over. Toch lachte ze er om. Zij wel. Altijd.

,,Laat zien.’’ drong ze nieuwsgierig aan. Ik keek haar vragend aan. ,,Je hebt ze vast wel op Facebook, niet?’’ Maar ik had geen Facebook meer. Ze bood me meteen de hare aan. Ze wilde het echt weten. Een beetje gek. Misschien geloofde ze me wel niet. Ik vond zeven zelf niet heel veel, maar vergelijken met haar twee, vond zij het misschien wel veel. Misschien wilde ze me wel bewijzen dat de meisjes die ik gedatet heb niet zo mooi waren als ik dacht en ik ook niet zo oppervlakkig was als ik dacht te zijn. Waarom ze dat zou willen bewijzen, wist ik verder ook niet. Ik leerde Juul elke keer weer een beetje kennen, en dit was vandaag het nieuwe. Dus zocht ik de eerste op.

,,Uhm, deze dan... M’n eerste verkering. Nog op de middelbare.’’ zei ik haar toen toch wat trots en bedacht me gelijk hoelang dat alweer geleden was.

,,Oh, wow.’’ was het eerste wat ze zei. Dit was een heerlijke poch. Ik dacht hetzelfde toen ik haar opzocht. ,,Ze is niet Nederlands, of wel?’’ vroeg ze meteen.

,,Uhm, jawel.’’ antwoordde ik droog en negeerde het overduidelijke feit dat ze haar ogen een iets andere vorm hadden. Ze had inderdaad een andere afkomst, maar dat maakte haar niet minder Nederlands. ,,Maar ze zit ook vaak ik Korea inderdaad. Daarom was het ook uitgegaan.’’ lachte ik. Maar eigenlijk was dat helemaal niet waar, maar ik kon er niet verder op ingaan.

,,Ze is model.’’ las ze van het scherm af.

,,Ja, klopt. Best wel bekend ook.’’ bleef ik nuchter. ,,Wel jammer dat zo gegaan is toen.’’ liet ik wel nog een keer merken. ,,Niet zozeer om die reden. Toen we vijftien waren, zag ze er niet zo uit als nu. Dit is echt perfectie.’’ oordeelde ik feilloos. Ik bewees mijn oppervlakkigheid.

,,Ja, zeg dat.’’ moest zelfs Juul toegeven. ,,Maar dat betekend dus dat ze toen niet zo mooi was.’’

,,Jawel. Ze was best populair ook. Maar heel erg gesloten. Dat maakte haar vooral interessant. Dat ze lekker was, was mooi meegenomen.’’ knipoogde ik nu wel grappend. Maar het gaf me een naar nasmaakje. Ik hield niet zo van opscheppen, en nu gedroeg ik me toch een beetje als wat ik niet wilde zijn. Ze vroeg me de volgende op te zoeken en ik bleef even kijken naar die meid die nog in beeld stond. Ik vroeg me af hoe het met haar zou gaan.

,,Toen kreeg ik met dit meisje. Dat was een vriendin van haar. Was niet zo ongemakkelijk als het klinkt. Was ook maar kort.’’ Dit was geen model. Natuurlijk niet. Ik keek even haar profiel door en zag dat ze ook niet meer in Nederland woonde. Puur toeval, hoopte ik. Dit was wel een Nederlands meisje, op en top. Een mooie brunette.




,,Ook een knap meisje.’’ oordeelde Juul. Toch raar dat ze dit wilde weten. Ik wist niet eens meer waarom.

,,Ja, ach ja. Duurde een halfjaartje, of zo.’’ deed ik het af als vrij weinig. ,,Ze was m’n eerste.’’ gooide ik er nog wel uit. ,,Niet veel later was het klaar.’’ grinnikte ik nog.

,,Ja, ben je zo slecht, joh?’’ sneerde ze dan snel. Juul grapte altijd op het randje. Ik zei het haar niet, maar het had er wel mee te maken. Wat dat betreft was in tien jaar niet veel veranderd.

Als het aan Juul had gelegen had ik de andere vijf ook op moeten zoeken. Maar de volgende was degene die mij ooit bedrogen had, en daar had ik geen zin in. Dus kapte ik het af.

,,Nee, nu ben jij aan de beurt. Ik heb er twee gedeeld, nu die van jou.’’ zette ik haar voor het blok. Het klonk redelijk, niet dat ik echt zo nieuwsgierig was. Misschien wel een beetje naar die jongen waar ze nog steeds wat voor voelde. Maar ze pakte haar telefoon en lachend en schamend zocht ze toch haar eerst vlam op. Het lachen EN het schamen werden verklaard door de foto die ze liet zien.

,,Dit is Dennis.’’ zei ze me toen giechelend. Hij was te zien te midden van een boot op een tochtje die hier elk jaar gehouden werd. ,,Gay dus.’’ lachte ze. Maar achter die lach schuilde toch iets anders.

,,Hoelang?’’ vroeg ik haar, doelende op hun relatie.

,,Drie jaar.’’ zei ze me dan nog verrassend. Kapot lang! Dit zei zoveel over wie Juul was. Te lief en te naïef. Hoopvol, tegen de stroom in. Ze was het allemaal.

,,En nooit wat gemerkt?’’ Ik was nu toch wel nieuwsgierig. Dit hoorde je wel eens, dat dat meisjes overkwam, maar had ik zelf nog nooit in mijn omgeving meegemaakt.

,,Nou, ja, nou, in principe…’’ mompelde ze al indekkend. ,,Achteraf was het met name erg duidelijk. En dat iedereen in mijn omgeving me zei dat ze het al zagen, was vooral erg vervelend. Maar ik kon het wel weten, ja.’’ lachte ze toch weer. ,,Hij was niet mijn eerste.’’ zei ze nog voor de duidelijkheid. Dat bedoelde ze dus. Als je in drie jaar tijd geen seks wilt met een meisje als Juul, zit je misschien op een andere lijn te vissen…

,,En je lover dan?’’ vroeg ik gelijk door. Maar ik zag aan haar gezicht dat ze daar liever niet over vertelde.

,,Ach, misschien zie je hem wel een keer. Dus waarom niet?’’ ging ze er wel op in.

,,En heb hem al gezien!’’ wees ik er haar nog enthousiast op, alsof ik dat zo leuk had gevonden, al zou ik hem niet herkennen, zou ik hem tegenkomen.

,,Dat is ook zo.’’ Toch nam ze even haar tijd. Een foto kreeg ik verder ook niet te zien. Hoefde ook helemaal niet. ,,Diederik.’’ zei ze toen alleen. Ze keek er doods bij, mij ook niet aan. Haar blik dwaalde even af. Alsof ze het over een ongrijpbaar fenomeen had. Ik liet haar, en na een paar tellen schudde ze wakker. ,,Gek he? Dat je zo in de ban van iemand kan zijn?’’ vroeg ze me meteen op een rustige toon. Ik knikte. Ik herkende het. En wie niet?

,,Gekker vind ik dat je weet dat je met hem hier had kunnen zitten, in plaats van met mij. Zeker als je hem zo leuk vind. Dan…’’ Maar ik maakte m’n zin niet af. Ze zat niet te wachten op mijn advies. Net als toen begreep ik haar niet. Ik kon het ook niet weten. Dit had met een hoop te maken, maar vooral met haar toestand, kreeg ik het idee. En daar wist ik nog altijd niets van af. Dus knikte ik maar in berusting en gaf ik haar een glimlach. ,,Maar ja, wie ben ik? Niemand. Dus mooi zo.’’ knipoogde ik haar maar toe.

Ze zette me wel aan het denken. Met name de ‘wat als’ kwestie spookte vrij rond door m’n hoofd. Wat als ik meteen voor Manon was gegaan? Dan had Tessa het uitgemaakt, maar zou Manon dan voor mij hebben gekozen? Wat als ze gewoon van meet af aan eerlijk was geweest? Zouden we er dan nog met z’n drieën uitgekomen zijn? Je kan dat soort vragen niet beantwoorden. Wat als mijn eerste vriendinnetje niet naar het buitenland verhuisde? Wat als mijn tweede vriendinnetje niet een vriendin was geweest van de eerdere? Wat als mijn derde mij niet bedrogen had? En wat als ik aardiger was geweest tegen de vierde die daarop volgde? En zo kon je blijven doorgaan. Alles trek je uit de context en voor alles denk je een oplossing te hebben. Maar dat heb je niet. Die tijd is verloren. Je moet vooruit kijken. En als je terugkijkt, heb je inderdaad spijt van de dingen die je vooral niet gedaan hebt, of gezegd. En daar moest ik van leren. Dus poogde ik het maar meteen.

,,Ik heb al eens gezegd dat ik je te gek vind, maar kan het je eigenlijk niet vaak genoeg zeggen.’’ begon ik uit het niets. Ze keek me kraakhelder aan, maar voelde wellicht ook wel de bui weer hangen. ,,En ik krijg spijt als ik het nu niet weer zeg. Dat weet ik zeker.’’ knipoogde ik haar dan ook snel tegemoet en hoopte het zo wat minder zwaar te maken door terug te vallen op haar eigen filosofie die ze net had opgebracht. Ze onderbrak me niet en leek toch wel geïnteresseerd in wat zou volgen. ,,Maar ik vind je echt geweldig. En los van alles, van wie dan ook en wat dan ook, zou ik je dat heel graag willen laten zien. Of laten voelen zelfs.’’ lachte ik, luchtig als ik het probeerde te houden. En met voelen bedoelde ik niet hetgeen wat ik m’n broek meedroeg. Dat moest ik haar nog wel even snel uitleggen. Daar lachte ze gelukkig om.

,,Hoe dan wel?’’ vroeg ze me wel, plots toch wat ingetogen. En dit was het moment waarop ik spijt kon krijgen als ik iets niets zou doen, na het zeggen. Want we zaten bij haar op de bank. Al een geruime tijd. En vrij dicht op elkaar. Zo ruim was het hier allemaal niet. Maar uit haar vraag haalde ik dat ze het wel wist. Dat ik haar weer wilde zoenen. Na al dat gepraat over exen en dingen wel en niet zeggen of doen, kon het toch niet anders. Ze keek me aan alsof ze er op zat te wachten. Maar zou zij dan niet juist wel wat doen waar ze later spijt van krijgt? Aan wie moest ik nu nog denken op dit moment? Aan mezelf, of aan haar; liever aan mezelf, maar beter aan haar.

,,Ik wilde je nu eigenlijk weer zoenen. Maar beter van niet. Wel dat je het weet.’’ besloot ik het op te lossen. Ze gniffelde er om.

,,Weet ik.’’ zei ze toen toch nog. ,,Maar beter van niet, inderdaad.’’ zei ze nog lief. Had ik het nou maar wel gedaan… Want wat als?

Toch schrok het haar niet af. Gek is dat. Vond ik wel. Op de een of andere manier ging ze er mee om alsof er niets aan de hand was. Dat was misschien ook wel zo. Omdat ik het niet gedaan had, en ik ook geen dingen had gezegd die ze nog niet wist. Een paar dagen later gingen we dan ook gewoon nog op stap. En nadat ze net die Diederik nog gezien had. Dan voelde ik me toch enigszins ongemakkelijk. Ook al wist ze dat ik haar leuk vond, leek ze het prima te vinden dat ik in die friendzone zat. Dat wilde ik niet meer. Had dat al eens meegemaakt en dat is niet fijn. Juist omdat ze het wist, dat ik meer wilde, vond ik dat extra vervelend. Toch repten we er geen woord over. Ze zei er zelf ook niets over. Niets over hem of over wat ze gedaan hadden. Ik was wel nieuwsgierig.

,,Wat hebben jullie eigenlijk gedaan?’’ vroeg ik dan ook een beetje nonchalant na een uurtje waarin we gewoon gezellig hadden zitten praten in een cafétje. Want ze liep er behoorlijk netjes bij. Ze had nog wel een dun olijfgroen truitje aan, maar laat dat weg en ze droeg een lange, losse, zwarte jurk. Niets qua gala, maar het maakte wel indruk. Haar lichaam leek gelijk een stukje langer. Hakjes toch ook. Een vrij diepe borst. Al had ze niet echt een decolleté. En niet veel later ging het truitje alsnog uit. Het was best warm waar we zaten. Zelf had ik ook wel m’n best gedaan, maar niet zo erg. Dus een terechte vraag. De sneeuw was al een tijdje niet meer in beeld geweest, en wie weet zat rokjesdag er wel weer aan te komen. Juul was wat vroeg wat dat betreft. Ik durf te wedden dat het nu buiten nog aan het vriezen was. Maar de warmte van haar glimlach deed me dat snel doen vergeten.

,,Niets hoor.’’ zei ze kort, en glimlachte lief naar me. Dat moest ik dan maar geloven. Maar dat deed ik niet.

,,Nou, je ziet en sjiek uit.’’ zei ik dan kort. ,,Toch niet voor mij, denk ik?’’ Al hoopte ik het wel stiekem.

,,Waarom zou ik me niet mooi maken voor je?’’ vroeg ze me daarop gedurfd en ze dacht me voor het blok te zetten.

,,Waarom wel?’’ vroeg ik kort. En toen gaf ze toch weer snel toe.

,,Nee, we zijn uit eten geweest.’’ zei ze toen snel en wilde er deze keer geen spelletje van maken. ,,Hij had iets speciaals gepland.’’ Had ik het maar niet gevraagd. Ik voelde me niet lekker worden. Ik zag haar toch liever single, al was haar verhaal nog zo oprecht en verdiende ze echt wel een lieve vriend, die ik absoluut niet zou kunnen zijn.

Maar ze zat hier met mij. Hoe speciaal was dat dan?

,,Zo speciaal, dat je daarna gelijk met mij afspreekt en het niet eens verteld?’’ vroeg ik haar onderzoekend. Ook omdat ik me een beetje zorgen maakte om haar. Iets in de manier waarop ze het vertelde…

,,Ja, het is niets, joh.’’ wilde ze het nog luchtig afdoen. Maar ze keek me niet aan en nam snel een slok wijn. ,,Ik weet het niet.’’ commentarieerde ze nog. Maar het was duidelijk dat haar wat dwars zat. Ik legde m’n hand op de hare en vroeg haar best eerlijk te mogen zijn.

,,We zijn ten slotte gewoon vrienden.’’ knipoogde ik nog. Ze gniffelde erom, maar leek het niet makkelijker te vinden.

,,Hij heeft een aanzoek gedaan.’’ zei ze toen snel. Ze glimlachte er vaal om en nam nog een slok. Het glas was gelijk leeg. ,,En ik heb hem moeten teleurstellen.’’ noemde ze het nog netjes. Mijn mond viel open.

,,Was jij niet ontzettend verliefd op Diederik?’’ vroeg ik haar dan ook in verbazing.

,,Ja, jawel. Nog steeds, hoor.’’ antwoordde ze toch vrij nuchter. Wat had haar bezield dan? Wat zou er nu door haar heen gaan? ,,Maar heb toch verteld waarom ik niet bij hem ben. En dan zou ik met hem moeten trouwen? Nee, dat kan echt niet. Ik moet eerst dit alles oplossen.’’ antwoordde ze eerlijk. En zo kon ik er ook wel begrip voor tonen. Die Diederik wist waarschijnlijk ook niet wat hij met die hele situatie aan moest, en zo kwam hij nog wanhopig over ook Al bedoelde hij het vast goed. Alles voor Juul. Maar wie was Juul. Hoe leef je je in zo iemand in?

,,Kom we gaan naar huis.’’ zei ik niet veel later. De gezellige sfeer was er wel een beetje uit en ik was eigenlijk al te laat op. Morgen gewoon weer aan de slag. Ze knikte en samen liepen we naar huis. We sliepen in het zelfde huis, dat was makkelijk. Toch leek ze ver weg en ging ik me weer alleen voelen. Ik had ontzettend veel respect voor haar. Dit was toch niet zomaar een meisje. Een jonge vrouw dan. Ik nam afscheid op mijn verdieping, maar toen ik haar de rug toekeerde voelde ik plots haar hand. Ze pakte de mijne. Ik bleef even staan en draaide me toen toch om, tegen beter weten in. Daar stond ze. Kwetsbaar. Ze keek me aan, zei niets, maar ik kon haar ogen lezen. We hadden een hoop gedeeld vandaag. En misschien hadden we ook wel hoop gedeeld. Hoop iets… anders.

,,Blijf je nog even?’’ vroeg ze me zacht, fluisterend. Ik knikte. Ik voelde de spanning meteen stijgen. We gingen nergens naartoe. Maar ik bleef bij haar. Ik wilde haar ook niet alleen laten, nog dat ze mij alleen liet. Ze trok me heel langzaam naar haar toe. Natuurlijk twijfelde ze. Ik niet. Maar ik liet het aan haar. Ik verzette me niet. Ze kwam tegen de houten reling te staan van de trappen, en ik tegen haar. Haar handen vonden m’n schouders, en voordat ik het wist trok ze me nog dichterbij; haar handen ondertussen in m’n nek. Ik drukte m’n lippen nog even op elkaar. Ze bleef me aankijken. Haar ogen fonkelden. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde dit, maar net als laatst zou het voor haar beter zijn dat ze het niet deed. Maar meer dan geestelijk verzet kon ik niet opbrengen. En dat verdween ook meteen weer toen ik haar lippen voelde. Nu zoende zij mij. En goed ook. Heel fijn. Zacht en lief. Intiem. Ik slikte en zoende terug. Ik legde mijn handen op haar heupen, onder haar jas. Ik voelde haar slanke lichaam en de warmte die het gaf. Ze zoende me door. Zuchtend en hijgend. De zoen stopte ook geen moment. Een tong kwam er aan te pas en niet veel later een tweede. Zachtjes en langzaam, maar oh zo gemeend, zoenden we met elkaar.

En toen toch die realisatie. Plots liet ze los. Ik viel voorover, en deinsde daarna snel terug. Ik was alles vergeten.

,,Sorry.’’ zei ze toen zacht. Ze draaide zich van me af en zette twee stappen. Ik keek haar na. Zij keek om. Haar mond opende zich, maar ze zei niets. Verdomme, dacht ik nog! Die zoen was echt lekker. Veelbelovend lekker. Nu moest ik wel wat doen. En dus pakte ik nu snel haar hand en draaide ik haar om.

,,Ik ben er voor je. Hoe dan ook.’’ zei ik haar eerst. Dat kon op sympathie rekenen. Ik meende het ook. ,,We kunnen nog even praten, als je wilt. Waarover je maar wilt. Of gewoon even zitten. Zeg het maar.’’ Ze glimlachte er om. Ze keek me dankbaar aan.

,,Ik ben een beetje een zootje.’’ reageerde ze droog. Dat klopte wel.

,,Ik ook. Dat weet je.’’ lachte ik erom. Ze knikte en gniffelde iets harder. ,,Maar je zoent wel lekker.’’ probeerde ik haar daarna nog iets harder te laten lachen. Maar ze humde enkel.

,,Jij ook.’’ zei ze. Meer niet. Oh ja, nog een ding: ,,Welterusten.’’ gaf ze me fluisterend mee, en toen huppelde ze toch snel naar boven. Ik hoorde haar deur echter niet openen, en ook ik bleef staan.

Stonden we dan. Beiden op de gang. Enkel een plafonnetje tussen ons in. De open trap scheidde ons nagenoeg niet. We stonden nog in dezelfde ruimte, al zagen we elkaar niet. En dit voelde net zo intiem aan als die heerlijke zoen van zojuist, wetende dat ze luisterde naar mij, dacht aan mij.

,,Welterusten.’’ fluisterde ik uiteindelijk, net hard genoeg. Een geruststellend zuchtje was net te horen en toen liep ze wel naar binnen. Dit veranderde toch wel een hoop. Natuurlijk had ze gedronken en was ze de wanhoop misschien wel nabij. Maar dan nog betekende dit iets. Ze zag me niet zomaar als een vriend. Dat geloofde ik niet, zou het wel zo zijn. En met die gedachte stapte ik verliefd mijn bed in. Ik was verliefd op mijn bovenbuurmeisje wat niet spoorde en zelf verliefd was op een ander die haar een aanzoek had gedaan. Maar dat deed er allemaal niet toe. Wat ik me vooral herinnerde, waren haar zachte lippen. Zo zacht.