De jonge Robin dacht dat het een grapje was. Mooi als dat ze was, was ze ook nog onschuldig. Vreemd om hier in het donkere woud van Ashenvale als 1 van de weinige opgeleid te worden door een Pandaren. Vreemd dat de Nachtelven een Pandaren zomaar hadden toegelaten. Meester Laoxi was een meester in het trainen van nieuwe monniken, maar zijn methodes wisselde nog wel eens per individu die hij onder z’n hoede had. Het was haar sinds dag 1 al opgevallen dat hij anders naar haar keek, dan ze misschien zou willen. Hij keek anders naar haar dan naar andere elven meisjes, die ook net als zij ontzettend knap waren. Maar een goeie leerling was ze niet. Dat zag hij ook wel. En daarom keek hij ook zo naar haar.
Op een dag had hij haar naar zijn vertrek gevraagd om te overleggen. Robin had er een hard hoofd in, en was bang uit zijn klas gegooid te worden. Maar hoog in de boom Aldrassil trof ze hem niet alleen aan. ,,Geen vragen.’’ Zei hij alleen streng met zijn typische accent. Ze zweeg dan ook. Naast hem stonden 2 leerlingen in houding. 2 sterke mannelijke elven, lang en gespierd. Langer dan dat hij was. Laoxi, net als alle andere Pandaren, was eerder breed dan hoog. ,,Je gaat het niet redden. Je boekt te weinig progressie.’’ Werd haar streng mede gedeeld, en ze vroeg zich af waarom ze dit moest aanhoren in het bijzijn van 2 oudere leerlingen, die blijkbaar wel goed genoeg waren. Het bleef dan ook even stil, want niemand durfde hier verder op in te gaan. De Pandaren meester gromde eventjes bedenkelijk. ,,Er zijn echter ook andere manieren.’’ Zei hij haar daarna, wat haar nog een hoopvolle blik wist te geven. Ze wist dat ze niet goed genoeg was misschien, maar ze zou het niet zomaar gaan opgeven. ,,Er is nog 1 kans, maar ben je bereid die te nemen? Het vergt namelijk alles van je. Meer dan je misschien denkt te kunnen geven. Maar ik ben bang, dat als je de wijde wereld in wilt trekken, dit je enige kans is.’’ Sprak hij haar nog altijd streng toe. Robin knikte snel. En gedreven. Haar lange mosgroene haren, die verstrikt zaten in een lange vlecht, bungelde over haar schouder heen. ,,Alles, meester. Ik ben bereid tot alles… te doen.’’ Zei ze dan ook wanhopig. De Pandaren gromde weer even en knikte. ,,Goed. Als volgt.’’ Zei hij dan rustiger. ,,We doen een rollenspel.’’ En hij grinnikte even naar de 2 andere elven die in beweging kwamen nu en op haar af liepen. ,,Stel je voor dat dit 2 mannen zijn, die je kwaad willen doen. Misschien beroven, misschien wel doden.’’ Zei hij haar dan rustig, en met grote ogen keek Robin naar de 2 vreemde leerlingen die op haar af kwamen lopen en haar omsingelde. Ze waren zeker ruim een kop groter dan haar. Ze voelde zich dan ook nietig. ,,Wat doe je?!’’ Vroeg hij haar dan abrupt, maar met een rust die een meester als Laoxi met zich meedroeg. Robin bibberde licht. ,,Ik weet het niet.’’ Zei ze dan wat zielig. ,,Wat heb ik je geleerd?!’’ Vroeg hij haar dan wat wilder en zelfs wat kwaad. Uit het niets rees Robin omhoog en met alle kracht die ze in haar had sloeg ze de palm van haar hand naar 1 van de jongens. ,,Tijgerpalm!’’ riep ze dan hard. Het resulteerde in dat de jongen waarnaar ze sloeg, haar bij haar pols pakte en haar optilde. ,,Niet goed genoeg.’’ Zei de pandaren dan weer rustig en hij zuchtte geërgerd. ,,Maar anders zou je hier ook niet zijn.’’ Zei hij alsof hij dit al zag aankomen. ,,Laat haar maar los.’’ Droeg hij tot slot op en Robin viel van een kleine hoogte naar de grond en wist het even niet meer. Ze leek te gaan huilen, maar ze hield zich sterk.
,,Wat heb jij, wat ik niet heb?’’ vroeg de meester haar toen. Ze hield haar schouders op. ,,Een probleem?’’ Vroeg ze hem toen en zuchtte er zachtjes bij. Daar kon de oude meester wel om lachen. ,,Ja, inderdaad.’’ Zei hij haar zowaar met een gul lachje. ,,Maar hoe kan jij die oplossen?’’ Ze snapte maar niet waar hij naartoe wilde met deze vragen. Ze was toch niet sterk genoeg, dus waarom bleef hij het dan proberen. ,,Sluit je ogen. Mediteer.’’ Droeg hij daar dan rustig op. het was duidelijk dat ook de oude meester met haar te doen had. Hij wilde haar helpen, al vroeg hij zich af of zijn methode voor haar wel de juiste zou zijn. Robin sloot haar ogen en ging op de grond zitten, met de 2 jongens nog die om haar heen stonden. Ze begon haar meditatie, wat ze heerlijk vond hier in het donkere woud. ,,Luister naar je omgeving. Laat je inspireren.’’ Hoorde ze hem dan nog rustig zeggen. En ze luisterde. Met haar lange puntige oren kon ze bijna elk geluid horen hier rondom Aldrassil. De vogels en alles wat zich bewoog door de takken heen. De wind en de bladeren. Het gerumoer aan de basis van de grote levensboom en 2 ritsen die open gingen natuurlijk... Wacht, dat geluid verwachtte ze niet. En het was veel dichterbij dan ze misschien wel zou willen. Snel opende ze dan ook haar ogen en zag ze de 2 jongens die langzaam hun broek lieten zakken. Bij beiden bungelde vervolgens een dikke kloppende eikel voor haar, en haar mond viel er van open. ,,Wacht even…wat?!’’ Vroeg ze zich snel af en keek in lichte paniek tussen de piemels door naar meester Laoxi die grijnzende toekeek. ,,Dit is jouw manier om te overleven.’’ Zij hij haar dan nog altijd rustig. ,,Als jij door het zuidelijke deel van Ashenvale loopt en een bende orcs overvalt je, is dit je enige manier om te overleven.’’ Zijn woorden klonken hol, maar duidelijker kon hij niet wezen, en haar blik dreef langzaam af naar de harde schachten die maar bleven groeien en zich langzaam maar zeker uitstrekte voor haar aangezicht. Haar mond werd vochtiger. Ze kreeg het warm. En ze kende dit gevoel helemaal niet. Ze zag de oude meester op hun aflopen en de grote robe die hij droeg, viel niet veel later ook naar de grond als de broekjes van zijn leerlingen. Door zijn dikke vacht heen en onder zijn dikke buik vandaan was duidelijk zichtbaar hoe hij over Robin dacht. ,,Meester… ik…’’ Probeerde ze nog. Maar ze kon geen weerwoord in brengen op het gevoel wat haar langzaam overmeesterde. ,,Ik zie het in je. Dit is jou weg.’’ Hoorde ze hem nog langzaam zeggen. De 3 deden een stapje dichterbij en het jonge meisje liet zich overmeesteren door het zwoele gevoel wat haar gedachten had overgenomen. Dit was haar weg.
Het werd stil om haar heen. Ze hoorde enkel nog de ademhaling van de 3. En ze hoorde haar hart hard bonzen tegen haar borst aan. Ze voelde niet veel later de grote poot van de meeste op haar achterhoofd en ze liet zich door die poot meenemen en voelde een fractie later de vochtige en kloppende eikel van de pandaren tegen haar mond duwen. Het was nieuw voor haar. Maar dit was haar weg. Ze geloofde er meteen met volle overtuiging in, en ook toen ze haar mond opende en dat proefde wat ze nog nooit eerder gezien had, wist ze het zeker. Dit was haar weg! Niet vechten, maar… pijpen. In dit geval dan. Ze opende haar mond en legde voorzichtig haar hand op zijn schacht, die te dik was voor haar hand om helemaal te omvatten. Ze sloot haar ogen en met een geile zucht liet ze haar lippen over de eikel heen glijden en nam ze een groot gedeelte van zijn schacht mee, wat resulteerde in zacht gebrom van de meester zelf. ,,Goed zo…’’ Bromde hij dan zachtjes en laag. Hij liet haar hoofd los en keek met genoegdoening toe hoe zijn leerlinge haar uiterste best deed deze nieuwe manier van overleven te begrijpen. Haar strakke lippen werden vochtiger. Ze kwijlde van lust. Zijn eikel droop van geilheid. De smaken en sensaties die nu al door haar lichaam gingen, maakte haar kletsnat. Ze begon haar hand te bewegen over de dikke kale schacht heen en zoog keer op keer de eikel van haar oude meester naar binnen. Ze was beter dan dat iedereen dacht. Veel beter. Ze verraste zelfs de oude meester Laoxi zelf, die niet veel later zijn beide handen op haar hoofd had gelegd en zijn lul nog een stuk verder haar mond induwde en hard klaarkwam. Nu, deze smaak werd haar echter te veel, en kreunend opende ze haar mond en schoot de harde pik zijn zaad zo krachtig haar gapende bekkie in dat het weer net zo snel dat ’bekkie’ uitstroomde. Het droop over haar lip en kin heen en het warme zaad liet haar huid branden van verlangen. Trillende deed de oude meester een stapje achteruit, en keek hij grijnzend naar zijn andere studenten die toch ook wel enigszins verbaast hadden toegekeken. Zij wisten waar ze zich voor hadden opgegeven toen Laoxi hun vroeg, maar om dit meisje zo te zien bezwijken voor een lul, was iets wat ze niet voor mogelijk hadden gehouden. ,,Nu zijn het er maar 3…’’ Hijgde de oude pandaren. Robin had haar ogen ondertussen alweer open en keek geil op naar haar meester en knikte, en begon zonder te aarzelen aan de tweede pik. De jongen wist niet wat hem overkwam. Het gevoel van haar begerige lippen op zijn strakke eikel was iets wat hij nog nooit eerder had meegemaakt, al had hij er al zo vaak over gedroomd. Trekkende kreeg Robin de jongen klaar terwijl ze haar mond alweer naar de derde had gebracht en deze ook gulzig begon te pijpen. Terwijl de klodders zaad tegen haar wang aanschoten, keek ze met haar grote holle ogen op naar de andere elvenjongen en pijpte ze zijn lul klaar. Nu hield ze haar mond gesloten en slikte ze tot de laatste druppel weg. Zachtjes kreunend bleef ze de jongen daarna doorpijpen die bijna door z’n knieën zakte van extase. Het was voor iedereen in de kamer van de oude meesten een les geweest die ze niet snel zouden vergeten.
Met goede moed en een nieuwe kijk op de wereld, bleek Robin lang en breed klaar te zijn voor haar avontuur. Ze had niet alleen haar mond geopend voor iets nieuws maar haar hele gedachtegang. Ze had het van te voren niet kunnen verzinnen, maar nu wilde ze niet meer anders. Nu kon ze aan niets anders meer denken. Het was zo logisch. En stiekem kon ze niet wachten totdat een groepje vijanden haar zou overvallen in het bos. Al zou haar eerstvolgende ervaring niet een ervaring zijn die ze zich nu kon voorstellen. Ze had dan ook nog erg veel te leren. Maar dat wilde ze dan ook maar al te graag.
Meester Laoxi nam na deze ervaring toch met gemengde gevoelens afscheid van zijn jonge leerling. Hij had Robin graag nog wat langer gehouden en haar nog wat ‘privé’-lesjes gegeven, maar hij wist dat als zijn les zou slagen, dit het gevolg was. Hij was erg onder de indruk van haar snel geleerde kunsten en wist dat ze voorbestemd was voor grotere daden. Al was het dan op haar manier. Hij wist ook dat er meer van haar soort waren. Mooi jonge meisjes die het op de normale manier, net niet zouden redden in de grote gevaarlijke wereld. Maar op deze manier wel. Hij had zijn taak volbracht en zijn studenten nu overgeleverd aan de grote boze, maar ook geile, wereld.
En de jongens… die waren gewoon haar eerste slachtoffers. Dat geluk hadden zij weer…