Gerda kan er niet over uit: die onderbroek van Hans die ze op de rotssteen vond. Hij werkt in haar hoofd als een rode lap op een stier, ook al is dat ding klein en zwart. Ze staat al denkbeeldig met haar hoofd omlaag en schrapende hoeven voor een grote uitdager, opgewonden, bozig. En terwijl ze over de rotsen klautert met Karel, denkt ze na over die ándere rode lap, die haar zo opwindt. Maar dat is nog meer een erotische opwinding. Toen Mink en zij vanuit de verte Karel en Hannah zagen, stonden ze in elkaar verstrengeld, als één donker silhouet in de zon. En zagen zij en Mink hun hoofden niet onrustig heen en weer gaan? Wat waren ze aan het doen met elkaar? Tongen?!

“Gerda, zie jij wat ik zie?”, had Mink gevraagd. Ze had niet direct geantwoord. Mink, die grote stille crush van haar, waarmee ze hier samen in de beek liep. Altijd de galante heer, hoe hij zijn hand steeds klaar had om haar over de stenen te helpen springen. Ze voelde zich verliefd. Ze hadden het op de tocht, atletisch en krachtig als ze zijn, lang droog gehouden. Tot ze samen waren uitgegleden en in een diepe poel waren ondergedompeld, met kleren en al. Toen waren hun lijven even langs elkaar gekomen, had ze zijn halfstijve per ongeluk gevoeld. Haar brein had onmiddellijk gereageerd; ze voelde haar kutje nat worden. En toen hij haar direct daarna een kontje gaf, om op een rots te komen, was het er niet beter op geworden. Hij had zijn grote handen op haar billen gelegd, terwijl ze zich vanuit de poel op de gladde rots probeerde te hijsen. Zijn duimen waren tussen haar benen gegleden en ze had ze even fors op haar liezen en schaamlippen voelen drukken. Ze verbeet zich om niet te kreunen.

Mink had zich met een handje van haar ook opgetrokken en was naast haar komen zitten. “Ik begrijp nu waarom de kinderen hun kleren hebben uitgetrokken”, had hij gezegd. Hij keek opzij. “Je bent doorweekt, Ger. Maar het staat je goed hoor”, zei hij er achteraan. De bovenkant van de steen was aangenaam warm door de straling van de zon. Het voelde heerlijk aan haar billen. “Die kinderen van ons zijn grote avonturiers, misschien wat naïef, maar zeker niet dom”. Gerda had geknikt. “Misschien lijken ze wel op ons”. Ze liet in het midden waarom zij zichzelf dan óók zo naïef vond en Mink vroeg er niet op door. Haar Karel zou er verbaal bovenop zijn gesprongen, maar Mink was veel bedachtzamer. Zo kende ze hem.

Maar terug naar het koppel in de verte. Mink vroeg dus of ze zag wat hij zag en dat was onmiskenbaar een samenklontering. “Ik weet niet of ik zie wat jij ziet”, had ze diplomatiek gezegd. Ze was eigenlijk net zo als Mink, al even bedachtzaam, en liet het initiatief voor de interpretatie van wat ze zagen, bij hem. “Nou, ze staan daar volgens mij te tongen”, zei Mink met een hese stem. “O ja? Het zal de emotie zijn”, reageerde Gerda. “En dan ga je met elkaar tóngen!?”, zei Mink verrast. “Nou, eh, nee, ik bedoel, misschien geeft Karel Heleen gewoon een knuffel, misschien zien we het niet goed”. Gerda tuurde. Mink antwoordde: “Ik zie het toch?! Het is zoenen. En wild ook”. Mink gaf een schreeuw en zwaaide naar Karel en Heleen.

“Betrapt”, had Gerda gemompeld. Want ze zag net als Mink dat die samensmelting ineens weer twee gestalten werd, die wat onrustig heen en weer begonnen te drentelen in de beek. Mink had geknikt en toen hij haar zijn hand aanbood om haar over een steen te helpen, hield hij haar even wat langer vast. “En áls het zo is, Gerda, dan vind ik het wel… ok”. Hij had geil willen zeggen, maar bedacht zich net op tijd. Gerda keek hem in zijn ogen, draaide haar blik naar beneden en keek hem aan met een glimlach: “Even goede vrienden, ja. Het is ok”.
Dat is dus de rode lap van de zoenende Karel en Hannah. ‘Het is…. ok’, denkt Gerda. Nou ja, ok…. ze is tóch geagiteerd. “Ik ben gewoon jaloers”, vindt ze. terwijl ze nog steeds met Karel voorop struint, haar kinderen achterna. “Waarom heb ik Mink niet gekust, op die warme rots”, peinst ze. Ze probeert het uit haar hoofd te zetten. Het is niet gebeurd, en misschien komt het er nog wel eens van.

Maar dan die andere rode lap. Het slipje van Hans dat ze net van die rots raapte en als bewijsmateriaal omhoog hield. Heleen heeft het gauw bij zich gestoken. Maar wat betekent dat slipje? Bewijsmateriaal waarvan? Ze piekert terwijl ze over de rotsen schiet. Karel heeft moeite om haar bij te houden. “He schat, ik kon Heleen net ook al niet bijbenen. Ik heb tóch nog bier in mijn kuiten. Ik dacht er vanaf te zijn, maar nee hoor”. Gerda zwijgt.

De kuiten. Hans. Slipje. De woorden vallen als noten in de notenkraker van haar hersenen. Ze vermorzelt de beelden tot een papje dat haar in een trance brengt. Als Hans namelijk naakt is, en de kinderen hebben zich met elkaar ‘vermaakt’, zoals Mink zegt, dan kan dat maar een ding betekenen. Dan zal Hans zich niet aan Gerard of aan zijn eigen zus Hannah hebben vergrepen. Nee, dan heeft Mirthe er mee van doen. Gerda voelt een steek in haar onderbuik.

Haar lieve Mirthe. Zo gegroeid de laatste tijd, met dat mooie sportlijf van haar. Voorbestemd voor een zwemmedaille op de Olympische Spelen, om af te maken wat haar niet gelukt was? Wie zal het zeggen. Zelf is haar zwemcarrière niet zo geweldig afgelopen. Gek genoeg begon dat met haar kuiten. Haar coach had ze een keer na de training gemasseerd. Iedereen al naar huis, hij geknield voor haar. Steeds hoger waren zijn warme handen gegaan. Hij had haar op het laatst klaargevingerd. En ze had het uitgeschreeuwd van genot, in de holle kleedkamer van het lege zwembadcomplex. Ze had ervan genoten, om eerlijk te zijn, maar haar vereniging stuurde de coach even later met stille trom weg, toen ze er lucht van kregen dat hij zich veel vaker erg intiem ophield met het aanstormend 18+ talent. Voor Gerda was het allemaal niet traumatisch geweest, zeker niet. Het werd pas vervelend toen bleek dat de nieuwe coach een Hongaar was, die zich erg kil en afstandelijk opstelde. Als een potentaat stond hij te stampen aan de rand van het bad: “luie varkens!”. Toen was de lol er voor haar wel af.

Zou Hans haar Mirthe gevingerd hebben? Gerda verwerpt die gedachte: dan hoef je je slip toch niet uit te doen!? Of zou Mirthe hem gepijpt hebben? Gerda’s hersenen kraken, haar kutje gloeit onwillekeurig, en ze verstapt zich. “Au”, zegt ze en ze valt tegen een rots. “Au”, kermt ze nog een keer. Teveel gemijmer en nu heeft ze zich twee keer lelijk bezeerd. Karel ontfermt zich bezorgd over haar. “Waar zat je ook met je gedachten, schat? Eerst ren je als een bezetene, en nu val je om. Heb je je pijn gedaan?”. Gerda knikt en wrijft over haar voet en haar dij. “Hier en hier”, zegt ze. Ik kan geloof ik niet meer lopen…”. Karel reageert kordaat. “Dan haal ik zo de auto’s met Heleen en blijf jij hier met Mink, tot we de kinderen gevonden hebben en afgevoerd naar strafkamp Siberië”. Hij heeft er een grimmig lachje bij.

Als Karel in de verte tuurt, ziet hij ineens de kinderen. “Hee, ho, hallo” begint hij te roepen, terwijl hij met brede armgebaren gaat seinen. Mink en Hannah, die vlak achter hen lopen, versnellen hun pas en beginnen ook te roepen en te zwaaien. Ze zien de kinderen omkijken en wat bedremmeld staan. “Kom maar hier”, roept en seint Karel. “Mama heeft zich zeer gedaan”. Hij ziet hoe Mirthe onmiddellijk het voortouw neemt en met haar broer Gerard achter zich aan, naar het gezelschap toekomt. Hannah volgt, maar Hans blijft staan, met zijn handen voor zijn kruis. Heleen glimlacht. “Meneer was zijn onderbroekje kwijt, he. Zal ik mijn zoonlief dan maar even zijn vergeten slipje komen brengen? Kan ik meteen even één op één met hem praten”. Mink knikt. “Goed idee, voel hem maar stevig aan de tand”. Hij zegt het met een glimlach en Karel schiet ook in de lach. “Als het niet om onze bloedeigen kinderen ging, dan wat het best een amusant verhaal”, zegt hij.

Gerda zit zich ondertussen een beetje te verbijten. Ze wimpelt haar bezorgde kinderen af. “Het valt mee, jongens”. Gelukkig is het water koud en heeft ze een strakke bergschoen aan. Dat helpt tegen de zwelling. En haar dij is pijnlijk, maar dat gaat wel goed komen. Gerda is niet kleinzerig. Wel vindt ze het fijn dat ze niet hoeft terug te lopen. En dat Mink blijft. Het vooruitzicht om met Mink hier in de vrije natuur achter te blijven, is helemáál niet vervelend. Het geeft haar een tintelend gevoel. Ze is er zelfs opgewonden van, zoals ze de hele middag al elektriciteit in haar lijf heeft.

Er worden niet veel woorden gewisseld met de kinderen. Karel, Gerard en Mirthe lopen naar Hannah en Hans, en als die laatste zijn slipje weer aan heeft, verlaten ze in de verte de beek. Ze lopen buitenom weer naar boven, naar de berghut. “We zijn in een half uur, drie kwartier wel met de auto hier”, zegt Karel tegen Gerda en Mink. Die knikken. Weg is het gezelschap.

Gerda wrijft nog eens over haar heup. Wat gek is, is dat ze op een specifiek plekje nu een scherper pijnscheutje voelt. “Misschien heb ik me toch ook geschaafd”, zegt ze. Mink knielt bezorgd bij haar neer en glijdt met zijn hand over haar hand op haar dij. “Laat eens zien”, zegt hij zacht. “Joh, je bloedt volgens mij. Hier een donkere vlek”, zegt hij dan. Gerda kijkt ook nog eens goed en zegt: “ik denk het ook inderdaad”. “Ga eens staan, dan doe ik je broek uit”. Mink helpt haar overeind. Gerda staat wat onvast, met haar gewicht op haar goede been. “Eh, help me maar even”, zegt ze. Ze knikt met haar hoofd naar beneden. Mink begrijpt het en knoopt haar broek open en stroopt de natte plunje naar beneden. Hij ziet twee slanke gespierde benen verschijnen en daartussen een doorzichtig wit slipje. Ze heeft een streepje boven haar vagina, stelt hij in een flits vast. Genoeg om zijn lul te voelen kloppen. Mink heeft moeite om te slikken, maar kijkt opzij naar haar dij en ziet een klein wondje. “Je hebt inderdaad een schaafwond en een klein bloedwondje”. Liefdevol verkent hij met zijn handen het gebied rond de wond. “Ik kan er nu niet zoveel aan doen”, zegt hij. Gerda knikt: “geef er dan maar een kusje op”. Ze schrikt van zichzelf. “Geintje”, fluistert ze. Maar Mink buigt al naar haar kruis toe, buigt juist op tijd af naar rechts en likt dan met zijn tongpunt aan het bloedspoortje op haar dij. Hij raakt met zijn lippen even heel zacht het wondje aan. “Hier je kusje”, zegt hij zacht. Er gaat een siddering door Gerda. Ze voelt haar kutje kietelen. Mink kijkt haar bezorgd aan: “Deed ik je pijn, meisje?”. Ze schudt haar hoofd. “Nee, nee”. Ze kijkt naar beneden, terwijl Mink nog steeds gehurkt is, als een prins die het schoentje van Assepoester past. “Integendeel”, zegt ze zacht.

Mink buigt weer naar haar benen en kust op haar bovenbeen. Eerst rechts, dan links, als in een vertraagde film. Hij omsluit haar bovenbenen met beiden handen. Gerda voelt de warmte van zijn handen en rilt opnieuw. Ze voelt dat ze nu echt nat is, Mink moet haar nectar haast kunnen ruiken. En dan duwt hij, alsof hij haar gedachten leest, zijn neus tegen haar kruis. Hij snuift en zegt: “je ruikt heerlijk, Gerda.” Gerda begint hoog te zuchten. Mink leest dat als instemming en haakt met zijn vinger achter haar slipje. Haar kutje komt vrij te liggen en hij duwt zijn volle mond op haar lippen. “Oei, wat heerlijk, Mink”, zegt Gerda. “Seks is het beste medicijn”, zucht Mink en stuurt zijn glimlach omhoog naar haar. Hij likt van onder naar boven over haar kut en begint dan op haar klitje te zuigen.

Gerda snuift en giechelt en duwt hem even weg. “Je hebt een stijve”. “Duidelijk”, zegt Mink. Hij staat op en trekt in een flits zijn broek uit. Er verschijnt een enorme staaf, gladgeschoren en glimmend. Half-erect en rijzend. Gerda is er best van onder de indruk. Groter dan die van Karel, zoals ze zich heeft voorgesteld in haar dagdromen. “Neuk me dan als je durft”, fluistert ze.

Ze gaat zitten en trekt haar broek en slip voorzichtig over haar schoenen. Dan gaat ze wijdbeens zitten en schuift iets onderuit, leunend op haar ellebogen. Mink kijkt haar verlekkerd aan en zegt: “wat ben je mooi! Ik wil je”. “Kom”, zegt ze hunkerend. Hij knielt voor haar en pakt zijn lul die nu helemaal hard is. Zacht begeleid hij die naar haar openstaande kut en glijdt langzaam in haar. Gerda duwt haar hoofd onwillekeurig naar achteren. “Oooh”, ze laat een langgerekte zucht horen en vingert haar eigen klitje. Ze kijken in elkaars ogen, intens en verliefd. “Jij wilde het altijd al, en ik ook”, zegt Mink. Gerda knikt: “het moest er gewoon een keer van komen. Karel en Heleen zullen het ons vergeven”. Mink zegt: “We hebben het er wel eens over gehad, dat ik je wilde. Vond Heleen heel geil om te horen”. Gerda kreunt bij die opmerking. “Ik ga komen”, zegt ze. Mink stoot dieper. “Aach, ik ook”. En dan pulseert hij diep in haar. Ze kijken elkaar intens, maar ook wat beschaamd aan. “Spijt?”, zegt hij. “Geen spijt”, zucht ze, “het is heerlijk. De patiënt is genezen.” Ze lachen.

In geen tijd horen ze twee auto’s toeteren. Mink helpt Gerda overeind en zeg: “Wat hier vandaag is gebeurd, ook met de kinderen, dat blijft toch in onze vriendenkring, he?”. Gerda knikt en knijpt even speels in Minks billen. “Er is bijna niks gebeurd, Mink. We hebben onze gedachten voor één keertje uitgevoerd. Maar die gedachten waren er altijd al. Niks mis mee”.