Vrijdagochtend 07:30. Ik werd langzaam wakker en keek naast me. Joline sliep nog. Ik draaide me naar haar toe en bekeek haar ontspannen gezicht. Het viel me op dat ze nu wat meer sproetjes om haar neus had dan normaal. De zon deed toch nog haar werk. Ze gaven haar gezicht nog meer het uiterlijk van een schoolmeisje. Tenminste… Als ze haar ogen dicht had. Ik genoot ervan om haar ook zo te bekijken. Gisteravond had ik er ook van genoten om haar te bekijken, maar toen was ze een volwassen, sexy vrouw. Nu lag ze daar als een meisje van hooguit achttien…

Ik maakte aanstalten om het bed uit te gaan, maar toen ik een been naar buiten schoof en overeind kwam werd ik tegengehouden door een hand op mijn arm en een brom. “Hier blijven jij.” Ik keek om, recht in twee blauwe ogen. “Heee… Je was tóch wakker! Goedemorgen schat. Wil je koffie?” Ze schudde haar hoofd. “Wat begrijp je niet aan: ‘Hier blijven jij’, Kees?” Ze trok me naar zich toe en wreef zich tegen me aan. “Ik wil nog even genieten van de man die mij gisteren zo vreselijk verwende…” Haar lippen drukten op de mijne en haar tong gleed er plagend overheen. Een paar minuten lagen we zachtjes te zoenen, toen liet ze me los. “ Ik moet er even uit, Kees.” Ik knikte. “Koffie?” Ze kuste me kort. “Lekker. Op bed, samen met jou.”

Ik ging het bed uit, gevolgd door Joline. Toen ze naar de WC liep, moest ik lachen. Ze had een lang T-shirt aan met daarop een tekening van Disney’s Sneeuwitje. Ze keek om. “Lach jij mij uit?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Maar dit is een wat ander tenue dan wat je gisteravond aanhad.” Ze glimlachte. “Gisteravond had ik ook andere bedoelingen, minnaar van me…” Ik zette een ketel water op voor de koffie. Joline kwam uit de WC en kroop weer in bed. “Zo… eens kijken of er nog nieuws is in de wereld.” Ze pakte haar telefoon en zette die aan.

“Hé… Ma heeft gisteravond twee keer geprobeerd te bellen. Zou er wat zijn?” Ik keek om. “Mijn lieve schoonmoeder kennende rinkelden bij haar meteen de alarmbellen, bij het zien van onze foto met je nieuwe colliier. Het zou me niks verwonderen als ze binnen een paar minuten opbelt als ze ziet dat je online bent.” Joline keek me aan. “Tja… dan zit er niets anders op dan te bekennen dat ik ‘ja’ gezegd heb, he?” “Als je dat gaat ontkennen, krijg je klapjes, dame.” Ze giechelde. “Misschien vind ik dat wel lekker…” Ik zuchtte en ging verder met de koffie. “Warm croissantje erbij?” “Lekker!” Even later pakte ze het dienblad met het ontbijt aan en zaten we rustig te eten tot Joline’s telefoon afging. Ze keek op de display en grinnikte. “Je hebt gelijk, schat. Ma.”

Ze nam op. “Goedemorgen Ma.” “Dag lieverd. Ik wilde jullie even bedanken voor jullie prachtige foto. Dat wilde ik gisteravond al doen, maar toen kon ik jullie niet bereiken.” “Er zijn van die momenten in het leven dat je even met z’n tweeen wilt zijn, Ma…” Joline knipoogde naar me. “Hmm… Ik ken die momenten. Ik hoop dat jullie de steuntjes van de camper hadden uitgeklapt.” “Da’s Kees z’n afdeling, Ma. Te technisch. Bemoei ik me niet mee.” Een grinnik klonk aan de andere kant. “Maar… lieve dochter van me… Wat had jij een mooi collier om op die foto. Kende ik niet.” Joline zweeg terwijl ze guitig naar mij keek. “Jolien? Ben je daar nog?” “Ja hoor. Je eindigde met de mededeling dat je dat collier niet kende. Ga door…” Ik kon Tony horen grommen. “Willen jullie daarmee iets vertellen, Jolientje?” Joline gaf de telefoon aan mij en gebaarde dat ik het gesprek verder moest voeren. Ze kreeg rode ogen.
“Hoi Tony, Kees hier.” “Hoi Kees… Heb jij meegeluisterd?” “Jawel, lieve aanstaande schoonmoeder. En ik kan je mededelen dat je die titel nu formeel hebt. Ik heb gisteren je dochter ten huwelijk gevraagd. Ja, die dochter die nu naast me een zakdoek zit te doordrenken met haar tranen. En ze heeft ‘ja’ gezegd, tot mijn grote opluchting.” “KEES!!! Wat fijn! Daar ben ik heel erg blij mee!” “Tja, ik ook wel, in feite. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat dat collier pas na mijn vraag op de proppen kwam; ik heb haar dus niet omgekocht.” “Droogstoppel. Schiet op en geef die telefoon weer aan Joline.” “Daar ben ik weer, Ma… Het schoot even hard naar binnen. Ma, ik ben zo blij…” Het was even stil aan de andere kant. “Ik ook, schat. Ik ben zo blij voor jullie…” Ik dacht een snik te horen. “Hé schoonmoeder, je zit toch niet ook een zakdoek nat te maken he?” “Nee Kees… Een theedoek. Gefeliciteerd. Allebei. Jullie foto gaan we mooi uitprinten en op de kast zetten als teken van jullie aanstaande verbintenis. En nu ga ik ophangen en Pa bellen. Die springt een gat in de lucht!” Ik grinnikte. “Doe ‘m de groeten. We spreken elkaar nog, aanstaande schoonmama.” “Dag Ma. Geniet ervan”, zei Joline lief. “Dat doen we, dochtertje van me. Zeker weten!”

Joliine verbrak de verbinding leunde naar me toe en gaf me een zoen. “Je bent inderdaad een enorme droogstoppel. Op zo’n manier vertellen dat we gaan trouwen… Het besef knalde er bij mij hard in, vandaar dat ik even moest janken. Sorry.” “Niks sorry, dame. Logisch dat je emotioneel wordt als je tegen je moeder gaat vertellen dat je gaat trouwen. En dat ga ik nu in Amersfoort doen. Hou de zakdoek maar klaar; wie weet barst ík nu in een enorme huilbui los.” “Jaja, steek maar weer de draak met me…” Joline stak haar tong uit.

Ik belde het toestel van mijn moeder. “Hallo Kees! Hoe is het in Frankrijk?” “Hoi Ma. Best wel aangenaam eigenlijk. Buiten een graad of vijftien, half bewolkt, en we zitten in een mooie omgeving en in goed gezelschap.” “Mooi jongen… Maar daarvoor bel jij niet, ’s morgens om kwart over acht tijdens je vakantie. Vertel!” “Ma, hebben jullie onze foto ontvangen?” “Ja. Die staat nu uitgeprint in de huiskamer. Prachtig, dank jullie wel.” “Ma, op die foto draagt Joline het collier wat ik haar gisteren heb gegeven omdat ze ‘ja’ zei op mijn aanzoek.” Het was even stil. “Geef mij Joline even, jongen.” Ik gaf de telefoon aan Joline. “Hallo Chantal…” “Hallo lieve schat. Nog meer dan een paar maanden terug heet ik je nu van harte welkom in de familie Jonkman.” “Dank je wel… Ma.” Het was de eerste keer dat Joline dat woord tegen mijn moeder gebruikte en het was even stil. “Jij dank je wel, Joline, dat je me zo aanspreekt. Daar ben ik heel blij mee. Ben je gelukkig?” “WIJ zijn gelukkig, Ma. Je zoon zit hier naast me te glunderen.” “Mooi. Ik gun het jullie van harte. Pa is tien minuten geleden naar z’n werk vertrokken; ik bel ‘m straks wel om hem dit mooie nieuws mee te delen. Vertellen jullie het aan jouw broers en de tweeling?” Joline knikte. “Dat gaan we straks doen. ’t zijn studenten he, dus die zijn nooit zo vroeg uit bed…” Ze giechelde. “Die zullen ook blij zijn, dat weet ik zeker! Nou, jullie lekker verder vakantie vieren… We horen de verhalen wel! Dag schat!” “Dag Ma… We houden van je!”

Joline hing op en boog zich naar me toe. “Weer vier mensen gelukkig gemaakt.” Ze lachte en kuste me. Even later maakte ik me los en zei: “En nu bel ik Claar en Mel… Studentes of niet, ik wil het ze zelf vertellen. En zij mogen het aan Rob en Ton vertellen. Als die ten minste in de buurt zijn, anders mag jij ze bellen.” Ik toetste het nummer van Clara in. “Met Clara Jonkman…” “Zo zussie, wat klink jij slaperig!” “Kees, ben jij vergeten hoe het is om student te zijn? Dan zit je tot half drie ’s nachts over je studieboeken gebogen. Mag ik even slapen alsjeblieft?” Ik grinnikte. “Maak dat de kat wijs, zus. Jij hebt tot vannacht half een liggen rollebollen met die luitenant van je, bent daarna in de auto gestapt, naar Wageningen gereden en bent daar helemaal uitgewoond in je bedje gedonderd.” Ik hoorde Ton op de achtergrond lachen. “Bijna goed, Kees, op de tijdstippen en de plaats na.” Clara zei vinnig: “Hou je commentaar voor je, vriendje van me. IK ben aan het telefoneren met m’n broer, jij niet. Kees, ik ben in Oirschot. Mel is er een paar dagen met Rob tussenuit, voordat Rob weer gaat varen. Tja, dan blijf ik niet alleen in Wageningen hangen. Maar… waarom bel je?” “Hebben jullie gisteravond onze foto gekregen, Claar?” “Foto? Wij waren gisteren even ‘uit de verbinding’, zoals jullie dat zo mooi zeggen.” Ik schoot in de lach.
“Aha. Vandaar. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: Ik heb Joline gisteren ten huwelijk gevraagd en ze heeft ‘ja!’ gezegd!” Het was even stil, toen hoorde ik Ton op de achtergrond: “Gefeliciteerd man! En heel veel sterkte. Als ik jou was geweest, had ik nog een jaartje gewacht, tot je zeker wist!” Joline trok de telefoon uit mijn handen. “Ton Boogers, de eerstvolgende keer dat ik je tegenkom haal ik je gezicht open!” Clara zei droogjes: “Om mogelijke vormen van pijniging voor te zijn, zeg ik nu maar heel gauw: gefeliciteerd allebei!” “Dank je wel, lieve schoonzus”, zei Joline. Clara vervolgde: “Jolien, heerlijk dat jij straks onze schoonzus wilt zijn. Een betere kunnen we ons niet wensen!” “Dank je wel, Clara. Wij zijn hartstikke blij. En nu laten we jullie met rust; jij moet straks naar college en die lompe broer van me…” “…heeft z’n ADV-dag! En zijn liefje spijbelt vandaag!” hoorden we Ton roepen. “Nou, geniet dan van een lekker lang weekend; we zien elkaar binnenkort weer!”

Joline gaf m’n telefoon terug. “Tja, nu Mel en Rob nog. Maar aangezien die er een paar dagen tussenuit zijn, zullen we ze nog maar even met rust laten, denk ik?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Anders horen ze het van Ma of Claar. Nu bellen.” Ik toetste het nummer van Melissa in. Het duurde even voor ze met een slaperige stem opnam. “Hoi Kees… Waarom bel jij zo walgelijk vroeg?” Ik zette mijn ‘zakelijke’ stem op: nogal nors en kortaf.
“Mel, ik bel om te voorkomen dat je dit nieuws van iemand anders hoort.” Ik liet een stilte vallen en knipoogde naar Joline. Ook aan de andere kant was het even stil. Toen klonk Melissa’s stem weer, ook kortaf en serieus. “Wat is er, Kees?” “Ik heb gisteravond aan Joline gevraagd of ze mijn vrouw wilde worden. En ze zei ‘Ja’.” Een lange zucht klonk. “Rotzak! Wil je dat nooit meer doen? Ik schrok me dood. Dacht dat je zou zeggen dat jullie uit elkaar waren… Is Joline bij je?” Ik gaf de telefoon aan Joline,
“Hoi Mel… Ja, ik sla ‘m zo meteen in elkaar hoor. Als aanstaande bruid mag dat. Maar… Jullie zijn er een paar dagen tussenuit, voordat Rob weer gaat varen?” “Ja. En we wilden jullie vanmorgen gaan bellen daarover…” Het was even stil. “Joline, dit komt misschien rauw op jullie dak vallen, en als jullie ‘nee’ zeggen snappen we dat helemaal. Maar: wij staan nu op een camping in de buurt van Yvetot, Noord Frankrijk, en gisteren kregen we de brainwave om jullie te bezoeken. Als jullie dat leuk vinden, ten minste.” Joline keek vragend naar mij en ik stak mijn duim op. “Ik zie hier een hele dikke duim omhoog gaan, Mel. Maar… wat willen jullie? Alleen even koffiedrinken en dan door, of ook een paar dagen samen optrekken? Dat laatste is ook geen probleem, hoor.” Het was even stil. Toen zei Melissa aarzelend: “Doorkruist dat jullie plannen niet teveel? Wij willen ons absoluut niet opdringen…” Joline was duidelijk. “Mel, jullie zijn hier van harte welkom. Of jullie alleen maar langskomen voor een bakje koffie of jullie sluiten een paar dagen aan… Maakt niet uit. Kom in ieder geval onze kant uit. Wij moeten nog even overleggen wat onze volgende stop is, zodra we dat weten en een tijdstip van aankomst weten, seinen we dat door, oke? Kunnen jullie ondertussen overleggen wat jullie willen, dan doen wij dat ook en worden we het met z’n vieren wel eens tijdens de lunch.”
Het was even stil, toen klonk de stem van Rob. “Jo, je bent een schat.” “Mee eens!” riep ik. “Oke,” zei Rob, “wij pakken ons tentje in, trappen mijn auto aan en gaan in ieder geval richting Caen. Onderweg horen we wel welke haven we exact aan moeten lopen om jullie te zien.”

Hij hing op en wij keken elkaar aan. Joline glimlachte. “Leuk. Ik hoop dat ze een paar dagen met ons meegaan.” Ik knikte. “Ja. Dan kunnen jullie ten minste samen de sexy lingerie uitzoeken. Hoeven wij niet mee. Dan kunnen Rob en ik ons ondertussen bezighouden met een uitgebreide analyse van de diverse soorten Calvados in deze omgeving.” Joline stak haar tong uit. “Zuiplappen. Maar als zij een paar dagen met ons meegaan… slapen ze dan in de camper?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik zou niet weten waarom niet. We zijn grote jongens en meiden. Jij hebt met je beide broers in een tentje in de Ardennen geslapen; ik heb mijn beide zussen ook in alle stadia van ontkleding gezien, hoor. En zij mij ook. Ik had namelijk, in tegenstelling tot jou, géén aparte douche. Als ik stond te douchen kwamen mijn zussen ook wel eens de badkamer binnenvallen. En denk maar niet dat er dan enige vorm van excuus klonk behalve: ‘Ben jij nu nog stééds bezig?’ Omgekeerd trouwens ook; dan stond ik te mopperen. Dus. Ik voorzie geen probleem. En ben natuurlijk stiekem wel benieuwd naar de nieuwste lingerie van Mel…” Joline’s reactie was een lage, dreigende grom.

Ondertussen was het ontbijtje op en de koffie ook. “Kom schoonheid, eruit. We gaan even zwemmen. Nooit gedacht dat ik dat zo vroeg in de morgen zou gaan zeggen, maar vooruit… Ik wil mijn aanstaande bruid in bikini zien. Kijken wat voor lekker vlees ik in de kuip heb.” Joline keek me afkeurend aan. “Dat heb je gisteren al gezien, meneertje. En gevoeld…”Ze keek plotseling ondeugend. “En geproefd…”
Even later trokken we onze baantjes is het zwembad. Voor de verandering bleef Joline naast me zwemmen. Toen ik daar wat van zei, antwoordde ze: “Ja, soms heb ik ook mijn sociale buien. Eén keer per jaar of zo, ongeveer rond het tijdstip waarop jij je poëtische bui hebt.” Een half uur later gingen we er uit, douchen en aankleden. “Nog een bakje koffie, Kees?” Ik knikte. “Lekker!”

We hadden de koffie dampend voor ons, toen Joline plotseling zei: “Kees… willen wij echt naar dat grote museum?” Ik keek haar vragend aan en ze ging verder: “Ik zou veel liever hebben dat we een paar belangrijke plekken bezochten en dat jij me vertelt wat daar is gebeurd. Ik hoef niet zo nodig allerlei oorlogstuig te zien en lastig gevallen te worden met details die ik toch niet kan onthouden… Bovendien: dat museum hier is best druk, heb ik gezien. Geen zin om mezelf door allerlei lawaaierige schoolklassen te wringen. Vind je het erg?”

Ik dacht even na. “Erg? Nee. Ik hoop alleen dat ik jou voldoende kan vertellen op de plekken waar we heengaan en niet verzand in onzin. Ik zal dus wat moeten studeren, voordat we naar een plek gaan… Nou ja, daar hebben Internet voor.” Ze legde haar hand op de mijne. “Lief van je. Zullen we dan vandaag meteen naar de kust doorrijden?” Ik knikte. “Is goed. Dan is Colleville-sur-mer onze bestemming. Achter Omaha Beach, het strand waar de meeste Amerikanen zijn omgekomen. Ik heb daar vlakbij al een camping gespot die er op Google Earth goed uitziet.” Ik onderschepte haar blik. “Ah oui madame, avec piscine. Vrij vertaald: met zwembad.” Joline keek me aan. “Als het zo dicht bij het strand is, Kees, is een zwembad overbodige luxe. Dan duiken we gewoon de Atlantische oceaan in.” Ik schudde mijn hoofd. “Helaas mevrouw… De Normandische kust wordt bespoeld door het Kanaal. Voor de Atlantische Oceaan moet je een heel stuk zuidelijker, richting Portugal, voorbij de Golf van Biskaje.”
Joline keek teleurgesteld. “Verdorie Kees… Dacht ik juist de Atlantische Oceaan aan m’n bucketlist toe te voegen, gooi jij weer roet in het eten.” Ik haalde mijn schouders op. “Zo blijft er toch nog iets te wensen over, mevrouw. Qua watertemperatuur zal het niet veel uitmaken, denk ik.”

Een half uurtje later ging Joline naar de receptie, afrekenen. Ik draaide de steuntjes in, rolde de luifel in en liep het rondje om de camper om te checken of alles vast- en dicht zat en vijf minuten later waren we onderweg, nu richting kust. Joline reed. Ik pakte mijn telefoon en belde Melissa. “Hoi Kees…” “Hoi zussie. Jullie kunnen als eindbestemming invoeren: Colleville sur mer.” Ik noemde het adres van de camping. “Wij hopen daar over een uurtje of twee te arriveren. Als jullie er zijn zal het wel lunchtijd zijn; geef een kwartier voor tijd maar een belletje, dan zetten we de koffie op.”
“Wat een service!” hoorde ik Rob roepen. “Service? Ik ken jouw humeur ondertussen als er geen koffie is… Puur lijfsbehoud, vriend!” Melissa grinnikte. “Jij leert snel, broertje van me. Maarre…”
Ik onderbrak haar. “Mel, als jullie het leuk vinden kunnen we best een paar dagen met elkaar optrekken, hoor. Wij schuiven wel een beetje dichter tegen elkaar op het bed in de camper. En ja, het is afzien om dicht tegen mijn aanstaande bruid te liggen, maar dat heb ik graag voor mijn zusje en haar vriend over.”
“Echt?? Jullie zijn schatten! Maar uiterlijk zondagochtend vertrekken wij weer, want maandag moet ik weer in Wageningen zijn.” “Da’s prima meid… Dan maken we er een gezellig weekend van.”
Ik grinnikte. “En als jullie wat privacy nodig hebben, gaan Jo en ik wel een stukje wandelen. Tien minuten of zo…”
Het was even stil. “Dank je wel voor deze blijk van empatisch vermogen, aanstaande zwager!” Er klonk behoorlijk wat sarcasme door in de stem van Rob en Joline riep vanachter het stuur: “Langer is niet verantwoord om mijn lieve, tere schoonzusje overgeleverd te laten zijn aan de grove klauwen van zo’n ruwe zeebonk!”
“Ik hou ook van jou, zus”, was het droge commentaar. “We zien jullie straks!”
Melissa hing op en wij keken elkaar aan. “Dat wordt weer een vrolijk weekend, schat.” Ik knikte. “Ja. Maar ik ga nu wat dingen voorbereiden om te vertellen, dus ik moet even studeren. Als je extra ogen nodig hebt, hoor ik het wel.” Joline knikte en ik pakte de laptop erbij. Ik had op de camping al wat gegevens gedownload over Colleville in 1944 en werkte die uit tot een verhaaltje over Omaha Beach. Een kaart erbij van de Duitse stellingen, een foto van Google Earth… na een uurtje had ik het verhaal redelijk compleet. Een koffiestop in Cussy gebruikten we om de etenswaren aan te vullen zodat het voldoende was voor vier mensen en rond twaalf uur waren we bij de camping bij Colleville.
Bij de receptie sprak men Nederlands. Ik legde uit dat er straks nog twee gasten bijkwamen. “En hoelang denken jullie te blijven?” We kwamen overeen dat we in ieder geval twee dagen zouden blijven, met een optie voor nog twee. Terwijl we terugliepen naar de camper zei Joline: “Best handig; we kunnen nu Rob z’n auto gebruiken voor trip in de omgeving en kunnen de camper laten staan.” Ik knikte. “Inderdaad! Slim bedacht van je!”
Ze keek ondeugend. “Dat scheelt een aantal keren steuntjes uit- en indraaien, schat…” “Misschien hebben we die steuntjes helemaal niet meer nodig”, gromde ik. Ik kreeg een por in m’n zij. “Kees Jonkman! Wie was er zo enthousiast over de komst van zijn zusje en zwager?” We reden naar de ons aangewezen plaats. De plaatsen waren per twee ingedeeld, maar we kregen we een plek-voor-twee voor onszelf. Ook hier waren de plaatsen van elkaar afgeschermd door boquage, wat lekker veel privacy opleverde. Het was sowieso bijzonder rustig.

Toen we even later rondliepen om de camping een beetje te bekijken, zagen we slechts twee bewoonde caravans, een aantal plaatsen bij ons vandaan. Het zwembad was een beetje teleurstellend: wel overdekt, maar alleen een ondiep bad van 15 meter lang en 4 meter breed. Wel heerlijk warm, zowel het water als de hal van het zwembad. “Hier kunnen we lekker ontspannen, schat. Een paar baantjes trekken en dan op de kant op een ligstoel even luieren…” Ik zei droogjes: “Dat laatste spreekt me inderdaad wel aan…Heb ik gemist bij de voorgaande zwembaden.” Melissa belde: “Nog een kwartier bij jullie vandaan!” We liepen naar de camper. Joline zei: “Ik ga eens koffie zetten. Als jij het tafeltje buiten zet, Kees, kunnen we die twee met een lunch ontvangen!” Het kwartiertje daarna waren we even hard aan het werk: ik draaide de luifel uit, zette tafel en stoeltjes buiten, Joline zette koffie, smeerde wat croissants en belegde ze met ham en kaas en gooide die in de oven. Ik trok een blik soep open en zette die op het gas. Het eten was bijna klaar toen de Golf van Rob naast de camper stopte.