1. dinsdags

Er was eens, best wel lang geleden, op een eiland hier ver vandaan, een vuurtoren. In het huisje naast de vuurtoren woonde Arend de vuurtorenwachter en zijn zoon Leo. Aan de andere kant van het eiland was het enige andere huis, de boerderij van Annetje en haar drie tienerdochters Mientje (18), Maartje (17) en Loes (16). De boerderij had wat kippen, wat geiten, een paar fruitbomen en een veldje met aardbeien en verschillende soorten groente.

Elke dinsdag kwam er een bootje naar het eiland. Het legde aan, aan de steiger naast de vuurtoren. De schipper bracht een mand met bestellingen naar de vuurtoren en dronk een kop koffie, gezet door Arend. Daarna vertrok hij weer. Annetje kwam later die dag haar deel van de bestelde boodschappen halen. Leo hielp dinsdags op de boerderij.

Annetje kwam ook even vrijen. Ze was al twintig jaren de vrijster van de vuurtorenwachter en heel waarschijnlijk waren haar drie dochters door de vuurtorenwachter verwekt. En Leo was haar zoon. Dat is zeker.

Arend legde schone lakens op het bed. Annetje trok een schoon broekje aan. Ze was een stevige vrouw: gespierd van het boerenwerk, met het heerlijke buikje van een vrolijke levensgenietster. Het wapen waarmee ze Arend steeds opnieuw aan zich wist te onderwerpen, waren haar prachtige tieten. Als ze eenmaal haar bh liet zakken, was hij verloren. Dan moest hij ze vasthouden. Dan moest hij haar tegen zich aandrukken, zodat hij haar harde tepels tegen zijn borst voelde. Dan moest hij zijn hoofd ertussen steken.

Arends geheime wapen was zijn verlangen naar Annetje. Als hij dinsdagochtends wakker werd, stond zijn stijve al verwachtingsvol omhoog. En dat bleef zo, de hele dag. Annetje wist een moederlijke glimlach niet te onderdrukken als ze het gezwollen verlangen van haar minnaar in zijn broek zag. Ze beloonde hem met een kus op zijn lippen, duwde haar tieten naar voren en kneep even in zijn worst.

Veel meer voorspel dan dit kwam er niet. Daar waren ze allebei te ongeduldig en te opgewonden voor. Ook na 20 jaar. Annetje wilde haar vuurtorenwachter als een wilde amazone berijden, het geil uit zijn behaarde zak persen. Arend wilde de tieten van zijn gekmakende geliefde kneden en haar intiemste vrouwenholte binnendringen en vullen. En wat ze wilden, dat deden ze. Op weg naar de slaapkamer kleedden ze elkaar uit. Ze lieten hun kleren achter op de grond. Ze gingen op het bed zitten en keken elkaar aan; Arend hoopvol, Annetje ondeugend. Dan duwde Annetje Arend lachend op zijn rug en klom op hem. Ze zette haar handen op zijn schouders en liet zich op Arends stijve zakken.


2. ondertussen op de boerderij

Leo hielp op hetzelfde moment de meisjes op de boerderij. Hoewel ze de boerderij heel goed zonder Leo konden runnen, lieten ze hem graag in de waan dat hij onmisbaar was. In één opzicht was hij dat ook echt: als de meisjes ’s avonds in bed met zichzelf speelden, kon de goede verstaander tussen het zuchten door regelmatig ‘Leo, Leo’ ontwaren.

En op dinsdag konden ze niet bij hem vandaan blijven. Als jonge katjes krioelden ze om hem heen. Ze verwenden hem alle drie met terloopse aanrakingen, terwijl hij in een, voor zijn spieren te strak, t-shirtje en voor zijn stijve te strakke legging een paaltje in de grond probeerde te slaan.

Leo vond ze allemaal even lekker. De meisjes roken lekker: naar gras en geitjes. Hij werd helemaal warm van hoe ze eruitzagen. Hun jonge tietjes floepten te pas en te onpas uit half open bloesjes. In hun, van het vaste land geïmporteerde spijkerbroeken met gaten rond de knieën, zag je met de dag duidelijker de contouren van echte heupen en echte billen. Leo had nog nooit een bloot meisje gezien, Mientje, Maartje en Loes nog nooit een blote jongen.

Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het van het verstand. De meisjes hadden de avond ervoor een list bedacht: Loes zou Leo’s benen vasthouden, Maartje zou zijn broek naar beneden trekken en Mientje zou in zijn piemel knijpen. Het leek een goed plan, totdat het uitgevoerd werd. Loes kreeg maar één been te pakken, dus greep Maartje zijn andere been. En Mientje kreeg de knoop van Leo’s broek niet open.

‘Hou op, hou op!’ riep Leo met een rood hoofd, ‘ik wil het ook’.

Die dag zouden ze niet verder komen dan naar elkaars blootje kijken en verlegen lachen, vooral om Leo’s stijve. Maar een week later al, namen ze, met hartjes kloppend in hun keel, Leo mee naar hun slaapkamer.

De meisjes ontwikkelden de maanden daarna elk hun eigen sexuele routine. Leo vond het best. Hij was in de minderheid en dat is bij sex een groot voordeel.


Mientje...

Mientje was helemaal idolaat van Leo’s worst. Dat intiemste stukje man, dat zo uitdrukkelijk om aandacht vraagt. Ze hield Leo’s eikel tegen haar wang, haar neus en tegen haar lippen. Ze gaf er een kusje op, nam een likje, stopte hem in haar mond. Ze haalde hem door het nat tussen haar benen en stopte hem weer in haar mond. En als het Leo te veel werd keek ze onderzoekend naar het witte goedje dat uit het streepje boven op zijn eikel gutste.

Ze leerde het moment herkennen waarop Leo ging komen. Zijn onrustige ademhaling, het samenknijpen van zijn billen en het pompen van zijn eikel. Ze maakte van zichzelf het doel van zijn lust: ze pakte zijn worst stevig vast en richtte op zichzelf. Ze ontving zijn geil iedere keer op een andere plek: in haar gezicht, op haar borsten, haar buik, op haar gleufje; ze schoot op zichzelf met de stijve van haar grote broer.


Maartje...

Maartje wilde bereden worden. Ze bood zich aan. Met de blik van jeugdige onschuld op haar gezicht, stak ze, op haar knieën gezeten, haar billen omhoog. Zo nodigde ze Leo uit om zich aan haar te verlustigen. Met geveinsde onderwerping wilde ze hem dwingen om zich te laten gaan en zich op haar uit te leven. Leo verloor dit gevecht keer op keer.

Nadat hij als een panter, met zijn gezwollen wapen, een paar keer om haar heen was geslopen, besprong hij met dierlijke lust zijn zusje. Hij pakte haar billen stevig vast en duwde zijn stijve tussen haar benen. Ze vonden elkaar moeiteloos. Hij nam haar krachtig. Bij elke stoot trok hij haar billen stevig naar achteren. Zij kwam altijd het eerst. Met een hees gilletje.


En Loes

Loes Wilde alleen maar genieten van wat ze allemaal zag.

En daarna wilde ze zichzelf staand vingeren terwijl Leo haar billen nat likte.
En als ze iets vooroverboog, kwam haar sterretje tevoorschijn.
En ze wist dat, als Leo haar daar ook gelikt had en zelfs met de punt van zijn tong een beetje druk had uitgeoefend, dat hij haar dan in haar kontje wilde neuken.
En dat liet ze lekker niet toe.
En dan spoot Leo gefrustreerd zijn zaad op haar billen.
En dan kwam ze klaar.


3. de brief

Op een dag kwam de brief. Hij lag bovenop het mandje met boodschappen van het vaste land. Pas nadat Annetje bevredigd was weggegaan, maakte Arend de brief open. Hij was benoemd op een nieuwe plek, deze vuurtoren werd over drie weken gedoofd. De brief was ondertekend met: De heer Leipheimer, hoofd vuurtorens. Het adres stond er onder.

En dus maakte Arend zich op om te gaan verhuizen. Leo en hij stopten wat spullen in een verhuisdoos, terwijl Annetje voor de honderdste keer vroeg: ‘En wat moet er nu van ons worden?’

Het vertrek was onvermijdelijk. Arend en Leo verhuisden naar een andere vuurtoren, op de kop van een oud haventje, net buiten een dorp op het vaste land, 200 kilometer verderop. Leo vond een baantje in de plaatselijke Spar. Ze misten het eiland. En ze misten hun geliefden nog veel meer.

Er kwamen nieuwe mensen in de vuurtoren wonen, een schrijver en zijn zoon. De schrijver wilde in afzondering aan zijn magnus opus werken: een boek over vroeger.

Toen Annetje haar boodschappen kwam halen, vroeg de schrijver haar of ze een kop koffie wilde. Dat was aardig. Maar hij genoot zo van zichzelf en zijn schrijverschap, hij hield maar niet op over zijn boek en over zijn vorige boek en over wat er allemaal in krant had gestaan over zijn vorige boek. En daarna begon hij over zijn zoon. Annetje begreep dat die ook heel knap was. En daarna haakte ze af. Ze dankte voor de koffie, pakte haar boodschappen en vertrok naar huis. Onderweg was ze geheel in beslag genomen door haar favoriete vooroordeel: mannen die zo tevreden met zichzelf zijn, hebben steevast een heel klein piemeltje. En denkend aan Arend, welden er tranen op in haar ogen.

De dinsdag daarna bracht de zoon van de schrijver een bezoek aan de drie tienerdochters. Hij arriveerde in een lange zwarte cape en droeg zwarte lakschoenen. Hij liep met een wandelstok. Niet omdat het nodig was maar omdat het in de mode was. De meisjes renden vrolijk naar buiten om hem te begroeten. Hun jonge tietjes floepten te pas en te onpas uit half-open bloesjes, maar de zoon van de schrijver had er geen oog voor. ‘Jean Jacques’, stelde hij zich voor, ‘naar Rousseau.’ Daar hadden ze nog nooit van gehoord. Jean Jacques zette zich neer op het bankje naast de deur, stopte zijn pijp en begon een lofrede op het boerenleven.

‘Zo puur, zo authentiek, voor een naturalist zoals ik, komt dit dicht bij mijn ideaal!’
‘Excuseert u mij, ik moet even plassen’, zei Loes.
‘Puur plassen’, zei Maartje.
‘Authentiek plassen’, zei Mientje.
En weg waren ze.

Toen ze gedrieën, arm in arm, terugkwamen van het wc-hokje, was Jean Jacques vertrokken.

‘Jullie hebben hem geen eerlijke kans gegeven’, zei Annetje na het verslag van de ontmoeting. ‘Klopt, geen kans’, antwoordden de meisjes in koor.

Die avond besloten de meisjes het recht in eigen hand te nemen.

Toen Annetje de volgende dinsdag wakker werd, lag er een briefje op de eettafel: We zijn een paar dagen weg. Maak je geen zorgen. Ze rende naar de vuurtoren, maar het boodschappenbootje was alweer op weg naar het vaste land.


4. De heer Leipheimer

Klokslag acht uur opende Alfred Leipheimer, hoofd vuurtorens, de deur van zijn werkkamer. Hij was een vriendelijke man, misschien een beetje saai. Zo had zijn studie ‘waterloopkunde’ niet toegestaan dat hij als een losbol achter de vrouwtjes aanging, iets waar hij inmiddels wel spijt van had: hij moest zijn sexuele vuurdoop nog krijgen. En hij was al bijna veertig.

Vandaag zou hij de hele dag aan het nieuwe vaarroute-plan werken. Er kwamen maar zelden bezoekers op zijn werkkamer, dus hij kon flink opschieten. Dacht hij. Maar toen hij om twee uur terugkwam van zijn tussen-de-middag-rondje zaten er ineens drie meisjes op het bankje in de gang.

‘Bent u mijnheer Leipheimer?’ vroegen ze in koor. ‘Jazeker’, antwoordde hij, ‘Alfred Leipheimer is de naam! Waterkundige. Kom binnen.’

Hij schoof voor elk van de dames een stoel aan en ging achter zijn bureau zitten. Hij keek ze om beurten gewichtig aan. Wat een beeldschone meisjes waren dit. En wat roken ze lekker. Naar gras en naar geitjes. En wat keken ze hem heerlijk hulpbehoevend aan.

‘Wat kan ik voor jullie doen?’
‘Nou kijk, ...’ begon het middelste meisje.

Zijn gedachten dwaalden onmiddellijk af. Hij fantaseerde dat ze engelen waren, door god gezonden, om hem van zijn maagdelijkheid af te helpen. In zijn gedachten danste hij naakt door de kamer met een stijve, die de meisjes, ook naakt, bewonderende gilletjes ontlokte. Dat van die stijve klopte, trouwens. En hij kon er achter zijn bureau best wel even mee spelen. Dat zou toch niemand merken? Hij maakte zijn broek open en haalde zijn pik uit zijn broek. Die was zo stijf dat hij bijna boven de rand van het bureau uitkwam.

‘Luistert u wel? U kijkt zo ... zo dromerig.’

Maartje had die blik eerder gezien. Ze stond op en liep om het bureau heen.

‘Zo, zo, ons verhaal laat u niet onberoerd!’

De andere meisjes sprongen nieuwsgierig op en voegden zich bij hun zusje. Alfreds wereld stortte in. Met rode wangen van schaamte keek hij de meisjes hulpeloos aan, terwijl hij onbewust doorging met aftrekken. En ondertussen werd zijn piemel steeds kleiner.

‘Kijk nou, hij is helemaal geschrokken’, zei Mientje. ‘Maar dat hoeft toch niet, mijnheer Alfred, ik heb hartstikke veel zin om u te helpen. U mag best even op mijn tietjes spuiten.’ Ze trok haar bloesje uit om te laten zien dat ze het meende.

Het duizelde Alfred. Het ging allemaal zo snel. En hij had er geen enkele controle over. Maar hij wist dat hij één ding eerst moest doen: hij stond op, schuifelde met zijn broek op zijn enkels naar de deur en draaide de sleutel om. Niet dat hij iemand verwachtte, maar er waren wel gekkere dingen gebeurd, vandaag.

De rest van de middag beleefde hij in een roes.

Mientje nam zijn pik liefdevol in haar mond en toen ze voelde dat hij klaar ging komen richtte ze hem op haar gezicht. Het was de eerste keer dat hij zich niet zelf bediende. Nooit eerder kwam hij zo heftig klaar.

Intussen zat Maartje al op haar knieën te wachten. Ze kwispelde uitnodigend. Hij ging achter haar zitten en vond haar schaamlippen zonder moeite. ‘Neuk haar hard’, fluisterde Mientje in zijn oor, ‘dat vindt ze het lekkerste dat er bestaat.’

Toen Maartje klaarkwam, stond Loes al met haar benen wijd boven haar zus te masturberen. Ze duwde haar billen in het gezicht van Alfred. Maartje zocht ondertussen een veilig heenkomen.

‘Lik mijn kontje.’

Alfred pakte haar heupen vast en begon haar billen te likken. Toen ze iets naar voren boog begon hij met het puntje van zijn tong haar sterretje te verwennen. Loes slaakte een diepe zucht. Dit was het moment waarop Alfred zijn zelfbeheersing verloor, omhoog kwam en zijn eikel tegen de natte anus van Loes duwde. Hij moest haar in haar gaatje neuken, al was dat het laatste dat hij deed.

‘Ja, steek hem er in, neuk me in mijn kontje’, zuchtte Loes tot verbazing van haar zusjes.

En dat deed hij.
En Loes genoot ervan.


5. Eind goed al goed

Toen de meisjes alweer goed en wel thuis waren, kwamen de schrijver en zijn zoon langs om afscheid te nemen. Het huurcontract was, om onduidelijke redenen, niet verlengd. Een week later bracht het bootje een breed lachende Arend en Leo, elk met één verhuisdoos.

Annetje had voor alle vijf ontbijt gemaakt. Met thee en koffie, aardbeien en een eitje. Toen iedereen zat begon Arend: ‘Begrijpen jullie dat nou? Eerst was de vuurtoren niet meer nodig. En nu toch weer wel. Die rare mijnheer Leipheimer weet ook niet wat hij wil!’ Annetje keek naar haar dochters, maar hield wijselijk haar mond.

Alles was weer bij het oude. Alleen als de meisjes in bed met zichzelf speelden, kon je, als je goed luisterde, Loes ‘Alfred, Alfred’ horen zuchten.