De volgende dag neem ik contact op met de verkoper van de Dodge Dart, die ik voor Chantal op het oog heb. Die heeft er helemaal geen problemen mee, dat ik meteen wil komen kijken. Chantal kan echter niet eerder komen vanwege haar lessen, dus ga ik alleen. Dus rijd ik na ik afgewerkt ben, naar de man toe en bekijk me de wagen in alle rust.
De wagen ziet er werkelijk uit als een plaatje. Natuurlijk zijn er wel wat dingen, die eraan mankeren, maar het is ook geen nieuwe auto meer. En daarbij rijdt de wagen perfect. De man heeft echter geen interesse om de Jeep in te ruilen, maar desondanks ding ik wat af en komen we op een goede prijs uit. Ik twijfel dan ook geen moment en koop de wagen, ondanks dat ik de Jeep niet kan inruilen. We spreken af, dat ik de wagen dan over twee dagen kom ophalen, want ik moet dan nog wel even het financiële gedeelte regelen.

Ik neem afscheid van de man en rijd dan naar huis. Eenmaal thuis wacht Chantal me al met spanning op.
‘En? Was het wat?’
‘Ja, het was een leuke wagen. Reed eigenlijk bijzonder goed en soepel. Zoals een Amerikaan ook moet rijden.’
‘Dus?’
‘Tja, de wagen is goed. Wel een paar kleine dingetjes, maar dat is niet het probleem.’
‘Wat dan wel?’
‘Hij wil de Jeep niet inruilen.’
Chantal kijkt teleurgesteld. ‘En wat nu?’
‘Tja, dat moet je maar zelf beslissen. Maar als je wilt, gaan we overmorgen nog eens terug. En dan moeten we de Jeep zelf maar verkopen. Dat is misschien ook het beste idee, dan krijgen we er waarschijnlijk ook meer voor terug.’
Chantal knikt. Ze denkt even na en zegt dan: ‘Misschien weet ik anders nog wel iemand voor de Jeep.’
Ik kijk verbaasd. ‘Hoezo dat dan? En wie dan?’
‘Ik zei vanmorgen tegen Ylke, dat we de Jeep probeerden in te ruilen voor een andere wagen. Toen zei ze me, dat ze dat wel jammer vond, want ze vond de Jeep een leuke wagen. Als we de Jeep niet kunnen inruilen, wil zij die misschien wel kopen.’
‘Meen je dat?’
Ze knikt. ‘Ja, ze leek me vrij serieus. Maar ik kan haar wel opbellen, als je dat wilt?’
‘Dat zou wel handig zijn, want dan hoef ik niet zo veel geld van de rekening halen, als we die andere wagen gaan halen.’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Huh? Heb je die wagen dan toch gekocht?’
‘Natuurlijk! Wat dacht je dan? Ik wist heus wel, dat ik de Jeep ook zo wel goed kon verkopen. Daar maak ik me geen zorgen over.’
Chantals gezicht gaat over van verbaasd naar heel erg blij.
Ze vliegt me om mijn nek en zegt: ‘Echt? Heb je die echt gekocht?’
Ik moet erom lachen. ‘En ik heb nog wat van de prijs afgekregen ook. Daar kan ik straks nog wel een gastank voor in laten bouwen. Nou ja, niet helemaal, maar alle beetjes helpen!’

Chantal zoent me dolenthousiast op mijn lippen. Ze is helemaal door het dolle van blijdschap. Dan pakt ze haar telefoon en belt meteen Ylke op.
Nauwelijks heeft Ylke opgenomen, of Chantal begint al te gillen, dat ik haar nieuwe wagen heb gekocht. Ik kan gewoon meeluisteren, want Chantal heeft de speaker op handsfree gezet. Ik heb nog nooit twee vrouwen horen gillen om een wagen, maar nu dus wel. En meteen daarna vraagt Ylke: ‘En de Jeep? Heeft hij die ingeruild?’
‘Nee, daarvoor bel ik je. Meende je dat echt, dat je die wilde kopen?’
‘Ja, dat meende ik echt. Ik vind het echt een leuk ding, en die wagen past wel bij mij.’
Ik zeg dan: ‘Maar hij is niet echt goedkoop, Ylke.’
‘Hoeveel moet hij dan kosten, John?’
‘De Jeep is ongeveer rond de tienduizend waard, maar ik zal je matsen, omdat je de vriendin van Chantal bent. Zevenduizend euro.’
Het is even stil. Dan zegt Ylke: ‘En dan zit er ook de hardtop bij?’
‘Natuurlijk, alles zit erbij.’
‘Dan is hij verkocht! Yes! Dit vind ik zo cool!’
Ik glimlach. ‘En wanneer gaan we het dan rond maken?’
‘Kan het nog een weekje wachten? Ik moet nog wel even dat geld regelen, maar dat komt wel goed.’
‘Een week is geen probleem, Ylke. Maar je weet het zeker?’
‘Heel zeker! Ik zoek al langer iets, dat bij me past, en toen Chantal me zei, dat ze haar wagen wilde verkopen, wist ik het al meteen. Die wagen past echt helemaal bij mij!’
‘Nou, dan is hij voor jou. Gefeliciteerd, daar heb je een heel goede wagen gekocht!’
‘Dat weet ik. Ik heb er al vaak genoeg in meegereden!’

Chantal en Ylke kletsen dan nog wat verder, maar even later legt Chantal de telefoon toch weg.
Ze geeft me nog een zoen en zegt: ‘Maar een ding begrijp ik niet. Waarom moeten we dan overmorgen ernaartoe, als je die wagen toch al gekocht hebt?’
Ik lach en zeg: ‘Om de wagen op te halen, wat dacht jij dan?’
‘Heb je nog wel zoveel geld?’
‘Jawel, maar ik moet wel even wat overschrijven van de ene rekening naar de andere. En als Ylke haar deel betaald, kan dat weer terug. Ik heb nog een paar spaarrekeningen, waar ik wat geld op reserve heb staan. Eigenlijk is dat bedoelt voor noodgevallen, zoals een lekkend dak of zo, maar hiervoor kan ik het wel even gebruiken.’

Chantal is echt dolgelukkig. Ze kijkt nog eens op haar telefoon naar de foto’s van haar nieuwe wagen.
Joey komt dan binnen van zijn rondje rennen. Hij ziet ons daar lekker klef tegen elkaar aan hangen en zegt: ‘Jezus, jullie kunnen ook geen genoeg van elkaar krijgen, of wel? Afgelopen nacht kon ik amper slapen door jullie!’
Ik lach. ‘Zo’n gezonde jonge kerel kan het nooit heel erg vinden, als hij zulke dingen hoort. Maar we hebben wel goed nieuws. We hebben vandaag de Dodge Dart gekocht, die ik je laatst heb laten zien. Dat wordt Chantals nieuwe wagen. De Jeep is ook al verkocht aan haar vriendin.’
‘Wat? Echt waar? Is dat die groene, die je me hebt laten zien?’
Ik knik. ‘Chantal, laat hem de foto’s nog eens zien?’
Dat doet Chantal met alle liefde, want ze is met recht trots op haar nieuwe bezit. Joey is meteen enthousiast en zegt: ‘Ik vind dat echt coole wagens! Maar ik heb vandaag nog even met Henk gepraat, en hij wil me gewoon normaal loon geven, dat ik ook kan verdienen als ik daar gewoon vast werk. En met dat geld kan ik gaan sparen om me ook zo’n coole bak te kopen!’

We glimlachen om het enthousiasme. Joey vraagt dan, of hij mijn laptop mag gebruiken om even op internet te surfen. Maar ik heb al een idee, waar hij naar wil kijken. Ik hoor hem even later vloeken.
‘Shit, die is al verkocht!’
Ik loop naar hem toe en zeg: ‘Je was weer aan het kijken voor die Plymouth?’
Joey knikt. ‘Ja, maar die is schijnbaar al verkocht. Dat staat er ten minste bij.’
‘Ik zei je toch al, dat zoiets snel kan gaan.’
‘Ja, maar zo snel?’
‘Het is niet duur, wat ze ervoor vroegen. Er zal heus nog wel flink wat werk aan zitten, maar de belangrijkste delen leken nog wel in orde. Dus zoiets spreekt zich snel rond.’
‘Jammer, want dat vond ik echt een coole wagen.’
‘Misschien moet je toch maar eerst wat meer sparen, voordat je je iets koopt, waar je anders spijt van krijgt.’
Joey knikt. ‘Maar ik mag toch nog wel kijken of er iets leuks tussen zit?’
‘Natuurlijk, maar laat het nog even bij dromen. Haal nu eerst maar eens je rijbewijs.’
Joey glimlacht. ‘Dat lijkt me ook verstandig. Anders heb ik straks een auto, en niet eens een rijbewijs om erin te kunnen rijden!’

Chantal heeft dan het eten al op tafel gezet. En terwijl we aan tafel gaan, zegt Chantal tegen Joey: ‘Er was gisteren trouwens wel een reden, waarom we wat luidruchtiger waren dan normaal. Je weet al, dat we verloofd zijn, maar gisteren gaf John me te kennen, toch al sneller te willen trouwen. En dat is echt, wat ik het allerliefste wil. Dus je snapt wel, dat ik hem wel een beetje passend moest bedanken.’
Joey glimlacht. ‘En weet je nu ook al wanneer?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Dat nog niet, maar daar wil ik niet al te lang mee wachten. In ieder geval nog voor de zomer. Ik denk zo rond mei, dat lijkt me wel een goed tijdstip.’
‘Nou, dan alvast gefeliciteerd! Dus ik kan daar dan ook nog bij zijn?’
‘Natuurlijk! En je zou anders ook wel uitgenodigd zijn. Maar we zullen je hulp dan nog wel nodig hebben. We willen de loods als feestzaal gaan gebruiken, dus rond die tijd moet de hele loods opgeruimd zijn en omgetoverd worden in een feestzaal.’
‘Geen probleem! Daar help ik graag aan mee! Dat is toch wel het minste, wat ik terug kan doen, voor alles wat jullie voor mij doen!’
Ik glimlach. ‘Dat zit wel goed. Maar zullen we eerst maar eens even gaan eten, voordat het koud wordt?’

Tijdens het eten wordt dan al gepraat over de vergadering van morgen. Joey heeft er al helemaal zin in. Zeker als ik hem vertel, dat Veerle met Otto meekomt. Joey zegt: ‘Nou, voor mij kan de dag helemaal niet meer kapot!’
Ik glimlach. Hij moest eens weten, wat er voor hem nog in het verschiet ligt. Na het eten gaan we de loods wat opruimen. Die is wat rommelig, omdat we regelmatig aan de caravan werken. Ik besluit om Joey toch even wat voor te bereiden op zijn lidmaatschap van de club. De schok zou hem wellicht te groot kunnen zijn. Als we klaar zijn met opruimen, en de tafels en stoelen klaar hebben gezet, gaan we lekker zitten.
Joey is nog steeds vol energie, hij heeft er voor morgen al helemaal zin in. Hij vraagt me helemaal uit, over waarover de vergadering allemaal gaat.
‘Nou, morgen besluiten we, waar we als club volgend jaar naar toe gaan. Er zijn diverse evenementen, en niet iedereen kan zomaar vrij pakken. Een evenement, dat we zeker aandoen, is de Power Big Meet in Zweden. Dat doen we nu al verschillende jaren, en dat is echt mooi. Meestal doen we gezamenlijk zo’n drie grote meetings en dan nog wat eendagsmeetings. En we hebben misschien wat nieuwe leden, en daarover moeten we ook een besluit nemen. We zijn immers een exclusieve club voor klassieke wagens. En we zijn erover aan het denken om enkele aspirant-leden toe te laten.’

Joey kijkt me smekend aan en vraagt me: ‘Zouden ze ook iemand aannemen, die heel graag een zo’n klassieke wagen wil rijden?’
Ik glimlach. ‘En daarmee bedoel je jezelf?’
Joey bloost. Ik lach. ‘Goed, ik zal het eens voorstellen. Maar ik kan je niets beloven, Joey.’
‘Alleen al, dat je dat voor me wilt doen, John. Dat is al meer, dan genoeg!’
Dan staat hij op en loopt naar me toe. Heel spontaan geeft hij me een korte knuffel. En dat doet me toch wel wat. Hij laat me snel weer los en zegt: ‘Sorry, maar ik moest het even kwijt.’
‘Wat is er mis mee om je genegenheid te tonen, Joey?’
‘Dat weet ik, maar ik ben het niet zo gewend. Ik heb hier voor het eerst het gevoel, dat ik er ook echt toe doe. Je doet zo veel voor me, dat ik me soms geen raad weet met mijn gevoelens. Wat er ook in de toekomst gebeuren zal, ik zal je nooit en nooit meer vergeten.’
Ik sta op en geef Joey dan een stevige knuffel. ‘Dat geldt ook voor mij, Joey. Je wilt niet weten, hoeveel voldoening mij dit geeft. En ik weet ook wel, dat ik je nooit zal vergeten. We zullen altijd wel een band met elkaar hebben.’

De volgende dag ben ik al tijdig thuis, omdat ik me wel goed voor wil bereiden voor de vergadering. Tot mijn verbazing zit Daan al bij me thuis, samen met Melissa.
‘Hey, wat een aangename verrassing! Hoef je niet te werken, Daan?’
‘Eigenlijk wel, maar ik kreeg vanmiddag een telefoontje, en dat was zo opwindend, dat ik echt niet meer kon werken.’
‘Nou, vertel dan maar eens, wat er zo opwindend is.’
‘Ik kreeg vanmiddag telefoon van de organisatie van de Power Big Meet. Ze willen ons nieuwe plaatsen geven, dichter bij de tent. Daar zou de band een echt podium krijgen, en staan we op premium plaatsen.’
‘Wow, dat is inderdaad nogal een eer. Maar dat is wel iets, wat de band zelf moet beslissen. Ze zijn natuurlijk allemaal wel lid van de club, maar dat wil nog niet zeggen, dat wij ook wat te zeggen hebben over waar ze willen optreden.’
‘Natuurlijk, dat heb ik hun ook wel gezegd, maar ze willen wel snel antwoord, vanwege het inplannen van hun activiteiten.’
‘We kunnen het ze vanavond toch vragen, of niet dan?’
Daan knikt. ‘Wat dat betreft kon de timing niet beter zijn. Of niet dan?’
Daar ben ik het ook wel mee eens.

Maar het wordt nog gekker. Ik hoor opeens ik een wagen de inrit oprijden, en dat is onmiskenbaar een V8. Maar deze ken ik nog niet. We lopen naar buiten heen en zien daar een prachtige Ford Mustang staan. En het is Henk, die daar uitstapt.
‘Wat is dit nou, Henk?’
Henk lacht. ‘Wat vind je ervan? Ik heb mijn BMW hierop ingeruild Een heuse Mustang Mach 1 uit 1970. Er is nog wel wat werk aan, maar dat is niets wat ik zelf niet kan doen.’
‘Nou, een hele vooruitgang! Nou was je BMW ook al niet slecht, maar dit staat me natuurlijk wel een beetje meer aan.’
Henk kijkt me aan en zegt: ‘Zou dit voldoende zijn om ook lid te kunnen worden van jullie club?’
Ik lach. ‘Natuurlijk wel, man! Ik had je toch al uitgenodigd, of niet dan?’
‘Dat weet ik wel, maar als ik dan al lid zou worden, dan wil ik dat ook volwaardig zijn. En daar hoort nu eenmaal een Amerikaanse wagen bij. En aangezien ik wel van een sportief model houd, was dit voor mij de enige optie.’
‘Hij past wel bij je. Prachtige wagen, al zeg ik het zelf. Maar wat moet je er nog aan doen?’
‘Ach, het normale werk. Wat rot aan het plaatwerk aan de onderkant. En het achter differentieel moet worden gereviseerd. Die maakt nu wat lawaai. Dat is allemaal nog wel te overzien. Maar verder nog wel helemaal origineel, op de wielen na dan.’
‘Maar die misstaan echt niet. Je moet die velgen zo houden.’
‘Dat doe ik ook. Hoogstens nog een andere uitlaat, die is namelijk ook niet origineel. Maar verder rijdt de wagen echt super.’
‘Dat geloof ik meteen. Ik zou zeggen, welkom bij de club!’

Henk lacht. ‘Je hebt me wel goed aangestoken met die Amerikaanse wagens. Mijn vrouw is er nu ook al helemaal weg van.’
‘Maar lid zijn van de club, wil ook zeggen, dat je af en toe mee moet naar een meeting.’
‘Dat weet ik. En daar heb ik ook al wat rekening mee gehouden. Maar ik zie wel, waar ik naar toe kan en waar niet.’
‘Natuurlijk, het is geen plicht om mee te gaan, maar het wordt wel erg gewaardeerd. En je bedrijf gaat gewoon voor.’
‘Maar ik ga nu eerst even naar huis, want mijn vrouw heeft de wagen nog niet gezien. Ik heb hem net afgehaald, maar kon niet wachten om die al aan jullie te tonen.’
Daan en ik moeten hard lachen. ‘Dus we zien je nieuwe wagen eerder dan je vrouw?’
Henk haalt zijn schouders op. ‘Ze heeft al de foto’s gezien, dus die kan wel even wachten. Maar veel langer zal ik haar maar niet laten wachten.’
Hij stapt in en rijdt dan weg. Daan lacht, als hij Henk weg ziet rijden. ‘Nog een besmet. Het gaat de goede kant op!’
‘Inderdaad. Maar ik heb Joey wel een beetje voorbereid, dat we hem lid gaan maken. Of eigenlijk zei ik alleen maar, dat we nieuwe leden zouden bespreken en toen smeekte hij me al om lid te mogen worden.’
Daan lacht weer. ‘Dat heb je goed gedaan. En zo hoort het ook. En o, voordat ik het vergeet, ik heb al met iedereen contact opgenomen. Iedereen doet mee. Alleen geven ze niet allemaal hetzelfde, en van sommige begrijp ik dat wel. Die hebben het ook niet zo breed. Maar ze doen wel allemaal mee. En dat vind ik anders ook wel goed van ze.’
‘Kom je er dan wel een beetje aan uit?’
‘Niet helemaal. Maar desnoods draag ik dat zelf bij. Ik gun die jongen gewoon die wagen.’
‘Wat kom je nog te kort?’
‘Nog tweehonderdvijftig. Dus dat is wel te overzien.’
‘Hmm, ik ga toch eens kijken of ik dat niet anders kan regelen. Ik ga even bellen.’

Daan kijkt me verbaasd aan. Ik pak mijn telefoon en bel naar de ouders van Joey. Ylke, de moeder van Joey, neemt op.
‘Hallo?’
‘Hallo, met John Vliegers.’
‘Ah, John! Er is toch niets met Joey, mag ik hopen?’
‘Oh nee, met hem gaat het heel erg goed. Hoe gaat het nu met uw man?’
‘Naar omstandigheden goed. Hij heeft nu in ieder geval hulp geaccepteerd en heeft sinds Joey vertrokken is geen druppel meer aangeraakt.’
‘Nou, dat is in ieder geval vooruitgang. Daar ben ik blij om.’
‘Ik hoop, dat hij het doorzet. In zijn hart is hij een lieve man, maar hij laat het veel te weinig aan anderen zien. Maar ik heb niet het idee, dat je daarom belt.’
‘Nee, dat klopt. Het gaat om een idee, wat we hier hebben voor Joey. We willen hem iets geven, wat hij echt dolgraag wil hebben. Hij is nu echt bezeten van oude Amerikaanse wagens, en we kunnen er een voor heel weinig op de kop tikken. Daar moet hij nog van alles aan doen, maar dat is juist wat hij wil. Die wagen willen we hem voor zijn verjaardag geven, maar eigenlijk komen we nog een klein beetje tekort. En ik bedacht me, dat jullie misschien ook wat willen bijdragen.’

Het is even stil, en dan zegt Ylke: ‘Dat is een prachtig idee. Maar waarom doen jullie zoveel voor Joey?’
‘Gewoon, omdat hij een goede jongen is. En we kunnen wel wat passie voor oude wagens waarderen. Dat is alles.’
‘Hoeveel komen jullie nog te kort?’
‘Nog tweehonderd euro.’
‘Ik moet het hier nog wel over hebben met mijn man, maar ik zorg wel, dat je dat geld krijgt. Het maakt me niet uit, wat ik er hiervoor moet laten. Nou ja, nu mijn man niet meer drinkt, scheelt het ook wel weer wat in het huishoudgeld. Dat moet maar even kunnen, en ik denk ook wel, dat mijn man nog wel wat goed te maken heeft met Joey.’
‘Dat denk ik ook wel, en meer dan alleen wat geld.’
‘Natuurlijk ook een groot excuus, dat spreekt voor zich. En wanneer gaat hij dan zijn wagen krijgen?’
‘Met zijn verjaardag natuurlijk. Dat is het allerbeste tijdstip om hem die te geven.’
‘Goed, dan gaan we dat regelen. En je kunt ervan op aan, dat we er dan bij zijn.’
‘Nou, dan heel erg bedankt, dat jullie ook mee willen doen.’
‘Bedankt, dat je ook aan ons hebt gedacht. Dat stel ik heel erg op prijs.’
We hangen op en ik zeg dan tegen Daan: ‘Zo, dat is ook weer geregeld. Zijn ouders leggen er nog tweehonderd bij, en ik doe de resterende vijftig wel.’
‘Denk je, dat Joey het op prijs stelt, dat zijn ouders meedoen? Ik bedoel, je hebt me verteld, hoe het daar in Kampen tussen hem gegaan is. Dat was nogal heftig!’
‘Joey zal ook moeten leren vergeten en vergeven. Dat hoort ook bij het leven.’
Daan glimlacht. ‘Ik ben blij, dat jij hem onder je hoede hebt, en niet ik.’
‘Laat dat maar aan mij over, Daan. Maar nu je toch hier bent, wanneer stel je me die inspuiting van mijn motor eens af. Hij zit er nu op, maar hij loopt er nog niet helemaal lekker op.’
‘Breng hem maar eens, dan doe ik dat op het werk wel.’
‘Dat is goed. En kijk je dan ook nog even naar de vloeistoffen? Dat moest ik nog doen, maar ik heb er geen tijd meer voor gehad.’
‘Komt voor elkaar.’

We lopen weer naar binnen. Ik zeg tegen Chantal: ‘Je bent niet de enige, die een nieuwe wagen gekocht heeft. Henk heeft zich een mooie Ford Mustang gekocht!’
‘Oh, wat leuk!’
Melissa kijkt Chantal verbaasd aan, en ook Daan kijkt verbaasd.
‘Je hebt een nieuwe wagen gekocht? En je Jeep dan?’
Chantal glimlacht. ‘Je weet toch, dat ik John gevraagd had om eens rond te kijken, wat voor mij meer praktisch is. De Jeep is wel een leuk ding, maar om er boodschappen mee te doen, dat is niet echt praktisch. Tja, en toen liet John me een foto van een Dodge Dart zien. Echt heel erg mooi. En gisteren heeft hij hem gekocht, maar morgen gaan we hem halen.’
‘En je Jeep?’
‘Die neemt Ylke van me over. Ze had me al eens gezegd, dat als ik ooit die wagen zou verkopen, dat zij die dan wilde hebben. Ze moet nog wel even het geld regelen, maar ik ken haar. Dat zal ze wel klaarkrijgen.’
Ze laat dan de foto’s op haar telefoon zien van haar nieuwe wagen.
‘Zo, dat is echt een mooie wagen. En ook niet zo heel groot.’
Ik lach. ‘Toch wel wat groter dan een Europese middenklasser. Je kunt hem qua grootte wel vergelijken met een flinke Mercedes. Maar wel met een V8, automaat, airco en vooral roestvrij. De proefrit was echt goed. Het enige, wat ik er nog aan wil doen, is er een gastank in leggen, zodat Chantal de wagen ook dagelijks kan gebruiken.’
‘Eigenlijk wel zonde om zo’n mooie wagen dagelijks te gaan gebruiken!’
Chantal antwoordt: ‘Misschien. Maar het is ook zonde om er niet mee te rijden, Daan. Ik ben er echt blij mee. En misschien dat ik me later nog wel een klein autootje erbij koop, maar voorlopig nog niet. Ik heb nu eenmaal kennis gemaakt, hoe een Amerikaan rijdt, en dat bevalt me echt uitstekend!’

Daan moet erom lachen. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Nog een besmet, het gaat steeds beter!’
We lachen met hem mee. Dan zeg ik: ‘Maar dat is niet het enige nieuws, dat we hebben, of niet, Chantal?’
Chantal komt langs me staan. Melissa zegt: ‘Je gaat ons toch niet vertellen, dat je zwanger bent, Chantal?’
‘Oh nee, gelukkig nog niet! Maar we hebben wel ander goed nieuws. We hebben besloten om al komend jaar te gaan trouwen. We willen echt niet meer langer wachten.’
‘Oh, dat zat er wel aan te komen. Weet je al ongeveer wanneer?’
‘We moeten nog een datum prikken, maar het zal zo rond mei zijn. Het moet immers wel weer zijn om met de Cadillac als trouwwagen te kunnen rijden.’
Daan zegt: ‘Dat is bijna plicht! Nou, dan zal ik er wel voor zorgen, dat dan je wagen echt perfect rijdt! Gefeliciteerd!’
‘Dank je, Daan. En ik ben ook blij, dat ik nu die beslissing heb genomen.’
‘Dat kan ik me ook wel voorstellen. Maar nu kun je er dus echt niet meer onderuit!’
‘Dat wil ik niet eens. Ik hoef je niet te vertellen, wat Chantal voor me betekent.’
Daan schudt zijn hoofd. ‘Minstens net zo veel als Melissa voor mij betekent.’
Melissa zegt dan met een pruillipje: ‘Daar kan ik anders nog weinig van merken.’
Daan komt in verweer. ‘Nou, ik hoor je anders ook niet klagen in bed.’
Melissa zegt: ‘Dat bedoel ik niet, Daan.’
‘Dat weet ik ook wel. Geloof me, ik zou dolgraag verder met je willen, maar je weet zelf ook wel, dat het er op dit moment even niet aanzit.’

Ik zeg dan: ‘Tenzij je met ons meedoet, dan scheelt het enorm in de kosten. We willen ongeveer hetzelfde doen als Johan en Helen en het feest in de loods houden. De band moet geen probleem opleveren, en de loods is meer dan ruim genoeg.’
Daan kijkt me aan. ‘Meen je dat, John?’
Ik knik. ‘Op die manier kunnen wij de bruiloft nog wel houden, zonder verder compromissen te hoeven doen. Maar als we er een dubbele bruiloft van maken, kunnen we natuurlijk wel flink wat kosten besparen.’
‘Hmm, interessant. Dan moet ik de gok toch maar eens gaan wagen. Straks gaat ze me er nog vandoor met iemand die wel meer geld heeft als ik!’
Melissa is meteen stil als Daan zich naar haar omdraait. Haar adem stokt zelfs, als hij voor haar knielt en uit zijn broekzak een klein juwelendoosje tevoorschijn tovert.
‘Melissa? We zijn nu toch al een tijdje samen. Misschien niet zo lang, als andere koppels, maar de afgelopen weken is me meer dan duidelijk geworden, dan ik nooit meer zonder je wil zijn. Wil je met me trouwen?’
Melissa kijkt vol ongeloof. Ze zegt: ‘Kom, doe niet zo gek, Daan.’
Daan kijkt echter serieus. ‘Ik maak geen grapje, Melissa. Of stel je me teleur en heb ik deze ring helemaal voor niets gekocht?’
Melissa kijkt nu helemaal geschokt. Dan knikt ze, ze kan geen woord uit haar keel krijgen.
‘Is dat een ja, Melissa?’
Melissa begint te huilen. ‘Natuurlijk is dat een ja, malle vent! Maar ik begrijp het niet. Waar haal je opeens die ring vandaan?’

Daan lacht en staat op. Hij omhelst haar en geeft haar een zoen. Dan zegt hij: ‘John had me gisteren al verteld, dat hij eerder ging trouwen. En toen kwam bij mij het idee om er een dubbel huwelijk van te maken. Ik loop toch al een paar weken met het idee om je te vragen, en dit leek me wel een leuk moment. Chantal was er in ieder geval wel enthousiast over.’
Melissa kijkt verbaasd Chantal aan. ‘Chantal wist het ook al?’
‘Ze wisten het allebei al. Waarom denk je, dat John de dubbele bruiloft opperde?’
‘Jullie zijn vlegels! Maar wel de liefste vlegels, die ik ken!’
Ze laat zich dan door Daan haar ring omdoen. Haar handen trillen nog van opwinding en kijkt nog steeds vol ongeloof. Ik zeg lachend: ‘Wat is er, Melissa? Toch nog twijfels?’
Ze hapt meteen. ‘Nee, echt geen moment! Ik kan het alleen nog steeds niet geloven! En dat ik er zo met open ogen ingetrapt ben! Ik had echt niets in de gaten!’
‘Dat was ook niet de bedoeling. Je moet er helemaal door verrast worden. Dat had Chantal ook, toen ik haar vroeg. Dat had ze ook niet zien aankomen.’
Chantal glimlacht. Ze zegt dan tegen Melissa: ‘En, hoe voelt dat nu, eindelijk verloofd te zijn?’
‘Ik denk niet, dat ik nog kan slapen vannacht. Hoe voelde jij je, toen je net was gevraagd?’
‘Alsof ik over wolken zweefde. En dat voelt nu nog steeds zo.’
‘Ja, zo voel ik me ook. Ik kan het nog steeds amper geloven.’
Dan begint ze te lachen. ‘Mam en pap zullen wel raar opkijken. Weten die al, dat jullie al eerder gaan trouwen?’
‘Nee, daar hebben we extra mee gewacht. We wilden natuurlijk eerst afwachten, tot Daan jou gevraagd had. Maar wat zullen ze opkijken. Ik denk niet, dat ze dit ooit verwacht zouden hebben.’
‘Dat denk ik ook niet. Maar dan moeten we wel een leuk idee verzinnen om het hun te vertellen, denk je ook niet?’
‘Dat zullen we samen wel doen. Dat moet je niet aan die twee heren daar overlaten!’

Ik lach en zeg tegen Daan: ‘Je hoort het. Zodra ze een ring omhebben, tellen we niet meer mee.’
Daan kan daar ook wel om lachen. Dan zegt hij: ‘Waar zit Joey eigenlijk?’
‘Oh, die zal elk moment terugkomen. Hij heeft vandaag een extra rijles. Hij heeft zijn theorie immers al in de pocket.’
‘Ah, dus hij maakt er nu goed werk van?’
‘Ja, en het gaat best goed. Ik verwacht niet, dat Joey meer dan een keer op examen hoeft. Ik heb hem al eens wat in mijn wagen laten rijden. Hij weet wel, wat hij doet.’
‘Dan zal hij straks ook wel des te meer gemotiveerd zijn om die wagen weer op de weg te krijgen.’
‘O, twijfel daar maar niet aan. Je had zijn gezicht moeten zien, toen hij nog een keer keek op internet, en bleek, dat die Plymouth verkocht was.’
Daan lacht. ‘Die staat nu bij mij in de garage. Daar mag hij hem komen bewonderen.’

Ik zie een leswagen de oprit op komen rijden. ‘Daar zal je hem hebben.’
Een paar tellen later komt Joey binnen.
‘En? Hoe is het gegaan? Goed, heel erg goed! Volgens de instructeur zou ik over een paar lessen al examen kunnen aanvragen. Of ja, dat gaat hij nu al meteen doen, omdat het toch even duurt, voordat ik dan op examen kan.’
‘Aha, dus als het een beetje meezit, heb je je papiertje al snel op zak!’
‘Ja, en dan kan ik gaan sparen voor een auto!’
Daan gooit meteen, wat gemeen, wat olie op het vuur.
‘Dan moet je eens bij mijn garage komen kijken. Ik heb pas een Plymouth gekocht, echt iets voor jou. Maar je moet wel snel zijn, want ik heb er al een koper voor.’
Joey hapt meteen. ‘Wat voor iets is het?’
‘Een Plymouth Valiant, met flink wat werk. Maar daar was de prijs ook wel naar. Hij staat al op mijn website, en er is al interesse van een jonge gast, die er iets moois van wil maken.’
Joey grijpt meteen naar zijn telefoon. Het duurt niet lang, voordat de wagen gevonden heeft. Geschokt zegt hij: ‘Maar dat is de wagen, waar ik ook naar gekeken heb!’
‘Oh, sorry. Maar ja, ik moet een bedrijf runnen en hier zag ik wel geld in. De prijs was ook wel heel erg goed. Zeker voor wat ik er nog allemaal bij kreeg. De versnellingsbak was niet meer goed, maar ik kreeg er nog een goede 4 bak bij. Nu zijn die ook wel niet zo duur, maar voor iemand, die met zulke wagens wil beginnen, is het wel fijn als het erbij zit.’
Joey vraagt dan: ‘En wat moet die bij jou kosten dan?’
‘Ik vraag er nog steeds vierduizend voor. Ik moet immers er geld aan verdienen.’
‘Oei, dat is een stuk meer, dan er eerst voor gevraagd wordt. Maar dat kan ik wel begrijpen. Hmm, dan moet ik maar eens hard gaan sparen. Misschien dat ik dan nog eens zoiets kan vinden. Of kun je me daarbij helpen, Daan?’
‘Ik zal mijn best gaan doen. Als ik nog iets goedkoop tegenkom, zal ik zeker aan je denken.’

Dan komen de eerste wagens met leden van de club eraan. We verhuizen snel naar de loods, waar iets later de vergadering begint. Otto komt als allerlaatste en ik vermoed er hij expres laat is gekomen. Veerle springt uit de auto en rent naar Joey toe. Otto moet erom lachen.
‘Sorry, dat ik zo laat ben, maar dan moet je niet een vol hormonen zittende dochter hebben, die maar niet kan besluiten, wat ze aan zal trekken. En mijn vrouw die haar dan ook nog eens bij aan het helpen is.’
Ik lach. ‘Je bent een arme kerel, Otto.’
‘Ja, lach er maar om. Ik vond het anders niet grappig.’
We beginnen dan maar met de vergadering. Het gaat eerst over afgelopen jaar en wat we daarvan vonden.

En dan komen de meetings voor het komende jaar aan bod.
Daan staat dan op en zegt: ‘Zoals het er naar uit ziet, gaan we dit jaar weer naar de Power Big Meet?’
Sander zegt: ‘Dat is ongetwijfeld een van de mooiste meetings, maar zullen we niet eens wat anders doen?’
‘En als we premium plaatsen zouden kunnen krijgen?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, ik ben vandaag opgebeld door de organisatie. Ik heb nog contact met ze gehad, omdat ik daar mijn horloge was verloren. En dankzij de eerlijke vinder, heb ik die ook weer terug. Dat even terzijde. Maar ze belden me op, of het onze groep was, die steeds een eigen band meebracht.’
Iedereen hoort hem gespannen toe.
‘Ze zouden graag willen, dat we dan wat dichter bij de hoofdtent komen staan. Ze waren er eigenlijk niet zo blij mee, dat veel mensen daardoor niet naar de tent kwamen, en op die manier willen ze toch wat meer inkomsten hebben. Jullie zouden daar een eigen podium krijgen, en worden dan ook nog betaald om te spelen. En als dank krijgt dan de hele club premium plaatsen.’
Sander kijkt Gerard aan. ‘Wat zeg jij daarvan, Gerard?’
‘Dat is een aantrekkelijk aanbod. En eigenlijk ook wel een beetje eer voor onze goede muziek. Maar gaan we dan niet die sfeer missen, die we altijd hebben?’
Wilbert zegt dan: ‘De sfeer maken we altijd zelf, Gerard. Maar ik ben er wel voor, maar ik heb wel een voorwaarde.’
Gerard kijkt zijn vriend Wilbert verbaasd aan. ‘En wat is die voorwaarde?’
‘Dat John en Chantal ook af en toe meezingen. Ik vond dat op die bruiloft van Chantals broer zo mooi!’

Ik kijk Chantal aan en ze knikt. ‘Nou, als dat je voorwaarde is, dan willen we dat wel doen. Maar dan hebben we ook een voorwaarde voor jullie.’
Gerard kijkt weer verbaasd naar mij. ‘Wat is dat toch vandaag? Maar wat is je voorwaarde?’
‘Denken jullie, dat jullie omstreeks medio mei tijd en zin hebben om op de bruiloft van mij en Chantal te spelen?’
Gerard kijkt verbaasd. ‘Wat? Jullie zouden toch nog even wachten met trouwen?’
‘En nu niet meer. We hebben samen besloten om toch al eerder te trouwen. We kunnen echt niet meer wachten.’
‘Nou, dat zal wel moeten lukken, John. Dus je gaat dus toch eerder de stap zetten?’
Ik knik. ‘Maandag hebben we dat pas besloten, maar nu jullie hier zijn, kan ik jullie dus mededelen, dat jullie allemaal van harte zijn uitgenodigd op onze bruiloft. Maar er is meer.’
Gerard zegt meteen: ‘Chantal is toch niet zwanger?’
Ik lach. ‘Waarom denkt nou iedereen dat? Nee, dat is niet het geval en zit ook voorlopig nog niet in de planning. Er is ook nog iemand anders, die goed nieuws heeft. Dus geef ik nu het woord aan Daan, die zijn nieuws zeker heel graag wil vertellen.’

De ogen richten zich nu meteen op Daan en Melissa. Die staan op en Daan zegt: ‘Nou, dan zal ik het maar meteen vertellen. Melissa en ik gaan ook trouwen. We gaan op dezelfde dag als Chantal en John trouwen en ook de bruiloft wordt dan samengehouden. De reden waarom zal wel duidelijk zijn, want anders is het voor ons niet te betalen.’
Er wordt geapplaudisseerd en felicitaties uitgedeeld. Gerard vraagt me dan: ‘En laat me raden, je houdt het feest hier in de loods. En gelijk heb je.’
‘Je hebt het meteen door. Om alles super-de-luxe te gaan houden, dat krijg ik in die korte tijd niet voor elkaar. En nu Daan en ik de kosten delen, scheelt dat natuurlijk wel aanzienlijk. Dan kunnen we ons een goede cateraar voor veroorloven. En met jullie dan als band wordt natuurlijk het feest weer fantastisch!’
‘Daar kun je wel op rekenen. Maar jezus, wat gaan jullie snel. Amper een paar maanden bij elkaar en allebei al trouwplannen!’
‘Tja, als je weet, dat je de ware tegen bent gekomen…’
Gerard maakt het zelf af. ‘Dan moet je niet wachten. Je hebt gelijk. En ik denk, dat iedereen het wel een beetje zag aankomen. Maar van Daan en Melissa had ik het nog niet verwacht.’
‘Ik wel, zeker na de laatste paar weken. Je moet niet onderschatten, wat Melissa in die tijd voor Daan heeft betekend. En ze hebben elkaar toen pas echt goed leren kennen. En ik kan je verzekeren, dat het echt niet van een leien dakje is gegaan. Maar ze kunnen niet meer zonder elkaar, net zoals ik niet meer zonder Chantal zou kunnen leven. Chantal is nu gewoon mijn leven.’
‘En daar twijfel ik ook geen moment aan, John. Ik kan het zien, als je over haar praat. Ik wens je echt geluk met haar.’
‘Dank je. Maar dat komt goed, daar twijfel ik niet eens aan.’

Lachend zegt Gerard: ‘En nu zal je haar zeker weer een nieuwe auto kopen?’
Ik moet nu hard lachen. ‘Het is toeval, maar dat is er wel gebeurd. We hebben de Jeep verkocht en morgen gaan we haar nieuwe wagen halen.’
‘Dat meen je niet! Wat heb je haar gekocht dan?’
‘Een Dodge Dart uit 1971. Kleur groen, achtcilinder automaat, in perfecte conditie, daar hoef ik nauwelijks nog wat aan te doen. Alleen moet er nog gas in, want Chantal wil er wel dagelijks mee rijden.’
‘Zo, ook nog een achtcilinder? Dat wil wel vooruit. Heeft ze je al passend bedankt?’
Ik lach. ‘Geen zorgen wat dat betreft. Maar ze is er echt superblij mee. Het is een redelijk lichte wagen, en met die V8 wil die echt wel vooruit. Maar deze wagen is een stuk praktischer voor haar. Je kunt ermee winkelen, en ze kijkt ook al een beetje vooruit, als we ooit kinderen krijgen. Maar dat duurt nog even, ten minste, dat hoop ik. We proberen het nog een jaartje uit te stellen, maar het komt zoals het komt.’
‘Dat heb je mooi gezegd. Dus dat is een wat kleinere Amerikaan?’
‘Nog altijd vijf meter lang, maar inderdaad iets kleiner. Zit alles op en aan. Airco, stuurbekrachtiging, cruise control dan weer niet, maar is dat werkelijk een probleem?’
‘Nee, zo vaak gebruik je dat ook weer niet. Niet hier in Nederland.’
‘En anders is zoiets nog wel na te rusten.’

We gaan weer verder met de vergadering. Ik ga staan en zeg: ‘Vandaag hebben we een aantal aspirant-leden, die graag lid willen worden. Allereerst wil ik Henk even aan jullie voorstellen. Tot vandaag reed hij in een BMW 2002ti rond, maar sinds vandaag heeft hij dat koekblik ingeruild voor een heuse Mustang Mach 1.’
Er klinkt applaus voor Henk.
‘Goede keuze, Henk! Veel beter als zo’n Duitse koekentrommel met ventilatortje!’
Henk kan er wel om lachen. ‘Toch was die BMW niet langzaam. Maar ik houd nu eenmaal van sportieve modellen en het is de schuld van John, dat ik besmet ben met het virus van Amerikaanse wagens. Dus was er eigenlijk maar een echte optie voor me, en dat was deze Mach1. Natuurlijk zou een Boss 302 nog beter zijn geweest, maar dat zou te duur zijn geweest.’
‘En, wat zeggen jullie ervan? Is Henk geschikt om lid te worden?’
Er wordt eenstemmig voor toelating gekozen, en daarmee is Henk lid. Daar doen we niet zo moeilijk over.
‘Maar we hebben nog iemand anders, die heel graag lid wil worden, maar nog helemaal geen auto heeft. Wel hard bezig met zijn rijbewijs, en daarna wil hij zo snel mogelijk een Amerikaan kopen. Joey, wil je even opstaan en stel je even aan de rest voor.’

Joey glundert als ik hem oproep.
‘Uhm, nou ik ben Joey Middelman, ik ben 19 jaar oud, en zoals John al correct zei, ik ben in hele korte tijd een enorme liefhebber geworden van Amerikaanse auto’s. Het hoeft voor mij geen dikke V8 te zijn, als het maar een klassieke Amerikaan is. En daar ben ik nu dus hard voor aan het sparen.’
Wilbert staat op. ‘En wat vind je dan zo leuk aan zo’n wagen?’
‘De vormgeving, de lijnen en de uitstraling. Maar ook de sfeer, die eromheen hangt. Het lijkt me fantastisch om samen met de groep hier, en natuurlijk mijn vriendin Veerle, lekker rond te cruisen met mijn wagen.’
‘En dan custom of origineel?’
‘Licht custom. Andere velgen, en misschien een uitlaat. Meer niet. Die wagens zijn zo ook al mooi genoeg.’
‘Nou, dat is voor mij reden genoeg om voor te stemmen. Zulke gasten kunnen we goed gebruiken!’
Ik zeg lachend: ‘Dat zeg je ook alleen maar, omdat ik je gezegd heb, dat hij goed kan lassen.’
Wilbert lacht terug. ‘Hey, zulke mensen moet je altijd te vriend houden. Dat doe ik met jou ook altijd!’
Er wordt dan gestemd, en tot Joey’s vreugde wordt hij toegelaten, ondanks dat hij nog helemaal geen wagen heeft. Maar hij moest eens weten. Joey loopt naar met toe en bedankt me.

Dan vraagt hij me: ‘Maar je had al met iedereen gepraat?’
‘Natuurlijk! Ze waren je alleen maar aan het testen. Zoiets bespreken we al lang van tevoren, of ten minste met de meesten. Maar je hebt je van je beste kant laten zien. Je hebt je je lidmaatschap wel verdiend. En nu nog een wagen!’
De dolgelukkige Joey gaat weer bij Veerle zitten, die hem feliciteert met een lange zoen. Er wordt gejoeld en iemand roept: ‘Oei oei, Otto, laat jij dat allemaal zomaar toe?’
Otto lacht. ‘Ik heb maar weinig keuze. Sinds Veerle Joey kent, is ze juist super gemotiveerd en maakt flinke stappen met kickboksen. Nog even, en ik kan haar niet meer de baas… Nee, laat die twee maar lekker gaan. Joey is een goeie knul, en heeft ook best wel wat talent op gebied van kickboksen. Hij heeft zich de afgelopen tijd flink en goed ontwikkeld, ook op mentaal gebied. Laat ik het zo stellen, ik zou een veel slechtere schoonzoon kunnen krijgen.’

De rest van de avond is er op de vergadering niet veel meer te vertellen. Maar dat wil nog niet zeggen, dat iedereen ook meteen op huis aan is. Er wordt druk nagepraat over alle nieuwsfeitjes. Joey wordt flink uitgevraagd over welke wagen hij later graag zou willen kopen. Natuurlijk willen ze hem een Cadillac aanpraten, maar Joey laat zich niet van de wijs brengen. Maar op een gegeven moment zijn zowel Joey als Veerle weg. Ik heb ze wel zien vertrekken, maar heb er niets over gezegd.

Als Otto naar huis wil gaan, zegt hij: ‘Heb je Veerle ergens gezien? Is ze met Joey naar buiten gegaan?’
‘Al een half uur geleden, Otto. Laat die twee toch even. Jonge liefde is toch zo mooi!’
Otto is opeens strijdvaardig en wil naar buiten stormen, maar ik houd hem tegen.
‘Hier blijven jij! En wat denk je nou te bereiken, door die twee nu te storen!’
‘Ik wil niet, dat Joey haar betast!’
Ik lach. ‘Hoor je wel, hoe belachelijk je klinkt? Veerle kan zichzelf heel goed verdedigen, en ze is veel sneller, behendiger en meer bedreven in kickboksen. Denk je niet, dat ze zelf zal weten, wat ze zal toelaten en wat niet?’
‘Maar daar gaat het me juist om! Ze is op dit moment een bom met hormonen!’
‘En was jij anders, toen jij zo oud was? Kom op! Dat hoort er ook bij!’

Otto kalmeert iets. Dan kijkt hij me grijnzend aan. ‘Je had me hoe dan ook nog even binnen gehouden, of niet, John?’
Ik knik. ‘Je mag dan wel aan wedstrijden meedoen, maar je weet net zo goed als ik, dat ik echt niet voor je onder doe. Geef ze nog een kwartiertje, dan schud ik je nog een glas cola in.’
Otto geeft zich dan gewonnen. En zijn geduld wordt dan ook beloond. Joey en Veerle komen al snel weer binnen.
‘Ah, daar zijn jullie! Toch geen vunzige dingen gedaan, mag ik hopen?’
Veerle kijkt haar vader uitdagend aan. ‘Niet meer, als jij bij mam doet! Waar zie je me voor aan, pap? Ik kan heus wel een beetje op mezelf passen!’
Ik kan het niet laten om er stevig om te lachen. ‘Ik heb het je nog gezegd, Otto! Maar je bent soms zo eigenwijs als een ezel.’
Otto kijkt me zuur aan, maar moet dan ook lachen. Dan staat hij op en zegt tegen Veerle: ‘Nou, dan neem maar snel afscheid van Joey, want we moeten nu echt naar huis. Ik wilde eigenlijk al een kwartier eerder naar huis gaan, maar jij was nog te druk bezig…’
Veerle bloost nu even, maar neemt dan wel afscheid van Joey. Een korte zoen en een knuffel, en ze zegt tegen Joey: ‘Bel je me morgenvroeg even?’
‘Doe ik. Kusje!’

Terwijl Veerle met haar vader de deur uitloopt, wuift ze hem nog een handkusje toe. Joey en ik ruimen nog even de rotzooi op, terwijl Chantal de afwas verzamelt. Een kwartier later is er al niets meer te zien en lopen we naar binnen.
Het is al laat genoeg, dus we gaan niet veel later naar bed. Chantal zegt tegen me: ‘Het was vanavond erg leuk. Wat keek Melissa verbaasd. Ze had het echt niet verwacht!’
‘Dat geloof ik meteen. Maar ik begrijp Daan ook wel. Ik spreek hem vaker, en ik hoor dan zijn angst, dat hij Melissa zou verliezen aan al die studenten daar op de campus.’
Chantal lacht. ‘O, maar daar hoeft Daan zich geen zorgen over te maken. Als ik met Melissa praat, gaat het de hele tijd over Daan, maar ik praat net zoveel over jou, als zij over Daan.’
‘Wat vertel je Melissa dan allemaal, dat wil ik dan wel eens weten.’
‘Ach niets bijzonders. De dingen, die we samendoen. Wat je allemaal met Joey doet, wat je thuis allemaal doet. En soms ook wel dingen, die we in bed doen. Tegen Melissa ben ik daar heel open in. En Melissa is daar net zo open in over Daan. Ik hoor toch wel meer dingen over Daan, dan je denkt. Melissa wist al lang, dat Daan bang was haar kwijt te raken. Maar diezelfde angsten had Melissa ook. Ik bedoel, als garagehouder kom je ook vaak vrouwen tegen, die hun auto komen brengen.’
‘En jij? Ben jij bang me ooit aan een ander te verliezen?’
‘Niet echt. Een beetje angst is er altijd wel, John. Dat ligt eraan, hoe we ons samen ontwikkelen. Dat maakt me soms wel bang. Maar als ik dan weer in je ogen kijk, en zie hoe je me aanbidt, dan ben ik dat snel weer vergeten.’
Ik glimlach en trek haar dichter tegen me aan. ‘En weet je, hoe fantastisch het voor mij is, dat ik je over een half jaar mijn vrouw mag noemen? Een vriendin zal je altijd blijven, maar om te weten, dat we dan echt met elkaar verbonden zijn, dat is voor mij het ultieme geluk.’
Chantal moet lachen. ‘Ik dacht, dat vrouwen alleen maar zo romantisch over trouwen dachten. Maar voor mij vind ik dat ook wel fantastisch. Dan ben ik voortaan Chantal Vliegers, en kan de hele wereld zien, dat ik bij jou hoor!’
Omdat ze met haar rug tegen me aan ligt, geef ik haar een kusje op haar wang.
‘En naar dat moment kijk ik heel erg uit, Chantal.’
‘Ik ook, John. Ik ook.’

Het is dan weer even stil, en niet veel later hoor ik aan de ademhaling van Chantal, dat ze in slaap gevallen is. Ik verminder de grip wat op haar, en wil mijn hand wegtrekken. Hoewel ze slaapt, is Chantal het daar niet mee eens en trekt instinctief mijn hand weer over haar heen. Ik probeer dan te gaan slapen, maar dat lukt me niet meteen. Er is weer te veel gebeurd vandaag, en dat moet ik even verwerken. Maar uiteindelijk val ik dan ook in slaap.

Tot de boze wekker me weer wakker maakt. Die heb ik vergeten uit te zetten, want ik heb voor vandaag vrij genomen. Ik heb toch vrije dagen genoeg over, dus dat is geen probleem. Dus ik zet de wekker uit en kruip weer lekker tegen Chantal aan. Die is ook wakker geworden van de wekker, maar slaapt nog half. Ze kreunt tevreden, als ze mijn lichaam weer tegen haar aan voelt. En ze trekt weer mijn hand over haar lichaam. Maar ik kan het niet laten om een van haar borsten te strelen. Ik voel hoe haar tepel verstijfd onder mijn strelingen. En als ik haar borsten dan wat kneed, kreunt ze steeds harder. Plotseling draait Chantal zich om en kust me.
‘Je maakt me zo geil, als je dat doet!’
Ik grijns. ‘Dat weet ik! Ik vind het heerlijk om ’s morgens met je borsten te spelen.’
Ze kust me en zegt: ‘Ik zou je nu dolgraag willen neuken, maar ik moet echt aan mijn stopweek gaan beginnen, John.’
Ze kijkt zo teleurgesteld, dat ik erom moet lachen. Dan zeg ik: ‘Maar dat ik je niet kan neuken, wil nog niet zeggen, dat we geen seks kunnen hebben!’

Het gezicht van Chantal klaart meteen op. Ze duwt me meteen op mijn rug, en gaat achterstevoren op me zitten, met haar kutje meteen op mijn gezicht. Zelf bukt ze zich voorover en begint mijn pik te pijpen. Ik moet er toch een beetje om lachen, omdat ze zo snel reageert. Maar ik laat me ook de kans niet nemen om haar heerlijke kutje te verwennen. Terwijl ik mijn best doe haar te verwennen, doet Chantal dat ook bij mij. Heerlijk verwent ze me met haar mond en haar tong. Allebei voelen we al snel, dat we al snel ons hoogtepunt gaan bereiken. Chantal komt als eerste, maar haar orgasme komt opeens zo plotseling, dat ze klaarkomt, terwijl ze mijn pik nog in haar mond heeft. Niet bewust bijt ze in mijn pik, wat eigenlijk best wel pijn doet. Maar de pijn zorgt er wel voor, dat ik vrijwel meteen daarna kom. Ik spuit mijn zaad diep in haar mondje, terwijl Chantal nog na siddert van haar orgasme. Chantal hijgt, maar heeft mijn zaad nog in haar mond. Ze moet er om lachen, en slikt dan alles netjes door. Dan pas ziet ze de tandafdrukken op mijn inmiddels slappe pik.
‘Oei, heb ik dat gedaan?’
Hoewel mijn pik nu best pijn doet, en er duidelijk de tandafdrukken te zien zijn, moet ik lachen om haar schuldige gezicht.
‘Het lukt me nog steeds niet om mezelf te pijpen, Chantal. En aangezien er niemand anders was in de slaapkamer, dan zal jij het wel geweest zijn.’
‘Ach, dat spijt me. Doet het pijn?’
‘Het valt wel mee. Maar het voelt niet fijn, dat kan ik je wel vertellen!’
‘Sorry!’
Ik trek haar naar me toe en geef haar dan een zoen.
‘Het is niet erg, Chantal. Ik weet, dat je het niet bewust deed.’
‘Maar ik vind het wel erg! Je bloedt zelfs!’
Ik kijk. Een klein druppeltje bloed komt uit de wond.
‘Oei, moet ik nu meteen een tetanusspuit halen?’
‘Maak er maar een grapje van.’
‘Schat, waar maak je je druk om? Ik ben degene, die de pijn voelt?’
‘Maar straks is hij beschadigd en…’

Nu moet ik hard lachen. ‘Maak je geen zorgen, Chantal. Zo erg is het echt niet. Maar ik denk, dat er de komende dagen wel geen seks meer in zit. Anders geneest de wond niet goed.’
Chantal kijkt me wat opgelucht aan. ‘Kan het echt geen kwaad?’
Ik schud mijn hoofd. Dan slaakt ze een zucht. Lachend zeg ik dan: ‘Nou, dan heb je weer wat om tegen Melissa te vertellen!’
Chantal moet nu ook lachen. ‘Hmm, ik denk niet, dat ik haar dit durf te vertellen, John! Ik was best geschrokken!’
‘Dan bel ik haar wel op, dat je mijn pik wilde opeten!’
‘Je laat het! John! Anders bijt ik je pik nog harder!’
‘Dat zullen we maar niet doen, of wel?’
Chantal schudt haar hoofd. ‘Ik kan helemaal niet zonder jouw lekkere pik! En misschien is het maar goed, dat ik nu mijn stopweek heb. Dan krijgt jouw pik ten minste wat rust!’
We staan op en douchen ons samen. Onder de douche voel ik de wond nu wel wat prikken, maar het bloedt al niet meer. Daar ben ik toch wel blij om, want ik zie het echt niet zitten om met een pleister om mijn pik rond te lopen. Lijkt me niet echt handig.

Als we beneden komen, regent het buiten flink. Joey heeft zelf al het ontbijt gemaakt, wat hij op aan het eten is. Hij moet zo naar school heen en ik zeg: ‘Zal ik je maar even brengen, Joey? Dit is geen weer om met de fiets te gaan.’
‘Graag, want vanmorgen was er geen aardigheid aan, toen ik ging rennen. En Renn wilde echt niet met me mee. Ik geef haar geen ongelijk, het is buiten echt bar en boos.’
‘O, dus je bent nog wel wezen rennen? Respect!’
Joey glimlacht. ‘Eerst vond ik het wel vervelend zo vroeg uit je bed te moeten, maar nu vind ik het ’s morgens rennen gewoon fijn. Dan is de lucht nog lekker koel en zuiver. En ik voel me dan de hele dag lekker vol energie.’
‘Kijk aan, je hebt al ontdekt, wat voor effect trainen voor je lichaam kan hebben. En dat je ook nog eens doorzet, terwijl het slecht weer is, wil mij alleen maar zeggen, dat je weer een stap gezet hebt.’
Joey glimlacht nu breed. Als ik hem even later naar zijn school breng, zegt hij tegen me: ‘Ik ben blij, dat je met Chantal gaat trouwen, John. Jullie verdienen elkaar.’

‘Dank je, Joey. Maar waar komt dit opeens vandaan?’
‘Ik begin me steeds meer te beseffen, wat het betekent om een relatie te hebben. En als ik zie, wat jullie met en voor elkaar doen, dan doet me dat beseffen, dat ik en Veerle nog een heleboel moeten leren. Gisteravond, toen ik even met Veerle naar buiten ben gegaan, wilde Veerle wel meer doen, als alleen kussen en knuffelen. Dat zou ik eerst nooit geweigerd hebben, maar gisteren wel. Eerst was ze een beetje boos, maar ik zei haar, dat onze eerste keer speciaal moest zijn. En dat we elkaar eerst beter moeten leren kennen, en dan bedoel ik niet psychisch. Kleine stapjes, zodat we leren wat we fijn vinden en wat niet.’
‘Zo, dat is behoorlijk volwassen. En wat vond Veerle daarvan?’
‘Eerst was ze heel teleurgesteld, maar toen ik haar uitlegde waarom, begreep ze het.’
‘Wat heb je haar verteld?’
‘Dat ik haar heel speciaal vond. En dat ik van jullie leer, dat de seks veel beter is, als je ook oprecht van elkaar houdt. Sorry, ik kan er niets aan doen, als ik jullie soms bezig hoor vanaf mijn kamer.’
Ik glimlach. ‘Dat zou ons moeten spijten, maar Chantal en ik houden nu eenmaal veel van elkaar en daar hoort ook seks bij.’
‘Dat begrijp ik wel. Dus heb ik met haar afgesproken, dat we het in stapjes gaan doen. En dat heeft ze al meteen in de praktijk toegepast. Ze heeft me gisteren afgetrokken…’
Ik kijk verrast. ‘Zo, dan begint jullie relatie dus wat serieuzer te worden.’
Joey knikt. ‘Maar ik ben wel wat zenuwachtig voor de volgende keer. We hebben afgesproken, dat ik haar dan ga vingeren. Maar dat heb ik nog nooit gedaan.’
Ik begrijp zijn dilemma en zeg: ‘Je doet er goed aan, niet meteen je vingers erin te steken, Joey. Wat Chantal en ik veel doen, is elkaar strelen. Vrouwen zijn daar gevoelig voor, en zo leer je haar gevoelige plekjes kennen. En die moet je goed onthouden. Bij Chantal is het zo, als ik haar op bepaalde plekken streel, dat ze heel snel geil wordt. Misschien is dat bij Veerle ook wel zo.’
Joey knikt. Om daar lachend achteraan te zeggen: ‘En als ik het niet goed doe, dan zal ik wel een flinke tik tegen mijn kop krijgen!’
‘Tja, dan had je maar geen kickbokster als vriendin moeten nemen!’

Joey kan er wel om lachen. ‘Ik weet niet wat erger is, John. Mijn vriendin, die een ontzettend goede kickbokster is, of haar vader, die me met huid en haar zal verslinden, als ik al te intiem met Veerle word.’
‘Zolang je het maar veilig doet, Joey. Otto mag misschien er wel uitzien en soms doen alsof hij de grote boze schoonvader van je is, maar hij is wel blij met je. Je hebt je allang bij hem bewezen met je inzet, en je manieren. Want daar is Otto wel gevoelig voor.’
‘Denk je? Ik zie hem zo af en toe kijken, en dan kijkt hij niet zo heel vriendelijk!’
‘Otto moet even wennen, dat zijn kleine meid groot aan het worden is. En natuurlijk probeert hij haar te beschermen, dat hoort erbij. Maar hij moet nog leren, dat Veerle niet meer alleen aandacht voor hem heeft, maar het nu moet delen met jou.’
Joey knikt. ‘Dank je, John! Dit zou ik thuis echt nooit met mijn vader bespreken. Zelfs niet met mijn moeder.’
Ik zie, dat hij een traan moet wegpinken. We komen dan aan bij zijn school, en ik vraag hem nog: ‘Moet ik je straks nog afhalen?’
‘Nee, ik ga wel met de trein. En mocht het dan nog regenen, dan bel ik alsnog wel op.’

Hij neemt afscheid en ik rijd weer naar huis. Eenmaal thuis maak ik de financiën voor Chantals auto in orde, want daar heb ik nog niet veel tijd voor gehad. Maar tot mijn verbazing zie ik, dat Ylke ook al het geld gestort heeft voor de Jeep. Dat heeft ze dan wel heel erg snel geregeld. Ik zoek dan de papieren van Chantals Jeep erbij, zodat die later gemakkelijk overgeschreven kan worden. Ik bel dan Chantal op, die net op haar college is aangekomen.
‘Wat is er, John?’
‘Is Ylke bij je? Dan zeg haar maar, dat het geld voor de Jeep al ontvangen is. Ik heb de papieren hier al klaarliggen.’
‘Ah, dat heeft ze me nog niet verteld. Ik zal het haar zeggen. Rond drie uur ben ik weer terug.’
‘Dat is goed, dan zie ik je dan. Ik hou van je! Kusje!’
Ik hoor Chantal lachen. ‘Ik hou ook van je, kusje terug!’
Ik hang dan op. Ik bel nog een keer met de verkoper van de nieuwe auto voor Chantal en vraag hem hoe we de transactie gaan doen. Maar hij is een handelaar en ik kan daar terplekke pinnen. Dat is wel zo gemakkelijk. Omdat ik voor de rest niet te veel te doen heb, ga ik maar naar de loods, waar ik me nog wat uitleef aan de assen van de caravan. Daar heb ik het nodige materiaal voor gehaald om ze helemaal te reviseren.

Terwijl ik daarmee bezig ben, krijg ik plotseling telefoon. Het is Kurt.
Ik neem op. ‘Hallo Kurt! Wat kan ik voor je doen?’
‘John? Gelukkig, je neemt meteen op. Luister, ik werd net gebeld door de politie. Die bende, die de politie heeft opgerold, is schijnbaar toch nog niet helemaal opgerold. Er zitten nu schijnbaar wat mannen achter me aan te zitten, en daarom moet ik even een tijdje onderduiken. Ik heb dit op het werk ook al even besproken, en daarom ben ik de komende weken even in Kampen te vinden. Ik heb met Linda afgesproken, dat ik daar dan zolang kan logeren. En ik denk niet, dat ze me zullen gaan zoeken in Kampen. Daar ben ik eerder nooit geweest, en zover ik weet hebben ze daar ook geen banden met andere criminelen. Dus ik ga me een paar weken gedeisd houden, en me keurig en burgerlijk gedragen.’
‘Zo, dat is nogal, Kurt. Dus je verleden achtervolgt je weer eens?’
‘Dat was het risico, dat ik moest nemen, John. Maar ze zitten die mannen al op hun hielen. Dus het kan ook goed zijn, dat ik over een paar dagen alweer naar huis kan.’
‘Dat komt wel goed. En doe niet te wild met Linda. Voor je het weet, wil ze niet meer bij je weg!’
Kurt lacht. ‘Tja, misschien moet ik dat risico maar eens nemen, John. En misschien blijf ik wel daar! Er is niet veel, dat me nog in het zuiden bindt. Ja, jij en nog een paar vrienden. Maar die kan ik zo ook nog altijd wel bezoeken. Maar voor de rest?’
‘Wat je ook doet, je zal hier altijd welkom zijn. Of je nu hier woont, of daarboven in het Noorden. Daar wonen immers ook hele leuke en goede mensen, en ik praat uit ervaring!’
‘Ik inmiddels ook al. Ik ben al een paar keren bij Linda geweest. Laten we het erop houden, dat het al wat meer, dan een nazomerliefde.’
‘Nou, doe je best, man! En succes met onderduiken. En met onderduiken bedoel ik niet onder de dekens!’
Ik hoor Kurt nu hard lachen. ‘We zullen wel zien, John. Bedankt en we houden contact.’
‘Dat is goed. Zie je!’

Ik hang op. Maar ik ben eigenlijk nog wel een beetje geschokt. Niet dat die lui straks ook nog hier aan de deur komen! En nu ben ik toch wel even blij, dat ik een hek om mijn huis heb laten plaatsen. Maar goed, daar wil ik me nu niet druk om maken. Ik ga weer gewoon verder met mijn werkzaamheden, als er dan plotseling de deurbel gaat van de intercom, die ik bij het hek heb laten plaatsen.
‘Hallo?’
‘Ja, ik ben Arnold Keysters. Ik had gehoord, dat er hier een stalling was, waar ik mijn wagen zou kunnen stallen.’
‘Ik verhuur geen stallingsplaatsen. Ik denk, dat je verkeerd geïnformeerd bent, mijnheer.’
‘Oh, heeft u echt geen ruimte? Ik ben bereid er goed voor te betalen.’
‘Sorry, geen interesse.’
‘O, het spijt me, dat ik u heb lastiggevallen. Een goede dag nog!’
Ik verbreek de verbinding en loop naar het kantoortje in de loods. Daar kan ik ook de bewakingsbeelden bekijken, en zie de man in een nogal flinke BMW stappen. Ik besluit de beelden even terug te kijken. Ik zie dan duidelijk, dat er nog meer mannen in de auto zaten, en dat die zijn uitgestapt en het hek aan het inspecteren zijn. Ik kijk dan weer naar de actuele beelden en zie dan de wagen wat verderop nog stilstaan. De twee mannen, die al eerder zijn uitgestapt, stappen weer terug in de auto en rijden dan weg.
Ik bekijk dan even de andere camerabeelden, maar die laten niet bijster veel zien. Maar opeens zie ik, dat ze ook achter de loods zijn geweest, de camera kon ze daar nog net waarnemen. Dat kan geen zuivere koffie zijn, dus ik bel met de inspecteur, waarmee ik ook contact had, toen ze een poging hebben gedaan in te breken in de loods.
‘Hallo mijnheer Vliegers. Wat kan ik voor u doen?’
‘Hallo inspecteur. Ik hoorde toevallig net van mijn vriend Kurt, dat hij tijdelijk moest onderduiken. Hij vertelde me, dat die bende toch niet helemaal is opgerold?’
‘Dat klopt. Maar u hoeft zich geen zorgen te maken, mijnheer Vliegers. Ze zoeken waarschijnlijk alleen Kurt, omdat die de meesten erbij heeft gelapt.’
‘Dat kunt u wel zeggen, maar ik had zojuist 3 ongure types bij mij aan de poort staan. Ze konden er niet in, ik heb sinds kort een stevig hek om mijn huis. Ze kwamen met een zwarte BMW 5-serie aanrijden, en daar stapten iets voor het huis twee mannen uit. Die liepen om mijn terrein, schijnbaar om te kijken of ze binnen konden. De andere belde gewoon aan en probeerde me een lulpraatje aan me op te hangen. Ik vertrouw het niet, en ik heb zo’n vermoeden, dat het misschien wel een paar leden van die bende zou kunnen zijn.’
‘O, dat is inderdaad niet zo fraai. U heeft de beelden op uw beveiligingscamera’s staan?’
‘Ja, moet ik u weer een kopie toesturen, net als de vorige keer?’
‘Dat zou erg fijn zijn. Was het kenteken goed leesbaar?’
‘Ja, geen probleem. Maar het was een oudere BMW, en als het die bende is, zullen de kentekenplaten wel niet kloppen.’
‘Dat zou inderdaad kunnen, maar dan hebben we in ieder geval wel een houvast in wat we zoeken. Bedankt voor uw opmerkzaamheid. En wellicht is het een tip voor de aanhouding van de ontbrekende leden van die bende.’
‘Ik mag het hopen. Ik ben dat nu onderhand wel een beetje zat.’
‘Dat kan ik me voorstellen. In ieder geval bedankt voor uw telefoontje.’
Ik hang op en zet de beelden op een usb-stick. Ik pak mijn auto en breng daarmee de USB-stick naar het politiebureau. En daarna ga ik weer naar huis. Onderweg kom ik de zwarte BMW weer tegen, dat begint nu wel op te vallen. Maar het geluk is met me, want al snel kom ik een politieauto tegen, net als de BMW me met hoge snelheid wil inhalen. De zwaailichten gaan aan, en de politieauto start de achtervolging van de BMW, die nu plankgas geeft. Maar de politieauto hoeft niet lang te achtervolgen. Een foute manoeuvre van de BMW zorgt ervoor, dat de wagen uitbreekt en dwars op een vluchtheuvel in het midden van de weg terecht komt, dwars tegen een lantaarnpaal. Het zorgt ervoor, dat de bestuurder er niet uit kan, en dat maakt het voor de politieagenten een gemakkelijke klus om de drie inzittende uit de wagen te halen. Ik rijd dan voorbij en krijg er niet heel veel meer van het verdere vervolg mee.