Ze kon soms wat ijzig overkomen. Met licht getuite lippen en harde ogen keek ze dan rond als een adelaar op zoek naar haar prooi; wat die prooi ook mocht wezen. Er waren er maar weinig die haar de tijd zouden geven, en verder zouden kijken dan die eerste indruk die snel gemaakt kon worden. Ik aanvankelijk ook niet. Jongens kwijlden om haar, meisjes waren jaloers. Toch maakte ze deel uit van onze studiegroep, al bevond ze zich vaak wel in de periferie. Amanda was haar naam, en samen met mij, Bernard – vaker Bern of Bernie genoemd, de enige jongen in de groep – en nog wat andere meiden, probeerden we ons te handhaven op het MBO als ‘’studiegroep’’. En dat ging aardig. We zaten al in het tweede jaar. School was ook niet zozeer het probleem. Voor mij niet in ieder geval. Het waren meiden zoals Amanda die het mij moeilijk maakten. Binnen en buiten school.
-
In het begin was het erg leuk. Tegen vrienden kon ik zeggen dat ik een opleiding volgde met veel meiden in de klas en dat ik als jongen zwaar in de minderheid was. Dat leek ze wel wat. Ik vond dat ook erg spannend. Ik volgde de opleiding onderwijsassistent, dus was het te verwachten, al deed ik het niet om die reden. De kans op een baan was vrij groot, en de stap naar het HBO lag dan ook voor het grijpen. Dat was eigenlijk de voornaamste reden. En ik leerde mensen graag iets bij. Het leek mij logisch dat ik dit nu ging doen. En toen ik mijn klas leerde kennen, en ondervond dat de meesten toch wel van die ondernemende, opgetogen en spontane meisjes waren, zag ik het helemaal zitten. Dit kon eindelijk het moment worden dat ik zelf ook echt een meisje wist te strikken. Want dat was me tot dusver nog niet gelukt, al schepte ik er vaak over op. Maar wie hield ik voor de gek? Alleen m’n ‘vrienden’… Na een jaar was het me namelijk nog steeds niet gelukt…
-
Nu, aan het begin van het tweede jaar, werd ik voor een opdracht gekoppeld aan deze Amanda. Vorig jaar vormde zich als snel een hecht vriendengroepje met mij, en wat andere meiden. Gek genoeg klikte het niet zo snel met die paar jongens uit m’n klas. Ik was verliefd geraakt op een meisje en door mezelf gewoon wat te laten zien, trokken we al snel op, al zag ze me niet als meer dan gewoon een vriend, of zelfs maar een klasgenoot. Kamila was haar naam en met haar vuurrode lokken, heugelijke glimlach en haar mooie lichaam wist ze me het grootste deel van het jaar goed bezig te houden. Niet dat ik meer durfde dan stiekem over haar te denken, te dromen en te fantaseren. Ze was heus niet de enige in de klas waar ik op was gevallen. Ik was vrij wanhopig ondertussen en hield m’n opties open. In gedachten dan, want daar had ik opties. En Amanda was ook een van die meiden, al was ze geen meisje meer. We hadden er een paar tussen zitten die er niet helemaal tussen pasten. Sommige zag je gewoon niet voor de klas staan en kinderen wat leren, en anderen pasten er qua uiterlijk niet helemaal tussen. Zo was Amanda eigenlijk ook. Die kwam niet bepaald lief of verzorgend over, en was eigenlijk ook te knap voor dit werk. Wellicht een criteria die er niet echt toe deed, maar ik kon dat maar moeilijk los van elkaar zien. Ze was ook al een stukje ouder; voorbij de dertig, namelijk. Deze blondine sprak dan ook volledig tot mijn verbeelding waarin ik nog maar een jonge jongen was, en zij de oudere schoonheid in mijn leven. Al was haar rol zeer klein tot nu toe.
-
IJzig dus. Streng is misschien beter verwoord. Ze was wat arrogant. In mijn ogen had ze daar ook alle reden toe. Daar maak ik nu geen geheim van, maar in het echte leven wel. Een heel groot geheim zelfs. Ik vond al die meiden eigenlijk wel leuk. Maar dat was makkelijk, want ik maakte toch geen kans bij wie dan ook. Dat wist ik eigenlijk al bij voorbaat, kon ik ook prima mee leven, maar de laatste tijd toch iets minder. Ik was nu twintig en had zelfs nog nooit een meisje gekust. Met het zelfvertrouwen waarmee ik kon opscheppen aan het begin van de opleiding, kon ik nu niet meer geloofwaardig overkomen. Gelukkig zag ik m’n vrienden niet zo vaak meer en hoefde ik ook niet te liegen. Ik had nu nieuwe vrienden – vriendinnen. Al wilde ik nog zo graag dat ze meer waren dan dat. En nee, ik had zeker niet het idee dat deze strenge, verder onbereikbare Amanda daar nu opeen verandering in zou brengen, maar ik vond het wel spannend dat we samen aan het huiswerk moesten. Zo hoefde ik een keer niet m’n best te doen bij de net zo onbereikbare ‘redhead’ waar m’n hart eigenlijk naar verlangde.
-
Ik was in haar ogen waarschijnlijk nog maar een ventje. Ze was dertien jaar ouder. Al vond ik haar er eerder uitzien als iemand van… een jaar of 27. Daar deed ze ook wel haar best voor, geloof ik. Zover ik wat van haar weet, en veel is het niet, woonde ze alleen, had ze een hondje – genaamd Teckie – en bracht ze graag haar vrije tijd door in de sportschool. Dit allemaal van haar Instagramaccount… Ze was misschien te oud om een ‘hashtag-fit-girl’ te zijn, maar op het eerste gezicht is dat wel wat je ziet. En begrijpelijk dat ik als jonge jongen dat zeer aangenaam vond.
-
Maar ook tegen mij deed ze erg afstandelijk, voor en tijdens de opdracht. Ik had altijd al het idee dat ze mij, en de rest, te min voor haar vond. Ik vond dat jammer. Soms zag ik haar lachen. Als ze aan het bellen was, bijvoorbeeld, met mensen die hier niet op school zaten – nam ik aan – en dan kon ze best sympathiek overkomen. Dat waren spaarzame momenten. Ik vroeg me vaak af wie ze echt was en wat er door haar heen ging. Ze maakte vooral een mysterieuze indruk. Ze kon er soms bijlopen als een model, inclusief kapsones. Maar aan charmes ontbrak het haar totaal. En toch bleef ze bij ons, en kon ze ook wel meedoen. Vaak omdat het moest, maar misschien niet altijd. Ze zuchtte meteen verveeld toen ze hoorde dat ze aan mij gekoppeld was. Heel de klas kon dat horen. Zoiets verwacht je niet van iemand op die leeftijd. En was ik dan zo vervelend om tijd mee door te brengen? Dit begon eigenlijk meteen al slecht.
-
We spraken eerst een paar keer op school af. Tussen de lessen door en ook na schooltijd. Ik studeerde en woonde in Dordrecht, en een erg grote school was dit niet. Toch vonden we hier niet echt onze rust. We moesten een presentatie voorbereiden over het geven van presentaties door de kinderen uit de klas. Vaag, vond ik. Het schriftelijke gedeelte bleek zo gedaan te zijn, maar het oefenen van het presenteren was een ander verhaal. Ik wist dat ik niet heel sterk was in presenteren. Ik had het afgelopen jaar wel een hoop geleerd al, maar het had niet veel gescheeld; of om die reden was ik gestopt… Maar het bleek, en dit was me nooit opgevallen, dat Amanda het ook niet echt heel fijn vond om zichzelf op deze manier bloot te geven. En dat voor iemand die er toch niet bepaald voor schuwde om op een andere manier vol in de schijnwerpers te staan. Ik volgde haar graag op Insta; ik had veel foto’s gezien van haar in strakke outfits of bikini’s. Ik had geen idee dat zij nog zoiets kende als schaamte. Niet dat ze zich moest schamen voor die foto’s! Ze kon het heel goed hebben. Bijna te goed, zelfs. Zoiets verwacht je niet voor een basisschoolklas. Misschien juist daarom wel.
-
Zo ontdekte ik toch wat tegenstrijdigheden. Dat vond ik wel interessant. Ze kon wat hebben van een blonde bimbo, maar onder dat veel te belangrijke oppervlakte schuilde toch iets heel anders. Dat vond ik heel erg interessant. Het maakte me nieuwsgierig en ik kreeg meteen al een ander beeld van haar, al leek haar beeld van mij niet te veranderen. Ik was vaak stil, ook als ik met haar aan die opdracht zat. Ik was wie ik leek te zijn. Vrij lang, maar stelde me altijd klein op. Een beetje bangig voor alles en iedereen. Onzeker is misschien een beter woord. En soms wist ik wel dat dat helemaal niet hoefde, maar wat ik zo graag wilde, leek mij maar niet te lukken. En ik dacht dan ook dat daar de bron van mijn onzekerheid lag. Als het niet eens lukte om een meisje mij leuk te laten vinden, wat stelde ik dan voor? Ik wist dat in die woorden nauwelijks een waarheid lag, maar zo ervoer ik dat nu eenmaal. Ik kon er voor m’n gevoel niets aan doen. Ik had daar iemand voor nodig. Iemand zoals Amanda, bijvoorbeeld. Als zij nou eens zou zeggen dat ik wel leuk ben. Of gewoon aardig. Of zomaar iets positiefs; wie weet, ga ik dan ook in mezelf geloven.
-
Ik wil niet dat dit vooral over mij gaat, over hoe zielig ik mezelf soms vind, wat ik ook niet deed. Niet meer. Ik wilde mijn leven zo niet leiden. Dit moest juist een jaar worden waarin ik meer voor mezelf zou opkomen, ik meer van mezelf zou laten zien. En natuurlijk hoopte ik dan op meer dan wat studie-‘dates’ met iemand als een Amanda, maar dit was wel de kans om wat nieuws te proberen. Amanda interesseerde zich toch in niemand anders dan haarzelf. Als ik al maar een keertje zou zeggen dat ik haar mooi vind, wat ik nog nooit eerder tegen een meisje gezegd had, kon ik op z’n minst van haar reactie leren. In hoeverre ze dan in afgunst naar me zou kijken, zou wellicht een indicatie geven van hoe andere zouden reageren. Ik kon het ten minste proberen…
-
Ze gaf me niet heel veel kansen. Een paar keer zei ze zelfs op het laatste moment af en liet ze me zitten. Totdat de opdracht wel heel dichtbij kwam en we wel moesten. Het kwam er niet van, ik wilde ook niet echt meer, en dus bood ze aan in het weekend af te spreken. Buiten school dus. Sterker nog, ze vroeg me dan maar bij haar langs te komen zodat we nog een laatste keer konden oefenen. Bang als dat ik was, twijfelde ik eerst vooral, maar ook ik had een goed cijfer nodig, dus ging ik akkoord en deed ik alsof er niets aan de hand was. En zo stond ik zomaar voor haar deur op een nog warme nazomermiddag op de zaterdag. En echt niet omdat ze mij hier zo graag wilde hebben. Ik had eerst voorgesteld in de stad ergens af te spreken – het park of zo – maar ze vond het te veel moeite. Liever lui dan moe, komt haar misschien ook wel toe.
-
Toen ik aanbelde, hoorde ik een hondje keffen. Het had me niet verbaast als ze een chihuahua zou hebben. Dat was het niet, maar het leek er wel op. Ik keek eerst de hond aan toen ze opendeed. Die blafte meteen in m’n gezicht. Daarna zag ik haar pas, en zowaar met een glimlach. Ze vond het grappig om te doen alsof de hond open deed… Ik wist niet wat ik meemaakte. Daarna liet ze het hondje snel weer los en liet ze me maar binnen; zo keek ze erbij. En ik wist weer met wie ik te maken had. Ik volgde haar en kon m’n ogen eigenlijk niet van haar afhouden.
-
Amanda was ontzettend knap. Ik wilde niet zeggen dat ze al oud was, maar voor iemand van mijn leeftijd, was ze dat wel. Misschien denk ik er over dertien jaar zelf anders over. Ze droeg lichte jeans en een simpel wit shirtje wat in haar broek verdween. Alleen rond haar borst zat het een beetje strak, waar ook in grote rode letter het woord ‘’oui’’ was afgedrukt, wie weet waarom. Blote voeten in sandalen met hakjes verraadde het warme weer. Verder had ze best een mooi huis en ook vrij groot. Een rijtjeshuis. En dat voor haar alleen. De meeste studenten, net zoals ik, hadden al moeite rond te komen voor een kamertje niet veel groter dan een zolder, als we al niet gewoon thuis woonden. Amanda had al een heel leven achter de rug, zou je kunnen zeggen. En geld had ze al verdiend voordat ze deze carrièreswitch maakte. Maar ik wist nog van niets. Al wist ik al genoeg.
-
Ze had heel lang, licht blond haar. Het golfde mee met elke stap die ze maakte en het oogde zijdezacht en glansde schitterend in het licht van de zon. Ik was haar naar buiten gevolgd en op de patio namen we plaats met onze ‘spreekbeurt’ voor ons. Ik had moeite m’n aandacht erbij te houden.
,,Dus dan zeg jij… uh, jouw stukje. En dan kom ik er gelijk achteraan, of eerst dat filmpje?’’ vroeg ze me voorover gebogen met een hand voor haar hoofd, nadat we al wat hadden zitten brainstormen. Ze worstelde met het idee. Ik hoorde haar echter niet, of in ieder geval te laat, en dus keek ze me niet veel later boos aan, omdat ik wat dromerig voor me uit zat te gapen. ,,Doe nou eens je best!’’ zei ze me daarop direct.
,,Sorry.’’ kon ik dan alleen zeggen, maar vond het oneerlijk van haar. Ik had alles uitgetypt en het meeste opgezocht ook. Eigenlijk was het bijna allemaal mijn werk wat zij moest gaan presenteren. Daar baalde ik wel van. Ook had ze me niet eens wat te drinken aangeboden, of ook maar gevraagd hoe het ging of iets dergelijks. Ze was kil en wilde het gewoon achter de rug hebben. Alles wees erop dat ik niet gewenst was en dat dit maar van korte duur moest wezen. Jammer.
-
,,Ja, kunnen wel een filmpje doen. Die met dat liedje, of zo. Als je dat fijn vind?’’ Ik had haar wel gehoord. Ze zuchtte meteen weer zo ergerlijk dat mij de moed al flink in de schoenen begon te zinken.
,,Ik wil dit gewoon niet.’’ liet ze zich toen uit. Dat wist ik al, maar dit was voor het eerst dat ze het zo zei. En dat het weekend voor de maandag dat we moesten.
,,Vorig jaar heb je toch ook presentaties gegeven. Waarom doe je eigenlijk zo moeilijk?’’ vroeg ik haar, toch ook lichtelijk geïrriteerd. En ik merkte de ergernis in m’n eigen stem op, dus zij ook. Ze keek me dan ook boos aan en nam dit niet in dank af.
,,Jeetje, waar bemoei je je eigenlijk mee?’’ liet ze gelijk uit. Ik keek maar weg. Ze bleef me boos aankijken, fel zelfs. Daar was dat ijzige weer. Even had ik gedacht welkom te zijn, maar niet echt dus.
-
,,Wilde alleen maar aardig zijn. Vorig jaar lukte het toch ook, wilde ik zeggen.’’ Ze schudde met haar hoofd.
,,Anders ga je maar weer. Ik kom gewoon niet en dan kunnen ze jou ook niets kwalijk nemen.’’ leek haar de oplossing. Goed bedoeld misschien, maar zo kwam het zeker niet over, eerder makkelijk; zelfs kinderachtig.
,,Ik heb een goed cijfer nodig. Zo veel is het niet. We doen gewoon een filmpje na mij, dan jouw stukje, en dan stellen we wat vragen aan de groep. We kunnen de rest toch vragen mee te doen? Dan is het zo voorbij.’’ probeerde ik nog een laatste keer, wetende dat onze klas haar misschien niet zozeer wilde helpen, maar mij wel. En zowaar keek ze me even een keer niet zo ijzig aan.
-
En ze had ook van een muis een olifant gemaakt. We oefenden nog heel even ons stukje en toen stond ik zo weer op straat. Ik hoefde gelukkig maar de halve stad door te fietsen… Maar de volgende dag deden we ons ding, eigenlijk precies zoals ik het had voorgesteld, en kregen we er een mooi cijfer voor. Zenuwachtig dat we van te voren waren… en achteraf net zo opgelucht. En ze stond gewoon te shinen voor de klas alsof er niets aan de hand was. Dus was er ook niets aan de hand. Na de presentatie ging ze zitten, en ik ook. Geen contact verder, geen bedankje, geen gefeliciteerd, of wat dan ook. En ik vond haar dan ook meer dan terecht een kutwijf. Ik was blij met m’n cijfer en toch hield ik er een slecht gevoel aan over. Ik had spijt haar aan een beter cijfer geholpen te hebben. Niet dat ik er wat voor terug wilde, maar zelfs niets vriendschappelijks? Het was echt te ondankbaar voor woorden.
-
Zeker toen er twee weken later een nieuwe opdracht op de planning stond. Hiervoor mochten we zelf partners kiezen, en had opeens een berichtje van Amanda gekregen. Ze vond het wel makkelijk dat met name de inhoud zo goed was bevallen de vorige keer, en dat ik daar voor kon zorgen. Ik reageerde niet en zocht ijverig naar een ander. Maar ik was vrij laat. Dan liever alleen, was het niet dat we moesten doorgeven met wie we dit gingen doen. Stond ze opeens naast me aan het einde van de les. De eerste keer dat ze wat van zich had later horen…
-
,,Heb je het gelezen?’’ vroeg ze dan alleen, maar wachtte een tekstueel antwoord dus niet af.
,,Ik heb al iemand.’’ zei ik alleen, maar te nerveus. Ze trapte er ook niet in.
,,Wie dan?’’ Ik wist niemand zo snel te verzinnen. ,,Jezus, als je niet wilt, kan je dat toch zeggen.’’ was ze daarna gelijk beledigd. Nu had ik het opeens gedaan.
,,Nee, gek, he?’’ vroeg ik haar zacht maar nijdig toen ze me zomaar de rug toekeerde. Ze schrok. Niemand anders hoorde mij gelukkig. Ik wilde haar ook niet neerzetten als ondankbaar voor de hele groep. ,,Ik heb bijna al het werk gedaan, en het deed je volgens mij zelfs zeer om me maar aan te kijken, zo erg haat je me; zo doe je. En dan nu weer samenwerken? Nee, liever niet, nee.’’ dacht ik voor mezelf op te komen, maar klonk eerder als een mietje. Ze siste er dan ook om en deed het af als niet waar.
,,Je moet niet denken dat je zo geweldig bent. Je stotterde zowat voor de klas. Als je mij niet had, had je een onvoldoende gehaald.’’ durfde ze zelfs te beweren, en ik begon bijna aan mezelf te twijfelen. Ik hoefde dit niet te pikken.
,,Doei.’’ zei ik kort en wilde haar voorbij lopen waarop de leerkracht me terugriep om aan te geven of wij nu wel of niet een groepje zouden vormen. Daar kam diezelfde leerkracht meteen op terug toen hij zag dat wij de enige waren zonder partner. Nu was ik het die hardop zuchtte.
-
Nu was de sfeer nog veel slechter, maar weer deed ik het meeste werk, zagen we elkaar nauwelijks en werd er al haast niet gesproken. Wel leek ze nu door te hebben dat ik inderdaad bijna alles deed, en tegen het einde van de periode die voor deze opdracht stond, krabbelde ze toch een beetje terug.
,,Moet ik niet ook wat doen?’’ kwam ze zelfs mee aan. Maar alles was al gedaan. En deze keer hoefde er niet gepresenteerd te worden en leverde we keurig op tijd alles in. Een dikke voldoende natuurlijk. Nu was ik het die haar geen blik gunde nadat ons cijfer bekend werd. We hadden zelfs het hoogste cijfer van de klas. Ik dan. Zij had me gewoon gebruikt. De volgende keer ben ik haar voor.
-
,,Hey, kom we gaan het vieren.’’ Ze trok me aan m’n arm toen ik het lokaal uitliep. Ze deed net alsof ze aardig kon doen. Ze lachte wel naar me. Dit kwam natuurlijk als een complete verrassing. Al was haar gedrag de laatste tijd wel iets veranderd. Maar dan nog ging dit gelijk wel heel ver voor haar doen.
,,Nee, waarom?’’ vroeg ik haar simpel, nog gepikeerd. Het enthousiasme waarmee ze begon, veranderde meteen in een vorm van nederigheid.
,,Omdat ik misschien ook iets goed te maken heb.’’ zei ze aarzelend na er even over nagedacht te hebben. Dit viel mee.
,,Nee, hoor. Je kan niet iedereen aardig vinden. Dat hoeft ook niet.’’ ging ik er relativerend tegenin, niet boos verder. Ik kon niet goed boos zijn, dus ook niet lang.
,,Misschien… Maar het is eerder omdat je misschien wel gelijk had met wie wat deed en dat jij vooral alles deed…’’ ging ze op dezelfde schuldbewuste weg door. ,,En ik vind je heus wel aardig.’’ kwam er snel achteraan.
,,Dat heb je niet laten merken.’’ zei ik alleen. Maar het was goed. ,,Okay, wat wilde je gaan doen dan?’’ En zo stelde ze voor een terrasje te pakken. Met z’n tweeën. En plots kwam dan weer dat geankerde gevoel terug, die verlamming die ik zo goed wist te herkennen, elke keer dat ik alleen wat kon gaan doen met een mooi meisje – waar ik niet boos op was. Zelfs nu weer met Amanda.
-
Ze betrapte me ook op die nervositeit die ze toch wel opvallend vond en ze leek het ook niet echt te kunnen waarderen. Pas toen we al in de stad waren en op een terrasje aan het ‘Groothoofd’ zaten – daar waar de drie rivieren samen komen – leek ze het op te merken en er op haar manier mee om te gaan. Ze moedigde me aan te nemen wat ik wilde; zij betaalde wel. Zij had immers wat goed te maken. Echter was ik vrij saai, en koos zij maar iets voor me, en zat ik met een lekker verfrissend witbiertje voor m’n neus. Niets mis mee, smaak had ze wel. Maar losser werd ik er niet van.
-
Het was nog steeds hartstikke warm. Het was wel een hele ervaring om met haar door de stad te lopen. Zo’n beetje elke man keek haar wel na. Ze zag er ook fenomenaal uit. Ze had een grote zonnebril op en ze had vast door hoeveel bekijks ze wel niet trok. En als iemand dan wat naar haar opmerkte – al dan wel direct of indirect – wat nooit grensoverschrijdend was, verscheen er een gigantische glimlach op haar gezicht. En dan liep ik daar naast; op den duur maar achter. Ik kende m’n plekkie wel en volgde haar gewoon. Ook niet vervelend om achter haar te lopen, loerende naar haar strakke jeans en wiegende heupen. Wat een vrouw…
-
,,Dus is het weer goed?’’ vroeg ze al na een halfuurtje. Ze had me even iets gevraagd maar omdat ik ook niet echt antwoordde of iets terugvroeg, leunde ze maar wat naar achteren met haar gezicht in de zon. Ze deed haar best, maar tegen de verkeerde persoon. Ik zat er stil naast; kon het haast niet geloven. Ik zat hier helemaal verkeerd. Ik zag andere jongens kijken en wensen dat ze mij waren. Maar ik kon hier dus niets mee. Het was haast zonde van de mogelijkheid die mij geboden werd. En al die tijd had ik maar gewoon stiekem naar haar zitten kijken en nam ik af en toe een slokje. En ze vroeg me dit toen het glas leeg was.
,,Tuurlijk.’’ zei ik maar goed bedoeld.
,,Mooi, ik ga even betalen en ga dan weer naar huis, hoor.’’ het was immers een doordeweekse dag. Maar het kwam toch vooral over alsof haar plicht voltooid had.
-
Onderweg naar binnen werd ze geroepen door een goed geklede maar gladde man van haar leeftijd die haar herkende. Ze reageerde meteen enthousiast en wijzigde haar koers naar zijn tafel waar hij met twee andere mannen aan de wijn zat. Ik keek om en zag haar meteen lachen. Haar ogen fonkelden zelfs. Iets wat mij geen één keer was gelukt in dit halfuurtje. En tot mijn verbazing kreeg ze wat te drinken aangeboden en nam ze dat ook zo maar aan. Ik bestond niet meer. Totdat het meisje die ons bediend had, kwam vragen of ik nog wat wilde.
,,Ja, de rekening alsjeblieft.’’ bleef ik beleefd. Maar ik kookte van binnen. Ik was gewoon naïef. Onopvallend als dat ik was, kon ik ook wegsluipen zonder dat ze het zou zien. En de volgende dag kwam ze het dan wèèr goedmaken, of poogde ze dat in ieder geval. Ik vond het wel best.
-
,,Luister: het is prima.’’ zei ik haar. ,,Je hoeft niet je best te doen. Het is ook niet oprecht. En dat geeft ook niet. We hoeven geen vrienden te zijn. We hebben een mooi cijfer gehaald, ik dus ook, dus mij hoor je niet klagen.’’ relativeerde ik maar, dat waar ik het beste in was. Ze leek wat verrast door m’n reactie, maar leek zich er ook snel bij neer te leggen.
,,Je hebt misschien wel gelijk.’’ gaf ze dan ook toe. ,,Wel jammer. Ik vind je best aardig, hoor. En het is altijd goed om gezien te worden met een jonge jongen.’’ knipoogde ze toen plots flauw. Wat was dit nou weer; geflirt? Het leek wel als ik me kil en afstandelijk opstelde, zij juist afkoelde. En als zij dan zo deed, werd ik weer wat ongelukkiger in m’n woordkeuze en kropen de zenuwen alweer snel door m’n lijf.
,,Je lijkt me ook aardig. Denk ik, althans. Ik denk dat je wel aardig kan zijn, al kost het je misschien moeite. Maar doe het dan gewoon niet. We zijn gewoon klasgenoten, niet meer en niet minder.’’ bleef ik nuchter en bedoelde ik goed. Ze keek me hierna wat wrang aan. Nee, het was een allerminst compliment. Ik bedoelde vast wat anders…
,,Okay…’’ kon ze dan ook alleen zeggen en we leken elk ons eigen leven weer te gaan leven. Misschien maar beter ook.
-
,,Maar ik voel me wel echt heel slecht. Zeker omdat je ook nog betaald heb, terwijl ik zou trakteren…’’ bleef ze, en zei ze weer vol schuldbewustzijn en trok er een heel moeilijk gezicht bij.
,,Tja…’’ kon ik alleen zeggen. Ik geloofde haar bijna.
,,Nee, dat is niet leuk. Echt niet aardig van me. Ik wilde het goed maken, dat meende ik, echt waar. Dus laat het me dan gewoon goed maken. Is er niet wat anders wat ik kan doen?’’ stelde ze toen gevaarlijk, met grote blauwe ogen die haast veelbelovend naar me opkeken, armen voor haar lichaam die haar borsten, net iets te verleidelijk samendrukten en mijn jongensfantasie die altijd in staat was om het binnen een seconde over te nemen van de realiteit. Nu was ik zeker niet de persoon die van deze situatie gebruik wist te maken. Zo’n mooie en knappe blondine die je vraagt wat ze kan doen om het goed te maken... Tja, wat kon ze nou nog doen om het goed te maken… Om haar innerlijk ging het me natuurlijk al helemaal niet meer…
-
Maar ja, die jongen was ik dus niet. Maar er viel een stilte waarin ik wel dacht die jongen te kunnen of te willen zijn. En zo heb ik wellicht ook naar haar gekeken.
,,Nee, ieuw, niet dat!’’ zei ze namelijk uit het niets en keek me nu alles behalve lief aan.
,,Wat? Nee! Natuurlijk niet.’’ zei ik snel. ,,Jeetje, ik zou niet eens weten hoe, laat staan wat.’’ gooide ik er meteen uit. Ze keek me nog even eigenaardig aan en liet het toen rusten.
,,Nee, zo ben je denk ik ook niet.’’ gaf ze me gelijk. Toch bleef het stil en bleef ze me wat vervreemd aankijken.
-
,,Hoe bedoel je eigenlijk: ‘’je zou niet weten hoe’’?’’ vroeg ze me daarna. En ze kreeg een geniepige grijns op haar gezicht. Dit was wel echt iets voor een bitchy type zoals zij, natuurlijk. ,,Heb je nog nooit…’’ vroeg ze me daarna. Ik viel stil, en werd knalrood. Dat was al genoeg antwoord voor haar om te weten. Ze schoot daarna in de lach. Ze was echt heel gemeen. ,,Nou je het zegt. Wel logisch.’’
,,Is dit nou jouw manier van goedmaken?’’ vroeg ik haar boos en wilde weglopen. We waren op school; ik wilde het er al niet over hebben maar zeker hier niet. Ik schaamde me dan ook kapot. Ja, twintig en nog maagd. Dat hou je liever voor je.
-
,,Okay, rustig maar. Is toch niet zo erg. Je bent nog jong.’’ zei ze me, maar klonk niet geloofwaardig. ,,Ik was er eerder bij, maar dat zegt niets.’’ Ik wilde het niet eens horen. ,,Maar dat wil je dus.’’ ging ze gewoon verder. ,,Dat ik je daarmee help?’’ en ze schoot alweer in de lach.
,,Nee, dat heb ik toch nooit gezegd!’’ viel ik meteen weer uit.
,,Nee, maar zo keek je wel. En niet alleen vandaag, of wel?’’ Ze kon die grijns maar niet van haar gezicht halen en ze vond het blijkbaar nog altijd heel erg vermakelijk. ,,Ik ga je daar ook echt niet mee helpen. Dacht eerlijk gezegd dat je die rooie leuk vond.’’ Ze wist dondersgoed haar naam, al verbaasde ze me wel dat ze dat doorhad. ,,Iedereen weet dat, volgens mij.’’ Behalve die ‘’rooie’’.
,,Kamila? Nee, hoor.’’ zei ik dan flauwtjes. Ik had geen beste dag en kwam alles behalve geloofwaardig over.
,,Maakt mij niet uit. Maar ik denk niet dat je kans maakt bij haar.’’ ging ze nog altijd lekker direct – dus gemeen – door. Ik dacht ook niet dat ik een kans maakte. Maar dat maakte ik bij niemand!
-
,,Als ik je nou help. Met haar. Ik ken haar niet zo goed, maar kan me voorstellen dat ze je zo niet leuk vind. Gaan we een keer shoppen, of zo. Zodat je er wat beter uitziet.’’ Met alles wat ze zei, voelde ik me alleen maar slechter. Alsof het beeld van mezelf nog niet slecht genoeg was… En zo keek ik haar ook aan; alles behalve dankbaar. ,,Nee, ik meen het. Ik betaal nu wel dan. Je kleding. Gewoon een outfit, kappertje misschien en dat baardje moet ook weg.’’ zei ze me dan al. ,,Deal? Ik weet zeker dat er meer in je zit en wie weet vind ze dat wel leuk.’’ Dit klonk toch enigszins positief en dus ook hoopgevend. Kansen bij Amanda had ik zelf ook niet gezien. Kamila is van mijn leeftijd, en ik vond haar eigenlijk al het langst leuk. Ik wilde heel graag. Echt heel graag. Dus ging ik ook akkoord. En Amanda begon mij als een projectje te zien. Alsof ik huiswerk was, maar dan wel iets wat ze leuk vond om te doen.
-
En dit keer hield ze haar woord. Het weekend erop vroeg ze me of ik het nog zag zitten. Eigenlijk niet. Maar ik had mezelf al eerder beloofd er voor te willen gaan dit jaar, en hier werd me toch iets aangeboden wat ik dan misschien beter maar kon aannemen. Ik kon altijd nog zeggen dat ik het niets vond. Ik fietste naar haar toe, op haar uitnodiging en ze zei me al wat klaar te hebben liggen. Ik vond het best wel eng, maar toch ook wel een beetje leuk. Ik vond het wel spannend dat ze toch op een manier interesse in me had getoond en dacht dat er meer inzat. Ik hoopte het.
-
M’n baardje, als je het zo kon noemen…
,,Dat kan echt niet Ber.’’ had ze gezegd. Ze had me boven haar badkamer laten zien en er lagen scheerspullen klaar. Een roze scheermesje en wat schuim. Ik had dit wel eens gedaan, maar meestal pakte ik de tondeuse als ik bij m’n ouders was en maakte ik het gewoon kort. Dus wat aarzelend keek ik naar dit alles terwijl zij me achterliet. Niet veel later kwam ze even kijken hoe het ging en zag ze dat ik al moeite had met het schuim.
,,Sorry, ik weet niet zo goed…’’ gaf ik gegeneerd toe.
,,Oh, kom hier. Laat mij maar.’’ zei ze meteen assertief. Zo had ik haar nog nooit meegemaakt en ik begon het steeds leuker te vinden. Haar dus ook. Maar op deze manier was ze ook een stuk leuker.
-
Ze had dezelfde outfit aan als die eerste keer dat ik hier was. Ik hoorde haar steeds heel zwoel ‘oui’ zeggen, als ik het op haar borst zag staan. In m’n hoofd natuurlijk. Dat bracht een andere dimensie met zich mee waar ze prima in thuis paste. Natuurlijk had ik wel eens over haar gefantaseerd. Maar dat deed ik de laatste tijd steeds levendiger.
-
Ze bond haar lange blonde haren snel in een staart, nam het scheermesje van me over nadat ze m’n wangen had ingesmeerd met scheerschuim. Deze keer ontging het haar dat ik dit ervaarde als iets spannends. Ik had geslikt en keek nerveus toe naar hoe zij gebiologeerd het schuim verspreidde zodat overal even veel zat. Ze moest op haar tenen staan, zo nu en dan, en via de spiegel volgde ik elke beweging van haar slanke, volwassen lichaam. Dit was echt een vrouw, dacht ik nog. En alhoewel ze haast moederlijk te werk ging, kreeg ik toch hele andere ideeën bij dit alles. Ze kon vast een lieve vrouw zijn voor een man, dacht ik nog. Alleen was ze alleen. Met gevoel en rust scheerde ze m’n wangen, kin en hals helemaal glad. Ik had een donker baartje wat vrij dik was. Meteen een ander gezicht dus. Ze vroeg me het overige schuim af te spoelen en daarna keken we allebei tevreden naar mijn spiegelbeeld.
-
,,Zo zie je er al heel anders uit. Ze haalde haar hand even langs m’n wangen en pakte me ook even bij de kin beet terwijl ze voor me ging staan en keek langs de lijnen van m’n kaken, zo in m’n ogen. ,,Hmm…’’ hoorde ik haar alleen. Daarna keek ze naar m’n haar. ,,Dat komt een andere keer wel. Zo kan je het wel hebben; dat lange.’’ Lang haar had ik niet, maar eerder lang dan kort, zal ik maar zeggen. En op zich voelde ik me al een stukje zelfverzekerder. Ik ging haast geloven dat ze me echt zover kon krijgen dat ik dacht een kans te maken bij die Kamila. Al wilde ik steeds liever een kans bij haar.
-
Daarna nam ze me mee naar haar slaapkamer. Dat was pas spannend. Maar ik was nog altijd meer een voorwerp dan een persoon voor haar op dit moment. Er lagen wat kleren op haar bed, een groot tweepersoonsbed. Haar kamer was verder netjes en strak. Vrij leeg zelfs. Het gaf me geen duidelijker beeld van wie ze nu precies was. Eigenlijk had ik totaal geen idee wie mij nu aan het helpen was.
,,Mijn broer heeft ongeveer hetzelfde postuur als jij, denk ik, dus ik heb wat van hem geleend. Even voor het idee. Dan weten we wat je kan hebben.’’ legde ze uit. ,,Roep maar als je het aan hebt. Het zijn drie setjes.’’ legde ze nog uit en liet me toen. Ik kleedde me uit, vond het nog altijd spannend, en merkte dat ook rond m’n kruis. Ik was een beetje opgewonden geraakt… Toch trok ik snel het eerste ‘setje’ aan wat bestond uit een effen zwart overhemd en een donkerblauwe spijkerbroek. Ik vond het wel wat hebben en keek al vlug voor de staande spiegel in haar kamer voordat ik haar riep. Zelf leek ze ook verbaast. ,,Nou, niet verkeerd toch.’’ zei ze me en ze nam me daarna zelf mee naar de spiegel en trok nog wat plooien glad, terwijl ze me bekeek via dat reflecterende glas wat me niet altijd zo positief gegund is geweest. ,,Je bent nog best wel breed.’’ Normaal gesproken droeg ik altijd iets van een vest of trui, dus ik kon me voorstellen dat dit een ander gezicht was. ,,Sport je eigenlijk?’’ vroeg ze me dan ook.
,,Mountainbiken.’’ zei ik alleen, wat ze dan weer suf leek te vinden. Toch liet ze haar handen nog een keer over m’n borst glijden en zag ik een minimale verandering in haar blik. Nog even en ik zou haast denken dat ze me nog aantrekkelijk begon te vinden.
-
,,Maar denk je dat Kamila dit mooi vind?’’ vroeg ik haar snel nadat we elkaar even net iets te lang hadden aangekeken in de spiegel. Dit draaide natuurlijk niet om Amanda, maar om Kamila…
,,Ja, denk het wel.’’ zei ze rustig terwijl ze op bed was gaan zitten en ik nog voor de spiegel stond te draaien. Ik was toch nog erg onzeker.
,,En wat dan nog… Stel: ze wil met me uit; ik weet niet eens hoe ik me moet gedragen, wat we zouden moeten doen. Wat moet ik haar vragen of kan ik vertellen? En wat als ze wil zoenen?’’ Ik gaf niet alleen mijn onzekerheid aan haar bloot maar nog een geheimpje waar ze blijkbaar meer waarde aan hechtte. En op compassie kon ik nog niet rekenen.
-
,,Je hebt ook nog nooit gezoend?’’ haalde ze er namelijk alleen uit. M’n ogen werden meteen groot en hard. Ik gaf haar veel te veel informatie. Ze stond op en was toch lief. ,,Maak je daar maar niet druk om, dat gaat vaak vanzelf. Geloof me.’’ zei ze zachtjes. Ik wist dat nog net niet zo en reageerde er maar gewoon niet op, en gingen snel door alsof er niets gezegd was. Ik moest nog wat anders passen, maar aan het einde van de dag zei ze me dat dat eerste setje me toch het beste stond. En ik mocht het zelfs hebben. Dat was ook lief van haar. Ik leerde een hele andere kant van haar kennen. Langzaam maar zeker.
-
Zaterdagmiddag, al bijna avond. Het werd al donker en het was buiten nog wel aangenaam maar ondertussen merkte je dat de herfst eraan zat te komen. Het begon ook te regen toen ik naar huis wilde. Ik had die nieuwe kleren aan en een plastictasje bij me met m’n oude kleren. Slechte timing voor de herfst om te beginnen.
-
,,Blijf anders nog even.’’ zei ze nu. Een paar weken geleden wist ze niet hoe snel ze van me af moest… Dus bleef ik. Ik kreeg zelfs wat te drinken – had ik tot nu toe nog niet gehad, overigens – en toen ze me voorzichtig vroeg of ik wilde blijven eten omdat het alleen maar harder begon te regenen, verraste ze me pas echt compleet. Mij liet ze niet door de regen fietsen maar een andere arme jongen wel om ons wat warm eten te bezorgen en zo ging het maar door. En heel langzaam ontdooide ze. Net als ik eigenlijk. Ik kwam ook wat losser en voelde me nu ook echt even welkom. Dit was best wel fijn. Gewoon gezellig. En ik vond het ergens ook fijn om te weten dat deze Amanda wel normaal kon doen. Ze vroeg me dingen en ik ook aan haar; Wie ik was en wie zij was. Alsof we elkaar net hadden leren kennen.
-
Niet geheel tegen mijn verwachtingen in had ze er al een carrière als model opzitten, nog voor het hele Insta-tijdperk. Dit koste haar de mogelijkheid om te studeren. Geld had ze wel, een vangnet zelfs, zei ze me, maar ze wilde toch wat anders. En nu zat ze hier. Ze had me niets laten zien, en ook niet te veel verteld in detail, maar zoals ze sprak over het leven wat ze had, moest het vast leuker en spannender zijn dan het leven wat ze nu leidde. Ik had ergens wel met haar te doen. Het kan raar verkeren. Ze veranderde voor wie ze was. Voor mij dan. Al ging ik er niet vanuit dat ze straks op school opeens aardig tegen me zou gaan doen waar iedereen bij was. Beter ook als ik liever een ander wilde. Als ik dat nog wel wilde…
-
Teckie had al die tijd als een chaperonne tussen ons in gelegen op de bank. Ik vond honden wel leuk, en was blij dat het beestje er was. Zodra het stil viel, ontving hij gelijk wat aandacht; van mij of van haar; met name van haar. Maar nu was het toch tijd om te gaan. Het beestje lag al in een diepe slaap op de bank, en het was buiten al een tijdje goed donker. Het regende nog wel, al was het minder hard. Afscheid nemen leek niet helemaal vanzelf te gaan. Ik was niet iemand die graag treuzelde. Helemaal niet zelfs. Maar ik had de dag – en zeker de avond – als zeer prettig ervaren. Ik had iemand leren kennen die ik graag vaker wilde zien. Maar ik wist dat zodra ik deze deur uitstapte en haar pas weer op school zou zien, alles anders zou zijn. Het had met dit moment te maken, dat ik haar een stuk leuker had gevonden, en kreeg het idee zij mij ook. Al was het maar op een vriendschappelijke manier.
-
En daar stond ik dan in de deur. Ik had toch wat bereikt. Ze had me gezegd er beter uit te zien dan ze gedacht had. Misschien niet het compliment wat ik wilde, maar het was toch wat. Daarnaast ging het me meer om de avond die volgde waar ik toch wat zelfverzekerdheid uit durfde te halen, zoals ze met me omging.
,,Ik wil je nog bedanken.’’ Dat had ik nog niet gedaan. ,,Je bent liever dan je je voordoet.’’ volgde ik mezelf op. Ook dat was misschien niet het compliment wat zij graag wilde horen, maar ze moest er om lachen.
,,Dankje.’’ zei ze nog wel wat cynisch, maar ze bleef er stil om glimlachen. Ik kreeg het idee dat ze het wellicht fijner vond dan ze wilde toegeven.
,,Je bent lief, Bernard. Komt wel goed.’’ gaf ze me nog mee. Ik draaide me om en stapte naar buiten. Het voelde niet goed om nu zomaar weg te gaan. Er miste nog iets… En dus draaide ik me snel om, niet wetende dat ze me vrij dicht gevolgd was.
-
,,Ho…’’ bood ik gelijk al een soort van mijn excuses aan omdat ik bijna tegen haar op botste – nog niet eens echt. Ik voelde meteen het bloed naar m’n wangen stromen. Ze stond namelijk wel heel dicht op me. Ze keek naar me op, lachte er heel voorzichtig om, en ik verdronk meteen in haar blauwe ogen. Ze deed ook geen stapje achteruit. En door m’n ongemakkelijke houding dreigde ik eerder voorover te vallen… Maar ik viel niet. Ook ik bleef staan. En het leek eindeloos lang te duren. Zomaar uit het niets.
,,Ik vond het ook heel fijn.’’ zei ze toen, haast fluisterend. Ik kon haar ruiken – zo dicht stond ze op me – en wat rook ze verleidelijk zoet.
-
,,Oh, shit, wacht ik heb nog wat voor je.’’ zei ze plots en ze draaide zich snel om. ,,Doe de deur nog even dicht.’’ Ik stapte meteen weer naar binnen – wist echt niet hoe snel – en deed de deur achter dicht. ,,Voor als het zover komt tussen jou en Kamila. Zou zonde zijn als je het dan verpest.’’ zei ze me nadat ze zich weer naar me omdraaide. Ik kon haar niet zo snel volgen. Ik keek naar haar handen, maar die waren leeg. Mijn ogen veranderden dan ook in vraagtekens en ze moest er om lachen. Diezelfde handen vonden daarna plots m’n wangen terwijl ze dichterbij stapte. Ik neigde nog een stap naar achteren te doen, maar ze was me te snel af. En voor ik het wist voelde ik plots de warmte van andermans lippen, en dat voor het eerst in mijn leven. Het verlamde me vanaf de eerste seconde en een aangename waas deed zich voor in m’n hoofd. Deze Amanda had ik me nog nooit voor kunnen stellen. Want heel lief en intiem drukte ze haar lippen tegen die van mij aan en kreeg ik zo m’n eerste zoen.
-
En mocht het zover komen met Kamila, dan kan ik in ieder geval doen alsof ik wat ervaring heb opgedaan door de jaren heen. Niet dat het Amanda echt wat kon schelen of mijn eerste ‘hypothetische’ kus met Kamila een succes zou zijn of niet. Het was ook niet even vlug. Nee. ze bleef haar lippen drukken en krommen tegen die van mij. Ze deed nog een stap dichterbij en onze lichamen raakten elkaar ook even. Daarna liet ze wel abrupt los. Maar ze keek me niet aan alsof ze een fout had gemaakt, wat ik alsnog verwachtte. Wel was het wat vreemd misschien. Het was ook zo raar gelopen.
-
,,Zo.’’ zei ze dan alleen en ze aaide nog even over m’n schouders en bovenarmen alsof ze haar jongere broertje aan het gedagzeggen was. Het intieme verdween dan ook snel. Verstomd keek ik haar aan; ik wilde haar vragen hoe het was en hoe ik het deed; en voordat ik dat deed, zat ik al op de fiets. Ik vroeg het maar aan mezelf, niet wetende wat ik hier nu mee aan moest en of Amanda me nu ook echt geholpen had. Wilde ik Kamila nog wel kussen? Ja, natuurlijk, zij blijft lief en lekker. Maar ik wilde haar wel iets minder, omdat ik iemand anders nu wat meer wilde. Al met al moest ik gewoon tevreden zijn met het resultaat van de laatste weken die in het begin vooral frustrerend waren, maar nu toch hadden beloond. Ik voelde me goed en vertrouwelijk, en kon niet wachten dat te laten zien aan Kamila. En dan zien we wel verder.

Zelf moest ik het verhaal ook drie keer lezen voordat ik het leuk begon te vinden. Dus neem de tijd, lees het desnoods een paar keer door, en laat me weten wat je er van vind.

Groet,

Jefferson