En toen was donderdagochtend. Bij het ontbijt om negen uur zei Rob droogjes: “Ik miste vanochtend die mevrouw in dat leuke jurkje, die me koffie op bed bracht, Kees.” Ik maakte een weids gebaar. “Waarom zeg je dat tegen mij? Mevrouwen genoeg, en als je in de kasten van Joline kijkt: ook een overvloed aan jurkjes. Bovendien lag je niet op bed, maar op de bank en is ‘missen’ emotie en emotie kun je uitschakelen.”

Hij keek me droefgeestig aan. “Ik hoor weer uit welk nest jij komt. Sjongejonge, wat een empathie. Beter gezegd: gebrek aan.” Joline viel me bij. “Je moet niet miepen, broertje. Ten eerste sliep jij een stuk dichter bij de koffie dan Claar of wij en ten tweede lag er een hele leuke mevrouw naast je.” “En die mevrouw is wel goed, maar niet gek!” bitste Mel.
Hij keek naar Claar. “Jij ook nog wat te mauwen?” Ze lachte liefjes. “Nee nu even niet. Je hebt wel weer genoeg commentaar gehad…” Hij bromde. “Ik zoek mijn troost dan wel weer bij een bak koffie… Sjongejonge…”
Na het ontbijt keek ik in m’n agenda. “Eens kijken waar en wanneer ik pa de Rooij ga spreken. Moet natuurlijk niet te makkelijk voor hem zijn.” Ik kwam tot de conclusie dat Maandag de eerste geschikte dag was.
“Laat ‘m maar naar Gorinchem komen, Kees. Zonde van jouw tijd als jij er kilometers aan gaat verbranden”, zei Joline. Ik knikte. Ja. Maar niet bij DT. Ik wil niet dat Theo hier verder in betrokken wordt.
Ik denk... De parkeerplaats bij de Mc Donalds bij de afslag Arkel lijkt me wel geschikt. Maandagmiddag om 16:45. Kunnen wij daarna meteen doorrijden naar huis. Ik ga’m nu bellen… kijken of hij weer met die kreet komt dat hij zo druk is.

Even later klonk een bekende stem. “De Rooij.” “Goedemorgen, je spreekt met Jonkman. Ik wil de plaats, tijd en locatie doorgeven voor onze afspraak. Ik verwacht je aanstaande maandag om 16:45 op de parkeerplaats bij de Mc Donalds bij afslag Arkel op de A15. Heb je dat?”
Het was even stil. “Dat komt mij niet uit, Jonkman.”
“Dat is jouw probleem. Je verzint maar een oplossing, daar ben je creatief genoeg voor.”
Hij explodeerde zo ongeveer. “Verdomme, wie denk je wel dat je bent? Snotneus!”
Ik grinnikte demonstratief. “ Wie ik ben? Ik ben degene die een briefje van jou heeft gekregen met een bedreiging. En jouw auto reed 'toevallig' nét weg toen ik dat briefje aan het lezen was, vriendje. En auto's zijn tegenwoordig heel makkelijk traceerbaar. Niet alleen heeft de blue toothverbinding van je bolide waarschijnlijk contact gemaakt met het netwerk van het appartementencomplex, maar bovendien staat je auto ongetwijfeld op de videocamera van de parkeerplaats. Dus... Wie ik nog meer ben? Ik ben degene die van jouw advocaat een briefje heb gekregen met daarop een voorstel tot schikking ter waarde van 20.000 euro. En in dat briefje stond dat, als ik niet zou gaan schikken, er een deurwaarder bij mij op de stoep zou staan om beslag te leggen en even later een incassobureau. En beiden, meneer, zowel die deurwaarder als dat incassobureau, zijn zo nep als wat. En die opdracht heb jij gegeven, dus je bent ook daaraan zwaar medeplichtig. Verder nog commentaar?”
Hij gromde: “ Met wat die advocate aan vriendjes heeft, heb ik niets te maken.”
“Oh nee? Je hebt letterlijk tegen haar gezegd dat je die tienduizend euro niet voor Jan-met-de-korte-achternaam betaald hebt. En dat ze het maar moest regelen om Jonkman bakzeil te laten halen, op welke manier dan ook. Kortom: je bent maandag om 16:45 op de carpoolplaats bij Arkel, anders ga ik je knippen en scheren. Net zoals ik je echtgenote en je zoontje te grazen heb genomen.”
Hij gromde: “ En hoeveel heeft je dat gekost om een prive-detective in de bosjes te laten liggen?”
Ik lachte schamper. “Daar heb ik geen detective voor nodig, hoor. Dat kan ik prima zelf. Als je mijn C.V. gelezen hebt, weet je wat ik in het verleden gedaan heb. Overigens: heb je al contact gehad met je lieve zoontje, na gisteravond?”
“Met dat jong wil ik voorlopig niets te maken hebben.”
“Ik zou toch maar even bellen met ‘m. Wellicht heeft na gisteravond hij een stukje nazorg nodig. Je mag hem zelf vragen wat er gebeurd is. En nee, hij is met geen vinger aangeraakt. Maar de Rooij: het dreigt bijna gezellig te worden en dat is niet de bedoeling van dit gesprekje. Je zorgt dat je op tijd en geen seconde later op de afgesproken plek bent. En mocht je in de verleiding komen om een knokploegje te sturen: ik heb wat fotomateriaal in mijn bezit, en wat andere bewijzen van jouw activiteiten. Bovendien wordt de parkeerplaats van de Mc D. ook met camera's in de gaten gehouden.”

Ik verbrak de verbinding. “Zo. Ook weer geregeld. Maandag bij de Mc Donalds eten.” Joline keek me even aan. “Dat dacht ik niet, meneertje. Jij gaat daar geen vette hap naar binnen werken, zowaar ik Joline Boogers heet.”
Ik keek haar liefjes aan. “Oh? Dus over een jaar mag het wel? Want dan heet je Joline Jonkman…” Mel, Claar en Rob grinnikten en Joline keek me peinzend aan. “Kees Jonkman. Er zijn van die momenten dat ik in overweging neem om eens een ritje naar Frankrijk te maken en een collier te retourneren. Dit is er een van, denk daar aan.”
Ik knuffelde haar. “Je bent lief, omdat je zo bezorgd bent om mijn gezondheid.”
De rest stond meesmuilend toe te kijken en Claar zei tegen Mel: “Zullen wij eens richting Wageningen gaan? Dit geflikflooi kan ik niet langer aanzien.”
Rob grijnsde. “Je zult nog even moeten doorbijten, lieve schoonzus. Mijn liefje en ik gaan ook nog even flikflooien, want we zien elkaar anderhalve dag niet.” Hij nam Mel in z’n armen. “Kom hier, lekker stuk van me!”
Claar zuchtte maar eens diep. “ Ik heb vrijdagavond heel veel in te halen, denk ik…”
Mel maakte zich los van Rob. “Kom, vrijer van me, de rest doen we vrijdagavond wel. Dan kunnen er hier drie stelletjes simultaan losbarsten in orgastisch gekreun. Nu maak je alleen maar m’n liefste zusje jaloers, en dat vind ik niet zo sympathiek.”
Claar grinnikte. “Toch een blijk van empathie gescoord vandaag. Dank je wel, Mel!”

Rob liep naar gangdeur. “Kom dames, ik zet jullie, als arme studentes die jullie nu eenmaal zijn, even af op station Eindhoven. Daarna tuf ik rechtstreeks door naar de firma DT, alwaar een slavendrijver die zich ‘teamleider’ noemt, op mij wacht. Dan kunnen Kees en Jo zich even bezig houden met praktische zaken zoals de afwas.”
Hij knipoogde naar de meiden.
“Of ze kunnen nog even snel een vluggertje doen voordat ze richting Gorinchem gaan. Maar dat zie ik vanavond wel: als de afwas er nog net zo bij staat als nu, weet ik hoe laat het was.”
Joline schudde haar hoofd. “Wil jij je niet met ons liefdesleven bemoeien, broertje?” Rob keek verbaasd.
“Waarom niet? Het is toch ‘ons’ liefdesleven? Zei je net zelf…”
Mel giechelde. “Dat zou ik wel eens willen zien… ‘ons’ liefdesleven. Dat zou een orgie van 6 mensen moeten worden. Interessant…”
Clara keek haar fronsend aan. “ Ik weet dat jij soms nogal vreemde fantasieën hebt zus, maar dit slaat alles, Mel. Wegwezen uit deze poel des verderfs. De familienamen zijn Boogers en Jonkman. Niet De Rooij.”
Met een laatste knuffel en zwaai namen de dames afscheid en toen de deur achter hen was dichtgevallen keek ik op m'n horloge. "Rob had gelijk, schat..."
Joline keek me vragend aan.
"Even backwardplanning doen: om half één worden we bij DT verwacht. De reis duurt, met een kleine veiligheidsmarge zo'n drie kwartier. Rekenen we een kwartiertje om nog wat eten klaar te maken. moeten we uiterlijk om half twaalf weg, als we ten minste het eten in de auto naar binnen werken. Het is nu nét tien uur. Tijd zat, en dan hoeft het niet eens 'een vluggertje' te zijn. Want je ziet er weer uit om op te vreten, schat."

Joline glimlachte liefjes. "Ik zie er altijd schitterend uit, volgens iemand die regelmatig in dit huis komt. Zelfs in een jute zak, hoewel ik dat nog nooit geprobeerd heb. Dus dat is geen reden om nu nog het bed in te duiken. Jij moet nog wat anders doen, meneer. Je zult stiefmama een mailtje moeten sturen en daarna ga je nog een uurtje studeren. Want dat heb je deze week nog niet zoveel gedaan..."
Ik sloeg mezelf voor m'n kop. "De meest gehate woorden van de man in een relatie: 'Je hebt gelijk, schat'. Verdorie. Anders zou ik een mooi modderfiguur slaan bij Greet. Want als ik onze activiteiten van deze week zou vertellen, zou ze er geen snars van geloven."
Joline's glimlach werd breder. "Weet je wat? Terwijl jij mailt en repeteert, doe ik de afwas. Krijg ik vanavond ten minste geen indringende vragen van mijn jongste broertje. Húp, aan 't werk. Je mag zelf weten in welke volgorde."
Een tik tegen mijn billen volgde. "Dat belooft nog wat voor wanneer we getrouwd zijn..." mopperde ik terwijl ik naar de laptop liep. Joline greep me bij mijn arm en draaide me om. Ik keek in twee glinsterende ogen. "Ja, dat belooft zéker wat, meneer Jonkman. Dat belooft dat we elkaar in de gaten houden en elkaar aan bepaalde zaken herinneren als het nodig is. En soms zijn dat leuke zaken, soms ook niet."
Ze eindigde met een lange, sensuele kus. "Verdorie Jolien... Nog even en ik til je op, smijt je op bed en..."
Ze stak haar vinger op. "Niks ervan. Soms moet ik jou even motiveren. Als je braaf bent, zal ik je vanavond belonen." Ze gniffelde gemeen. "Ik zal zorgen dat Rob weer naar de achterste loggerkamer verhuist, dan heeft hij geen last van ons orgastisch gekreun." Ze knipoogde. "En nou aan 't werk!"

Ik ging zuchtend achter de laptop zitten en tikte het mailadres van stiefmama de Rooij in. Maar ja... Hoe schrijf je een mail waarin je niet feitelijk dreigt, maar waarbij toch de boodschap duidelijk over moet komen? Nou ja, laat de woorden maar komen...
Geachte mevrouw de Rooij. Zoals u ziet, wéér een mail van Kees Jonkman. Mevrouw, u heeft eergisteravond een bijzonder onaangename mail van mij gekregen. De reden van die mail weet u waarschijnlijk al. Maar u heeft het verhaal slechts van één kant gehoord; hier is in een notedop mijn versie.
Uw stiefzoon dreigde met drie vriendjes van hem mijn twee zussen tegen hun wil mee te nemen. Hij viel mij en mijn zwager aan om te voorkomen dat wij tussenbeide zouden komen. Ik ontweek zijn aanval en op de een of andere manier ging hij onderuit. Zijn bodybuild-vriendje ook. De schoffies die mijn zussen tegen hun wil wilden meenemen, werde snel en effectief bewerkt met naaldhakken in hun voeten en nagels diep in hun gezicht. Mijn zussen, zwager en ik hebben aangifte gedaan. Gevolg was dat uw stiefzoon en zijn drie vriendjes even later gearresteerd werden en in een politiebus werden afgevoerd. Er waren minimaal 6 getuigen van het voorval en hun verklaringen zijn eenduidig. Binnenkort moet uw stiefzoon zich, samen met zijn fijne vriendjes, voor de rechtbank verantwoorden.
Dat was blijkbaar tegen het zere been van uw echtgenoot. Hij wilde koste wat kost, voorkomen dat zijn zoon in een strafzaak betrokken werd. Hij dreigde via een advocaat met civiele procedure en eiste dat ik mijn aanklacht zou intrekken. Zo niet, zou hij een civiele procedure starten en 20.000 euro eisen. Smartegeld, gederfde inkomsten van uw stiefzoon en reputatieschade. Dat was namelijk zijn enige kans om bij een strafzaak vrijuit te gaan: als ik zou schikken, beken ik schuld. U begrijpt dat ik niét schik. Dat heb ik uw echtgenoot via de advocaat laten weten. Vervolgens ging hij dreigen. De eerste keer via een advocaat, de tweede keer door een amateuristische dreigbriefje in mijn brievenbus te stoppen.
Ik ben daar niet van gediend. Ik heb een hartig woordje met de advocaat gesproken; die heeft de samenwerking met uw echtgenoot beëindigt. De gevolgen van zijn dreigbriefje in mijn brievenbus heeft u op de foto's in mijn eerste mail aan uw, uw echtgenoot en uw stiefzoon kunnen zien.
Ik laat niet over me heenlopen. Door niemand. Ook niet als degene die dat wil een nogal invloedrijke figuur in MKB-Nederland is.

Mevrouw, als ik u was zou ik uw stiefzoon en uw echtgenoot ervan overtuigen hun acties tegen mij te stoppen, mochten ze nog plannen in die richting hebben. Uw stiefzoon heb ik gisteren nóg een keer laten merken dat hij niet met mij moet sollen. Voor hem gold dit als laatste waarschuwing. Uw echtgenoot spreek ik maandagmiddag. Ook voor hem geldt: geen enkele actie meer tegen mijn persoon of familie, anders ligt zijn hele geschiedenis op straat. Niet alleen de foto's die ik van u en uw zoon gemaakt heb, maar ook nog een aantal andere uiterst onfrisse zaken.
Hij weet wel wat ik bedoel. Het is niet mijn bedoeling u hierin te betrekken, maar indien uw echtgenoot of uw stiefzoon doorgaan met hun acties wordt u er ongewild wél bij betrokken.
Aan u om er alles aan te doen om dat te voorkomen. Met vriendelijk groet, Kees Jonkman.'

Ik las 'm nog even door en liet de mail toen aan Joline lezen. "Prima. Netjes verwoord dat we niets tegen haar hebben. Verzenden, Kees." Ze knikte en ik drukte op 'Send'.
Wéér kreeg ik een pets tegen m'n billen. "Húp, blazen, meneer, anders krijg je ruzie met wachtmeester Greet." Ik ging aan het werk: snelle loopjes instuderen. Met de nieuwe bugel ging dat beter dan met de oude, maar ik merkte dat ik nog wat vingervlugheid miste. Oké, deze week toch écht andere prio's gehad. En een avond in de sneeuw liggen en de volgende avond ook buiten rondhangen werkte ook niet zo positief op mijn vingergewrichten. Een paar minuten voordat ik wilde stoppen klonk er een ping van de mail. Kijk eens aan: een mailtje van mevrouw de Rooij.
Geachte heer Jonkman... Kijk, zij wist ten minste iemand op een fatsoenlijke manier te bejegenen... Ik heb uw mail gelezen en ik zal er alles aan doen om mijn echtgenoot en zoon af te houden van verdere acties jegens u. Maar ik kan daar geen garantie op geven!
Mijn echtgenoot dreigt mij met een scheiding. Omdat we op huwelijkse voorwaarden zijn getrouwd, moet ik dan mijn zaak verkopen. Daar heb ik tien jaar lang keihard voor gewerkt! En als u deze foto's dan ook nog laat publiceren, kan ik helemaal stoppen met mijn werk; niemand wil dan nog kleding van mij kopen.
Kortom: dan ben ik geruïneerd. Kan ik u niet op andere gedachten brengen? Ik zou graag in een gesprek onder vier ogen u willen overtuigen van mijn goede bedoelingen. Met vriendelijke groet...
Ik las de laatste zinnen nog eens over. Hmmm... Ik liep naar Joline, die in de logeerkamers bezig was. "Schat, net een mail gekregen van mevrouw de Rooij. Lees 'm eens en vertel me recht voor z'n raap wat je ervan vindt."

Ze las de mail en bij de laatste zinnen fronste ze haar wenkbrauwen. "Als jij een gesprek met haar gaat houden, Kees, ben ik daarbij. Niet omdat ik je niet vertrouw, maar om háár duidelijk te maken dat haar vrouwelijke charmes niet aan jou besteed zijn."
Joline keek strak me aan.
"Je bent van mij Kees. Jij weet dat en ik weet dat; nu moet het nog tot haar doordringen."
Ik keek even strak terug. "Schat, als jij denkt dat ik mijn relatie met jou op het spel ga zetten voor een dame die net heeft liggen wippen met haar eikel van een stiefzoon..."
Joline schudde haar hoofd. "Nee, daarvoor ken ik je te goed Kees. Maar wat ik wil doen is alleen maar bij dat gesprek aanwezig zijn, 'dressed to impress'. Om mevrouw te laten weten dat ze nul komma nul kans maakt om jou om haar vingertje te winden. Ik weet niet in hoeverre deze dame op de hoogte was van activiteiten van man- en zoonlief, maar ze probeert nu wel héél enthousiast het vege lijf te redden. Daar denk ik het mijne van. Als je dat gesprek gaat voeren, prima, maar op drie voorwaarden: Eén: in een openbare ruimte, twee: pas ná het gesprek met haar vent en drie: ik ben erbij."

Ik keek haar met ontzag aan. "Liefje: Theo had gelijk, die middag toen jij bij de repetitie zat voor mijn Engelse presentatie. Hij zei letterlijk: "Die is niet achterlijk."
Joline gniffelde. "Zowaar... een directeur met mensenkennis... Wat goed! Ik zal Mariette vragen of ze morgen een beetje mild voor hem is." Ze keek op haar horloge. "Over directeur gesproken: we moeten weg! Eten doen we in de auto wel; ik heb de boterhammen al gesmeerd."
"Je bent niet alleen niet achterlijk, je bent ook nog eens steengoed en heel slim, schat."
Ik gaf haar een luchtig zoentje. "En dan te bedenken dat je blond bent..."

Ik kon nét op tijd mijn voet wegtrekken en keek in twee vuurspuwende ogen. "Etter..."