“Zo we zijn weer thuis. Jij redt het wel weer, hè?

HAHAHAHAHA HAHHAHA”

Vooral die lach, daar erger ik me dood aan. De hele tijd al.

“Laat vooral je koffie niet koud worden, hoor!

HAHAHAHAHA HAHHAHA”

Nee, met hem ga ik niet meer skiën. Ik ben er helemaal klaar mee. Sowieso kan ik het dit seizoen wel schudden. Net voor Kerstmis leek het een goed idee: de eerste sneeuw in de Ardennen, gewoon even simpel een paar dagen naar de sneeuw. De eerste dag ging het nog wel, maar de temperatuur steeg en op sommige stukken kwam het gras en zelfs de harde bodem al in beeld. Die middag, na de lunch nog een afdaling en dan aan het bier. Dat was een afdaling te veel.

Mijn maat kon de plek nog ontwijken, maar met een redelijke snelheid stond ik in eens stil op de stroeve ondergrond. Ik werd 3 meter weg gekatapulteerd, kon me nog prima opvangen op mijn armen, dacht ik nog;

Beide polsen gebroken. En nu zit ik naast mijn skimaatje, die ik maar met een ding terug kan pakken:

“Ik moet poepen”

Alles heeft hij moeten doen. Mijn beide armen zitten in het gips, mijn bewegingen zijn beperkt. De weg naar mijn mond of mijn kont onbereikbaar. Zelfs bij het pissen heb ik hulp nodig.

De sleutel wordt uit mijn zak gehaald, de koffers binnen gebracht. Hij helpt me gelukkig nog een keer om te plassen en nu zit ik helemaal alleen thuis. Ik heb mijn dochter nog niet geïnformeerd en dat is dan ook het enige dat zo’n beetje doen kan.

Als ik de foto via WhatsApp verstuur, zie ik na het tweede vinkje, de beide vinkjes direct blauw worden. Meteen gaat de telefoon.

“Wat is er gebeurd, pap?”

De bezorgdheid is groot. We zijn maar met zijn tweeën en zorgen, sinds mijn vrouw twee jaar geleden is overleden, goed voor elkaar. Nou ja, ik zorg vooral goed voor mijn dochter, die in de pubertijd duidelijk haar moeder mist. Nu ze onlangs zestien geworden is, is ze wat toegankelijker, maar het eerste jaar samen was voor ons beide lastig. Ik heb veel geleerd, vooral ook in opvoedkwesties, koken, boodschappen doen, wassen, strijken, kleding kopen en godbetert me: poetsen.

Mijn vrouw werkte drie dagen in de week en ik toen zes. Tegenwoordig werk ik er vijf waarvan twee thuis. Het valt niet mee om al die zorgtaken er bij te doen, maar wat ik al zei, mijn dochter wordt toegankelijker, ruimt haar kamer vaker op. Helpt mee poetsen en kookt inmiddels twee keer per week. Hoera!

De komende weken mag ze alle dagen koken.

Volgens de arts in België is de verwachting dat ik de eerste vier weken nog weinig kan.

Over twee weken kan er ander gips op en afhankelijk van de foto’s krijg ik dan meer mobiliteit.

Dus eerst maar eens deze twee weken doorkomen.

Met tranen in haar ogen kijkt Suzan me aan.

“Heb je pijn papa?”

Door de pijnstillers, valt het mee, het is ook de reden dat ik suf ben.

Gelukkig hebben we alles gelijkvloers, dus een trap hoef ik niet meer op. Ik leg uit hoe het ongeluk is gegaan en dat ik nu behoorlijk onthand ben. Vandaag begint haar kerstvakantie en is ze twee weken thuis. Ik neem uitvoerig de tijd om uit te leggen wat Corné de afgelopen 24 uur voor me heeft moeten doen en stel dan de vraag waarvan ik hoop dat ik een positief antwoord krijg.

“Wat denk je, schat. Moeten we hulp laten komen, of kun jij het aan? Dat betekent niet alleen mij helpen, maar ook koken, wassen, poetsen noem maar op.”

Ze denkt er over na. En stemt dan in.

“Ja, papa. Jij hebt altijd al zoveel voor mij gedaan. Ik kan altijd tante Els vragen om advies.”

Els is mijn zus, een schat van een vrouw, maar ik moet er niet aan denken als die hier in huis komt met haar gezin.

Bellen is een goed idee. Ze woont 200 kilometer van hier.

Els is dan ook de eerste die bel. Probleemloos wimpel ik haar af, dat komen echt niet hoeft en dat Suzan me prima kan helpen. Dat blijkt al meteen als ze thee voor me neer zet en met haar kopje, even naar haar kamer gaat om op de computer te werken.

Als ze even later een tweede rondje geeft:

“Je hebt je thee nog niet op”

Ik kijk even naar mijn in gips gestoken polsen en meteen begrijpt ze het probleem.

“Oeps”

Daarmee beseft ze in een keer dat ze amper van mijn zijde kan wijken. Ik neem geen tweede kopje, ik merk dat ik op zie om naar de wc te moeten met Suzan. Ik realiseer me dat ik toch door die zure appel heen moet, en plassen is dan nog het minst gênante.

De eerste drie dagen gaan sneller voorbij dan ik voor mogelijk gehouden heb.

Suzan is beter bij de les dan ik. Ze koopt een pak brede rietjes, we eten vrijwel dagelijks een gepureerde maaltijdsoep en als dessert yoghurt. Als ontbijt ook overigens, maar de muesli gaat toch echt niet door het rietje. Nee, ze voert me dagelijks mijn ontbijt. En tussen de middag smeert ze een broodje.

Ook met naar de wc gaan heeft ze een elegante oplossing verzonnen. Zelf ben er die eerste dagen nog niet helemaal bij, sinds vandaag pas ben ik gestopt met de pijnmedicatie. Ik ben nu wel helderder in mijn hoofd, maar vooral mijn linker pols zeurt nog. Enfin, de wc. Ik loop er naar toe, dan sta ik voor de pot met de rug naar Suzan, die opent mijn broek, trekt die per stuk naar beneden, dan sluit ze de deur en kan ik in alle rust plassen.

Wassen is ook een heel gedoe, maar met een natte washand is mijn gezicht fris. De rest laat ik gewoon.

De schaamte om me door mijn dochter te laten wassen is nog altijd groter dan de geur die ik bij me draag.

“Pap, ik vraag me af moet jij onderhand niet naar de wc om te poepen?”

Ik voel me betrapt. Na twee dagen heb ik de wc niet alleen gebruikt om te plassen, maar ook om te poepen.

“Gatsie pap. Hoe heb jij je dan afgeveegd? Bah! Ik zet je zo dadelijk onder de douche want eerlijk gezegd, je ruikt ook niet fris!”

Voor ik er erg in heb pakt ze uit de kast allerlei schoon goed, een handdoek en ze helpt me overeind. Protesteren heeft geen enkele zin. In de badkamer positioneert ze me voor de inloop douche en begint mijn T- shirt, voorzichtig over mijn in gips verpakte armen uit te trekken.

“Bah, pap. Dat ruik je zelf toch ook. Je stinkt onder je armen. Of ik dat T-shirt schoon krijg betwijfel ik.”

Ze moppert en ontdoet me ondertussen van mijn broek en mijn sokken. In mijn onderbroek komt ze met twee plastic pedaalemmerzakken en twee elastieken, die ze stevig boven mijn gips bevestigt. Vervolgens draait ze me weer op, zet de kraan aan, trekt mijn onderbroek uit en duwt me onder de warme kraan.

Heerlijk, ik kan niet anders zeggen. Dan voel ik hoe ze mijn haren inzeept met shampoo en ook weer uitspoelt, vervolgens is mijn rug aan de beurt en voel ik hoe een washand mijn hele lijf betast en me schoon boent. Ook mijn oksels, mijn borst en buik worden niet vergeten.

Ik realiseer me dat het onvermijdelijk wordt dat ze ook mijn kruis gaat wassen. Ze is zo lief om het aan te kondigen.

“Wil je zo blijven staan, als ik je zakie ga wassen, of wil je omdraaien”

Ik blijf gewoon staan, maar protesteer niet en inmiddels gaat haar hand over mijn ballen, en wordt mijn pik flink ingezeept en weer afgespoeld. Ze is beter op de hoogte van de mannelijke anatomie, dan ik verwacht had, want ze trekt zelfs het velletje over mijn eikel, om me daar te wassen. Ik ben blij dat ik geen erectie heb. Een erectie krijgen in het bijzijn van je dochter, dat is pas gênant. De laatste erectie was voor het ongeval. Ook van die mooie Belgische verpleegster, die mijn jonge heer, keurig in een plasfles deed, kreeg ik geen stijve pik. Ik was daar aanvankelijk verbaasd over, maar realiseer me ook nu weer, dat als je je gewoon niet goed voelt, dan is het eerste dat verdwijnt is zin in seks. Gelukkig ook bij Suzan geen erectie.

Met het grote badlaken wrijft ze me droog en als ik daarna twee passen achteruit stap op het kleedje, tilt ze eerst mijn linker dan mijn rechtervoet in een schone onderbroek en kleedt ze me verder aan.

“Je gaat voortaan iedere dag onder de douche, pap!”

‘Ja, mama”

Ze schrikt van het woord, maar moet er dan ook om lachen. In de twee jaar dat ze nu dood is, heb ik haar liefde natuurlijk nooit kunnen vervangen, maar ben er wel altijd voor haar geweest. Hoe mooi is het dat ze er nu zo voor mij is. En met welke toewijding.

“Over twee dagen is het Kerstmis. Ik wil lekker koken voor ons, heb je nog speciale wensen? “

“Soep?” lach ik naar haar. “Een wildschotel gepureerd tot soep!”

“Komt goed”, lacht ze me toe.

Ook de dagen daarna verlopen vlot, al was het moment dat ik moest poepen nogal vervelend, vooral voor mij, om haar hulp te roepen. Maar zonder gene liet ze me met de benen gespreid, wat voorover buigen en veegde efficiënt mijn gat schoon.

Grote jongen, zei ze er bij. Ja we konden er ook wel om lachen. Ze maakte sowieso steeds meer grapjes over de situatie. Zoals ‘als je eten wil, dan gaan we het eerst eens over zakgeld hebben’. En dan keek ze me heel serieus aan. Het was duidelijk dat ze minder verlegen met de situatie is, dan ik.

Het is nu Kerstmis en sinds vandaag voel ik me echt een stuk beter.

Vanochtend een heerlijk ontbijt, met croissantjes, verse jus, broodjes en een eitje.

Zo lief hoe ze me steeds een hapje geeft en dan zelf ook weer eet.

De lunch was eenvoudig, maar direct na de lunch is ze de keuken ingegaan en nu we aan het diner zitten begrijp ik hoe druk ze geweest is.

Het is een menu, zoals mijn vrouw vroeger met Kerstmis maakte, eendenborst, twee soorten groente, krielaardappeltjes. Er staan twee glazen wijn op tafel, waarvan één met een klein rietje. We proosten op een gezond herstel. Ze mag natuurlijk nog helemaal geen alcohol, maar ja, wie ben ik om daar iets van te zeggen.

We hebben inmiddels het dessert op en Suzan schenkt nog wat wijn in. Gezien het feit dat de fles half vol is, vermoed ik dat dit de tweede fles al is. We worden lolliger, vrolijker en hebben zelfs de slappe lach. Geen idee wat de aanleiding is, maar we maken veel plezier.

Tegen een uur of elf brengt ze me zoals altijd naar mijn bed. Eerst naar het toilet, en dan kleedt ze me uit tot op mijn onderbroek. Tegenwoordig gaat ook iedere dag het T-shirt uit. Als ik in bed lig zeg ik tegen Suzan:

“Ik heb veel te veel gedronken. Ik ben bang dat ik zo weer moet plassen, schat.”

Suzan reageert verder niet en ik probeer te gaan slapen. Inmiddels ben ik gewend aan het op mijn rug slapen, al kost het me veel moeite niet te gaan draaien. De keer dat ik dat deed, voelde ik een steek in mijn pols. Dus mijn lesje heb ik wel geleerd.

Mijn verrassing is groot als, het dekbed wordt geopend en Suzan bij mij in bed stapt.

“Als je moet plassen, dan maak je me maar wakker, pap”

Ik kijk haar aan en niet voor het eerst vandaag, voel ik een voorzichtige erectie opkomen. Ik zie het niet als een gevolg van het feit dat ik Suzan nu naast me heb. Ik merk dat ik me een stuk beter voel en dan gaat ook dat zakie van me weer beter werken. Ik hoop maar niet dat dat morgen onder de douche ook in eens gaat werken.

Enfin. Ik geniet van het moment, van de maaltijd, van kerstmis en ook van het feit dat mijn dochter heerlijk naast me ligt en me in de gaten houdt.

Ik vermoed dat ik al vrij snel in slaap ben gevallen, ik herinner me alleen dat ik Suzan bedankte voor die geweldige dag en dat ik het mooi vond om te zien dat ze een ware dochter van haar moeder is.

“Als mama zou leven, zou ze heel erg trots op je zijn. Net als ik”

Ik zag nog net een traantje bij haar, maar ze gaf me een heerlijke zoen, op mijn mond nog wel en sprak de woorden uit die ik al lang niet meer van haar gehoord had:

“Ik hou van je papa”

Ik word wakker als ik een hand voel, die me streelt over mijn borst. Ik besluit niets te zeggen en onderga de liefdevolle strelingen. Het is erg lekker. Sinds het overlijden van mijn vrouw ben ik niet meer door een vrouw aangeraakt en het maakt heel erg veel in mij los. Het effect van haar strelingen is dat ik een erectie krijg, eerst nog half. Dan voel je, dat je pik niet lekker in je broek zit. Meestal maak je dan ruimte, zodat een erectie tot volle wasdom komt. Helaas lukt dat mij niet. Mijn erectie wordt groter en vormt nu een flinke tent in mijn broek.

Suzan die inmiddels ook mijn bovenbenen streelt en steeds heel netjes mijn broekje overslaat om vanaf mijn buik dan richting mijn borst te strelen, stoot plotseling tegen die tent aan.

Ik reageer niet. Ik vind het best lastig, maar laat het zo. In plaats van de weg te vervolgens streelt Suzan nu mijn stijven pik en trekt het elastiek van mijn buik, waardoor mijn pik eindelijk de ruimte krijgt, die ik zelf allang gemaakt zou hebben, ten minste als ik mijn handjes zou kunnen gebruiken.

Dit voelt goed. Of het de wijn is, ik weet het niet, maar ik heb geen enkele behoefte om te protesteren. Ik laat haar heerlijk d’r gang gaan. Al vrij snel trekt ze de broek wat naar beneden, waardoor de voorzijde nu onder mijn zak zit en nu volgt ze mijn pik vanaf mijn zak tot aan mijn eikel. Ik moet nu echt moeite doen om rustig te blijven. Volgens mij moet ik nu toch hoorbaar hijgen, maar bemerk dan dat het het gehijg is van Suzan, dat ik hoor. Ze trekt nu het velletje over en van mijn eikel en als ze dit nog lang doe kom ik klaar.

Ik zit in dubio, wil ik dit of wil ik meer. Geen haar op mijn hoofd die minder wil, want deze liefkozing mis ik al meer dan twee jaar.

“Ach, Suzan wat ben je lief voor papa”

Even de aarzeling, maar dan voel ik weer een kus op mijn mond.

“Vind je het niet erg, papa, dat ik je hier streel?”

“Och meisje, sinds mama, is er niemand geweest die dit gedaan heeft. Ik verlang hier naar. Ga vooral door.”

Heel even gebeurt er niet veel, maar dan trekt ze met twee handen mijn onderbroek uit en vervolgt ze de bewegingen, die zo heerlijk zijn, dat een orgasme niet lang op zich laat wachten. Dan voel ik iets nats en realiseer ik me dat het haar tong is die langs de rand van mijn eikel likt.

Ik kreun en begin steeds meer te hijgen.

“Och liefje wat lekker”

Als de warme mond neukbewegingen maakt, kost het me heel veel moeite om te blijven liggen, het genot is intens.

“Papa moet zo komen lieverd, pas je wel op!”

Haar warme vochtige mond blijft dezelfde op- en neerwaartse bewegingen maken, en als ze dan ook weer over mijn buik streelt, dan spuit ik warm sperma in haar mond. Ik ben verrast dat Suzan geen moment stopt en haar mond stijf over mijn pik houdt en alles opvangt en doorslikt. Ook de laatste druppels zuigt ze nog helemaal uit mijn pik.

“Ik hou van je, papa”

En meteen krijg ik een zoen. Ik proef mijn eigen sperma en herken meteen de smaak.

“Dankjewel liefje

En wat lief van je dat je ook alles doorslikt. Zo geil."

"Ik had pas gisteren het bed verschoond, ik dacht in eens dat de lakens nu niet vies mogen worden. Kan ik het bed weer verschonen!"