Donderdagochtend, 05:30. De wekker begon te bléren en naast me ontstond beweging. “Hoi Kees… Zet dat rotding alsjeblieft uit.” Ik gaf de wekker een dreun en rolde me naar Joline toe.
“Goedemorgen schat. Hoe heb jij geslapen?” Ze dacht even na. “Volgens mij prima… Ik ben ten minste niet wakker geworden vannacht.” Ik kuste haar. “Ik ook niet. Maar hou er rekening mee dat de reactie op gisteravond over een dag of twee wél komt. Bij mij ten minste wel.” Ze trok mijn hoofd naar zich toe en kuste me. “Dan heb ik nog wel wat tegengif, denk ik. Wordt oraal toegediend door de nachtzuster. In sexy lingerie.” Ze giechelde even. “En nee, die heet niet Melissa. En nu er uit. Even onder de straal door en dan lekker ontbijten.”

Even later zaten we aan tafel. Ik pakte mijn telefoon om te kijken of er nog nieuws was. Appje van Fred, een kwartier eerder verstuurd. ‘Hé vriend, wat ben jij aan het uitspoken geweest? Ik lees hier iets over een inbraak in Veldhoven die eindigde met luchtbukskogels… Dat kan er maar één zijn…’ Ik grinnikte en typte terug. ‘Twee. Eén van de kogels kwam uit de buks met het rose strikje.’
Ik liet de conversatie aan Joline zien en zij pakte haar telefoon en begon ook te typen. ‘Voortaan dus héél aardig zijn tegen je chef.’ Er kwam een hartje retour. “Zóóó, mevrouw Boogers… U heeft een aanbidder!” Ze gniffelde. “Die heb ik al sinds dat hij hier voor de eerste keer binnenkwam. Jouw woorden waren toen: ‘Hij eet nu al uit je hand’, weet je nog?” We lachten samen. “Kom lover… Ik moet me nog even optutten daarna gaan we rijden. Ruim jij de ontbijtspullen even op?” “Ja. En ik stuur even een mailtje aan de glaszetter dat hij opnieuw het keukenraam mag vervangen, verdomme.” Nog vóór de hand zichtbaar werd lang ik al op de grond me op te drukken. Joline keek tevreden. “Goed zo vriendje…”

Toen we op de snelweg reden vroeg ze: “Kees… Je zei daarstraks dat de reactie op gisteravond nog zou komen… Vertel eens?” Ik keek haar kort aan. “Lieve schat, telkens als ik wat schokkends meemaakte kwam de reactie steevast drie nachten later. Dan sliep ik slecht, lag ik te woelen en draaide het scenario keer op keer af in m’n kop tot ik er tureluurs van werd. Meestal ging ik er dan maar uit, trok m’n sportkleren aan en ging een stuk rennen of fietsen. In Afghanistan heb ik eens midden in de nacht zes rondjes van vier kilometer gerend voordat ik alles kwijt was. Dat was na die overval tijdens de laatste patrouille. De dienstdoend wachtcommandant dacht dat ik gek geworden was.
Na het incident in Eindhoven ben ik twee nachten erna op de fiets gestapt en midden in de nacht naar Amersfoort gefietst. ’s Morgens om half acht kwam ik daar binnen. Claar en Mel hebben me in bad gedaan; ik kon bijna geen poot meer verzetten.”
Ik grinnikte om haar verwonderde blik. “En nee; de dames hebben zich keurig gedragen. Ik ook, want ik was helemaal kapot. Die dag heb ik de colleges maar even overgeslagen.” Joline grinnikte. “Arme meiden. Maarre, Kees, als jij over twee nachten er ook maar over dénkt om half Nederland door te fietsen: forget it. Zuster Jolientje zal jou wel even afmatten. In bed. Denk daar goed aan.” Haar stem ging, terwijl ze het zei, van geinend naar bloedserieus. “Dank je wel schat. Maar of ik in de stemming ben voor stomende sex op zo’n moment… Ik weet het niet.”
Haar antwoord klonk nu beslist. “Dan gaan we wel naar Malden. Mag je je uitleven in de fitnessruimte.” Het was even stil en ze vervolgde: “Misschien is dat sowieso wel een goed idee, schat. Ma is een prima zielenknijpster en Pa ook. Ik ga ze vandaag even bellen om te vragen of wij na de dansles welkom zijn.”
Ik kreunde. “Wel ja… Eerst dansles en daarna spitsroeden lopen bij Tony en Rob. Fijne therapiën hou jij er op na.” Ze knikte. “Ja. Misschien heb je dat wel nodig, en anders ik misschien wel. Als het bij hen kan, gaan we dat gewoon doen, Kees.” Ik legde een hand op haar warme knie. “Ik vind het prima. Even spiegelen en het oordeel van Tony horen. Vrijwel altijd heeft ze het bij het rechte eind.” Een tevreden brommetje klonk naast me.

Bij DT aangekomen liepen we de hal in. Bij de koffie was er de gebruikelijke ‘small talk’. Niemand had enig vermoeden van de gebeurtenissen van de vorige avond en dat was prima. Fred kwam even later binnen, zoals te doen gebruikelijk uiterst stil. Ik had ‘m zien aankomen, dus kon hij mij niet meer verrassen. Anderen wél.
André stond Marion te plagen met het feit dat ze nooit meer in leuke rokjes op het werk kwam en voordat ze terug kon katten, legde Fred een hand op André’s schouder. “Dat doet ze expres vriend. Ze weet dat ze samen met mij in de stromende regen het dak op gaat als ze weer in zo’n dun bloesje binnenkomt.”
André schrok zich een rolberoerte van die zware bas achter hem. “Verdorie Fred… Hoe lang sta jij hier al? Ik verwacht van een vent van 110 kilo dat hij zich hoorbaar verplaatst. Je bent niet meer bij de Infanterie.” “Zo af en toe is het wel eens handig als je geruisloos bent, voormalig piraat. Je hoort nog eens wat…” En er ging een hand met vijf vingers de lucht in en de andere hand liet een omlaag wijzende wijsvinger zien. “Ja, André… pak er maar weer vijf.”
Mopperend liet hij zich voorover zakken en drukte zich vijf keer op. “Goed zo jochie…” zei Marion spottend en knipoogde naar Fred. “Van de zomer ga ik weer luchtige bloesjes dragen, Fred. Lijkt me wel lekker om dan op het dak uit te waaien…”
André zei droogjes: “Als je dan ook een kort rokje draagt, ga ik wel buiten staan met een fototoestel als je aangelijnd aan het gebouw hangt, schatje.” We schoten in de lach en Marion mopperde: “Mánnen…”

Even later gingen we aan het werk: een korte bespreking met de piraten en daarna op m’n eigen bureau. Kwart voor tien kwam Fred binnen. “Hé maat… Vertel eens? Ik ving wat op via de politie… Jullie hebben zoonlief voor z’n klep geschoten?”
Ik knikte. “Correct en tevens juist. Meneer kwam, samen met stiefma, bij de flat. We werden gewaarschuwd door jouw alarm, waarvoor wederom dank. Hij sloeg het gloednieuwe keukenraam met een bijl in, zag mij en wilde me met die bijl te lijf. Hij deed één stap en toen had hij van Joline een kogel te pakken. Exact op zijn neuswortel. Toen hij toch door wilde gaan kreeg hij er eentje van mij in z’n ballen. Hij klapte dubbel en een knietje onder z’n kin deed de rest.
Vervolgens kwam de politie, en die zag stiefma in de auto zitten. Nam haar mee naar boven, zij ontstak in stiefmoederlijke woede toen ze haar liefje op de grond zag liggen bloeden en ze wilde mij met een mes te lijf. Joline greep de arm met het mes en van mij kreeg ze een dreun in haar maag, vervolgens óók een knietje onder haar kin en ze klapte achterover, met haar hoofd tegen de bar. Oók buiten westen. Toen ze weer bij kwam begon ze als een malle te kotsen. Allebei zijn ze gearresteerd en hebben overnacht op het politiebureau.”
Fred floot. “Dan is de hele familie achter tralies hé? Lekker stel…” Ik knikte. “Joline en ik zijn gehoord door dezelfde politieman die ons gehoord heeft na de inbraak van die Justicia-baas. En weer stelde hij de vraag hoe wij wisten dat stiefzoon er aan kwam. Ik heb maar weer hetzelfde verhaaltje opgehangen: Afghanistan-veteraan, ingebouwd alarmsysteem en zo. Ik denk niet dat hij me geloofde, maar ik wil jou niet in dit verhaal betrekken. Die telefoon volg-app is zo illegaal als wat.”
Fred knikte. “Ja. En wellicht is het verstandig dat je hem nu van je telefoon verwijdert. Want hij is aan de hand van de broncode vrij simpel naar mij te herleiden.” Ik pakte mijn telefoon, maar Fred trok hem uit mijn hand. “Laat mij het maar doen. Dan is hij écht van je telefoon af.” Hij was even bezig en gaf toen de telefoon weer terug. “Zo. Niet meer aanwezig. Zelfs niet voor zo’n slimme jongen als ikke.” “Thanks maat.”
Hij keek me aan. “Binnenkort komt de rekening, meneer. Als wij het gaan hebben over onze bruiloften, komen jullie in Rhenen. En dan neem je maar wat lekkere hapjes mee… Wacht, ik heb een beter idee: jij kookt!” Ik grinnikte. “Dan zal ik de weegschaal van Wilma gebruiken. Anders vliegt ze me aan.” Er klonk een lage grom. “Ik hannes wel wat me die weegschaal. Het ding is digitaal, dus daar kan ik wel wat mee, denk ik.” Grijnzend liep hij weg en ging ik weer aan het werk.

Tijdens de middagwandeling nam Joline me even apart. “Kees… Moeten wij Theo nog inlichten over gisteravond?” Ik dacht even na. “Ik denk het niet. Dit was puur privé. Heeft DT niets mee te maken, tenzij dat wij ons voor de rechter moeten verantwoorden. Maar dat horen we wel, te zijner tijd.” Joline fronsde. “Rechter?” Ik knikte. “We hebben behoorlijk geweld gebruikt, schatje. En ondanks dat stiefzoon als inbreker binnenkwam en stiefma mij met een mes aanvloog… Stiefzoon zou wel eens gehandicapt kunnen zijn in zijn voortplanting en stiefma heeft denk ik een behoorlijke hersenschudding aan gisteravond overgehouden. Het feit dat ze gillend over haar nek ging wijst in die richting. En wij stonden weliswaar in ons recht, maar de advocaat van de tegenpartij zou daar wel eens anders over kunnen denken.”
Het was even stil. “Ach… Zomers kunnen ze niet meer gebruiken. En gezien de financiële toestand van stiefzoon en stiefma zullen ze wel een Pro deo-advocaat toegewezen krijgen. En die doen geen zaken met louche incasso-bureautjes. Ik vraag het wel aan Angelique.” Ik knikte. “Met één voorbehoud schat: dat zij haar mond dicht houdt tegen de rest.” Joline knikte. “En nu weer aansluiten meneer. Anders vinden je piraten er nog wat van. Húp!” Ik kreeg een klap op m’n billen.

Na de lunchpauze kwamen Joline en Angelique op mijn bureau. Joline deed de deur dicht en Angelique keek nieuwsgierig van de een naar de ander. “What’s up, Jolien?” “Wij hebben een paar vragen op jouw vakgebied, An…” Vervolgens schetste ze in het kort de gebeurtenissen van gisteravond en besloot met de vraag: “Gaan wij hier last van krijgen?”
Angelique aarzelde. “Dit is niet mijn specialiteit, maar ik kan er wel een paar dingen over zeggen. Het is altijd geoorloofd om je eigen huis te verdedigen of je eigen persoon. Daarbij mag je –proportioneel- geweld gebruiken. Oftewel: niet meer dan nodig. Bij stiefzoon was veel geweld nodig, omdat hij onder de drugs zat en bijzonder agressief te keer ging. Een rechter zal dit zeer zeker meenemen in zijn oordeel.
Bij stiefma ligt het wellicht anders: Ze is een vrouw, en jij Kees, gaf haar, ondanks dat Joline de arm met het mes al vasthad, een harde stomp in haar buik, vervolgens een knietje onder haar kin en als finale klapt ze met haar achterhoofd tegen jullie bar en gaat buiten westen… Dat zou wel eens als buitenproportioneel gezien kunnen worden.”
Ik knikte. “Dat zou kunnen. Maar ze liet het mes pas los toen ze buiten westen ging. Gelukkig stond er een politieman met z’n neus bovenop en die was ook behoorlijk verrast door de actie van mevrouw. Kwam pas in actie toen mevrouw buiten westen op de grond lag. Het ging zó bliksemsnel…”
Joline gromde. “En we zaten allebei nog bomvol met adrenaline door de actie van stiefzoonlief. Zeg maar gerust: uiterst opgefokt.” Angelique keek aarzelend. “Als ik jullie was zou ik maar een goeie rechtsbijstandsverzekering zoeken. Grote kans dat ze beiden wéér proberen om letselschade op jullie te verhalen. Zeer zeker stiefzoon, als blijkt dat zijn voortplantingsvermogen wat minder is geworden… Wat overigens niet als groot verlies voor het IQ van de wereldbevolking beschouwd kan worden, als ik jullie verhalen mag geloven. Enfin, ik heb ‘m zelf gezien; wat een engerd.”
Ik keek grimmig. “Mijn antwoord is dan hetzelfde als eerder, Angelique: ‘Nuts’. Wat overigens wel toepasselijk is in deze context.” Joline schoot in de lach, maar Angelique keek vragend. “Hoezo?” “Je bent nog steeds een hele lieve, onschuldigde meid, An. Wat betekent ‘nuts’?” “Noten… En wat hebben die hiermee te maken?” Joline hikte: “Kees heeft ‘m voor z’n noten geschoten. Dat dus.”
Angelique kleurde. “Sorry hoor, maar tot voor kort hield ik me niet zo bezig met dat deel van de mannelijke anatomie…” En meteen voegde ze er kattig aan toe: “En op welke manier ik me nu mee bezig houd, gaat zélfs jullie geen biet aan!” Ik knipoogde. “Ik ga wel eens bij Henry langs…”

Angelique stond demonstratief langzaam op en ging vlak voor me staan. Aangezien ik op m’n bureaustoel zat, waren haar ogen iets hoger dan de mijne. Ze prikte met haar vinger in mijn borst en zei zachtjes, maar zeer nadrukkelijk: “Kees Jonkman: je haalt het niet in je hoofd om bij mijn liefje te informeren naar de staat van ons liefdesleven. Doe je dat wél, stuur ik je buddy op je af om je vast te houden en haal ik je gezicht open. Heb je dat goed begrepen?” Haar ogen lachten echter.
“Lieve Angelique: ten eerste ben ik geen mislukte 007, dus dit soort gedrag mag je bij mij achterwege laten. Ten tweede beloof ik plechtig, op de snor van mijn danslerares om jouw geliefde geen intieme geheimen te ontfutselen. Oké?” Ze deed een stap naar achteren en lachte. “Was ik ook niet zo bang voor bij jou. Oh, en ik wist niet dat Joline een snor had…”
Die keek beledigd. “Jaja, ik ga al…” Angelique liep naar de deur, maar Joline liep haar achterna en omhelsde haar. “Dank je wel, lieve schat. Mede namens die hork dáár. Kees, je mag weer verder gaan met je werk.” Ze lachte spottend. “Tékenen…”
Ze verdween met een kushandje en ik ging inderdaad aan het werk. Tot ik gebeld werd door de politie uit Veldhoven. Of ik morgen even langs wilde komen. “Ik neem aan dat u mevrouw Boogers ook wilt spreken? Dan zal ik die meteen informeren.” Ik stelde dezelfde vraag als voor het bezoek op Soesterberg. “Moeten we toiletspullen en pyjama meenemen?” Ook nu was het antwoord een grinnik. “Nee hoor. We willen uw verhaal horen en noteren. Hoor en wederhoor. De verhalen van mevrouw en zoon de Rooij hebben vandaag gehoord; Morgen is het uw beurt.” We spraken af dat Joline en ik meteen om acht uur langs zouden komen.

’s Avonds, op de terugweg bespraken we de opties nog even. Joline maakte zich minder zenuwachtig dan ik. “Luister schat, ook al moeten we de bak in; liever dat dan met een bijl in je schedel niet meer wakker worden, toch?” Ik keek haar aan. “Jij kunt lekker relativeren, schat…” Ze grinnikte. “Lieverd, ik ben dolblij dat de hele familie de Rooij, inclusief hun misdadige vriendjes, achter slot en grendel zit. Als de prijs daarvoor een paar weken brommen is… Nou, dat moet dan maar.” Ze kneep in mijn bovenbeen.
“En jij gaat vanavond gewoon weer lekker toeteren bij Wachtmeester Greet. Daar ontspan je van, dat heb ik allang gezien. Morgen is het mijn beurt: dansles! En nu samen met die andere gekken: jouw zussen en mijn broers!” Thuisgekomen duwde Joline mij de keuken uit. “Jij gaat nog even spelen, Kees. Ik kook wel. Om half zeven kunnen we eten.” Ik gaf haar een zoen. “Je bent lief.”
Daarna verdween ik in de studeerkamer en nam de stukken nog een paar keer door die Greet me als huiswerk opgegeven had. “You raise me up”, het Rondo uit "Sinfonies de Fanfares" nummer vijf van Hans Jürgen Huber en de zangsolo van “And He will feed his flock” uit de Messiah van Händel. Geen specifiek stuk voor een koperblazer, maar het dwong me heel ingetogen te spelen. Anders dan de gebruikelijke muziek voor trompet of bugel.
Greet had aangegeven dat ze het laatste stuk deze week zou instuderen; ze wilde het samen met mij spelen. “Dan kunnen we eens kijken of we ondertussen een beetje op elkaar zijn ingespeeld, Kees.” Ik was er niet zo bang voor; We voelden elkaar goed aan.

Om half zeven kwam Joline me halen; ze had boerenkool met worst gemaakt: heerlijk. “Je moet een bodempje hebben, Kees. Op een lege maag kun je niet goed blazen, heeft iemand mij ooit eens ingefluisterd.” Toen ik mijn bord leeg had en Joline het dessert wilde halen, schudde ik mijn hoofd. “Nee schat. Hoe lekker ook: ik bedank even. Met een té volle maag is het slecht blazen. Daar ga je van boeren, en da’s niet zo netjes bij Greet. Straks, als ik terugkom heb ik wel trek in een toetje.”
Langzaam begon Joline te glimlachen. “Dat geloof ik best, Kees… En dat toetje heet Jolientje, zeker?” Ik zuchtte. “Waarom denken vrouwen altijd het slechtste van mannen?” Joline omhelsde me. “Omdat wij vrouwen de mannen een beetje kennen, schatje…” Ze zoende me zachtjes en aandachtig, maar na een paar minuten zei ze: “Húp, meneer. Pak je muziek en je bugel en ga je melden bij Greet. Ik zorg dat het toetje rond tien uur klaar staat.”
Ze lachte ondeugend. “En welk toetje dat is, is voor mij een weet en voor jou een vraag, hondbrutale jongeman van die technische firma!” Ik trok een vies gezicht. “Een behoorlijke dissonant om de woorden van Zomers uit jouw mooie mond te horen, lieve schat…” Ze gaf me een afscheidskus. “Liever haar woorden uit mijn mond dan ‘schatje’ uit haar mond, denk je niet?” Ik keek haar vol afschuw aan. “Wat heb jij voor morbide ideeën… Ik ga maar snel weg!” Met een triomfantelijk lachje sloot ze de deur achter me.

Ik reed de ondertussen bekende weg en tien voor acht liep ik de kerk binnen. Het orgel was goed te horen: Suite op de G-snaar van Bach. Zo te horen speelde Greet niet zelf, maar haar neef. Soms klonk een korte onderbreking, daarna speelde het orgel weer door. Aan het einde van het stuk deed ik zachtjes de kerkdeur open en liep naar binnen. Greet hoorde me klaarblijkelijk: “Kees?” Ik riep: “Present, wachtmeester”, alsof ik op de appélplaats stond. “Doe normaal… En kom boven, we hebben je nodig.”
Eenmaal op de orgelgalerij zat haar neef achter het orgel en Greet stond er naast, samen met een meisje van een jaar of twintig. “Even voorstellen: dit is Kees Jonkman; Kees, dit is Wendy van Dalen, de vriendin van Hendrik. Zij studeert zang op het conservatorium in Den Haag.”
Ik gaf haar een hand. “Op het Kóninklijk Conservatorium? Dan moet jij wel héél goed zijn…” Ze bloosde een beetje. “Kees wil zijn vaardigheden op de bugel wat oppoetsen”, ging Greet verder, “en dat doet hij best wel aardig.” Ik boog. “Dank voor dit onverwachte compliment, wachtmeester.”
“Nogmaals: doe normaal, Kees, of ik mieter je van de galerij af. We hebben je nodig.” Ik trok een wenkbrauw op. “Welke wasmachine moet er verhuist worden?” Hendrik en Wendy schoten in de lach en Greet zuchtte. “Nee, eikel. Wendy moet binnenkort een optreden verzorgen voor haar studie. Onder andere moet ze een ‘krachtig’ nummer zingen, en ze dacht aan ‘Rompe Sprezza’van Scarlatti. Een organist heeft ze al weten te strikken…” Greet wees naar Hendrik, “maar een trompetist nog niet. Voel jij er wat voor?”

Ik groef in mijn geheugen, maar kon me het stuk niet zo gauw voor de geest halen. “Dan wil ik het eerst horen, Greet. Voor hetzelfde geld is het te hoog gegrepen voor mij.” Ze schudde haar hoofd. “Ik denk het niet. In feite net als in het echte leven: de dame zingt iets voor en jij speelt het na. Nou ja, met een paar variaties en dan kijk je alsof je het zelf hebt bedacht.” Ik keek van haar naar Hendrik. “Wat dacht je ervan? Pakken we haar bij kop en kont en flikkeren we háár van de galerij af?”
Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Dan heb ik geen docente meer én ik krijg thuis ellende met mijn pa, haar broer.” Ik gromde. “Watje… Nou, laat horen, Greet… En Wendy natuurlijk.” “Je mag meteen meespelen, Kees. Zo moeilijk is het niet.” Ik kreeg de bladmuziek voor me en bekeek het even. Inderdaad was het niet ál te ingewikkeld. Steeds korte stukjes zang, gevolgd door de koperblazer. In mijn geval bugel. Het orgel ondersteunde. Ik stemde de bugel en op het teken van Greet begonnen Wendy en Hendrik.
Na drie maten moest ik meteen invallen en maakte ik meteen een uitglijer. Greet sloeg af. “Niet zo aarzelend, Kees. Het mag best ‘forte’.” We startten opnieuw en nu speelde ik krachtiger. Wendy had een mooie sopraan; helder, pittig en zonder al teveel met haar gezicht te trekken haalde ze de hoge noten. Ik kon me lekker uitleven; Scarlatti had een paar leuke loopjes in het stuk verwerkt. Na bijna drie minuten was het stuk ten einde en keken we elkaar aan.
“Én?” “Je kunt het, Kees. Zonder voorbereiding vooraf dit stuk spelen… Netjes.” Ze keek Wendy en Hendrik aan. “En hoe denken jullie er over? Jullie moeten het ten slotte uitvoeren…” Hendrik knikte. “Ik zeg: doen!” Wendy knikte. “Mee eens.” Ik zei: “Maar… Wanneer moet jij je concert geven, Wendy? Dan blok ik die datum in m’n agenda.” “Vrijdagavond 30 januari. En het is hier, da’s lekker makkelijk.” Ik noteerde de datum. “Ik doe een voorlopige toezegging. Zeker weten doe ik het pas als er op m’n werk niks fout loopt of gekke dingen gebeuren…” Ik schoot in de lach. “En het kost jullie een paar damesschoenen.”
Greet keek verwonderd. “Hoezo?” “Op vrijdagavond hebben Joline en ik dansles. Háár passie en langzaam maar zeker begin ik het ook leuk te vinden. Maar ze verdenkt me ervan dat ik elke gelegenheid aangrijp om er onderuit te komen. Dus nu moet ik, of beter gezegd: jullie, haar omkopen met een paar nieuwe schoenen.”

Greet grinnikte. “Ik zal eens met haar gaan praten. Maar nu doen we het nóg een keertje en dan wil ik het volgende…” Ze gaf ons een aantal aanwijzingen en we zongen en speelden het stuk nog een keer. “Oké dame en heren… Jullie hebben nog een ruime maand om de puntjes op de i te zetten. Jullie gaan oefenen en elke donderdag nemen we dit stuk een paar keer door, oké?” We knikten braaf. “Mooi. Hendrik en Wendy, jullie maken je uit de voeten, dan zal ik deze meneer eens onder handen nemen.”
Ze pakten hun spullen en op het trapje draaide Wendy zich even om en zei met een lachje: “Dan neem ik ondertussen déze meneer even onder handen…” “Oh shit…” hoorden we Hendrik onderaan de trap. We lachten en toen keek Greet me aan. “Heb je netjes gedaan wat ik zei, Kees? En heb je warme vingers?” Ik knikte en vervolgens pakte ze de muziek van het Rondo.

Anderhalf uur later knikte ze. “Ik ben redelijk tevreden, Kees. Je durft meer. Speelt niet alleen maar dom wat er staat, maar legt er ook een stukje van jezelf in. En dát is muziek maken…” Ik knikte. “Da’s allemaal leuk en aardig Greet, maar soms, als een muzikant er een beetje tussendoor zit te fantaseren, denk ik wel eens: “Wie denk je wel dat je bent om Bach te zitten ‘verbeteren’? Flapdrol!”
Greet keek serieus. “Er is een verschil tussen ‘je eigen gevoel in muziek leggen’, en allerlei tierelantijntjes er omheen te spelen. Die grens wordt inderdaad nog wel eens overschreden…” Ze schakelde het orgel uit. “Kom, koffie. Gelukkig hebben ze hier sinds een paar maanden een Senseo. Voor die tijd moest je het met de koffie van half acht doen…” Ze trok een vies gezicht.

Eenmaal aan de koffie zei ze: “Mag ik jou wat geks vragen, Kees? Verlang jij wel eens terug naar Defensie?” Ik keek haar stomverwonderd aan. “Ehhh… Greet, ik héb al een prima baan. Ik heb het nog nooit zó naar m’n zin gehad als bij dit bedrijf. Bovendien verdien ik er een behoorlijk dik belegde boterham mee.” Ze schudde haar hoofd. “Ik vraag je ook niet om terug te gaan naar de Infanterie. Wij, de Fanfare Bereden Wapens zitten om koperblazers verlegen.”
Ik dacht even na. “Maar jullie zijn toch een beroepsorkest? Ik ga geen beroepsmilitair meer zijn, Greet.” Ze schudde haar hoofd. “Er zijn uitzonderingen. We hebben twee reservisten die bij ons spelen. Formeel spelen die bij de Korpsfanfare Nationale Reserve, maar ze zijn bij ons tewerkgesteld. Hebben allebei, net als jij, een burgerbaan. Het kán…”
Ik schudde mijn hoofd. “Hoe verleidelijk ook: het antwoord is ‘nee’, Greet. En de reden: Joline en ik hebben allebei een vrij veeleisende baan. We werken regelmatig over, af en toe moet ik een dag of een paar dagen op een booreiland doorbrengen of vaar ik met een proefvaart op een schip. Twee maanden geleden had ik een week naar Maleisië gekund, maar dat reisje werd afgeblazen. Daarnaast coach ik dinsdagavond een loopgroepje, zit ik op donderdagavond hier, bij jou en op vrijdagavond hebben we dansles. En daarnaast uiteraard ook nog de nodige ‘verplichtingen’ binnen onze familie- en vriendenkring. Als ik dan ook nog eens een paar avonden naar Vught moet om met jullie te repeteren breekt thuis de pleuris uit. Bovendien gaan Joline en ik in het voorjaar trouwen; daar komen ook nog wat dingetjes bij kijken.”
Ze keek een beetje teleurgesteld. “Jammer… Ik had je er graag bij gehad. Je speelt goed, sergeant Jonkman.” Ik boog. “Dank voor dit compliment. Maar de reden dat ik hier zit is omdat ik meer uit dit mooie instrument wil halen én omdat ik de weduwe van de vorige eigenaar wil laten horen dat dit instrument in goede handen is gekomen. Dat ben ik aan haar verplicht.” Ze knikte. “En dat is ook een heel mooi gebaar. Sorry dat ik je net die vraag stelde.” Ik grinnikte. “Ik heb er in ieder geval een mooi compliment aan overgehouden.” Ik dronk mijn kopje leeg. “En nu gaat deze jongen richting huis. Er wacht nog een dessert op me. En daarna lekker slapen.” Ik stond op. “Wel thuis Greet.” “Tot volgende week, Kees.”

In de auto zat ik mijn hoofd te schudden. Terug naar Defensie? Nee. Op de kazerne werken is heel iets anders dan op missie zijn. Dan tien keer liever DT…” Peinzend kwam ik thuis en ik had nog geen drie stappen binnen gedaan toen Joline al zag dat ik ergens over liep te piekeren. “Hoi schat! Tijd voor toetje… En… Wat is er aan de hand? Jij zit ergens mee, Kees.”
Ik schoot in de lach. “De ‘Volautomatische Kees-scan’ werkt weer op volle toeren, zie ik. Niks levensbedreigends, schat. Ik heb vanavond een dijk van een compliment gekregen van Greet.” Ik vertelde van ons gesprekje bij de koffie. Ze keek me peilend aan. “Kees… Diep in je hart bén je nog steeds militair. En zeg niet dat je niet terugverlangt naar Defensie, want dan lieg je.”
Ik legde een hand op die van haar. “Ja, ik verlang soms terug. Niet naar Defensie als organisatie, maar naar de kameraadschap die ik op mijn missies heb ervaren. De adrenalinerush als er weer eens stront aan de knikker was, het teamgevoel… Maar ik weet dat dat voltooid verleden tijd is. Ik ben er trots op dat ik leiding mocht geven aan negen prima kerels, dat ik mijn steentje heb bijgedragen om elders op de wereld mensen een kans te geven op een wat beter leven. Maar… ‘Das war einmal’. Als Defensie me zou vragen om weer op missie te gaan, zou ik er over nadenken. Maar ik denk dat het alleen maar tegen zou vallen. En bovendien… Om de woorden van Rob enigszins te verdraaien: ‘Ik kan niet zo lang zonder die blonde feeks!’

Ze keek me zwijgend aan, stond op en ging op schoot zitten, haar hoofd op mijn schouder. Ik voelde haar schokken en even later liep er wat vocht in m’n nek. “Hé liefje, wat is dit nou? Heb ik iets verkeerds gezegd?” Ze schudde haar hoofd en zei haperend: “Nee, integendeel... Je heb me... zojuist de mooiste... liefdesverklaring gegeven die er op de wereld is…”
Ze snotterde en ik viste haar tasje van tafel. “Hier. Zit vast wel een zakdoek in.” Ze snoot haar neus, depte haar ogen en keek me aan. “Ik ben al een hele tijd bang dat je terug wil naar Defensie, Kees. Als ik zag hoe jij in element was als schiet-instructeur, tijdens alle confrontaties die we dit halve jaar hebben gehad, in je sluipschutters-overall en gisteren… Daar stond sergeant Jonkman. En dat geef je op, voor mij…”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Ik wil helemaal niet terug naar Defensie. Defensie als organisatie is net zo wendbaar als een mammoettanker. Nee, dan honderd keer liever DT, waar je binnen een minuut een project in je mik geschoven krijgt waar je team een maand werk aan heeft. Vandaag op je gat aan je bureau tekenen, morgen staan te blauwbekken op een scheepje van Damen en de volgende week wéét je niet eens wat je gaat doen… En een hele leuke juffouw als hoofd Backoffice natuurlijk. En een stel compleet gestoorde Piraten…”

Ze keek me aan, haar ogen nog vochtig. Toen sloeg ze haar armen om mijn nek en zoende me hevig. Ik streelde haar rug. Een paar minuten later liet ze me los en keek me wéér aan. “Je hebt me net een héél groot cadeau gegeven, Kees. Groter dan je je kan voorstellen…”
“Ga maar eens met Fred praten over hoe Defensie er nu uitziet, schat. Dan begrijp je wat ik net zei. Een voorbeeldje? Fred zelf. Academische opleiding gedaan. Deed uiterst belangrijk werk als Cyber-specialist. Maar denk je dat hij ingeschaald wordt als academicus? Nee dus. Sergeant-majoor. En wanneer hij adjudant zou worden wist hij niet. Er was een functie-plafond. Niet vreemd dat er mensen weglopen…”
Joline stond op. “Ik ga me eens met het toetje bezighouden. Blijf jij maar zitten…” “Dan ga ik m’n toeter even schoonmaken, schat. Jij het toetje, ik m’n toeter. Mooi verdeeld.” Een klein lachje werd zichtbaar en ze liep de slaapkamer in.

“Ehhh… Joline! De keuken is de andere kant uit, hoor!” Met de deur op een kier zei ze: “Misschien komt het toetje dit keer niet uit de keuken, Kees…Ik roep je wel als het toetje klaar is.” En de deur ging dicht. Grinnikend pakte ik de bugel en maakte hem schoon. Vanavond was ik er weer achter gekomen wat voor een heerlijk instrument het was. Een kwartiertje later ging de slaapkamerdeur op een kier. “Het toetje wordt geserveerd in de slaapkamer, meneer…” “Ik ben benieuwd, mevrouw! Even de toeter opbergen en de boel afsluiten en dan kom ik er aan.”
Niet veel later klopte ik op de slaapkamerdeur. “Kom maar binnen, Kees. Je bent van harte welkom.” Ik liep naar binnen. De geur van haar parfum was nadrukkelijk aanwezig, maar Joline zelf niet. Wél een briefje op bed. “Uitkleden en dan naar de badkamer.” Mevrouw was weer eens iets van plan…
Ik kleedde me snel uit en opende de badkamerdeur. De warmte sloeg me tegemoet. Joline zat op de rand van het bad: een kort, wit en wijd onderjurkje aan, nylons en keek me glimlachend aan. “Ik ben vanavond je toetje, Kees. Kóm!”
Ze pakte mijn hand en ik stapte in het bad. Het water was heerlijk warm. “Ga zitten. Dan kom ik lekker tegen je aan leunen en kun je goed zien wat ik allemaal doe.” Ze lachte lief en gaf me een zoen. Ik liet me in het warme water zakken en Joline kwam op mijn schoot zitten. Haar jurkje werd meteen doorzichtig. De badkuip liep bijna over en daardoor was ze vrijwel gewichtsloos. Ze leunde naar achteren, tegen me aan. “Ik voel je, Kees… En dat voelt lekker.”
“Ik voel jou ook schoonheid. En ook dat is heerlijk. En ik kan je bekijken. En betasten… Als dat mag…” Ze zuchtte. “Waarom denk je dat ik hier lig? Niet om aardappels te schillen hoor…” Ik schoot in de lach en er klotste water over de vloer. Ze draaide haar hoofd naar me toe. “Kus me.”
Ik leunde wat naar voren en onze monden vonden elkaar. Meteen voelde ik haar tong; eerst over mijn lippen, maar toen dwingender; ze wilde naar binnen! Haar tong drong in mijn mond en zocht de mijne om er mee te stoeien. Tegelijk pakte ze mijn handen en legde die op haar borsten; mijn vingers betastten haar gezwollen tepels.
Even liet ze mijn mond los. “Voél me, Kees Jonkman… Voel m’n tepels en doe ermee wat je wilt! En vertel me waarmee ik jou helemaal kan opwinden…” Ik likte aan haar oor. “Dat weet je best, lekker meisje van me.” Ze schudde haar hoofd. “Ik wil het je horen zeggen!” “Ik wil van je mooie, lange benen genieten Joline… Laat ze zien! Zo sexy…” Ze humde zachtjes. “Volgens mij wil jij nog veel meer met m’n benen doen, Kees.”
Ik likte weer en fluisterde: “Dat is voor straks. Niet alles tegelijk willen.” Langzaam trok ze haar jurkje op. “En nu?” “Trek je benen op… Ik wil ze zien… strelen… voelen…”

Ze gehoorzaamde en nu kon ik haar mooie benen langzaam strelen. Toen ik in haar knieholten voelde bromde ze tevreden. “Jaaaa… Lekker… Zo breng je me helemaal in de stemming schat… Ik geniet!” Ik keek naar een prachtige vrouw die zich helemaal aan me wilde geven, maar daar zelf ook maximaal van kon genieten. “Trek mijn jurk omhoog, Kees.” Het was geen vraag; het klonk bijna als een opdracht. “Tot voorbij m’n billen.”
Langzaam voldeed ik aan haar ‘opdracht’ en ik zag dat de boorden van haar nylons bijna tot haar poesje reikten. Tussen haar benen door pakte ze mijn ondertussen snoeiharde paal in een hand en trok me langzaam af. “En nu, meneer…” Met een snelle beweging gleed ze iets omlaag, zette mijn paal voor haar sterretje en keek me ondeugend aan. “Jouw beurt, liefje… Ik heb me al voorbereid.”
“Je bent een heel ondeugend meisje, Jolientje.” Ik trok haar heupen omlaag en voelde hoe haar sluitspier zich opende. Een lange, lage kreun volgde. “Ahhh… Lang…zaam, meneer. Ik wil van elke millimeter genieten… Zo lekker…” Ik legde mijn handen om haar borsten. Héél voorzichtig begon ik te bewegen en telkens zakte ze iets dieper op mijn paal.
Joline bromde zachtjes. Ik goot wat shampoo op mijn handen en smeerde haar borsten daarmee in. Haar tepels reageerden direct. “Vertel me wat voor slecht meisje ik ben, meneer…” Ik bromde in haar oor. “Nee. Je bent een lief meisje. Voor mij. Je laat mij heerlijk genieten.”
Ze kreunde zachtjes. “Ik… geniet… óók, meneer… Ik voel u heel diep in me, en u gaat steeds dieper. Zo lekker… Mag ik mezelf vingeren? Heel opwindend als ik weet dat u kijkt…” “Toe maar. Verwen jezelf maar lekker. Lekker met je kutje spelen terwijl mijn harde pik steeds dieper in je kontje doordringt, geil meisje…”
Ze hijgde en gleed met twee vingers in haar poesje. Haar duim gleed snel over haar clit op en neer en ze spreidde haar benen verder. Die beweging zorgde ervoor dat ik helemaal in haar gleed; haar billen lagen nu op mijn liezen. Ik voelde haar vingers langs mijn paal op en neer gaan.
Langzaam begon ik haar in haar nauwe sterretje te neuken: Joline gromde als ik me terugtrok, maar hijgde als ik weer in haar kwam. Zo bewogen we een minuut of wat, totdat haar vingers steeds sneller gingen. “Meneer… Ik ga klaarkomen! Ik… Dit…dit is zó lekker… Ik wil uw zaad lekker diep in mijn kontje voelen spuiten! Lekker geil!”
“Ik zal je eens even helpen, meisje…” Ik pakte haar heupen en drukte haar iets van me af. En toe weer snel naar me toe. “Lekker geil?” Ze knikte, haar ogen dicht en zuchtte diep.
Even liet ik haar heupen los en kneep in haar beide tepels. “Je bent een geil meisje, Jolientje. En ik ga je volspuiten!” Ze trok haar vingers uit haar poesje en kneep nu zelf in haar tepels. Meteen gaf ik een tik op haar openstaande poes. Ze schrok. “Liggen blijven!”
Nog een tik volgde en tegelijk drukte ik mijn paal zo diep mogelijk in haar. Dat trok haar over de streep: Ze trok haar knieën tegen haar kin en gilde: “Ik kom! Ik kom zo lekker klaar! Ik spuit!” Ik voelde haar verkrampen klaarkomen. Ik neukte haar nu op volle kracht in haar warme, nauwe sterretje. “Ik… Ik kom ook, Jolientje… Lekker in jou spuiten!”
De eerste straal volgde terwijl ik het zei en ze gilde: “Ik voel het! Ik voel je… Wat lekker geil! Spuit in me, spuit me helemaal vol met je geile zaad!” Weer gingen haar vingers in haar poesje en ze vingerde zich naar een volgend orgasme. Ik gleed even later uit haar en Joline tilde haar heupen op tot boven het water. “Kijk naar me Kees! Kijk naar me als ik nóg een keer klaarkom… Zó geil…” Al vingerend stond ze op en trok mijn hoofd naar haar poesje. “Bekijk me…”
Ze zette één been op de rand van het bad en ik keek recht tegen haar open poesje aan. Snel gingen haar vingers nu over haar clit en ik zei zachtjes: “Ik kijk recht in je mooie poesje… Kóm maar! Kom maar lekker klaar!” Een langgerekte kreun was haar reactie, toen schokte ze met haar hele lichaam. Ik greep haar vast; ik was bang dat ze zou vallen. “Ohhhh…Zo lekkerrrr…”
Meteen daarna kwam ze klaar: een straal helder vocht spoot tussen haar lipjes door, recht in mijn gezicht. Ze haalde haar vingers uit haar poesje en meteen begon ik haar gladde poesje te likken. Joline gilde het uit. “Lekker! Doorgaan! Lik me helemaal gek!” Ze drukte haar onderlichaam tegen mijn mond aan en produceerde steeds meer vocht.

Na een paar minuten zakte ze langzaam op de rand van het bad. Ik hielp haar er weer in en trok haar tegen me aan. Haar lippen zochten de mijne. “Dank je wel… Dit was héél heftig…” Ze likte mijn lippen. “Ik proef mezelf…” Ik lachte zachtjes. “Speciaal voor jou heb ik een beetje dessert bewaard, schatje.” Ze lachte zachtjes. “Lief van je. Nu nog even uithijgen...” Na vijf minuten zachtjes elkaar strelen trok Joline de stop uit het bad. “Kom. Nog even afspoelen en dan lekker slapen. Gaat dat lukken, denk je?” Ik gaapte. “Ik weet het wel zeker…” Vijf minuten later lagen we tegen elkaar aan in bed. “Maak je me wakker als je gedachten met je op de loop gaan, Kees?”Joline’s ogen keken serieus en ik knikte. “Ja.” Ze gaf me een zoen. “Mooi. Dan nu lekker slapen, schat van me.” Een paar minuten daarna was ik vertrokken…