Het was lang geleden dat ik nog zo had genoten. Het was half augustus, zomers warm. De laatste dagen van mijn vakantie waren aangebroken en ik had de dag zowat in mijn tuin doorgebracht. In de late namiddag had ik een berichtje van een collega gekregen dat ze vanavond met enkelen een terrasje gingen doen in Leuven om de start van het weekend te vieren. Of ik niet meekwam. Ik keek vragend naar mijn vrouw. Met een glimlach zei ze: “Geniet ervan.”

We waren met vijf op de Oude Markt beland. We hadden ons gesetteld aan een laag tafeltje met allemaal rietstoelen errond, waar we eigenlijk een beetje in onderuit lagen. Het was alsof we aan een strandbar zaten. De sfeer zat er van in het begin goed in. Ik werd gebriefd over de laatste gebeurtenissen op het werk. Hoewel we enkel onder mannen waren, leek het wel of we enkele roddelende meiden waren. Het spreekt voor zich dat het bier onze tongen wel wat losmaakte. Rond elf uur maakte onze ober ons erop attent dat zijn shift erop zat en dat zijn collega Mar onze tafel zou overnemen.

Mar bleek een oogverblindend knappe blondine te zijn. Volgens haar naamkaartje heette ze Marlies. Ze droeg een zwarte, korte en nauw aansluitende rok en een wit hemd met de naam van de zaak. In plaats van het hemd dicht te knopen had ze er met de punten een of andere knoop in gelegd, zodat het een topje leek, waarin haar decolleté mooi werd geaccentueerd. Doordat ons tafeltje iets lager was, moest ze zich wat voorover buigen om de schotel met drankjes neer te zetten. Dit gaf ons een danige inkijk in haar boezem. Laten we zeggen dat ze niets te klagen had over de volheid van haar borsten. Ons plezier kon niet meer op.

De alcohol had onze remmingen weggenomen, en het leek ons wel leuk om onze volgende bestelling op te fleuren met een wedstrijdje voor de flauwste woordspeling.
Mark stak van wal: “Doe mij maar een blonde Leffe, want volgens mij ben jij ook wel zo’n blonde met lef.” Er viel even een stilte. We beseften na deze eerste zin dat het in deze me-tootijden eigenlijk not done is om zo tegen vrouwen te praten. Het meisje liet echter een schaamteloze grijns zien, en zei: “Is dat alles wat jullie in huis hebben?” De situatie was ontmijnd. Onze gêne viel weg en luidop lachend keken we naar elkaar. Tom liet zich niet kennen.
“Geef mij dan maar een Bush Blond. Of scheer jij je?”

Alweer viel er een stilte. Tom is nooit de subtielste geweest, maar hier zat hij toch weer stevig met de grens te flirten. Afwachtend op een reactie, keken we allemaal naar de serveerster als jongetjes die net door hun mama zijn betrapt met hu hand in de koekjesdoos. Dit moet een heel grappig gezicht zijn geweest, want plots begon het meisje te schateren. Ze leunde hierbij wat op de strandstoelleuning van Mark, die naast me zat. Hierdoor kwam haar kontje wat naar achter en gleed haar rokje wat naar boven. Tussen haar benen verscheen een klein wit driehoekje. Ze had een string aan en aan het andere uiteinde van de driehoek zag ik de lichte golving van haar lipjes verschijnen. Ik kon het niet laten, en zei: “Ik had graag nog een Belle-Vue, want dat heb ik op dit moment ook al.”
Ze draaide zich snel om, trok haar rokje wat lager en terwijl ze me, met een betoverende glimlach, een knipoog schonk, stapte ze weg met de woorden “Komt eraan, heren!”

Er volgde een enorme ontlading in onze groep. Dit meisje was niet op haar mondje gevallen. Ons enthousiasme zakte echter langzaam weg. We voelden zelf aan dat ons gedrag niet helemaal ok was. Ze had ons ergens wel aangemoedigd, maar dat was geen excuus voor ons haantjesgedrag. Moesten onze vrouwen erbij geweest zijn, dan zouden we overstelpt zijn geweest met vernietigende blikken. Toen onze drankjes werden geleverd, verontschuldigen we ons dan ook uitgebreid bij het meisje. Ze stelde ons gerust. Ze had al veel erger meegemaakt, en onze uitlatingen vond ze eigenlijk best heel grappig.

Niet veel later besloten we dat het goed geweest was. We gaven de serveerster een rijkelijke tip en vertrokken elk naar huis.

Het was lang geleden dat ik nog zo had genoten.

Nog steeds in de roes van de gezellige sfeer, de zomerse warmte en de alcohol wandelde ik rustig naar huis. Ik had af en toe wat water gedronken, waardoor ik enkel wat lichtjes aangeschoten was. Bij het verlaten van het stadscentrum verdween ook de drukte. Plots dook er een liedje van Wannes Van De Velde in mijn hoofd op: Ik wil deze nacht in de straten verdwalen. De klank van de stad maakt mijn ziel amoureus. Al heb ik geen geld om plezier te betalen, ik vind wel een vrouwke naar mijn keus.
Ik grijnsde even. Mijn vrouwke zou waarschijnlijk al in bed aan het slapen zijn. Zou ik haar durven wakker maken? Nee. Ik had dit ooit al eens gedaan. Ze had toen aangevoeld dat ik geil was en had me snel in haar laten komen. De volgende dag had ik het wel mogen horen.

Plots hoorde ik een geluid. Ik liep net voorbij een doorgang naar wat garages. Het geluid leek van daar te komen. Ik bleef stilstaan en luisterde wat beter. Het leek gesnik. Toen hoorde ik zachtjes een stem.
“Nee. Niet doen. Alsjeblieft.” Weer gesnik.
Ik stapte in de richting van de garages. Dit klonk niet ok. Aan het einde van de doorgang waar de garages begonnen, was er een kleine inham. Hier lag een meisje op de grond. Over haar zat een jongen gebogen. Ze had een rokje aan dat naar boven getrokken was. Haar slipje was opzij geduwd en ik zag de jongen met één vinger in haar kutje bewegen.
Nog steeds snikte het meisje. Zachtjes zei ze: “Ik wil dit niet.”
Ik voelde dat ik moest ingrijpen.
“Wat is hier aan de hand?”
De jongen schrok, trok zijn vinger weg uit het meisje en draaide zich om. Ik zag in zijn ogen een mengeling van lust en boosheid. Hij opende zijn mond met de bedoeling om me iets toe te snauwen. Op datzelfde moment hoorde ik echter de stem van het meisje.
“Thijs? Help me. Ik wil naar huis. Thijs?”

Ik herkende de stem. Dit was Merel, mijn buurmeisje. De jongen besefte dat we elkaar kenden en maakte zich uit de voeten. Ik liep even achter hem aan, maar ik moest al snel opgeven. Ik was zelf geen twintig meer en de jongen was veel sportiever dan ik. Ik wou Merel ook niet alleen achterlaten.

Ik keerde naar haar terug. Ze had haar kleren gefatsoeneerd en stond wat verloren in de doorgang te snikken.
“Gaat het een beetje?”, vroeg ik haar. Ik kon mezelf wel slaan. Wat een idiote vraag. Natuurlijk ging het niet met haar. Ze stond er zo hulpeloos bij dat ik haar wou omhelzen. Ik wou haar verdriet wegknuffelen. Ik durfde niet. Merel was net misbruikt. Wat ze dan zeker niet nodig had, was nog een man die haar zou aanraken.
“Kom,” stamelde ik. “We gaan samen naar huis.”
Merel knikt en volgde me.
“Wil ik thuis de politie bellen?”
Ze schrok.
“Nee, dat is niet nodig.”
“Komaan, Merel. Je bent net ge… ver…” Ik kwam niet uit mijn woorden. Ik durfde niet luidop tegen haar zeggen wat ik gezien had, wat er met haar was gebeurd.
“Ik ken hem”. Merel keek naar me op en ging verder. “Sinds vorige week was hij mijn vriendje. We waren uit geweest en hij bracht me naar huis. Ik voelde me eigenlijk niet goed bij onze relatie en ik had hem dit net verteld. Hij pakte het slecht op en wou niet aanvaarden dat ik het uitmaakte. Hij begon op mij in te spreken. Dat we nog maar pas samen waren, dat hij van me hield, dat we nog niets eens seks hadden gehad. Wat ik ook tegen hem zei, hij luisterde niet en bleef maar doorgaan. Toen we voorbij de garages kwamen, duwde hij me van de stoep weg en plots lag ik op mijn rug, en toen…”
Weer een snik.

Ineens voelde ik twee armen rond me. Merel pakte me vast, drukte zich stevig tegen me aan en liet haar hoofd op mijn borst rusten. Even hingen mijn armen besluiteloos in de lucht. Toen sloten ze zich rond haar als een cocon rond een rups. De tranen stroomden van haar wangen. Ter hoogte van mijn borst voelde ik een grote natte plek. Haar tranen werden door mijn t-shirt opgeslorpt.

Ik kende dit meisje al sinds haar geboorte. Zij en haar tweelingbroertje hadden samen met mijn zoon in de klas gezeten. Doordat we een open tuin met de buren deelden, deelden we ook een deel van ons leven. Ik had de buurkinderen samen met mijn zoon zien opgroeien, spelen, ruzie maken, lachen…

En nu probeerde ik Merel als een gehavend vogeltje te beschermen en terug naar haar veilig nest te brengen. Ik voelde een boosheid in me naar boven komen.
“Vriendje of niet, morgen gaan we naar de politie. Wat hij gedaan heeft, kan niet. Mag niet.”
Een ping doorbrak mijn uitval. Merel maakte zich los uit onze omhelzing, pakte haar gsm en staarde er even naar.
“Een berichtje van hem. Hij wist niet wat hem bezielde, zegt hij. Hij is er kapot van. Wil met me praten.”

Plots zag ik voor mijn ogen een metamorfose. Merel rechtte haar rug. Ik zag een strijdbare blik in haar ogen. “Als hij wil praten, mij goed, maar dan zal het met zijn ouders erbij zijn. Eens zien of hij dan nog zo stoer is.” Ze tokkelde even op haar gsm en wachtte op een antwoord. Ze draaide het scherm naar mij. Er stond kortweg “ok”.

“Thijs, dank je.”
Ik keek naar Merel en zag haar met fonkelende ogen naar mij kijken. Ze gaf me weer een knuffel. Ditmaal viel het me op dat ik haar borsten tegen me voelde aandrukken omdat haar tepels stijf werden. Wat was dit? Vergiste ik me niet? Nee, haar tepels priemden hard tegen mijn lichaam aan.

Plots schoot er een herinnering door mijn hoofd. Enkele jaren geleden gingen de kinderen waterspelletjes spelen in de tuin. Mijn zoon was zijn zwembroek gaan aandoen. Ondertussen stond Merel op hem te wachten. Ze was een beetje verongelijkt. “Jongens hebben het toch veel gemakkelijker. Die moeten alleen maar een zwembroek aandoen. Wij, meisjes, moeten een heel badpak aantrekken. En dat schuurt zo als je nat bent. Jongens hebben alleen maar iets aan tot hier.” Op het moment dat ze dat zei, trok ze haar badpak naar beneden tot net op haar schaamheuvel. Haar ontluikende borstjes priemden de zon tegemoet. Verward had ik me toen weggedraaid en gestameld: “Ja, dat is inderdaad gemakkelijker”.

Haar borsten waren duidelijk stevig gegroeid. Waarschijnlijk waren de stijve tepels gewoon een reactie door de adrenaline van het laatste kwartier. Toch voelde ik in mijn lul een kleine reactie. Hij begon op te zwellen. Ik maakte me geschrokken los en vervolgde onze weg naar huis. Ik hoopte dat Merel dit niet had gevoeld. Aan haar voordeur vroeg ik of alles echt wel in orde was. Mocht ze toch naar de politie willen gaan, dan moest ze maar een seintje geven. Ik was immers getuige. Ik wilde me net wegdraaien, toen ze zacht mijn naam zei.

Ik keek haar aan. Ze staarde naar de grond.
“Zou je nog even met mij in de tuin op het terras willen zitten? Ik denk niet dat ik nu al ga kunnen slapen. Kunnen we nog even praten?”
Ik knikte en zei: “Ik zie je dan zo meteen in de tuin”.
Ik wandelde verder naar mijn huis en opende de deur. Zoals ik verwacht had, was er geen licht meer in huis. Mijn vrouw was al naar bed. Zonder zelf een licht aan te steken, liep ik doorheen het huis naar de woonkamer. Ik opende de schuifdeur en sloot die stilletjes achter mij. Merel kwam net om de scheiding tussen de terrassen tevoorschijn.
“Iedereen slaapt al”, fluisterde ze. “Gaan we hier even zitten?”

Ze zette zich op de grond neer. Ik ging tegenover haar zitten in kleermakerszit en bekeek haar. Doordat ze op de grond zat, met haar benen opgetrokken, had ik vol zicht op haar slipje. Weer dook er een herinnering op. De kinderen speelden heel graag gezelschapsspelletjes. Soms op het terras van de buren, soms op dat van ons. Ze legden het bordspel dan op de grond en zaten errond. Merel droeg als jonge tiener graag wikkelrokjes. Ze heeft zich nooit gegeneerd dat haar slipje open en bloot zichtbaar was. Per ongeluk had ik eens gemerkt dat haar lipjes heel duidelijk in haar slip stonden afgetekend. Toen ik haar aankeek, zag ik haar lachend naar me kijken. Ik had me afgewend. De lach zal wel door het plezier van het spel zijn ontstaan. Hopelijk had ze niet gezien dat ik even (misschien even te lang) naar haar bedekte kutje had gekeken?

Ik schrok wakker uit mijn mijmering en ontdekte dat ik nog steeds naar haar slipje zat te staren. Beschaamd keek ik op. Ik zag dat haar ogen de mijne volgden.
“Sorry!”, zei ik. “Ik weet niet…”

Langzaam stond Merel op en ze zette een stap in mijn richting. Ze spreidde haar benen en kwam zo vol op mijn schoot zitten. Ditmaal legde ze haar hoofd op mijn schouder, drukte haar meisjeslichaam tegen me aan en omhelsde me, alsof zij het ditmaal was die me wilde troosten en beschermen.

Ik had geen controle meer over mijn penis. Hij zwol in geen tijd op. Ik voelde dat mijn eikel doorheen mijn broek in aanraking was gekomen met een hindernis. Zat ik tegen haar kutje te duwen? Dit moest ze wel voelen. Voor de tweede keer die avond voelde ik haar tepels tegen mijn lichaam verharden. Ik realiseerde me dat ze geen bh aanhad. Anders zou ik ze niet zo hard voelen.
Krampachtig hield ik mijn handen weg van haar. Als ik niet reageerde, zou ze wel opstaan.

Ik merkte dat Merel heel langzaam met haar onderlichaam begon te bewegen. Ze wreef met haar slipje over de uitstekende knots die de voorkant van mijn broek uit vorm bracht. Ik durfde niet te bewegen. Dit was zo fout. Maar het voelde op hetzelfde moment ook zo goed. Ok, Merel was net 18 geworden en dus wettelijk meerderjarig. Toch voelde dit erg incestueus aan. En mijn vrouw lag op dat moment vlakbij in bed te slapen. Wat als ze wakker wou worden en uit het slaapkamerraam naar beneden zou kijken? Ik moest dit stoppen. Maar het voelde zo goed. Zo onvoorstelbaar…

Ik voelde haar armen plots steviger aandrukken. Vlak erna hoorde ik een amper waarneembaar kreuntje. Gevolgd door een zucht.
Merel stond recht, trok haar rokje naar beneden, leunde naar me over en gaf me zacht een kus op mijn voorhoofd. Ze fluisterde: “Eindelijk.”