voor Noor

Het was niet mijn gewoonte om onmiddellijk na het avondmaal nog een wandeling te maken. Meestal zakte ik lui weg in een zetel voor de televisie of achter het computerscherm. Maar de zachte zomeravond was zo uitnodigend dat ik niet kon weigeren. De heftigheid van de zomer lag achter ons, maar op deze zondag midden september was er nog niets in de lucht dat aan de herfst deed denken. Nee, deze zomer was nog lang niet voorbij, zong iets in mij. Ik genoot van de avond en maakte een veel grotere wandeling dan ik van plan was. Ik had plots zin om de hele buurt te zien. Zelfs de opgebroken straten hadden mijn interesse, al vervloekte ik ze als ik er met de auto langs moest. Het was alsof alle openbare werken op hetzelfde ogenblik gepland waren. Met alle ellende van dien. Lawaai vanaf zeven uur ‘s ochtends. Ontiegelijk lang zoeken naar een parkeerplaats. Voortdurend moeten omrijden. Maar nu was alles rustig. De machines lagen stil op het slagveld als ongevaarlijke slapende monsters.

Ik wandelde zo lang totdat het donker begon te worden. Om wat sneller thuis te raken, besloot ik een paar opgebroken straten te nemen. Lange stukken waren niet meer dan losse stenen waarover later beton gegoten zou worden. Behoorlijk ongemakkelijk om over te lopen, zeker in het donker. Ik moest bij momenten echt mijn best doen om niet om te vallen... Een eindje voor mij uit bewoog zich een gestalte met nog meer moeite dan mij over de stenen voort. Hij wankelde naar links en dan naar rechts, zwaaide met zijn linkerarm in de lucht en boog zich soms gevaarlijk voorover. Dronken was mijn eerste gedachte. maar dat zou een buitenstaander wellicht ook van mij gezegd hebben.Toen de gestalte in het bereik van het licht van een de straatlantaarn kwam, zag ik dat het een vrouw in een zomers kleedje was. Ze had halflang bruin haar dat dik rond haar hoofd hing. Ze trok aan haar rechterhand een kleine reiskoffer met zich mee, die nu eens een steunpunt voor haar was was en dan weer een obstakel. Wellicht kwam ze terug van een weekendje uit. Afgaande op de grootte van de koffer kon ze niet lang zijn weggeweest. Misschien enkele dagen aan zee? Ik zag onmiddellijk haar probleem. Ze was met haar hooggehakte schoenen terecht gekomen zoals ik op een onvoltooid stuk weg bezaaid met stenen. Dat ze stevig gebouwd was met brede heupen, maakte het haar niet makkelijker. De vrouw had alle moeite van de wereld om zich recht te houden.

Ze moest gehoord hebben dat er iemand achter haar liep, want ze draaide zich plots om. Ook uit schrik wellicht. Door die beweging wankelde ze nog meer en kon ze alleen maar voorkomen dat ze viel door voorover te buigen en de grond aan te raken.
‘Oooooh… aaaah… jongens toch…!’, kreunde ze.
Ze droeg een licht en kleurrijk kleedje vol bloemen dat net iets te fel rond haar lichaam spande en net iets te kort was. Ze was inderdaad aan zee geweest.
‘Laat mij u helpen, mevrouw’, riep ik en haastte me wankelend over de scherpe stenen naar haar toe.
Doordat ze zich zo diep voorover moest buigen om haar evenwicht terug te vinden, zag ik haar volle kont. Twee dikke dijen waartussen een dun streepje rode stof liep. Veel tijd om dat duizelingwekkende uitzicht te bewonderen had ik niet. Ik greep haar linkerarm vast en hielp haar terug recht te staan. Dat lukte me enigszins.
‘Dank je…’
Maar voordat ze uitgesproken was, wankelde ze weer en sloeg bijna achterover. Ik zag nu hoe haar dikke tieten los in haar kleedje bungelden. Ze droeg geen bh. Met mijn hand in haar rug hield ik haar tegen en duwde haar terug recht. Ik voelde de warmte van haar huid waar de zon urenlang op had geschenen.
‘Wat een gedoe…’, lachte ze en greep zich vast aan mijn arm..
‘Ja… vreselijk!’, lachte ook ik om de gênante situatie wat te ontmijnen.
Ze wilde nog iets zeggen maar omdat ze een stapje vooruit zette, wankelde ze opnieuw. Ik greep haar bij haar heup vast en trok haar naar me toe. Terwijl ze haar evenwicht hervond, gleed mijn hand ongewild over haar kont naar beneden. Het zweet brak me uit. Wat gebeurde hier allemaal?
‘Moet u nog ver?’, vroeg ik alsof dit een normale situatie was.
‘Daar woon….’
Verder kwam ze niet want nu bleef haar koffer achter een steen haken en trok haar bijna om. Ik greep haar met mijn beide armen om haar midden vast. Ik kon voorkomen dat ze viel maar niet dat haar gewicht me meetrok en dat ik eindigde met mijn gezicht tegen haar tieten! Warm. Zacht. De geur van haar parfum vermengd met de geur van haar zweet kroop vanuit haar decolleté in mijn neus.
‘Ooooh… excuseer… excus…’, stamelde ik, ‘ik wilde niet... ‘
‘Natuurlijk niet’, zuchtte ze: ‘wat een ellende…!’
Ze keek naar haar schoenen. Ze droeg lichte open muiltjes met hoge hakken die haar fraaie benen en voeten alle eer aandeden, maar in deze omstandigheden natuurlijk een ramp waren!
‘Ik kan mijn schoenen niet eens uittrekken op deze stenen’, jammerde ze.
‘Wel sexy schoenen’, schoot er ongecontroleerd uit mijn mond. Verdomme! Kon ik dan niet zwijgen?
‘Daar heb ik niet veel aan nu’, antwoordde ze koeltjes. Terecht. Ik had mijn mond maar moeten houden. Ik had haar eigenlijk alleen maar een compliment willen maken. Maar de nabijheid van haar lijf begon me op te winden.
‘Zullen we er nog eens voor gaan?’, probeerde ik het over een andere, heel praktische boeg te gooien.
Het was echter niet zo duidelijk wie wie moest vasthouden en vooral niet hoe en waar.
‘Laten we het op de klassieke manier proberen’, zei ze, ‘ik zal inhaken in uw arm.’
Ik bood haar mijn rechterarm aan. Maar al na enkele stappen ging het helemaal fout. Ze wankelde en boog voorover, liet haar koffer los en greep zich, terwijl ze door haar knieën ging, met haar rechterhand vast aan mijn broek ter hoogte van mijn kruis! Omdat haar linkerarm nog in mijn rechterarm hing, werd ik onwillekeurig mee naar beneden getrokken.
‘Aaaaaaaahhhhhhhh!’
‘Oooooooohhhhhhhh!
Het moet als vreemde muziek in de vallende avond geklonken hebben, onze twee stemmen. En de figuren die we intussen met elkaar aan het maken waren, hadden de complexiteit en moeilijkheidsgraad om een nieuwe discipline in de olympische gymnastiek te worden! Om de vrouw opnieuw recht te helpen, maakte ik me los uit haar greep. Ze zat op haar hurken en haar rechterhand stak nog steeds half in mijn broek.
‘Het spijt me… ik ben zo…’
‘Laten we het nog eens proberen’, probeerde ik de moed erin te houden en om de sfeer van een totale depressie te redden! Ik boog me voorover om haar stevig onder haar oksels vast te grijpen en recht te trekken. Maar… oeps… daar gingen we weer…! Ik viel over een steen, mijn handen gleden uit en grepen haar twee tieten vast. Door mijn gewicht duwde ik haar opnieuw op handen en voeten! Voor een buitenstaander moet het hebben geleken alsof ik haar nu op zijn hondjes nam met haar tieten in mijn handen…! Het absolute dieptepunt hadden we nu wel bereikt
‘Nora’, zei ze toen we naast elkaar op de grond zaten uit te hijgen.
Haar wilde haardos hing half voor haar gezicht, haar tieten hingen verwrongen in haar kleedje en haar kleedje liet haar volle billen volledig bloot. Dit was inderdaad het meest geschikte moment om onszelf te introduceren. Daar langer mee wachten zou echt gênant worden!
Ik gaf haar een hand.
‘Captain’, zei ik, ‘tot uw dienst’
‘Wat doen we? Wachten we tot de ploeg morgenvroeg begint te werken?’, vroeg ze lachend.
Ik keek rond.Ik had gehoopt een paar planken te zien liggen. Maar niets.
‘We moeten nog een poging wagen anders zitten we hier inderdaad de hele nacht. We kunnen toch niet beginnen roepen om hulp?’
‘Ik hoop dat we er niet zo hopeloos uitzien.’
‘Ik zou er anders niet teveel op verwedden!’
Ik hielp Nora opnieuw rechtstaan. Onze vreemde danschoreografie begon van vooraf aan. Letterlijk vallend en opstaand walsten we samen over de opgebroken straat naar haar huis. Hoeveel keer we nog door de knieën zijn gegaan, herinner ik me niet meer. Maar uiteindelijk hebben we de strijd gewonnen!

Bij de voordeur schopte Nora haar schoenen uit. Ze was plots een stukje kleiner.
‘Zo dame’, zei ik, ‘je bent eindelijk veilig bij je kasteel aangekomen!’
‘Kom alsjeblieft nog even binnen. Een kopje koffie hebben we wel verdiend, niet?’
‘Daar kan ik geen neen op zeggen na zo’n avontuur.
Ze liet me binnen in de woonkamer.
Wil je wat zoets bij de koffie?
‘Ja, graag’, antwoordde ik.
‘Ga alsjeblieft zitten, ik kom zo!’
Ik hoorde Nora wat rommelen in de keuken en daarna in de gang de trappen oplopen. Ze bleef even weg en ik nam de tijd om de met veel smaak ingerichte woonkamer te bekijken. Ze woonde alleen, zoveel was duidelijk. Maar ik zag foto’s van twee volwassen kinderen en van twee kleine kinderen. Haar kleinkinderen? Of haar kinderen toen ze klein waren? Ik kon het niet opmaken uit de foto’s. Geen foto van een man. Overleden? Gescheiden? Was ze samen met een man aan zee geweest? Wat deed ze? Was ze met pensioen? Allerlei fatsoenlijke en onfatsoenlijke vragen schoten me door het hoofd. Maar ik werd in mijn overpeinzingen onderbroken door Nora die de kamer binnenkwam met twee kopjes koffie in de hand.
‘Hier, vers gamaakt!’
Mijn mond viel open. Daar stond ze. In volle pracht. Op de hoge hakken die ze een half uur geleden nog zo vervloekte. Statig als een koningin. Verleidelijk als een fotomodel. Mysterieus als een striptiseuse. Ze droeg alleen maar een fel gele bikini die alle moeite moest doen om haar volle vormen in toom te houden. In die bikini had ze de afgelopen dagen wellicht aan het strand gelegen. De witte strepen op haar gebronsde lichaam kwamen er in elk geval perfect mee overeen. Ze had haar haar in een kleine staart strak achter haar hoofd samengetrokken. Haar lippen waren roder dan daarnet en rond haar ogen was meer zwart. Ik keek naar haar adembenemende lichaam, naar de rimpels in haar hals, naar de ronde volle tieten die rustig in de bh lagen te ademen en hun tepels in het dunne stof drukten, naar de huid die niet meer zo strak zat maar haar alleen maar mooier maakte, naar de brede heupen en de dikke dijen waartussen een klein geel driehoekje aan twee dunne strikjes het laatste stukje fatsoen was... Ik was sprakeloos en keek in haar uitnodigende bruine ogen...
‘Je hebt mijn lijf vanavond zo goed als overal bepoteld, Captain, maar je hebt je ook ridderlijk gedragen! Dit is de beloning van je vrouwe’, zei ze ietwat spottend terwijl ze lichtjes voorover boog, met een elegante beweging van haar handen haar volle tieten uit het topje wipte en daarna de strikjes aan de zijkanten van haar slipje los trok. Haar dikke neerhangende tieten… haar vlezig geschoren kutje… Ik wilde iets zeggen, maar het lukte me niet. Ik bekeek haar opnieuw. Met open mond. Van kop tot teen… Ze droeg alleen haar schoenen!
‘Die vond je toch zo sexy, niet!’
‘Ik...’
‘Maar eerst een kopje koffie en daarna krijg je zoveel zoetigheid als je maar wil’, glimlachte ze, ging met wijd opengespreide benen op de sofa zitten en trok langzaam haar bloemblaadjes open...