Hallo, ik ben Karin en op Martins verzoek maak ik dit verhaal af omdat hij door een ontsteking aan beiden handen hiertoe helaas niet in staat is. Hij kan momenteel zelfs nog niet eens een paperclip vasthouden, laat staan in een tepel knijpen of ons vingeren. Dan weet u hoe erg hij eraan toe is, en wij indirect ook. Gelukkig zit er al wat verbetering in en we hopen dat hij snel de oude wordt zodat hij later deze maand zijn nieuwe kinderen kan vasthouden. Hij is echt onthand zoals Oma zegt en ze denkt dat het een psychosomatische aandoening is omdat hij de laatste maanden te veel om handen gehad heeft en ook weinig uit handen kon of wilde geven. Wat op zich begrijpelijk was door alles wat er in de laatste maanden in zijn leven gebeurd is en ook het feit dat 3 van zijn vrouwen in verwachting zijn. Nu ontkomt hij door de omstandigheden er niet aan zaken te delegeren (iets wat hij eigenlijk anders altijd doet) en het is voor ons goed om te zien wat hij zoal doet of deed. Het grootste gedeelte van dit verhaal was al door hem geschreven en het is voor mij een eer om de puntjes op de “i” te mogen zetten. En het geeft me de gelegenheid om iets aan dit verhaal toe te voegen, zeg maar e.e.a. vanuit mijn invalshoek te beschrijven. Dit m.n. ook als reactie op het commentaar van een lezer (ik had dit al geprobeerd op de normale wijze te doen maar op de een of andere wijze werd dat nooit gepubliceerd.)

In het laatste verhaal beschreef Martin onder meer dat hij naar zijn zus in het buitenland ‘gevlucht’ was om enerzijds zijn gedachten en gevoelens naar m.n. Wilma op een rijtje te krijgen, anderzijds om zijn zwager te ondersteunen in een erg ambitieus en ook uitdagend project. Tot zijn verrassing is Wilma hem nagereisd in de hoop hun relatie te redden en hebben ze diepgaand gesproken met elkaar.



De volgende dag, Goede Vrijdag, vliegen we in de late ochtend terug naar Nederland. Ik heb van te voren nog even me het thuisfront gebeld om te zeggen hoe laat we aankomen op Schiphol en dat ze ons niet hoeven op te halen. Mijn auto staat daar immers nog altijd. Net voor 4 uur komen we thuis en worden zeer enthousiast ontvangen, zeker als ze zien hoe lachend we beiden uit de auto stappen en hoe blij Wilma eruitziet. Het is echt heerlijk om weer thuis te zijn en mijn kinderen, met name mijn dochters, in mijn armen te hebben. En ook het weerzien met Karin, Liesbeth en Corine doet mijn hart opbloeien en ik ben blij hun weer in mijn armen te kunnen sluiten. Ze hebben alle drie al een heerlijk zwangerschapsbuikje dat ik liefdevol streel. De thuiskomst is meer dan hartelijk en er worden rijkelijk tranen en zoenen uitgewisseld. Al snel zitten we met de hele familie, inclusief opa en oma, om de keukentafel met wat lekkere kleine hapjes en een goed glas wijn. Iedereen is benieuwd naar hoe het nu met ons gaat en als we zeggen dat we veel besproken hebben en de kou uit de lucht is, veert iedereen blij en opgelucht op. De meisjes vliegen ons om de hals en de kusjes zijn alweer niet te tellen. Ik zeg hun dat ik toch beloofd had om met mama te praten en dat we ons best zouden doen om het weer goed te maken. Wilma en ik gaan dan naast hen op de bank zitten en de kinderen praten ons als eerste bij over wat ze zo al gedaan hebben en ook hoe het met school gaat. Uit hun verhalen begrijp ik ook dat ze zeer goed bevriend zijn geraakt met de kinderen van Mathilde, Wilma’s psychiater. De namiddag vliegt zo voor bij en voor we het weten is het etenstijd. We laten ons wat bezorgen en tijdens het eten vertel ik wat over het verblijf bij Petra en Jorge en wat ik zoal gedaan heb. En wat we graag samen met hen en jullie willen ondernemen.

Wilma en ik hebben in het vliegtuig besproken hoe we dit gaan aanpakken. We zijn beiden erg enthousiast en willen dit graag gaan doen maar alleen maar als iedereen erin meegaat. Dit enthousiasme moeten we zien over te brengen op de rest. Afgesproken is daarom dat Wilma het woord voert omdat het toch haar grote droom is.
Ze toont iedereen de foto’s van het dorpje en de omgeving. Opa, oma en onze kinderen kennen het dorpje wel van eerdere vakanties, maar dat geldt niet voor Karin, Corine, Liesbeth en Tim. Ze zijn erg verrast door de mooiheid en sereniteit van het dorpje en de omgeving, en zijn nu nog meer nieuwsgierig geworden naar wat we te zeggen hebben. Daar de kinderen er bij zijn houdt Wilma dit in eerste instantie wat oppervlakkig en zegt dat we het idee hebben opgevat om hiernaar toe te verhuizen en dat ze heel graag haar geheime wens wil vervullen. Dat ligt ze vervolgens een klein beetje toe ook met wat foto’s voor de kinderen van andere Begijnhofjes, zodat die weten waar we over praten. Ze stipt echter ook aan dat er meer redenen zijn zoals onze veiligheid iets waar iedereen wel in kan meegaan.
Dat ik daar leuk en zinvol werk kan gaan doen, en dat er zeer zeker mogelijkheden voor Liesbeth, Corine en Karin zijn om te werken. De kinderen zijn matig enthousiast, zeker de jongens. Maar dat verandert als we wat aanvullende informatie geven, zoals bv paardrijden, mogelijkheden tot crossen of motorrijden, ook zwemmen, voetbal etc.

Zodra de kinderen naar bed zijn en we verder willen gaan, komt eerst een ander verzoek op tafel ditmaal van alle vrouwen. Karin zegt: “Mathilde heeft ons benaderd met de vraag of wij ruimte, tijd en ook de wil hebben om die 2 andere vrouwen te huisvesten die net als Wilma slavin van Valmir waren en ook in die kooien opgesloten zaten. Zij hebben tot recent in een opvangkliniek gezeten en kunnen nu, aan het einde van hun behandeling, nergens naartoe. Hun familie wil niets meer van ze weten en zonder goede opvang belanden ze vrijwel zeker weer in de prostitutie.”
Ik vind het nogal een vraag en weet niet direct wat te antwoorden. Ruimte hebben we zeker dat is het probleem niet. Maar wat kan ik verwachten van deze vrouwen. Hoe staat het met hun geestelijke gezondheid bijvoorbeeld. Zijn ze stabiel genoeg en wat gaan ze doen? Karin antwoordt hierop: “Mathilde zou ons dit nooit vragen als ze er niet van 200% van overtuigd was dat deze vrouwen geen gevaar voor ons en onze kinderen vormen. Wilma staat daarbij ook nog altijd onder haar behandeling en dat geldt ook voor deze dames de komende tijd. Mathilde kan ze dan allemaal hier bij ons in huis behandelen en ook, als dat nodig is, een sessie met ons allen doen. Wij willen dat erg graag op ons nemen maar jij moet er ook mee instemmen.”
Ik antwoord: “Zullen we eerst even verder praten over onze toekomstplannen. Dan kom ik hier later op terug. Of zit er haast bij?”

Wilma vertelt dan meer over haar droom, om na haar misbruik en mishandeling, iets te beginnen voor vrouwen met vergelijkbare ervaringen. Haar gedachten gaan hierbij uit naar iets in de trant van een ‘Begijnhofje’ of iets als het ‘Witte dorpje (Thorn)’. Niet direct een opvanghuis dat lijkt haar weer niets. Over het hoe en wat heeft ze wel ideeën maar nog niet helemaal uitgewerkt. Wel dat ze daarin graag gebruikt maakt van Karins achtergrond en wellicht heeft Mathilde ook goede adviezen voor haar. Ook denkt ze dat Liesbeth en Corine een belangrijke rol kunnen spelen en ze geeft daarbij wat mogelijkheden aan. Het belangrijkste voor haar is echter dat ze dit alleen samen met ons wil uitvoeren. Ook dat ons oog op dit dorpje gevallen is, waarvan er trouwens meer zijn in deze omgeving) omdat het vrijwel verlaten is, en we daar iets van de grond af kunnen opbouwen, eventueel al samen met wat vrouwen, om te beginnen met deze 2 vrouwen als ze willen. ten slotte vertelt ze iets meer over de aanloopkosten en plannen.
Ik vul dat aan door te zeggen dat we dit dorpje juist hebben uitgekozen omdat we de omgeving goed kennen en mijn zus in de buurt woont. En ik daar naast het werken voor mijn zwager en ook een nieuw bedrijf wil oprichten als onze ideeën aanslaan. En geef hun daar in het kort een omschrijving van. Vertel vervolgens iets meer over de diverse beschikbare voorzieningen, zoals b.v. het ziekenhuis i.v.m. de op handen zijnde bevalling van Corine, scholen voor kinderen etc. En ik ga wat uitgebreider in op de mogelijkheden voor Karin, Liesbeth en Corine om daar te werken. Natuurlijk staat op dit moment hun zwangerschap voorop maar we moeten verder kijken, afhankelijk van wat ze zelf willen.

Ons enthousiasme slaat gelukkig over op iedereen en al snel vliegen de ideeën over tafel over wat we zoal nog meer kunnen doen. Wel spreekt Karin haar zorgen uit over de medische voorzieningen in het licht van hun zwangerschap maar die kunnen we wegnemen. Enerzijds omdat we op zijn vroegst pas halverwege augustus willen gaan verhuizen. Karin en Liesbeth zijn dan al lang bevallen beiden zijn eind juli uitgerekend en Corine zelfs niet eerder dan eind september. Het is nog meer geruststellend voor hen als oma aangeeft dat als we gaan verhuizen zij niet willen achterblijven en meegaan. En voegt ze nog toe, iets dat ik vergeten was, nl. dat Petra in deze regio ambulant verpleegster is, een soort van thuiszorg dus. Als we dit echt gaan doorzetten, zegt ze verder, kunnen ook die 2 jonge vrouwen mee als ze dat ten minste zelf willen. Dat geeft in ieder geval wat extra handen in de huishouding want die zullen we hard nodig hebben met zoveel jong grut.
Als allerlaatste merk ik ten slotte op dat van mijn kant van de familie mijn ouders en broer Mat en zijn vrouw Helen hierop in stappen als wij dit daadwerkelijk doorzetten. En dat we als dit paasweekend Karins ouders en Liesbeth haar moeder op bezoek komen, deze plannen ook aan hen kunnen voorleggen. Wie weet hebben ze hier ook oren naar.

Later die avond wanneer ik in bed op de dames lig te wachten heb ik nog een kleine verrassing voor hen in petto. Even later komen ze in hun natuurlijke schoonheid en al giechelend de slaapkamer binnen en vlijen zich naast mij in bed. Ik bewonder hun natuurlijke schoonheid die m.i. nog versterkt worden door hun zwangerschap. Zij, en met name Liesbeth, kunnen absoluut niet van me afblijven. Ik ben hun heel veel seks schuldig krijg ik te horen, en ook dat ik snel mijn schuld moet inlossen. Kan er wel om lachen en zeg: “Dat wil ik met alle liefde en plezier doen maar eerst heb ik nog een kleine verrassing voor jullie. Kunnen jullie nog 5 minuten geduld hebben?”. Ik pak dan de afstand bediening van de TV, zet deze aan en open een klein video bestandje dat vervolgens wordt afgespeeld. De inhoud komt erin op het kort op neer dat een aantal van mijn klanten, bereids een optie hebben genomen op een door mij ontwikkelde tool en daarbij de intentie hebben uitgesproken een deel van het aankoopbedrag te storten in een, door Wilma op te richten, fonds bedoeld voor de opbouw en het onderhouden van dit dorp. En tevens toegezegd hebben de komende 5 jaar jaarlijks een bedrag daarin te blijven storten. Er zijn wel wat voorwaarden, zoals bijvoorbeeld een presentatie aan de raad van bestuur en op de aandeelhouders bijeenkomst, een overzichtelijk rapportage van hoe hun bijdrage gebruikt wordt. Allemaal overzienbare en logische vragen die geen sta in de weg kunnen zijn. Verder presenteer ik een kleine lijst van geïnteresseerde klanten die welwillend staan tegenover het initiatief. En Vrijwel aan het einde dat een aantal klanten, onafhankelijk of ze nu wel of niet in zee met me gaan, ons gratis spullen leveren voor de inrichting van de huizen zoals bv sanitair, witgoed, elektronica etc. En als klap op de vuurpijl een indicatie van de toegezegde en te verwachten bedragen.

Iedereen valt stil van verbazing om daarna in geschreeuw uit te barsten. M.u.v. Liesbeth die al een paar minuten ligt te slurpen aan mijn inmiddels erg harde en dikke pik. Ze heeft wel e.e.a. meegekregen merk ik op, want op het moment dat de anderen beginnen te schreeuwen kijkt ze ook even om naar het scherm om dan ook mee te gaan in de ontstane euforie.
Het maakt het nemen van de beslissing om te verhuizen weer een stuk makkelijker, en het enthousiasme stijgt gestaag.

De dames vallen dan over me heen, en overladen me met kusjes en beginnen me te strelen. Liesbeth gaat dan met hernieuwde geestdrift door met de pijpbeurt terwijl de anderen nog aan het bijkomen zijn van de verbazing terwijl ze me verwennen. En al helemaal Wilma die haar tranen nauwelijks kan bedwingen. Ze snapt het niet en zegt: “Die hele tijd ben je zo boos op me geweest, dacht je erover van me te scheiden, en toch heb je dit gedaan voor mij. Waarom?”
Ik zeg: “Accepteer het gewoon voor wie je bent. Jouw doel in dit leven of je lot als je dat zo wilt noemen, overstijgt het mijne of beter nog sluit op een bepaalde wijze daar naadloos op aan. Je bent een bijzonder iemand, en al helemaal niet zoals de meeste andere vrouwen (of mensen). Je hebt nu al een harde en moeilijke weg achter de rug en je bent er nog niet. Het doel wat je je stelt is groter, genereuzer en barmhartiger, dan wat ik doe of tot nu toe gedaan heb. Je weet dat ik altijd al iets bijzonders in je zag, een grootsheid die de seks overstijgt, maar niet vervangt. Misschien is het dit wel, wie weet. Ik sta in ieder geval op mijn wijze naast je, zoals Karin, Liesbeth, Corine en anderen dat op hun wijze zullen doen. Zolang je maar eerlijk bent en alles bespreekt met ons”.

Allen zijn verbouwereerd door deze woorden en Liesbeth, die nu even gestopt was met haar bezigheden, vraagt me, wel met een geile blik, waar ik deze levenswijsheid opeens vandaan heb. Of ik iets bijzonders gedronken heb de laatste weken bijvoorbeeld? Ik moet lachen en antwoord: “Ja heerlijke wijn elke dag. Maar nee, ik heb gewoon alle gebeurtenissen op een rijtje gezet en een bepaald patroon zich zien ontwikkelen. Dat wil ik wel een andere keer delen met jullie maar laten we nu gewoon genieten.”

Corine en Karin zeggen dan al lachend en vrijwel tegelijkertijd: “Denk maar niet dat hiermee je schuld vereffend is, maar dit weekend verwennen we jou een beetje extra als bedankje.” En dat is weer een aanmoediging voor iedereen, zeker voor Liesbeth die nu echter mijn pik moet delen met Corine. Karin komt dan naast me liggen en begint me te tongen. Ik streel haar inmiddels al wat vollere borsten en speel met haar tepels. In mijn ooghoeken zie ik Wilma de slaapkamer verlaten en naar de sm-kamer lopen. Juist voordat Karin zich met haar heerlijke, en inmiddels aardig natte, kut op mijn gezicht positioneert zie ik Wilma terugkomen met een strap-on aan. Wat een geil gezicht denk ik nog, maar dan wordt al mijn aandacht gevraagd door het verrukkelijke kutje van Karin en het heerlijke pijp- en likwerk van Liesbeth en Corine. Ze remmen me regelmatig af als ik op het punt sta te komen, iets wat me alleen maar geiler maakt. Dan hoor ik gekreun van een van hen beiden en Wilma zeggen: “Denk maar niet dat je Martins lul vannacht krijgt. Je hebt er nu al genoeg van genoten en nu ben je van mij.” Wat is het toch weer heerlijk om thuis te zijn en te mogen genieten van deze 4 mooie en supergeile vrouwen, komt in mijn gedachten op. En zeker nu er drie zwanger zijn en hun lichaam nog heerlijker aanvoelt.

Er nestelt zich dan een van de dames boven op mijn keiharde pik en gaat me heerlijk berijden. Zo te horen aan het gezucht en gekreun moet dat Corine zijn. Ze beweegt heerlijk rustig op en neer en ik merk dat zij en Karin elkaar beginnen te zoenen. Ik geef me dan over aan de dames en verdrink heerlijk in Karins sapjes die inmiddels mijn mond vullen en over mijn gezicht stromen. Ik weet eigenlijk niet waar ik nu meer van geniet het beffen of de wipbeurt maar opeens voel ik dat Karin een heftig orgasme krijgt en mijn mond en gezicht vol spuit. Ze zakt dan op mijn gezicht en ik moet haar en uiteindelijk de andere dames afkloppen omdat ik dreig te verstikken in haar sapjes. Karin en ook Corine gaan dan snel van mij af en ik hoest echt even alle vocht uit mijn mond en keel. Dit was erg heftig en ik moet even bijkomen. Karin is vreselijk geschrokken, even van slag af en maakt dan, licht huilend, met een doekje mijn gezicht schoon. Vervolgens proesten we allemaal in lachen uit en lig ik even bij te komen. Corine zegt: “Wat had op je grafsteen moeten staan? Gestorven in het geil van mijn lieve vrouwen?” Waarop ieder weer in lachen uitbarst, nu ook Karin.

Ondanks alles ben ik nog behoorlijk geil en ik zie dat Corine graag Liesbeth ’s werk afmaakt. Ik wil haar dan op haar hondjes nemen maar Wilma houdt ons even tegen. Ze zegt me dat ik een kwartslag in bed moet draaien en dat Corine me moet gaan berijden. Ze wijst naar de spiegel en ik begrijp de hint. Tegen Corine zegt ze kijk naar de spiegel als je hem berijdt en tegen Liesbeth en Karin zegt ze dat ze goed moeten kijken naar Corine en haar tatoeage. Dat doen ze allemaal en ook hier onderga ik weer dezelfde sensatie met Wilma de nacht daarvoor. En eigenlijk nog wat mooier doordat Corine, mede door haar zwangerschap, wat voller is dan Wilma. Ik zie dat iedereen het effect opmerkt en het maakt mij en ook Corine extra geil. Het is echt heel erg opwindend om dit te zien, niet alleen voor ons 2 maar ook voor de anderen. Corine komt net als Wilma gisteren in een trance en ik verlies me weer in de tatoeage en in haar heerlijke lichaam, net zoals eerder bij Wilma. Het lijkt wel of je meedeint op de wind of in dit geval een stevige bries want Corine verhoogt het ritme. Ik wil haar borsten en tepels in mijn handen en vingers nemen maar ook zij duwt me weg. Ze gaat echt helemaal in zichzelf op en ik voel na een tijdje mijn orgasme opkomen. Corine houdt me dit keer niet tegen, verkrampt iets eerder dan ik en komt heftig gillend klaar en perst echt mijn lul vervolgens helemaal leeg. Net zoals gisteren bij Wilma blijf ik haar voeden met mijn sperma totdat er echt geen druppel meer uitkomt. Ergens heb ik de hoop dat die tatoeage begint op te lichten door mijn zaad maar dat is helaas niet zo. Wel zie ik Corines ogen stralen voordat ze uitgeput en met een pracht van een glimlach op mijn borst valt en zo een paar minuten blijft liggen.

Eenmaal bijgekomen geeft ze me een heerlijke tongzoen en zegt dan tegen iedereen: “Wow, wat was dat een waanzinnige en ervaring. Als je zo in die spiegel kijkt lijkt het of je tatoeage mee beweegt en die plant bloeit. Ik ging zo op in die bewegingen en de kleuren van die bloem dat ik elk besef verloor van waar ik was en wilde niet dat het ophield”. Wilma springt op en roept: “Ja, zo zeg je het goed, zoiets had ik gisteren ook en ik kwam net als jij waanzinnig klaar. En ik wilde echt zijn sperma helemaal in mij hebben, wilde zogezegd bevrucht worden door hem.” Haar antwoord maakt me dan toch weer nieuwsgierig want die tatoeage heeft ze toch al wat langer en vraag haar: “Wilma, heb je dat dan pas nu zo ervaren? Want je hebt die tatoeage toch al direct na je ontvoering gekregen en daarna heb je erg veel seks gehad?” Ze antwoordt: “Ja, maar dat was altijd met meer mannen en die waren altijd bezig met zichzelf, hun eigen genot zoals altijd, en hadden geen aandacht voor mij? En je weet dat er nooit sprake was van enige intimiteit. Dat zie je ook op die video’s. En dat is maar goed ook want dit wil ik alleen met jou beleven. Gisteren liet je me genieten en had jij en daardoor ook ik de aandacht voor mijn genot en kreeg ik de tijd om dit op te merken, ervan te genieten en erin op te gaan. Dat is dat intieme gevoel dat je me altijd geeft lieverd. Dat besefte ik toen pas goed op, en verloor me in jou, in die beweging en die bloem. Net zoals Corine nu ook meemaakte en het was meer dan mooi om te zien”. En dat laatste wordt beaamd door Karin en Liesbeth. En daarmee is de setting voor de komende dagen gezet want nu willen de anderen ook zo geneukt worden. Ik zeg dan wel dat ze goed voor mijn eiwitproductie moeten zorgen want ik word totaal uitgemolken.

We liggen nog samen in bed na te genieten van alles en dan komt, zoals ik eigenlijk wel kon verwachten, Karin met de vraag wat er gebeurd is tussen ons dat we nu weer zo snel zo goed en intiem met elkaar omgaan. Die omslag is erg snel en groot geweest zegt ze. Ik ga dan rechtop zitten, slik even en laat haar vraag even bezinken.
Ik begin vervolgens mijn verhaal en zeg: “Voor mij is het belangrijk dat mensen zichzelf zijn in hun leven, hun authenticiteit durven te laten zien en te ontplooien. Dat deel dat iedereen heeft en iemand uniek maakt, zeg maar hun essentie. Het is ook het vermogen om dingen te creëren, hoe klein en onbenullig het ook mag uitzien. Dat is ook de essentie van het universum uit het niets iets, hopelijk moois, creëren. Onze relatie, deze leefgemeenschap, de seks die we samen hebben en beleven, dit alles is ook een voorbeeld daarvan net zoals dit verhaal dat is. Dat maakt het leven in mijn ogen kleurrijk, en waard om te leven. En dat is, denk ik, de drijfveer in mijn leven, jezelf op een positieve, gepassioneerde manier te onderscheiden, kleur te geven, en niet mee te gaan in de grote grijze massa. En zeer belangrijk om dit bewust en met respect voor je omgeving te doen. Dit zie ik tegenwoordig ook in ieder van jullie terug. Jullie zijn niet meer bang of terughoudend om dat van jezelf te laten zien, vinden het juist leuk en inspirerend om dit te delen met ons, je vrienden en kennissen. En het is een genot te zien hoe ieder van ons daarin groeit als mens en sterker wordt.
Seks bijvoorbeeld is een zeer mooie maar ook een zeer sterke en gevaarlijke energie, oerkracht of drift. Zij kan zeer creatief, inspirerend van aard zijn, maar ook erg destructief, vernietigend. Zojuist was zij zeer creatief van aard voor iedereen van ons. Bij Wilma is zij echter imploderend geweest, zelfvernietigend maar daarover later meer. Het belangrijkste in mijn ogen is ook hier weer dat je het spel met respect voor je sekspartner of sekspartners beoefend en de setting maakt dan verder weinig uit. Ook met een hoer of in een paren- of seksclub kun je heerlijke seks hebben, en dat geldt zeer zeker ook in de BDSM-scene. Zolang je je partner maar niet uitbuit.

Wat met Wilma gebeurd is, is dat ze dat proces met mij, van samen iets moois creëren, ergens gestopt heeft. Dat ze een andere weg ingeslagen is en mij, onze familie, links heeft laten liggen. Ik voelde die leegte al eerder, in de tijd dat ze voor Marcel en Wouter werkte. Doordat ze recentelijk toegaf dat ze, in haar perceptie, een langdurige affaire met Valmir heeft gehad, kwam dat gevoel van die immense leegte, die kilte, hard terug. Op dat moment voelde ik me zo eenzaam, in- en intriest, verraden en hulpeloos dat ik hier weg moest. Ik kon dat gevoel gewoon niet behapstukken. Het maakte het extra pijnlijk omdat ik in die jaren daarvoor bij Wilma al een vorm van leegheid in haar ogen opgemerkt had en nu pas begreep wat men kapot wilde maken of wellicht al vernietigd had, dat unieke stukje in haar. Er was ook absoluut geen respect voor haar meer moest ik constateren toen ik eindelijk achter haar gedrag en overspel kwam. En ook weinig zelfrespect bij Wilma moet ik zeggen. Ik denk ook dat het plezier in de seks bij haar voorbij of dood was en alleen de drugs haar dat euforische gevoel nog gaven. Dat alles ging zo tegen mijn gevoel in en ik wilde haar echt helpen. Maar om dan zo geconfronteerd te worden met haar stilzwijgen van deze affaire met Valmir, dat brak mij op. En nog altijd voel ik die pijn, die leegte in mij ondanks dat we veel hebben uitgesproken. Wilma heeft zelf ook min of meer toegegeven, dat als zij dat lijntje met onze familie verbroken had, ze in het niets gestort was. Men heeft haar geprobeerd te isoleren van mij, van ons gezin, maar dat is hun niet gelukt. En wat Valmir betreft, voor hem was zij van het begin af een van die vele geile Nederlandse vrouwen die een echte man zochten, iemand die hun domineerde en gaf wat hun eigen man niet kon geven. Vanuit zijn kant is er nooit sprake geweest van een relatie, integendeel Wilma was van moment 1 een hoer voor hem, iemand waar hij aan kon verdienen. Zij is altijd onderdanig aan hem gebleven, ook in de tijd dat ze in zijn club werkte als domina. Voor hem was het niet meer dan logisch, om Wilma richting mij af te schilderen als een losgeslagen vrouw, een hoer, iemand die het met jan en alleman deed, overal voor in was, zelfs voor seks met dieren. Hij behandelde haar dan ook als een beest en daar hoort het opsluiten in een kooi ook bij. Dit met het oogmerk mij te laten zien dat Wilma niet geschikt was als moeder of geliefde. Hij probeerde dus de invalshoek te veranderen door het zgn. vanuit de andere, mijn kant, die van de brave echtgenoot te laten zien en hoopte daarmee te bereiken dat ik de band met Wilma zou verbreken en scheiden zodat ze helemaal zijn eigendom zou worden. Wilma zou dat niet zelf nooit zou doen, had de praktijk al uitgewezen, vandaar deze aanpak.”
Ik zie Wilma verschrikt opkijken en iets willen zeggen en zeg tegen haar: “Schat, alles heeft zijn tijd nodig, dit ook. Wellicht dat ikzelf ook eens met Mathilde hierover ga praten. Maar laat me nu a.u.b. mijn verhaal afmaken”.

En ga dan verder: “De rust maar meer nog het samenwerken met mijn zwager en zijn collega’s aan zo een schitterend maatschappelijk project, t.w. het creëren van een mooie en gezonde leefomgeving, en zeer zeker ook onze dagelijkse telefoongesprekken, hebben mij dit besef weer opnieuw gegeven. Dat wij een omgeving moeten creëren en instandhouden waarin mens en dier tot hun recht komen en zich kunnen ontplooien. Soms heb je dit soort wake-up calls nodig, om te weten wat belangrijk is in je leven en wat je drijft.

Vanzelfsprekend zijn onze kinderen en jullie mijn belangrijkste motivatie, maar dit alles is ook iets wat ik iedereen wil meegeven. Het is wie ik ben en jij Wilma hebt me in grondvesten geraakt en me laten nadenken. Nu ben ik je daar dankbaar daarvoor, maar God wat heb je het me lastig gemaakt lieverd. En dat is nog zwakjes uitgedrukt. En het is mede dankzij jullie allemaal”, en kijk nu naar Karin, Liesbeth en Corine, “dat ik nog in gesprek ben gebleven met Wilma, anders had ik het bijltje er hoogstwaarschijnlijk al lang bij neer gegooid.

Terugkomend op jouw vraag dan Karin, waarom ik toch besloten heb verder te gaan met Wilma. Zeer zeker heeft meegespeeld dat ze de moed heeft genomen om naar mij toe te vliegen. Dat ze me weer in haar leven wilde hebben zogezegd. Ook dat ik zag hoe slecht ze eraan toe was, hoe ontredderd ze eigenlijk was onder onze ‘breuk’. Echt onderscheidend was, naast haar emotionele bekentenis, dat ze me herinnerde aan een eerdere crisis van mij. Ik realiseerde me daardoor hoe erg ik er toen psychisch aan toe was. Hoe ik me innerlijk verzette of streed tegen mijn omgeving en met mezelf. Maar ook waardoor ik in staat was de knop om te draaien en welke steun Wilma me toen en daarna gegeven heeft, ook financieel gezien. Dit is min of meer een vergelijkbare situatie, weer zo een innerlijke strijd maar nu om een totaal andere reden. Ik besef nu dat ik het verleden niet kan veranderen en het geen zin heeft ertegen te vechten. Wel dat als ik verder wil komen, ik mee moet gaan met de veranderingen en er wellicht zelfs een positieve draai aan kan geven. Dit inzicht stelde me in staat om met deze situatie van vreemdgaan om te gaan. Ook door oog en oor te hebben voor Wilma’s weg en keuzes, hoe leuk of pijnlijk ze soms voor haar of mij waren. Het absoluut hoogte- of dieptepunt is natuurlijk haar opoffering voor ons geweest en de moed die ze daarin getoond heeft. Ik zie en waardeer nu ook veel meer haar gevecht voor onze relatie, voor die van ons allen. En eerlijk gezegd zie ik nu ook dat stukje Wilma weer in haar terug dat haar speciaal maakte voor mij. Ik kan haar haar avontuur niet kwalijk nemen, het alleen jammer vinden dat ze dit in haar eentje gedaan heeft. En ik ben heel erg blij dat ze terug bij mij en ons is en nu haar ervaringen durft te delen. Ook over wat ze zoal geleerd en gedaan heeft in deze periode, niet alleen m.b.t. seks maar ook over haarzelf . Puntje bij paaltje iemand moet het waard zijn om het leven met mij te delen. Datzelfde geldt voor ieder van jullie ook, denk ik. En voor jullie: mijn liefde voor Wilma is nooit echt weggeweest hoor, het heeft hoogstens op een wat lager pitje gestaan.

Wat wel heel belangrijk is ten slotte, is dat wij dadelijk 2 kwetsbare vrouwen gaan opvangen en er binnenkort 3 nieuwe mensen op de wereld komen. Dit betekent een grote verantwoordelijkheid die we op onze schouders nemen namelijk deze mensen, weer, een gezonde en uitdagende plek en toekomst op deze planeet te geven. En dit alles wat ik zojuist gezegd heb, over het unieke in een mens, het creërende vermogen, is zeer zeker iets wat ik hun graag wil meegeven.”

Het blijft opvallend stil na mijn verhaal, totdat Wilma onbedaarlijk begint te huilen. Corine die naast Wilma ligt neemt haar in haar armen en vraagt troostend wat er is. Wilma zegt al snotterend dat ze zo gelukkig is met ons allen, ze zo veel van ons houdt en niet begrijpt waar ze dit aan te danken heeft. Ook hoe goed ik haar ken en dat ze het plezier in het leven en de seks dankzij ons heeft teruggevonden. En dan komen de tranen alweer en niet alleen bij haar. Het zijn van die onderscheidende en bepalende momenten waarin ieder zijn kwetsbaarheid durft te laten zien en je elkaar daarin terugvindt. Opeens wordt er dan aan de deur geklopt en staan onze 2 dochters zo maar in de kamer, lichtelijk ontdaan. Ze moeten giechelen als ze ons naakt zien maar zijn geschrokken door het gehuil van Wilma en nu ook van ons en we zien dat duidelijk terug op hun gezicht. Wilma bedaart een beetje en zegt dat er niets ernstigs is, dat wij alleen maar huilen omdat we zo erg gelukkig zijn. De meisjes zijn wat gekalmeerd maar toch nog altijd een beetje van slag en willen graag bij ons in bed blijven. We kijken elkaar aan want eigenlijk zijn ze al wat te oud en zeggen: “Ok, dat kan wel even maar straks slapen jullie wel weer in je eigen bed. Kom over 5 minuten maar terug”. Dit geeft ons de tijd wat aan te trekken en de natte lakens te vervangen.

Inmiddels is het alweer halverwege juli. Als jullie denken dat nu alles in rustig vaarwater gekomen is moeten we jullie teleurstellen. In de afgelopen 3 maanden is echt enorm veel gebeurd en terugkijkend daarop verbaast het ons waar iedereen de energie vandaan heeft gehaald. De liefde tussen mij en alle vrouwen, ook Wilma, heeft een flinke boost gekregen. Ik heb eindelijk alles voor mijn gevoel af kunnen sluiten en dat draagt zeker bij aan die positieve flow. Mijn achterliggende schuld op seksgebied is meer dan afgelost en heeft een zeer grappig bijeffect gehad t.w. een soort van onverzadigbaar of beter wellustig gevoel bij alle vrouwen. Soms komt bij mij het idee op dat die tatoeage daar onbewust aan bijdraagt want ‘Woman on Top’ is toch wel uitgegroeid tot hun favoriete standje. En mede onder invloed hiervan hebben de dames besloten mijn voedingspatroon aan te passen in de zin dat ik zeer eiwit- en mineralenrijk voedsel gepresenteerd krijg, een dieet een topsporter waardig zo lijkt het wel. Ik voel me in ieder geval door alle ‘beweging’ en waarschijnlijk ook het goede eten topfit en in een uitstekende conditie. Dat moet ook wel want ik heb elke dag wel 2 tot 3 keer seks zo niet meer want de dames, zeker de zwangere en dat zijn ze bijna allemaal, hebben een erg grote behoefte daaraan en aan intimitiet.

Het leek wel, zo direct na de Pasen, of de lente al aangebroken was, in ieder geval binnen in ons huis. In het echt liet hij nog wat na maar dat deerde ons weinig. De eitjes waren al eerder gelegd, en nu breken voor Karin en Liesbeth de laatste spannende weken van hun zwangerschap af.

Het belangrijkste is toch wel dat ons enthousiasme om te verhuizen en aan iets totaal nieuws te beginnen is overgeslagen op onze families en ook aanstekelijk heeft gewerkt op Karins ouders en Liesbeth haar moeder. Voor hen betekent het wel een grote verandering en stap in hun leven. Het karakteriseert ook hun instelling dat ze deze stap durven te zetten. Het feit dat meer mensen van hun leeftijd meegaan heeft de beslissing waarschijnlijk wat vergemakkelijkt maar dan nog. Natuurlijk speelt ook mee dat ze kort bij hun kinderen en kleinkinderen willen zijn, naast het gegeven, iets wat zeker belangrijk is, dat het financieel aantrekkelijker is daar te gaan wonen. Nog niet te spreken over de mooie omgeving, met vele wandel- en fietsroutes waarmee ze op hun ‘oude’ dag veel aan lichamelijke beweging kunnen doen. En tot onze grote verbazing is Mathilde ook meegezogen in ons enthousiasme en heeft, wel na lang nadenken en veel praten met ons maar meer nog met Wilma’s moeder, ervoor gekozen om mee te gaan. Een moedig en zeer verrassend besluit want ze laat toch een meer dan goedlopende praktijk, een zeker inkomen en mooie omgeving achter. Voor haar speelt echter mee dat ze gezien heeft hoe haar kinderen in deze paar maanden dat we elkaar pas kennen zijn opgebloeid en dat is doorslaggevend geweest in haar beslissing.

Dat is echter niet alles. Er zit veel ‘medische expertise’ in onze familie. Mijn schoonmoeder is arts, wel al gepensioneerd, maar nog redelijk fit en jong. Dan is de moeder van Liesbeth net als mijn zus verpleegster en zijn de ouders van Karin beiden fysiotherapeut. En ten slotte is Mathilde psychiater en Karin psychologe/seksuologe. Ze hebben hun koppen bij elkaar gesloten en besloten in dat dorpje een klein gezondheidscentrum te beginnen. ten minste als dat kan qua regelgeving en ‘certificering van hun diploma’s”. Daarvoor hebben ze al diverse instanties benaderd en het moet in principe geen al te groot obstakel zijn omdat binnen de EU ook al initiatieven worden ontplooid om elkaars diploma’s te erkennen. In de eerste maanden kan Liesbeths moeder mijn zus helpen en gaan Karin en Mathilde zich toeleggen op het ontwikkelen en geven van workshops voor onder meer de politie m.b.t. onderdrukking en geweld tegen vrouwen en hoe dat te herkennen en er leren mee om te gaan. Zeg maar dat ‘macho’ gedrag wat je, zeker hier in dit land, tegenkomt bespreekbaar te maken. En wellicht dat ze in de toekomst ook een rol kunnen spelen in de opleiding van nieuwe agenten of liever nog agentes in deze regio.

Het bruist van de ideeën die we allemaal opschrijven ook omdat we denken dat Jorge met een aantal ervan iets kan doen en het de acceptatie van zijn plannen wellicht weer vergemakkelijkt. Mede omdat we denken dat het werk verschaffend kan zijn. We praten niet over grote zaken maar meer kleinere projecten die overzichtelijk zijn, en daardoor makkelijk op te pakken en uit te voeren zijn. B.v. historische wandelingen, onder begeleiding van een lokale gids, verzorgen in zijn stad en regio. Zelf zijn we van plan dit t.z.t. in dit dorpje te doen. En het uitzetten van wandel- en fietsroutes in deze regio. Meer aandacht besteden aan lokale gerechten in restaurants is ook zoiets. Tenslotte: een ander idee is opgekomen door een artikel dat recent in een Nederland krant stond, t.w. zorgseks. Ofwel een ‘light’ vorm van prostitutie door seks te verlenen aan geestelijk of lichamelijk gehandicapte mensen. Dit is zeer zeker een revolutionair idee dus parkeren we het maar even voor nu.

In deze maanden hebben we deze 2 jonge vrouwen in onze leefgemeenschap opgenomen. Dit is vooraf goed doorgesproken ook met Mathilde. Want wat ik absoluut niet wil is enige seksuele toenadering van deze jonge vrouwen naar onze jongens of ons toe. Al hebben we zeer vrije opvattingen, dan wil ik dit toch met de nodige voorzichtigheid aangaan. Mochten ze behoeften aan seks hebben, kunnen ze dit ten alle tijden met Wilma en/of Mathilde bespreken en afhankelijk van de vraag zal dat dan verder in kleiner verband besproken worden. Ook geen huisbezoek m.u.v. eventueel alleen familie, maar ook dan weer in overleg met Mathilde. Qua werk en opleiding kunnen ze in eerste instantie in de huishouding helpen en daarnaast Corine helpen, die toch al als mijn secretaresse werkt. Ook Liesbeth denkt dan een van hen haar wel kan bijstaan in het maken van die lesmodules en haar administratie.

We hebben verder uitgebreid gesproken met alle kinderen, inclusief Tim en die van Mathilde. In dat gesprek zijn we dieper ingegaan op wat deze jonge vrouwen en ook Wilma overkomen is. Voor met name onze kinderen, zeker de meisjes, is dat even schrikken. Ik heb vervolgens uitgelegd dat dat voor mij ook zo was en ik daarom erg boos op mama geweest ben en een paar weken ben weggegaan. Uiteindelijk begrijpen ze het en worden ze wat rustiger. Ze lopen naar hun moeder toe, omhelzen en knuffelen haar als een vorm van troost en we zien hoe geëmotioneerd Wilma hieronder is. Vervolgens vertellen we waarom deze jonge dames bij ons komen wonen. Dat hun familie niets meer van hen wil weten en hun dat niet vergeeft, etc. En ook wat we van hen in deze verwachten.

In de dagen daarna hebben we nog wel wat gesprekken met hun, met name onze dochters, hierover gehad. Ze waren toch wel erg geschrokken over wat mama overkomen was en sliepen wat slechter. Aan de jongens hebben we extra duidelijk gemaakt dat respect voor vrouwen erg belangrijk is en we hopen dat ze de laatste maanden wat geleerd hebben naast de seks. En dat ze deze vrouwen met rust moesten laten, omdat het anders ook over en sluiten is met hun ‘klusjes’ buitenshuis.

De jonge vrouwen zelf, beiden begin twintig en van Nederlandse afkomst, zijn zeer terughoudend en de kwetsbaarheid straalt van hen af. Dat valt al direct op bij binnenkomst. Je kunt aan alles merken dat ze een verschrikkelijke periode achter de rug hebben en zich eenzaam en verloren voelen. Ze zijn heel blij Wilma weer te zien en vielen haar snikkend in de armen. Deze eerste kennismaking heb ik volledig Ik aan de dames inclusief Mathilde overgelaten en heb samen met de jongens en meisjes die dag een uitstapje gemaakt. Een dagje Zeeland, m.n. de Deltawerken, aangedaan. Van Corine heb ik naderhand begrepen dat naast Wilma ook zij, Liesbeth en Karin zich ontkleed hebben en hun op deze wijze hebben laten zien dat ze dezelfde tatoeages hebben als zij. Dit schijnt de eerste drempel te hebben weggenomen. Ze hebben later op de dag ook de video gezien waarop ik Valmir neersloeg toen hij onze dochters probeerde te ontvoeren. Wilma heeft hun uitgelegd dat dit de bal aan het rollen heeft gebracht en uiteindelijk ook tot hun bevrijding heeft geleid. Toen we dan ook in de vroege avond thuiskwamen en iedereen aan de keukentafel gezellig pratend aantroffen was te merken dat de eerste schroom voorbij was. Ik werd zelfs hartelijk bedankt door hen voor mijn inspanningen en voor dat het feit dat we hun opvangen. Ik heb hun geantwoord dat ze mij daar niet voor moeten bedanken maar mijn vrouwen en Mathilde. Het zijn echt schatten van vrouwen, die allebei een zeer problematisch jeugd achter de rug hebben, en uiteindelijk in de handen van loverboys gevallen zijn en vervolgens doorverkocht aan Valmir. En dan kunnen we wel raden wat ze doorgemaakt moeten hebben en wat hun toekomstperspectief was. In ieder geval draaien ze na een paar dagen al probleemloos mee in onze leefgemeenschap en zie of beter hoor ik regelmatig een lach. Ze zijn ook erg leergierig hoor ik van m.n. Corine en meer dan nieuwsgierig naar onze relatie. Dat kan ook mede komen door die aanvullende tekst op de diverse tatoeages.
Helaas, moet ik achteraf zeggen, is er in deze periode toch een toenadering geweest vanuit de familie naar hun dochters. In het begin via een zus of broer, later door de ouders. De vrouwen waren erg blij daarmee, maar die blijdschap verdween al snel toen bleek dat men eigenlijk meer geïnteresseerd was in de eventuele schadevergoeding die zij konden verwachten en waar ze graag in wilden meedelen. Ze hadden zelf al contact gezocht met een advocaat die hun zaken en die van dochter zouden vertegenwoordigen, zonder dat dit eerst met hun dochters te bespreken. De ouders vonden nl. dat zij ook slachtoffer waren doordat ze hun dochter verloren waren. En dus recht hadden op een deel van het eventueel uit te keren bedrag. Het was een slag in het gezicht van de vrouwen, en heeft tot ons verdriet geleid tot een terugslag in het herstel, m.n. op het gebied van vertrouwen in de ander.
Zelfs wij hadden daar nog geen woord over gewisseld, ook niet m.b.t. Wilma ’s eventuele schadevergoeding. Wilma heeft dit daarna samen met hun opgepakt en we zien wel hoe het afloopt.

Ik ben in de afgelopen 14 weken zelf nog een keer of 3 bij mijn zwager en zus geweest. Iedere keer in gezelschap van anderen en meestal met de auto. De eerste keer samen met Wilma, mijn vader en broer. We hebben een tweetal presentaties gegeven m.b.t onze plannen, niet alleen m.b.t. het dorpje maar ook over aansluitende en ondersteunende projecten, en vanzelfsprekend de financiële onderbouwing. Dit werd aangevuld door mijn zwager. Dit met een korte presentatie waarin hij alles in een breder perspectief plaatst en met name inging op de verwachte positieve invloed op hun stad en regio ook qua werkgelegenheid. Wilma en ik hebben verder, op aanraden van de burgemeester, een gesprek met de kerk gehad. Alles is zeer goed ontvangen en we hebben een optie getekend voor de aankoop van dit dorpje (in de vorm van een stichting).
Zelf hebben we, en dit geldt ook voor mijn vader en broer, een aantal huizen op onze eigen naam aangekocht en afspraken gemaakt m.b.t. verbouwing. En een optie genomen voor een aantal anderen waarvan we denken dat die geschikt zijn voor onder meer Mathilde en de ouders van Karin en Liesbeth. Ook mijn broer heeft niet stilgezeten en al direct een winkelpland aangekocht en iets buiten het dorp een vervallen boerderij met aangrenzende schuren. Met mijn zwager heb ik vergaande afspraken gemaakt m.b.t. de dienstverlening op het gebied van automatisering van de gemeente. En hij al ervoor zorgen dat de gemeente zo spoedig mogelijk begint met de noodzakelijke werkzaamheden op gebied van riolering, elektriciteit etc.

Ik heb verder contact gezocht met de plaatselijke hardware leveranciers en softwarebedrijfjes. Enerzijds om te weten wat voor vaardigheden en kennis zij hebben, anderzijds te praten over eventuele samenwerking in de nabije toekomst. Niet iedereen heeft m.i. de juiste kennis in huis maar dat is op te lossen. Ze zijn allemaal positief gestemd over de plannen en willen graag samenwerken. Daarvoor heb ik wat plannen en testcases uitgewerkt en deze meegenomen in de daaropvolgende bezoeken. Hier zijn ze erg enthousiast mee aan de gang gegaan en het zet er veelbelovend uit.
De tweede keer zijn naast mijn broer ook Karins vader en Mathilde meegereden. De laatste twee om zelf eens rond te neuzen in deze omgeving maar ook om een beslissing te nemen over waar ze willen wonen en hoe e.e.a. verbouwd moet worden. Tijdens dit tweede bezoek werd ik verrast door de lokale kerkelijke overheden. Blijkbaar was de priester waarmee we de laatste keer gesproken hadden onder de indruk van Wilma’s presentatie en gedrevenheid. Samen met vertegenwoordigers van het gemeentebestuur is hij contact getreden met zijn meerderen, t.w. de bisschop. Op korte afstand van ons dorp, minder dan 5 km, staat nl. een min of meer verlaten en grotendeels vervallen klooster met een aantal bijgebouwen, allemaal eigendom van de kerk. Het schijnt volgens mijn zus en zwager een aardig complex te zijn, maar zoals ik al zei vervallen en in zeer slechte staat. Ik kreeg de vraag voorgelegd of we niet geïnteresseerd waren om dit complex ook over te nemen. Dat was me toch wel een stap te ver, maar huren met optie tot koop leek me wel een mooi alternatief. En daar valt over te praten en er zijn afspraken gemaakt voor een later tijdstip. In ieder geval schieten er een boel ideeën door mijn hoofd heen hoe we dit complex kunnen gebruiken.

Zo zie je maar weer dat mooie initiatieven vaak een aanzuigende werking hebben en een positieve spirit in de mens naar boven brengt. De laatste keer ben ik met Harm, Annet en weer mijn broer aangereden. De werkzaamheden aan onze diverse woningen vorderden erg snel en de verwachting is dan ook dat we halverwege augustus kunnen intrekken. Mijn broer al eerder want hij wil echt halverwege juli de fietsenzaak geopend hebben. In eerste instantie voor verhuur maar wie weet. Harm en Annet zijn op mijn verzoek meegereden omdat ik hun ideeën wil horen over enerzijds de beveiliging van dit dorp en onze huizen. Niet alleen de fysieke toegang tot het dorp zelf zoals toegangspoorten, het herstel van de oude stadsmuur, maar ook die tot de woningen zoals deuren en ramen. We denken daarbij ook over de noodzakelijke digitale infrastructuur en beveiliging daarvan weer. Want we krijgen straks toch zeer kwetsbare vrouwen met een verleden van mishandeling en uitbuiting en hun veiligheid en die van hun eventuele kinderen is absolute topprioriteit.

Tijdens dit laatste bezoek heb ik, ondersteunt door mijn zus en zwager, op een namiddag, tijd vrijgemaakt om in gesprek te gaan met de bouwvakkers en medewerkers van het grondbedrijf van de gemeente. Dit over onze bedoelingen en de achtergrond van het project, mede omdat er toch wat geruchten en roddels de ronde deden. Zoals dat dit een vrije seksgemeente zou worden, een soort van commune en dat ik het met meer vrouwen deed etc. Ik had samen met mijn zus een cateringbedrijfje ingeschakeld en onder het genot van een drankje en hapje heb ik mijn verhaal gedaan en ook een tweetal korte filmpjes laten zien o.a. die waarop ik Valmir neersloeg. Tot mijn grote verbazing waren er relatief veel vrouwen aanwezig, die hoorde ik achteraf betrokken zijn bij de verbouwingen. Juist hun aanwezigheid en zeer zeker ook hun positieve opstelling tijdens deze middag heeft baanbrekend gewerkt. Ze hebben heel veel ‘seksistisch’ en ‘macho’ commentaar van hun collega’s in de kiem gesmoord en dat droeg bij aan een zeer leuke en vrolijke sfeer die middag. Ook hoe ik Valmir aanpakte en neer sloeg heeft indruk gemaakt en kon de goedkeuring van iedereen krijgen, en in hun ogen was ik doetje af.
Na afloop kwamen meerdere vrouwen op ons afgelopen. Ze bedankten mij persoonlijk voor dit mooie initiatief en wilden graag meer erover weten, b.v. hoe vrouwen in aanmerking kwamen om hier te gaan wonen. Maar ook of ze nu en in de toekomst konden helpen b.v. door onderhoudswerkzaamheden uit te voeren etc. Ik heb hun eerlijk gezegd dat we daar nog niet over hadden nagedacht, maar dat goede ideeën altijd welkom zijn en zij dan samen met Wilma en de andere vrouwen een passende oplossing kunnen ontwikkelen. Ik stelde voor om dan een online meeting met Wilma te organiseren zodat ze kennis konden maken en dit bespreken. Mijn zwager Jorge kan wel e.e.a. faciliteren zei hij toe. Want dit is wat hij ook wil, plaatselijke initiatieven die weer indirect tot meer werkgelegenheid leiden.
De presentatie heeft verder belangstelling opgewekt voor de zelfverdedigingscursussen die we van plan zijn te gaan geven. Ook dat is wellicht iets voor een lokaal initiatief maar uit het gesprek met de vrouwen blijkt al snel dat er weinig ervaring en faciliteiten voor aanwezig zijn. Niet dat men er negatief tegenover staat, maar men heeft geen idee hoe dat aan te pakken. Tot mijn verbazing bemoeit Annet zich opeens met het gesprek en geeft aan dat ze wel gecharmeerd is van het idee om hier iets mee te gaan doen. Ik laat dan de rest van het gesprek aan haar over. Op de terugweg vertelt ze me dat ze dit graag wil gaan doen en ook dat de dames erg enthousiast waren zeker toen ze wat meer vertelde over haar achtergrond als politieagente. Dat gaf blijkbaar meer vertrouwen. Ze gaat het idee met Wilma bespreken en met Harm uitwerken en wie weet komen ze beiden ook deze richting uit. Dat zou ik persoonlijk toejuichen want Harms expertise en zeer zeker zijn vriendschap ga ik wel erg missen.

In deze periode heeft Wilma meerdere presentaties gegeven aan een aantal van mijn klanten, die de intentie hebben uitgesproken om haar financieel te ondersteunen. Deze presentaties zijn in zeer goede aarde gevallen, en mijn contactpersonen hebben me achteraf gezegd dat de raad van bestuur erg de indruk was van haar gedrevenheid.
Zelf heb ik mijn bedrijf grotendeels, op 10% na, verkocht aan mijn oud-collega’s. Dit is in goed overleg met mijn klanten gegaan waarbij ik garanties heb afgegeven voor het afronden van de lopende projecten. En na afloop daarvan zal ik het resterende deel van mijn aandeel ook verkopen.

Al met al zijn we klaar om halverwege augustus te verhuizen. Iedereen zit ook al een paar maanden op taalles en we hebben iedere dag een uur een familie bijeenkomst waar we uitsluitend de nieuwe taal gebruiken.

Epiloog in 2 delen

Deze terugblik op alles wat er gebeurd is en waar het uiteindelijk toe geleid heeft bestaat uit 2 delen. Het eerste deel is van Martin. Het tweede deel is dus mijn, Karins, visie op hetgeen ik heb mogen zien en meemaken en tegelijkertijd ook een reactie op de feedback/twijfels/vragen van een lezer.

Nawoord Martin

Als we na een lange dag allen weer heerlijk samen in bed liggen, Wilma en Corine links naast mij en Karin en Liesbeth aan de rechterzijde, vraag ik aan hen of ze wel eens nagedacht hebben over hoe ieders leven, m.u.v. Wilma, zich de pakweg 2 jaren zo veranderd heeft. En of een van jullie ooit gedacht heeft in zo een ‘multi-amore’ relatie als de onze te belanden. Zelf kende ik dat woord ‘multi-amore’ nog niet eens totdat Wilma dat tegen mij zei. De dames draaien zich allen naar mij om en vragen nieuwsgierig waarom ik nu met deze vraag kom. Ik antwoord dat ik mijn kantoor aan het opruimen was en wat oude kopieën tegenkwam van Wilma’s haar WhatsApp gesprekken met Wouter en Marcel en ook haar agenda uit die periode. En toen ben ik mijn oude verhalen, die ik inmiddels de kronieken van Wilma ben gaan noemen, weer eens gaan teruglezen.

En ga dan verder: “Als ik dan zo terugkijk op deze hele periode van voor mij zeker 2,5 jaar, en voor Wilma bijna 5 jaar, kan ik nu, achteraf, alleen maar zeggen dat het een interessante, leerzame en ook confronterende periode geweest is. En zeer zeker voor mij een meer dan zware emotionele tijd.
Echter, vanuit het perspectief van nu, zeker ook omdat de emoties bekoeld zijn, ligt hier links naast mij een hele lieve en sterke vrouw die uit het keurslijf van de traditionele man-vrouw relatie heeft durven te stappen en op zoek is gegaan naar iets anders, maar naar wat precies dat wist ze toen ook nog niet.”
Ik keer me dan naar Wilma om, geef haar een lange zoen en neem haar in mijn armen terwijl ik verderga met mijn verhaal.
“Jullie weten van mij dat ik altijd zeg dat toeval niet bestaat en je de dingen aantrekt waar je op dat moment klaar voor bent, bewust of onbewust, ook wel de zogenaamde ‘wet van de aantrekkingskracht’ genoemd. Ofwel toen jij, Wilma, ‘verleid’ werd door Wouter en Marcel was je daar gevoelig voor, omdat het burgerlijke seksuele leven je onbewust beklemde. Je weet toch dat roofdieren hun slachtoffers altijd met zorg uitkiezen. En dat was jij, de ideale prooi, je lag voor het grijpen zogezegd. Die wereld waarin ze jou trokken lag in lijn met je seksuele verlangens en behoeftes, en alleen al daarom naadloos aan op je seksuele ongeremdheid en je losbandig gedrag zoals ik dat ken van je uit je vroegere leven. Ik weet niet of het bijzonder jammer voor jou is geweest, dat deze en andere mannen hier misbruik van gemaakt hebben en je, zeg maar, zijn gaan ‘exploiteren’. Wat ik wel weet, dat heb jezelf ook verteld, dat je er zeker een lange tijd van genoten hebt. Wellicht hoorde dit toch ook weer bij jou weg, bij je zucht naar spanning en het op doen van nieuwe ervaringen op met name seksueel gebied. In ieder geval dreigde je zoektocht op deze wijze al in een vroeg stadium te eindigen als ‘hoer’ of ‘neukvlees’. Toch is dit, denk ik, ook een leerzame fase voor je geweest. Tot jou geluk heb je, mede dankzij het toeval dat ik achter dit overspel kwam en met de hulp van ons allemaal, deze wereld achter je kunnen laten, wel met de nodige levenservaring. Zo weet je nu dat je meer zocht dan alleen seks, en ook dat het traditionele samenlevingspatroon niet meer bij je past. Niets voor niets hebben we de eerste tijd daarna van die groepsseks avonden gehad en ben je verliefd op Karin geworden. En uiteindelijk ben je erin geslaagd het beste van deze 2 werelden, inclusief de mensen waarvan je houd, samen te brengen in een wat jij als ‘multi-amore’ leefgemeenschap omschrijft. En eerlijk gezegd is deze leefgemeenschap ook niet het resultaat van doelbewuste acties maar deels spontaan ontstaan, en ook dat is niet van een leien padje gegaan.

Men zegt wel eens dat je iets pas echt ziet als je er klaar voor bent. Dat je dan de dingen om je heen ziet of voelt die er wellicht altijd al waren. Zo is dat denk ik ook bij ons gegaan, ook stapsgewijs met Karin, Liesbeth en uiteindelijk Corine. En zoals jullie en ik weten gaat verandering vaak samen met ruzie (op relationeel gebied) of oorlog (op mondiaal niveau). In ons geval heeft ieder, zeer zeker ik, wat oude ketens en denkpatronen moeten loslaten, en dat is ook gepaard gegaan met flinke woordenwisselingen etc. En het fijne is dat we elkaar niet hebben laten vallen integendeel.

En kijk waar we nu staan: we hebben een pracht van een gezin of leefgemeenschap die de komende maanden nog uitgebreid wordt met jonge aanwas. We gaan over een kleine 2 maanden verhuizen, samen met een groot deel van onze familie en een stel goede vrienden. Daarbij zijn we min of meer eigenaar van een klein dorp en gaan we de komende jaren aan hele mooie en zinvolle projecten werken.

En dat allemaal is het resultaat van die eerste stap die jij gezet hebt Wilma. Je kon de uitkomst niet voorzien. Ieder van ons, ook jij, heeft zich opnieuw moeten uitvinden. De liefde, inclusief de opoffering, voor elkaar, alsmede de seksuele beleving en uitdagingen met elkaar, hebben dit mogelijk gemaakt. En ik ben er zeker van dat niemand van ons ooit een voorstelling heeft gehad van dit leven wat we nu (gaan) leiden.”

Wilma vraagt me dan: “Heb je me dan nu eindelijk alles vergeven, Martin”. Voordat ik een antwoord kan geven zegt Karin: “He he, typisch een man weer. Heb je het begrepen en onder een controle, lieverd?” Iedereen schiet in de lach, knuffelt me en we vlijen ons naast elkaar. En op dit soort momenten kan ik echt genieten van het leven en zeg tegen Karin: “Het gaat me in deze niet om de controle liefste, meer om het delen en genieten van hetgeen we samen hebben bereikt en dat gevoel van geluk en dankbaarheid. En Wilma, vergeven heb ik je dat wel ja want het was jouw ontdekkingstocht, hoe vervelend die voor jou ook geweest is. Daar spreek ik ook geen oordeel over uit, over wat je zoal gedaan hebt. Dat je me niet meegenomen hebt is een pijnlijke constatering geweest. En ja dat vergeef ik je, ik kan er toch niets aan veranderen. Van mezelf had ik nooit gedacht dat ik hiermee om kon gaan, maar heb me hier ook in verrast en ontdekt. En bovenal dat ik van meer vrouwen kan houden en mee kan samenleven. Ik ben nog nooit gelukkiger geweest als nu lieverds”.


Nawoord van Karin

Ik wil graag nog even reageren op de reactie een van de lezers (t.w. Henk).
Genoemde lezer plaatste wat vraagtekens bij het gedrag van Martin en indirect daarmee aan het waarheidsgehalte van dit verhaal. In een later bericht heeft hij dat wat meer gespecificeerd door aan te geven dat hij niet begreep waarom Martin al deze moeite deed voor Wilma, een vrouw die hem jarenlang bedrogen had, en weinig respectvol met hem omgegaan is. Martin heeft daar zijn zegje al over gedaan maar ik wil dit ook graag vanuit het gezichtspunt van een vrouw of in dit geval van ons drieën doen. Wij drieën zijn door Wilma bij elkaar gebracht maar het is Martin verdienste dat wij zogezegd samengevoegd zijn. En in dit geval bedoel ik wij vijven. We vullen elkaar aan op een natuurlijke en organische wijze en dat is iets wat eigenlijk in een korte periode gebeurd is. Wilma noemt het een ‘multi-amore’ relatie en misschien is dat ook wel, maar eigenlijk maakt het niet uit hoe je het beestje noemt zo lang het maar functioneert voor iedereen. Ik of wij hebben Martin leren kennen als een ongebruikelijke of beter gezegd onconventionele man. Iemand die moeite heeft met hokjes denken en het plakken van etiketjes op iets of iemand. Wat ik begrepen heb van zijn omgeving is dat hij over de tijd geleerd heeft minder impulsief te handelen, meer naar zijn intuïtie te luisteren, en op deze wijze weldoordachte beslissingen te nemen. En zeer belangrijk niet te snel te oordelen. Wij weten dat hij in deze situatie met Wilma meerdere keren aan het eind van zijn latijn geweest is, het wilde opgeven, en toch voor zijn kinderen, heeft doorgezet. Heeft geprobeerd verder te kijken naar het hoe en waarom van Wilma’s escapades die eigenlijk in de periode voordat we hem kenden hebben plaatsgevonden. En waar Wilma dus lang belangrijke delen van verborgen heeft gehouden, niet alleen voor hem maar zeer zeker ook voor ons. En daarmee indirect ons bedroog en niet vertrouwde. Zeker mij, niet alleen als haar psychologe, maar ook als haar geliefde. Liesbeth, Corine en ik hebben hier meer dan eens met haar over gesproken. En hebben onszelf de vraag gesteld hoe wij gereageerd zouden hebben als we in deze situatie van Wilma terecht waren gekomen. En al pratende zijn we tot de conclusie gekomen dat wat Wilma overkomen is, een brutale, geraffineerde, meedogenloze en mensonterende val geweest is. Een val mede veroorzaakt door de wijze waarop in deze maatschappij tegen seks aangekeken wordt, en hoe wij in deze gedisciplineerd zijn (het zgn. ideale romantische huwelijk, de pure man-vrouw verhouding, geen overspel, geen homo of lesbische relatie, geen incest etc).
Dat wil niet zeggen dat we Wilma’s gedrag hiermee goedkeuren integendeel, maar zelf weten we ook niet of we het anders aangepakt zouden hebben. Zoals Martin al eerder schreef: roofdieren zoeken hun slachtoffer met zorg uit en daar is in Wilma’s situatie zeer zeker sprake van geweest. Natuurlijk Is ze bewust vreemdgegaan, maar om dan gedrogeerd te worden, dat er filmpjes van haar overspelige en seksuele uitspattingen gemaakt worden, is vreselijk. Om macht over iemand te krijgen is er eerst verovering, overgave en onderwerping nodig. Dat is systematisch gebeurd onder meer door het inspelen op de seksuele vrijheid en ontplooiing van Wilma als vrouw, en haar tegelijkertijd, in het begin nog zonder haar medeweten, seksueel uit te buiten. En haar vervolgens te chanteren met haar gedrag en dreigen alles aan haar man en omgeving openbaar te maken. Het is een tegenstrijdige boodschap, een zeer goed uitgevoerd psychologisch spel en een tegelijkertijd briljant opgebouwde val geweest. Zeker met al die filmpjes, ook die van de seks met dieren. Enerzijds inspelen op haar seksuele ontplooiing en anderzijds op haar schaamtegevoelens en wellicht daaruit voortkomende maatschappelijke vernedering, isolatie en het verlies van man en kinderen. Iets vergelijkbaars als wat Corine in mindere mate overkomen is. Ofwel een schaamteloze en meedogenloze val waarin ze gelopen is zonder dit in eerste instantie te beseffen. En dat geldt al helemaal voor Valmir die haar vanaf het eerste moment voorgelogen en gemanipuleerd heeft. Voor hem was zij een van die domme, geile Nederlandse vrouwen, die zo makkelijk te verleiden zijn. Nooit is er van zijn kant sprake geweest van liefde, laat staan een affaire. Nee, ieder moment met haar is verfilmd beginnende bij de ‘onnozele’ verliefde vrouw, zoals hij haar omschreef, die zich overgaf aan hem, zijn slavin werd en zich liet strikken in zijn net. Alles, echt alles is verfilmd en verkocht. Dat Wilma dacht dat er sprake was van een affaire en zich overgaf aan hem, was haar gevoel en hij heeft daar aardig misbruik van gemaakt.
Ik denk dat Wilma nu pas beetje bij beetje begint te beseffen hoe ze al die jaren gemanipuleerd is, en hoe sluw deze val is opgezet. Ook hoe ze daar meer en meer verstrikt in raakte. Martin begrijpt dat inmiddels wel maar voor hem is het een scenario dat te ver buiten zijn belevingswereld stond om te doorgronden. En tussen begrijpen en accepteren wat je overkomt, dat is zeker emotioneel gezien een zware stap. Met name voor Martin met betrekking het gedrag c.q. bedrog van Wilma, dat in zij ogen tegen alle spelregels van een gezonde relatie en/of huwelijk inging en hij ook niet van haar verwacht had.
Want, zoals je inmiddels wel moet weten Henk, gaat Martin altijd van de goedheid, het mooie, het unieke, in elke mens uit. Het klinkt misschien een beetje naïef of idealistisch maar zo wil hij de wereld nu eenmaal zien. Dat betekent niet dat hij zich laat bedonderen, zakelijk gezien dan ten minste, integendeel. Maar hij kan er met zijn hoofd niet bij dat mensen andere mensen als handelswaar zien, als slaven, hoeren of wat dan ook. Hij heeft sowieso al een hekel aan uitbuiting van anderen. Hij heeft niet kunnen begrijpen waarom mannen in Wilma, een vrouw en moeder van midden dertig, geïnteresseerd waren voor iets anders dan alleen maar een avontuurtje of affaire. Om haar zo te chanteren en te gebruiken als hoer, dat ging en gaat er bij hem niet in. Dat geldt ook voor wat hij als bijzonder en speciaal in Wilma zag, b.v. haar ongeremdheid, losbandigheid, optimisme en nieuwsgierigheid ook, dat dit door deze mannen niet alleen voor eigen gewin geëxploiteerd werd maar ook werd kapotgemaakt.

Ik kan me nog goed die keer herinneren dat hij met Wilma meekwam op mijn consult. We hadden al een tweetal sessies gehad en ik wist niet wat ik met Wilma aan moest. Ze kwam op mij over als een gekwetste en gebroken vrouw, een fragiel, zielig en verloren hoopje mens ook. Iemand die ik moeilijk kon benaderen omdat ze een muur om zich heen had opgetrokken. Tot op het moment dat ze zich in Martins bijzijn, en op zijn advies heb ik later begrepen, durfde te laten zien als die aantrekkelijke en sensuele vrouw. Het was zo bijzonder, zo een fijngevoelig moment eigenlijk, te zien hoe zij vertrouwde op Martin en zijn oordeel en deze stap durfde te zetten. Ik zag haar speelsheid en dat stukje unieke terug waar Martin het altijd over heeft. En ook zijn mensenkennis en onzelfzuchtigheid. Hij zei tegen haar: “Kleed je maar weer aan want het kwartje is gevallen”, keek mij diep in mijn ogen aan om daarna weg te gaan. Ik heb moeten blozen en mijn gevoel zei dat deze man mij doorzag en wist of aanvoelde dat ik niet alleen het slachtoffer van seksueel geweld ben geweest, maar ook een gevoel voor Wilma kreeg. Beiden heeft hij me bevestigd. Maar eigenlijk is die ontmoeting voor mij ook het moment geweest dat ik ben gevallen voor hem of hun. Hij kan zich wegcijferen voor iemand anders, maar laat ook weer niet over zich heenlopen.

Het kenmerkt Martin dat hij de moed en het doorzettingsvermogen in zich heeft om tegen alle goedbedoelde adviezen en conventies in door te blijven vechten. En dat heeft ons allen doen beseffen dat we deze man niet kwijt willen. Ik persoonlijk heb trouwens nog nooit iemand zo ontredderd gezien als Wilma in deze periode. Ze heeft altijd gezegd dat Martin haar houvast en toeverlaat is. Dat ze dat verloren had was meer dan duidelijk te zien, inclusief het besef over wat ze gedaan had, en haar deels ook overkomen is. Karin, Liesbeth en ik begrijpen en bewonderen nu veel beter Wilma’s opoffering, het gevecht dat ze geleverd heeft en haar doorzettingsvermogen voor haar relatie met Martin en in het verlengde daarvan die met ons. Dat getuigt dan ook weer van haar moed en wilskracht, want Wilma is ook van heel erg ver moeten komen om dit te overleven. Je kunt zeggen dat ze elkaar de laatste tijd langs de meetlat gelegd hebben met gelukkig voor ieder een goede uitkomst. Voor ieder van ons want ieder wil zo een gepassioneerde en vurige relatie hebben, ook qua seks.

Henk zie het a.u.b. in dit perspectief. Kijk verder en zie hoe iedereen worstelt met de beperktheden van het traditionele huwelijk. (Zie deze site b.v. met rubrieken als overspel, familieseks of wel incest, groepsseks). Mensen zoeken uitwegen voor hun seksuele behoeftes. En Martin zei het al eerder: seks kan een zeer creatieve maar ook zeer vernietigende kracht zijn. Aan banden leggen kunnen we deze kracht niet maar wel vorm en kleur geven, met als basis het respect voor jezelf en je sekspartners. Want weet ook dat we alle 4 slachtoffer van seksueel geweld geweest zijn en dat heeft een meer dan grote impact op ons als vrouw gehad heeft. Nogmaals Wilma heeft ons bij elkaar gebracht maar Martin heeft ons samengevoegd. Door niets te vragen, alleen maar door zijn aanwezigheid, warmte, aandacht etc. En zeer zeker zijn doorzettingsvermogen, open mind en persoonlijkheid om te kunnen meegaan in de veranderingen.

En ik dank je direct ook want door jouw reactie hebben we ons verplaatst in Wilma’s situatie en hebben we de mogelijkheid gekregen dit in te zien. En het geeft Mathilde en mij een mooi uitgangspunt of betere invalshoek voor onze toekomstige praktijk en workshops.


Dank jullie allen voor jullie aandacht, het meelezen en meeleven en de kritieken.

Corine: Karin is er niet meer aan toegekomen om het te publiceren dus doe ik dat nu op verzoek van haar en Martin. Karin en Liesbeth zijn n.l. vlak achter elkaar (binnen 36 uur) bevallen van een gezonde zoon, Felix, en een gezonde dochter, Nadine.
We sluiten dit nu af en gaan een nieuwe fase in ons leven in. .

Martin, Wilma, Karin, Liesbeth en Corine.