Wat als we vier personages met hun eigen persoonlijkheid telkens in een ander beroep zouden plaatsen? Wat als we hen laten ontdekken dat hun beroep ook opwindend kan zijn?
Elk verhaal van deze reeks is een parallel universum waarin Ben, Bianca, Elly en Erik een andere beroepskeuze hebben gemaakt.

***

“Hier zijn we weer.”
Erik opende de deur van de schoenenwinkel die hij samen met Elly uitbaatte. Hun werknemers Ben en Bianca volgden hen gedwee de winkel in. Vandaag was de jaarlijkse sluitingsdag waarop de inventaris werd opgemaakt.
“Bianca, wil je al een beetje in de stock opruimen?” Elly gaf haar een veelbetekenende blik en liet haar ogen vervolgens kort naar Ben glijden. Bianca haastte zich snel weg. Bij het gesprek dat nu zou volgen, wou ze liever niet in zijn schoenen staan.

“Ben, heb je een minuutje?”
Ben werkte nog maar een maand in de schoenenwinkel. Voordien had hij enkele jaren in een kleine doe-het-zelfzaak gewerkt die onlangs was gesloten door de concurrentie met de grote ketens. Voor de twee zaakvoerders was dit geen onbekend gegeven. Ook zij moesten tegen de grote winkels uit de buurt opboksen.
Op zich was Ben wel een goede werknemer. Zijn verkoopcijfers lagen echter veel lager dan verwacht, zelfs voor een beginnende verkoper. Erik en Elly hadden hem een paar dagen extra in het oog gehouden. Ze vonden het tijd voor een eerste evaluatiegesprek.
Ben was op een bankje in de winkelruimte gaan zitten. Erik zat op het bankje aan de andere kant van het brede gangpad. Elly had zich naast Ben gezet om hem wat op het gemak te stellen. Zo leek het minder op de Spaanse inquisitie.

“Hoe zijn de eerste weken voor jou geweest?”
Ben voelde zich wat onwennig. Hij was blij dat hij zo snel een nieuwe job had gevonden, hoewel hij betwijfelde of hij dit de rest van zijn leven zou doen. Hij kon dit natuurlijk onmogelijk tegen zijn bazen zeggen.
“Goed. Het is erg leuk om hier te werken. Er is een fijne sfeer.” Hij was trots. Dit was een perfect antwoord, vond hij zelf.
Heel even werd het stil. Ben voelde dat er iets aan de hand was. Hij wachtte geduldig af.
“We zijn blij dat je hier graag werkt.” Elly deed met haar ogen teken aan Erik dat hij van wal moest steken. Hij kuchte even.

“Ben, het is ons opgevallen dat je verkopen niet zo hoog liggen. Heb je enig idee hoe dat komt?”
Bens goede gevoel smolt weg. Hij voelde een bui hangen. Erik en Elly waren blijkbaar niet tevreden over zijn werk. Hij zuchtte. “Ik weet het niet. Kan het zijn omdat ik een man ben? Stappen klanten liever op een vrouwelijke verkoper af?”
“Dat zou kunnen, maar dan zou dat bij mij ook een probleem moeten zijn. We denken toch dat het ergens anders aan ligt.”
Ben keek Erik vragend aan. “En wat is dat dan? Ik weet echt niet wat ik fout doe.” Een spoortje radeloosheid was in zijn stem merkbaar. Hij hoopte dat hij hier straks niet werkloos zou buitenstappen.

Elly hoorde zijn onrust en legde haar hand op zijn been om hem gerust te stellen. “Weet je, Ben. Dit is geen doe-het-zelfzaak. Mensen komen hier niet zomaar een schroevendraaier kopen.”
“Sorry, Elly, maar daar vergis je je in.” Elly trok haar hand terug. Ben schrok zelf dat hij haar onderbroken had. Zijn gezicht kleurde helemaal rood. “Sorry!”
“Dat is niet erg. Wat bedoel je? Waar vergis ik me in?”
“Wel…” Ben aarzelde even. “Mensen kopen meestal niet gewoon een schroevendraaier. Los van het feit dat schroevendraaiers verschillende koppen en groottes hebben, zijn ook het materiaal en de lengte van de stift belangrijk in functie van het werk dat je ermee wil doen. En dan heb je nog de speciale uitvoeringen met ingebouwd tangetje, hamerhandvat, magnetische aantrekking of speciale isolatie voor elektrische werken.”

“Dat is nu precies wat we bedoelen.” Erik nam het enthousiasme van Bens uitleg over. “Voor mij is een schroevendraaier een schroevendraaier. Voor jou niet. We hebben de indruk dat het net andersom is als het over schoenen gaat. Onze klanten verwachten van ons evenveel kennis en begeestering over onze schoenen als jij net voor schroevendraaiers toonde.”
“Moet ik op nascholing? Kan ik boeken lezen?”
Elly begon spontaan te lachen. Ze wist nu waar het schoentje wrong. “Ben, hoeveel paar schoenen heb jij?”
Enkele seconden viel Ben stil. Hij was ontregeld. Zou dit een strikvraag zijn? Aarzelend begon hij op te sommen. “Allereerst deze zwarte leren schoenen. Die dienen om mee te komen werken, of als ik naar een receptie moet of zo. Ik heb ook witte sneakers die ik in mijn vrije tijd draag. En eeuh.” Een lach verscheen op zijn gezicht. “En sloefen. Drie dus.”
Lachend keek hij Elly aan. Haar lach van zonet was wat vervaagd en hij zag een spoor van mededogen, of was het medelijden, in haar ogen. Weer legde ze haar hand op zijn been. Ditmaal gebeurde het onbewust. “Heb je een zus?”
Ben kneep zijn ogen wat samen. Hij begreep steeds minder wat de bedoeling van dit gesprek was. “Nee.”
“Heeft je mama veel schoenen?”
Ben zag de schoenenkast in de hal voor zich. Zijn vader en hijzelf hadden samen een halve legger ter beschikking. De rest behoorde aan zijn moeder toe. In de logeerkamer stockeerde ze in de kleerkast nog een hele hoop andere schoenen. Hij had echter geen idee hoeveel het er waren. “Veel. Heel veel.”
“Waarom denk je dat je mama er zoveel heeft?”

Ben had liever onvoorbereid op een mondeling examen gezeten dan deze vraag te moeten beantwoorden. Hij had geen flauw idee wat vrouwen bezielde om zoveel schoenen te kopen. Elly had hem even goed kunnen vragen om het vrouwelijke denken te analyseren. Mocht hij vrouwen begrijpen, dan had hij nu als miljardair aan het zwembad van een villa gelegen als auteur van de grootste bestseller aller tijden.
In plaats daarvan was hij nu een schoenenverkoper die een uiterst onaangenaam gesprek met zijn bazen had.

“Ik weet het niet. Echt waar niet.” Ben staarde sip naar de grond.
“Waarvoor dienen schoenen?” Even klonk het alsof Elly een lagere-schooljuf was die Ben met hand en tand een moeilijke wiskunde-oefening probeerde uit te leggen.
“Om onze voeten te beschermen bij het gaan.”
“Grapjas.” Elly giechelde, maar stopte direct toen ze merkte dat Ben het ernstig meende. Ze draaide zich naar hem toe. Hun knieën raakten elkaar.
“Nee, Ben. Schoenen zijn zoveel meer.” De hand die op zijn been lag, gaf een klein kneepje. Het was een reflex. Elly voelde hoe haar passie haar lichaam vulde met energie.

“De vraag is niet wat vrouwen met zoveel schoenen doen, maar wat schoenen met vrouwen doen. Nieuwe schoenen doen iets met vrouwen. Het draait om het gevoel.
Als ik schoenen koop, word ik gelukkig en blij. Dan komt er, net als bij het eten van chocolade, een zaligmakende stof vrij, zonder dat het me extra calorieën oplevert.
Schoenen geven me ook zelfvertrouwen. Mooie, bij mijn outfit passende schoenen bepalen mijn uitstraling. Ze doen me stralen. Bovendien maakt het niet uit of ik wat ben aangekomen of niet. Mijn schoenmaat blijft gelijk. Die zekerheid is zalig.”

Zonder dat ze het zelf besefte, was Elly’s hand over Bens been beginnen glijden. Haar vingers lagen op zijn dij. Ben, die als het ware aan Elly’s lippen hing, werd het pas gewaar toen de hand hoger in zijn lies kwam en hij een eerste reactie van de zachte aanraking in zijn penis voelde.
Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Erik. Die zat duidelijk met zijn gedachten ergens anders, alsof hij dit verhaal al duizenden keren had gehoord. Ben wist niet of hij moest reageren, en vooral hoe hij haar gepast kon wijzen op haar erg intieme handeling. Elly zat echter in de roes van haar uitleg en liet zich erdoor meeslepen. Niet dat hij wou dat het stopte. De rillingen die hij doorheen zijn onderbuik en penis voelde gaan, waren heerlijk. Maar wat als Erik het zou zien, of nog erger als Elly zou ontdekken dat hij een erectie van haar kreeg. Dit zou zijn laatste werkdag zijn. Het leek hem het beste om zich weer op Elly’s uitleg te concentreren. Hopelijk verdween zijn opwinding dan snel.

“Als ik schoenen koop, verhoogt mijn hartslag. Het voelt aan als een workout in de gym. Ken je dat tevreden gevoel als je jezelf in het zweet hebt gewerkt en je nadien het bloed door je aderen voelt stromen en je weet dat je leeft? Doe dat maal tien en je komt in de buurt van wat ik ervaar als ik het perfecte paar schoenen heb gevonden.
Als ik een schoenenwinkel binnenkom, voel ik me als een klein meisje dat van haar mama een briefje van 20 euro heeft gekregen die ze in de snoepwinkel mag opkopen. Begrijp je het een beetje, Ben?”

Net op dat moment stootte ze met haar pink tegen de harde bobbel in Bens broek die door haar bevlogen woorden en expressieve hand allesbehalve verdwenen was. Haar ogen schoten ernaartoe. Alsof er niets aan de hand was, haalde ze haar hand weg en keek Ben aan. Ze zag hem nog even slikken.
De vraag hoe ze zich zo had laten meeslepen en waarom Ben er niet op had gereageerd, namen echter enkele luttele seconden in beslag. De laatste tijd had ze geleerd om meer te leren genieten en hier minder schuldgevoel over te kennen. Dat hij niet had gereageerd, betekende enkel dat hij het leuk vond. De hardheid die ze kortstondig had gevoeld, behoefde geen verdere uitleg.

“Uhu!” Ben knikte. “Volgens mij snap ik het nu.”
Een brede glimlach verscheen op Elly’s gelaat. “Goed zo. Vergis je echter niet. Elke vrouw is anders. Bij elke klant moet je haar persoonlijke verlangen doorgronden. Je moet haar proberen aan te voelen en haar die schoen aanreiken waar ze al haar hele leven naar op zoek is.”
Waar Ben dacht dat hij eindelijk doorhad waar het omdraaide, voelde hij de grond weer onder zijn voeten wegzakken. Persoonlijke verlangens doorgronden? Dat zou uren duren, als het al lukte. Hoeveel tijd mocht hij aan een klant besteden? Zijn verkoopcijfers lagen nu al zo laag.

Elly zag de mentale terugval bij Ben en greep onmiddellijk in. “Willen het we het eens uitproberen?” Nog voor Ben kon reageren, was ze recht gesprongen en in het magazijn verdwenen. Onbegrijpend keek Ben haar na.
“Ze heeft helemaal gelijk.” Erik keek Ben vaderlijk aan. “Productkennis is één, maar in de verkoop komt het er vooral op aan om klanten de vervulling van hun dromen aan te bieden. In onze sector zijn dat voornamelijk vrouwen. Je moet proberen om in hun schoenen te staan.”

“Ben, sta eens recht!” Elly was net teruggekeerd met Bianca in haar zog. “Bianca speelt een klant. Ik wil dat jij voor haar op zoek gaat naar de schoen die zij wil.” Elly ging naast Erik zitten en keek Ben verwachtingsvol aan.
Ben voelde hoe de moed hem in de schoenen zonk. Als hij tijdens zijn schooltijd iets haatte, waren het rollenspelen. Alles eraan was zo geforceerd dat je er nooit iets uit leerde. Hij wist dat hij echter geen keuze had. Zijn job hing ervan af. Hij draaide zich dus om en keek Bianca aan. Zij keek met pretoogjes terug.

Voor het eerst sinds hij hier werkte, keek hij echt naar Bianca. Ze was knap. Niet zoals de modellen op de covers van de boekjes. Ze was meer girl-next-door-knap, zoals de lieve buurmeisjes die in romantische tienerkomedies hun buurjongen helpen bij het veroveren van het mooiste meisje op school terwijl je eigenlijk de hele film door zit te roepen ‘Vergeet die trut, dat meisje dat je nu leert kussen, is zoveel geiler dan die opgesmukte trezebees!’ Waren het de fonkeltjes die hij nu in haar ogen zag, of de kuiltjes in haar wangen bij haar oprechte lach, hij kon er zijn vinger niet op leggen. Het kon ook het feit zijn dat ze vanaf de eerste dag al normaal tegen hem deed, alsof ze elkaar al jaren kenden.

“Kan ik u helpen?” Het was de enige vraag die Ben op dit moment kon bedenken. Hij hoopte vurig dat Bianca hem verder op weg zou helpen. Hij had immers geen idee hoe hij haar moest aanvoelen en doorgronden.
Bianca was echter niet van plan om het hem gemakkelijk te maken. Ze trok de stoute schoenen aan en keek hem speels aan. “Ik ben op zoek naar nieuwe schoenen.”
“En had u al iets leuks gezien?”
“Bwah! Ik weet niet. Wat denk jij dat er bij mij past?”
“Gaat u even zitten. Ik ben zo terug.” Ben was radeloos. Hij probeerde tijd te winnen. Hij kende Bianca enkele weken en had geen flauw idee welke schoenen bij haar pasten. Schoenen waren toch gewoon schoenen, niet? Zolang de maat maar juist was… Hij stond voor het rek met sandalen en pakte er lukraak één af waarin een paar juweeltjes in de bandjes verwerkt waren. ‘Foert,’ dacht hij. ‘Ik zal wel zeggen dat deze mooi bij haar glinsterende persoonlijkheid passen.’

Met lood in de schoenen keerde hij terug en gaf het sandaaltje aan Bianca. “Probeert u maar.”
Ze nam hem echter niet aan. Elly had in het magazijn aan Bianca gevraagd om haar te helpen om de muur die Ben rond zich leek te hebben, wat af te breken. Het was belangrijk om klanten, en dan zeker vrouwen op schoenenjacht, open te benaderen.
“Zou u me misschien kunnen helpen om het aan te trekken?”
Even verwijdden Ben ogen zich. Bianca zag een flard van verzet, maar even snel als het was opgekomen, verdween het ook. Gedwee zakte Ben op een knie neer. Hij trok de knoop in de veter van haar schoenen los, en trok de schoen voorzichtig van haar voet.
“Mag ik?” Hij had de bovenkant van het sokje vast. Een van de weinige dingen die zijn moeder hem over schoeisel had bijgebracht, was dat het not done was om kousen te dragen in sandalen.
“Doe maar.”

Uiterst langzaam gleed de dunne stof van haar voet af. Ben hield zijn adem in. Of stokte zijn adem? Hoe dan ook was het effect hetzelfde. Hij hield de naakte voet van Bianca in zijn handen. Het was de eerste keer in zijn leven dat hij een andere voet dan de zijne aanraakte, en hij werd bevangen door de gracieuze vorm. Hij staarde naar haar tenen waarvan de nagels glanzend rood gelakt waren. Het lijnenspel van haar voet dat vloeiend overliep in een hemels mooie enkel betoverde zijn zinnen.
Het kostte hem zoveel moeite om de voet die hij in zijn hand had, niet te beginnen strelen. Zoveel werkelijkheidsbesef had hij nog dat hij zich realiseerde dat hij dit niet kon maken. Hij dwong zichzelf om naar de sandaal te kijken die hij zonder nadenken had gekozen. In één oogopslag ontdekte hij dat hij geen betere keuze had kunnen maken. Ben schoof de sandaal om de voet en maakte hem zo voorzichtig mogelijk dicht. Hij voelde een woordenvloed in zich opwellen.
“Het is zonde om deze prachtige voet weg te steken en te verstoppen. Hij verdient het te worden geopenbaard aan de wereld. Deze sandaal is perfect. De dunne bandjes omsluiten en ondersteunen genoeg om gemakkelijk te zitten, maar ze laten ook de bevallige eenheid tot hun recht komen. De edelsteentjes versterken trouwens je glinsterende persoonlijkheid.”
Dezelfde woorden die hij enkele minuten ervoor nog schamper had gedacht, kwamen nu vanuit zijn hart. Hij meende ze. Ze troffen Bianca recht in haar ziel. Voor een toevallige voorbijganger zou dit allemaal melig geklonken hebben, maar beiden voelden ze in dit ene moment een innige connectie.

“Wat denken jullie ervan?”
Ben tilde de voet op en toonde hem aan Elly en Erik. Hierbij gebruikte hij zijn andere hand om het been te ondersteunen. Tijdens het optillen gleed de hand heel zacht langs het onderbeen naar boven.
“Oh!”
Het was de combinatie van alles wat net gebeurd was, die het plotselinge kreuntje veroorzaakt had: het onverwachte openbloeien van Ben, de lofzang op haar voet en de tedere streling van haar been. Ben keek verrast op. Zijn blik gleed van de voet, langs het been verder naar boven. Nu pas ontdekte hij dat Bianca een rokje aanhad. Het was hem helemaal nog niet opgevallen. Zonder nadenken gleden zijn ogen verder tot hij tegen een rood slipje aankeek met in het midden een donkere vlek. Ze was geil. Ben vroeg zich direct af of hij dit had veroorzaakt. En net deze gedachte deed zijn pik weer opzwellen.
Spanning hing in de lucht. Bianca voelde dat haar slipje nat was geworden van het geil dat plots was komen opwellen nadat er een sidderende rilling langs haar been naar haar kutje was getrokken. Ze zag Ben onder haar rokje naar haar zaligheid staren. Net dat maakte haar nog geiler dan ze al was. Ze zag zijn pupillen groter worden. De meest opwindende gedachten schoten door haar hoofd. Zou hij de vorm van haar opgezwollen lipjes in de stof van haar slipje kunnen zien? Was de geur van haar sappen al sterk genoeg zodat hij ze zou kunnen ruiken? Was hij haar in zijn verbeelding al aan het beffen of wist hij dat ze nat genoeg was om haar kutje direct te kunnen vullen met zijn door haar in paraatheid gebrachte pik?

“Dat lijkt me een goede keuze. Zie je wel dat je het kan, Ben! Probeer het nu eens bij mij. Ga jij de stock verder nakijken, Bianca?”
Elly die het onvoorstelbaar erotische moment had zien gebeuren, had in de impasse ingegrepen. Enerzijds omdat ze zichzelf voelde wegglijden in lustige gedachten, anderzijds omdat ze plots jaloers werd op haar verkoopster. Ze snakte ernaar om zelf het middelpunt van die tederheid te zijn. De dagen dat Erik haar zo behandelde, waren definitief voorbij.
Ben en Bianca ontwaakten uit de hypnose waarin ze waren beland. Met spijt in het hart zette hij haar been weer op de grond. Zij deed de sandaal uit, en trok haar sok en schoen weer aan. Daarna haastte ze zich naar het magazijn.

“Welke schoen zou je mij aanraden?” Elly rukte Ben weg uit de verwarde gedachten waarmee hij Bianca zag weggaan.
Hij keek naar zijn bazin die gretig op hem zat te wachten. Ze had haar schoenen zelf al uitgedaan. Ze had nylons aan die in haar short verdwenen. Een zekere opluchting overviel hem. Hij zou niet bang hoeven te zijn dat hij per ongeluk naar haar slipje keek.
Elly tilde een been op en wees met haar voet recht naar Ben. “Wat denk je?”

Ben bekeek Elly. Ze moest ergens halverwege de veertig zijn. Hij vond haar mooi. Het was anders dan bij Bianca. Elly was een vrouw die zich elegant kleedde en gedroeg. Ze was steeds heel licht opgemaakt waardoor ze haar knappe trekken benadrukte. Toch had ze dat volgens Ben niet nodig. Ze ademde immers vrouwelijkheid uit.
Het beeld van het been dat naar hem uitgestrekt was, opende een register in zijn geheugen waar hij zich niet bewust van was. In zijn verbeelding zag hij een stijlvolle schoen op hoge hakken rond haar voet verschijnen. Hij glimlachte omdat hij besefte dat dit de juiste keuze was. Dit zou haar beeldig staan.
Hij liep doelbewust naar het juiste rek en kwam direct terug met de schoen die hij in gedachten had. Net als bij Bianca nam hij haar voet vast.

Even schrok hij. Dit voelde helemaal anders aan. Bij Bianca had hij de huid van haar voet en haar been gevoeld. Dat op zich had hem al behoorlijk opgewonden. Nu was de textuur helemaal anders. De nylon stof deed iets met hem. Hij voelde een rilling door zijn arm gaan alsof de haren erop rechtkwamen. Waar hij zichzelf bij Bianca nog in de hand had, verdween zijn zelfcontrole. Hij moest weten hoe het voelde.
Met één hand hield hij Elly’s voet vast. De andere streelde zachtjes over haar wreef en gleed zo verder in de richting van haar knie.

Elly voelde haar hele lichaam reageren. Ze kon het niet verklaren. Normaal gezien had ze zichzelf en haar lichaam goed onder controle. De schuchtere Ben was met zijn onbeholpenheid desalniettemin toch onder haar huid gekropen.
Dat hij niet had gereageerd toen ze hem in haar vervoerende uitleg had gestreeld, had een vonkje veroorzaakt. Toen hij Bianca in volle onwetendheid opgeilde, was dit de brandversneller geweest die haar lichaam deed ontvlammen. Een warme gloed had zich over haar lichaam verspreid en ze was warempel jaloers geworden op Bianca. Wat er nu gebeurde, was hemels. De trekkende bewegingen in haar tepels waren haar niet onbekend, net als het vloeien van vocht tussen haar lipjes. Maar nieuw was dat haar huid tintelde. Haar hele huid. Bij elke beweging van Bens vingers was het alsof Tinkerbell haar magische kriebelpoeder over haar uitstrooide.
Elly strekte haar lichaam en leunde wat achterover. Automatisch kwam haar been naar boven. Haar voet hing vlak voor Bens hoofd. Ze zag hem naar de voet kijken. Zijn ogen waren gevuld met passioneel verlangen.
“Erik? Volgens mij gaat die schoen perfect zijn. Wil jij de andere even uit het magazijn halen?”
Nog voor Erik uit de winkelruimte verdwenen was, had ze haar voet tegen Bens lippen geduwd. Hij gaf zich over aan het moment en begon de in doorschijnende stof gehulde voet te kussen.

Erik was blij dat hij dit schouwspel niet meer hoefde te aanzien. Een paar keer had hij overwogen om zelf weg te gaan. Maar uiteindelijk was de broeierige sfeer zo intens geweest dat ook hij bevangen was geraakt door de elektriciteit in de lucht.
Hij wist dat Elly hem wilde straffen. Twee maanden geleden was hij te ver gegaan en daarvoor moest hij nog altijd boeten. Hij kon er toch ook niets aan doen dat hij een flirter was? Dat maakte van hem net een goede verkoper. Zijn verkoopcijfers lagen hoog omdat hij de vrouwelijke klanten recht de zevende hemel in vleide, waar ze met veel liefde hun betaalkaart bovenhaalden.
Het plotse vluggertje met Iris, het vroegere verkoopstertje, was een bevlieging van het moment geweest. Ze had wat dozen laten vallen. Hij had haar helpen opruimen. Ze keken in elkaars ogen. Voor hij het wist, kwam hij in haar klaar en hoorde hij Elly achter hen kuchen.
Hoewel de zaak van hen beiden was, was hun breuk een feit. Er was nog liefde. Hun samenwerking wilden ze niet zomaar opgeven, maar Elly zou hem nog vaak met de neus op de feiten drukken. Dat Elly Ben had aangenomen, had hij niet begrepen. Er waren veel sterkere kandidaten geweest, met veel meer ervaring. Het was Elly’s eerste wapenfeit geweest. Alsof ze wou zeggen: ‘Nu zal je wel met je tengels van ons personeel blijven’. Blijkbaar had hij het verkeerd geïnterpreteerd. Zoals het er nu uitzag, was het meer: ‘Nu is het mijn beurt.’

Het was stil in het magazijn. Of toch niet. Erik hoorde een gesmoord geluid. Het kwam hem bekend voor. Op kousenvoeten sloop hij ernaartoe. De bron bevond zich in de volgende gang met schoendozen. Toen hij er vlakbij was, gluurde hij om het hoekje.
Het was Bianca. Ze leunde tegen een werktafel, met haar rug naar Erik toe. Haar rokje was een beetje opgetrokken, ver genoeg zodat haar billen in het rode slipje prominent aanwezig waren. De bewegingen van haar arm lieten geen twijfel. Ze was zichzelf aan het vingeren.
Toen Bianca werd weggestuurd, was ze een vulkaan die op uitbarsten had gestaan. Ze had geprobeerd om verder te doen met haar werk. Welgeteld 30 seconden had ze het volgehouden. Ze had een stil hoekje gezocht. Er was maar één manier om de kolkende lava in haar kutje tot bedaren te brengen: klaarkomen.

Hoe stil Erik ook dacht te zijn, Bianca had hem horen aankomen. Het patroon van zijn voetstappen was herkenbaar. Ze was te ver heen om zichzelf nog tot de orde te roepen. Eerlijk gezegd trok ze het zich ook helemaal niet aan.
Het idee dat ze betrapt zou worden, dat Erik haar zo zou zien, versterkte de geile roes waar ze in zat. Ze vond het heerlijk als er naar haar gekeken werd, zeker als ze daarmee lust veroorzaakte.

Vanuit haar ooghoek had Bianca een beweging gezien. Ze wist dat Erik vlakbij was. Dat hij naar haar keek. Naar haar gluurde, want hij was niet tevoorschijn gekomen. Ze stelde zich voor dat hij met zijn hand over zijn harde pik aan het wrijven was. Die gedachte ontlokte een kreun van genot.

Erik werd gek. Na de erotische show die hij had moeten gadeslaan in de winkel, was dit de druppel die zijn emmer deed overlopen. Hij stapte op Bianca toe, terwijl hij de knop en rits van zijn broek opende en zijn kloppende pik tevoorschijn haalde. Hij drukte die tussen haar benen tegen het natte slipje aan tot zijn eikel in contact kwam met de soppende vingers van Bianca. Zijn handen gleden al in de richting van haar borsten.
“Dat duurde lang.”
Erik schrok van de directe opmerking van Bianca. “Wist je dat ik hier was?”
“Ja.”
“Wil je dit?”
“Oh, ja!”
“Nu?”
“Zolang ik maar niet ontslagen wordt, zoals Iris.”
“Na vandaag?”
Bianca drukte haar kontje naar achter en leunde meer naar voor over de werktafel. Ze schoof haar slipje opzij, pakte de pik van Erik vast en plaatste zijn eikel recht voor de ingang naar haar hunkerende halletje. “Kom dan maar.”

Op het moment dat de luide gilletjes van de klaarkomende Bianca hun weg vonden tot in de winkel, werd de druk van Elly’s masserende voet op zijn ballen Ben te veel. Hij spoot zijn broek vol.
Elly besefte dat ze een gat in de markt had ontdekt.

***

Bram zuchtte toen hij voor de allerlaatste keer het vanHaren-filiaal afsloot waar hij de voorbije jaren gerant was geweest. Zijn zaak had gefloreerd. Enkele maanden geleden was er echter verandering in gekomen. De klanten, vooral de vrouwelijke, bleven weg. Ook andere ketens in de buurt stonden op de rand van het failliet. Het hoofdkantoor had onlangs besloten om de vestiging in deze stad te sluiten.
Hij snapte het niet. Om een of andere reden leken de klanten hun schoenen enkel nog bij E-shoes, een kleine lokale schoenenwinkel, te willen kopen. Hij had de zaak bezocht. Hun schoenen waren wel ok, maar hij had geen flauw idee waarom iedereen daar plots wilde zijn.

Twee vrolijke meisjesstemmen achter hem haalden Bram uit zijn sombere gedachten. Ze waren luid genoeg zodat hij hun gesprek kon volgen.
“Hoi Jenny!”
“Hey Lotte.”
“Je kijkt zo vrolijk?”
“Ik ben jarig vandaag en ik ga mezelf trakteren.”
“Proficiat! Wat ga je kopen?”
“Nieuwe schoenen. Een cadeautje van mama. Ze is erin geslaagd om bij E-Shoes voor mij een afspraak te maken voor hun speciale advies.”
“Oooooh, zalig! Kan je geloven dat ik jaloers ben? Geniet ervan!”