We cirkelde, op 70.000km afstand, om de planeet die veel weg had van de onze. Het belangrijkste daarvan was dat er leven op deze planeet was en nog belangrijker, er was een ras dat veel weg had van ons ras. En daar waren we naar op zoek. We waren een ras dat op uitsterven stond nadat een infectie ervoor had gezorgd dat er geen vrouwen meer geboren werden. Ook ik, als laatste vrouw, had mijn vijf zwangerschappen erop zitten en had vijf mannen afgeleverd. Nu waren er bijna 10.000 mannen en ik als enige vrouw, waarmee in ongeveer 400 jaar onze beschaving zou eindigen.

We vlogen al maanden om de planeet heen zodat we gedegen onderzoek konden doen voordat we de beslissing zouden nemen of we hier 1.000 vrouwen zouden ophalen of dat we verder zouden gaan in de hoop dat we een andere planeet tegen zouden komen waar het menselijk ras dichter bij ons ras zou liggen. Het ras, op deze planeet, zag er anders uit, ze hadden geen mooie spitse oren zoals wij hebben, ze hadden haren op plekken buiten het hoofd, de mannen meer dan de vrouwen maar beide hadden het, iets waar wij al 5.000 jaar geleden afscheid van hadden genomen om ziektes te voorkomen. Gelukkig hadden we apparatuur bij ons om het haar voor altijd te verwijderen. Ze hadden wel ongeveer dezelfde lengte al was het gewicht dan wel zeer uiteenlopend. We zagen mannen en vrouwen van boven de 120kg, bij ons zou dat reden zijn om ze aan het spit te rijgen en urenlang te roosteren waarna ze als voer voor de dieren zouden dienen. Nog een zwak punt van de mensheid was dat het strakke lijf verdween met de leeftijd.

Voor de voortplanting, het belangrijkste van onze missie, waren er weinig verschillen. Ook bij de mens ging een pik in een kut, liet zijn zaad achter, welke vervolgens de eitjes in de vrouw bevruchten. De uitvoering was echter wezenlijk anders. Ik ging destijds in de bevruchtingskamer boog mezelf voorover en liet ieder kwartier een man in me om me te bevruchten, en dat 20-40 keer per dag, twee weken achter elkaar. Zwangerschap was verzekerd en drie maanden later lag ik dan op de werpkamer om het kind te werpen. Een ritueel, gedreven door de vruchtbaarheid van de vrouw.

Een stuk eenvoudiger dan bij de mensen op deze planeet. Het was duidelijk dat in de meeste gevallen een vrouw het maar met één man deed. Dan kon het natuurlijk lang duren voor je bevrucht werd. Ze leken ook amper te kijken of iemand bevrucht kon raken. Verder hadden ze middelen om de bevruchting te voorkomen, iets wat we niet begrepen. Daarnaast zagen we dat er mensen zijn die meer dan vijf zwangerschappen aan konden, dat was goed nieuws, daardoor hadden we minder vrouwen nodig.

We namen een beslissing, we zouden gaan testen met vijf vrouwen, iedere zoon koos een vrouw uit. De randvoorwaarden waren duidelijk. Minimaal twee vrouwen moesten bewezen hebben drachtig te kunnen zijn. Het uiterlijk moest zoveel mogelijk op ons lijken, dunne lange benen, platte buik, weinig bil. De tietomvang kon, net als bij ons, groot of klein zijn. Natuurlijk moesten ze allemaal in een vruchtbare leeftijd zijn.

De eerste zoon werd naar Los Angeles gestraald in de buurt van de eerste vrouw en transfereerde zich naar de kamer waar de vrouw zat. Daarmee vermeed hij de peperdure alarminstallatie van de schatrijke vrouw en moeder van twee kinderen. De vrouw schrok van de onverwachte aankomst van mijn zoon. We komen je ophalen, je bent uitverkoren om voor ons kinderen te baren. Ze viel flauw waarop mijn zoon haar oppakte en naar buiten transfereerde om daar, door ons, weer ingestraald te worden.

De tweede haalde we op in een middelgrote stad in Nederland. Haar Noord Afrikaanse man werd gewelddadig maar met een rustgevende blik stond hij versteend. De 26 jarige witte moeder van één kind zakte op de grond waar mijn zoon haar oppakte en even later in ons schip afleverde.

De derde was een Peruaans meisje dat nog niet zolang vruchtbaar was maar wel al een kind had geworpen, het vierde meisje kwam uit Japan en leek het meest op ons. De laatste werd uit Kenia opgepikt, ook hier waren wat moeilijkheden met de vader maar kwam het meisje veilig in ons schip aan.

Nadat we de vijf vrouwen een elektrische douche hadden laten nemen zodat we zeker wisten dat ze geen aardse ziektes op het schip hadden meegenomen. Ik ging naar de ruimte waar de vijf heen waren gebracht en keek ze allemaal eens goed aan. Helemaal links zat de Japanse, ze had half lang, pikzwart, haar. Ze keek onzeker, net als de andere vrouwen. Haar borsten waren klein en stevig met lichtbruine tepels. Ze had een extreem platte buik, bijna geen billen en zeer dunnen benen. Onder haar oksels had ze wat haar maar vooral tussen haar benen was een enorme bos.

Buiten het gezicht zag de Keniaanse er niet wezenlijk anders uit. Ze was net als de Japanse zestien jaar en zou ook flink onthaard moeten worden. Ze had verder een wat boller gezichtje met een mooie bos haar en haar tieten waren al groter met donkerzwarte tepels. De Peruaanse had nog een buikje door haar laatste zwangerschap, dat zouden we wel weg krijgen. Wat ze nog niet wist, maar wij al tijdens de reiniging ontdekt hadden, was dat ze alweer drachtig was. Seksuele ervaring had ze genoeg. We hadden haar al een tijdje gevolgd en was het niet haar vader, dan was het haar broer die haar in de avond bevruchte. Haar tieten waren niet al te stevig, waarschijnlijk omdat haar kind die leeggezogen had.

De Amerikaanse was, met 32 jaar, de oudste. Haar buik was weer strak na het werpen van haar twee kinderen. Haar tieten waren ook groot met flinke roze tepels, verder was ze blond en had iets meer heupen dan de rest maar die zaten nog in het acceptabele bereik. Ze leek weinig haar te hebben maar dat was schijn, ze had iets gebruikt waardoor haar kuthaar tijdelijk weg was. Het zou echter terugkomen. Hetzelfde was bij de roodharige Nederlandse maar ook haar kuthaar zou weer tevoorschijn komen. Haar tieten waren duidelijk groter dan die van de jongste meiden maar minder groot als die van de Amerikaanse. Met haar 25 jaar zou ze nog voor veel nageslacht kunnen zorgen.

Ik heette de vrouwen welkom op ons schip en vertelde dat ze uitverkoren waren om voor ons nageslacht te verwekken. Deze eer kregen slechts enkele vrouwen en ze behoorde tot de eerste groep. De roodharige vroeg of ze daar zelf nog wat over te zeggen had. Het leek er op dat ze nog niet door had welke eer haar toe was gekomen. De andere keken nog wat verdwaasd rond, de omgeving had teveel indruk op ze gemaakt. Ik vertelde ze dat ze vandaag onthaard zouden worden en dat, als ze morgen wakker werden, ze allemaal haar naast ze zouden hebben liggen. Ze moesten daar niet van schrikken, het zou meteen de laatste keer zijn. De Japanse vrouw vroeg om kleding. Die was natuurlijk nergens voor nodig en kreeg ze ook niet.

Eén voor één gingen ze in de ontharingsmachine, het hoofd goed afgeschermd zodat het hoofdhaar, wimpers en wenkbrauwen bleven. De Peruaanse ging nog kort in een tweede machine die haar zwangerschap afbrak. Straks zou ze het, net bevruchte ei, uitpissen. De Amerikaanse ging in de machine die de pil die ze had ingenomen ongedaan maakte. Daarmee zou ze vanaf overmorgen weer vruchtbaar zijn, bij de Peruaanse zou daar nog een week overheen gaan.

De volgende ochtend haalde we de Japanse, Keniaanse en Nederlandse vrouw op. Hun bedden hadden onder het haar gezeten, hun lijfjes waren nu echter voorgoed ontdaan daarvan. Ze kregen alle drie banden om hun boven- en onderbenen, boven- en onderarmen en om hun nek. Met deze banden konden we hun bewegingen sturen. De Japanse vrouw was nog twee dagen vruchtbaar, de Keniaanse nog vijf. De Nederlandse was eigenlijk morgen pas vruchtbaar en we hadden haar dan ook pas morgen ingezet als de twee andere al ervaring hadden.

De vrouwen liepen zelf naar de bevruchtingskamer. Daar nam ik de controle over en zette ze alle drie in de bevruchtingspositie. De benen werden gespreid, ze bogen voorover en steunde met hun onderarmen op een muurtje. Zo waren de ingangen op precies de juiste hoogte en moest alleen de lul er nog ingestoken worden. De zonen, die deze vrouwen hadden uitgekozen, kwamen als eerste binnen. De drie lijven reageerde, ze wilde tegenwerken maar de banden deden hun werk en lieten ze niet bewegen. “Ze gaan ons echt misbruiken” schreeuwde de roodharige. Ze begreep nog steeds niet welke eer ze kreeg. Ze werd als eerste gepenetreerd. De 30cm lange lul van mijn zoon opende haar lippen en zo gleed hij langzaam in haar grot om te voelen hoe diep die was. Die bleek veel minder diep dan de vrouwen van mijn wereld, die met gemak 30 cm aankonden. Langzaam begon hij in haar te stoten waardoor haar tieten op en neer gingen.

Mijn andere zoon stond ondertussen achter de Japanse. We wisten dat bij mensen de eerste penetratie tot bloed kon leiden. Zijn, uitermate dikke lul stond nu tegen haar ingang. Rustig duwde hij zijn eikel naar binnen tot het vlies. Hij keek naar zijn broer die ook zijn lul, die weliswaar niet zo dik was maar wel langer, tegen het vlies van zijn Keniaanse aan had gezet. Bij beide zestienjarige waren wat tranen zichtbaar maar al snel zouden ze begrijpen dat neuken alleen bij de eerste stoot pijn doet. De broers keken elkaar aan en stootte gelijktijdig door het vlies heen. De beide meisjes schreeuwde het uit, het leek wel een wedstrijdje wie het hardst kon schreeuwen. Het bloedde was kort en weinig. Het was een mooi gezicht hoe het kutje van de Japanse strak om de worst van mijn zoon zat. Het schreeuwen was voorbij maar de tranen bleven stromen. Ik keek naar de Keniaanse en zag dat de 24cm volledig in haar gingen, dat was en goed teken.

De roodharige Nederlandse probeerde de twee tieners gerust te stellen wat haar niet eens zo slecht lukte. Wat de reden ook was, ik zag aan de tegendruk op de banden dat de meiden niet tegenstribbelde. Waarschijnlijk vonden ze het fijn, zoals ik er ook altijd van genoten had. Nu de mannen al een tijdje flink aan het stoten waren geweest werd het tijd om de rollen om te draaien. Ik stelde de banden zo in dat de meiden zelf begonnen te bewegen terwijl de mannen rustig stonden en het kutje steeds sneller over hun lul schoof. Omdat de Keniaanse en de Japanse een niet al te lange lul in hun hadden gingen die geheel naar binnen, bij de Nederlandse was dit echter niet het geval, mede door de 30cm lange lul. Ik liet haar iedere keer zo bewegen dat de lul iets verder naar binnen ging en keek naar haar gezicht. Bij 25cm begon haar gezicht te vertrekken van de pijn maar de uiteindelijke grens, waar ze de tranen niet meer kon houden, lag bij 27cm. Daarna liet ik haar weer terug gaan naar 24cm, een lengte die ze goed aankon.

Het werd tijd voor de lozingen. Ik liet de meiden weer vast op hun positie staan zodat de jongens konden stoten. Alle drie hadden ondertussen de tieten van de meiden gevonden en speelde ermee. De zoon die in de Japanse zat kwam als eerste klaar en spoot zijn sperma diep in haar grot. Vrijwel direct erna spoten de andere twee zonen hun sperma in de grotjes van de Nederlandse en de Keniaanse. Ondanks dat bij het verlaten van de kutjes er wat sperma naar buiten stroomde was toch het merendeel in de kutjes achtergebleven, genoeg om ze te bevruchten.

Een bemanningslid kwam binnen en maakte de drie vrouwen, die nog steeds wijdbeens voorover hingen, schoon. De roodharige zei dat ze dat zelf wel kon en wilde terug naar haar kamer. Mijn reactie was kort en duidelijk. “Jongedame, we gaan dit vandaag nog zeven keer herhalen”. “Het is de bedoeling dat je drachtig wordt en de komende zes dagen ben jij in je vruchtbare periode, die gaan we volledig benutten”. De druk op de banden was er weer maar ze ontspande snel, wetend dat ze het niet van de band ging winnen.

De drie vrouwen hadden een kwartier rust gehad toen ik de volgende groep mannen binnenriep.