VW:

Ik had plannen hier een lange serie van te maken waarin Erin een van de velen zou zijn. Ik ben hier echter te gehaast aan begonnen en nu ik het weer wilde oppakken, ontbrak het me meteen aan motivatie. Ik kan me compleet vinden in de reacties en alhoewel ik dit wel met een idee geschreven heb, is dat niet terug te lezen. Dus bij deze sluit ik het af, was het niet dat ik al wel een beginnetje gemaakt had aan een nieuw deel. En daarna is dit verhaaltje uit, wat mij betreft.

-

Afgelopen zomer had ik haar pas leren kennen. Een leuk jong ding om te zien. Ze was met haar ouders in het huis hiernaast verhuisd en had al snel door dat er op mijn gazon een mooi opgezet zwembad stond. En toen stond ze daar die ene keer met de vraag of ze er niet een keer gebruik van mocht maken. Ze had me meteen aangesproken met haar verschijning en het leek wel een natte droom die uitkwam. Ik was alleen in dat huis en kreeg nu regelmatig een waanzinnig lekker meisje langs wat dan ging zwemmen, in natuurlijk een bikini die haar overheerlijke lichaam meer dan genoeg recht deed. Meestal alleen, soms met een paar leuke vriendinnen. Ik vond het niet erg. Als ik thuis was stond ik vaak stiekem te gluren vanaf de bovenverdieping, maar via een kale plek in de houtwal kwam ze ook vaak zwemmen als ik er niet was. Ik was makkelijk in het vertrouwen van jonge, aantrekkelijke meisjes... Ik sprong er zeker niet bij en vond het al ongepast om over haar te denken op bepaalde manieren. Juliana was nog maar negentien jaar oud. Of te wel: tien jaar jonger dan ik. En toch had ik nu voorgenomen dat als ze komende zomer weer in dat bad zou liggen, ik me een stuk minder terughoudend zou opstellen. Ik had heus wel gezien hoe verlegen ze was bij mij in de buurt, en gehoord hoe ze me had omschreven als die spannende, oudere buurman tegenover haar vriendinnen toen ze dacht dat ik niet in de buurt was. En zij was dat spannende, veel te lekkere buurmeisje wat sinds afgelopen zomer regelmatig door mijn hoofd spookt.

-

Ik hoefde niet te wachten tot de zomer. Op een doordeweekse avond stond ze een keer aan de deur. Ze studeerde economie en had een opdracht gekregen over zzp’ers, wat ik in principe was. Ik was namelijk eigenaar van een slijterij hier op het dorp, en alhoewel ik wel personeel had, was ik ook gecertificeerd vinoloog en hield ik regelmatig proeverijen hier bij thuis, binnen of in de tuin. Dan bleef het tegenwoordig al lang niet meer bij alleen wijn. Dit deed ik wel alleen, en zeker niet zwart. Dit was waar ik m’n voornaamste inkomen uit wist te halen, aangezien bepaalde mensen wel veel geld over hebben voor een drankje met een praatje, en ik de winkel toch vooral aan verslaafdenzorg deed, zal ik maar zeggen. En zodoende stapte ze op een wat druilerige avond binnen om mij wat vragen te stellen.

-

Ik wist nooit heel goed wat ik precies van haar moest denken. Ze kwam altijd een beetje neerslachtig over, maar zag er uit als een fit-girl verkleed als hipster. Ze was een tiener. Zo gedroeg ze zich ook nog. Ze had een ongelofelijk strak lijf en mooi, lang, donkerblond haar. Ze had een klein ringetje in haar rechter neusvleugel zitten en alhoewel ik normaal gesproken geen fan ben van piercings of tattoos, kon zij dit heel goed hebben. Meestal droeg ze ook een bril, maar niet altijd. Vandaar het hipster in haar. En meestal droeg ze ook een ‘collar’. Geen halsketting, maar eerder een soort halsband. Dat zorgde ook wel voor een aangewakkerde fantasie als het op haar aankwam, moest ik toegeven. Al met al was ze een ongelofelijk sexy meisje, en als ik terugdenk aan afgelopen zomer heeft ze zeker wel een poging of twee ondernomen zodat ik haar echt zag staan. Ik had gewoon geen idee dat ik dat in me had, dat ik een oudere en aantrekkelijke buurman kon wezen voor zo’n prachtig, jong meisje. Maar nu wist ik dat wel. En de jeugd van tegenwoordig was niet te vergelijken met de jeugd uit mijn tijd. Preutsheid leek amper nog te bestaan. En daar had ik nu meer vrede mee dan ooit te voren.

-

Ik kon heel gepassioneerd over m’n vak vertellen en ook wel zeggen dat ik van m’n werk hield. Ik genoot ook graag van een borrel, een lekker biertje of een dure wijn, maar zou mezelf zeker geen verslaafde noemen. Als ik al ergens verslaafd aan was, was het wel het fantaseren over mooie dames. En bij fantaseren hoefde het dus niet meer te blijven. En tijdens het uurtje wat het duurde, stelde zij allerlei vragen, gaf ik allerlei antwoorden en kon ik toch niet ontkennen dat ze ook nu weer allerlei signalen afgaf waar een man wel wat mee moest doen. Zo lachte ze om elke grap die ik maakte, leuk of niet, en bevond de achterkant van haar pen zich ook verdacht vaak bij haar mond als ze naar me luisterde. Ze zag er gewoon heerlijk uit. En zowel die bril, nodig of niet, dat ringetje, wat je er ook van moet vinden, als haar hele uitstraling spraken me enorm aan en wonden me vooral enorm op. Ze had zo’n uitstraling van; niks doet er toe, ik ben niet mooi, maar kijk eens hoe strak ik ben. Dat verborg ze ook niet aangezien ik haar nog nooit in kleding had gezien wat dat niet op de een of andere manier uitte, zoals bikini in de zomer. Maar dat kledingstuk veroorzaakt altijd al bepaalde effecten.

-

Ze had een hele uitdagende uitstraling die mij ontzettend prikkelde fout te zijn. Ik had al een paar keer schaamteloos naar haar borst gekeken als ze die een beetje uitstak. Niet heel groot, maar wel prominent, zal ik zeggen. Ik keek ook graag naar haar mond of recht in haar sluwe ogen. En zij deinsde dan zeker niet terug. Waar ik eerst misschien nog vermoedens had dat ze signalen afgaf, wist ik het nu wel zeker. Dit meisje voelde iets voor haar tien jaar oudere buurjongen. En de gevoelens waren wederzijds. De jeugd van tegenwoordig was niet wat het was in mijn tijd. Dat had ik al ondervonden met hulpkrachten op de zaak, die dachten dat ze alles al hadden uitgevonden zodra ze achttien werden. Dat gold voor jongens, als ook voor meiden. Juliana was ook z’n meisje wat dacht al volwassen te zijn, dacht dat ze alles nu al moest doen en niet kon wachten op de jaren die nog zouden komen. Dingen die zij nu al deed, begon ik pas aan na m’n twintigste.

-

‘Hoop dat het je een mooi cijfer oplevert.’ zei ik tot slot nadat ik haar laatste vraag beantwoord had. Weer tikte ze met haar pen tegen haar lippen terwijl ze bedachtzaam haar antwoorden nog een keer in stilte doorlas.

‘Hoop het ook. Echt super bedankt.’ zei ze zoals alleen een meisje zoals zij dat kon.

‘Kan me niet voorstellen dat iemand jou geen voldoende geeft. Je bent een tien.’ ging ik vervolgens snel over op de zaken die er echt toededen. Zij was niet zo’n meisje wat dan verlegen weglachte, maar keek me gewoon verontwaardigd aan. Ja, ergens wist ik ook wel dat ik ergens moest oppassen. De jeugd van tegenwoordig is losser en overal veel vroeger bij, maar voor je het weet heb je ‘hashtag-me-too’ aan je broek hangen. Voorzichtigheid was dus geboden, aangezien ik zelf een behoorlijke digibeet was, en niet deed aan Facebook, Twitter, of wat tegenwoordig ook in was.

‘Mannen…’ zei ze alleen. ‘Zo simpel.’ Ze lachte er arrogant om en bleef me even strak aankijken.

‘Oh ja?’ bleef ik rustig. Ik wilde best even sparren.

‘Ja, jullie zijn allemaal hetzelfde. Jullie willen maar één ding.’ Ik knikte terwijl ze sprak. Kon me voorstellen dat elke man hetzelfde met haar wilde.

‘Maar dat is?’ wilde ik haar wel horen zeggen, omdat ze absoluut niet vijandig overkwam. Ze zat me gewoon uit te dagen, al was het op haar eigen rare manier.

‘Vertel mij maar wat je wilt.’ zei ze namelijk hierop en ze legde haar pen neer en beide handen op tafel. Twijfel maakte zich nog wel even meester van me, maar als ik iets met haar wilde, bood ze het me nu toch aan. ‘Je bent heus niet de eerste, hoor. Jij mag raden hoe ik m’n havo gehaald heb.’ lispelde ze vervolgens. Ze maakte het heel snel heel serieus, maar uit het niets kwam het niet. Signalen die ik van de zomer nog ontweek, ontving ik nu met open armen, en stuurde dezelfde soort signalen met liefde terug. Een uur lang was het al een heen en weer van blikken en blozen naar elkaar. En toen stond ik opeens naast haar, terwijl ze naar me opkeek met die geile, hongerige ogen. En dat ik opgewonden was, had ze natuurlijk ook al gezien...

-



NW:

En verder ben ik niet gekomen. Voor wie wil, mag hier mee doorgaan, maar ik zet er een punt achter. Wie weet probeer ik ooit nog eens zoiets, maar dan met iets meer geduld en aandacht.