Ik kan het niet plaatsen! Ik weet dat ik me niet zo hoor te voelen, toch kan ik er vrij weinig aan doen.

Het begon allemaal met een simpel sollicitatie gesprek. Ik kwam aanlopen en liep naar de kassa’s toe, ik had geen idee waar ik moest zijn dus stelde me vlug voor aan een caissière: “ Hoi, ik heb als het goed is een sollicitatie gesprek met Dennis? Kun jij me vertellen waar ik heen moet lopen?’’ Het meisje keek me aan met een semi opgetrokken wenkbrauw en keek achterom naar haar collega. ‘’Oh ja ik zal hem even bellen, dan weet hij dat je er bent.’’ Gaf ze door om vervolgens snel een klant verder te helpen die al lichtelijk geïrriteerd mijn kant op zat te staren. ‘’ Oké fijn, dan wacht ik hier wel even!’’ Antwoordde ik, met lichte spanningen voor het gesprek.

Ik had online mijn CV opgestuurd en was door de voorselectie heengelopen dus had eigenlijk niet de reden om zo zenuwachtig te zijn. Daarnaast is het een simpele baan in de lokale supermarkt dus stelt zo’n gesprek niks voor.

‘’Hij is nog in gesprek dus ik loop even met je mee naar de kantine.’’

Het gesprek werd afgenomen door twee mensen. Tegenover me zat een meisje van, ik denk tussen de 19 en 22 jaar in en naast me zat een iets oudere man van, ik neem aan 50. Aan het gesprek merkte ik dat zij nog moest leren hoe ze dit moest doen want we vermeden beide oogcontact en voelden ons erg gespannen door de sfeer die de manager had gecreëerd.

Het gesprek was niet heel interessant. Na drie dagen hoorde ik al dat ik aangenomen was, en had dit stiekem al wel verwacht. Ik had mijn schijn van een enorme hoeveelheid aan zelfvertrouwen opgehouden. Man oh man, wat zouden zij teleurgesteld zijn wanneer ze me daadwerkelijk zien werken.

Ik ben best een timide meisje, maar kan best toneelspelen, vandaar mijn nieuwe baan. Als ik mijn eigen persoonlijkheid had laten zien tijdens dat gesprek weet ik zeker dat ik niet aangenomen was, aangezien ze zochten naar iemand met een natuurlijke leider in zich.

Ik fast forward even naar 4 maanden verder. Ik werk hier nu al een tijdje en alles gaat prima. Ik maak de planningen en werk mijn vaste uurtjes. Echte interactie met het meisje die mijn gesprek afnam verminderde nu ik zelf wist wat ik moest doen.

Ik had pauze, samen met het meisje waar ik vrijwel elke werkdag mee werk. Wij zijn zeg maar de enige gekwalificeerd voor deze functie. (Ja, dat heb je nou eenmaal in een supermarkt.)

Ik keek naar Lisanne, het meisje van het gesprek. Eigenlijk was ze best mooi. Ze droeg haar haar constant in een hoge paardenstaart, dat werkt ook fijner. Maar ze had van zichzelf prachtig mooi blond haar met slagen. Ook had ze een mooie egale huid en goed bijgehouden wenkbrauwen. Ik had haar schoonheid nog nooit eerder opgemerkt, schoot me te binnen.

Ze is nogal afstandelijk en ik moet toegeven dat ik bijna het gevoel krijg dat ze me niet heel aardig vindt. Ik ben een nogal pleasend persoon en dat vindt ze gek.

Zo liet ze een week geleden een beetje water vallen en pakte ik een doekje zodat ze niet op hoefde te staan in haar pauze. Dit vond ze denk ik een beetje raar en bijna vervelend aangezien haar reactie naast een opgetrokken wenkbrauw was: ‘’Nou, dat kan ik zelf wel doen hoor.’’ Waarop ik antwoordde met een simpele ‘’Dat weet ik maar ik vind het niet erg.’’ Best een goede reactie moet ik toegeven als het gepaard ging met een zelfverzekerde toon, maar die had ik niet dus het kwam er nogal stuntelig uit.

Zulk soort voorvallen herhaalden zich en ik merkte dat ik me steeds meer begon te verontschuldigen voor mijn gedrag. Deze mix van angst en het goed willen doen zorgt ervoor dat ik me aangetrokken begon te voelen, ik wilde het goed voor haar!

Ik liep de winkel binnen en voelde een soort spanning. Ik had de planning gemaakt en liet deze aan haar zien. Ze ging ermee akkoord en ik wilde aan het werk gaan tot ik onderbroken werd door een vraag van Lisanne. ‘’Zoë, zou je even snel kunnen komen?’’ Ze stond in het kleine kantoortje en keek me aan. ‘’Jawel?’’ Antwoordde ik terwijl mijn adem stokte. ‘’Wat heb ik verkeerd gedaan?’’ Was de eerste gedachte die me te binnen schoot.

‘’Is er iets met je aan de hand, heb ik iets gedaan wat je vervelend vindt?’’ Vroeg ze me met een kalme stem. Ze keek me recht in mijn ogen aan en wachtte op een antwoord.

Ik wist oprecht niet wat ik moest doen. Ze heeft niks verkeerd gedaan als ik er even realistisch naar kijk, wel vraag ik me eerlijk gezegd af waarom het voelt dat ze een pest hekel aan me heeft, maar dit zou ik natuurlijk nooit zeggen.

‘’Niet dat ik weet, waarom?’’ Ik keek naar de grond en vervolgens snel in haar ogen om te kunnen zien wat ze vond. Ik zag dat ze snel haar ogen op mijn ogen focuste in plaats van de blik over mijn lichaam. Begrijp me niet verkeerd, ze kon ook mijn lichaamshouding in zich opnemen.

Ik keek achter me en zag dat de gordijntjes gesloten waren en de deur dicht zat. Ik was hier alleen met haar en kon de sfeer niet helemaal plaatsen. Ik moest haar eerst in me opnemen voordat ik een oordeel kon geven. Was ze gefrustreerd of maakte ze zich oprecht zorgen?

Ze keek me nog steeds doodstil aan. ‘’Ik merk dat je met iedereen goed overweg kan maar wanneer je mij ziet verstijf je helemaal. Ben je bang voor mij?’’

Ik schrok oprecht van deze vraag. ‘’Ben je bang voor mij’’ de zin galmde door me heen terwijl ik het bloed naar mijn wangen voelde pompen.

Ik moest en nadenken wat ik hierop ging antwoorden.

Weer verhoogde ik mijn blik van de grond naar haar gezicht.

Zag ik dat nou goed? Bloosde ze ?

‘’Ik ben niet bang voor jou maar ik wil het graag goed doen en het voelt soms alsof je me bekritiseerd.’’ Antwoordde ik aarzelend.

‘’Ga eens zitten.’’ Stelde ze voor. ‘’Hoe oud ben je ook alweer?’’ Ging ze verder.

‘’Ik ben 18.’’

‘’Nou ik ben 21 dus je hoeft niet zo tegen me op te kijken.’’

‘’Dat weet ik wel, ik wil je gewoon tevreden maken.’’ Zei ik voordat ik besefte hoe dubbel dat klonk.

Ik zag dat ze dit antwoord niet had verwacht en kruiste haar benen terwijl ze meer naar achteren ging zitten.

Mijn hart maakte een sprongetje; verbeelde ik me of raakte ze opgewonden van me?

“Hoe bedoel je dat precies?” Vroeg ze met een lichte spanning in haar stem. Ik verbeeldde het me niet! Vindt zij dit even spannend als ik?

“Ik wil je tevreden maken.” Herhaalde ik kalm.

Er groeide een energie in het kantoor en ik weet zeker dat zij het ook kon voelen.

De telefoon ging, ze moest ergens helpen.

“ Sorry, Frits heeft mijn hulp nodig.” Zegt ze alsof er niks aan de hand is. “Prima” denk ik brij mezelf; dan doe ik ook alsof er niks aan de hand is en loop achter haar aan het kantoor it.

Ik pak een nieuwe doos van een pallet af en zie uit mijn ooghoek zag ik Lisanne met een telefoon door de winkel lopen. Ze ontweek mijn blik en ik ging ook verder met werken, er was een spanning in het kantoor maar niet zo erg dat ik oprecht dacht dat zij dezelfde gevoelens had als ik. Dus ik negeerde alles wat er gebeurd was en focus me op mijn taken.

Ik moet haar een vraag stellen over de planning en loop naar een ander kantoortje waar ik verwacht haar te kunnen vinden.

Ik klop op de deur en hoor niks dus wil weglopen tot Lisanne de deur opent met enorme rode wangen.

Ik vind haar normaliter een kalm relatief vlak meisje dus ik vraag me af wat er voor heeft gezorgd dat ze zo bloost.

Ik kijk haar aan en zie dat ze met de kluis bezig is en weet dat ik dus even verder moet met werken want ze kan de kluis niet open laten staan.

“Kan ik je zo even helpen?” Stelt ze voor voordat ik überhaupt de kans had gekregen om een vraag te stellen.

“ Prima.” Antwoord ik en loop weer de winkel in.

Weer ga ik door met werken en wacht tot ze tijd heeft.

Het lijkt een eeuwigheid te duren maar ze loopt naar me toe.

Ze heeft knalrode wangen en ik zie rode vlekken in haar nek.

Ze is ineens erg vrolijk.

Ik moet erg mijn best doen om het niet te laten zien dat ik weet dat ze wil.

Iedereen rondt zijn taken af en klokt uit.

“Zoë-“ begint Lisanne, “ kan je me ergens mee helpen?” Vraagt ze weer enorm kalm.

“Mijn God, mijn God!!” Mijn gedachten gaan te keer.

Ik loop haar mee.

“Wat wil je dat ik doe?” Zeg ik , hopend.

Ze kijkt me aan, scant me.

Ik merk dat ze probeert in te schatten of het kan.

Ik lach naar haar en buig langs haar om een planning te pakken. Ik voel haar verstijven en haar adem stokt.

Dit is precies wat ik wil.

“ is er iets?” Vraag ik haar lief.

Ze kijkt me aan. Naar mijn mond, in mijn ogen en vervolgens vanaf mijn borsten naar mijn handen terug naar mijn mond en mijn ogen.

Ik stap opzij zodat zij een bonnetje kan pakken in het kantoor. Ze staat nu semi klem tussen de tafel en de twee muren. Ze laat een magneetjes vallen en hij rolt onder te tafel. Ik stap het kleine kantoortje binnen en stap op het magneetje en pak hem op.

Ik zet nog een stap opzij en sta nu voor haar. Er zit zo’n meter tussen ons in. Ze staat een halve meter van de achterste muur vandaan.

Ze zucht zacht en zet haar linker voet over haar rechter.

Ik kijk haar weer aan en ze scant me weer en blijft bij mijn mond hangen.

Iedereen is weg denk ik bij mezelf.

Fuck it. Ik doe het.

Ik stap haar voren en druk haar tegen de muur aan. Ik voel geen tegenspraak en plaats haar handen boven haar hoofd om haar vervolgens te zoenen.

Ze verwachtte dit niet maar doet mee.

Ik kus haar en voel haar lichaam tegen dat van mij aangedrukt.

Ik kus haar wang, ze zucht wanneer ik bij haar nek aan kom.

Ik houd haar handen met één hand vast en grijp met de andere zachtjes haar hals vast. Ik hoor een heel lichte kreun uit haar mond ontsnappen.

Ze wil meer, ik wil meer- we zijn op werk, dat kan niet.

Ik kus haar nog eens op haar mond en laat haar handen los. Ze richt zich op mij maar geef haar die vrijheid niet.

“Lisanne, het is tien uur, ik moet naar huis.”

Ik wil naar aan het lijntje houden. Ik wil meer maar wil dat niet hier doen. Niet zo snel.

Ze knikt teleurgesteld.

We sluiten de winkel af.

“ dit was je eerste keer zeker?” Vraag ik haar.

Ze knikt en opent haar auto. Ik stap op mijn fiets en zeg haar nog even gedag.