Het is alweer 10 weken geleden dat je in het ziekenhuis was beland, en nu, op een warme middag, lig je met gloeiende billen en het zweet tussen je borsten op zijn bed te wachten ...
Hij is even weggegaan, zomaar om te plagen, of??

Waarom moest je dan ook die dag sliploos over straat ?
Je ziet het nog voor je... de verpleger die schijnbaar achteloos je de ziekenhuisdeken gaf, deze vluchtig over je heen sloeg, schijnbaar geen acht sloeg op jouw lijf.
Niets was minder waar. De man, voor in de 40 geschat, met een tenger figuur en een heel klein sikje, dacht je herkend te hebben. Hij keek in een leeg onderzoekkamertje nog even op zijn telefoon... en jawel, jij was het die op de foto's stond, onmiskenbaar.
Niet goed raad wetend met deze kennis, begon zijn hart te bonzen... wat een ongelooflijk toeval...
In een fractie van een seconde had hij zijn blik op jouw kruis durven richten. Je had zijn rode hoofd niet opgemerkt en was veel te veel met jezelf bezig nu.
"Het is misschien vervelend, maar u moet echt een nachtje overblijven vrees ik, uw bloedwaardes zijn niet goed genoeg om u naar huis te laten gaan” hoorde je de dienstdoende arts zeggen. Godsamme, dat ook nog !
Er was geen plaats op zaal, maar je kon op de eerste hulp een kamertje apart krijgen.
Van de verbijstering bekomen, ging je man eerst nog naar zijn werk, en kon daarna met wat spulletjes voor de nacht langskomen. "Vergeet alsjeblieft geen broekje hè?" hoorde je jezelf iets te hard naroepen.

Daar lag je dan, je dood te vervelen intussen. Hoeveel uur lag je hier nu al niks te doen ?
Je schrok van de deur die ineens openging. De verpleger die je je deken had gegeven en je bloed had afgenomen kwam de kamer binnen. "Ik zal me even voorstellen, ik ben John". Je recht aankijkend vervolgde hij zijn activiteiten, bloeddruk, hartslag en temperatuur ...
"Ik moet zeggen dat u uzelf wel groot hebt gehouden, er zijn nog wat dames binnengebracht die lang niet zo stoer waren..."
"Ik ben wel wat gewend hoor...." kwam er iets te brutaal uit.
"Uw camera is nog heel hoop ik? Die kunt u absoluut niet missen denk ik, met de mooie plaatjes die u schiet ..."

Hij had het zichzelf horen zeggen... schrok zich kapot.
Had je het goed gehoord ? Hoe kon hij weten wat je fotografeerde allemaal ? Hij heeft toch niet op mijn camera gekeken stiekem ? Had je alle laatste FetLife-foto's er wel afgehaald ?
Met een vuurrood hoofd keek je hem aan, met net zo'n rood hoofd keek hij weg.
" Ik... ik... sorry maar ik moet eerlijk bekennen dat ik u ergens van ken".
"Zeg alsjeblieft jij ! Anders voel ik me zo oud ..."
Hij bekende dat hij op FL zat, jouw profiel al zo vaak had bekeken, en dat hij je daarvan dus kende.
"Tja een van de nadelen van je gezicht tonen is dat je herkent kunt worden..." vervolgde je "Heb je even gespiekt daarnet John ?"
Het idee dat deze toch wel leuke stiekemerd jouw poes had gezien vond je eigenlijk best spannend...

Hij voelde zich bevoorrecht ... en sneaky. Jouw lijf al zo vaak bewonderd en nu voor de eerste keer (en in het eggie) jouw volle supergladde lippen mogen aanschouwen van een angle die je niet op FetLife liet zien.
Hij had je nog nooit aan durven spreken.
Jouw ondeugd won het van je schaamte. Spelend met zijn hersens, die op volle toeren moesten draaien om zich op een of andere manier te verontschuldigen als dat nodig was, vroeg je hem of hij er morgen weer zou zijn. Je verveelde je toch en deze onverwachte wending van vandaag liet je weer helemaal jezelf voelen.
"Plagen mag hoor...." fluisterde hij, alsof hij je gedachtes kon lezen.
"Mijn dienst zit er zo op, maar ik ben er morgenvroeg weer. Iemand moet je toch helpen met wassen en omkleden ?"
Nu was hij degene die plaagde. Zonder om te kijken liep hij de kamer uit.

De enige afleiding die avond was je man, die wat spullen kwam brengen.
Daarna werd het stil... alleen met jouw gedachtes, die maar al te vaak afdwaalden naar John.
Je zocht hem op je telefoon, maar kon hem niet vinden op FetLife, je wist immers ook niet hoe hij zich daar noemde.
Je voelde je op een vreemde manier begeerd, was gecharmeerd van zijn guitige ogen en jongensachtige blos op zijn wangen.
Je hand gleed naar je buik, een geile bui kwam over je en al draaiend om je klitje liet je jezelf gaan... vingerend, soppend tussen je lippen... heerlijk eindelijk in slaap vallend... met een glimlach van oor tot oor....

"Goeiemorgen, hoe voelen we ons vandaag !?" Het licht gaat onverbiddelijk en extreem verblindend aan. Een schim in wit staat naast je en geeft je een glas water en een pil..."Even innemen alsjeblieft" klinkt er onverbiddelijk.
Jezus, hoe voelen WE ons vandaag ? Daar heb je zo'n hekel aan, alsof jouw gevoel en pijn ook de zijne is.
Compleet dizzy nu, uit je best goede slaap getimmerd lijkt wel, zeg je bibberend terug "Jeetje, goeiemorgen John."
Je haar door de war, je gezicht in een plooi door het liggen, je proeft je ochtendmond.... blaaah, wat een ellende.
"We zullen je vanochtend wel weer zo goed als nieuw krijgen hoor". Je hoort het John zeggen alsof hij wel begrijpt dat je je niet jofel voelt en op de foute manier exposed.
"Over een kwartiertje douchen en vanmiddag mag je vast weer naar huis".
Wat zijn verplegers toch ellendig met hun kleinerende, kinderachtige, neerbuigende taalgebruik. Je bent een volwassen vrouw en wil zo behandeld worden ook.
"Kun je ook gewoon praten alsjeblieft ?" floepte eruit...
"Sorry, gewoonte hè... ik zal je als een normaal iemand behandelen. Ik heb het niet eens meer in de gaten als ik een verkeerde toon gebruik, beroepsdeformatie denk ik ofzo. Je krijgt straks wel een volwassen behandeling van me..."
Wat bedoelde hij daar nou weer mee ? O, God hij kent je van een online-kant...

Niet een kwartier maar een half uur later staan jullie in de doucheruimte. Hij helpt je met je kleine nachtjapon. Eenmaal uitgetrokken zegt hij "Wil je liever door iemand anders gewassen worden ?"
Zijn vuurrode hoofd, maar vooral de bobbel in zijn broek, die strak staat van de spanning, verraden zijn onbeholpen houding. "Stel je niet aan, ik zou door niemand anders hier mijn volwassen behandeling willen krijgen !"
"Draai je maar even om..." Hij laat de douche lopen, heeft het gips al met een zak afgeschermd, en heerlijke stralen warm water omgeven je...
Als hij je rug begint in te zepen, voelt het oké...
Je bent al eerder eens in een ziekenhuis onder de douche gezet. Een jonge verpleegster heeft je toen geholpen, snel vrij stevig en professioneel aanvoelend...
Zo anders was het nu... Met zachte, bijna voorzichtige bewegingen stond John jouw rug te wassen... Hij nam zijn tijd, vroeg of je je weer wilde omdraaien...

Je armen omhoog, kon hij zijn blik niet van je borsten afwenden. Je liet hem begaan toen hij met beide blote handen een straal douchegel over ze heen spoot en met beide blote handen brutaal je borsten begon te wassen.
Een diepe zucht ontsnapte je ...
Deed je armen omlaag om zijn nu doorweekte broek te ontknopen . "Hé, armen omhoog, je wilt je gips niet nat laten worden !” Oh, shit, je was het bijna vergeten ja. "Wat was je van plan ?" vroeg hij, je ondeugend aankijkend, zijn beider handen nu naar je middel glijdend.
Het spookte in je hoofd, je voelde je lijf voor het eerst in maanden weer tintelen van opwinding...
Je keek niet terug maar naar zijn natte kleding. "Gaat dat niet opvallen straks?"
Hij wees naar een stapeltje kleding die in een hoek van de ruimte lag... had aan alles gedacht zo te zien...

Met beide handen ontdeed hij zich van zijn blouse, geen haartje te zien op zijn lijf, viel je op. Veel trager, plagend bijna deed hij zijn broek uit, daarbij zijn blik strak, met een glimlach op je gericht houdend.
Je keek nog altijd naar zijn slanke lijf, niet overdreven gespierd, maar in al zijn zachtheid heel oké...
Je voelde je hart bonzen toen zijn lid fier omhoog uit zijn broek floepte... zijn voorhuid nog half over zijn eikel.
Je voelde je wangen gloeien, je ademhaling sneller worden. Het gevoel in je onderbuik was onmiskenbaar, glibberig vocht ontsnapte jouw opening, maakte je spleet kletsnat. Geil als je was draaide je je om, ging met je armen omhoog tegen de douchewand staan, een beugel vasthoudend.
Nog meer douchegel spuitend, over je schouders en rug, fluisterde hij bijna “Je wilde de volwassen behandeling toch ?"
Hij ging tegen je aan staan, zijn handen gleden via je middel naar je borsten, die hij met stevige bewegingen, als in een dans bewoog, zachtjes knijpend, glijdend, met zijn vingers om je tepels die kei en keihard werden ..... en owww zo gevoelig.

Je liet je meevoeren, je was zo geil. Deze kerel wist heel goed wat hij deed, dat hij totaal buiten zijn boekje ging nu. Maar je ging erin mee... schokte even toen hij zijn pik tegen je bilnaad liet glijden.
Als vanzelf deed je je benen een beetje van elkaar, hem ruimte gevend... Hij pakte hem even vast, en begeleidde zichzelf tussen je lippen. Je zag zijn nu ontblote eikel tussen je benen even aan de voorkant tevoorschijn komen...
"Jee, die is groter dan ik dacht...." Had je dit nu hardop gezegd ?
Hij bleef zo tussen je benen glijden, ging niet naar binnen, maar maakte je gek van verlangen, telkens tegen je opening aan via jouw klitje en terug...
Hoezeer je ook je best deed , hem uitnodigde door je billen zover als je kon naar achteren te duwen...
Het ritme werd sneller, zijn ademhaling onregelmatiger... de stoten harder...
Ineens voelde je hem in je... Je niet meer beheersend, trillend op je benen, had je hem met een hand in je lijf gedwongen.
Drijvend nat en keihard was zijn lid. Het kletsen op je billen, dat alleen werd overstemd door jouw ingehouden kreetjes van genot.
Hij hield je vast, je stevig tegen zich aan om zo diep mogelijk te kunnen komen... En komen deed hij! Ladingen zaad verzadigden jouw kutje, een gevoel dat ook jou triggerde... Het glibberige dikke zaad dat uit je lijf vloeide, gebruikt als het ultieme glijmiddel, liet je in extase achter, het trillen van je benen oncontroleerbaar, het gevoel in je onderbuik groeiend… Je spieren spanden zich.... en met een kreet van ontlading liep je leeg, spoot zijn nog altijd stijve lid onder… Roepend en zuchtend liet je jezelf gaan....

Hard werd er op de deur gebonsd. “Halloooo is alles oké daar ?” werd er vanaf de andere kant geroepen... John stamelde iets terug, het was oké hoor...
Met een zwoele blik en vuurrode wangen keek je hem aan... "Nu moet je je wasbeurt opnieuw doen vrees ik..." lachte je hem toe.