Ik voel mij best wel tevreden met mijn uiterlijk. Daar hoor je mij dan ook niet echt over klagen.
Ik heb best wel een lekker stevig kontje al zeg ik het zelf. Doe daar natuurlijk ook wel mijn best voor met enige squat oefeningen per week. En als ik dan ook nog een lekker stevig en strakke jeans aangetrokken heb, dan kan ik het niet nalaten om zo nu en dan mij even om te draaien voor de passpiegel en soms zelfs even met mijn hand er over heen te wrijven of zelfs er stevig in te knijpen of een pets op te geven.
Dat doe jij toch ook wel eens bij jezelf?

Ik mag dat bij mij zelf wèl doen en nu niet denken dat iedereen dat dus ook bij mij mag!
Kijken oké, er over fantaseren mag jij ook, maar aankomen nee, dan moet ik je dus wel echt heel leuk vinden.
En toch liep dat een paar dagen geleden even anders.

Ik zal niet ontkennen dat ik best wel verknocht ben aan vervoer met mijn eigen autootje.
Maar soms lijkt de trein een goed alternatief.
Een paar dagen terug was het zo'n dag. ‘Gelukkig’ had de NS extra korte treinen ingezet. Dus zelfs de gangpaden in de coupe stonden goed vol.

Ik had mijzelf toch maar even in de trein door de mensenmassa bij de deur gedrongen om in het gangpad van de coupé terecht te komen. Ook daar was het nu gewoon te druk en te vol.
Maar ik stond net aan het begin van de coupé waar er aan de kant van de deur eerst maar één stoel is en ik mijzelf net wat makkelijker kon vasthouden aan het bagagerek.
Verder was het ook daar goed vol in het pad.

Zoals vele anderen stond ik daar met mijn rug naar de andere mensen in het gangpad en keek ik ietwat verveeld naar buiten. Maar die verveling verdween snel toen de trein weer in beweging kwam.
Die eerste keer was misschien een ongelukje, maar de tweede en derde keer dat de vrouw die achter mij stond, haar kontje tegen de mijne stootte konden toch echt niet komen door het trage schommelen van de trein op de rails.

Het voelde niet slecht. En dat dacht zij ook, want kort daarna voelde ik haar weer.
Zij was wel in gesprek met iemand anders, maar terwijl die vooral sprak over werk en gezin, was zij het die vooral ‘hmmm’ en ‘jaah’ zei.
En ondertussen steeds nadrukkelijker tegen mijn kontje stond te duwen en te schuren.
Eerst gewoon enigszins zachtjes korte aanrakingen alsof het wel door de schommelende trein zou komen. Maar dat veranderde steeds vaker in het aanraken en dan het contact een paar seconden vasthouden en zo schommelt een trein niet.

Langzaam ging dat contact over in ook wat schuiven van links naar rechts.
Mocht ik nog gedacht hebben dat het toch per ongeluk zou zijn gebeurd, dan werd ik uit die droom gehaald toen zij tijdens het contact ook haar bekken zachtjes kantelde en zo ook regelmatig verticaal tegen mijn kontje stond te wrijven.

Oké Ik zeg het eerlijk, ik was geen slachtoffer, nee, ik was misschien gewoon op het juiste moment op de juiste plaats ;-)
Ik heb mij lekker stevig neergezet, en haar de 20 minuten tot het volgende station lekker haar gang laten gaan en zeker met haar meegedaan.

Van het gesprek heeft zij volgens mij ook niet veel meer meegekregen. Ik in ieder geval niet meer.
Ik voelde iedere vezel in mijn kont en kruis tintelen en genieten.
Als jij jezelf herkent, of als je het had kunnen zijn, ... of misschien had willen zijn.
Dan meld je je maar; zet ik mij wel opnieuw schrap en wie weet wat daar dan daarna er nog van komt.