Anouk Bekent Haar Liefde Voor Papa - 1

'Verdomme, altijd hetzelfde liedje,' bromde ik, 'waar heeft Anouk nou mijn boek weer gelegd?' Ik was net begonnen in een boek dat me was aangeraden door een vriend, het ging over de psychologische gevolgen van incest, met verhalen van volwassenen die er met tevredenheid op terugblikten en hun verwanten dankbaar waren voor de seksuele inwijding.

Ik zocht eerst op het toilet, want Anouk heeft de gewoonte juist daar te zitten lezen, soms zit ze er wel een half uur. Maar neen, daar lag het niet. Uiteindelijk durfde ik op haar kamer te gaan zoeken, al deed ik dat met de nodige schroom want ik weet dat zij ook nooit zo maar op mijn bureau komt snuisteren.

En ja, daar lag het boek open op haar schrijftafel. Ze was al een paar hoofdstukken verder gekomen dan ik, bij het relaas van een meisje dat al op jonge leeftijd verliefd was geworden op haar vader en hem dat op haar zestiende verjaardag met kloppend hart had toevertrouwd. Naast het boek lag een vel papier, een vragenlijst zag ik, die ze op een of andere site had gevonden en uitgeprint en met potlood had ingevuld. Ik sloeg mijn boek dicht en wilde weer de kamer uitlopen, maar toch was ik nieuwsgierig naar die vragenlijst: 'Hoe weet je het zeker? Vragenlijst bij incestueuze gevoelens' stond er bovenaan. Nu was mijn belangstelling gewekt en ik kon niet anders dan de lijst doornemen.

'Heb je ooit al eens gedachten aan intimiteit met een familielid gehad?' was de eerste vraag. Daarachter had Anouk 'ja' geschreven. Ik vroeg me onmiddellijk af waarover zij dan wel fantaseerde: onze familie is klein. Er is haar moeder, maar daar heeft ze weinig contact mee. Ze is hertrouwd met een kinderloze man. Anouk is enig kind. Met de familie van haar moeder gaat ze nooit om, ze kent die amper. Mijn broer misschien? Of een van de twee zonen van mijn broer? God, neen, die zijn pas 11 en 9. Met mijn broer heeft ze wel een goede relatie, maar ik zie Hans niet in staat om... en Anouk heb ik nog nooit vertrouwelijk zien doen met hem. En verder is er niemand, behalve mijn vader, maar die woont in Italië en we zien hem maar een paar keer per jaar.

'Heb je regelmatig zulke gedachten? Hoe vaak en sinds hoe lang?' Af en toe, soms vaak, soms helemaal niet. Sinds twee jaar.

'Gaat het over een of meerdere bloedverwanten?' Een enkele.

'Vermoed je dat deze persoon hiervan op de hoogte is of het weet?' Neen, goddank niet.

'Is deze persoon van het andere of van hetzelfde geslacht als jij?' Ander.

'Hoe ga je zelf om met je gevoelens over deze persoon? Wat doe je eraan?' Ermee omgaan: zelfbevrediging (vingeren). Er iets aan doen: durf ik niet.

'Zou je willen dat deze persoon het weet?' Natuurlijk, maar... ANGST!

'Mocht je de gelegenheid hebben om je gevoelens aan deze persoon kenbaar te maken, wat zou je dan zeggen?' Papa, ik zie je graag! Als het maar zo eenvoudig was!

Ik stond werkelijk aan de grond genageld. Mijn kleine, lieve Anouk die ik als een ideale dochter beschouwde, altijd flink haar best deed op school, nooit eens uit de band springt, hulpvaardig in huis, joviaal met vriendinnen... nooit had ik ooit maar iets gemerkt van de gevoelens die zij hier had neergeschreven en toch: hier stond het allemaal, zwart op wit!

Met trillende handen legde ik het formulier weer op zijn plaats en vluchtte de kamer uit. Pas toen ik beneden was, werd ik me bewust dat ik het boek in mijn handen had. Ik wilde het terug op haar bureau leggen, maar de telefoon ging en ik nam op. Het werd een lang gesprek met een medewerkster op mijn kantoor (ik ben zelfstandig jurist). Tijdens het telefoongesprek was Anouk thuisgekomen van haar dansopleiding. Ze liep me snel voorbij, wuifde even en sprong met twee treden tegelijk de trap op om een douche te nemen. Na zo'n sessie in de dansschool komt ze natuurlijk bezweet thuis.

Een kwartier later was het telefoongesprek met mijn medewerkster afgelopen en ik wilde nu het boek gaan terugleggen, ik wist precies op welke bladzijde het opengeslagen had gelegen. Maar net toen ik, met het boek in de hand, haar kamer wou binnen stappen, kwam Anouk uit de badkamer, nog niet aangekleed - alleen een wit katoenen slipje en een mosgroen behaatje. Natuurlijk, haar nette kleren hingen in de kast op haar kamer.

'Hé pap, ik zie dat je je boek gevonden hebt. Sorry hoor, maar ik was vergeten het weer beneden te brengen. Zal niet meer gebeuren, beloofd!'

'Oh,' antwoordde ik, 'geeft niets hoor. Als jij verder wil lezen, ik heb nog boeken genoeg die ik lezen moet.'

Ze nam het boek aan en liep haar kamer in. Plotseling leek ze te verstijven, ze bleef een paar tellen staan, liep dan toch naar haar schrijftafel en legde het boek waar ik het gevonden had.

Ze keerde zich naar mij toe - ik was op de gang blijven staan - en begon heftig te blozen. 'Pap... ', ze pakte de vragenlijst op en zwaaide ermee, 'neen, zeg dat je dit niet gelezen hebt.'

'Sorry, Anouk, je weet dat ik je privacy respecteer, maar ik heb overal naar mijn boek gezocht. Ik was er nog maar net in begonnen en het was zo interessant dat ik per se wou verder lezen. Echt, kindje, het was niet mijn bedoeling... maar ja, mijn oog viel op die lijst en ik geef toe... ik heb alles gelezen.'

Anouk kon wel door de grond zinken, zo leek het. Ze plooide bijna dubbel en toen ze weer rechtop stond, moest ze zich aan de rand van de tafel vasthouden. Ik bleef staan waar ik stond, ik zocht naar woorden.

'Ik wil er over praten, meisje,' zei ik, 'of beter: jij kan er over praten als je dat wilt of kunt. Maakt niet uit wanneer of hoe.'

'Ben je boos, pap,'

'Hoe zou ik boos kunnen zijn, liefje, het is mijn schuld. Ik had niet het recht zoiets persoonlijks van jou te lezen. Ik had mijn boek moeten pakken en niet in papieren te neuzen. Jij zou eerder boos moeten zijn op mij.'

'En ik had die vragenlijst moeten verstoppen,' antwoordde Anouk snotterend, 'maar ja, hoe kon ik weten dat je je boek nodig had, net nu?'

'Kom, schat, kleed je aan en kom naar beneden. Ik zet een kop thee en we maken het gezellig. Ik kan dit vergeten, hoor.'

'Ja, jij misschien wel, maar IK niet,' schreeuwde ze wanhopig. 'Ik schaam me ROT! Ik sluit me hier op en kom een week lang niet uit deze kamer!'

'Jij hoeft je nergens over te schamen, Anouk. Voor zo ver ik het kan beoordelen, heb je vanuit een drang om in het reine te komen met je gevoelens die vragenlijst afgedrukt en eerlijk beantwoord. Ik weet dat het niet voor mijn ogen bedoeld was, maar het is nu eenmaal gebeurd. Kom hier, een knuffel en alles komt goed.'

Ze keek me enkele tellen lang met grote ogen verbaasd aan en toen kwam ze langzaam naar me toe, sloeg haar armen om me heen en fluisterde in mijn oor: 'Het is echt waar, pap, Oh, had ik dat maar nooit geschreven. Ik kan wel met mijn hoofd tegen de muur aanlopen.'

Ik trok me uit haar omhelzing terug - uiteindelijk stond ze daar bijna bloot tegen me aangedrukt - en liep de trap af. 'Kleed je maar aan, meisje, de thee is over tien minuutjes klaar. En ik heb je lievelingskoekjes in huis.'

Terwijl ik thee zette, werd ik natuurlijk ook overspoeld door allerlei vragen. Hoe moest dat nou allemaal verder, wat kon ik haar zeggen, vragen? En wat zou zij nog kunnen, durven zeggen of vragen? Ik ging bij mezelf na of ik ooit aanleiding had gegeven om die gevoelens van haar te laten ontstaan, maar vond niets. Natuurlijk vond ik Anouk altijd een mooi meisje en ik zag haar graag, kon mijn ogen soms niet van haar afhouden, kon bij het ophangen van de was wel de evolutie van haar ondergoed volgen en stelde met genoegen vast dat haar smaak zich op dat gebied goed ontwikkelde. Ik ontdekte opeens dat ik met een steek van jaloezie wel eens dacht dat ze een vriendje moest hebben omdat er plots een kanten slipje opdook en haar behaatjes steeds sensueler werden. Dat kon toch niet allemaal te maken hebben met haar zelfbeeld, bedacht ik dan, dat moet ze toch willen dragen om het te tonen? Of zou ze gewild hebben dat IK dat zag? Dat ik zin kreeg om het haar te zien dragen???

Eindelijk kwam ze de huiskamer binnen, gekleed in een groen katoenen jurkje. Ze ging dadelijk op haar gewone plek aan tafel zitten. Ik zag dat ze geweend had, haar ogen waren rood en ze knelde een zakdoek in haar hand. Ik zette de schaal met koekjes op tafel en schonk thee in. Ik ging tegenover haar zitten en wachtte. Ze roerde afwezig in haar thee, zomaar, om iets te doen en ik schoof de schaal met koekjes naar haar toe. Ze keek op, staarde me aan, twee dikke tranen rolden over haar wangen, ze snoof, zuchtte: 'Oh, pap, wat een TRUT ben ik...'

'Het geeft niet, schatje, echt niet,' troostte ik haar, 'je weet dat ik van je hou en dit zal daar niets aan veranderen. Kop op, meid!'

'Echt pap, hou je van mij?'

'Natuurlijk doe ik dat, dat weet je toch wel?'

'Maar... op DIE manier?'

'Eh, meisjelief, dat weet ik niet, dit kwam echt wel onverwacht hoor! Een vader hoort niet zulke gedachten over zijn dochter te koesteren. Ik heb je altijd vrij gelaten in je doen en laten en dat wil ik zo houden. Je hebt altijd met mij over alles open kunnen praten en ook dat mag niet veranderen. Dus, als je er nog wil over praten, dan luister ik graag. Dat het een teer onderwerp is, nou ja, zeg, maar juist daardoor is het echt wel nodig dat je erover kan praten en dat ik naar jou kan luisteren, vind je dat zelf ook niet?'

'Ja, natuurlijk, pap, maar ik ben zo verward daarover... Ik droom ervan, van jou, bedoel ik en het wordt altijd maar heftiger en sterker. Ik heb lange tijd gedacht dat het wel zou overgaan, dat wanneer ik zou uitgaan wel jongens zou tegenkomen die me hetzelfde gevoel gaven, maar nee, ze zeggen me niets. Ik heb mezelf verplicht er niet meer aan te denken, maar hoe meer ik dat wil, hoe sterker die gevoelens worden. En dan denk ik, godsamme, waarom moet zijn DOCHTER zijn en niet een buurmeisje of iemand uit zijn kennissenkring die het makkelijker heeft om te zeggen - ik zie u graag? Je vindt me toch wel MOOI, papa?'

'Nu vind ik je vooral moedig,' antwoordde ik, 'ik kan me voorstellen dat de meeste meisjes in zo'n situatie radeloos zouden zijn en dat ben je waarschijnlijk ook wel, maar je vindt eerlijkheid belangrijker dan je gevoelens ontkennen en dat laat zien dat je een grote meid bent die durft na te denken. Ik heb respect voor je gevecht tegen die gevoelens en ik kan je op een briefje geven: met er tegen te vechten, raak je ze nooit kwijt. Dan worden ze, zoals je zelf al weet, nog dwingender. En dat ik je mooi vind? Ja, je bent zeker de mooiste van al je vriendinnen, én de knapste, de liefste en.. nou ja, ik vind jou perfect, in alles. Maar terwijl ik thee zette, zocht ik naar dingen die ik zou gedaan hebben om die gevoelens bij jou op te wekken. Ik vond er geen, echt niet. Maar dan bedacht ik dat ik wel stil heb gestaan bij het wegbergen van je lingerie. Die wordt altijd maar verfijnder en mooier en ik dacht dat je een liefje had. Eerlijk: doe je dat voor mij?'

'Ja, natuurlijk is dat voor jou, pap. Voor wie anders? Ik hou van niemand anders dan van jou. Ik kies mijn slipjes en mijn beha's met jou in gedachten, pap, en ik hoopte altijd dat je me er een complimentje zou over geven.'

'Mmm, je bent er in ieder geval in geslaagd dat ik je slipje en beha's bewonderde,' zei ik. 'Ik moet trouwens bekennen dat ik heel gevoelig ben voor de vorm en de stof van slipjes. Altijd zo geweest. Als ik in de afgelopen jaren al eens met een vrouw naar bed ging, bepaalde de lingerie of ik nog een tweede keer met haar wou vrijen.'

'Dus je hebt iemand?'

'Oh nee, al bijna een jaar niet meer. Drie jaar geleden schreef ik me in op een datingsite voor toevallige ontmoetingen, dus niet bedoeld om een relatie aan te gaan, maar uitsluitend voor de seks. Daar heb ik met een aantal vrouwen wel afgesproken en ja, dus ook seks gehad, maar op een bepaald moment had ik daar geen zin meer in. Seks om de seks beviel me achteraf gezien helemaal niet. Mijn laatste date was ergens in oktober verleden jaar, dat is dus elf maanden geleden.'

'Maar hoe hou je dat vol, pap? Je bent veertig, in de beste jaren van je leven. Dan heb je toch seks nodig? Of niet?'

'Natuurlijk wel, maar gelukkig had ik het razend druk op kantoor. Ik haalde enkele zaken binnen waarvoor het alle hens aan dek was en wanneer ik dan thuiskwam, had ik wel wat anders te doen dan me met seks bezig te houden. Voor het slapen gaan keek ik soms wel eens een filmpje dat me stoom liet afblazen, maar ook dat vond ik niet zo eh... bevredigend. Dus dompel ik me onder in werk, werk en nog eens werk en hou ik gelukkig nog tijd over om voor jou te zorgen.'

'Oh, je bent een wonder, pap!', riep Anouk uit. Ze stond op van haar stoel en kwam naar me toe, sloeg haar armen om me heen en zoende me vluchtig op mijn wang. 'Kom, we gaan op de bank verder praten, ik vind het gemakkelijker om hier over te praten wanneer we niet tegenover elkaar zitten.' Ze trok me bij de arm van de stoel en ik liet me meetronen naar de zitbank. Ze ging naast me zitten, leunde met haar hoofd op mijn schouder.

'Hier heb ik al zo lang over gedroomd,' zuchtte ze, 'gezellig naast elkaar, wat kletsen, knuffelen...'

'Dat gezellig naast elkaar: prima,' antwoordde ik, 'en kletsen ook, maar dat knuffelen... ik blijf het er moeilijk mee hebben, liefje.'

'Oké, pap, moet ik je echt verleiden? Wil je dàt? Denk je dat ik die bobbel in je broek niet zie?'

Zonder het zelf te beseffen was met penis zijn eigen weg gegaan en ja, nu zag en vooral: voelde ik het ook.

'Pap, ik ben zeventien hoor, ik weet wat ik wil en ik ben heel discreet, dat weet je. Ik heb gewoon zin om met jou te vrijen. Zo, het hoge woord is eruit. En ik bloos niet eens.'