Liederlijk Verleden - 5

Natuurlijk kon ik van Stef verwachten dat hij het niet zo snel zou opgeven, maar ondanks zijn aandringen, bleef ik bij mijn besluit. Naar mijn aanvoelen had ik trouwens geen andere keuze.

“Kan ik je echt niet overtuigen?” vroeg hij na een tijdje. “Denk er nog eens rustig over na, die bijeenkomst is pas over drie weken.”

“Nee!” antwoordde ik kordaat, “In geen geval kom ik naar die reünie. Daar hoef ik zelfs geen seconde over na te denken.”

Alleen al de gedachte dat ik de mensen die mij destijds met alle zonden van Israël hadden overladen onder ogen zou moeten komen, deed mij huiveren. Die confrontatie kon en wilde ik niet aangaan.

“Oké,” zei hij met een zucht. “Dit antwoord had ik ergens wel verwacht. Jammer, Nicole en Dirk hadden jou anders graag nog eens ontmoet.”

“Vertel hen alsjeblieft niet waar ik woon,” reageerde ik verschrikt. Ik wilde niet nog meer onverwacht bezoek uit België.

“Nee, dat kunnen we niet hebben,” zei Stef grijnslachend. “Daarom wil ik overschakelen op plan B. Mag ik een paar foto’s van je nemen?”

“Foto’s?”

Terwijl hij voor me heen naar het dashboardkastje toe boog en een digitale camera tevoorschijn haalde, tolden allerlei gedachten door mijn hoofd. “Waarom heb jij foto’s van mij nodig?”

“Gewoon als bewijs voor de anderen.”

“Bewijs voor de anderen?” herhaalde ik op ongelovige toon.

“Ja, ik heb nogal zitten opscheppen dat ik niet zou rusten vooraleer ik je gevonden had en dus wil ik een paar plaatjes van jou. Gewoon hier in mijn wagen, die kennen ze en dus zullen ze me wel moeten geloven.” Hij richtte de camera alvast. “Vooruit, Lies. Lachen!”

“Niks van,” siste ik en vlug duwde ik het fototoestel opzij. “Wie garandeert me dat jij die foto’s niet zult gebruiken om mij nog meer onder druk te zetten?”

“Nooit, Lies. Erewoord.”

“Mag ik jou eraan herinneren dat ik niet vrijwillig naar hier gekomen ben? Wie weet bezorg jij die foto’s wel aan mijn man.”

“Natuurlijk niet, zeg!”

“En dat moet ik geloven?”

“Ja, echt wel.”

“Je hebt er anders wel mee gedreigd om mijn man alles te vertellen als ik niet met je wilde praten. Waarom eigenlijk? Je had het me toch gewoon kunnen vragen.”

“Dat deed ik ook, maar toen jij me zonodig moest afschepen, kwam dat idee plots in me op. Geef maar toe dat je zonder dat dreigement nooit gekomen zou zijn.”

Daarin had hij gelijk. Toch vertrouwde ik het niet helemaal.

“Je hebt me anders wel de stuipen op het lijf gejaagd hoor.”

“Sorry daarvoor, maar ik zag geen andere mogelijkheid. Nogmaals, Lies, ik zou jouw man nooit iets over vroeger vertellen. Ik vind zelf ook wel dat ik niet het recht heb om na zo’n lange tijd jouw leven overhoop te halen”

Meende hij dit? Zoals hij me met een ernstige blik zat aan te kijken, leek het daar wel op. In ieder geval was hij tijdens het gesprek dat hier aan voorafging eerlijk geweest. Ik wikte en woog. Hij gunde me de tijd, maar toen hij nogmaals vroeg of hij die foto’s mocht nemen, stemde ik daar schoorvoetend mee in.

“Maar wel alleen als je beloofd dat…”

“Jaja, als ik beloof dat jouw man ze nooit te zien krijgt en ik de anderen niet vertel waar je woont,” nam Stef me de woorden uit de mond. “Je hebt mijn woord, beloofd Lies… Lachen!”

Ik forceerde een nerveuze glimlach en zijn camera klikte.

“Dit wordt niets,” zei hij zodra hij het resultaat op het schermpje bekeek. “Veel te dichtbij. Zullen we even uitstappen en voor de wagen gaan staan?”

Eenmaal buiten wilde hij verschillende foto’s en gewillig nam ik daarbij telkens de houding aan die hij voorstelde. Lachend of ernstig kijkend, stond ik achtereenvolgens voor de wagen, leunde ik breed zwaaiend op de openstaande deur, hing ik turend in de verte tegen de kofferbak, enzovoorts. Eigenlijk vond ik het ergens nog leuk om te doen tot hij me, terwijl ik met mijn ellenbogen op de motorkap leunde, alsnog wist te verrassen.

“Weet je wat nog overtuigender zou zijn?” vroeg hij plots.

Ik haalde mijn schouders op, niet begrijpend wat hij bedoelde.

“Ze zullen me helemaal geloven als we er een foto bijstoppen van jouw vlindertje.”

“Geen denken aan!” Ik duwde mezelf van de motorkap rechtop en kruiste mijn armen om mijn weigering te onderstrepen.

Het vlindertje waar hij op zinspeelde was een kleine tatoeage op mijn rechterborst. Een jeugdzonde waar ik achteraf meer dan eens spijt van heb gehad. Stef moest niet denken dat ik bereid was om hem daar een foto van te laten nemen en dat zei ik hem ook.

“Ik begrijp het,” zei hij lachend. “Een vlinder met afhangende vleugels is immers geen gezicht.”

Dat hij bezig was om me uit te dagen, had ik niet meteen door en daardoor reageerde ik veel te snel.

“Absoluut niet!” reageerde ik feller dan ik het bedoelde. “Met mijn borsten is heus niets mis.”

In mijn gezicht mocht ik hier en daar al wel een beginnend rimpeltje hebben en mijn buik was niet meer zo strak als vroeger, maar op mijn boezem was ik met recht en reden nog steeds trots.

“Wat is dan het probleem?” daagde hij me verder uit. “Laat eens zien”

Ik begreep dat ik door mijn antwoord hem daartoe zelf had aangemoedigd en terwijl ik aarzelend om ons heen keek of de kust veilig was, schrok ik van mezelf omdat ik het simpelweg overwoog om te doen wat hij van me vroeg.

“Je durft niet,” plaagde hij. “Je bent een preutse Hollandse meid geworden, Lies. Wie had dat ooit kunnen denken?”

“Preuts?” echode ik. “Reken maar van niet!”

Dat ging ik me niet laten zeggen. Als mijn borst daarvoor bloot moest, dan moest dat maar.

Terwijl ik opnieuw in het rond keek om zeker te zijn dat er niemand in de buurt was, maakte ik mezelf wijs dat hij het recht had om die tatoeage nog eens te zien. Dat vlindertje op mijn borst was destijds een cadeautje van hem geweest, dus ergens was dat niet ongewoon, suste ik mezelf. Snel trok ik mijn jasje uit en liet het achteloos op de motorkap vallen.

“Goed zo,” moedigde hij me aan, toen ik de knoopjes van mijn bloes begon los te maken. “Zo ken ik je weer.”

Ondertussen hoorde ik zijn fototoestel herhaaldelijk klikken. Ook terwijl ik mijn rechterschouder ontblootte, mijn bh loshaakte en de cup van mijn borst naar omhoog schoof, bleef hij foto’s nemen.

“Mooi,” zei Stef, nadat hij eerst een bewonderend fluittoontje produceerde. “Je hebt echt niet overdreven.”

Het was wellicht als compliment bedoeld, maar uitgerekend dat bouwvakkerachtige fluittoontje haalde mij terug naar de realiteit. Het schaamrood kwam me op de wangen toen ik in een flits mezelf een spiegel voorhield. Waar was ik in godsnaam mee bezig?

Als gerespecteerde vrouw van een Hollandse dierenarts hing ik gedeeltelijk naakt op de motorkap van een Belgische BMW, in een bos op nog geen vier kilometer van mijn huis. Bovendien was ik in het gezelschap van een andere man dan de mijne en stond ik toe dat die foto’s van mijn blote borst nam. Dit was fout en nog niet zo’n klein beetje ook. Stel dat Remco me nu zou bezig zien, hoe zou ik hem dit ooit kunnen uitleggen?

Toch kwam ik er niet toe om een einde te maken aan deze genante situatie. Was het omdat Stef dichterbij kwam om een close-up van het vlindertje te nemen? Ik wist het niet. Ik kon ook niet verklaren waarom ik roerloos bleef staan, toen hij nog dichter op me inzoomde.

Plotseling voelde ik hem tastbaar dichtbij. Niet dat Stef

me aanraakte, maar ik voelde zijn adem op mijn huid en rook zijn aftershave. Ik voelde hoe ik de controle over mezelf verloor.

Hoe ik me ook verzette, het onwaarschijnlijk gebeurde. Een onweerstaanbare vloedgolf kwam over me heen, zo intens als ik dat in tijden niet meer had gevoeld. Met een hoofd vol vragen sloot ik de ogen en wachtte af. Ging hij me alsnog versieren? Dat wilde ik toch niet?

Helder denken lukte me ineens niet meer. Ik wist alleen dat ik een beslissing moest nemen. Als ik hem wilde afwijzen, dan moest dat nu gebeuren. Toch ondernam ik niets.

Ik hield mijn adem in op het moment waarop hij zijn hand naar mijn voorhoofd bracht en een verdwaalde haarlok opzij streek. Ik liet hem begaan toen zijn vingers in een teder gebaar de lijnen van mijn gezicht volgden. Ook toen hij nog dichter naar me opschoof en ik zijn dijen op de mijne kon voelen, verroerde ik niet.

Weldra beroerden zijn lippen mijn voorhoofd. Beheerst zoende hij achtereenvolgens mijn wang, mijn ogen, mijn neus, mijn oor en ten slotte mijn lippen. Met bonzend hart stond ik het toe. Na een tijdje beantwoordde ik zijn kus, aanvankelijk schuchter, maar al gauw nog eens, en nog eens…

Diep in mij was er een waarschuwend stemmetje dat me zei dat dit verkeerd was, maar het was te laat. Het punt waarop de rede ondergeschikt wordt aan het gevoel was ik lang voorbij. Bij elk nieuw kusje voelde ik dat beetje verzet wat ik nog in me had kleiner worden en mijn opwinding toenemen. Even probeerde ik nog om me voor de geest te halen hoe ik voor deze man vijftien jaar lang alleen maar gevoelens van haat had gekoesterd, maar ook dat hielp niet. Ik wist me definitief verloren en berustte met de gedachte, dat buiten ons twee dan, niemand dit ooit hoefde te weten.

Heel even kwam er een lichte paniek in me op. Kon ik het nog wel? Kon ik me nog aan iemand geven? Kon ik een man nog behagen? Buiten de twee of drie routinematige vluggertjes per maand met mijn man was het al zo lang geleden.

Terwijl we weldra onophoudelijk bleven zoenen, maakte dat paniekerige plaats voor het besef hoezeer ik dit had gemist. Net zoals vroeger voelde ik me in zijn armen weer begeerlijk en op en top vrouw. Wat was er mooier dan beminnen en bemind worden, ook al was het geen liefde maar lust die ons dreef?

Op zijn eigen kalme maar dwingende manier duwde Stef me langzaam achterover. Ik had het gevoel dat hij me alle tijd gunde om daartegen te protesteren, maar dat was al lang geen optie meer. Ik was zover dat ik me wilde blootgeven, zijn naakte huid op de mijne wilde voelen. Ik wilde hem aanraken en door hem aangeraakt worden. Ja, ik wilde hem.

Zodra ik achterover op de motorkap lag, deed ik wat ik eerder op de dag nooit voor mogelijk had gehouden. Met haastige vingers gaf ik zelf de aanzet door zijn T-shirt over zijn hoofd te trekken. Hij begreep de hint, want de rest van zijn kleren had hij in geen tijd uit. Daarna bekommerde hij zich om mij en weldra lagen mijn bloes en bh naast de wagen. Mijn zomerse rok werd tot aan mijn middel opgesjord, waarna ook het laatste hinderend stukje textiel van mijn dijen gleed.

Begeleid door een ondeugende knipoog duwde hij mijn handen tot boven mijn hoofd. Op die manier was ik min of meer gedwongen om mijzelf aan hem over te geven. In die eenvoudige handeling zaten echter zoveel lang onderdrukte herinneringen verscholen, dat me dat probleemloos lukte. Dit voelde immers zo vertrouwd, zelfs al zat er een eeuwigheid tussen.

Zijn handen bewogen zalig over elke plekje van mijn huid en hij nam ruimschoots de tijd om mijn hele lijf met kusjes en likjes te overladen. Weg was alle gevoel voor plaats en tijd en ik lag gewoon te kwijlen van verlangen. Dit soort passie had ik zolang niet meer gekend. Moeiteloos en als vanouds liet ik me door Stef meeslepen.

Op het ogenblik waarop we als het ware samensmolten, leek het wel alsof ik al minutenlang hoog boven de wolken vertoefde, zwevend op de vleugels van heet verlangen.