Liederlijk Verleden - 7

“En?” vroeg Mariska zodra ze die maandagmiddag naast me in de wagen stapte.

Wat ze bedoelde hoefde ik niet te vragen. Blijkbaar had het voorval van zaterdag ook haar niet losgelaten en brandde ze van nieuwsgierigheid. Kon ik haar dat kwalijk nemen? Nee, natuurlijk niet. In haar plaats zou ik vast even ongeduldig reageren.

“Straks in de sauna,” hield ik de boot nog even af. “Het is een heel verhaal en ik wil nu eenmaal mijn aandacht wel bij het verkeer hebben.”

Eigenlijk was er nog een reden waarom ik mijn verhaal liever niet onderweg deed. Ik wilde namelijk haar gezicht kunnen zien terwijl ik haar mijn hele historie vertelde, zodat ik kon peilen wat ze ervan dacht. Voor mezelf had ik al uitgemaakt dat het van haar reactie zou afhangen hoever ik haar in vertrouwen zou nemen.

Mariska knikte begrijpend. “Als je het maar niet vergeet, Lies. Ik wil zo langzaamaan wel eens weten in wat voor wespennest jij jezelf hebt gestopt.”

Gedurende de volgende minuten was mijn vriendin opvallend zwijgzaam en daar was ik haar dankbaar voor. Ze drong niet aan en daaruit meende ik te mogen opmaken dat ze begreep hoezeer ik er tegenop zag. Zo uitzonderlijk was dat niet, want wel vaker begrepen we elkaar zonder woorden. Door te zwijgen gaf ze me bovendien de rust die ik nodig had om een heel enerverende dag uit mijn hoofd te bannen.

Ondanks onze min of meer geforceerde verzoening had Remco de hele zondag, te pas en te onpas vragen op me afgevuurd waarop ik het antwoord eigenlijk niet wilde geven. Remco leek echter niet te zullen rusten vooraleer hij meer wist over die ‘jeugdvriend’ en met mondjesmaat had ik dus hier en daar wel wat moeten prijsgeven. Op den duur werd ik behoorlijk kregelig van zijn aandringen, niet in het minst omdat ik steeds op mijn hoede moest zijn om hem vooral niet te zeggen wat ik hem beslist niet wilde zeggen.

Nog altijd verweet hij me dat ik een ander had, maar dat wilde ik niet toegeven. Het was trouwens ook niet waar, suste ik mezelf, want ik had Stef toch weggestuurd. Een slippertje was in mijn ogen nog iets anders dan ‘een ander hebben,’ maar dan nog hoefde hij het hele verhaal niet te weten.

Om diezelfde reden had ik tijdens het avondeten weer eens tegen hem gelogen. Toen hij me vroeg of hij die jeugdvriend in kwestie misschien kende, haastte ik me om dat ten stelligste te ontkennen. Toch voelde ik me daar niet echt gemakkelijk bij, omdat ik wel besefte dat dit een zoveelste leugen was in een intussen eindeloos lijkende lange rij.

Maar goed, dat was gisteren, haalde ik mezelf tot de realiteit van het moment terug.

Toen ik gestopt was bij een rood licht en mijn vriendin zijdelings aankeek, zag ik hoe haar blik op mij was gericht.

“Ik ben zo blij dat ik jou heb, Maris,” zei ik, daarbij een glimlach forcerend. “Ik zou niet weten wie ik anders in vertrouwen zou kunnen nemen.”

“Zoveel heb je me anders nog niet gezegd, Lies.”

“Dat komt wel, lieverd. Straks.”

“Ik geloof je. De zorgelijke trek op je gezicht maakt me meer dan duidelijk dat jij je ei kwijt moet.”

“Zo zou je het kunnen stellen, Maris.”

“Nou, het zal mij benieuwen.”

Een toeterende automobilist maakte een voorlopig einde aan ons gesprek. Ik schakelde en stak het kruispunt over.

Het druilerige weer had blijkbaar meer mensen naar de sauna gelokt dan anders het geval was op een maandagmiddag. De vier cabines in het centrale gebouw waren aldoor flink bezet en daarom troonde ik mijn vriendin, temidden van een heuse plensbui, mee naar de Finse sauna. Die bevond zich in de tuin van het complex, helemaal achteraan, voorbij de ligweide.

Aanvankelijk waren we ook daar niet alleen. Een man van middelbare leeftijd, grijzend aan de slapen en voorzien van een welvaartbuikje, had toevallig ook de rust opgezocht. Onze aanwezigheid alleen bleek niet voldoende om hem te doen besluiten om op te stappen. Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer hij opstond en zijn handdoek om zijn middel sloeg.

“Nu of nooit,” zei Mariska met een zucht, zodra het heerschap de deur achter zich sloot. Het hadden mijn woorden kunnen zijn. Nog langer uitstellen had geen zin.

“Maris, er is mij zaterdag iets overkomen dat ik niet langer voor mezelf kan houden,” begon ik aarzelend, “maar om dat te kunnen plaatsen, denk ik dat het nodig is dat ik je eerst meeneem naar mijn jeugdjaren. Ik vrees dat jij er anders niets van zult begrijpen.”

“Doe maar,” antwoordde ze, “We hebben alle tijd. Ik luister.”

“Ook als het niet zo fraai is, datgene wat ik je wil vertellen?”

“Natuurlijk,” klonk het zelfzeker uit haar mond. “Daar zijn we toch vriendinnen voor. Ik kan wel wat hebben hoor.”

“Blijven we ook vriendinnen, als ik vooraf zeg dat ik nooit meer een ‘bewijs van goed gedrag en zeden’, zoals ze dat in België noemen, kan krijgen?”

“Foei, Lies!” Glimlachend ging Mariska rechtop zitten. “Jij moest je schamen omdat je daaraan durft twijfelen. Natuurlijk blijven we vriendinnen, wat had je gedacht? Je kent me toch, ik ben altijd geïnteresseerd in de pikantere details.”

Dat laatste kon ik alleen maar lachend beamen en tegelijk verdween ook mijn laatste restje schroom. Gerustgesteld begon ik mijn verhaal met een situatieschets van mijn jeugdjaren in dat plattelandsdorp. Ik beschreef Mariska hoe ik verkering kreeg met Stef en vertelde haar alle ‘onfatsoenlijkheden’ die daaruit waren voortgevloeid, zonder dat ik daarbij de meest smeuïge details uit de weg ging. Het luchtte me op om dat eindelijk eens allemaal te kunnen vertellen.

Mijn vriendin onderbrak me op geen moment. Integendeel. Ze hing bij wijze van spreken aan mijn lippen. Dat gaf me het nodige vertrouwen en de volgende minuten ging ik tegenover Mariska ook figuurlijk helemaal in mijn blootje. Het luchtte me op dat ik voor haar niets verborgen moest houden. Alles kreeg ze te horen en dus ook een overvloed aan pikante details. Op geen enkel moment leek ze geschokt. In haar hele houding bemerkte ik hooguit verwondering. Daardoor kostte het me geen moeite om naar haar toe datgene op te biechten, wat ik tegenover mijn man niet durfde, namelijk mijn slippertje met Stef op zaterdagnamiddag. Ik vertelde er zelfs bij hoe heerlijk dat motorkapnummertje wel geweest was.

“Dat was het zo ongeveer,” zei ik, nadat ik tot slot nog verteld had hoe Remco zaterdagavond en zondag had gereageerd. “Nu weet je alles.”

De stilte die volgde op mijn laatste woorden duurde pijnlijk lang.

“Poeh, poeh,” zei Mariska eindelijk, “dat is me nogal wat.”

“Jaja,” reageerde ik onzeker onder haar nietszeggende antwoord. “Vuur je gifpijlen nu maar af.”

“Geen gifpijlen, Lies. Je kunt echter moeilijk van me verlangen, dat ik ga juichen omdat jij je man hebt bedrogen. Ik probeer het te begrijpen, gun me daarvoor alsjeblief even de tijd.”

Met de tijd die Mariska nodig had bleek het nog wel mee te vallen. Toen we een kwartiertje later het bubbelbad voor ons alleen hadden, vroeg ze me of ik Stef nog terug zou zien. Ik antwoordde dat ik hem gevraagd had om me met rust te laten en opnieuw uit mijn leven te verdwijnen en hoe hij als reactie daarop vol gas was vertrokken. Meteen zei ik er achteraan dat ik sindsdien wel met mezelf overhoop lag en dat ik twijfelde of mijn huwelijk met Remco wel datgene was wat ik voor mezelf op langere termijn als mijn toekomst zag.

“Lies, je bent verliefd!” concludeerde Mariska lacherig.

“Zotte trien!” reageerde ik fel en met mijn handen deed ik flink wat water in haar richting opspatten, tot ze me smeekte om daarmee op te houden.

“Weet je, ergens bewonder ik je wel,” zei ze toen we uit gegiecheld waren.

“Bewonderen?” vroeg ik ongelovig.

“Ja Lies, jij durft ten minste toe te geven aan wat avontuur en passie in jouw leven. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in mijn stoutste dagdromen daar wel eens over fantaseer, maar daar blijft het bij.”

“Jij?”

“Ja, ik. Vindt je het gek?”

En of ik dat gek vond, dat had ik nooit in Mariska gezocht. Ik zei het haar ook met zoveel woorden, waarop zij me toevertrouwde dat ze vroeger als jonge meid de keuze had tussen Kees en een zekere Jaap. Een echte avonturier en levensgenieter voor wie het pad van de lichamelijke liefde absoluut geen geheimen kende. Het was met Jaap geweest dat ze voor het eerst van vrijen en seks had genoten. Toch had ze voor Kees en de daarbij horende zekerheid gekozen, maar meer dan eens had ze zich afgevraagd hoe haar leven eruit gezien zou hebben als zij voor Jaap had gekozen.

Vanaf dat ogenblik wist ik het zeker. Mariska zou me nooit veroordelen. Ze begreep me. Haar in vertrouwen nemen was een juiste keuze en die wetenschap bezorgde me spontaan een warm gevoel. De rest van ons gesprek leek dat diepe warme gevoel van vertrouwen als een lappendeken om mijn schouders te hangen.

Onderweg naar huis hadden we het over de gebruikelijke koetjes en kalfjes. Alles was inmiddels gezegd. ten minste, dat dacht ik, maar toen ik bij haar thuis voor de deur stopte, wist ze me alsnog te verrassen.

“Lies,” zei ze, “er moet me nog één ding van het hart.”

“En dat is?” vroeg ik.

“Ik kan je geen raad geven, behalve dan dat je de stem van je hart moet volgen. Wat jij met je verdere leven wil doen, dat is een keuze die je zelf moet maken. Weet echter dat ik altijd achter jouw keuze zal staan. Mocht het zijn dat jij hier ooit vertrekt, dan verlies ik mijn beste vriendin, maar dan nog zal ik je begrijpen.

Geschrokken keek ik haar aan en tegelijk zag ik de vochtige glinstering in haar ogen. Op hetzelfde moment voelde ik bij mezelf ook een traantje opkomen. Automatisch boog ik naar mijn vriendin toe en omhelsde haar, inniger dan ooit tevoren.

“Nee, lieverd,” fluisterde ik bij haar oor. “Wat de toekomst ook mag brengen, wij blijven vriendinnen voor het leven. Zeker weten!”

Het gesprek met Mariska had me opgelucht. Het feit dat ik eindelijk iemand in vertrouwen had kunnen nemen, zorgde ervoor dat ik veel minder liep te tobben. Gek genoeg voelde ik mezelf tegenover mijn man tegelijk ook veel minder schuldig, waardoor ik weer in staat was om redelijk normaal te functioneren. Waar dat op gebaseerd was, kon ik niet verklaren, maar het was wel mooi meegenomen. Uiteraard kwam Stef nog wel eens in mijn gedachten voorbij, maar de herinnering aan de voorbije zaterdagmiddag beheerste niet langer mijn doen en laten. Omdat Remco het blijkbaar ook niet nodig vond om nog langer verwijten in mijn richting te sturen, lukte het aardig om ons vertrouwde leventje weer op te nemen. Als vanouds beheerde ik zijn agenda, handelde allerlei zaken af die met de praktijk te maken hadden en regelde de financiën.

Woensdag- en vrijdagnamiddag zat de wachtkamer goed vol met huisdieren en hun liefhebbende baasjes. Tijdens het spreekuur assisteerde ik mijn man net als anders. De liefde voor dieren hadden we alvast gemeen. Dat had ons destijds samen gebracht en ook nu hielp het ons om weer naar elkaar toe te groeien. Tegen vrijdagavond was naar mijn aanvoelen de rust in ons huis helemaal teruggekeerd en we gingen weer bijna even gemoedelijk en vertrouwd met elkaar om als tevoren. Dat die relatieve rust al gauw weer zou worden verstoord, kon ik niet voorzien.

Zaterdagmiddag gingen we net aan tafel, toen het geluid van de deurbel klonk.

“Ik ga wel,” zei mijn man.

Niets vermoedend begon ik alvast te eten. De derde lepel soep geraakte echter niet meer bij mijn mond. Als lamgeslagen staarde ik in de richting van de openstaande haldeur.

“Goede middag, meneer Wagenmakers,” hoorde ik mijn man zeggen.

Nog even dacht ik dat dit niet waar kon zijn, maar dat was het wél! De mannenstem die mijn man vriendelijk terug groette, zou ik uit duizenden herkennen.

“Ik moest toch in de buurt zijn,” zei Stef, “dus dacht ik dat ik uw bestelling dan evengoed persoonlijk kon afleveren.”

Even overwoog ik om mezelf vliegensvlug uit te voeten te maken, maar ik kwam er niet toe. Alsof ik vastgenageld was aan mijn stoel, bleef ik zitten waar ik zat. Het klamme zweet kwam mij in de handen staan, toen ik hoorde hoe Remco hem uitnodigde om binnen te komen. Blijkbaar ging Stef daar graag op in, want terwijl mijn man zei dat hij de spullen naast de trap kon neerzetten, hoorde ik de voordeur in het slot vallen.

“Volg me maar,” zei Remco, “dan kun je gelijk kennis maken met mijn echtgenote.”

Het angstzweet liep me zowat over mijn rug. Ontsnappen was nu helemaal niet meer mogelijk, want het volgende ogenblik kwam Remco de woonkamer al binnen, op de voet gevolgd door Stef.

“Lies, mag ik je voorstellen,” wees hij in de richting van de bezoeker. “Meneer Wagenmakers, een landgenoot van je. Hij is voortaan een van onze leveranciers.”

Omdat ik alleen oog had voor Stef drongen zijn laatste woorden nauwelijks tot me door. Met een glimlach van oor tot oor kwam hij op me af. Terwijl ik het zowat bestierf van de zenuwen, was er op zijn gezicht amper een spoortje nervositeit te bekennen. Dat ik zijn uitgestoken hand had aangenomen, besefte ik pas toen hij die stevig schudde.

“Goede middag, mevrouw,” klonk zijn stem vriendelijk. “Aangenaam om met u kennis te maken.” Vervolgens boog hij voorover en voor ik de kans zag om mijn hand terug te trekken, had hij er een kus op gedrukt.

“Kijk eens aan,” zei Remco lacherig. “Lies, ik wist niet dat die Belgen zo galant waren.”

Dat soort galantheid was beslist niet typisch Belgisch, maar ik hield mijn mond. Verbouwereerd stelde ik vast dat Stef hier een stukje theater stond op te voeren waar menige middelmatige acteur moeite mee zou hebben. Tegelijkertijd verplichtte hij me op die manier om zijn spelletje mee te spelen. Toch moest ik een paar keer slikken alvorens ik een woord over mijn lippen kreeg.

“Dag meneer Wagenmakers,” bracht ik moeizaam uit.

“Zeg maar Stef,” lachte hij me toe. “mag ik je Lies noemen?”

“Natuurlijk wel!” antwoordde Remco in mijn plaats. “En ik ben Remco.”

Die reactie van mijn man verbaasde me. Normaal was hij nooit zo snel tot tutoyeren bereid. Stef moest wel indruk gemaakt hebben, omdat Remco dat dit keer zo vanzelfsprekend vond. Hij vermoedde in ieder geval niets, dat was duidelijk. Als Remco nog maar op het idee gekomen zou zijn dat Stef en ik elkaar kenden, dan zou zijn enthousiasme al heel wat minder zijn geweest. Hoe mijn man zou reageren als hij nog maar zou vermoeden dat zijn echtgenote zich een week eerder door onze Belgische bezoeker op de motorkap van zijn wagen had laten neuken, daar wilde ik helemaal niet over nadenken.

Stef wist het enthousiasme van mijn man trouwens aardig te voeden, want de volgende minuten strooide hij gul met complimentjes. Ons mooie huis, onze knusse woonkamer, het prachtige uitzicht op de tuin, het gezellige zonneterras, alles leek bij hem in de smaak te vallen en Remco slikte het voor zoete koek. Mijn man was duidelijk in zijn nopjes met onze onverwachte gast.

Ondertussen bleef ik me afvragen wat ik met deze situatie aanmoest en welke houding ik het best kon aannemen. Ik kwam er maar niet uit. Dat Stef Wagenmakers lef had, dat wist ik al tijden, maar dat hij het aandurfde om mij thuis en in aanwezigheid van mijn man op te zoeken, dat was zelfs voor mij een complete verrassing. Ik had hem gevraagd om mij met rust te laten en in plaats daarvan deed hij dit. Met een bang hart vroeg ik me af wat hij hiermee wilde bereiken.

Het liefst van al had ik hem de deur gewezen. Dat kon echter niet zonder Remco’s argwaan op te wekken. Ik kon enkel hopen dat hij snel weer weg zou gaan.

Seconden later werd die hoop door mijn eigen man in de kiem gesmoord.

“Lies, zet jij even een bord bij?”

Daarna richtte hij zich tot Stef. “Ik hoop dat jij er geen bezwaar tegen hebt om te blijven eten.”

“Dat aanbod sla ik niet af, Remco. Graag zelfs, als uw vrouw het ook goed vindt.”

Mijn onrust werd nog groter nu Stef op die manier de beslissing bij mij legde.

“Het is wel heel gewone kost hoor,” ontweek ik een rechtstreeks antwoord, “en ik heb maar twee steaks.”

“De gewone kost is mij vaak nog het dierbaarst, Lies. Trouwens, mijn gevoel zegt me dat jij van het meest gewone nog iets feestelijks weet te maken,” complimenteerde hij me alvast vooruit.

“Zo is dat,” beaamde Remco, “en die steaks zullen we wel delen. Haal dat bord nu maar, liefje, dan kunnen we aan tafel.”

In de keuken had ik eindelijk de gelegenheid om mijn bonzend hart even tot rust te laten komen. Alhoewel, die rust was relatief want allerlei doemscenario’s gonsden door mijn hoofd. Wat zag ik tegen de maaltijd op. Het was ook niet niks om tegelijk aan tafel te moeten gaan met mijn eigen man én de man met wie ik nauwelijks een week geleden mijn echtgenoot had bedrogen.

Tot hiertoe had Stef het netjes gehouden, maar wat was hij van plan? Een ding werd me stilaan duidelijk, hij had de touwtjes in handen. Hij alleen bepaalde wat er gebeurde en dat stond me niet aan. Ik had even tijd nodig, maar op den duur lukte het me dan toch om voldoende moed bijeen te schrapen om weer naar de woonkamer terug te keren.

Tot mijn grote opluchting hield Stef ook tijdens het eten zijn fatsoen. Zoals het een welopgevoede gast betaamde, maakte hij de gastvrouw complimentjes over haar kookkunst.

Lichtjes blozend dwong ik mezelf een paar keer tot een woordje van dank, maar verder mengde ik me zo weinig mogelijk in het gesprek. De mannen bleven zonder mijn inbreng ook wel aan de praat, al werd ik daar niet bepaald rustiger van. Zeker niet toen ik merkte hoe Stefs ogen enkele keren mijn blik opzochten.

Na de maaltijd, bij een afsluitend bakje koffie, kwamen de geleverde waren ter sprake. Voor Remco was dat nog altijd de reden van Stefs bezoek, maar ik wist wel beter.

Lachend informeerde Remco of het hem wat opbracht als hij contant zou betalen.

“Eigenlijk is dat niet gebruikelijk en wordt er enkel per bankoverschrijving betaald,” antwoordde Stef, “maar ik mag niet bij elke klant mee aanschuiven. Uitzonderlijk wil ik je daarom wel een korting van tien procent toestaan, als je cash wilt betalen.”

“Zo, dat is de moeite, Stef. Ik haal het geld maar snel voor jij je gaat bedenken.”

Mijn man was al opgestaan en het volgende moment begaf hij zich naar de praktijkruimte, waar onze kluis zich bevond.

“Wat ben jij verschrikkelijk nerveus, Lies,” sprak Stef, zodra Remco uit het zicht was. De geamuseerde blik die hij me daarbij toestuurde, stemde mij allesbehalve milder.

“Vind je het gek,” vroeg ik nors. “Jij moest in de buurt zijn? Daar geloof ik niets van. Hoe haal jij het in je hoofd om hier zomaar te komen binnenvallen?”

“Als ik het me goed herinner, dan was het jouw man die me binnenvroeg. Maar ergens heb je wel een punt. Ik kwam speciaal voor jou, Lies. Ik moest je terugzien.”

“Ik had je nochtans gevraagd om mij met rust te laten. Was ik dan niet duidelijk genoeg?”

“Toch wel, maar het is sterker dan mezelf. Zelfs al weet ik dat ik bij jou geen kans meer maak, toch wil ik je blijven zien. Nu ik je eindelijk gevonden heb, laat ik je niet zomaar los. We kunnen toch gewoon vrienden zijn?”

Wordt vervolgd