'Lea, kind toch, hou op met zeuren.'

Mijn moeder staat aan het aanrecht, met haar rug naar mij toegekeerd. Eindelijk, na zoveel weken en na zoveel keren dat het gebeurd was, had ik de moed gevonden om er iets over te zeggen. Ik was haast niet uit mijn woorden geraakt. Hoe vertel je zoiets? Aan je moeder? En toch is je moeder de enige - denk je toch, weet je toch - waar je het durft aan vertellen. Op een bepaald moment moet het er gewoonweg uit, kan je niet langer zwijgen. Ik sta achter haar, heb alleen zin om dicht bij haar te zijn, mijn hoofd tegen haar rug, mijn armen rond haar lichaam. Mijn tranen zitten klaar maar ze komen niet zolang ik moeders warmte niet voel. Een muur van kilte tussen haar en mij. Ze kijkt niet om, blijft daar als versteend bij het aanrecht staan, haar handen omklemmen de rand ervan. Haar stem klinkt hard en bits: 'Lea, kind, toch...

hou op met zeuren. Nee, nonkel Louis zou dat beter niet doen. Eigenlijk zou hij dat niet moeten doen. Maar ja, hij is vrijgezel. Later zult ge dat begrijpen. En Louis is uw suikernonkel, vergeet dat niet. Hij heeft al alles op uw naam gezet, Lea. Als hij sterft is heel dit huis van u en al zijn geld ook. Hij spaart alles op en dat is alleen voor u. Ge gaat rijk zijn. Ik kan niks doen, ik woon hier ook maar bij in. We moeten gelukkig zijn dat we een dank boven ons hoofd hebben, Lea. Als nonkel Louis er niet was...'

Ik sta perplex. Ik weet niet wat ik hoor. Ik heb daar nog nooit over nagedacht, dat ons huis blijkbaar niet van moeder is. Daar denk je als kind niet over na. Het huis is er, je woont er met je moeder en haar schoonbroezr, die veel ouder is, dat wel. Toen ik klein was, dacht ik dat Louis haar vader was. Zo oud zag hij er uit.

Achteraf, toen ik groter was, kwam ik te weten dat hij twintig jaar ouder was dan zij, dat hij de boerderij zelf geërfd had van zijn ouders. Mijn vader was toen al dood. Gestorven aan een overdosis. In die tijd trokken zijn ouders naar Nieuw-Zeeland om daar schapenboeren te worden en ze gaven hun boerderij aan Louis. Mijn moeder, zo arm als een luis, bleef met mij achter. Huur kon ze niet betalen, ze werd uit het huis gezet. Zo lang ik weet, woonden we in dit huis - ons huis, dacht ik altijd - nonkel Louis, moeder en ik. Ik kwam niets te kort, ik was zo gelukkig als een kind maar kon zijn.

Moeder blijft daar maar staan, versteend, ik zie alleen haar benen, haar rug, haar rossige haar.

'Ga maar,' zegt ze, 'laat me gerust met die dingen. Ik moet hard werken, het huis onderhouden, koken, wassen en kuisen. Allemaal voor niks. En gij klaagt omdat nonkel soms een tien minuten bij u komt liggen. Ge zou hem beter bedanken, dat hij zo goed voor u is.' Nu buigt ze zich diep voorover, haar hoofd bijna tegen het aanrecht. Ze zegt niets meer. Een minuut lang sta ik daar nog te wachten, dan sluip ik de keuken uit al weet ik niet waarnaartoe. Ik kruip dan maar op mijn plekje waar ik zeker alleen en ongestoord kan zijn - op zolder, waar ik onder het dakraam licht genoeg heb om lezen. Dat doe ik graag. Maar ik heb mijn bibliotheekboek niet meegenomen en wil ook niet meer naar beneden gaan, uit schrik dat nonkel binnengekomen is. Ik rommel wat in de dozen die vol stof liggen, misschien zitten daar wel boeken in. De kans is klein: ik heb nonkel nog nooit een boek zien lezen en moeder evenmin. In de derde doos die op opendoe, zitten toch boeken. Of nee, het zijn tijdschriften. Maar geen gewone. Op het omslag staat een vrouw met blote borsten. Ze lacht. Ik doorblader het tijdschrift: allemaal foto's van vrouwen, bijna allemaal helemaal bloot. Sommige bladzijden zijn aan elkaar geplakt. Op de laatste bladzijde staat een foto van alleen maar wat een vrouw tussen haar benen heeft, maar ik kan het niet zien want haar plasser is bedekt met dik zwart haar. En toch zie ik haar buik en haar benen. Raar. Hoe komt dat haar daar?

Nonkel Louis komt een hele tijd niet meer bij mij voor hij gaat slapen. Moeder zal hem iets gezegd hebben. Ik ben blij. Op een nacht word ik wakker omdat ik moet gaan plassen. Ik zie op de wekker dat het nog maar elf uur is. In een halfslaap loop ik de gang op naar de wc. Ik moet voorbij de kamer van moeder. Ik hoor zuchten, gekreun, een onderdrukte schreeuw. Die herken ik. Dat is wat nonkel altijd doet als hij bij mij is en dan weet ik dat het bijna over is, dat hij snel zal weggaan en mij laat slapen.

'Komt nonkel nu naar u in plaats van naar mij?' vraag ik moeder een tijd later. Nonkel is naar de markt voor nieuw plantgoed en zaden. Ik heb geen schrik dat hij ineens zal binnen komen. Moeder zit in de zetel knopen aan een van zijn hemden te naaien. Nu kijkt ze toch naar mij. 'Het is beter zo,' zegt ze, 'ik heb gezegd dat hij nog wat moet wachten met u.' Ik probeer te bedenken wat ik nu kan zeggen of vragen, maar kom op niets. Ik ga naar buiten om naar de lammetjes te kijken.

'Nu hebt ge er wel plezier aan, hé?' vraagt nonkel. We zijn al jaren verder. 'Zeg niet dat ge het niet plezant vindt. Ge wordt nat, dat liegt niet. Als ge nat wordt, zijt ge heet. Dan wilt ge het.'

En ja, sinds hij terug bij mij komt liggen voor hij gaat slapen, is het toch anders dan vroeger. Hij is ook veranderd. Hij is kalmer geworden, liever ook. Het is niet meer van zijn ding in mij en dan een hele tijd in mij op en neer gaan. Nu gaat hij naast mij liggen en streelt hij mijn borsten, mijn buik en mijn rug voor hij tussen mijn benen gaat. Eerst met zijn hand, niet meer direct met zijn ding, zijn penis. Die mag ik nu ook eerst vasthouden en hij heeft me laten zien wat hij daar mee doet. Ik mag mijn hand rond zijn fluit leggen en dan het vel op en neer trekken tot hij helemaal hard en stijf wordt. Pas dan steekt hij hem in mij en dan nog veel voorzichtiger dan vroeger. En ik moet ook niet altijd meer op mijn rug liggen. Dat doet hij nu dikwijls zelf en dan mag ik op hem gaan zitten. Dan voel ik veel beter hoe zijn dikke harde penis in mijn spleetje komt. Ik heb er de laatste tijd echt wel plezier in gekregen. Het is waar wat hij zegt: ik word nat. Zeker als hij me streelt, over mijn borsten en mijn buik. En hij voelt eerst aan mijn spleetje. Hij wacht tot hij voelt dat ik nat ben, dan pas komt hij in mij.

Op een dag valt hij pardoes van de ladder in de hooischuur. De dokter zegt dat hij zich ineens niet goed moet gevoeld hebben. Een dag later horen we dat hij een beroerte zou gekregen hebben. Toen het gebeurde, was ik in de groentetuin boontjes aan het plukken. Ik hoorde een schreeuw, keek op en zag moeder uit de schuur komen, op haar gemak. Ik dacht dat nonkel bij haar in het hooi gelegen had, dat deed hij wel eens. Toen moeder zag dat ik buiten was, begon ze ook als gek te roepen en te schreeuwen en ze liep naar binnen. Ik liep haar achterna, ze was de dokter al aan het bellen, en de ambulance. Ze zei dat nonkel van de ladder gevallen was. Ik durfde niet gaan kijken.

De notaris, een grijze vrouw met een lang gezicht, las het testament voor. Ik begreep er niets van. Toen ze het papier weer in een map stak, wenste ze me proficiat. Ik was nu eigenaar van de boerderij en van het hele bezit van nonkel Louis. 'Maar van het geld dat ge krijgt, gaat heel wat af omdat de boerderij zoveel waard is. Dat geld gaat naar de staat. Ge krijgt daar maar een klein beetje van. En ge moet ook wachten tot ge achttien zijt. Ondertussen moogt ge daar met uw moeder blijven wonen. Tot dan moet ze voor het huis zorgen. En voor u, natuurlijk.'

--- --- ---

Op mijn achttiende werd ik zwanger van een gast die mee ging met de kermis. Een schone vent, vond ik. Heel gespierd en mooi bruin gebrand. Hij sprak iets tussen Vlaams en Frans in en trakteerde me de hele avond, tot hij moest gaan werken: alles kuisen en afsluiten. 'Wacht maar bij die woonwagen daar, dat is de mijne,' zei hij. We zouden nog iets gaan drinken, hij had nog iets staan dat ik nog nooit geproefd had en dat ik zeker lekker zou vinden. Uit Frankrijk meegebracht. Likeur zoals ge die hier niet vindt. Ik weet nog dat hij me op dat smalle bed legde en op mij kwam liggen. Meer niet. Toen ik wakker werd, zei hij dat ik naar huis moest gaan. Ik zei dat ik 's anderendaags zou terugkomen, maar hij antwoordde dat hij dan ergens anders een kermis moet helpen opzetten. Waar? Tegen Brussel ergens, hij zou me laten weten waar, geef uw adres, dan schrijf ik u. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Negen maanden later werd Lena geboren.

--- --- ---

Lena was achttien toen ze me vertelde dat ze een lief had.

'Dat hij maar eens tot hier komt met u,' antwoordde ik.

'Dat zal niet gemakkelijk zijn, ' zei Lena, 'hij is nog getrouwd. Maar hij gaat van haar scheiden.'

'Ja, dat zeggen ze allemaal, tot je vol zit en dan weten ze van niks. Dan blijven ze lekker bij hun wijf. Heeft hij kinderen?'

'Ja, een zoontje, pas geboren. 't Was een ongelukje.'

'Als hij met u wilt doorgaan, moet ik hem zeker zien,' antwoordde ik, 'anders hou ik u binnen tot hij komt.'

Hij kwam.

Een pracht van een man. Atletisch gebouwd, mooie blauwe ogen, sluik blond haar, casual gekleed maar proper en met veel zorg, een aangename stem. Godverdomme, niet veel jonger dan ik, waarom moest zo'n prachtvent verliefd worden op mijn dochter en niet op mij?

De vlam sloeg vrij snel over. Hij liet zijn vrouw in de steek, huurde een dure advocaat in en kreeg het hoederecht over zijn zoontje en trok bij ons in. Niet Lena, maar ik werd zwanger. Ik was veertig, hij zevenendertig, Lena twintig, zijn zoontje Lars was twee. Lena was aan de pil, ik niet. Ik had er niet op tijd aan gedacht en van de eerste keer was het raak geweest.

'Nu zit gij vol, ma,' zei Lena.

'Ik zit er niet mee in,' zei ik, 'ik heb altijd nog een kind gewild, 'en een man.'

'Ja, eentje die we delen op de koop toe,' antwoordde ze, 'maar dat is niet erg, ma. Ik vind het leeftijdsverschil toch te groot. Ik ga ondertussen al met iemand anders ook. Iemand van mijn leeftijd. Dan hebt ge Bart voor u alleen. Hij vrijt wel heel goed, maar dat doen Sander ook.'

--- --- ---

Lars is zestien. Hij heeft van in het begin goed overweg gekund met Lianne. Beste speelkameraadjes, altijd geweest en nu nog.

Ik vertel Bart dat zijn zoon een andere belangstelling begint te krijgen voor Lianne.

'En? Vind je dat vreemd? Het is een normale jongen, hé?'

'Nee, dat vind ik helemaal niet vreemd. Maar ik heb je in de tijd laten neuken met Lena. Ik vind dat het nu wel eens mijn beurt mag zijn om iemand in te wijden. Laat mij dat met Lars doen.'

Bart denkt even na, vraagt dan bedenktijd, dat hij er met Lars wil over praten: 'We zijn toch altijd open tegen elkaar en ik weet dat hij jou al een tijd begluurt als je in de douche staat.'

Dat wist ik niet, maar het streelt me ego wel. Ik zie er trouwens nog heel goed uit, strak in het vel en met mooie stevige borsten. Het kan niet anders of zo'n knul van zestien ziet dat liever dan niks, zoals bij Lianne. Om een of andere reden willen ze bij haar niet groeien.

'Jij gluurt misschien niet meer naar mij als ik onder de douche sta, maar misschien wel naar Lianne,' zeg ik al plagend.

'Soms denk ik dat ze weet dat ik naar haar sta te kijken,' antwoordt hij simpelweg.

Enkele dagen later, op een avond in bed: we hebben lekker lang gevrijd en hij is in mijn gaatje mogen klaarkomen. Dat gebeurt natuurlijk wel meer, maar nu had ik gezegd dat ik in niets anders zin had en ik weet dat het voor hem het summum is. Graag gedaan, trouwens, ik geniet er hoe langer hoe meer van. We liggen in elkaars armen na te genieten. Ik voel hoe zijn zaad uit mijn kontgaatje slibbert.

'Ik heb met Lars gesproken,' zegt Bart, 'ik hoefde geen uitleg te geven. Hij kon eerst niet geloven dat jij het met hem wilde doen: 'Voor mijn eerste keer en dan met zo'n mooie vrouw,' had hij gestameld.

'Maar,' zei Bart, 'dan wil ik Lianne wel. Jij zult niks te kort komen van mij, dat beloof ik. Jij kunt met Lars neuken en ik met Lianne. Ik heb met Lars gesproken, doe jij dat met haar, jij kunt dat.'

Nu, dat was andere koek. Maar mijn begeerte om het met zo'n jonge, onervaren knul te doen was groter dan mijn angst om Lianne te zeggen dat Bart het met haar wilde doen. En misschien zou ze, net als Lars, wel net geloven dat zo'n mooie man als Bart haar wilde inwijden. Het gebeurde niet in een keer, ik ging voorzichtig te werk en om de zoveel dagen begon ik er een luchtig gesprek over dat steeds meer naar de kern van de zaak ging.

Op een keer zei Lianne lachend: 'Mama, denk je nu echt dat ik niet weet waar je naartoe wilt? Dat ik niet weet dat Bart stiekem naar mij staat te kijken als ik onder de douche sta? Hij stond zelfs al eens met zijn ding uit zijn broek, maar ik kon het niet zien. Hij had er zijn hand voor. Lars zei dat hij zich waarschijnlijk stond af te trekken. Lars heeft me laten zien hoe hij dat deed. Er kwam een hele kwak wit spul uit. Maar bij Bart niet, op een bepaald moment keek ik op en hij was weg.'

'Oh, jij en Lars zijn dus zelf al goed bezig,' vroeg ik lachend.'

'Nee, mam, zo ver is het nog niet. Maar ik heb hem al wel helemaal gezien en hij mij ook. Maar we hebben nog niet gekust en zo. En ik vind dat hij het eerst moet aanvragen en me dan kussen. Anders mag hij niet verder gaan.'

'Lianne, ik heb iets veel beters voor jou,' zei ik. 'Mijn eerste keer was ook met een oudere man. En Bart zou heel graag met jou vrijen en ik met Lars. Lars weet het al en hij is akkoord. De enige die nog moet beslissen, ben jij. En echt, liefje, het is beter dat je het voor het eerst doet met iemand die ervaring heeft, die je alles kan leren. Ik zal Lars alles leren en Bart zal jou alles leren. En daarna... wel, jullie zijn geen familie van elkaar, hé? Dan kunnen jullie nog doen wat jullie willen.'

Lianne was minder onder de indruk dan ik had gevreesd. En mijn moederlijke liefde voor haar kende ze natuurlijk. Ik had altijd alles voor haar gedaan, nu kon ze eindelijk iets in de plaats geven. Maar ik verzekerde haar dat ze ook heel veel zou terugkrijgen.

Dit was het begin van een mooie relatie die twee jaar lang geduurd heeft tussen mij en Lars en die nog steeds verder gaat tussen Bart, Lianne en mij.

Misschien schrijf ik daar ooit over. Of laat ik er Bart of Lianne over schrijven. Wie weet...