Ik heb een onrustige nacht omdat flarden van de brief van de avond en de gebeurtenissen van gisteren mij bezighouden. Het gaat ook om de opwinding, zeker het verhaal van Charlotte heeft mij geraakt omdat het zo mooi beschrijft in wat voor tijd dit speelde en hoe zij dit beleefd heeft. Het lijkt inderdaad alsof zij in een verkeerde tijd hebben geleefd want wat zij beschrijft en als richting meegeeft in die eerste brief maakt veel duidelijk maar veel ook niet. Dat ik de dagen ervoor op totaal verschillende manier van een aantal vrouwen genoten heb, en hun ook hebt laten genieten zorgt alleen maar voor een verhoogde innerlijk spanning. Ik word met een knoeperd van een harde lul wakker en moet mijzelf dwingen om niet te masturberen. Ik moet opschieten vandaag en heb zo een afspraak met Sjoerd, mijn vaste en vertrouwde aannemer.

Na mij vlug gedoucht te hebben en een ontbijtje tot mij te hebben genomen pak ik mijn schetsen die ik gisteren gemaakt heb samen met een notitieblok en iPad en vertrek ik gehaast weer naar de Lusthof. Gelukkig ben ik de eerste dus open ik het hek en de deur naar de middelste woning. Ik loop door naar de woonkamer aan de achterkant van de woning en zie in de verte de kastanjeboom staan. Welk geheim heb jij al die eeuwen verborgen gehouden. Ik stel mijzelf die vraag zonder daar een antwoord op te krijgen. Het opwindende gevoel van de woning en de geheimzinnigheid is alom aanwezig. Zo sta ik in gedachten verzonken te wachten en ik heb niet eens door dat Sjoerd de woning is binnen komen lopen. Pas wanneer hij bijna naast mij staat weet ik mijn gedachten weer terug te trekken naar het hier-en-nu.

“Zo Bart, je hebt weer een mooi setje op de kop weten te tikken, Art Deco zelfs. Ik ben onder de indruk man. Het ziet er allemaal nog verbluffend mooi uit moet ik zeggen. Hoe oud zei je ook alweer, dat deze woningen zijn.” Ik geef hem een hand en geef hem antwoord op de gestelde vraag. “Uit de jaren 30 van de vorige eeuw en ja ik heb echt geluk gehad met deze deal want ook ik en onder de indruk van de kwaliteit en schoonheid van deze woningen.” Na wat heen en weer gepraat over zijn zaak en zijn gezin wordt het tijd om aan de slag te gaan. We lopen woning voor woning door en zijn het over veel dingen eens. “Het wordt wel een uitdaging om ook binnen veel van de huidige stijl te behouden want we moeten breken om elektriciteit en verwarming aan te gaan leggen. Ik hoop dat jij je dit realiseert Bart.” Ik knik instemmend en weet dat we niet alles kunnen behouden. An de andere kant is de echte Art-decostijl ook vrij donker terwijl juist nu licht en lichtinval erg belangrijk en populairder is.

Sjoerd volgt mijn idee over de uitbouw aan de achterkant en de vergroting van het balkon wat daar het gevolg van is. “Wil je een jacuzzi op het balkon dan moeten draagconstructie wel sterk genoeg zijn, maar dat is uit te rekenen,” antwoord Sjoerd. Iets vergelijkbaars kunnen we met de andere zij woningen ook doen zonder dat hierdoor de voorkant wordt aangetast. Ook kijken we naar mogelijkheden om zonnepanelen te laten plaatsen. Verder lijkt isolatie een uitdaging omdat daar destijds geen normen voor bestonden en nu wel. “Het moeten sfeervolle en behagelijke woningen worden, Sjoerd, ongeacht de kamer waar je verblijft. Denk dat het zinvol is of mogelijk is om onder de aan te bouwen extra ruimtes een grote kelder in te bouwen, op voorwaarde dat ze eenvoudig toegankelijk te maken zijn. Daar zijn tegenwoordig kant-en-klare waterdichte bakken van ieder omvang van te verkrijgen.” Zo lopen we van woning naar woning en maken we aantekeningen en vliegt de tijd voorbij. “Zullen we in het dorp even wat lunchen” stel ik voor, “dan kunnen we gelijk nog wat andere dingen verder uitdiepen.”

Zo gezegd zo gedaan en even later zitten we aan een tafel in een lokaal restaurant gebogen over de menukaart. Ik ken Sjoerd goed genoeg om hem een beetje in vertrouwen te nemen en nadat we iets besteld hebben is hij mij echter voor door een vraag te stellen. “Wat ga je met deze woningen doen als je ze verbouwd hebt, Bart?” Ik kijk hem aan antwoord, “nou dat klinkt misschien een vreemd voor je, maar ik overweeg om van de middelste woning mijn eigen permanente stek te maken. Ik heb iets met deze woningen moet je weten, ze voelen gewoon goed. Ik weet niet of jij iets ervaart wanneer je de woningen inloopt, maar op de een of andere manier raken ze mij gewoon.” Sjoerd kijkt me langdurig aan en zegt dan voorzichtig, “dat is dan voor het eerst, Bart. Het zijn inderdaad speciale woningen, maar voor mij zijn het gewoon bouwsels van hout, glas en steen, mooi dat wel, zeer mooi zelfs.”

Terwijl hij deze woorden uitspreekt, loopt en een dame langs de tafel en ik herken onmiddellijk de parfum. Het is de notaris die op zoek ik naar een tafel. Achter haar loopt een man die haar volgt. Ze heeft mij nog niet in de gaten, maar dat verandert snel wanneer ze schuin tegenover mij een tafel vindt waarbij ze mij wel moet zien. Even is er een moment van herkenning en dan een bepaalde geheimzinnige glimlach en dan lijkt ze geen oog meer voor mij te hebben. De prikkeling van haar parfum mist haar uitwerking niet. Vreemd, denk ik bij mijzelf, dit soort dingen zouden in het verleden gewoon aan mij voorbijgegaan zijn, nu vang ik veel meer signalen op dan ik gewend ben. Het lijkt wel alsof mijn zintuigen maximaal signalen opvangen.

Het is dat Sjoerd weer mijn aandacht opeist en al etend en pratend nemen we de plannen verder in detail door. Dit soort klussen vraagt een zekere discipline en ik moet mij concentreren want ik kan wel alles willen maar het moet ook betaalbaar zijn en blijven. Als ik zelf in de middelste woning ga wonen dan moet ik eigenlijk wel winst maken op de twee buitenste woningen terwijl ik niet te veel of liever niet op de kwaliteit wil bezuinigen. Ik bedoel, ik ben niet onbemiddeld, maar wil niet al mijn reserves in deze woningen steken. Dat Monique af te toe een steelse blik mij kant opgooit, merk ik wel maar ik probeer er geen acht op te slaan. Mijn lul denkt daar echter anders over. Zo kabbelt de tijd voort en na gegeten te hebben nemen we nog een kop koffie. Monique staat op, samen met haar metgezel en lopen ze achterelkaar langs in de richting van ons tafeltje en de uitgang. Wanneer zij bij ons tafeltje komt staan houdt ze in en legt ze spontaan een hand op mijn schouder en groet ze mij op de gebruikelijke bekakte manier.

Ze draagt weer een mooie rok die haar vormen goed uit laten komen. Je kan van haar zeggen wat je wilt, maar ze weet zich te goed en vrouwelijk te kleden. Het is niet ordinair, maar het straalt wel een zekere opwinding of verleiding uit. Mijn hand hangt langs mijn lichaam en ze duwt haar been tegen mijn hand aan. Niemand die het merkt, maar het contact met haar in zijden kousen gehulde benen werkt als een rode lap op mijn stier. Ze weet hoe ze een man moet opgeilen. Ondertussen vraagt ze hoe het gaat en/of ik tevreden ben met de woningen. “We zitten hier om de verschillende plannen te bespreken die we moeten voorbereiden voor een vergunningaanvraag bij de gemeente. Heb jij ervaring met de ambtenaren in deze gemeente, zijn ze een beetje meegaand?”, vraag ik haar terloops. Zonder op een reactie te wachten roept ze de man die haar vergezelde aan door hem gepast te wenken. De man zet zich in beweging en loopt in onze richting.

“Theo, dit is Bart Meesters die sinds kort de eigenaar is van de Lusthof, Bart, dit is Theo de Graaf en hij is de wethouder die verantwoordelijk is voor de vergunningen in zijn portefeuille. Ik denk dat het goed is als jullie een keer met tweeën, ambtelijk afspreken en dan kijken wat de plannen zijn. Als jullie het goed vinden wil ik daar geen partij in zijn en mij daarbuiten houden.” Ik moet mijn hand van Monique haar been loslaten en geef Theo een hand. Theo vervolgt, “prettig kennis te maken meneer Meesters en ik denk dat Monique een punt heeft. Laat ik beginnen om te zeggen dat wij verheugd zijn dat er nu duidelijkheid komt wat er met de Lusthof gaat gebeuren want dit was een dossier dat ons wel wat hoofdbrekens heeft gekost. Uiteraard hopen wij dat u de bijzondere bouwstijl weet te bewaren want de drie huizen zijn op zich, om die reden al bijzonder genoeg. U kunt via mijn secretaresse een afspraak maken als u de plannen verder heeft uitgewerkt. Ik zeg u toe dat wij alle medewerking zullen verlenen in het realiseren van de plannen, maar ik hoop ook dat u begrip heeft voor het feit dat ook wij ons aan de regels hebben te houden dus te wilde plannen zullen eerder op weerstand kunnen rekenen dan realistische plannen.”

“Dat begrijp ik heel goed meneer de Graaf. Als architect en aannemer weten we dit uiteraard en ik ben blij met de kennismaking nu en zal binnenkort contact met uw secretaresse opnemen voor een nadere kennismaking. Onze plannen zijn nu nog niet concreet genoeg maar neemt u van mij aan dat wij er alles aan gaan doen om de unieke stijl van de woningen te behouden.” “Prima, dan zien wij elkaar binnenkort.” Ik laat de hand van de wethouder los, die zich vervolgens omdraait en in de richting van de uitgang loopt. Monique draait zich nog een beetje naar mij toe, buigt voorover en fluistert in mijn oor. “Ik heb er minstens eentje van tegoed.” Dat ze hierbij haar hand onzichtbaar op mijn kruis heeft gelegd als teken wat zij daarvan verwacht zorgt ervoor dat een zekere opwinding door mijn lichaam stroomt. Dan komt ze overeind en verlaat ook het restaurant. Mijn ogen nemen haar dansende billen waar als teken dat het allemaal echt is wat hier gebeurd.

Sjoerd kijkt mij met licht vernauwde ogen aan. “Ik wist niet dat jij op dit soort vrouwen viel, Bart.” Ik kijk hem aan terwijl de billen van Monique in gedachten mijn hersens verlaten. “Tot voor kort ik ook niet Sjoerd, maar er lijkt wel alsof er iets bijzonders aan de woningen kleeft want met name vrouwen zijn ineens heel erg open of toegankelijk naar mij toe. Of het heeft met een fase in mijn leven te maken dat ik aantrekkelijker voor het vrouwen ben. Ik weet het niet en zie wel hoe het verder loopt. Kom we gaan afrekenen. Heb jij voldoende informatie om de eerste ruwe berekeningen en beramingen te maken?” Sjoerd knikt en antwoord, “weet je wat, als ik alles af heb dan kom je keer bij ons eten dan nemen we alles door en zien Irene en de kids je ook weer eens.” “Dat lijkt me een prima plan Sjoerd. Ik reken af en rij Sjoerd terug naar de Lusthof waar zijn auto staat. Daar nemen we afscheid van elkaar. Het is schitterend weer en ik heb mij voorgenomen om de plek rond de kastanjeboom nog eens goed te bekijken.

Via de achterdeur loop ik de sterk verwilderde tuin in. Mijn ogen zijn gefocust op de boom achter in de woning. De plek rond de boom is begroeid met vrij hoogstaand gras. Op het eerste gezicht zie ik niets bijzonders en ik loop een rondje om de boom. Het water dat erachter loopt, is helder en het stroomt langzaam. Met mijn voeten trap ik het gras wat plat en ga ik op de grond zitten. Een schok gaat door mijn lichaam, een heerlijk warm opwindend gevoel maakt zich van mij meester of nestelt zich in mijn lijf. Ik rust tegen de boom en kijk naar de drie woningen. Het oogt vanaf deze kant net zo bijzonder als aan de voorkant. Ik voel me loom en opgewonden en sluit mijn ogen. Beelden van de afgelopen dagen komen uit mijn actieve brein weer tot leven. Die beelden vermengen zich met de warmte van de grond. In de verte hoor ik stemmen zingen, hele mooie vrouwenstemmen. Even open ik mijn ogen om te kijken waar de vrouwenstemmen zijn maar er is niets te zien. Zodra ik mijn ogen weer sluit, hoor ik ze opnieuw. “Neem ons mee naar een plek vol lust en laat ons genieten van het genot dat ons ooit ontnomen is.” Ik hoor het duidelijk en het klinkt als een mantra want de zin wordt constant zingend herhaalt zonder ooit te vervelen. Het klinkt zo opwindend mooi. Mijn pik wordt hard, harder dan dat hij ooit geweest is. Het voelt zo heerlijk, zo opwindend, zo lustvol. Als sirenen uit het verleden kloppen ze aan de deur van mijn eigen geestelijke lustvolle opwinding.

Zonder dat ik er erg in heb open ik mijn broek en bevrijd ik mijn stijve lul. De warme buitenlucht maakt contact met het harde vlees. Ik leg mijn hand om de stam en begin mijn lul als in een tranche af te trekken. De warmte van de grond en opwindende zangstemmen van de vrouwen vermengen zich met mijn eigen opwinding. Ik de verte verschijnt een vrouw in een wit gewaad. Ze straalt een en al opwinding en lust uit, zo opwindend mooi is. Ik weet dat ze er in werkelijkheid niet is, maar ze is er voor mij nu wel. Haar hand maakt dezelfde trekkende bewegingen als de mijne, alleen is ze trager. Het lijkt wel alsof zij het tempo wil aangeven en ik vertraag mijn eigen handbewegingen. Ze knikt instemmend en gaat op haar hurken zitten en trekt haar witte rok omhoog. Ik kan haar vagina duidelijk zien. Deze staat open en glimt van het vocht. Het is zo ontzettend geil om naar te kijken. Ik verlang naar haar en zou niets liever willen dan haar willen bezitten, proeven en nemen. Alsof ze mijn gedachten raad schudt ze haar hoofd. Haar handen gaan over haar dijbeen en al masturberend volg ik haar handen. Het zijn haar handen die steeds hoger kruipen naar opening, op die bijzondere plek, waar haar benen bij elkaar komen en zich verbinden met de rest van haar goddelijke lichaam.

Ik voel dat ik ga klaarkomen, dit ik het niet langer kan uitstellen, dat ik deze strijd niet ga winnen, iets wat ik eigenlijk niet eens wil. Ik wil klaarkomen, heerlijk klaarkomen. De hand van de vrouw raakt haar vagina aan en ze opent deze met haar vingers. Een wit licht openbaart zich als een baken van haar opwinding en toegang tot haar lustvolle lichaam. Voor mij is dit de druppel. Wild schokkend kom ik klaar en knal bijna letterlijk uit elkaar. De eerste straal zaad die mijn lichaam verlaat schiet met een grote boog naar buiten. Een druppel valt op de opening van de vrouw voor mij. Ik zie hoe een deel van mijn zaad zich vermengt met de warme lichtgevende opening voor mij. Het raakt haar en ze gooit haar hoofd achterover terwijl ik nog drie andere stralen zaad mijn lichaam uit voel schieten. Ik zweef en ben op een onbekende plek en ook weer niet. Ik weet waar ik ben toch?” Dan vervaagt het beeld voor mij en verdwijnen de stemmen met zo snel als dat ze gekomen zijn.

Voor mijn gevoel kom ik langzaam terug op aarde, alsof ik ergens geweest ben. Met gesloten ogen zoek ik mijn geest omgeving af, maar alles is rustig. Er zijn geen beelden meer en het gezang is verstomd. Dan open ik mijn ogen en zie dat mijn hand nog steeds rond mijn lul geklemd zit. In het gras voor mij zie ik sporen van mijn eigen zaad liggen. Dat deel is dus waar gebeurd. Een mix van opwinding en schaamte maakt zich van mij meester. Wat heeft deze plek toch en klopt het wat ik gezien en gehoord heb. De vrouw in mij heeft toch echt iets van mijn zaad opgevangen, daar ben ik van overtuigd. De woorden van Charlotte Kinkelaar die ik gisteren gelezen heb komen terug. ‘Wees dus niet verbaasd als je dingen hoort en ziet die er niet zijn maar wel ervaren worden.’ Dit is dus wat zij bedoelde en nu heb ik het zelf ook mogen meegemaakt. Ik berg mijn pik op en maak mij met moeite los van de grond waar ik zit en loop terug naar de woning. Het zaad dat op het gras ligt zakt langzaam naar beneden en maakt contact met de grond. Ik heb daar geen weet van. Het is de opwinding in mijn lijf die blijft en ik voel een onbekende soort energie door mijn lijf lopen. Ik voel me alles tegelijk; jager, lover, meester, man, dominant, sterk en krachtig en nog zo veel meer. Ik ben hongerig, opgewonden hongerig naar meer, veel meer en deze onbekende reis is nog maar net begonnen.