Eindelijk zie ik een ambulance de verlaten en donkere parkeerplaats op rijden. Het zou godverdomme tijd worden. De pijn in mijn schouder is echt niet meer te harden. Toch komt die ambulance niet speciaal voor mij. Vanaf de achterbank van mijn auto komt de zoveelste pijnlijke kreun.

“Nog even volhouden, Kelly. De ambulance is er al,” zeg ik om haar gerust te stellen.

Kelly is er erger aan toe dan ik. Aan de hand van de ongelukkige stand van haar voet ten opzichte van haar onderbeen, hoef je geen tien jaar geneeskunde te hebben gestudeerd om te concluderen dat er iets gebroken is. Dat Kelly pijn heeft, is evident. Ik heb nog een poging gedaan om haar uit de auto te krijgen, maar zodra haar been ook maar en beetje bewoog, gilde ze als een speenvarken. Dat was dus geen goed idee. Daarbij moest ik dit met alleen mijn linkerarm doen, omdat ik mijn goede rechterarm niet kan gebruiken vanwege die heftige pijn aan mijn schouder. Er zat helaas niets anders op dan Kelly geheel naakt en wel tussen de stoelen en de achterbank te laten liggen. Meteen heb ik het alarmnummer gedraaid, omdat Kelly zo snel mogelijk naar een ziekenhuis moet. Natuurlijk ben ik naast de auto gaan zitten om Kelly mentaal te ondersteunen. Gelukkig staat er geen water in het slootje waar de auto voorwaarts in gekieperd is. Als de ambulance vlak voor ons tot stilstand komt en de koplampen mij verlichten, realiseer ik mij dat ik ook nog helemaal naakt ben. Te laat. Zowel de bestuurder als twee andere ambulance broeders springen al uit de ambulance.

Ik stap wankel uit de sloot. Met één arm mijn balans houden is nog niet zo gemakkelijk.

“Daar, op de achterbank” roep ik bezorgd en wijs voor de zekerheid. “Help haar alsjeblieft, ze heeft haar been gebroken en heeft heel veel pijn.”

De twee ambulance broeders stappen meteen de sloot in. De chauffeur komt naar mij toe.

“Dag buurman” hoor ik hem zeggen.

Ik had hem in zijn uniform zo snel niet herkent. Dit kan er ook nog wel bij. Ik mag de man niet en ik weet dat het wederzijds is. Niet dat we ruzie hebben of zo, maar onze karakters kunnen niet meer verschillend zijn. Hij zal zich wel verkneukelen om mij hier naakt en gewond aan te treffen.

“Wat is er gebeurd?”

Meteen voelt hij al voorzichtig aan mijn geblesseerde arm. Gelukkig weet Patrick waar hij mee bezig. Hij doet dit werk dan ook al heel wat jaren. Maar moet ik echt vertellen wat er is gebeurd? Misschien helpt het om een diagnose te stellen. Dan moet ik hem maar de details geven die nodig zijn, zonder te veel uit te wijden.

“Ik heb een vrouw opgepikt en toen ben ik hier naar toe gereden. Toen we seks hadden op de achterbank vielen we ineens in de sloot. Ik ben de handrem vergeten aan te trekken. Omdat zij op dat moment bovenop zat, viel ze van mij af. Ik dreigde boven op haar te vallen en toen heb ik steun gezocht tegen het dak van de auto. Daarbij schoot ineens een felle steek door mijn schouder.”

Daar moet mijn buurman het maar mee doen. Dat met die handrem was echt heel dom. Maar in alle opwinding wilden Kelly en ik zo snel mogelijk uit de kleren en die achterbank op. Ik ben nog nooit eerder vergeten de handrem aan te trekken. Het loopt hier niet eens zoveel af, maar door het heftige schudden veroorzaakt door de stomende seks is de auto blijkbaar toch in beweging gekomen. Dat hadden we beiden niet door, totdat de auto voorwaarts dat slootje in is gereden.

“We gaan de enkel van mevrouw stabiliseren en haar daarna uit de auto halen,” hoor ik een van de mannen roepen vanuit de sloot.

Een brancard ligt al klaar om Kelly te vervoeren.

“Meneer heeft een schouderluxatie,” antwoordt Patrick. “De arm probeer ik terug in de kom te krijgen. Meneer moet denk ik ook mee naar de spoedeisende hulp om een foto te laten maken, zodat we uit kunnen sluiten dat er niet meer beschadigd is in het gewricht.”

Nou, lekker dan.

“Ik ga zo een ruk aan je arm geven in de hoop dat die dan terug in de kom schiet. Als dit hier niet lukt, dan moeten ze dat op de spoedeisende hulp doen met de methode van Stimson. Dan hangen ze gewichten aan je arm. Denk maar aan iets leuks, want dit gaat even pijn doen.”

Patrick heeft een gemeen lachje op zijn gezicht. Hij geniet hiervan, met volle teugen. Dat het mij pijn gaat doen, maakt zijn hele dag goed. Aan iets leuks of prettigs denken? Het eerste wat mij te binnen schiet is wat er net op de achterbank van mijn auto is gebeurd, voordat deze de sloot in is geflikkerd.

Zodra de auto stilstond, gooiden we de deuren open en stapten we uit. Kleren verdwenen in recordtempo en werden voor in de auto gegooid. Op deze verlaten parkeerplaats komt toch niemand, dus bang voor pottenkijkers waren we allerminst. Hoewel het al flink aan het schemeren was, kon je de buitentemperatuur nauwelijks koud noemen. Voor begin mei was het een warme en heel aangename voorjaarsdag geweest, en daar plukten we nu de vruchten van. We opende ook de achterportieren en lieten deze open staan. Daardoor hadden we net wat meer ruimte voor uitstekende ledenmaten, want die ruimte gingen we echt wel nodig hebben.

Kelly ging op haar rug op de achterbank liggen en ik kroop meteen tussen haar benen. Agressief viel ik met mijn tong aan op haar geheel geschoren spleetje. Kelly kreunde van genot en kronkelde al met haar lichaam. Hier was ze duidelijk aan toe. Het herhaaldelijke woordje “jaaah” vertelde mij dat ik goed bezig was. Daarom nam ik ook uitgebreid mijn tijd om het hele spleetje te verwennen. Pas toen Kelly kreunde dat ze al bijna zover was, ramde ik onaangekondigd twee vingers in haar liefdestunnel. Hard en bruut begon ik haar te vingeren terwijl mijn tong zich nu geheel concentreerde op haar klit. Na nog een “jaaah” en een “oooh fuckkkk” spoelde het eerst orgasme door het lichaam van Kelly.

Tijd om van positie te wisselen. Kelly begon mij wreed te pijpen. Rustig aan was vandaag ook niet aan haar besteedt. Ze pijpte mij goed diep, en wisselde dat af door op mijn eikel te zuigen en mij daarbij flink af te trekken. Na vijf minuten moest ik haar echt laten stoppen. Opnieuw een positie wissel. Ik kroop op Kelly en nam haar in standje missionaris. Onze bezwete lichamen op elkaar en terwijl ik haar stevig neukte vonden onze tongen zich voor een heftige paringsdans. In mijn cadans duwde ze haar voeten op mijn billen. Na een tijdje wilde Kelly graag doggystyle genomen worden. Ze ging er eens goed klaar voor zitten, maar als een echte reu stak ik eerst mijn snuit in haar intieme zone. Ik likte opnieuw haar spleetje, maar nam deze keer ook haar sterretje mee. Kelly genoot enorm, maar kreunde na een paar minuten al dat ik haar echt hard moest neuken. Vooruit dan. Als mevrouw het zo graag wil, dan ben ik geen spelbreker. Diep drong in haar natte vagina binnen en met mijn lichaam over dat van Kelly heen gebogen nam ik haar minutenlang hard en diep. In alle enthousiasme floepte mijn harde paal er uit. In plaats van deze terug in haar kutje te stoppen, drukte ik mijn eikel tegen haar sterretje. Er kwam geen protest, dus drukte ik door. verrassend eenvoudig drong mijn van haar kutsappen glimmende harde paal in het donkere, intieme holletje. Ik wilde Kelly even laten wennen, maar meteen begon ze met haar kont naar achteren te stoten. Ik nam haar heupen stevig vast en begon hard te stoten. Kelly kon het meer dan prima hebben. Tegelijkertijd begon ze zichzelf te vingeren. Het duurde geen vijf minuten meer voordat Kelly heftig een tweede orgasme beleefde.

Buiten was het ondertussen donker, maar ik zag dat haar ogen mij geil aan keken toen ze mij languit op de achterbank duwde. Kelly klom schrijlings over mij heen en liet zich prompt over mijn staalharde pik zakken. Meteen begon ze mij beestachtig te neuken. Haar tieten stuiterden hard op en neer. Kelly kreunde nog harder toen ik haar meloenen stevig begon te kneden en de harde tepels tussen mijn duimen en wijsvingers liet rollen. Haar poesje flitste minutenlang op en neer over mijn pik. Ik kon het echt niet langer uitstellen. Met en lage, diepe grom kwam ik klaar en spoot mijn eerste lading hard en diep in haar gewillige schoot. Kelly wipte echter gewoon hard door. Een tweede krachtige lading spoot uit mijn kloppende pik. Vervolgens een derde lading en toen…

Een heftige klap. Kelly duikelde van mij af en viel van de achterbank. Ze schreeuwde het meteen uit van de pijn. Ik rolde haar achterna en probeerde mijn bewegende massa af te remmen door mijn hand tegen het dak van de auto duwen. Ik had echter veel te veel momentum en dus kwam er een enorme grote kracht op mij schouder terecht. Ondank mijn verwoede poging om het te vermijden viel ik toch op Kelly, die nog eens vreselijk schreeuwde van de pijn.

“Au. Godverdomme!”

Dat deed fucking veel pijn. Patrick kan een gemene lach niet onderdrukken. Hij geniet echt van mijn pijn, de klootzak.

“Ik zei toch dat het even pijn zou doen.”

Ja, dat is niet te ontkennen. Toch voel ik dat mijn arm beter zit en ik denk dat ondanks de pijn alles weer op de juiste plek zit.

“Ik leg nog even een brede das aan als ondersteuning.”

Een brede das? O, hij bedoelt een mitella, al vouwt hij het ding wat vreemd. Secuur brengt Patrick de driekantige doek aan, zodat deze mijn onderarm bij de pols ondersteunt. De pijn neemt zienderogen af.

“Je kunt zo dadelijk achter in de ambulance plaats nemen. Ik denk dat alles weer goed zit, maar voor de zekerheid kan er beter nog een foto gemaakt worden. Het kapsel kan beschadigd zijn en dan kan je arm vaker uit de kom raken. Ook kun je en kleine breuk opgelopen hebben. Maar eerst gaan we jou eens aankleden, want ik denk niet dat je zo mee wilt naar het ziekenhuis. Waar zijn je kleren?”

Oké, liever was ik gewoon naar huis gegaan, maar het advies van een professional ga ik niet in de wind slaan.

Net als ik Patrick wil wijzen dat mijn kleren ergens voorin in de auto liggen, komen ondertussen de twee andere broeders met de brancard uit de sloot. Aan het pijnlijke gejammer te horen heeft Kelly ondanks de spalk om haar onderbeen nog steeds veel pijn. Ook zij is nog steeds helemaal naakt, al bedekt een van de fixatiebanden heel tactisch haar borsten en vooral haar tepels. Ik heb bewondering voor de mannen hoe ze met z’n tweeën de brancard met persoon en al uit de sloot weten te krijgen.

“Kelly!?”

De verbazing en verbijstering op het gezicht van Patrick is onbetaalbaar. Bemoedigend klop ik met mijn mindere linker arm op zijn schouder. Ja, buurman… Dit gaat even pijn doen.