Na die middag en avond nog gewerkt te hebben, en met een hoofd vol zorgen, zou ik ook nog naar Mary Jane moeten. Ik twijfelde af te bellen maar onderweg naar huis kwam ik er langs, en zette de fiets dan ook een paar meter van de ingang vandaan. Het was een mooie, luxe flat en de entree was al zo modern, dat ik er van onder de indruk was. Ik drukte op de intercom, hoorde haar opgetogen stem, en mocht verderlopen en nam de lift naar de zesde. Vanaf daar kon je denk ik net over de duinen kijken. Het was de bovenste verdieping.

Mary Jane stond me al op te wachten. Toen ik de lift uitstapte, wist ik precies waar ik moest zijn. Zij had haar koppie vrolijk uitgestoken en toen ze mij zag, liep ze de gang in.

‘Wat een stilte.’ zei ik nog. Er was een mooie akoestiek. Zij was ook mooi. Zag het meteen. Door die Lex zou ik haar nooit meer zien zoals vroeger. Ze had sportbroekje aan, een loop- of fietsbroekje. Zwart met een groot bekend logo op haar dij. En daarboven dan een loshangend overhemd met daaronder een wit hemdje. Het stond haar goed, al was geen logische combinatie in mijn ogen. ‘Chillkleren’, noemde ze het toen ze me zag kijken, maar niet doorhad dat ik echt even naar haar keek. Haar blonde haren zaten los, niet naar achteren met een band. En ze had toch echt al wel grote borsten… Goed te zien doordat het overhemdje los zat en er langs viel aan weerszijden.

‘Kom je nog binnen?’ vroeg ze nog snel, licht enthousiast, maar ook gespannen.

Ze ging me voor. Het was een mooi studioappartement met prachtig uitzag. Het was een vierkante toren met op elke verdieping maar vier woningen. Zo keek je vanuit de woonkamer twee kanten op. Recht had je de duinen en de zee, en links keek je richting het zuidoosten. Daar was het nu al donker, maar richting het strand was het nog lichter, en was er ook veel licht op straat te zien.

‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ik haar en ze knikte. ‘Mooi. Als je gaat stappen, laat het dan even weten. Je vader wil dat ik je tegenhoud, maar dat vind ik ook weer zoiets.’ zei ik nog.

‘Was het niet van plan, maar bedankt.’ zei ze lief. Nu was ik ook nooit van het stappen, maar iemand als zij leek me wel de persoon om erop uit te gaan voor de nodige aandacht en het ontdekken van het leven. Maar dus niet.

‘Okay.’ zei ik rustig zonder haar echt aan te kijken. ‘En geen feestjes dan, hoor.’ probeerde ik wel streng te zijn. ‘Zou zonde zijn als er dan iets mist.’ waarschuwde ik haar wel voor de gevolgen. Maar ook daar zat ze niet op te wachten. Nee, ze was gewoon heel rustig en chill. Prima. ‘Dan ga ik zo weer.’ zei ik dan ook weer snel. Zou kunnen dat ze me voor de gek houdt, maar ging daar niet vanuit. Ze leek me verstandig genoeg. Ze was ook helemaal niet zo’n tutje, al ziet ze er zo wel uit. Vroeger was ze ook meer van het ravotten in de het bos of de duinen en het strand, en niet eens bezig met wie ze was of moest zijn. Dan heb ik het wel over ruim tien jaar terug, maar toch.

‘Nee, wil je nog heel even blijven?’ vroeg ze me lief. Ze was op de bank gaan zitten, en Netflix stond al op pauze. Ze was een serie aan het kijken die ik niet kende. Ging het dan nu al mis? Ze klopte met haar hand naast haar op de bang. ‘Even als vroeger.’ zei ze dan. Toen gebeurde er ook niks, dus waarom nu wel? Vroeger was ik alleen nooit zo gespannen.

Net als vroeger… Niet echt. Ik voelde me opgelaten. Ik had het idee dat ik iets deed wat niet mocht, en daar had ik last van. Terwijl ik niks deed. We keken gewoon even tv zonder al te veel te zeggen. Ik wist ook niet wat. Ik zat daar met een brok in m’n keel.

‘Wil je eigenlijk wat drinken?’ vroeg ze me nog wel. ‘Of ga je zo alweer?’ Duidelijk was dat ze wilde dat ik nog even bleef. En dat wilde ik ook, denk ik.

‘Iets fris.’ zei ik. Zij rook heerlijk en ze was vrolijk toen ze opstond. Ik had m’n werkkleding nog aan en voelde me alles behalve fris. Ik keek even om toen ze naar de keuken liep. In dat broekje had ze echt een waanzinnige kont. Niks was als vroeger. Toen was ze m’n buurmeisje, nu was ze een babe. Jong, maar al zo volwassen. Vooral haar lichaam dan wel. In de omgang was ze echt nog wel een meisje, zo knullig als ze overkwam. Maar toch durfde ze wel. Ze zette het voor me neer, en toen ze ging zitten, liet ze zich zo tegen me aanvallen en kroelde ze haar schouders tegen m’n borst aan.

‘Je ruikt lekker.’ zei ze toen nog, waar ik moest lachen.

‘Naar werk.’ zei ik nog.

‘Mannelijk.’ noemde ze het. Ook goed. Maar wel lastig. Haar hemdje zat best strak. En door haar borsten was er dan ook decolleté ontstaan. Zolang zij naar die tv keek, kon ze niet zien dat ik bijna voortdurend naar die verleidelijke rondingen keek. Wist haar vader wel wat hij in huis had gehaald met mij? En wist hij wel wat hij al in huis had met haar? Volgens mij dachten haar ouders ook nog dat ze dat oude meisje was van toen. Maar dat was ze al lang niet meer, was ik nu achter gekomen.

Dit was foute boel. Ik raakte opgewonden van haar. Ik was kansloos. Langzaam voelde ik een stijve groeien. En wat als zij mij nog wel zag als gewoon die oude buurjongen, en meer niet. Dan was ik opeens een viezerik met m’n 24 jaar… Maar ik kon het niet helpen. Ik trok uiteindelijk maar m’n knie op waardoor zij ook niet meer tegen me aan kon zitten.

‘Is er wat?’ vroeg ze nog. Ik schudde m’n hoofd. ‘Je bent zo stil.’ had ze geconstateerd.

‘Moe.’ noemde ik het, en klonk ongeïnteresseerd. Toen werd zij dat ook. Ze nam wat meer afstand, voelbaar ook, en keek niet meer naar de tv, maar had haar telefoon erbij gepakt. Zo was de gezelligheid meteen verdwenen, en misschien wel goed ook.

Het was ook gewoon tijd om te gaan. Toen ik dat kenbaar maakte, stond ze met me op, maar bleef ze ook naar haar telefoon kijken. Ze zag niet dat ik m’n pik nog even wegduwde uit beeld.

‘Kijk.’ zei ze toen, en liet me een sixpack zien van een andere jongen.

‘Ja, mooi.’ zei ik lichtelijk verward, en ze liet me er nog een paar zien.

‘Krijg ik opgestuurd van jongens.’ vertelde ze toen.

‘Valt nog mee.’ lachte ik maar. ‘Tegenwoordig…’ Maar toen liet ze me meer zien. ‘Nee, dat hoef ik niet te zien!’ zei ik snel toen ze dickpicks liet zien.

‘Bizar, he.’ lachte ze. ‘Wat moet ik daar nou mee…’ vond ze het belachelijk. Ik wist het ook niet. Ik wist ook niet waarom ze me dit liet zien.

‘Ja, ik ga maar.’ zei ik weer snel, maar was nog geen meter opgeschoten.

‘Wacht.’ hield ze me gelijk weer staande. ‘Wilde nog zeggen dat ik het heel lief vind dat je de moeite neemt om even te komen kijken.’ wilde ze me laten weten. Dat was lief van haar.

‘Geen probleem, joh.’ deed ik het af als niets. Maar ze keek me serieus aan. Er was iets. Ik kon m’n vinger er niet opleggen, maar ze deed de hele tijd al een beetje raar, natuurlijk.

‘Wacht!’ zei ze weer toen ik toch echt wegwilde. ‘Ik moet je nog wat zeggen. Want ik ben niet dom.’ Dat had ik ook nooit gezegd. ‘Als ik die foto’s krijg, walg ik ervan. Maar soms…’

‘Beter doe je dat niet.’ zei ik al.

‘Nee, doe ik ook niet. Laat me even uitpraten…’ keek ze bezorgd. ‘Het zijn maar jongens.’ zuchtte ze. ‘Maar jij…’ keek ze me opeens aan met grote ogen. Ik kreeg het meteen stikbenauwd. Nee, toch… Ja, toch wel. ‘Rens, ik weet dat het stom klinkt. Maar ik ben al jaren verliefd op je. En toen wij gingen verhuizen, dacht ik je nooit meer te zien omdat jij al weg was. Die twee jaar…’ zei ze me oprecht te missen. Ik had niet meer opgepast sinds ze veertien was, dus dat was alweer even geleden. Maar in die tussentijd was ze mij dus niet vergeten. Ik schrok wel van haar boodschap. Ik voelde me ook maar een jongen, en wist niet eens hoe te reageren. ‘Ik was nog maar een meisje.’ zei ze dan ook.

‘Nog steeds.’ zei ik snel.

‘Minder.’ zei zij toen gevat, en lachte er verlegen om. Dat deed ik ook en ik keek haar aan. Ze keek ook nu verliefd naar me.

‘Het is al goed. We hebben allemaal zo’n iemand in ons leven. Iemand die onbereikbaar is.’ wilde ik mezelf alvast neerzetten en dit gelijk maar afkappen. Ik had Gijske…, dacht ik nog.

‘Nee, je begrijpt het niet. ik word ouder.’ zei ze. Wie niet? ‘En als ik die foto’s krijg, prikkelt het mij.’ noemde ze het. Ze was openhartig en dat vond ik heel volwassen. ‘Ik wil ook meer. Ik ben op die leeftijd…’ zei ze.

‘Ik was ouder.’ zei ik haar snel. Maar daar leek ze geen boodschap aan te hebben. Niemand is hetzelfde.

‘Ik wil niet met zo’n sukkel. Als het gebeurt, moet het met iemand zijn die ik kan vertrouwen. Die ik m’n leven kan toevertrouwen.’ gooide ze er nu wat drama in. ‘Die piemel is waarschijnlijk niet eens van hem…’ morde ze nog over die ranzige foto’s.

‘Maar ik denk niet dat ik je dat kan geven. Dat lijkt me niet helemaal de bedoeling.’ zei ik toen maar snel, en dat leek ze ook wel te begrijpen.

‘Maar als ik vragen heb? Mag ik ze dan ten minste aan je stellen? Gewoon voor advies?’ vroeg ze nog wanhopig. Op zich had ik daar geen problemen mee, al was het de vraag of ik haar wilde adviseren, aangezien haar woorden me zeker niet koud hadden gelaten.

‘Dat kan.’ zei ik kort. Ik was geen expert. Absoluut niet. Maar als ik haar nog even kon weerhouden te snel volwassen te worden doormiddel van ‘advies’, leek me dat wel een goed idee. Zo kon ik haar toch een beetje beschermen, zoals ik dat vroeger ook deed.

‘Ik zou beginnen met het verwijderen van die gasten. Die worden het toch niet.’ stelde ik meteen al, nog altijd wat nerveus. En dat werd alleen maar erger toen ze me zei dat ik haar niet begreep.

‘Ik bedoel…’ begon ze toen voorzichtig. ‘Eigenlijk ben ik nog maagd.’ liet ze me toen weten en ik slikte, en vond dat ook nog eens ontzettend opwindend, zoals ze het zei en dat ze het was.

‘Heb je geen goeie vriend waar je mee kan experimenteren of oefenen? Bedoel je dat? Zoek je zo iemand?’ stelde ik haar snel in de hoop hier nog onderuit te komen.

‘Ja.’ zei ze gelukkig. ‘Maar die heb ik toch al gevonden.’ zei ze zachtjes en ze stapte iets dichterbij. Toen pakte ze m’n hand en moest ik haar wel aankijken. Haar ogen stonden vol van hoop. Maar dit kon ze toch niet menen. ‘Ik wil dat jij mijn eerste wordt.’ zei ze toen en ik dacht ter plekken neer te vallen.

‘Mary Jane! Kom op, zeg. Doe normaal.’ reageerde ik fel.

‘Ik meen het. Jij geeft toch om me? Na al die jaren nog steeds, toch?’ leek ze al te beseffen. Ik kon het dan ook niet ontkennen. ‘Dan is er toch niemand beter als jij? En je hebt ook geen vriendin. Ik wil gewoon dat je me dingen leert, en dat je…’

‘Dat ik je ontmaagd?’ schrok ik echt wel een beetje van haar verzoek. Ze legde de lat hoog.

‘Zeker.’ zei ze en ze kneep in m’n hand zodat ik haar weer aankeek, en zag dat ze het meende. ‘Niet nu… Maar een keer. Of wil je dat niet?’

‘Nee.’ zei ik gelijk, wat heel bot klonk. ‘Ik bedoel…’ En daarmee bedoelde ik dat ik dus wel wilde, maar het gewoon niet kon. Dat snapte zij toch ook wel?

‘Als je elke dag even langskomt. Dan kunnen we het er over hebben, en misschien…’ stelde ze toch meer voor dan alleen praten. Het was natuurlijk een absolute droom, dat wat ze voorstelde. Met haar een beetje experimenteren was geen straf, maar kon in mijn ogen echt niet, al wond het me nog zo op. ‘Please?’ smeekte ze me. ‘Gewoon langzaam. Alleen als het goed voelt. Jij zou me nooit iets laten doen wat ik niet wil, toch?’

‘Tuurlijk niet.’ zei ik meteen verschrikt, omdat het bijna als een dreigement klonk. Dus glimlachte ze tevreden. Want dat wilde ze horen. Toch werd ze er ook nerveus van. Als ze naar m’n kruis zou kijken, zou ze zien dat ik nu al wilde beginnen…

‘Wil je dit echt dan?’ vroeg ik haar wel voor de zekerheid. En zo liet ik weer merken er dus wel voor open te staan.

‘Ja, echt. Ik meen het. Alsjeblieft.’ klonk ze oprecht. Wat had ik dan dat zij zo leuk vond?

‘Goed. We kunnen het er natuurlijk gewoon over hebben. Maar meer beloof ik niet.’ zei ik haar toen en ging dus nu ook in woord akkoord. Ze slikte nerveus.

‘Blijf je dan nog even?’ vroeg ze gelijk. Ik twijfelde. Maar ik knikte ook al. ‘Zullen we dan naar m’n kamer gaan?’ ging ze nerveus nog verder. En weer knikte ik. Zo zat ik even later bij haar op bed, en zij liep nog even druk heen en weer alsof er heel wat ging gebeuren. Toen kwam ze naast me zitten. Vroeger las ik haar voor in bed… Wat voor verhaaltjes wilde ze nu dan wel niet horen?