De eerste indruk die we kregen van de jongens in Noorwegen is dat ze zo mooi en braaf zijn. En ook nog vaak slank en opvallend beleefd. De meesten althans. Het zou me niet verbazen als ze altijd competitief bezig met een of andere sport. Maar we zagen ook kerels zo groot als beren, met armen die met gemak een boomstam doorbreken. En toch rennen die Vikingen schijnbaar moeiteloos een berg op. We - mijn vriend Frank en ik - zijn al ruim een week met onze gehuurde camper onderweg. Omdat we allebei geen ervaring hebben met het rijden van zo’n groot ding, hebben we de drukke steden vermeden en zijn zo terecht gekomen in het fjordengebied aan de westkust van het land. Daar vonden we donderdag een luxe camping in de buurt van een dorpje met een ongelooflijk prachtig uitzicht over het water. Het weer is redelijk en de dagen zijn lang.

Onze camper heeft een chemisch toilet en een kleine douche, maar als we op campings staan maken we gebruik van het sanitair aldaar zodat we zelfs niets hoeven schoon te maken. Het is ten slotte vakantie en je moet er toch voor betalen. Al die eerste middag op het toilet van die betreffende camping viel me op dat er in de wanden kijkgaatjes waren geboord. Of misschien beter gezegd met een schroevendraaier of iets dergelijks erin gefrot. Ik dacht meteen dat dit door een van de toeristen moest zijn gedaan en voelde een plaatsvervangende schaamte. Alsof wij op deze vernieling aangekeken zouden worden. Ik kon me toen gewoon niet voorstellen dat een Noorse jongen tot zoiets in staat zou kunnen zijn.

Maar dat niet alle locale jongens lieverdjes zijn, daaraan begon ik nog diezelfde namiddag te twijfelen toen mijn vriend en ik de vaat deden aan de achterzijde van dat sanitair gebouw. Plotseling hoorde we een hard gemopper en waren we er getuigen van hoe een jongen door een oude schoonmaakster naar buiten werd weggestuurd. Om een of andere reden was ze flink boos op hem. Wat er precies aan de hand was, konden we niet verstaan. De jongen met blonde krullen liep zichtbaar geïrriteerd weg van camping. En niet veel later zagen we hem op een mountainbike richting het dorp weg fietsen. Ik had toen al het stille vermoeden dat hij iets met de gaatjes in de wand te maken moest hebben. Ondeugende jongens hebben, om een of andere reden, altijd al mijn warme belangstelling gehad. Deze was niet anders.

Het toeval wil dat ik later die avond – het zal zo rond een uur of half tien geweest zijn – nog eens naar de toilet liep om te gaan plassen. Frank zat te lezen. Dus die was voorlopig even zoet. Bij het sanitair gebouw zat diezelfde jongen buiten bij de ingang op een muurtje. Ditmaal droeg hij een korte broek waardoor zijn witte, nagenoeg haarloze, gladde benen me opvielen. Misschien dat ik daar zo op gefocust was dat het me plotseling gewaar werd dat de jongen mijn blik beantwoordde, en wel zo strijdlustig, zo recht in mijn ogen dat ik me gedwongen voelde om vlug een andere kant op te kijken. Het was op zich een leuke jongen. Niet heel bijzonder. Afgezien dan van zijn halflang, blond golvend haar tot net boven zijn wenkbrauwen. Dit in combinatie met zijn slanke gezicht had wel iets. Hij leek me iemand uit een arbeidersgezin. Niettemin, de stoute manier waarop hij me had aangekeken had iets opwindends. Ik had direct zo’n voorgevoel dat die jongen wat van plan was en ging maar snel naar binnen.

Er hingen vier urinoirs zonder schaamschotten. Dat zie je overigens wel vaker in Noorwegen; was me al eerder opgevallen. Niet zelden hebben ze één lange roestvrijstalen pisbak met constant stromend water. Ik koos het meest linkse urinoir en knoopte mijn broek helemaal open zoals moeder me als kleine jongen heeft geleerd. Zoals verwacht kwam niet veel later ook de jongen binnen en die ging twee urinoirs van me vandaan staan. Dus niet eens de verst verwijderde. Met twee vingers verborgen achter mijn hand probeerde ik al zo onopvallend mogelijk mijn pik een beetje in stelling te brengen. Ik wou een goede indruk maken. Dat oppeppen lukte aardig, ondanks, of misschien wel juist door de spanning die er heerste. Tijdens het plassen ging ik daar rustig mee door. Met kleine beweginkjes masseerde ik de voorhuid over mijn eikel. Uit het feit dat de jongen mij was gevolgd concludeerde ik dat hij mij blijkbaar interessant genoeg vond om naar te kijken.

Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem zo goed mogelijk in de gaten. Maar ik kon hem niet echt betrappen dat hij naar me keek. Zag ook niet wat hij zelf in zijn handen had. Ik durfde niet goed om mijn hoofd opzij te draaien. In gay bars heb ik met zoiets minder moeite. Daar wordt het dan ook al een beetje van je verwacht. Maar op zo’n openbaar toilet is dat toch anders. Wat me wel opviel was dat de jongen vrij lang was. Ongeveer mijn lengte. Dat kwam dan vooral door zijn lange, slanke slungelachtige benen die meer dan de helft van zijn lichaamslengte uitmaakte. Hij was weliswaar jeugdig, maar duidelijk geen kind meer. Ik swaffelde een beetje met mijn half stijve pik om er het laatste druppeltje af te schudden en nam de tijd om mijn zaakje weer goed in te pakken. Ik zorgde er wel voor dat hij wat zou kunnen zien, àls jij zou kijken. Maar toen dat uitbleef moest ik op een gegeven moment met goed fatsoen toch verder. Je kan niet blijven hannesen. Toen ik me omdraaide zag ik zijn hoofd terug bewegen; hij had gekeken.

Terwijl ik mijn handen waste zag ik in de spiegel dat hij een paar keer over zijn schouder iets achterom keek waar ik was gebleven. Nu had ik een perfecte gelegenheid om hem stiekem eens goed te bestuderen. De korte zomerbroek die hij droeg samen met een dikke donkergroene hoodie maakte een rare combinatie. Zijn blonde, golvende krullen daarentegen waren prachtig. Sommige jongens kunnen zich kleden in een jutezak en dan nog is het een plezier om naar ze te kijken. En dan die lange benen en dat kontje in die zomerbroek; om trillende knieën van te krijgen. Ik had me er toen al bij neergelegd dat ik de jongen niet ging aanspreken. Mijn ervaring zover was dat de meeste Noorse jongeren goed Engels spreken. Maar op dat moment was de taal voor mij toch net een te grote barrière. Jezus, wat had ik een schijthekel aan mezelf.

Zo dicht bij. Maar het lukte gewoon niet. Nog had ik de moed niet opgegeven. Ik was buiten op het muurtje gaan zitten. Een stukje verder dan waar de jongen eerder had gezeten. Misschien als hij naar buiten kwam dat het dan wel ging lukken om elkaar aan te spreken. Ik kon hem dan iets vragen over het dorp of iets dergelijks, zo nam ik me voor. Maar de jongen kwam niet naar buiten. Lange minuten verstreken. Was hij een toilethokje binnen gegaan om te wachten op een volgende bezoeker? Of was hij daar met zichzelf bezig? Misschien wel met mij in zijn gedachte. Het zou zomaar kunnen. Een andere mogelijkheid was dat hij op een of andere manier binnendoor naar de doucheruimte was gelopen. Allerlei gedachten raasden door mijn hoofd.

Op een informatiebord had ik een foldertje gevonden dat ik op den duur minstens 10 maal had doorgebladerd. Maar als je me nu zou vragen wat er in stond, zou ik het niet meer weten. Mijn aandacht was niet bij wat ik las. Het was alleen om met iets bezig te zijn als de jongen dan toch naar buiten zou komen of als andere campinggasten me daar zouden zien zitten. Het duurde en duurde. Minstens 20 minuten, maar mogelijk zelfs een half uur heb ik daar gewacht. Achteraf gezien moet ik wel erg wanhopig zijn geweest om zoiets te doen. Het was ronduit belachelijk. Maar ik voelde gewoon dat dit een bijzondere situatie was. Er zat iets in de lucht.

En toen plotseling kwam de jongen toch nog onverwachts naar buiten. Ik had geen toilet horen doorspoelen, geen deurtje horen dicht slaan. Zomaar opeens; zonder aankondiging. Muisstil. We waren allebei zichtbaar verrast. Voor een moment keken we elkaar strak aan. Hij moet meteen geweten hebben dat ik daar op hem had gewacht en voelde zich betrapt. En terecht. Maar in plaats dat hij ook op het muurtje ging zitten – waar ik op had gehoopt – liep hij richting een zijuitgang van de camping waar zijn mountainbike ergens moest staan en bleef daar rondhangen. Ik zag nog net hoe hij naar me omkeek en op zijn onderlip beet. Hij maakte een treuzelende indruk. Het werd ook duidelijk waarom hij was gevlucht, want even later zag ik de oude schoonmaakster de ingang naar het toiletgebouw dweilen.

In de tijd dat ik had zitten wachten had ik overwogen om nog een keer naar binnen te gaan. Zogezegd een tweede poging. Maar dan voorbereid om zelf het initiatief te nemen. Ook die kans leek nu verkeken. Bovendien werd het langzaam drukker in het sanitair gebouw met kampeerders die zich gingen voorbereiden op de nacht. Ik besloot maar om een stukje te gaan wandelen en liep ik via de hoofdingang naar de openbare weg. Hopende dat de jongen daar langs zou komen op zijn weg terug naar het dorp. Eenmaal voorbij de camping viel mijn oog op een smal pad dat over rotsen omhoog liep door het struikgewas. Het leek me sowieso mooi om daar te gaan kijken naar de zon die nog net onder de horizon verdwijnt.

Op enkele plaatsen lag los grind op het pad. En omdat ik mijn bergschoenen niet aan had, moest ik oppassen om niet weg te glijden. Zo liep ik een stukje omhoog totdat ik vanaf de camping niet meer te zien was, maar waar ik nog wel uitzicht had op de openbare weg. Zo hoopte ik de jongen nog even gade te slaan als hij terug zou fietsen naar het dorp. En geloof het of niet; de jongen had me het pad op zien gaan en kwam me achterna. Weliswaar niet te voet – zoals te verwachten -, maar op zijn mountainbike. En zelfs met een behoorlijke snelheid om het eerste steile gedeelte daarvan te overwinnen. Waarschijnlijk kent de jongen het pad en was het niet de eerste keer dat hij daar reed.

Het pad is niet breed zodat ik aan de kant moest gaan staan om hem te laten passeren. Kort hadden we elkaar daarbij van heel dichtbij strak aan kunnen kijken. Even verderop stopte hij en bleef staan. Een voet aan de grond, het andere been omhoog over de stang op het pedaal. Onzeker. Met beiden handen aan het stuur zodat het leek alsof hij ieder moment zou kunnen besluiten om door te rijden. De jongen keek achterom en glimlachte nerveus. Secondelang keken we naar elkaar. Het leek wel een staarwedstrijd. Wie er als eerste zou reageren. Mijn hart bonsde als dat van een marathonloper. Ook als er verder niets meer zou gebeuren was ik al blij met de spanning die deze ongebruikelijke ervaring me tot dusver had opgeleverd. Ik vervolgde mijn weg naar boven en liep in zijn richting.

De jongen glimlachte blij en ik glimlachte terug. Voor het eerst zag ik zijn smalle rimpelloze gezicht met grijze ogen van dichtbij. Ook zijn ronde neusvleugeltjes bevestigde zijn jonge leeftijd. Hij was minstens zo gespannen als ik. Omdat zijn mountainbike nogal onstabiel stond had ik mijn linkerhand eerst op het zadel gelegd om te helpen met het tegenhouden op de helling. Zijn vooruitgestoken knie raakte daarbij onbedoeld mijn bovenbeen. ‘Hoi’ zei ik. Een paar seconden later gevolg door: ‘you’re cute’. Zijn glimlach werd nog groter. Ik nam mijn hand van het zadel en beroerde zachtjes met mijn vingers zijn schouder en hals. Misschien kwam het door het stootje tegen zijn knie dat hij begon te wankelen.

In een reflex had ik mijn hand naar zijn been gebracht. Maar het was al te laat; het achterwiel begon weg te schuiven en bijna vielen we er beiden overheen. De jongen kon niet anders dan afstappen om zijn fiets weg te zetten. Maar het mooiste daarvan was dat hij kwam terug gelopen naar mij. Als vrienden die elkaar naar een tijdje weer ontmoeten. Heel amicaal bracht ik een hand naar zijn middel. ‘Is that your friend at the camping?’ vroeg hij op fluistertoon. Ik knikte. Hij had ons dus al samen gezien. Al waren we nog maar een enkele uren geleden gearriveerd. ‘You are from the Netherlands’ ging hij verder. Ik knikte opnieuw. Waarschijnlijk baseerde hij dat op de kentekenplaat van onze camper. Even viel er een stilte. ‘You live here?’ vroeg ik op mijn beurt terwijl ik met mijn hoofd in de richting van het dorp keek. Nu knikte de jongen. Een conversatie wou niet echt op gang komen. Er viel een akelige stilte. Ons fluisteren had de spanning alleen maar verhoogd. We hadden ook beiden geen behoefte om te praten; we dachten aan andere dingen.

Mijn vingers vonden een stukje blote huid onder zijn omhoog geschoven hoodie. Voor een kort moment concentreerde we beide onze aandacht op die hand om elkaar daarna weer aan te kijken. De signalen lieten geen twijfel bestaan; we wilden allebei. De jongen maakte althans geen bezwaar. Ook niet toen ik mijn hand iets verder onder zijn hoodie schoof naar de zijkant van zijn lichaam. Ik kreeg zelfs de indruk dat hij het wel prettig vond. Ik streelde zijn strakke gladde onderbuik en langzaam omhoog richting zijn borst. Hij voelde slank en heerlijk soepel gespierd aan. De spanning was in zijn ogen af te lezen. Hij deed niets, stond stil en liet het gebeuren. Zijn armen iets opzij zodat ze me niet zouden hinderen. Ondertussen schoven mijn beiden handen steeds verder onder zijn hoodie. Op zoek naar zijn tepels om die zachtjes te kneden.

De ademhaling van de jongen was heftiger geworden en ik voelde hoe hij twijfelend met zijn hand zachtjes tegen mijn kruis taste. Genoeg voor hem om vast te stellen dat ik inmiddels behoorlijk opgewonden was geraakt. Het werd duidelijk dat het strelen en tepel kneden hem begonnen te vervelen. Toen hij ook nog omlaag begon te kijken naar mijn kruis werd overduidelijk waar zijn interesse lag. Een ondeugende, vragende glimlach verscheen op zijn mond. ‘You wanne suck me?’ vroeg ik. De jongen knikte gretig. Alsof het de normaalste zaak van de wereld betrof begon ik met het openknopen van mijn broek terwijl hij op zijn heupen zakte.

Weldra gleden zijn zachte lippen gretig over mijn inmiddels keiharde eikel en werd de rest van mijn pik in hetzelfde tempo afgetrokken. Dit deed hij duidelijk graag. Het voelde heerlijk om zo’n mooie cocksucker hiermee blij te kunnen maken. Mijn vingers streken door zijn golvende krullen, over zijn blozende wangen en in zijn hals. De jongen kreunde tevreden en deed zijn best. Dieper en dieper verdween mijn pik in zijn keel. Maar dat kwam misschien ook omdat ik daarop voorzichtig aandrong. Hij wisselde het af met likken en sabbelen en om af en toe omhoog te kijken en oogcontact te zoeken. Zo goed als dat ging boog ik over hem heen om met een hand over zijn rug omlaag te strelen tot achter in zijn broek; op zijn billen. Zo probeerde ik al voorzichtig aan te geven dat mijn interesse zelfs nog verder gingen.

Ik voelde een orgasme tijdig aankomen en waarschuwde hem nog. Het had slechts tot gevolg dat hij zijn lippen en tong nog steviger rond zijn eikel sloot en het tempo opvoerde. Ik deed mijn best om het zo lang mogelijk uit te houden. Maar er was geen houden aan. Mijn sperma spoot rechtstreeks in zijn mond. De hele aanloop vanaf het toiletgebouw had me behoorlijk opgewonden. Meerdere scheuten waren nodig om ontlading te brengen. De jongen slikte het allemaal weg, en nog leek het niet genoeg. Lang bleef hij op mijn nu extra gevoelige eikel happen met zijn natte mond. Ondertussen tevreden knorrend.

Nadat hij daarmee klaar was had ik hem onder zijn armen weer op zijn benen getild. Het ging vloeiend over in het zoenen van elkaar. Het was zo’n lekker joch. Zijn mond nog nat van mijn zaad. Ik onderbrak het zoenen en vroeg zijn naam. ‘Gunnar’. Ik vertelde hoe ik heet en het zoenen werd hervat. Mijn handen gleden daarbij weer over zijn blote rug omlaag op zijn billen. Teder strelend met mijn vingers in zijn bilnaad. Het wond hem duidelijk voelbaar op. Een jonge erectie drukte tegen mijn heupen. Dit kon niet uitblijven. Met een hand zocht ik in de voorkant van zijn broek en vond zijn nat geile harde pik. Gunnar sloot zijn ogen en genoot.

Ik schoof zijn broek naar beneden en draaide hem om zodat Gunnar met zijn rug tegen me aan kwam te staan. Mijn armen om hem heen. Samengeklemd, met mijn erectie tegen zijn koele billen. Blootgesteld voor eventuele wandelaars op het pad. Vanaf beneden zouden we die tijdig genoeg kunnen zien aankomen. Vanaf boven was ik niet zo zeker. Maar ik was bereid dit risico te nemen. Met een hand stevig om zijn pik en zijn strakke scrotum knedend in mijn andere hand, begon ik hem te verwennen. Hoewel ik hem slechts in een langzaam tempo aftrok duurde het niet lang totdat hij klaar kwam in mijn hand. Door zijn jonge leeftijd en nog nauwe plasbuis spoot zijn sperma ver en in grote hoeveelheid. Het deed me terug denken aan de tijd toen ik zo oud was als hij. Toen lukte het me op een goede dag, met een lange periode van onthouding, ook om het plafon van mijn slaapkamer te “witten”. Gunnar kreunde en hing naar afloop in mijn armen en zoende ik hem teder in zijn hals.

Bij het afscheid nemen stelde ik voor om elkaar de volgende dag opnieuw te ontmoeten. Met mijn vingers weer in zijn bilnaad beloofde ik voor condooms te zorgen. Achteraf bezien had ik dat niet moeten doen. Waarschijnlijk was Gunnar daardoor af geschrokken. De volgende avond zag ik hem wel fietsen op de camping. Hij keek zelfs naar ons en reed door. Maar toen ik even later op zoek ging naar hem in het sanitair gebouw en op het pad, kon ik hem nergens vinden. Ook zijn mountainbike stond er niet. Waarschijnlijk ging het allemaal net iets te snel voor hem, moet hij eerst nog aan dat idee wennen om gemeenschap te hebben. Frank en ik hebben inmiddels die camping weer verlaten en staan nu op een parkeerplaats bij een stadje verder noordwaarts waar niet veel te beleven is. Misschien kan ik Frank bewegen om op onze terugweg weer een paar dagen door te brengen op dezelfde camping “omdat het uitzicht er zo mooi is”. En anders heeft een andere campinggast volgend jaar misschien (nog) meer geluk.