Ik telde de minuten af. Het was de laatste dag op werk. En alhoewel spannend omdat nu de rest ging beginnen met de nieuwe zaak, keek ik vooral uit naar het moment om met Tessa op stap te gaan. Ik moest echt nog een week wachten van haar. Daardoor konden we wel alles laten bezinken en toen ik haar een dag eerder vroeg of ze er nog net zo over dacht, zei ze me erg naar morgen uit te kijken. Vandaag dus. Ik was zo gelukkig. Zeker niet de eerste keer dat ik zo stapel was op iemand, en het zou wel de eerste keer zijn dat in zijn geheel een wederhoor zou krijgen. Dus ik was heel voorzichtig. Ik wilde me niet te veel laten meeslepen. Maar aan de andere kant had ik misschien maar één kans. Dus moest wel m'n best doen. Ik klokte uit met een grijns op m'n gezicht die de meeste van m'n collega's me niet gunde. Er werd nog even snel afscheid genomen, maar ik had mijn focus al snel op Tessa. Zij was gekomen om mij hier te ontmoeten. We zouden hier even bijkletsen met een kopje koffie voor mij en thee voor haar. Even maar. We wilden hier niet te lang blijven en al helemaal geen vragen hoeven te beantwoorden over ons. Ze had de rest ook gezegd iets vergeten te zijn, en zoals we wel vaker deden, fietsen we dan samen terug. Alsof er niks aan de hand was. Maar dat was er wel. Ik was hartstikke nerveus en had echt even moeite uit m'n woorden te komen. Ik had haar al wel verteld wat ik van plan was. Eerst dit, dan klein stukje fietsen naar een ander restaurantje, waar ik vroeger gewerkt had, voor een hapje en een drankje, en vanaf daar zouden we wel zien. Met dit dacht ik een kans te maken. Ik dacht dat Tessa niet iemand was waar het allemaal moeilijk voor gemaakt hoefde te worden. Gewoon simpel samen zijn. En dat ik een verrassing voor haar had waar ik wel indruk mee zou maken, zou ze vanzelf wel achter komen.

Menig meisje zou meteen afknappen als haar gevraagd werd een ruim halfuur te moeten fietsen in de kou van november. Het was ook al donker toen we vertrokken. En het waaide en het was guur. Maar Tessa had daar geen problemen mee. Ze had een auto. Ik ook. Beiden stonden gewoon thuis. Fietsen was ook mijn hobby en mijn sport. Tessa wist dat en leek dit ook voor mij over te hebben. Niet alles hoefde van mijn kant te komen. Dat stelde me meer gerust. Verder had ik wel het idee dat het echt aan mij zou liggen, mocht dit niet werken. Ik geloofde nog steeds niet dat ze me leuk zou kunnen vinden. Op de fiets hadden we echter geen ruimte tot conversatie. Als we elkaar al konden aankijken, lachten we wat dom naar elkaar en leken we elkaar op deze manier te vragen of dit nu wel zo'n goed idee was. Dat misschien niet. Het fietsen dan. Maar leuk vond ik het wel. Tessa was zelf ook sportief. Ze zat nog op hockey, al dacht ze erover daarmee te stoppen. Ze had ook al eens een fikse blessure opgelopen, nog niet zo lang geleden. Maar fietsen vond ze dus niet erg. Daar dacht ik aan terwijl we niet konden praten door de wind. Daten in november kan ook anders. Toch was dit een prima begin van de date. Buitenadem en weggewaaid kwamen we aan bij het restaurant. Het was geen dure of sjieke bedoeling, maar toch had ze haar best gedaan en zag ze er ondanks het weer nog betoverend mooi uit. Ik kende nog veel mensen en we werden uiterst vriendelijk onthaald. Iets wat Tessa niet verwacht had en ik stelde haar ook zo voor aan een aantal. Hier ging het er heel anders aan toe, veel vriendelijker. Dit was ooit mijn bijbaan, een paar jaar terug nog maar, en had hier graag vast willen werken. Maar om de een of andere reden kwam het er steeds niet van. Toen ze me een aanbod deden, had ik net getekend bij de tent waar ik vandaag mijn laatste dag had. Maar geen oud zeer. Hier had ik jaren met veel plezier gewerkt in de bediening en achter de bar. Binnen en buiten. Grote tent. Ze hadden ook een kleinere zaal op de tweede verdieping voor feesten en partijen, maar vanavond niet. Ik had geregeld dat we daar samen konden dineren. Dat was de verrassing. Je had dan uitzicht over een donker terras aan het kanaal waar dit restaurant aan lag gelegen. Dat leek me romantisch, al was ik me ook bewust dat het niet stil moest gaan vallen. Dan zou het snel ongemakkelijk kunnen worden. Dat werd het sowieso al toen ook wat leden van het keukenpersoneel kwamen kijken. Die gasten waren wat lomper en de sfeer hier was al wat minder officieel dan dat wij de laatste twee jaar gewend waren. Tessa vond het juist alleen maar leuk en had door dat ik mijn best had gedaan iets te kiezen waaruit naar voren kwam wie ik was. Want net zoals ik in twee jaar amper wist wie zij was, had ik ook nooit kunnen laten zien wie ik was. En hier ging dat wel. Door anderen, weliswaar. Maar zo was ik. Hier zat ik meer op m'n plek. Ik was gewoon een simpele gast die het liever gezellig had dan dat het allemaal zo serieus moest. Een beetje fietsen, door weer en wind, en lekker eten met een drankje erbij. Beetje kletsen. Dat was wat ik wilde met iemand zoals Tessa. Dus deed ik dat, die ene kans die ik misschien wel had.

Na het eten liepen we nog het donkere terras op. Er waren maar weinig stiltes gevallen. En als ze er al waren, waren ze niet ongemakkelijk of deed niet alleen ik moeite een nieuw gespreksonderwerp op tafel te gooien. Ik begon langzaam in te zien dat Tessa ook haar best deed er een leuke en geslaagde avond van te maken. En dat gaf mij alleen maar meer vertrouwen in een goede afloop. Als het allemaal van één kant moest komen, leek mij de slagingskans al vrij klein. Ik zag nu ook in dat Tessa dat de hele date al had gedaan. Zij was me tegemoetgekomen op het werk en vond het niet erg te fietsen door de kou. Ik had de avond mogen plannen en zij ging daar graag in mee. Ook nu stonden we weer in de kou. En weer was dat niet erg. We hadden het erover hoe anders dit er in de zomer bij lag. Zij kwam hier ook wel eens een drankje doen. Toen nog niet, toen ik hier werkte. We stonden achter het boathouse aan het water. Ik stond achter haar en had m'n armen om haar heen mogen slaan. Ze had me kort een glimlach gegeven en zo staarden we even over het water uit, zonder het echt koud te krijgen. Ik durfde haar niet te zeggen hoe gelukkig ik op dat moment was. Nog altijd was ik bang te voorbarig te zijn. Maar alles klopte tot nu toe deze avond. Het voelde allemaal zo goed. Ik had vlinders in m'n buik en geen zenuwen meer. Ik legde m'n neus even in haar nek en snoof lieflijk haar parfum op, die ze voor mij had uitgekozen. Het gaf haar kippenvel en ze kroelde zich nog wat dichter tegen me aan. Kon dit zomaar? Dit ging bijna te makkelijk. Na een moeilijke start, okay, dat wel. Maar toch. Ik vroeg haar of ze een glaasje glühwein wilde, en ook dat vond ze een goed idee. Hoorde er ook wel bij. Het werd ons gebracht en er werd ons gevraagd of er een tafeltje droog gemaakt moest worden. We werden aardig in de watten gelegd door mijn oude collega's en hier werd het ons wel gegund. Ik was zo brutaal om te vragen om een gedeelte van de lounge set, en al moest ik het zelf pakken en terugzetten, kreeg ik het wel voor elkaar en zaten we daar niet veel later uit de wind in het donker aan het water. De glaasjes waren al snel leeg, en toen ik haar weer braaf vroeg of ik haar weer een zoen mocht geven omdat ik dat zo graag wilde, zei zij me snel dat dat weer mocht. We trokken de benen op, kropen meer tegen elkaar aan, en liefkozend hielden we elkaar vast terwijl we niet één keer, maar meerdere keren onze lippen tegen elkaar lieten botsen met gevoel en goede wil. De avond werd alleen maar beter, en alhoewel de glühwein wel wat invloed had op ons, leken we toch vooral dronken te worden van liefde. En dat was nooit erg.

Rond een uur of elf betaalde ik en stapten we weer op de fiets. Deze keer leken we de kou en de wind niet eens meer te voelen. Ik had het idee dat we nog maar een uurtje samen waren; de tijd vloog. Het was nu nog verder fietsen, en deze keer waren we niet stil. We kletsten gewoon wat, en stopten nog even onder het viaduct bij de rijksweg, waar we weer nader bij elkaar kwamen omdat we niet konden wachten elkaar nog een kus te geven. Buiten in het donker. Niemand die ons zag. Ik zag alleen haar en haar stralende lach en fonkelende ogen. Ik pakte met mijn koude handen haar warme gezicht en toen we zoenden, werd er ook al voorzichtig naar elkaar gehapt. Elke minuut die ik met haar doorbracht, was de beste ooit en beter dan de minuut ervoor. Het ging zo goed. De lach voor de zoen was niks vergelijken met haar lach na de zoen.

‘Ik moet wel echt naar huis.’ zei ze licht hijgende. We hadden het helemaal niet koud. Zelfs mijn koude handen waren haar niet tot last. Ze wilde niet naar huis, maar het moest. Het moest maar.

‘Jammer dat de tijd zo snel gaat.’ zei ik haar alleen. Ze glimlachte me verliefd tegemoet en kuste me nog een laatste keer. Ik fietste met haar mee naar haar huis. Dat ze daar iets afstandelijker deed, vond ik niet erg. Hier geen gezoen meer, betekende dat alleen. Het was wel hier dat ze me echt alle twijfels deed doen vergeten.

‘Ik voel me zo stom dat we dit nu pas doen.’ zei ze nog, toen ze haar fiets had weggezet en nog naar me toegelopen kwam aan de straat. Het was een mooie twee-onder-een-kapwoning. Niet te fancy.

‘Ja, vind je?’

‘Ja, niet dan?’ liet ik haar nu even twijfelen.

‘Hadden sowieso al een week eerder kunnen beginnen, als je het mij vraagt. Of nog eerder als je had gewild.’ doelde ik op mijn eerdere verzoek tot een afspraakje. Maar zij doelde op de afgelopen twee jaar.

‘Stel je voor hoe leuk werk had kunnen zijn, als we al die tijd al eerlijk tegen elkaar waren geweest. Alleen maar omdat ik niet met een collega wilde…’ verweet ze het zichzelf.

‘Het duurde twee jaar voordat ik het durfde te vragen. Dus alles schuld ligt bij mij.’ troostte ik haar. ‘En nu is het toch goed?’ vroeg ik haar ook snel. Daar knikte ze snel op. Maar ze had wel gelijk. Werk had zoveel leuker kunnen zijn, zoveel spannender ook. Stiekem zoenen in de pauze, of gewoon in de koelcel. Het idee deed me doen gniffelen, en toen ze ernaar vroeg, hield ik ook haar dat beeld voor.

‘Dat zou zeker gebeurd zijn.’ zij ze me met een gulle lach. Ik zag dat ze zich inhield me hier alsnog een zoen te geven. Er brandde licht, en ik zag boven ook al wat gordijnen bewegen, vanuit juist een donkere kamer.

‘Bestaat er een kans dat Merel ons nu bespiedt?’ vroeg ik dan ook. We lachten er maar om. ‘Ben vooral benieuwd wanneer ik je weer zie. Niet meer op werk na vandaag.’ herinnerde ik haar er nog aan.

‘Werk zal nooit meer hetzelfde zijn.’ klonk ze bijna treurig. ‘Maar je wilt dan nog wel afspreken weer?’ klonk ze onzeker.

‘Hoe kan je dat nou menen?’ lachte ik om haar woorden. Ze werd er weer verlegen van. En ik verliefd van haar.

‘Wanneer kan je?’ vroeg ze.

‘Zeg het maar. Ik maak wel tijd.’ meende ik. Ze draaide even met haar ogen en ze leek te twijfelen over een dag en een tijd. ‘Liefst binnen een week.’ zei ik haar toen maar.

‘Morgen?’ vroeg ze toen voorzichtig. Het verbaasde me. Dat zou heel snel zijn. Maar niet snel genoeg.

‘Graag!’ zei ik dan ook, ook heel snel. We lachten nog verlegen naar elkaar, en ook ik hield me in haar niet nog een keer tegen me aan te trekken.

‘Had dit echt niet verwacht.’ zei ze me nog, zachtjes. Dat het zo leuk en makkelijk was, bedoelde ze dan, denk ik.

‘Ik ook niet. Maar ergens ook weer wel. Ik heb je vanaf het eerste moment al gemogen. Dat gebeurt niet vaak.’ probeerde ik het toch te verklaren, al hoefde dat niet. ‘Misschien wel tot het laatste moment.’ wilde ik haar nog meegeven. Dat stelde haar zichtbaar gerust. Want ik was verliefd op dit meisje. En niet zo’n beetje ook. En dat wist ze. En dat vond ze fijn. Dus durfde ik er vanuit te gaan dat ze ook verliefd was op mij. En niet zo’n beetje ook. En dat wist ik nu. En dat vond ik fijn.