Lex had me gebeld. En geappt. Drie keer gebeld, één keer geappt om precies te zijn. "We moeten praten" las ik op tegen Mary Jane. We waren ons meteen weer bewust van de ernst van de situatie. Ook Gijske had me gebeld. En geappt. Zeven keer gebeld, en wel twaalf keer geappt... Waar Lex nog kalm en onheilspellend zijn berichtje kort had gehouden en mysterieus, haalde ik al snel meer uit haar appjes. Ze hadden ruzie gehad. Alsnog. Ik zat nog bij Mary Jane en begon wat meer te vertellen. Alles zelfs. Mary Jane was slim en volwassen genoeg om mij hierin bij te staan. En ze wilde dat ook. Liever deed ik nu andere dingen met haar, maar dit was ergens ook fijn. Zij leefde vooral met Gijske mee. Heel erg zelfs. En dat het misschien wel mijn schuld was dat deze bom nu gebarsten was, leek haar geheel te ontgaan. Dat ze het zomaar accepteerde, zei misschien wel genoeg. Deze situatie gaf ook licht op mijn relatie met Mary Jane. Het was eerder friends with benefits. Geen echte relatie dus. En dat was misschien maar goed ook. We konden ook nog niet echt spreken van een relatie, maar wat er was, viel te duiden als dit. En een vriendin had ik nu ook nodig.

Lex vroeg of ik naar de strandtent wilde komen. Ik gaf Mary Jane vlug een kus op de mond, alsof ze wel m'n vriendin was, en terwijl we daar allebei van schrokken, zei ik haar toch echt even weg te moeten. Ze begreep het. Ze had het ook niet anders gewild. Maar ik zou en mocht terugkomen. Hopelijk os alles dan geregeld van te veel drama was ook een ding. Ik haastte me door de duinpaden en hoopte er eerder te zijn. Maar aan enkele collega's kon ik al merken dat hij er al was. De sfeer was ook echt bedrukt. Ik was niet de enige op dit dorp die Lex en Gijske goed kende. Met name Lex was echt zo'n allemansvriend. Waarschijnlijk ook de reden waarom het fout was gegaan. Lex was er dus al en wachtte binnen op me aan een tafeltje ver van het raam, en dus de overige gasten vandaan die wel voor het uitzicht kwamen. Op zo'n mooie dag als vandaag was binnen niet druk, en dat kwam goed uit. Toch waren we niet alleen. Ik versteende gewoon toen ik ook Gijske daar zag zitten. Wat was er toch aan de hand? Hadden ze nu wel of geen ruzie? Daar kwam ik maar op één manier achter. Maar wat een verschil met een paar dagen terug toen ik ze beiden nog zo hartelijk mocht ontvangen. Het kon erg snel gaan.

'Hoe is ie, pik?' vroeg hij me nog vrij nonchalant, en ook wat ongepast aangezien mijn pik deze problemen veroorzaakt had.

'Kan beter.' glimlachte ik nog. 'Maar luister... Dit was nooit m'n bedoeling. Ik...' wilde ik de schuld op me nemen. In ieder geval voor Gijske.

'Nee, jij moet luisteren.' klonk hij kort dreigend. 'We hebben allemaal domme dingen gedaan. Vooral ik.' ging hij verder, echter. 'Ik verwijt jou niks.' zei hij me. 'En jou ook niet. Niet netjes, maar snap het.' zei hij tegen Gijs. Het was niet netjes nee. Maar hij dan? Hij was pas niet netjes geweest... Dat bedoelde hij dan ook. Hand in eigen boezem. Gijske ontweek mijn blik overigens compleet. Ze was heel klein zo. Erg zielig.

'Hij heeft er eigenlijk niks mee te maken.' zei ze wel over mij. Het was iets tussen haar en hem. Maar toch zat ik hier.

'Toch spijt het me. Van hoe het gelopen is. Dat had nooit mogen gebeuren.' meende ik wel.

'Klopt.' zei hij koeltjes. 'We nemen een pauze.' kondigde hij gelijk aan. Het klonk eerder als een breuk. 'Ik verhuis gewoon naar Amsterdam, en zij gaat tijdelijk terug naar haar ouders.' Dat laatste vond ik verrassend. Gijske's ouders woonden namelijk ook niet meer hier op het dorp, maar waren verhuisd naar Texel. Die ging ik dus niet meer zien voorlopig... En hoe ging ze dat doen met haar studie? Niet mijn zorgen. Al me al leek het me wel het beste. Die relaties was ondertussen zo giftig als ik weet niet wat. Hij noemde het een pauze maar zag toen al aan de blik van Gijske dat dat het niet zou worden. Dit was gewoon klaar.

'En wij dan?' wilde ik toch wel even weten. Hij bleef m'n beste vriend. Als ik hem moest geloven dan.

'Bro's before ho's, toch?' liet hij toen zomaar vallen. Hij keek naar Gijs en grinnikte om zichzelf en om haar. Zij zat met haar mond open. Dit kon hij toch niet menen. Dat kon hij toch niet zeggen. 'Dus wij zitten goed, maatje. Maar niet weer, he.' had hij er alleen over te zeggen. Wat een ongelofelijke lul! Ik had er ook geen woorden voor. Snel vloeiden er tranen over Gijske's wangen en ze stond rap op, en stormde naar buiten. Nu was het zeker. Die twee hadden geen pauze.

'Moest dat nou?' vroeg ik hem nog wel.

Hij haalde z'n schouders op. 'Kan maar beter duidelijk zijn.' vond hij. Kwam hij nu mee...