’Liebchen, ik heb in deze club weer even kort wat af te handelen, wacht je hier op me?’ vraagt oom Ernzt. Pffft… Dit is al de derde keer in twee weken tijd en ik weet dat het wel een uur of langer kan duren. Ik weet óók dat ik niet veel keuze heb, hij moet hier blijkbaar regelmatig voor zaken zijn, dus knik ik en maak ik het me gemakkelijk in mijn hoekje van de bank, terwijl oom Ernzt de koets verlaat…

Al enkele weken zijn we in Paris, waar oom Ernzt sinds kort is gestationeerd als ambassadeur namens zijn vriend Ferdinand, Kurfürst van Beieren. Zijn opdracht is, nu de dertigjarige oorlog definitief verleden tijd is, om de betrekkingen verder te normaliseren door met name de handel tussen Frankrijk en Beieren te bevorderen. Als zijn aangenomen dochter heeft hij mij daarbij nodig, als uithangbord tijdens al díe recepties, diners en soirees waarbij een heer een dame aan zijn zijde moet hebben.

En eerlijk is eerlijk, op zich vind ik het wel leuk om me te kunnen bewegen in de beau monde van deze wereldstad, vooral de keren dat ik met oom Ernzt het immense paleis van Versailles bezoek zijn intrigerend, het is alleen al daar een stad op zich. Maar hoe mooi en interessant hier alles ook is, toch mis ik ontzettend de vrijheid die ik na de dood van mijn man in München had opgebouwd. Vooral de seks mis ik, mijn lichaam en vooral mijn ‘Muschi’ heeft veel behoefte aan seks.

Als ik niet voor regelmatige seks zorg voelt het alsof mijn lichaam me langzaam maar zeker verlaat, alsof het afgekoppeld wordt en daarom moet het echt regelmatig vervuld worden met een goede mannenpaal. Omdat oom Ernzt voor de bewaking van zijn kasteel beschikte over een onbeperkte voorraad jonge soldaten kwam ik niets tekort, iedere maand selecteerde ik een andere viriele jonge vent voor mijn bed. Ik mis ze ontzettend en inmiddels zoek ik naarstig naar een oplossing voor mijn behoeftes. En wie weet, misschien doet zich nu een kans voor.

Het wachten beu

De beide voorgaande keren dat oom Ernzt me hier liet wachten heb ik geen aandacht besteed aan de omgeving, maar dit keer lukt het me niet een dutje te doen, omdat de paarden nogal onrustig zijn en voor de koets staan te stampvoeten. Dus geef ik het na een minuut of vijf maar op en zit ik wat naar buiten te kijken.

Al snel valt het me op dat het een gaan en komen is van heren van allerlei rangen en standen en als ik dat zo zie lijkt me dit in de verste verte niet een klassieke herenclub. Als ik vervolgens uit een deur in het naastgelegen steegje drie meisjes zie komen aanlopen herken ik ze als het type meisje dat ik voeger begluurde als oom Ernzt zich met ze vermaakte. Hoertjes waren dat, voor seks betaalde meisjes.

Ineens dringt het besef door dat dit een huis van lichte zeden moet zijn, dat oom Ernzt me hier doodgemoedereerd laat wachten terwijl hij zich daarbinnen uitleeft op een van die hoertjes. Het maakt me boos, hij wél terwijl ik de jonge soldaten uit München die mijn lichaam en vooral mijn ‘Muschi’ verwenden ontzettend mis. Op hetzelfde moment neem ik een besluit, ik ben helemaal klaar met wachten en ga eens poolshoogte nemen.

Ik verlaat de koets, zeg de koetsier maar even een rondje te gaan rijden om de onrustige paarden te kalmeren en onder de verwonderde blikken van enkele heren die juist op dat moment het hoge bordes passeren, trek ik aan de schel naast de monumentale voordeur.

Koopwaar van lichte zeden

De dame die open doet kijkt me gereserveerd aan en met een kortaf ‘Excusez madame, dit is niet voor dames’ wil ze de deur alweer sluiten. Ik steek snel mijn parasolletje tussen de het kozijn en de zich sluitende deur, voeg haar vervolgens met extra luide stem toe dat mijn oom zich binnen met haar ‘petites putes’ vermaakt en dat ik het wachten in de koets beu ben. Geschrokken kijkt ze links en rechts de boulevard af om te checken of er ‘publiek’ is voor de scène die ik duidelijk van plan ben te trappen, waarna ze me snel binnen uitnodigt, om een schandaal aan de voordeur te voorkomen. Omdat ze me natuurlijk niet doodgemoedereerd kan laten wachten in de salon waar de heren hun keuze uit de beschikbare hoertjes maken, dirigeert ze me naar de huiskamer van ‘haar’ meisjes, die meteen stilvallen als ze mij als een dame uit de hogere klasse zien binnenzeilen.

De vrouw die me tegen wil en dank heeft binnengelaten stelt zich voor als Charlotte, eigenaresse en zegt dan tegen de meisjes dat ‘de dame’ hier wil wachten op haar oom die ‘doende is’. Dat laatste roept een gegiechel op bij de meisjes, omdat ‘doende zijn’ voor hen natuurlijk een bordeel-eufemisme is voor betaalde en onderworpen seks, voor dag in dag uit soms tegen heug en meug stevig geneukt worden. Dat weten zij als geen ander, en omdat ik snap hoe ze dat beleven en oprecht met ze meelach is het ijs al snel gebroken. Niet veel later zitten we genoeglijk te kletsen, op een vreemde manier voel ik me bij deze meiden thuis, die keer op keer hun lijf moeten verkopen om rond te komen maar er toch met grappen en grollen de moed in houden.

Regelmatig loopt Charlotte de kamer binnen en vraagt ze een van de meisjes of meerdere van hen om mee te gaan naar een klant, ook regelmatig keren er ‘afgewerkte’ meisjes terug, die dan naar huis gaan of op een nieuwe klant wachten.

Op een bepaald moment kondigt Charlotte aan dat ze zoals iedere week over tien minuten ‘dottore Antonieri’ verwacht en dat de meisjes zelf moeten uitmaken wie hem dit keer van dienst zal zijn. Meteen is het gekerm niet van de lucht. Wat blijkt is dat de meisjes per kwartier betaald worden en dus meer geld krijgen naarmate ze een klant langer bezig houden. Maar deze ‘dottore’ echter heeft alleen maar de behoefte zijn véél te groot uitgevallen paal zo kort mogelijk en zo hard mogelijk op en neer te stoten in een hoertje, om zo zijn gerief te halen en direct daarna weer te vertrekken.

De meisjes staan daarom bepaald niet in de rij voor die man, want daarna zijn ze té uitgewoond om nog een volgende klant te kunnen gerieven. Als ze dus dottore Antonieri accepteren weten ze op voorhand dat de dag-verdienste laag zal blijven.

Dít is mijn kans! Ik bied aan hun plaats in te nemen en nadat ze eerst hilarisch reageren ziet iedereen al gauw er de win-win situatie van in. Ik leg ze namelijk uit hoe ontzettend ik de lichamelijke vervulling van de seks mis en dat ik zelfs bereid ben de dottore gratis van dienst te zijn, de opbrengst mogen ze dan delen.

Nadat ik aldus de meisjes heb overtuigd lukt me dat gelukkig ook met de aanvankelijk zeer kritische madame Charlotte, ze stemt in onder de voorwaarde dat ik hierover niets zeg in de buitenwereld. Nou, dat is natuurlijk absoluut ook niet in mijn eigen belang, dit moet absoluut geheim blijven. Daarna krijg ik een jurk van een meisje dat net als ik tenger en niet al te groot is. En zo, uitgedost in het gemakkelijk uit te trekken jurkje van een hoer, ga ik de kamer binnen waar de ‘dottore’ zich bevindt.

Mijn strepen

Dottore Antonieri blijkt een grote knappe man van Italiaanse afkomst te zijn, ik schat hem op een jaar of dertig. Zijn lange zwarte haar draagt hij op een staart en zijn gladgeschoren gezicht is fijn besneden, met daarin twee donkere ogen die me indringend opnemen. Maar waar ik dacht dat Italianen altijd aardig en charmant zijn is dat bij deze man ver te zoeken. Hij bekijkt me lang en kritisch en zegt dan als het al echt ongemakkelijk is geworden slechts één woord: ‘spogliarsi’. Als ik hem vragend aankijk wijst hij naar mijn jurk en gromt onwillig in het Frans: ‘uit, alles.’ Zo zeg, dit lijkt op mijn gedrag tegenover mijn soldaatjes, ik krijg nu dus een koekje van eigen deeg.

Omdat ik geen hoer ben komt het niet in me op me echt verleidelijk uit te kleden en al snel sta ik helemaal bloot voor de man. Tot mijn verbazing zie ik dat zijn belangstelling is gewekt, misschien juist wel omdat ik me anders dan de andere meisjes hier gedraag. Hij bekijkt me minutenlang en achter de flap van zijn broek zie ik inderdaad de enorme mannenpaal groeien waar de meisjes het al over hadden.

Nadat hij me uit en te na heeft bekeken gebaart hij me op het bed te gaan liggen en mijn benen zo wijd mogelijk te openen, zodat mijn Muschi vol in het zicht komt en een beetje open gaat staan. Als hij dan aanstalten maakt om alleen maar zijn broek te laten zakken en verder aangekleed op me te komen liggen om me zo te neuken, doe ik snel mijn benen weer dicht en schiet van het bed af. Vervolgens zeg ik in mijn beste Frans: ‘u komt alleen in me als u helemaal bloot bent.’

‘ik dacht het al, jij bent geen hoer’ reageert de dottore dan, blijkbaar ben ik nu helemaal door de mand gevallen. Nou ja, het maakt me ook niet uit, hij kan me krijgen zoals ik ben, of niet. Dus zeg ik nogmaals: ‘of u kleedt zich net als ik helemaal uit of ik doe mijn jurk weer aan en dan kunt u me gekleed neuken. Eerst lijkt hij me met geweld te willen overmeesteren, maar dan tot mijn verbazing gehoorzaamt hij me. Laag na laag zie ik zijn kleding verdwijnen, tot hij in zijn volle glorie naakt voor me staat, zijn ‘Stichwaffe’ hard, dik en lang uit zijn buik uitstekend.

Dan doe ik wat ik hem beloofde, ik ga weer liggen, open mijn benen zo ver mogelijk tot mijn knieën aan weerszijden bijna het dek raken en maak dan voor de zekerheid mijn schede extra toegankelijk met wat van mijn eigen spuug, omdat ik niet zeker weet of ik zijn enorme steekwapen in mijn naar verhouding erg tengere lichaam kan bergen als ik te droog ben. Het is alsof de dottore extra opgewonden raakt van hoe ik mijn Muschi bevochtig, ik zie hoe zijn zwaard nog een slagje scherper komt te staan, nóg iets dikker lijkt te worden en hoe er al een druppel vocht tevoorschijn komt. Dan komt de dottore over me heen liggen, steekt hij zijn wapen eerst een klein stukje in me en als hij dan voelt dat hij goed zit duwt hij zich in één harde ruwe bezitterige beweging volledig in me. Hij doet dat zó hard en fel dat ik voel hoe hij al snel klem in me zit . Toch duwt hij vervolgens hard en gemeen door, zó fel dat ik met mijn hoofd tegen het hoofdeinde stoot.

Omdat ik nu nergens meer heen kan lukt het hem om na enkele keren stoten zijn zwaard toch helemaal bij me naar binnen te steken. Het doet pijn, ik kerm zachtjes en daar lijkt hij van te genieten, zoals hij me nu weerloos aan zich heeft vastgepind. Alsof ik een opgeprikte vlinder ben kan ik geen enkele kant meer op en ik doe er ook het beste aan me zo ver mogelijk openen, om te voorkomen dat hij me nog meer pijn doet. Want pijn dóet het, het steekwapen dat zich in me heeft geboord is zo dik en lang dat ieder vezeltje van mijn Muschi wordt opgerekt en zeker vanaf het moment dat hij zich in me begint te bewegen wordt ieder gevoelig plekje schrijnend opgeschuurd.

Al snel trekt de man zich niks meer van me aan, hij haalt zijn stormram bijna uit me terug en beukt zich dan weer genadeloos tot aan zijn gevest in mijn weerloze schede, alsof ik een weerspannige stad ben die met geweld met de stormram moet worden ingenomen, me zo heftig oprekkend dat ik me alleen nog maar één schede voel. Maar ik moet eerlijk zijn, dit is wél wat ik zocht, ik wilde mijn lichaam weer voelen…

Tijd is geen geld

Geen idee waar die hoertjes het vandaan haalden dat hij snel aan zijn gerief komt. Hier en nu is daar niets van te merken, de man gaat in me te keer alsof hij een veldpaard is dat met eindeloze kracht voren in de grond ploegt, dat niet hard loopt maar wel eindeloos en genadeloos de grond open trekt.. Zó voel ik me, als een akker die voor na voor wordt open gereten en bloot gelegd, als voorwaarde voor nieuwe vruchtbaarheid. Hij beukt zich keer op keer in me en na iedere harde stoot voelt het alsof zijn steekwapen nóg langer wordt, alsof het inmiddels al zowat tegen mijn middenrif beukt.

Het is pijnlijk, héél pijnlijk, maar ook… naja, heerlijk. Het is wat ik al weken tekort kwam, mijn lichaam dat zich langzaam maar zeker loskoppelde van mijn geest komt stukje bij beetje weer bij me terug. Met iedere harde, kwellende, gemene, pijnlijke, me oprekkende en toch zo heerlijk stoot mijn geteisterde lichaam in, helpt de dottore me om er weer in terecht te komen, er verbinding mee te maken, me één te voelen, er terug bezit van te nemen.

En hij voelt het óók, wat het met me doet, hij komt niet voor niks niet klaar, op zijn machtige armen steunend, zijn brede borstkas boven me uittorenend, zijn immense steekwapen steeds maar weer in me stotend, kijkt hij me aan, met zijn felle donkere Italiaanse ogen de mijne fixerend.

Inmiddels zweet de dottore als een rund en als hij na een tijdje languit op me komt liggen, me bedelvend onder zijn harde grote puur-mannelijke lichaam, glibberen we onder en over elkaar dankzij zijn overvloedige zweet. Hij ruikt zuursig, grondig, alsof je een hoop bladeren overhoop haalt en al die aardse geuren losmaakt, het is bepaald geen lekkere geur maar toch windt die me intens op. In combinatie met zijn harde stampende zwoegende lijf is het precies wat ik nodig heb, het is de manier waarop hij me kapot probeert te maken die me langzaam maar zeker herstelt..

Ondertussen is hij op geen enkele manier bezig met mijn behoefte, hij neemt en pakt wat hij nodig heeft, hij richt mijn lichaam te gronde tot hij er genoeg van heeft en dan spuit hij me ook nog eens zó vol zoals nog nooit een man me vol spoot. Ik voel hoe hij straal na straal na straal van zijn zaad in me pompt en hoe het al snel weer naar buiten wordt geperst. Het maakt niet uit voor hem, hij blijft het spul maar in me schieten en op hetzelfde moment dat hij daarmee klaar is trekt hij met een zuigend geluid zijn nog steeds immense stam uit mijn mishandelde Muschi terug.

Zonder iets te zeggen en zonder zich te reinigen kleedt hij zich aan, kijkt me daarna lang en intens aan en gromt dan: ‘volgende week, zelfde dag, zelfde tijd hoertje.‘ En weg is hij, de deur hard achter zich dicht slaand, mij totaal kapot geneukt en verbijsterd achter latend. Verbijsterd, niet klaar gekomen maar toch intens voldaan en geheeld…

Wespennest?

Nadat ik me bij de lampetkan zo goed mogelijk heb schoon geboend ga ik met een schrijnend gevoel tussen mijn benen in het geleende jurkje terug naar de huiskamer en de meisjes die daar nog zitten bekijken me met een grijnslach, ‘dat is wel andere koek dan die adellijke heertjes hè?’ Ik zal ze maar niks vertellen van mijn strapatsen met al die neukgrage soldaten en knik: ‘hij was heftig ja, ik snap jullie nou wel, ik krijg amper mijn benen nog bij elkaar.’ Het resultaat is een gezamenlijke dolle gierende lachbui en als ik nog geen contact met ze had gekregen dan was dat nu wel gebeurd. Ik kleed me om in mijn eigen kleren weer te vertrekken, geef iedereen een Franse luchtzoen en met een ‘tot volgende week’ loop ik naar buiten, terug naar de koets.

‘In wat voor wespennest ben jij je aan het steken, Liebchen?’ vraagt oom Ernzt een beetje knorrig als ik naar binnen klauter. ‘In hetzelfde nest als u, lieber Onkel’ waarna hij schaterlachend met zijn wandelstok een tik tegen het dak geef, ten teken aan de koetsier dat we kunnen vertrekken.

‘Let je wel een beetje op, Anna? De muren zijn overal dun en voor je het weet ligt je goede naam te grabbel.’ Dat beloof ik hem, ik zal oppassen, maar ik ga hier niet mee stoppen. Dottore Antonieri geeft me harde compromisloze seks, precies wat ik nodig heb…

Fijn dat je dit verhaal leest, dankjewel!

Ik mix graag een beetje geschiedenis in mijn verhalen. Soms pas ik de feiten een beetje aan maar toch volg ik zo goed mogelijk de werkelijke loop van de gebeurtenissen.

Hoe vind je het? X. Zazie