Bij terugkomst van ons sexy afscheidsfeestje bij het meer van Lafayette ligt Rachel Robertson, het dochtertje van de eerste vrouwelijke President van de USA in mijn bed. Naast haar zit haar bewaker Joe, die me fluisterend zijn excuses voor de inbraak maakt. Hij legt uit dat dit een noodsituatie is, dat ik eerder voor Rachel opkwam, dat zij mij nu vertrouwt en hier wilde onderduiken.

Als ik van mijn verbazing bekomen ben vraag ik hem of hij op de gang of where ever kan doorgaan met haar te bewaken, want dat ik naar bed wil. Als het lijkt of hij brandend water ziet, herhaal ik dat hij echt moet gaan en beloof hem van Rachel af te blijven.

Als de man weg is moet ik me even bedenken hoe ik dit verder zal aanpakken. Het is pas elf uur in de ochtend, ik ben bekaf van de seks en al het andere van afgelopen nacht, ik had een tukje willen doen en dan gaan pakken voor mijn vertrek morgenochtend naar Big Sur. Nou ja, dat slaapje moet er nu toch eerst komen en dus ga ik zedig aangekleed naast Rachel liggen en al snel ben ik weg.


Ze hebben geen idee…

Ik word wakker door beweging naast me en realiseer me dat ik niet alleen ben, dat er een min of meer wildvreemd meisje asiel bij me heeft gezocht. Met mijn ogen dicht denk ik nog even over de situatie na en als ik dan mijn ogen open en me naar haar toedraai kijkt ik opnieuw recht in de mooiste blauwe ogen óóit. Rachel Robertson.
Als ze iets wil zeggen leg ik mijn vinger over haar lippen en schudt nee, haar zo duidelijk makend dat ze even niks moet zeggen. Ik zie eerst haar ogen een beetje bezorgd worden maar als ik dan glimlach trekt ze bij en knikt ze. Ik begroet haar met: ‘goede middag schoonheid, je bewaker legde alles al uit, maar toch, wat een verrassing! Zo te zien kan jij wel een douche gebruiken hè?’
Als ik dan mime ‘ja graag’ antwoordt ze netjes ‘goedemiddag Barista, ja graag!’ Ik grinnik om haar reactie en zeg: ‘deze Barista heet Luuk, zeg maar Luke of Luky. Welkom in mijn nederige woning.’

Voor ze kan antwoorden springt ik uit bed, zeg ‘volgt u mij maar’, ga het badkamertje in en zet de douche aan voor het nodige lawaai, waarna ik haar wenk te komen. Als ze bij me is fluister ik: ‘sorry Rachel, ik deed een opleiding in camera’s en zo, neem van mij aan dat je kleding en spullen zijn voorzien van trackers en kleine afluistertroep, daarom vroeg ik je stil te zijn en hier te komen. Ik heb geen zin om in mijn eigen kamer afgeluisterd te worden. Het beste is dat je je uitkleedt en mijn badjas aandoet, als we daarna je tas ook hier neerzetten denkt die secret boy daar op de gang dat je nogal lang doucht en kunnen we even rustig praten.’ Rachel knikt en ik laat haar alleen.

Het duurt een paar minuten voor ze de deur weer opent en in mijn badjas op me toeloopt, met natte haren, ze heeft dus echt gedoucht. Net als die eerste keer in de Starbucks triggert ze me weer enorm, dat meisje heeft iets dat verder gaat dan alleen maar pure seksuele aantrekkingskracht, die ze sowieso óók wel heel erg bezit. Maar het is meer dan dat, het gaat dieper, het is iets kwetsbaars en toch iets stevigs wat ik zie, alsof ze aan de ene kant wel een soort van slachtoffer is maar tegelijk ook alleen maar lijkt wachten tot haar tijd is aangebroken om het van zich af te schudden. Snel breng ik ook haar tas en alle andere spullen zoals haar jas en schoenen naar de badkamer, draai de douche die nog steeds stroomt zachter en naar koud, doe de deur dicht en ga dan nog steeds gekleed naast Rachel liggen, die het zich gemakkelijk heeft gemaakt op bed.

‘Nou, vertel eens wat er gaande is’ zeg ik dan, maar het gevolg van die simpele vraag is een enorme huilbui. Het verbaast me niet echt en ik laat haar rustig betijen, trek haar troostend tegen mij aan en beperk me in die eerste paar minuten tot het af en toe wegvegen van de tranen van haar verdrietige koppie en haar wat te strelen. En dan komt het hele verhaal er in één rush uit, dat ze eigenlijk al sinds haar moeder zich kandidaat stelde voor het presidentschap haar eigen leven kwijt is en dat om diezelfde reden haar vader ook weg wilde, waardoor ze haar beide ouders nog amper ziet.

Het ergste van haar verhaal komt dan nog, hoe de aanhangers van de vorige president na de verkiezing van haar moeder dwars zijn gaan liggen en tegenwoordig alles en iedereen bedreigen; hoe ze daarom er voor koos om ver van Washington DC te gaan studeren, maar dat ze haar hier nu ook gevonden hebben en haar bedreigen met de dood; hoe ze vanmorgen via de socials moest vernemen dat er een ‘doodseskader’ onderweg zou zijn en ze daarom vluchtte, samen met haar bewaker die wel aardiger is dan de vorige die mij neersloeg, maar die tegelijk zelf nu ook best wel bang is en om versterking heeft gevraagd, die later vandaag arriveert.
Ohw, nou, dit is wel heel veel heftige informatie tegelijk, die ik even moet verwerken. Soms lijkt het echt alsof mensen geen idee hebben wat ze elkaar aan doen…

Weg wezen hier

Na wat stilte vraag ik Rachel: ‘Heftig hoor. Wat wil jij eigenlijk met deze hele toestand?’ Ik zie dat ze over mijn vraag even serieus nadenkt, dan: ‘mama heeft het liefst dat ik terug kom naar het Witte Huis, omdat ik daar het beste te beveiligen ben. Maar het liefst wil ik weg wezen van alles, mijn leven kunnen leiden zoals ik dat zelf wil.’

Dat is het moment dat bij mij een plannetje ontstaat: ‘wat denk je ervan als je wat dagen met me mee gaat? Dan kom je tot rust en kan je alles wat beter overwegen, lijkt me.’ Als ze me nadenkend aankijkt ga ik verder: ‘je bewaker heeft natuurlijk laatst in de Starbucks natuurlijk wel meegeluisterd dat ik morgen naar Big Sur ga, maar wat als we eerst eens de binnenlanden ingaan en ze dus voor de gek houden? Dan heb je in ieder geval een dag of wat om tot jezelf te komen en ik vind het ook wel leuk om iets anders te zien dan de kust.’ Daarna houd ik me even koest, het kwartje moet gaan vallen bij Rachel. ‘Ehm, en wat doe je dan met dat afluister- en trackspul en zo?’ Ik reageer: dat halen we uit al je kleding en spullen en als we stiekem moven laten we dat hier op een hoopje in de douche achter, dat vinden ze vanzelf wel en tot die tijd denken ze dat je hier bent.

Ik zie hoe het idee bij Rachel binnendruppelt en ze er steeds meer voor begint te voelen: ‘wil je dat echt voor me doen?’ vraagt ze dan. ‘Ja, zeker, ik heb alle tijd van de wereld, of ik nou over een of twee weken in Hollywood ben maakt niet uit en tot die tijd heb ik wel zin in een beetje avontuur.’ Wat ik er niet bij vertel is dat het me natuurlijk vooral gaat om avontuur met dit intrigerende meisje.
Ze doet mee en als dank hugt ze kort met me. Dan wordt het tijd haar spullen te doorzoeken, via de opleiding kreeg ik daarvoor een speciale zenderscan-app, omdat na filmopnames vaak kleine geluidsspullen zoek raken, en die komt me nu wel heel goed voor van pas. Zoals ik al dacht vinden we de nodige trackers, vooral ingewerkt in haar schoenen. De minuscule afluister-mikes zijn in verschillende kleren in de zoom genaaid en dat maakt het wel heel schrijnend eigenlijk, dat dit meisje dus blijkbaar nooit privacy had. Ik zie dat bij Rachel dat besef ook binnenkomt…

Het loopt inmiddels tegen de avond en we zijn net klaar met alles, als Joe de bewaker het afgesproken signaal op de deur roffelt. Ik gebaar Rachel dat ze gauw weer onder de douche moet springen, doe dan open en laat Joe binnen. Meteen daarna komt Rachel ook weer de kamer in, met om haar haren een handdoek gedraaid. Joe kijkt haar eerst wat vreemd aan, ongetwijfeld vanwege dat idioot lange douchen en de badjas die ze nu aanheeft. Ze laat het voor wat het is, hij moet er maar naar raden en dan steekt hij van wal. Dat Mrs. President heeft bevolen dat Rachel naar huis komt, inmiddels is er vanuit DC een speciale jet opgestegen die hier over minder dan twee uur al landt. Liefst heeft hij dat Rachel meteen meegaat maar gelukkig scharrelt ze nog steeds rond in mijn badjas, en vraagt ze hem beneden in de hal op haar te wachten.

Vliegensvlug kleedt Rachel zich aan en na het inpakken van onze boeltjes verlaten we het gebouw sneaky via de brandtrap. Vlakbij staat de kleine Chevy van Celia al enkele dagen op me te wachten en het lukt ons ongezien via de achterzijde van de campus het universiteitsterrein te verlaten. Aan de rand van Berkeley koop ik in een groot druk winkelcentrum wat te eten, een rol aluminiumfolie en twee prepaid-phones. Nadat Rachel haar moeder met een prepaid heeft bericht dat ze enkele dagen onderduikt en ze zich niet ongerust hoeft te maken, schrijf ik op de andere prepaid mijn pa dat ik later kom. Dan zetten ik alle phones uit, ook de twee die Rachel en ik normaal gebruiken en wikkel ze een voor een in een dik pak aluminiumfolie.

De oude Chevy heeft geen gps aan boord, wat nu goed uit komt omdat we dan ook niet getrackt kunnen worden. Al gauw zijn we met behulp van een ouderwetse kaart on the road, over de 24 naar het oosten rijdend. Na een tijdje passeren we weer het meer van Lafayette, het lijkt nu door alle gedoe wel een eeuwigheid geleden dat ik hier was. Met een glimlach terugdenkend aan de lekkere seks met Belle en Sarah toer ik door, verder de binnenlanden in.
Tegen de tijd dat het bijna helemaal donker is komen we aan in een klein gehuchtje op Mount Diablo, dat uit wat boerderijen en enkele huizen bestaat. Aan de rand daarvan, al een stukje het bos in, vinden we zo’n typisch Amerikaans motelletje en daar trekken we in voor de nacht.

Voor de zekerheid heeft Rachel voor bij de receptie een zonnebril opgezet en haar rood-blonde haren onder een cap verborgen, om anoniem te blijven, maar de man die ons helpt bekijkt haar amper, ze zullen hier wel meer gewend zijn. We treffen een simpele maar gelukkig wel schone kamer en Rachel duikt meteen de badkamer in. Daar heeft ze zich blijkbaar al uitgekleed want even later komt ze terug in mijn badjas, waarvan ik niet eens zag dat ze die mee nam. Ik moet nog steeds alle seks van afgelopen nacht van me afspoelen en kom na het douchen verkwikt terug met alleen een boxer aan. Terwijl ik op het tweepersoons bed toeloop valt het me overduidelijk op dat Rachel me nieuwsgierig bekijkt.

De verlegenheid voorbij

Zodra ik naast haar in bed lig en vraag hoe het nu is breekt ze opnieuw, en als ik haar troostend tegen me aantrek komt het er met horten en stoten uit, dat het haar allemaal te veel is geweest de laatste tijd. Ik neem me voor om zo goed mogelijk voor dit meisje te zorgen, en het maakt me blij als Rachel na haar huilbui al snel in de oksel van mijn arm en tegen mijn zij genesteld in slaap valt. Niet veel later ben ik ook vertrokken.

Ik word wakker van een hand die haar weg zoekt over mijn borst en buik. Het voelt heerlijk, het zet al mijn zenuwen op scherp, vooral omdat de hand, Ráchels hand de rand van mijn boxer nadert. Dat lijkt me wel het moment om wakker te worden en te gaan checken wat hiervan de bedoeling is.
Ik zucht een paar keer, rek me uit en meteen komt de hand op mijn buik tot stilstand, maar blijft ze wél liggen waar ze ligt. Ik knip dan het kleine lampje aan mijn kant van het bed aan en op het digitale klokje van het motel zie ik dat het al vier uur is. We hebben dik vijf uur geslapen en nu is het voor Rachel blijkbaar mooi geweest. Ik rek me nog een keer uit en als dan de hand nog steeds blijft liggen, net onder mijn navel, draai ik mijn hoofd naar haar toe en kijk ik Rachel vragend aan. Wat ik zie is een beeldschoon meisje dat me onzeker aankijkt en dat dapper probeert haar grens te verleggen. Als ik alleen maar terugkijk en niks zeg raapt ze duidelijk haar moed bij elkaar en fluistert ze: ‘ik wil graag seks met jou, Luke.’

Hmm, ja, daar leek het al op en ik zou dolgraag willen maar dit voelt niet goed, dit meisje is nog behoorlijk de kluts kwijt en ik ga daar niet never nooit misbruik van maken. Maar als ik haar dat in ongeveer dezelfde woorden vertel reageert ze verontwaardigd: ‘begin jij nou ook al? Alsof ik een randdebiel ben die zelf niet kan nadenken?’ Ik kan er niks aan doen, ik móet wel grinniken want als ze me met die felblauwe lazerstraaltjes in de fik zou kunnen zetten gebeurde dat meteen hier en nú.
Mijn reactie maakt haar nog bozer: ‘ga je me nou ook nog uitlachen? Weet jij wel hoe moeilijk dit voor mij is, Luke from Holland? Ik wilde jou die allereerste keer al toen je me hielp met die latte’ en meteen daarna steekt ze kordaat haar hand in mijn broek en legt ze hem vol over mijn nog ontwakende pik en ballen.

Whow, ik heb blijkbaar even niks in te brengen, want als ik haar pols beet pak en probeer haar hand uit mijn boxer te trekken klauwt ze die stevig vast om mijn ballen en moet ik uitkijken dat ze de boel daar niet beschadigt. Oké, dit is dus die andere Rachel die ik al in haar zag sluimeren, de Rachel die weet wat ze wil en er dan ook voor gaat. ‘Oh ja Luke, en nog iets, ik ben de laatste maagd van de Eastcoast, dus graag voorzichtig een beetje.’ Een meisje met een missie, de verlegenheid voorbij dus, nou ja, als ze dan zó graag wil. Maar nog heel even laat ik haar in spanning…

Rachel zet haar landing in

Ik zwaai het dek van me af en maak aanstalten het bed uit te gaan. Als ze dan echter nog steeds haar hand niet van mijn ballen en pik haalt, beweeg ik wat met mijn bekken en zeg ik: ‘zou ik even naar het toilet mogen?’ Rachel gehoorzaamt alsof ze haar hand ineens in kokend water heeft gestoken en inwendig weer grinnikend ga ik even rustig op de plee zitten. Mijn pik is gelukkig nog net niet te stijf zodat ik zonder problemen kan plassen, maar daarna zet het oppompen van mijn bloed naar dat lichaamsdeel in volle hevigheid door, waardoor ik met een opgerichte neuklans terugkeer en omdat ik mijn boxer bij het toilet achterliet heeft Rachel er nu vol zicht op. Tja, dit is wat ze wou en met genoegen zie ik haar ogen wat groter worden en haar mooie volle rode lippen iets van elkaar gaan, hmm, opzet geslaagd.

Ik ga op mijn knieën aan weerszijden van haar heupen over haar heen zitten en terwijl we elkaar fixeren met onze wederzijdse blauwe ogen knoop ik de band van haar badjas los. Behoedzaam vouw ik de panden opzij, waardoor haar lichaam in volle glorie zichtbaar wordt. Ze is wonderschoon zoals ze nu voor me ligt. Het meest opvallend zijn en blijven haar ogen en dan vooral de kleur daarvan, zelden zag ik ze zó intrigerend, als lichtgevende poeltjes die je naar haar toe trekken. Die ogen, samen met haar volle rode lippen en roodblonde krullen geven haar iets unieks, wat je niet gauw bij andere meisjes ziet. Ik kan me serieus goed voorstellen dat dit meisje met deze looks ergens nooit lang anoniem blijft, wat haar huidige leven niet zal vergemakkelijken.

Haar lichaam is tamelijk wit, wat wel verband zal houden met het rood in haar haren. Haar borsten zijn heel aandoenlijk, niet groot maar wel mooi rond, opwaarts gericht, met hun fijne roze tepels net als hun draagster zeer aanwezig. Haar buik heeft een waar sixpackje en als ik daar mijn vinger overheen laat gaan reageert ze wat krimpend, haar buik gespannen intrekkend. Ik kijk haar vragend aan en dan gniffelt ze ‘karate, je moet toch wat.’
Op haar heuveltje heeft ze net als boven roodblonde haren, een klein getrimd driehoekje en daaronder is nog net de aanzet van haar kale kutlipjes te zien. Haar benen maken haar compleet, lang, goed gespierd en toch niet dik, her en der kleine blauwe plekken, stoere getrainde meidenbenen die ik al om me heen voel klemmen…

Dan ga ik zo ver over haar heen hangen dat mijn inmiddels loshangende haren als het ware een coconnetje om haar gezicht vormen. Ik kus haar op haar lippen en vraag dan zachtjes: ‘hoe kan het dat een schoonheid als jij nog maagd is? Hier in het preutse Amerika terwijl alle schoolmeiden er altijd voor beschikbaar lijken te zijn?’ Dit keer een iets luider giecheltje: ‘geloof je dat echt, Luke? Dat van die meiden die altijd maar willen? Volgens mij kletsen ze elkaar meer na dan dat ze echt neuken.' Ohw, nou, daar heb ik de laatste weken wel wat andere ervaringen mee opgedaan, met die Amerikaanse meisjes. Maar misschien kan ik dat nu maar beter niet delen met Rachel. Die gaat ondertussen verder: 'ehm, en heb jij wel eens in het Witte Huis gewoond? Zie daar maar eens een jongen ongezien binnen te krijgen. Of daarbuiten iets beginnen met een jongen met altijd een kleerkast om je heen... de meesten beginnen er niet eens aan, jij bent de eerste die ze tot nu toe van zich af kon schudden.’

Nu is het mijn beurt om te grinniken, we kunnen het allemaal wel treurig maken maar het heeft ook wel iets grappigs waar we in beland zijn. Een vlucht, jazeker, maar dan wel een vlucht naar voren, zo zou ik dit avontuur wel willen noemen, Wat mij betreft gaan we sky-high, maar nu is het eerst tijd om Rachel te helpen haar landing in te zetten…



ThnX dat je mijn verhaal leest. Spreekt het aan tot nu toe? X. Zazie