Een aarzelend begin

'Evelien... hoor je mij?'

Mijn nieuwe collega, eigenlijk een stagiaire die sinds twee weken bij mij op kantoor werkt en me helpt bij het klasseren van dossiers en het aanleren van wat er op een advocatenkantoor allemaal gebeurt, haalt me uit mijn concentratie. Ja, ik hoor haar wel, maar ik heb geen zin in een gesprek over wat dan ook. Niet nu. Ik leg de laatste hand aan de correcties in het verdedigingsrequisitoir dat mijn baas, Meester Verbelen, volgende dinsdag zal houden op de rechtbank. Hij moet proberen een man vrij te pleiten die door zijn vrouw beschuldigd wordt van verkrachting. Als medewerkster van Meester Verbelen ken ik het dossier zo goed als hij zelf. Ik ken het gewoon uit het hoofd. Mijn fantasie is er mee op de loop gegaan: wat zou ik, diep in mijn hart, graag hebben dat mijn brave Erik me eens zou verkrachten... Als spel natuurlijk, maar toch...

Er is de laatste tijd wel heel veel veranderd in mij. Om je een idee te geven van hoe mijn leven tot voor korte tijd was: ik ben Evelien, vierendertig jaar oud en sinds acht jaar getrouwd met Eric. Ik heb tot mijn achtentwintigste rechten gestudeerd en gedoctoreerd. Daarna ben ik beginnen werken op dit advocatenkantoor, 'Cuypers, Maeckelberg & Verbelen'. Ik doe dit werk heel graag. Ik lees de dossiers van mijn rechtstreekse baas, Meester Verbelen, breng er indien nodig verbeteringen in aan en bespreek elk dossier met hem. Ik heb geen behoefte om zelf te pleiten. Ik hou van mijn 9 tot 5 job en ik hoef niet wakker te liggen van winnen of verliezen van rechtszaken.

Tot mijn vierentwintigste deed ik eigenlijk niets anders dan studeren. Jongens interesseerden me niet en als jongens of mannen interesse hadden in mij, kon ik ze gemakkelijk afwimpelen. Op een colloquium over vennootschapsrecht kwam ik aan de praat met Eric, een gedistingeerde man die twaalf jaar ouder was dan ik. Hij was hoofdboekhouder bij een groot bedrijf en straalde maturiteit en ernst uit. Na de receptie, die tot 's avonds 10 uur duurde, stelde hij voor me naar huis te brengen met zijn auto. Dat hij geen enkele moeite deed om zich mee naar binnen te laten uitnodigen, vond ik een pluspunt. Ik zou het ook nooit toegelaten hebben. We maakten wel een afspraak om elkaar nog eens te ontmoeten en hij nodigde me uit om een toneelvoorstelling bij te wonen. Van het een kwam het ander en maanden later vroeg hij het aan met mij. 'Waarom niet?', dacht ik bij mezelf, 'dit is een man die totaal niet opdringerig is en waar ik niets hoef van te vrezen. Doe maar, Evelien, je bent vijfentwintig en het is je tijd.'

Eric was gescheiden en kinderloos. Toen ik hem naar de reden van zijn scheiding vroeg, antwoordde hij kort dat hij drie jaar geleden te weten was gekomen dat zijn ex al een hele tijd een seksuele relatie had met een andere man. Hij had haar met haar minnaar in bed laten betrappen en de scheiding was in zijn voordeel uitgesproken. Ik voelde me veilig bij Eric en toen hij een jaar laten vroeg om te trouwen, was ik het er direct mee eens.

Seks is voor mij nooit een punt geweest. Natuurlijk streelde ik me af en toe wanneer het tussen mijn benen kriebelde, dat deed ik van toen ik zestien was, denk ik, maar het plezier dat andere meiden die ik kende en die er graag over vertelden, had ik er nooit bij. Het was voor mij eerder iets dat gebeurde en dat ik daarna weer vergat. Een paar dagen na onze trouw hebben Eric en ik voor het eerst seks gehad. We vonden blijkbaar allebei dat het erbij hoorde. Soms om de veertien dagen, af en toe om de week, legde ik me voor Eric op mijn rug in bed, opende mijn benen en kwam hij in mij klaar. Achteraf pakte ik een van de doekjes op mijn nachtkastje en veegde ik de smurrie zo goed mogelijk uit mijn schaamhaar. Eric draaide zich op zijn zij en sliep in. Ik ging nog eens plassen en waste met lauw water mijn kruis. Ik had hem gegeven wat hij nodig had en ik was er echt van overtuigd dat het zo goed was.

Tot verleden jaar... Het was begin december en dus cadeautjestijd. Een vriendin van bij mij op de universiteit belde me op. Ze zou bij haar thuis een demonstratie laten geven van Upperdare. Ik begreep het eerst als 'Tupperware' en zei haar dat ik al plastieken dozen genoeg had.
'Nee, Evelien, het is 'Upperdare', zei ze, 'dat is een firma die speeltjes verkoopt en op die demonstraties worden alleen vrouwen uitgenodigd.'
'Welke speeltjes zijn dat dan?'
'Evelien... moet ik je dat uitleggen, meid? Seksspeeltjes, natuurlijk. Vibrators, dildo's, dat soort dingen om je lekker mee te laten klaarkomen.'

'Lekker klaarkomen?' dacht ik bij mezelf, 'kan klaarkomen ook lèkker zijn??? Het is gewoon wat het is, soms kan je niet anders, meer niet.'
Omdat Kristien bleef aandringen - ze had minstens twaalf vrouwen nodig om de avond te kunnen laten doorgaan - zegde ik met enige tegenzin toe. Nu, op die avond zijn mijn ogen opengegaan. Al die vrouwen, de meesten van mijn leeftijd, een paar die heel wat ouder waren en eentje die veel jonger was, praatten openlijk en met duidelijk veel ervaring en plezier over welke speeltjes hen het best konden bevredigen. Het duizelde mij, ik had hier nooit over nagedacht en er nooit nood aan gehad om iets anders te gebruiken dan mijn vingers. En mijn vingers deden wat niet anders kon, maar bevredigen, klaarkomen, spuiten? Ik hoorde het in Keulen donderen, maar deed natuurlijk of ik het allemaal kende. Ik hoorde twee dames van een jaar of vijftig met elkaar overleggen welk speeltje ze zouden kiezen: 'Ik vraag me af of als ik deze vingervibrator aan heb ik jou daar mee kan laten klaarkomen, Lena.' Ik keek de twee vrouwen discreet aan en zag hoe mooi ze waren, hoe ze naar elkaar lachten en toen ze hun keuze voor dat ding gemaakt hadden, kusten ze elkaar op de lippen. Ik kreeg het er ineens warm van, onderaan in mijn buik nog wel - hetzelfde gevoel dat ik kreeg wanneer ik aandrang kreeg om me te strelen en van die nare kriebelingen af te geraken. Ik zag hoe al die andere vrouwen, we waren met zestien, allemaal geestdriftig met elkaar praatten over wat ze met dit of dat speeltje hadden kunnen doen, ook samen met hun man. Een van de vrouwen, ongeveer even oud als ik, kocht een zwarte kunstpenis die in een wirwar van reepjes leer vastgezet werd. De demonstratrice liet op een levensgrote pop zien hoe je dat kon omdoen zodat het strak om je onderlichaam en je bovenbenen zat en je als vrouw dus ook een penis kon hebben. De vrouw die het apparaat kocht, glimlachte tevreden en zegde onbeschaamd dat ze dit als kerstcadeau voor haar man kocht. Het was lastig om me voor te stellen wat ze er dan mee zouden doen. Er werd ook een boek verkocht waarin foto's stonden met tientallen standjes, niet alleen van mannen met vrouwen, maar ook van vrouwen met vrouwen en van mannen met mannen. Ik bladerde het door en achteraan stonden dan alle speeltjes afgebeeld die hier te koop waren, met uitleg erbij hoe ze iemand, of een koppel, het meest konden plezieren.

Ik begreep dat het niet beleefd zou zijn zonder iets aan te kopen en nam het boek samen met een vibrator die je kon opladen met een USB-stick. Dat leek me wel handig. Het banaanvormige roze ding was opgeladen en trilde in mijn handpalm. Ik wilde het wel eens uitproberen, al verwachtte ik er weinig van. Toen ik thuiskwam, lag Eric al te slapen en na me gedoucht te hebben, was ik nieuwsgierig om het apparaatje eens uit te proberen. Ik liep naar beneden, ging op de bank liggen met een been recht voor me uit en het andere uit de zetel zodat mijn kruis vrij was. Ik zette het apparaatje aan en drukte het tegen, wat ik toen nog uitsluitend noemde, mijn vagina. De gevolgen bleven niet uit. De trillingen van de vibrator waren in niets te vergelijken met wat ik met mijn vingers deed en nog minder met wat ik voelde wanneer Eric met zijn penis in mij bewoog. Wanneer ik naar adem moest snakken, hield ik even op en daarna legde ik de vibrator weer op het juiste plekje en het feest kon herbeginnen... Ik was drieëndertig en ik ontdekte de geneugten van soloseks!

Door mezelf nu verschillende keren per week op die manier te verwennen, had ik seks met Eric nog minder nodig dan ervoor. Hij had er begrip voor, uiteindelijk deed hij het ook om mij een plezier te doen, verzekerde hij mij. En gaandeweg kwamen er fantasieën in mijn hoofd wanneer ik me met mijn vibrator bevredigde. Ja, ik kwam klaar door de trillingen alleen, maar wanneer ik me van alles voorstelde, ging het nog beter en op een keer gebeurde het: ik spoot! En ik weet nog goed waar ik net daarvoor over had gefantaseerd: de twee oudere vrouwen die elkaar met een kleine vibrator om de wijsvinger elkaar gaven wat ik mij aan het geven was. Toen ik weer bij zinnen kwam, duwde ik mijn fantasie weg en gaf ik mezelf een standje om mijn perverse gedachten. Zo was ik toch niet!

*** *** ***

Zoals elk advocatenkantoor kregen we ook stagiaires over de vloer. Tot nu toe waren dat altijd jonge mannen geweest waarmee ik heel goed had kunnen samenwerken. In november kregen we een lijst van zes kandidaten en ik zou, samen met mijn bazen, mee beslissen wie de beste was. Vroeger waren het bijna uitsluitend mannen die solliciteerden. De laatste jaren kwamen er ook jonge vrouwen en dit jaar waren die zelfs in de meerderheid. De Meesters vonden dat het tijd was om de vrouwen een kans te geven. Uiteindelijk was ik ook een vrouw en ze waren alle drie tevreden over mij. Van de vier jonge vrouwen die zich kandidaat stelden, vond ik Hanne de beste, omwille van haar resultaten aan de universiteit. De drie advocaten waren het met me eens, al vonden ze dat Hanne meteen ook veruit de mooiste van de vier was. En dat was ook zo.

Hanne is vierentwintig, ongehuwd, met bijzonder goed resultaat afgestudeerd en klaar om te doctoreren. Dat is alles wat ik over haar weet, behalve dat ze vlak bij mij in de buurt woont, in een appartementsblok. Uiterlijk kan ik haar niet anders dan beschrijven als meisjesachtig, fris, koket, een beetje frivool ook, al zal dat met haar leeftijd te maken hebben. Kort blond piekhaar, een mooie roze teint, helderblauwe ogen, een neus die bijna een wipneus is en lippen die ze niet eens hoeft te stiften. Ze hebben de perfecte kleur die bij haar huid past. Kleine oortjes en dan die hals... als van albast. Ze draagt altijd spannende bloesjes die haar jonge borstjes accentueren zonder dat het uitdagend is. Daarbij een kort rokje waarin haar billen net genoeg plaats hebben. Gelukkig draagt ze degelijke zwarte panty's, anders zou ze wel eens in verlegenheid kunnen gebracht worden door iets te veel van haar bovenbenen te laten zien... Ze zit tegenover mij op ons bureau. We zijn alleen gescheiden door onze pc, maar we kunnen niet anders dan naar elkaar kijken natuurlijk. En het is mij opgevallen dat ze vaak naar mij kijkt. Ik probeer zo weinig mogelijk naar haar te kijken. Ik wil niet afgeleid worden van mijn dossiers. Maar Hanne is een spring-in-'t veld, een vrolijke flapuit die tussendoor graag tatert en iets grappigs vertelt.

De ongemakkelijke waarheid is dat, sinds Hanne hier twee weken bij mij werkt, mijn momenten met de vibrator doorkruist worden met gedachten aan haar. Van zodra het apparaatje op de juiste plek trilt - vroeger noemde ik dat de clitoris, nu ben ik al zo ver afgedaald dat ik het 'mijn klitje' noem - zie ik Hanne's glanzende ogen, haar lichtroze lippen met daartussen het tipje van haar tong, haar zachte hals, haar witte kanten beha die zichtbaar is onder de dunne witte stof van haar spannende bloesje... Ik zou er mezelf liefst om schamen. Zo ben ik toch niet, verdorie...

*** *** ***

Eriks enige broer is een avonturier die na veel omzwervingen in Stockholm beland is en daar de ware liefde heeft gevonden. Hij werkt er als monteur in een garage. De broers hebben elkaar al jaren niet meer gezien. Nu heeft Jens ons uitgenodigd om samen met zijn vrouw Kerst en nieuwjaar te vieren in Zweden. Voor mij is dat onmogelijk: er is te veel werk op kantoor en Meester Verbelen heeft me gebeden en gesmeekt om te blijven werken. Zodoende is Erik gisteren met het vliegtuig vertrokken en hij zal pas op 3 januari terugkomen. Bij hem op de firma was dat geen enkel probleem: daar sluiten ze de hele volgende week. Ik was van plan om het kerstweekend alleen door te brengen met Netflix of Streams kijken, mezelf te verwennen met een bubbelbad en vervolgens mijn dierbaar vriendje Max, de roze banaanvibrator ter hand te nemen. Zondag is het Kerstmis, maandag heb ik vrij en dinsdag kan ik dan uitgerust weer aan de slag.

Het is vrijdagavond, vijf uur.

'Evelien... hoor je mij?' De heldere stem van Hanne dringt nauwelijks tot me toe, zo geconcentreerd ben ik bezig in het dossier van de man die beschuldigd wordt van verkrachting van zijn vrouw.

'Hey, Evelien, het is vijf uur. Sluit je pc af, zeg. Heb je zin om nog iets te gaan drinken voor je naar huis gaat?'

'Hmm, nog vijf minuutjes, Hanne. Dit dossier moet echt klaar zijn tegen dinsdagochtend.'

'Zoals ik jou ken, is het al klaarder dan klaar,' lacht Hanne, 'het enige wat je nu nog kunt doen, is het onklaar maken.'

Ik besef dat ze gelijk heeft. Ik druk op de bewaartoets, stuur alles door naar de pc van Meester Verbelen en sluit mijn pc af. Hanne slaakt een zucht: 'Eindelijk! Als ik hier niet was, zou je doorwerken tot middernacht of misschien wel tot morgenochtend. Bedank me maar dat ik je van een burn-out red.'

Nu kan ik niet anders dan ook in de lach schieten. Ze staat al klaar in haar dikke winterjas en met haar tas in de hand. Ze helpt me in mijn jas en slaat een paar onzichtbare stofjes van mijn rechtermouw.
'Zo kun je onder de mensen komen,' grinnikt ze, 'ga je mee naar de brasserie hier tegenover?' Ik stem lachend toe en ik zie dat ze in haar sas is nu ze me kan meetronen. Ze woont misschien alleen en heeft geen reden om vlug naar huis te gaan, denk ik. En ik evenmin, Erik zit nu al goed en wel bij Jens en Birgit in Stockholm, dus hoef ik niet op de tijd te letten.

In het café zijn nog een paar tafeltjes vrij in de verste hoek. Hanne loopt voor me uit naar de achterste tafel. Ze trekt haar jas uit en weer helpt ze me wanneer ik de mijne wil uittrekken. Ze hangt beide jassen zelf aan de kapstok en gaat dan tegenover mij zitten.

'Wauw,' zegt ze, 'ik dacht dat het er nooit zou van komen!'

Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk haar vragend aan. 'Wel, gewoon dat we eens samen zouden zitten buiten het kantoor,' gaat ze verder, 'dat is toch leuk, verandering van decor? Een keertje zonder pc's tussen ons in?'

De ober neemt onze bestelling op en tot hij even later de glazen brengt, praten we niet. Hanne kijkt me recht in de ogen en zegt zonder een zweem van verlegenheid: 'Weet jij zelf wel hoe mooi jij bent, Evelien?'

Mijn gedachten wervelen razendsnel door mijn hoofd. Wat is dat voor een taal van een stagiaire? Uiteindelijk ben ik haar baas, toch? Ik zou haar zelfs de bons kunnen geven als ik dat zou willen. Maar haar glimlach is zo ontwapenend en haar ogen stralen zo onschuldig meisjesachtig, dat ik haar die ongepaste opmerking vergeef.

Tot mijn eigen verwondering mompel ik iets over dat elke vrouw bij zichzelf vooral opmerkt wat niet mooi is.

'Wat vind jij dan niet mooi aan jezelf?' waagt dat onderdeurtje me te vragen. En weer is er iets in mij dat niet kan weerstaan aan haar naïeve speelsheid. En plotseling schiet de gedachte door mijn hoofd dat ik de voorbije twee weken bijna elke dag met mijn speeltje in de weer geweest ben terwijl ik haar gezicht voor me zag. Tegen mijn wil, dat wel, maar toch.

'Nu, dat zie je toch zelf ook,' begin ik aarzelend, 'de eerste rimpels, de eerste grijze haren, mijn neus die niet helemaal recht staat, mijn lippen die te vol zijn en waar ik nooit de juiste kleur lipstick voor vind... Om nog niet te spreken van mijn middel. Ik vrees dat ik love handles aan het kweken ben. En dan mijn benen. Ooit waren die zo slank als die van jou, hoor.'

Dat van die 'love handles' kwam eruit voor ik het wist. Dat had ik nooit mogen zeggen, toch niet hier, niet nu, niet tegen dit meisje... Wat is er met mij aan de hand? Ik voel dat ik bloos. Ik sla mijn ogen neer.

'Wat zou het, Evelien? Niks van al wat je zegt heb ik al gezien bij jou. Dat is pure inbeelding!' Ze roept het bijna en beseft het onmiddellijk. Een koppel aan een ander tafeltje kijkt naar ons. Dan gaat ze bijna fluisterend verder: 'Nee, Evelien, zoiets mag je niet over jezelf zeggen. Ik vind weinig vrouwen echt mooi. En naar mannen kijk ik niet eens. Maar jij bent een van de mooiste vrouwen die ik ooit gekend heb. Misschien wel de allermooiste. Weet je wat ik denk? Dat je veel te streng bent voor jezelf. Je bent een workaholic en daar moet alles perfect voor zijn, ook zij zelf. Wel, dat vind ik nu eens niet. Aan mij zal ook wel van alles mankeren, maar dat deert me niet. Ik voel me goed in mijn vel en ik ben gelukkig met mijn werk. Met mijn leven in het algemeen iets minder, dat is waar... maar ik ga er altijd van uit dat het morgen beter zal zijn. Of straks al.'

Ik hoor haar aan, dat jonge ding vol dromen en verwachtingen. En wanneer ik nu naar haar kijk, denk ik: 'Wat is ze mooi. Ze is gewoonweg perfect.'

'Je kijkt graag naar mij, nietwaar, Evelien?' gaat ze verder, 'Je probeert het goed te verbergen, maar ik merk het wel. En ik zit graag tegenover jou, op kantoor. Ik kan mijn ogen soms niet van je afhouden, weet je dat? Zeg, moet jij niet naar huis? Zeg het maar hoor, misschien hou ik je op en dat op een avond als vandaag...'

'Nee, ik hoef niet op tijd thuis te zijn. Mijn man is op bezoek bij zijn broer in Zweden. Ik ben vrij om te doen en te laten wat ik wil. Maar hoe zit het met jou? Wacht er nu niet iemand op jou, thuis?'

'Ook niet, Evelien. Ik woon alleen. En mocht je het nog altijd niet door hebben: ik heb geen man, nooit gehad trouwens. Ik ben, wat ze zo mooi zeggen, voor de meisjes. Omdat ik zo kieskeurig ben, heb ik nog niet al te veel ervaring. Op school en aan de univ natuurlijk de nodige losse scharrels zonder meer, en later iets wat op een relatie leek met een vrouw die bijna mijn moeder kon zijn. Maar buiten de seks hadden we niks gemeen. Wanneer we al eens een dag bij elkaar waren, was ik blij dat ze vertrok. We konden gewoon niet met elkaar praten. Ik heb er deze zomer een eind aan gemaakt en ja, nu zit ik dus al maanden en maanden zonder lief. Eigen schuld, dikke bult!'

'Nu, dan hoop ik maar dat je snel iemand tegenkomt waar het wel mee klikt,' breng ik moeizaam uit. Ik vecht tegen de gedachten in mijn hoofd die willen dat ik haar in mijn armen neem om haar te troosten, terwijl ze er helemaal niet ongelukkig uitziet. Misschien ben ik het wel die haar troost nodig heeft. Ik kijk op mijn horloge. Het is al over zessen.

'Wat zou je er van denken als ik een taxi bel, Hanne? Ik heb echt geen zin om in die kou op een bus te wachten die zo goed als zeker overvol zit. En als je toch alleen bent... nu ja, ik heb genoeg in huis om eten te maken voor twee. Het zou geen moeite zijn, bedoel ik...'

'Probeer je me te zeggen dat je me graag ziet, Evelien? Iets wat ik al een paar dagen zeker weet, maar wat jij niet hardop durft te denken?'

Ik smelt. Alle puzzelstukjes vallen op de juiste plaats. Het gevoel in mijn onderbuik dat ik had toen ik de twee dames vibrators voor elkaar zag uitkiezen en toen ik zag dat ze elkaar zo verliefd aankeken. Hoe weinig interesse ik altijd in seks met Erik heb gehad, dat het me gewoon niks zegde, dat het me niet uitmaakte of het wel of niet gebeurde. Hoe ik voor het eerst van mezelf genoot door die vibrator. Hoe ik van in het begin met dat speeltje dacht aan vrouwen en nu, sinds ik Hanne ken, alleen nog aan haar...

'Oké, Hanne, laten we het er voorlopig op houden dat ik een taxi bel, dat we naar mijn appartement gaan om samen te eten en daarna wil ik er best over praten, als je er dan nog zin in hebt.'

'Ik heb zin in jou, Evelien,' gromt ze met schitterende ogen en een schalkse lach.

Buiten op de stoep wachten we twee minuten op de taxi. Het is bitter koud en er staat een snerpende noordenwind. Hanne drukt zich tegen me aan en slaat een arm om mijn middel. In de taxi legt ze haar hand op mijn been, net boven mijn knie. Ik leg mijn hand op de hare. Ik voel me ineens beter dan ooit. Voor het eerst sinds lange tijd voel ik me ontspannen, bijna zorgeloos, op het randje van gelukkig zijn.