In de eerste week van september begonnen voor mij de introductiedagen. Aangezien ik me niet had aangemeld voor een van de studentenverenigingen bleven mijn activiteiten beperkt tot het kennismaken met de andere eerstejaars van mijn studierichting, een uitgebreide rondleiding op de NEH en een uitleg over de verschillende procedures en regelingen waar een student mee rekening te houden had.

Van mijn jaargang had ruim 80% zich wel aangesloten bij een studentenvereniging, de overige studenten stonden te boek als nihilisten, studenten die geen zin hadden in die in hun ogen volstrekt achterhaalde ontgroeningsrituelen.

Opvallend genoeg was het merendeel van de nihilisten van de vrouwelijke kunne, waarschijnlijk vanwege het zeer vrouwonvriendelijke klimaat bij de door macho types gedomineerde studentenverenigingen. Zelfs bij de enige vrouwenstudentenvereniging bestond een hoog gehalte aan macho-gedrag omdat de vrouwen aldaar meenden dat ze maar het beste het gedrag van hun mannelijke evenknieën moesten kopiëren.

Het zou wel in de toekomst mogelijk een nadeel voor me zijn dat ik geen old-boys netwerk zou hebben om op terug te vallen bij het vinden van een nieuwe baan. Maar ik heb er altijd voor gekozen mijn werk voor me te laten spreken in plaats van van wie ik het vriendje was.

Die netwerken zorgen er tot op de dag van vandaag voor dat gemiddeld incompetente witte mannen op hoge posities terecht komen waar ze meer schade veroorzaken dan goeds doen. De goeden onder hen uiteraard niet te na gesproken.

Met een aantal van die meiden kon ik goed opschieten alsook met een andere jongen, genaamd Ricky, en het duurde dan ook niet lang voordat ik een studiegroepje om mij heen had geformeerd van Ricky met nog vier meiden: Lieve uit Brugge (West Vlaanderen), Anne uit Lemmer (Friesland) , Christel uit Eindhoven (Brabant) en Hanneke uit Deventer (Overijssel). Ricky kwam overigens uit Weert (Limburg).

We vormden zo wel een apart groepje met leden uit praktisch alle windstreken maar het was een interessante mix omdat we veel verschillende regionale gewoontes inbrachten die soms aparte reacties uitlokten. Maar daarover later meer.

We brachten met zijn zessen de introductiedagen vooral in elkaars gezelschap door en ik stelde ze ook aan Hilde en Dré-tje voor, ook omdat ik verwachtte dat we wel eens op de Parklaan samen zouden studeren. De meiden waren allemaal weg van Dré-tje die met zijn onbevangenheid de harten heel snel voor zich had gewonnen. En aangezien Ricky op hoog niveau bij de jeugd van een ere-divisie club had gespeeld, wilde Dré altijd graag met hem een balletje trappen.

We hadden gelukkig niet zoveel te doen met de andere studenten die zich al in hun eerste jaar afgestudeerde economen waanden en zich daar ook naar kleedden met hun jasje en hun dasje. Als ik zelf in wezen niet zo’n kalme persoonlijkheid zou zijn geweest, was ik waarschijnlijk redelijk vaak over mijn nek gegaan van het geaffecteerde gebral van de meeste andere medestudenten. Ik besteedde er dus weinig of geen aandacht aan.

In ons eerste jaar kregen we economische vakken zoals bedrijfs- en macro-economie, gedragseconomie, boekhouding en ondernemingsstrategie. Ook werden er ondersteunende vakken gegeven zoals wiskunde en statistiek alsmede algemene academische vaardigheden, zoals presenteren, debatteren, wetenschappelijk onderzoek plannen en uitvoeren. Een aantal van die vakken deed je in groepjes en voor sommige was het een kwestie van stampen.

Het was een vol programma dat er uiteindelijk op gericht was om het kaf van het koren te scheiden. Er was dan ook een hoog uitvalpercentage in het eerste jaar dat toen nog het propedeuse jaar werd genoemd.

Ik had me voorgenomen om mijn propedeuse jaar nominaal te studeren en dus alle vakken in één keer te halen. Dat betekende dat ik hard moest aanpoten, mijn koppie erbij moest houden en mezelf niet al teveel afleiding moest toestaan. Ontspanning op zijn tijd is weliswaar hoogstnoodzakelijk, maar je kunt er ook mee overdrijven. Dit laatste gebeurde veelal met leden van de studentenverenigingen die niet ophielden na het eerste biertje.

Gelukkig had ik met mijn studiegroep een aantal hele serieuze medestudenten, die elkaar op de juiste manier stimuleerden (en zoals later zou blijken niet alleen bij het studeren!)

Het eerste semester was echt aanpoten; in de morgen colleges, ‘s middags werkcolleges of werken aan groepsopdrachten en ‘s avonds de stof nog eens doornemen of de stof van de volgende dag voorbereiden. Werkdagen van half negen in de ochtend tot tien uur, half elf ‘s avonds waren eerder regel dan uitzondering, uiteraard met pauzes voor lunch, avondeten en wat ontspanning.

Voor mij kwam ontspanning neer op dagelijks een half uur hardlopen, een paar keer per week de sauna of het bubbelbad in aanwezigheid van Hilde en soms Nannie of beiden, balletje trappen met Dré-tje en zo af en toe met sommige leden van ons groepje een biertje of een filmpje pakken.

Ook deed ik zoals met Hilde afgesproken, klusjes in huis hoewel ik het idee had dat ze me vooral kut-klusjes liet doen, waartegen ik uiteraard geen bezwaar had.

Al met al had ik eigenlijk al binnen een paar weken een goede routine te pakken die gemakkelijk vol te houden was.

Als we samen studeerden dan wilden de meiden dat het liefst bij mij doen niet alleen omdat ik een veel grotere kamer had dan zij, maar de sauna en het bubbelbad hadden een grote aantrekkingskracht op hen. En Hilde vond het heerlijk als ze er waren, ze vond hun aanwezigheid en die van Ricky uitermate stimulerend.

Na een paar maanden had Hilde met hen gesproken over nudisme, vooral ook omdat ze zich in haar eigen huis niet beperkt wilde voelen. Alleen Anne en Hanneke hadden in het begin nog wat bedenkingen maar die waren na een paar keer bloot te hebben gelopen verdwenen. Het studeren gebeurde uiteraard gekleed maar het ontspannen op de zolderverdieping geschiedde naakt. Ik was inmiddels wel gewend geraakt aan blote mensen om mij heen, ik had dus niet meer zo vaak het probleem van een erectie zoals bij de eerste paar keer. Ricky moest duidelijk nog even wennen.

De meiden gingen één keer per twee weken naar huis, Ricky en ik deden dat één maal per maand. In die tijd bestond er nog geen OV studenten kaart en konden we alles zelf betalen. Omdat mijn vader redelijk goed verdiende in die tijd en mijn broers en zus al de deur uit waren was de studietoelage die ik van rijkswege kreeg niet erg hoog.

In die tijd kregen studenten die daarvoor in aanmerking kwamen een studietoelage die uit een beurs en een renteloos voorschot bestond. De beurs hoefde je niet terug te betalen en was doorgaans ongeveer eenderde van de toelage. De toelage was bij lange na niet genoeg om alle kosten te dekken en zeker nadat de regering had besloten het collegegeld te verdubbelen en het inschrijfgeld te vertienvoudigen tot respectievelijk fl. 1000 en fl. 100, was in mijn geval de jaarlijkse toelage voor bijna de helft op. De rest van het bedrag ging op aan boeken en dictaten en kantoorartikelen. Kamerhuur en voeding e.d. moesten door mijn ouders opgehoest worden òf je kon als student proberen een baantje te vinden, maar dat ging dan ten koste van de tijd die je aan de studie kon besteden.

Het is toch vreemd dat een land dat zo prat ging op de kwaliteit van het onderwijs haar studenten zo in de steek liet. Kennelijk is die houding van de overheid nauwelijks veranderd in de laatste 50 jaar.

In de weekenden dat ik overbleef, belde ik met mijn ouders om ze op de hoogte te brengen van mijn wel en wee en zo kreeg ik ook nog wat te horen hoe het de rest van de familie verging. Die weekenden waren werkelijk oases van rust tussen de soms hectische doordeweekse dagen.

Tijdens die weekenden kon ik tot rust komen en het scheelde een hoop dat ik niet hoefde te reizen omdat je op een weekend van twee dagen al snel een halve dag kwijt was aan het reizen.

Soms kwam Nannie op bezoek en dan beleefden we met Hilde allerlei spannende momenten vooral als Dré in bed lag. De zolderverdieping bood ons bij uitstek de ideale plek om met elkaar op de meest uiteenlopende manieren de liefde te bedrijven.

Op een bepaald moment toen we met zijn tweetjes op bank zaten van een kopje koffie te genieten, opperde Hilde de mogelijkheid om het gezelschap tijdens onze weekenden uit te breiden met mijn studievrienden als ze daar zin in hadden.

“Je bedoelt dat zij dan ook deelnemen aan onze seksuele activiteiten?” vroeg ik haar enigszins weifelend, “ik vind dat nogal gewaagd, eerlijk gezegd. Ik zou niet weten hoe ze daarop zouden reageren, ik heb het nog nooit met hen over seks gehad. En ik zou het erg vervelend vinden als ik hen als studiemaatjes zou verliezen. Ik weet niet of ik dat risico wel wil lopen!”

“Wees maar niet bang, Mucike,” zei Hilde, “ik heb er al met ze over gesproken en ze hebben er geen van vijf moeite mee. Integendeel zelfs, de meiden gaven aan wel wat meer seksuele ervaring te willen opdoen en Ricky, tja, dat is echt een jongen en die zou zo’n mooie gelegenheid niet graag laten lopen!”

“Dus je hebt al met ze gesproken!” zei ik enigszins in mijn wiek geschoten, “weet je Hilde, ik had het op prijs gesteld als je daar van tevoren even met me over had gesproken. Ik vind dat je een enorm risico hebt genomen dat negatief voor mij had kunnen uitvallen. Ik ben daar dus niet zo blij mee!”

Hilde keek me wat geschrokken aan omdat ze deze reactie van me niet had verwacht en zei: “Sorry, Mucike, ik had het niet achter je rug om willen doen, maar het kwam een keer ter sprake toen de meiden hier waren en Ricky en jij met Dré aan het voetballen waren. En van het één kwam het andere, de geest was eigenlijk al uit de fles. Maar je hebt gelijk, ik had niet zo voortvarend moeten zijn, het spijt me. Hoe kan ik het met je goedmaken?”

“Je hoeft niets goed te maken,” antwoordde ik, “ik kan niet boos worden op iemand die zoveel voor me betekent en het laatste dat ik wil, is dat dit tussen ons zou komen. Ik was alleen wat overrompeld door wat je zei.” Ik streelde haar haren terwijl ik dat zei.

“Oh, wat ben je toch een schat van een vent! De vrouw die jou treft heeft een lot uit de loterij! Kom eens hier dat ik je eens even kan verwennen!” en ze gaf een heerlijke tongzoen. De vrijpartij die erop volgde was, hoewel kort, weer, zoals alle andere keren, zaligmakend.

“Goh, wat is het elke keer toch een feest om met jou te vrijen! Ik kan er gewoon geen genoeg van krijgen, Mucike!”

“Same here!” gaf ik als reactie, “maar toch even terug naar het onderwerp: hoe wil je het verder aanpakken met mijn studiemaatjes? Want ik kan hier niet het voortouw in nemen, hoor!”

Ze gaf me een zoen op mijn wang en zei: “Laat dat maar aan mij over. Ik heb een plannetje waar ik al een tijdje op zit te broeden. Ik laat het je weten zo gauw ik er helemaal uit ben.”

De weken daarna waren behoorlijk druk vanwege de werkcolleges die naar het eind van het semester toe steeds belangrijker werden. De theorie die we in de ochtend leerden konden we tijdens die werkcolleges toepassen bij het uitwerken van opgaven en andere opdrachten. In de laatste maand van het semester hadden we 6 tentamens die door iedereen van ons studiegroepje in één keer werden gehaald.

De week tussen het eerste en het tweede semester ging ik naar huis toe om wat tijd met mijn ouders door te brengen. Tijdens die week sprak ik af met Willie en Eline om eens samen wat te gaan drinken. Het was een gezellige avond met die twee waarmee we verhalen over onze studies en studievrienden uitwisselden. Wat me die avond duidelijk werd is dat zij heel sterk naar elkaar toe waren gegroeid in het voorafgaande halfjaar en dat ze een relatie met elkaar hadden. Niet dat ze 100% lesbisch waren of zo, het was meer dat ze geen goede mannelijke partners hadden kunnen vinden. De meeste mannelijke medestudenten waren macho’s, zo van erop en erover, waar Willie en Eline niets mee op hadden. Beiden gaven ze aan dat ze iemand zoals ik wel erg misten, iemand die het eigen genot niet voorop stelde en zich meer op de ander richtte.

We sloten bij Willie thuis de avond af met een gezellige knuffelpartij en spraken af dat we elkaar in de zomer weer zouden treffen en misschien er een weekend samen op uit zouden gaan.

Op zondag ging ik weer op tijd naar Rotterdam. Mams had me wat Indische lekkernijen meegegeven voor onderweg en om eventueel met Hilde te delen. Paps had me naar het station in Eindhoven gebracht zodat ik niet eerst een dik uur met de bus hoefde te gaan. Omdat ik redelijk vroeg was vertrokken had ik vrije keuze voor een zitplek in de trein en ik liet mijn oog dan ook vallen op een aparte coupé met zes zitplaatsen waar niemand in zat. Het was de sneltrein naar Rotterdam die alleen in Tilburg, Breda en Dordrecht stopte.

Ik zat in de rijrichting van de trein bij het raam en keek zo af en toe eens naar buiten waar ik het groene landschap voorbij zag flitsen. Onderwijl luisterde ik naar de muziek van Radio Luxemburg die ik op mijn draagbare transistorradio via een koptelefoontje kon beluisteren. Wat was het leven toch goed zo!

Na twintig minuten stopte de trein in Tilburg waar het voertuig enkele minuten zou stilstaan. De schuifdeur van mijn coupé ging open en een oogverblindende vrouw kwam binnen die tegenover mij ging zitten. Ik keek haar aan en groette haar. Zij groette me terug en lachte me kort toe.

Wauw, wat een schoonheid! Raquel Welch was er niets bij! Een slank postuur met de rondingen op de juiste plekken, een gezicht met hele gelijkmatige trekken, mooie hoge jukbeenderen, een wipneusje, een schitterend gebit en weelderig golvend donker bruin haar dat tot halverwege haar rug reikte. Het zou me toen niets verbaasd hebben als ze model zou zijn geweest.

Ze droeg een spijkerbroek met daarop een eenvoudig wit t-shirt waaronder ik haar BH kon zien zitten. Witte tennisschoenen aan de voeten en een rood kort leren jack.

Ook zij had een transistorradio met een koptelefoontje en luisterde naar muziek en zo zaten we zwijgend tegenover elkaar te genieten van de eigen muziek en de relatieve rust.

In Breda kwam niemand bij ons in de coupé zitten wat ik niet bepaald erg vond. Na het verlaten van het station van Breda kwam na enkele minuten de conducteur voor de kaartcontrole.

Zo georganiseerd als ik ben, kon ik in no-time mijn kaartje te voorschijn toveren en overhandigde het aan de conducteur. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat mijn overbuurvrouw in haar tas naar haar kaartje zocht hetgeen met steeds meer nervositeit gepaard ging.

Nadat de conducteur mijn kaartje had gecontroleerd wendde hij zich tot haar. Ze zei: “Ik ben mijn portemonnee kwijt en daar zit het kaartje in! Ik moet het bij het loket in Tilburg hebben laten liggen.”

“Tja, mevrouw,” antwoordde de conducteur, “ik vind het erg vervelend voor u, maar als u me geen geldig vervoersbewijs kunt laten zien, dan kan ik nu voor u een kaartje uitschrijven met een kleine opslag voor administratiekosten. Als u dat nu niet kunt, dan zal ik uw gegevens moeten noteren, u moeten verzoeken om op het eerstvolgende station te trein te verlaten en dan krijgt u thuis een proces verbaal toegestuurd met een bekeuring voor zwartrijden ter hoogte van vijftig gulden bovenop de ritprijs plus administratiekosten.”

“Maar ik zei u net dat ik mijn portemonnee kwijt ben,” antwoordde ze, “ik kan nu onmogelijk bij u een kaartje kopen!” Ze begon nu enigszins wanhopig uit haar ogen te kijken en vervolgde: “en ik moet echt vanavond voor een bepaalde tijd in Rotterdam zijn. Als ik in Dordrecht de trein moet verlaten, gaat me dat nooit lukken!”

“Het spijt me,” zei de conducteur, “maar ik moet me aan de regels houden anders is het eind zoek!”

Ik onderbrak de conducteur en vroeg hem: “Kan ik het bedrag nu misschien voorschieten voor mevrouw? Ik stap ook in Rotterdam uit en ben er praktisch zeker van dat we het een en ander met elkaar kunnen regelen wat betreft de terugbetaling.”

Ze keek me opgelucht aan en vroeg: “Zou je dat echt voor me willen doen?”

Ik knipoogde en antwoordde glimlachend: “Jazeker, ik moet vandaag mijn goede daad nog doen!”

“Dat is erg vriendelijk van u, meneer,” zei de conducteur, “dat is dan twaalf en een halve gulden inclusief opslag.”

Hij schreef het kaartje uit, schreef er nog wat extra’s op en overhandigde het aan mijn overbuurvrouw. “Ik heb op het kaartje geschreven dat u uw portemonnee bent kwijt geraakt met vermelding van mijn naam en dienstnummer. Mocht u uw portemonnee terugvinden, dan kunt u beide kaartjes naar de NS opsturen en om restitutie vragen van het eerste kaartje, okay?”

Ik gaf hem het geld en hij lachte me nog eens toe en zei: “Zo hoffelijk als u bent, kom ik ze niet vaak meer tegen, meneer.”

Ik antwoordde met een glimlach: “Laten we het er maar op houden dat ik in dit opzicht goed ben opgevoed!”

Hij knikte nog eens vriendelijk en verliet de coupé. Mijn overbuurvrouw keek mij aan en pakte met beide handen een van mijn handen vast, kneep er zachtjes in en zei: “Je bent echt een redder in de nood. Je weet niet hoe opgelucht ik ben dat ik toch naar Rotterdam kan doorreizen!”

Ik klopte met mijn vrije hand geruststellend op haar handen en zei: “Het komt wel goed, joh. Waar woon je ergens in Rotterdam?” Ik liet haar handen los en ging weer achterover leunend op mijn zetel zitten.

“Ik woon op de Parklaan, nummer 44,” antwoordde ze, “althans vanaf vanavond. Ik heb daar een kamer gehuurd die ik vanavond betrek.”

“Ga weg, joh!” zei ik verrast en met een grijns op mijn gezicht, “dan zijn we praktisch buren! Ik woon ook op de Parklaan, nummer 38 en heb daar een kamer gehuurd. Trouwens, ik ben Mudjikan van Dongen, maar vrienden noemen me Mucike.” Ik gaf haar een hand, die ze aannam en waarop ze opgetogen reageerde: “Wat een toeval, dat lijkt de voorzienigheid wel te zijn, Mudjikan. Ik ben Diana de Vries en het is erg aangenaam om kennis met je te maken!”

“Noem mij maar Mucike,” zei ik met een knipoog, “aangezien je me immers geld schuldig bent, zijn we praktisch al vrienden!”

Ze schoot in de lach en zei: “Dat vind ik geen straf, integendeel! Maar mag ik nog een gunst aan je vragen?”

“Je hebt zeker geld nodig voor een buskaartje,” antwoordde ik grinnikend. Al blozend zei ze: “Jij mag nooit meer raden!”

“Geen enkel probleem, joh! Ik weet nu waar je woont!” zei ik plagenderwijs met een grijns op mijn gezicht. “We kunnen in ieder geval samen reizen tot onze eindbestemming.”

Gedurende de rest van onze reis ontspon zich een geanimeerd gesprek waarin we wat meer over onszelf prijsgaven. Zo kwam ik te weten dat ze Verpleegkunde A studeerde en als leerling verpleegkundige werkzaam was in een ziekenhuis in Rotterdam, vanaf haar geboorte in Tilburg heeft gewoond en de op een na oudste uit een gezin van vijf kinderen was.

Al babbelend ging de treinreis als een flits aan ons voorbij en voor we er erg in hadden waren we op Rotterdam Centraal aangekomen. We stapten uit en ik hielp haar met de bagage aangezien ze behalve een schoudertas ook nog eens twee koffers bij zich had. Ik had zelf slechts een rugzak bij me en had dus mijn handen vrij om haar te helpen.

We liepen naar de bus toe en ik kocht twee kaartjes met als eindbestemming de Parklaan. We stapten vlak bij de Parklaan uit en liepen naar nummer 44 toe. Ze belde aan en we wachtten totdat de deur werd opengedaan. Ik hielp haar de koffers naar haar kamer te brengen en we spraken af dat we elkaar de volgende dag aan het eind van de middag op nummer 38 zouden treffen. Zij zou het station in Tilburg bellen om te achterhalen of haar portemonnee gevonden was.