geen therapeute

zondag 15 juli, ’s middags

Stanzi had het vooraf niet opgemerkt, maar het bleek om een videoverbinding te gaan.
Ze herkende Gertrud van de foto, al was haar uitstraling (of juist het gebrek daaraan) heel anders.
‘Hello Stanzi, can I speak English to you?’
‘Sure, Gertrud. You’re welcome.’
[We schakelen hier natuurlijk over naar de vertaling.]
‘Ik ben behoorlijk over m’n toeren, maar ik ben blij dat ik je spreek en dat je me te woord wilt staan. Laat ik beginnen je te bedanken… Je hebt mij, ons een grote dienst bewezen… Ik …’ En toen stokte Gertruds stem. Er viel een ongemakkelijke stilte. Gertrud gaf met haar hand klapjes tegen haar wang.
Stanzi vroeg: ‘Ben je bij Kristoff?’
‘Nee. Ik heb hem zonet wel gebeld om jouw telefoonnummer, want ik wou eerst met jou spreken. Weet je, ik durf Kristoff niet goed onder ogen te komen. Ik schaam me zo om de situatie waarin we terecht gekomen zijn. En ik wil heel graag onze relatie herstellen, maar ik weet niet of ik dat wel kán… Daar is tijd voor nodig. Maar als ik dat tegen Kristoff zeg, ben ik bang dat hij zal denken dat ik hem weer aan het lijntje houd. Ik wou jou vragen of jij hem wilt uitleggen dat het tijd kost… Hij zal wel denken dat ik altijd spetterende seks met mijn vader heb, maar de waarheid is dat het met hem niet beter gesteld is dan tussen mij en Kristoff. Het is… het is… een ramp…’
‘Gertrud, ik wil Kristoff best bellen hoor, maar ik denk niet dat dat nodig is… ga gewoon naar hem toe, omhels hem, en leg het uit. Moeilijker is de eerste stap niet… En Kristoff is een lieve man, die begrijpt het wel. Wat belangrijk is, is of je écht met hem verder wilt…’

Lies volgde het gesprek met grote aandacht. De positie waarin Gertrud haar manoeuvreerde, was natuurlijk een paar maten te groot voor een meisje van zestien, maar ze kwam toch overtuigend over. Wat een meid!
Gertrud nam weer het woord: ‘En… ik durf het je haast niet te vragen… maar ik zou je heel graag ’s willen ontmoeten. Misschien kun jij als natuurtalent me een beetje aansteken, vertellen hoe zoiets gaat…’
‘Nou ja, dat wil ik misschien best wel, maar ik ben natuurlijk geen therapeut… Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten aanpakken… Is het van jou ver naar Kristoff nu?’
‘Nee, ons huis is hier dicht bij.’
‘Weet je vader eigenlijk wat er precies aan de hand is?’
‘Ja, maar hij heeft zich opgesloten in z’n slaapkamer. Ik sta er helemaal alleen voor.’
‘Dan geef ik je het advies: ga naar Kristoff toe en sluit hem in je armen. Dat is alles… maar het is ook precies wat nodig is.’
‘Denk je?’
‘Nee, ik wéét het. Als je bij hem bent, en hem geknuffeld hebt, dan bellen jullie me samen maar op. En neem de tijd voor dat knuffelen… Afgesproken?’
‘Oké.’
‘Doen hè?! Zal ik Kristoff bellen dat je er aan komt?’
‘Dat zou lief zijn… dan durf ik het wel…’
‘Nou, tot straks dan.’ En ze klikte de verbinding weg.

‘Tzjezus!’ verzuchtte Thijs, ‘Wat doe je dat goed! Hoe wéét jij altijd wat je moet doen?’
‘Als ik nog ’s gelazer met Anton krijg… mag ik jou dan bellen, Stanzi?’ Lies zei het natuurlijk in eerste instantie als grapje, maar in wezen was het een uiting van bewondering. Ze vroeg zich wel af of het een goed idee zou zijn als Stanzi naar Uppsala zou gaan. Daar kon kon ze beter nog maar ’s goed over nadenken… Ze hadden in ieder geval wel gespreksstof bij het avondeten straks. Never a dull moment…

En misschien was dat wel het probleem: iedereen heeft van tijd tot tijd wel eens wat ’dull moments’ nodig, momenten van saaiheid maar ook rust! Het was nu al een week lang pieken… Terwijl Stanzi, Thijs en Lies op het strandje waren, waren Norbert en Theresa nog vreselijk bezorgd over de conditie van Stanzi. En Anton kon ook z’n draai niet vinden. Toen het drietal terugkwam voor het avondeten, waren ze helemaal in de ban van de vraag of er in Uppsala hulp geboden moest worden, en zo ja: hoe dan? Maar aan tafel waren de drie thuisblijvers helemaal niet op de hoogte van de affaire Kristoff. Stanzi, die tot dan toe in de praktijk de regisseur was geweest, was er inmiddels zó van overtuigd dat ze naar Uppsala moest dat ze vér op de anderen vooruit liep. Thijs was nog steeds zo in de ban van haar dat hij ertoe neigde mee te gaan… het was maar tweeëneenhalf uur treinen… Maar Lies vroeg zich hardop af hoe ze daar dan betrouwbaar onderdak zouden hebben… En de anderen begrepen maar nauwelijks wat er überhaupt aan de hand was… Kortom, er ontstond voor het eerst een geïrriteerde sfeer…

het is op

Nederland, donderdag 2 februari 2023
(Over drie dagen wordt Stanzi 21! En de dag erop geldt dat voor Thijs…)

Misschien lezer, word jij nu ook geïrriteerd… want jouw verteller is zelf de draad kwijt! Het verhaal groeit hem boven het hoofd…
Het zou een vertelling worden van een puber die even doorgedraaid was, maar in de grond van z’n hart een beste knul was, en die door een pittige meid de wereld van de seks ingevoerd zou worden. De ouders waren bedacht om een caroussel van ervaringen aan te dragen en dan zouden de families na naar verwachting twintig afleveringen elkaar uitzwaaien, en een waaier aan toekomstplannen hebben. Eind goed, al goed.

Alleen… de personages waren bedacht als figuren, maar ze bleken eigenzinnige karakters: ze negeerden hun schepper en ontregelden z’n regie. Hij is niet van het type Stanzi. Inmiddels zitten we in aflevering drieëntwintig en het einde is verder weg dan ooit… Behalve dan dat ik, Gerrit Tonner, het bijltje erbij neer gooi… Het is op.

Ik zal nog kort schetsen hoe de lijnen (in mijn verbeelding) gaan lopen, en dan nemen we afscheid van de ‘troupe’.

Stanzi is niet te stoppen, zij en Thijs vertrekken naar Uppsala, waar ze Kristoff, Gertrud en Oskar weten te verenigen. Op de korte termijn lijken de ontwikkelingen gematigd hoopvol…
Na de vakantie gaan de wegen van Stanzi en Thijs fysiek uit elkaar. Ze houden digitaal veel contact, er is zelfs sprake van dat Thijs nog even plannen heeft om in Stockholm te gaan studeren, maar… tussen Stanzi en Arno ontstaat een echte verkering – zij het dan natuurlijk met de nodige vrije ruimte. Van dat studeren in Stockholm komt het voor Thijs niet.
Die raakt in zijn laatste atheneumjaren behoorlijk in de ban van Lies, van wie hij ontzaglijk veel leert… maar als hij in z’n eerste universitaire studiejaar in Groningen (wel op kamer!) Anka leert kennen, worden de bakens toch verzet. Aanvankelijk is zij vanuit haar opvoeding gericht op strikte monogamie, maar geleidelijk aan verruimt ze haar grenzen. Niettemin houdt ze Thijs behoorlijk strak – en eerlijk gezegd gedijt hij in die relatie.
De beide ouderparen maken dus een periode door waarin de seks even enorm oplaait na jaren van relatieve rust, maar die relatieve (!) rust keert terug…

Is het ook gedaan met mijn schrijverschap? Nee, ik heb een aantal plannen voor nieuwe verhalen die (nu nog!) betrekkelijk overzichtelijk lijken. Maar voor de komende weken neem ik afscheid van jullie… Eén troost: er is op deze site genoeg te beleven… Zelf kijk ik vooral uit naar nieuwe verhalen van Tanne Dali.

Tabé!

Gerrit Tonner

.