Wie Is Ineke?? - 12

In deel 11 is gebleken dat na een mooie start van het huwelijk tussen Peter en Janneke de arts van Janneke, Anton Willink, dit huwelijk aan het wankelen zette. Anton, wie is hij eigenlijk? Overleden man van Ineke, arts, maar verder? In dit deel zijn verhaal toen hij Ineke leerde kennen en het verhaal van haar kant.

Anton

1997 was het toen ik Ineke ontmoette in cafeetje Williams, eentje waar ik graag kwam, alleen al omdat de naam op die van mij leek. Ik zag een eenzaam meisje op een barkruk. Ik had haar hier nog niet eerder gezien. Zelf was ik net afgestudeerd arts, zij was duidelijk een stuk jonger al kon ik haar leeftijd moeilijk inschatten. “Vind je het goed als ik bij je kom zitten?” vroeg ik. Ze reageerde onverschillig, was duidelijk argwanend naar mij toe en er volgde even een pijnlijke stilte voor zij begon. “Wil je iets van me? Ik heb niks te bieden, zelfs mijn kind niet” Zelfs mijn kind niet?? Wat is dit voor opmerking? Ik kon even niks zeggen, mijn hersenen draaiden overuren in één seconde.

“Ik wil niks van je maar volgens mij wil jij wat” probeerde ik haar toen uit te dagen omdat ik vermoedde dat er een heel verhaal achter haar opmerking zat.

“Wil ik wat? Met je naar bed bedoel je? Je bent wel heel doorzichtig. Hoe heet je eigenlijk, dat weet ik niet eens” Ik stelde me voor en zij stelde zich voor als Ineke.

“NIet naar bed met mij, dat bedoelde ik niet maar ik denk dat jij niet zomaar ‘zelfs mijn kind niet’ zei, waarom zei je dat?”

“Ach joh, dat was een grapje, waarom ga je daar zo serieus op in?”

Ik geloofde haar niet, waarom zou je zo’n grapje maken? Maar kon ik doorgaan? Zat haar iets gigantisch dwars waar ze over wilde praten? Ik keek haar aan. Ze maakte nauwelijks oogcontact maar de momenten dat we elkaar aankeken was daar geen vrolijkheid. “Het was geen grapje Ineke, het was geen grapje he?”

“Wat maakt jou uit of het wel of geen grapje is?”

“Het maakt me alles uit. Als het een grapje is, vind ik het wel een heel apart grapje maar als het dat niet is, zit er wel een heel verhaal achter volgens mij en ik ben wel benieuwd wat dat verhaal dan is”

“Nieuwsgierig bedoel je. Leuke manier me in bed te krijgen”

Steeds weer begon ze daarover, was ze misbruikt misschien??

“Mag ik je een hele persoonlijke vraag stellen?” vroeg ik voorzichtig.

Ze haalde haar schouders op. “Wat je wilt, ik zie wel of ik antwoord geef”

“Heeft iemand je verkracht en ben je zwanger geraakt door hem?”

Ze keek eerst naar beneden, toen strak naar mij. “Ik ben niet verkracht, ik heb het zelf laten gebeuren. Maar ik moet gaan” Ze maakte gelijk aanstalten te vertrekken. Het had geen zin nog iets te vragen, dat was duidelijk, maar ik voelde dat ik wat moest doen voor haar.

“Wacht even, ik geef je mijn nummer, mocht je er over willen praten, mag je me bellen”

Of ze mijn kaartje uit beleefdheid pakte weet ik niet. Ik kon het nu alleen maar loslaten. Ze stopte het kaartje in elk geval in haar zak.

Ineke

Het streepje op de test werd op mijn netvlies gebrand, het was duidelijk: Ik was zwanger, wist niet van wie, wist alleen dat ik totaal niet in staat zou zijn dit kindje op te voeden. En ik wist dat ik dit leventje niet weg kon halen. Ja, technisch kon het maar ik had dit leven gegeven, ik was zo stom geweest me niet te beschermen. Ik had genoeg gezien en gehoord om te weten dat een abortus enorme impact heeft.

Ik besloot eerst een gesprek met mijn huisarts te houden. Hij gaf me een aantal opties en naast natuurlijk abortus wat volgens hem nu nog prima kon, was daar ook de mogelijkheid het kind direct na de geboorte af te staan ter adoptie. Vaak een heel traject met de ouders maar ik stond erop dat het anoniem zou gebeuren. Ik wilde niet dat het kindje weggenomen zou worden, maar wilde ook geen emotionele band, niet met de ouders, niet met het kind. Puur uit zelfbescherming. Ik stelde dit mijn arts voor. Hij zou het met zijn collega’s overleggen en het me laten weten. Niet lang daarna kreeg ik al een telefoontje dat het mogelijk zou zijn: een zogenaamd anoniem voogdijschap. De ouders zouden geen contact met mij opnemen, ik niet met hen, het kindje zou volledig onder hun hoede vallen. Er hoefde slechts wat papieren van beide kanten getekend te worden, iets dat op verschillende tijdstippen kon, zodat we elkaar ook niet hoefden te zien. Ik moest het op me in laten werken maar dit is mijn keus geweest. Ik hakte de knoop door en zou mijn kind afstaan. In een vlaag van emotie, een emotionele achtbaan meldde ik me af voor de studie die ik zou gaan doen, vertrok ik naar een plek met als reden dat ik een tussenjaar wilde nemen. Mijn ouders wisten waar ik was, verder mijn arts die ook alles rondom de zwangerschap en bevalling regelde. Wat was ik blij met hem. Naast puur arts was hij ook een vertrouwenspersoon. Hij had een tweede huisje waar ik een aantal weken in kon maar wat daarna onderverhuurd was. Ik zou de weken erna op een camping in de buurt in verschillende stacaravans wel terecht kunnen wist hij.

Mijn zwangerschap liep wonder boven wonder behoorlijk voorspoedig. En met een simpel uitzendbaantje kon ik net rondkomen. Contacten had ik met de mensen op de camping die kwamen en gingen. Precies wat ik wilde, het was voor nu genoeg. Ik hield me netjes aan de regels van de zwangerschap als geen alcohol, geen rood vlees, dat soort dingen. Mijn arts had me wat folders gegeven met informatie. Regelmatig hadden we contact, zij het telefonisch.

Richting de geboorte begonnen mijn borsten meer te groeien, merkte ik dat de melkproductie op gang kwam. Het was een moeilijk moment. In gedachten zag ik het kindje aan mijn borst liggen, ik voelde het ook al flink bewegen, schoppen. Het werd zowel fysiek als emotioneel zwaarder maar de keus was gemaakt en de keus was goed.

Ik koos ervoor met een blinddoek te bevallen om zoveel mogelijk hechting te voorkomen. De adoptieouders mochten erbij zijn, het kon me niet schelen hoe ze mij zagen, het zou hun kindje zijn. Het ziekenhuis was hier niet gelijk akkoord mee, maar in overleg met mijn arts, was het zowaar mogelijk, een Godswonder dat dit kon.

En het was gebeurd, een feit… de dag ging als een verdoving voorbij. Pijn, een beetje blijdschap dat het kindje gezond was, maar vooral onwerkelijkheid, ik besefte niet wat er allemaal gebeurde. Ook de dagen erna niet, toen ik aan het herstellen was.

Ik had een kind en toch niet. Ik moest het loslaten, maar hoe? Was dit wat ik echt wilde? Het knaagde aan me, deed me toch meer dan ik dacht. Ik kon terug naar mijn leventje van even geleden, elke jongen pakken die maar wilde maar ik wilde dit risico nooit meer lopen. Mijn lichaam was wel weer hersteld, maar mijn emoties sudderden nog na. Ze verderven met seks was geen optie, drugs zat ik niet op te wachten, maar ik moest iets. Ik moest mijn leven herpakken. Maar ik kon het niet. Ik probeerde het met weer wat uitzendwerk aan te pakken, geestdodend werk aan de lopende band met uitzendkrachten die net 15 of 16 waren en geld nodig hadden om te stappen. Ik was net een paar jaar ouder maar voelde me 20 jaar ouder.

Na weer zo’n dag, een maand of twee na de geboorte, ging ik een kroegje in, even wat drinken was het idee toen een man naast me wilde zitten. Duidelijk ouder dan ik, ik was op mijn hoede. Mannen willen één ding, iets dat ik even terug eigenlijk ook wilde, het gaf me een goed gevoel ze in mijn macht te hebben, weten dat ze mij wilden was geweldig. Maar ik heb de gevolgen ervaren. Het zat me hoog op dit moment merkte ik en voor ik er erg in had floepte ik eruit dat ik hem niks te bieden had, zelfs mijn kind niet. Waarom zei ik dit? Ik had acuut spijt maar probeerde me sterk te houden. Die gast bleef doorvragen. Het werd me te heet onder de voeten, ik moest weg. Verzon een smoes en verdween. Hij wist me nog net een kaartje in de handen te duwen. uit beleefdheid nam ik dit maar aan.

Thuisgekomen voelde ik het kaartje weer in mijn jaszak zitten. ik wilde het weggooien, keek er uit nieuwsgierigheid toch even op en zag tot mijn verbazing dat die man arts was. Hij was arts! Ik dacht weer aan de arts die mij begeleid had naar de geboorte toe. Die was stukken ouder maar als deze man net zo iemand zou zijn als de arts die mij begeleid had. Ik kon het kaartje niet weggooien. Nu nog niet.

Twee weken lang, misschien nog langer, ik weet het niet meer. Lang, lang heeft het kaartje mij aangekeken en elke keer als ik het vastpakte brandde het in mijn hand. uiteindelijk heb ik de telefoon gepakt, de moed gehad te bellen.

“Met Anton”

“Hallo Anton, je spreekt met Ineke, het meisje dat je een tijdje geleden je visitekaartje hebt gegeven. Ik wil graag met je afspreken, kan dat ergens?”

Even was daar een stilte aan de andere kant van de lijn. Van alles vloog door mijn hoofd. Zou hij dit wel willen? Zou hij nog weten waar we het over hadden. De seconden stilte leken minuten, uren.

“O Ineke, tuurlijk kunnen we afspreken! Zullen we bij Willams afspreken? Waar we toen ook waren? We kunnen daar ook een hapje eten als je dat leuk vindt”

Ik voelde me gevleid dat hij dit voorstelde maar voelde ook spanning.

“Eten weet ik niet, maar we kunnen wat drinken in elk geval”

“Wat jij wilt Ineke”

Wat had die man toch een rust over zich en in zijn stem. Waarom zou ik niet toch met hem gaan eten?

“Wacht Anton, ik denk dat we toch samen moeten eten, dankjewel voor het aanbod”

“Donderdag 17.30, komt jou dat uit?”

Mijn agenda was op wat werk na zo goed als leeg dus dat was geen punt en ik wilde mijn verhaal kwijt, bij hem voelde het veilig.

Naarmate de dag, het uur dichterbij kwam, nam ook de spanning toe.

Ik had de telefoon al in mijn hand, staarde voor me uit, legde de telefoon weer neer.

En 17.30 was het zover. Maar ook mijn buikpijn was er.

Anton

Met een gezonde spanning maak ik me klaar om naar Williams te gaan. Wat zou Ineke allemaal kwijt willen, wat is er met haar gebeurd? Kan ik haar vertrouwen winnen? Had ik dat wellicht al gewonnen, alleen al door het feit dat ze mij gebeld heeft en aangaf samen te willen eten? Ik zorgde ervoor een kwartier voor de afgesproken tijd al aanwezig te zijn zodat zij niet doelloos daar zou zitten.

17.30u ging voorbij, 17.35u nog geen Ineke, 17.40u nog niet. Ik bleef kijken of ze er aan kwam, stond op het punt de telefoon van de zaak te vragen of ik mocht bellen. Ik hoorde nog niet bij de groep die al zelf een mobiel had. Maar 17.43u kwam ze binnen. Een klein onzeker vogeltje. Ik liep haar tegemoet en wees waar ik zat.

“Sorry Anton, ik heb echt enorme buikpijn”

Ik keek haar aan. Wat was de boodschap hierachter? Gewoon spanning of toch nog iets anders?

“Wil je wel samen eten hier?”

“Ja, ja ik voel gewoon dat dit moet”

“Er moet niks he?”

“Nee, nou ja, van mezelf, ik moet mijn verhaal gewoon kwijt”

Met dat dit er uit kwam zag ik haar al vechten tegen de tranen.

“Kom, we gaan zitten en eerst even wat drinken” probeerde ik haar gerust te stellen.

Ze knikte en we gingen zitten. Bewust niet tegenover elkaar, ik wilde haar niet intimideren, we zaten haaks op elkaar.

We bestelden het drinken en even later het eten. Het praten ging nog niet veel verder dan wat we de afgelopen weken hadden gedaan, over het weer. Ik besloot de vinger op de zere plek te leggen, althans, wat voor mijn gevoel die plek was. “Wil je over je kindje praten Ineke?”

Ineke

Jas aan, jas uit, weer naar de WC. Uiteindelijk kwam ik een kwartier te laat bij Williams, zag Anton al zitten. Ik had de neiging weer terug te gaan, maar ik moest doorzetten, nu was daar het moment. Toch kon ik me er niet toe zetten het over mijn pijn te hebben, het afstaan van mijn kind. Toen kwam Anton met de vraag “Wil je over je kindje praten Ineke?” Tuurlijk wilde ik dat en ik wist dat hij 100% zeker wist dat het geen grapje was dat ik toen maakte over mijn kindje. Nog moest ik slikken voor ik hem kon zeggen dat ik inderdaad een kindje had. Niet eens wist of het een jongen of een meisje was. Enige dat ik wist dat mijn keus op dat moment goed was maar dat het verrotte pijn deed het er over te hebben. Anton wist feilloos elke pijnvezel te raken met een zachte zalf van zijn stem en vertrouwen dat hij gaf.

Hij legde zijn hand op de mijne, ik weer op die van hem. Ik boog naar hem toe en wilde hem zoenen. HIj gaf me zoveel, minste wat ik kon doen is mijzelf aan hem aanbieden. Maar hij hield mij tegen. “Nee Ineke, nee”

Ik voelde me afgewezen. Waarom weigerde hij mij en zichzelf dit?

“Waarom mag ik je niet zoenen Anton? We hebben zoveel gedeeld, of nou ja, ik vooral. Jij wilde notabene uit eten met me dus ik dacht dat je dit ook wel wilde”

“Dacht je echt dat ik daarop uit was? Dat ik je zo zou gebruiken na alles wat je gedeeld hebt? Daarvoor ben je me veel te dierbaar Ineke”

Dit was compleet nieuw voor mij, zoiets te horen. Te dierbaar en daarom niet eens willen zoenen?? Wie is die man?

Anton

Ik was onder de indruk van het hele verhaal van Ineke, hoe gemakkelijk ze met de jongens omging, haarzelf liet gebruiken om vervolgens door ze gedumpt te worden. Zelfs haar zwangerschap heeft uitgedragen. Geen morning after, geen abortus. Achter haar stoere meiden gedrag waar ze het over had, zit een kwetsbaar meisje. Dat was al duidelijk toen ze binnenkwam. Ik wilde zuinig zijn op dit meisje. Haarzelf verwaarloosd maar ze intrigeerde mij en thuisgekomen na het etentje liet ze mij niet los. Was ik verliefd aan het worden?? Ik wist het antwoord eigenlijk al..

Ineke

Thuis bleef ik malen in mijn hoofd om wat Anton gezegd had. Niks van me willen maar me tegelijk te dierbaar vinden? Dit was zo compleet tegengesteld aan wat ik gewend was. Jongens wilden alles van me en ik was ze allesbehalve dierbaar. Ja een dier, een beest, net als zijzelf, dat was ik voor hen. Hoe zou het zijn als dit zou samensmelten? Dierbaar en alles van mij willen? Ik legde de armen om mezelf en stelde me voor dat dit de armen van Anton waren. Ik voelde mezelf over mijn borsten gaan. De gedachte dat hij dat was gaf een heerlijk gevoel. Ik kleedde me uit om alles beter te kunnen voelen. Mijn handen gingen over mijn tepels, ze waren hard, keihard. Ik wreef er over, kneep erin en voelde het effect in mijn kutje.. Mijn ene hand bleef mijn borsten strelen, de andere gleed naar beneden en ik verbaasde mezelf, ik was echt kletsnat en gleed zo makkelijk naar binnen.. Anton…Anton..

Ik wreef over mijn klitje en kwam intens klaar, niet wild, maar elke vezel van mijn lijf voelde dit. En ik wist: Met Anton wilde ik dit delen, met hem.

Ik wilde hem de volgende dag bellen maar stom genoeg was ik doodzenuwachtig. Minutenlang heb ik met de telefoon in de hand gezeten voor ik durfde te bellen. En of het aan mij lag of dat het zo was, hij klonk wat gespannen. Ik weet het aan mezelf, ik was zelf doodzenuwachtig, idiote angst. Ineens moest alles perfect naar hem, bang afgewezen te worden. “Zullen we samen lunchen” vroeg hij me. “Morgen ben ik vrij” ging hij door. Ik had sowieso veel vrijheid in mijn werk en kon er makkelijk tussenuit om te lunchen.

Ietwat ongemakkelijk was het moment dat we elkaar weer zagen om te lunchen. Maar Anton nam daarna het initiatief en omhelsde me. Wat was dat heerlijk om zijn armen, zijn lichaam om het mijne te voelen. Mijn hoofd legde ik tegen zijn borst, hij was een stuk groter. Ik keek omhoog naar hem, wat hoopte ik dat hij zich zou bukken en me zou zoenen, het gebeurde niet. Hij drukte een kusje op mijn voorhoofd. “Blij je weer te zien Ineke, ik heb veel aan je gedacht” glimlachte hij. Wat zou er toch in hem omgaan? Was ik gewoon een leuk meisje dat hij wilde helpen of wilde hij toch meer?? Hij pakte mijn hand vast en we liepen naar binnen. Ik voelde niet alleen zijn hand in de mijne, in gedachten voelde ik zijn hand door mijn hele lichaam gaan en nog verder waar dat ook moge zijn.

Aan tafel zaten we dit keer tegenover elkaar maar het was geen bedreiging meer, het was mooi hem recht aan te kunnen kijken. Toch was daar een drempel voor lichamelijk contact maar in no time ging het gesprek weer de diepte in, kon ik al mijn onzekerheden delen, maar ook hij. Hij had zelf contact met meisjes gehad maar nog nooit echt verkering. Ik ook niet maar het was duidelijk dat mijn lichamelijke ervaring die van hem ver overtrof. Ik kon nog steeds moeilijk peilen of het zijn onzekerheid en onervarenheid was dat hij terughoudend was of dat het echt in eerste instantie was wat hij zei, dat hij zuinig op mij was, ik hem dierbaar was. Ik genoot, maar verlangde ook naar een lichamelijke zekerheid. Voorzichtig legde ik mijn hand op de zijne. “Ik vind je echt heel leuk en lief Anton, mag ik je een kus, een zoen geven” Hij knikte. “Zeker mag je mij een kus geven” Ik boog me over de tafel naar hem toe, zag dat hij zijn hoofd weg wilde draaien zodat ik zijn wang kon kussen maar ik pakte zijn hoofd en hij had geen keus, ik kuste hem op zijn mond, opende mijn mond iets en liet mijn tong langs zijn lip gaan. Toen trok hij terug. “Ineke”... “Ineke, nu niet” Wanneer dan wel? dacht ik. “Maar ik wil je wat vragen” ging hij verder. Ik wachtte in spanning af, wat ging er komen? “Zou je met mij verder willen?” Verder, verder als in?? Ik keek hem met grote ogen aan. “Ik zou met jou verder willen Ineke, ik heb nog nooit op deze manier iets voor een meisje gevoeld als voor jou” Djeezzz dit overviel me als een enorme golf in de zee waar ik zowat in verdronk. “Weet je dat nu al dat je met mij verder wilt?” “Ik wist het vanaf het eerste moment al. Ik was alleen bang dat ik teveel een hulpverlener zou zijn, maar ik weet dat dat niet zo is, ik voel veel meer voor je” Even was ik compleet stil. “Ik hou ook heel veel van jou Anton, maar je overvalt me, zo snel al” “Als ik ergens zeker van ben, ga ik er ook helemaal voor” reageerde hij. Ik wist dat hij het was, maar was bang te impulsief te reageren. “Mag ik er nog even over nadenken?” vroeg ik waarop hij begrijpelijk knikte.

Ik was blij dat we op het punt stonden te vertrekken, de sfeer werd wat ongemakkelijk door dit gesprekje. Anton stond op, nam me bij de hand en drukte zich tegen me aan. Ik snoof zijn geur op, wilde dit vast houden. Ik kende mezelf zo helemaal niet, dit was zo’n compleet andere Ineke. Op het moment van afscheid was ik benieuwd wat hij nu zou doen. Hij nam me nog weer stevig in z’n armen. Mijn hoofd omhoog naar hem, zijn hoofd naar beneden naar mij. We keken elkaar aan en ik zag de glans in zijn ogen. Wat verlangde ik ernaar hem te zoenen. Hij boog naar me toe, ik voelde zachte maar mannelijke lippen op de mijne. Ik opende mijn mond iets in afwachting. Er gebeurde niets, ik wilde mijn mond weer dicht doen. Enerzijds kleine teleurstelling anderzijds had ik ook niet anders verwacht. Maar toen voelde ik zijn tong. Zacht gleed de tong langs mijn lippen. Ik was al zo klein en zakte ook nog eens zowat door mijn knieën. Ik voelde de reactie in mijn lijf. Ik antwoordde met mijn eigen tong en langzaam streelden ze langs elkaar. Zijn handen gleden langs mijn wangen, legden zich op mijn schouders. Zijn tong ging weer terug. “Ik hou van je Ineke”. Weer drukte hij een kusje op mijn voorhoofd. Die plek werd bijzonder. Hij pakte nog even mijn hand en dat was het moment van afscheid voor deze avond.

Zwevend fietste ik naar huis.

“Ineke??”

Ik keek om, wie riep mij?

“Eric??”

“In hoogsteigen persoon”

Ik stapte van mijn fiets,

“Wat doe jij hier??” vraag ik hem

“Dat kan ik ook aan jou vragen, jij was het die ineens spoorloos verdwenen was meisje. Ik ben hier gewoon voor paar weken vakantie met de jongens. Harry en Fred zitten in het vakantiehuisje en ik was even de stad in maar jij dan??”

“Ik wilde een tussenjaar en tijd voor mezelf”

“Totdat je je vlam had gevonden?”

“Wat bedoel je?”

“Die kerel waarmee je net stond”

Hij had ons daar gezien kennelijk.

“Die kerel..dat is Anton, een hele goede vriend”

“Vriend? Stond je daarom omhelsd? Neukt ‘ie lekker??”

“Eric! We hebben niet geneukt, hij is een hele goede vriend zei ik”

Eric legde zijn arm op mijn schouder. “Schatje, dat is toch gelul om je uiteindelijk in bed te krijgen van hem en trouwens…we weten toch allemaal dat neuken en goede vriendschap niks met elkaar te maken hoeft te hebben. Dat weet jij als geen ander toch lieffie??” HIj boog naar me toe, wilde me zoenen. Ik wilde hem wegduwen, maar hij zette door en ik gaf daarna ook weinig tegenwicht meer. De tong van Eric gleed naar binnen en ik liet het toe en shit, het was nog lekker ook. Opgewarmd door de romantiek met Anton, verlangend naar seks. Oorlog in mijn hoofd. Anton..ik hou van je, seks, ik wil het nu, hard.

Voor ik er erg in had lag mijn hand op zijn kruis, waren de zijne mijn borsten aan het kneden.

“Je wilt meer he” bromde Eric. Ik kon alleen met “hm” reageren wat voor hem het sein was. We doken een steeg in. Onze kleren gingen, voor zover als noodzakelijk, uit en een paar seconden later was zijn staaf in mijn natte gleuf, was ik maanden terug, daar in de steeg bij Downtown. Warm sperma spoot in mij. De spanning, het pure verlangen naar seks maakte dat ik zelf ook klaarkwam.

“Dit had je ff nodig he? Denk nog maar even na over die gast, hoe heette hij ook alweer?”

“Anton”

Met dat ik zijn naam uitsprak voelde ik een diepe brok in mijn keel. Dit wat ik mezelf zo hard had voorgenomen nooit meer te doen, weer viel ik ervoor. De volgende keer dat ik Anton zou zien had ik dit geheim met me mee te dragen. Aan mij of ik dit zou delen met hem.