Sinds drie jaar was Richard weer zo monogaam geworden als de paus Rooms was. Toegegeven, dat deed soms een beroep op zijn zelfbeheersing, maar wat hij ervoor terugkreeg was mooier en spannender dan de jaren vol uitspattingen ervoor. Hij had gevoosd met studentes, gevreeën met drie van zijn vier secretaresses, zich laten vernederen door een al te machtsbeluste conductrice. Maar dit alles had hem nooit zo bevredigd als de zachte maar onontkoombare houdgreep waarmee Miranda's armen hem steeds steviger omklemden.

Richard grinnikte dan ook vanbinnen, toen hij zag hoe ze op de rand van hun bed bepaald onelegant haar sokken uittrok, terwijl ze een verhaal afstak over haar collega die dit en dat had gezegd, wat toch echt niet kon, en waarbij zij zich zus en zo voelde. Vijf jaar geleden zou dat tot flinke irritaties hadden geleid, en de kans was groot dat hij de volgende dag tot laat in kroegen bleef hangen en zich op een goor toilet tussen een paar vreemde schaamlippen door naar binnen drong bij een vrouw die hij daarna nooit meer zou zien, of in ieder geval niet zou herkennen als hij haar in de ogen keek. Nu accepteerde hij het nodeloze gekakel van zijn vrouw, in de wetenschap dat ze meer was en meer te bieden had dan hij lang bevroed had. Terwijl ze haar verhaal afstak, dwaalden zijn gedachten af.

Hun verhaal was het verhaal van veel mensen rondom hen. Als twintigers waren ze bij elkaar ingetrokken, na de geboorte van hun dochter en zoon waren ze getrouwd, hadden een huis gekocht in een strak aangelegde woonwijk, en sindsdien vulden ze hun tijd met werk, huishouden, ritjes naar kinderdagverblijven, later naar basisscholen en voetbalvelden, en hier en daar een vakantie naar een zonnig of interessant oord. De deuk in hun glanzende verhaal was de depressie van Miranda, die ze had gekregen na drie miskramen. Zijn onhandigheid zorgde ervoor dat ze uit elkaar groeiden, het vreemdgaan begon, zij werd nog depressiever, hij bleef weer een poosje trouw, zij voelde zich niet gehoord en zocht heil bij een vage vriend van vroeger, maar scheiden wilden ze allebei niet voor de kinderen, dus werd het relatietherapie, dat hielp een poosje, maar hup, daar gingen ze weer, en zo zouden ze het vast nog heel lang uitgezongen hebben zonder echte verbinding. Als Sandra er niet was geweest.

Sandra was een zweverig, en totaal seksloos type. Ze zal dan ook in de verste verte niet vermoeden wat ze had veroorzaakt. Miranda had Sandra ontmoet op een praatgroepje voor depressieve vrouwen, en van lieverlee was ze een huisvriendin geworden. Op een warme donderdagavond in juli, de kinderen waren een weekje op kamp, was ze komen eten. Boven de dampende borden spaghetti ontwikkelde zich een gesprek over gevoel en lichamelijkheid. Over hoe we ons lichaam vaak als een ding zien, en niet ons lichaam zijn. Richard had vanbinnen zitten grinniken over zoveel psychologische ongein. Hij wist best hoe je je lichaam bent, hoe je zijn soms wordt overgenomen door een lichaam dat autonoom geworden leek. Zijn woedeuitbarstingen waren een van de angsten van zijn vrouw en kinderen. Het gebeurde niet vaak, maar als het gebeurde konden ze beter uit de buurt blijven. Hij dacht dan ook dat Miranda het over hem had, toen ze op steeds heftiger toon met Sandra meepraatte.

'We willen vaak zoveel, maar als we het willen loslaten, dan gaan we pas echt voelen', zei Sandra.

'Eerst vond ik het eng,' zei Miranda, 'maar later ben ik het ook als iets heel moois gaan zien.'

'Je moet wel een volwassen mens zijn als je dat zo kan zien, en ook erg in evenwicht.'

'Dat weet ik niet, ook in mijn sombere dagen blijf ik het zo voelen, ook als alles tegenzit.'

'Hoe bedoel je?' vroeg Richard. Hij begreep niet dat ze zijn woede waardeerde.

'Nou, gewoon, dat je nooit moet vergeten hoe mooi we zijn als we puur handelen.'

'Puur?'

'Ja, je weet wel, als er even niets moet, maar als het gewoon gebeurt.'

Het gesprek was plotseling afgebroken toen Sandra zich verslikte in een pijnboompit, maar toen ze 's avonds met zijn tweeën een wijntje dronken in de achtertuin, was Richard er nog op teruggekomen.

'Hoe bedoelde je dat vanavond, dat je mijn boosheid mooi en puur vond?'

'Waar heb jij het nou weer over? Je was toch niet kwaad?'

'Nee, maar aan tafel, met Sandra, toen zei je iets over puur zijn, dat je dat mooi vind, dat soort geklets.'

'Dacht je dat dat over jou ging?'

'Waar anders over?'

Miranda schoot in de lach. 'O Richard, niet alles draait om jou! Ik had het gewoon over voelen, over genot. Over seks, of erotiek, hoe je het ook noemt.'

Richard keek haar verbaasd aan. Zo vaak deden ze het niet meer. 'Doe jij daar nog wat aan dan?'

Miranda viel stil. Ze onderdrukte een lach. Langzaam werd haar gezicht strakker. Hij zag iets in haar ogen wat hij niet kende. 'Zonder zou ik het niet gehaald hebben,' zei ze. 'Ik moest mezelf toch een beetje plezieren sinds jij buiten de pot bent gaan pissen.'

Lang had hij haar niet als een seksueel wezen gezien. Wat wilde je ook, met zo'n depressie die dag in dag uit voortmodderde. Maar toen ze verder praatten - het was een diepgaander gesprek dan ze in tijden gehad hadden - was er iets gaan groeien van waardering, van verlangen, van spanning zelfs. Hij voelde hoe zijn hartslag versnelde, hoe zijn ogen wijder werden. Hij zag dat zij dat ook zag. Ze bloosde ervan, maar keek niet weg. Haar pupillen verwijdden en drukten tegelijk boosheid en toenadering uit. Hij wist dat er wat ging gebeuren toen ze opstond, en voor zijn tuinstoel kwam staan. Ze pakte zijn gezicht vast en drukte een kus op zijn voorhoofd, op zijn linkerwang, op zijn mond. Toen liet ze hem los en beviel hem: 'meekomen'. Het was een soort van grauw die diep uit haar keel kwam. Richard wist niets anders te doen dan haar te volgen, achter haar aan te komen, de trap op, naar hun slaapkamer. De gordijnen waren nog open, maar dat leek Miranda niet te deren.

Pets! Voor hij het wist striemde haar hand over zijn kaak. Pets! Nu over zijn wang. Ze overrompelde hem. Hij had dan ook geen verweer toen ze hem bij zijn schouders pakte, naar het bed leidde en achterover op hun donkerblauwe dekbed duwde. Ze klom op hem, en torende op haar knieën boven hem uit. Het vuur spatte uit haar ogen. 'Lul dat je daar bent,' gromde ze. Ze huilde en lachtte tegelijkertijd. Was dit zijn Miranda? 'Dacht je nou echt dat je dat allemaal kon doen, en dat ik dan niet voor mezelf koos?' Hij wist niks uit te brengen. 'In mijn eentje heb ik het veel leuker gehad dan vaak met jou.' 'Hou op, Miranda, doe niet zo stom.' Pets! 'Ik hou niet op, je moet maar eens voelen wat je me hebt aangedaan.'

Hij lag er totaal overrompeld bij toen ze zijn riem losgespte, de knoop van zijn spijkerbroek opende en zijn gulp ruw naar beneden ritste. Nog verbaasder voelde hij zich over de harde paal die uit zijn beklemming losschoot in zijn wijde boxershort. Vol ontzag keek hij op naar zijn vrouw. Zijn vrouw! Hij beschouwde zichzelf als een ironisch man, maar hij liet het grinniken nu wel na. Als een losgeslagen nymphomane hield ze hem in bedwang. Haar volle borsten, die nog maar net de zwaartekracht ontdekt leken te hebben, priemden naar voren. Ze had onder haar shirt geen bh aan, zag hij. Haar harde tepels tekenden duidelijk in haar shirt. Ze zag hoe zijn blik naar beneden gleed, naar de strakke legging die ze onder haar shirt droeg. Wijdbeens zat ze bovenop hem. Pets! Pets! Het was raak op beide wangen. 'Kijk me aan,' grauwde ze. Ze graaide rond zijn middel naar de rand van zijn boxershort, en trok hem ruw naar beneden. Zijn penis was loeihard, en het vocht droop van zijn rode eikel af.

Pets! Die zag hij niet aankomen. Zijn penis zwiepte heen en weer, en hij voelde een pijn die tot in zijn liezen trok. Pets! Nu met de andere hand. 'Au!' riep hij. Hij probeerde overeind te komen, maar ze duwde hem naar beneden. 'Eikel', snauwde ze, 'lieve eikel'. Ze zoende hem op haar mond, maar voor hij zijn tong in kon zetten, had ze zich alweer teruggetrokken. Nu stond ze op en trok haar legging naar beneden, en daarna haar lichtroze slip. Haar netjes bijgeknipte kutje glansde van het vocht. Dat had hij in tijden niet gezien! Ze sprong weer bovenop hem, haar shirt nog aan. Toen hij zijn hand uitstak om haar te strelen, duwde ze die ruw naar achter. 'Nu even niet,' zei ze, 'nu doe jij eens wat ik wil.'

Met beide handen pakte ze zijn lul beet, en manoeuvreerde zich zo dat haar schede zich erboven bevond. Ze leek zelf te schrikken van de kracht waarmee ze hem naar binnen schoof. Haar warmte overspoelde hem, hij wist dat hij het niet lang vol zou houden. Miranda's boosheid en verlangen zag hij niet alleen meer in haar ogen, hij voelde het ook vanonder. Smekend keek hij haar aan. Toen begon ze te bewegen met haar heupen. Hij kon wel juichen, zo verlangde hij naar hun samenzijn. Zijn ballen kropen naar zijn lichaam, hij voelde hoe het zaad naar boven stuwde. Hij begon te hijgen, en bereidde zich voor op een ontploffing in haar warme kut. Maar wat gebeurde er nu? Miranda richtte zich zo ver op, dat zijn penis uit haar floepte. 'Dat verdien je nog niet', zei ze.

Richard voelde zich helemaal slap in zijn lijf, en wist niet hoe hij het had. Uit zijn penis droop wat zaad, maar tot een orgasme kwam het niet. 'Dit', zei Miranda, 'dit is het genot dat zo goed voelt.' Haar tepels leken wel door haar shirt te komen, zo stijf waren ze. Vier, vijf keer wreef ze ruw over haar schaamlippen, die nog wat uiteen stonden door de penetratie van zojuist. Na zeven keer begon ze te trillen, de negende keer kwam ze klaar. Ze sidderde, eerst met kleine schokjes, die uitliepen in een rilling door haar hele lichaam heen. Zwoel keek ze hem aan. Zag hij nu ook wat angst in haar ogen? 'Ik wil je terug', fluisterde ze. Huilde ze. Lachte ze.

Met een glimlach dacht Richard terug aan dat moment, terwijl Miranda op de rand van het bed inmiddels uitgekletst was. Dat moment was het keerpunt geweest in hun huwelijk. Miranda draaide zich om, en zag verbaasd hoe zijn geslacht half stijf overeind stond.

'Waar heb jij aan lopen denken?', vroeg ze met een giechel. Hij glimlachte.