Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als "Adolescent Swap USA" en gepubliceerd op een website die helaas niet meer bestaat. Omdat het idee nota bene is gebaseerd op een programma dat in Nederland daadwerkelijk op televisie is geweest (maar niet in andere landen, voor zover ik weet) leek het me leuk een vertaling te maken Ik heb die vertaling een beetje aangepast aan de regels van deze website, zodat nu ook een breder publiek dit verhaal kan lezen.

Hoofdstuk 4: De volgende ochtend

Freek werd wakker door het felle licht dat in de kamer viel. Het bed naast hem was leeg. Hij hoorde de douche stromen in de badkamer, en even later kwam Mareike hun kamer binnen. Haar vochtige haar was in een handdoek geknoopt, en ze had een tweede handdoek om haar lichaam gewikkeld. Terwijl ze nonchalant haar blauwe slipje op de grond gooide, naast haar slaapshirt, zag ze dat Freek zijn ogen open had.

“Goedemorgen, Freek! Ik moet me aankleden, maar de badkamer is kletsnat. Kan je je misschien even omdraaien?”

“Goedemorgen, Mareike,” antwoordde Freek, terwijl hij zich beleefd, maar met tegenzin, omdraaide.

Hij hoorde het geluid van een vochtige handdoek die op de vloer viel. Hij wist dat ze nu helemaal naakt achter hem stond. Hij herinnerde zich hoe opwindend haar kleine borstjes er gisteravond uit hadden gezien, in het bleke schijnsel van de maan, en vroeg zich af hoe ze eruit zouden zien in het volle licht. En dan, tussen haar benen … hij had tekeningen gezien in de voorlichtingslessen. Maar hoe zou het er in het echt uitzien?

Freek weerstond de verleiding om zich om te draaien en te kijken. Of om te proberen ongemerkt te gluren. De kans was veel te groot dat ze het zou merken. Gisteravond was al veel te riskant geweest.

Maar hij kon zijn fantasie niet stoppen. En dat wilde hij ook niet. Toen hij hoorde hoe het blote meisje achter hem in haar koffers rommelde om kleren te zoeken, sloot hij zijn ogen en dacht weer aan het beeld van haar kleine stevige tietjes in het maanlicht. Hij stelde zich voor hoe ze er nu uit zouden zien, hoe ze zouden meedeinen met har bewegingen. Hij herinnerde zich hoe glad en zacht haar huid leek, en hij kon het bijna voelen onder zijn handen terwijl hij fantaseerde hoe hij zachtjes haar zachte armen en haar ronde schouders streelde.

“Ik ben klaar, je mag je weer omdraaien,” kondigde Mareike aan.

Freek draaide zich om en keek. Mareike droeg nu een mooie zomerjurk. Haar armen en schouders waren bloot, net als een groot deel van haar benen. Freek merkte tot zijn eigen verbazing dat, al zag de huid van Mareikes benen er eigenlijk niet echt anders uit dan die van hemzelf of van Arjen, de hare op de een of andere manier toch veel zachter en warmer leek, en prettiger om aan te raken.

“Is het oké als ik mijn spullen in de kast van je broer stop?”

“Geen probleem, ga je gang.”

Hij bleef gewoon op bed liggen, en keek hoe Mareike, met gracieuzere bewegingen dan hij voor mogelijk had gehouden, haar koffer begon uit te pakken.

“Moet jij niet ook douchen en aankleden, Freek?”

Natuurlijk moest hij dat. Dat wist Freek ook wel. Maar hij had een probleem. Het fantaseren over Mareike, toen ze bloot achter hem stond, had hem een enorme stijve gegeven. Zo eentje die je onmogelijk kan verbergen, zelfs niet in zijn boxer short. Hij had snel het laken over zich heen getrokken toen ze klaar was met omkleden en hij zich weer omdraaide. Maar nu had hij geen idee hoe hij uit bed kon gaan zonder dat zij het zou merken.

“Ik hoorde je moeder al bezig met het ontbijt,” ging Mareike door, zich niet bewust van zijn probleem, “dus ik denk dat ze ons zo wel zal roepen. Je kan maar beter opschieten!”

Freek knikte.

“Ja, vast wel.”

Maar hij bleef het uitstellen. Tot Mareike uiteindelijk haar schouders ophaalde, en zich weer naar de rommel in Arjens kast draaide en probeerde wat ruimte vrij te maken voor haar spullen. Toen schoof hij snel het laken opzij, sprong op, en probeerde de kamer uit te komen voordat Mareike weer zou opkijken.

Maar ze hief haar hoofd op zodra ze het geluid hoorde, en glimlachte bemoedigend.

“Goed zo. Ik blijf hier tot je klaar bent. Dan kunnen we samen naar beneden. Ik heb een idee wat ik met je wil bespreken.”

Freek knikte en vluchtte de kamer uit. Hij voelde de hitte in zijn gezicht, hij wist dat hij vuurrood was. Hij was ervan overtuigd dat hij haar ogen even van zijn gezicht naar beneden had zien gaan. Hij wist zeker dat hij haar ogen naar zijn boxershort had zien gaan. En daarna was ze die kant op blijven kijken, de hele tijd, totdat hij de kamer uit was gevlucht. Nou ja, dan had ze in elk geval zijn rode kop niet gezien. Maar evengoed was het al erg genoeg.

Onder de douche werd Freek bang dat Mareike bij zijn ouders over hem zou klagen. Maar al snel verdween die angst uit zijn gedachten, toen de herinnering aan haar kleine borstjes, de fantasie van wat er nog meer achter zijn rug zichtbaar was geweest, weer de overhand kreeg in zijn geest.

Freeks smeerde wat shampoo op zijn hand en streelde daarmee zachtjes zijn trillende lid, en niet veel later vermengde zijn hete sperma zich met het warme water in de afvoer.

“Joh, ben jij altijd zo traag met douchen?” vroeg Mareike, toen Freek weer in de kamer kwam, terwijl hij met twee handen een handdoek probeerde in positie te houden.

Kut, dacht Freek. Hij had dan toch langer met zichzelf gespeeld en over Mareike gefantaseerd dan hij dacht. Hij verzon snel een smoes.

“Ja, nou, ik probeerde mijn handdoek vast te maken zoals jij dat had, maar hij bleef de hele tijd vallen. Ik ben dat niet gewend. Met Arjen ging ik gewoon …”

“Oh, tuurlijk. Tweelingen. Alsof je jezelf ziet. Ik leer het je later, kleed je nu eerst maar aan.”

En met die woorden ging Mareike in kleermakerszit op het bed zitten, met haar rug naar Freek gekeerd.

“Oh, en mag ik je iets vragen terwijl je je aankleedt?”

Freek schrok zich kapot. Ging ze iets over zijn stijve zeggen? Hij was ervan overtuigd dat ze de bult in zijn boxer short gezien had. Ze was net zo oud als hij, ze wist uiteraard precies wat die bult betekende.

Mareike wachtte het antwoord van Freek niet eens af.

“We krijgen deze twee weken veel zogenaamd leuke familie-dingen te doen. En daar zullen we niet onderuit kunnen. Maar ik heb een idee waarmee we in elk geval vandaag misschien wat tijd voor onszelf kunnen krijgen. Zonder de camera's.”

Freek slaakte een zucht van opluchting. Het ging niet over zijn stijve. Phew!

“Klinkt goed. Hoe dan?”

Een paar minuten later waren ze klaar om naar beneden te gaan.

“Denk er aan,” herinnerde Mareike, “je moet doen alsof je dit echt allemaal suf vindt!”

“Makkie. Ik vind het allemaal suf.” antwoordde Freek, maar verbeterde zich toen: “… nou, het programma dan. Jij … valt wel mee, denk ik. Niet wat ik had verwacht. Maar goed, ik zal doen alsof ik jou ook suf vind.”

Mareike glimlachte naar hem.

“Bedankt. Jij valt ook best mee. Maar nu moet ik mijn rol spelen.”

“Ik weet het. Dat jij mij ook niet mag, maar het toch wil proberen. Omdat je dit kut-programma zo gaaf vindt en echt wil dat het goed komt. Succes daarmee!”

“Was het toch niet voor niks dat ik van mama op acteerles moest. Oké, let’s start the show!”

Twee mopperende kinderen liepen de trap af en de woonkamer in.

“Ik bel wel een vriend en vraag of ik daar twee weken mag logeren,” mompelde Freek, hard genoeg dat zijn ouders en de filmploeg het zouden horen.

“Je geeft het gewoon op? Je gaat weg? Je doet niet eens je best! En bovendien mág je niet weg, dat staat in het contract. We moeten dit oplossen.”

“Ja, hallo! Niemand heeft mij zelfs maar gevraagd of ik dit wel wil. En raad eens? Ik wil het niet. Ik ben weg!”

“Kappen, jullie twee!” bulderde papa, “wat is er aan de hand?”

“Ik haat haar!” spuwde Freek, “En ik haat jou. En ik haat … dit vooral.”

Zijn hand maakte een gebaar in de richting van de camera's, de microfoons, en de filmploeg, die de hele kamer vulden.

“Ja, ja, alsof jij zo'n geweldig persoon bent,” kwam Mareike er direct overheen.

“Stop! Jullie twee. Jullie moeten …”

Papa keek om zich heen, op zoek naar advies. Zijn hulpvragende ogen vonden mama's gezicht.

“Kunnen jullie niet ten minste doen alsof jullie elkaar mogen?” smeekte mama, “we hebben net gehoord wat de plannen zijn voor vandaag. We gaan …”

“Het maakt me niet uit wat jullie gaan doen. Als jullie haar maar mee nemen. En mij hier laten. Ik ga naar buiten.”

Freek liep op de deur af, al wist hij dat hij zou worden tegengehouden. Mama liet hem nooit het huis uit gaan zonder ontbijt.

Maar Annabel was mama voor.

“Camera's uit! Hier kunnen we niks van gebruiken. Een beetje spanning en conflict is leuk, goed voor de kijkcijfers. Maar dit is te veel. Straks denken de kijkers nog dat we de deelnemers dwingen. En vergeet niet dat je het contract nooit mag noemen!”

“Sorry,” mompelde Mareike, ongemakkelijk heen en weer wiebelend van schaamte. Als Freek het niet beter had geweten had hij gezworen dat ze dat echt per ongeluk had gezegd.

“Het is oké,” zei Annabel vergoelijkend, “iedereen maakt fouten. En dit materiaal kunnen we sowieso niet gebruiken. We moeten een oplossing vinden voor deze zooi. Iemand een idee?”

Ze keek om zich heen. De stilte was oorverdovend.

Na een tijdje haalde Freek zijn schouders op. Hij deed zijn best om zijn stem minder vijandig te laten klinken dan eerst. De volwassenen moesten denken dat er nog hoop was.

“Ik hoef geen idee. Ik hoef niets. Ik wil gewoon naar buiten en in het bos hangen. Het is kut dat Arjen er niet bij is, maar dan kan ik ten minste doen wat ik zelf leuk vind. In plaats van dit.”

“Maar het gaat echt een leuke dag worden!” probeerde mama, “we mogen van RTL naar …”

Een strenge blik van Annabel legde mama het zwijgen op. Kennelijk moesten de plannen voor de dag een verrassing blijven.

“… naar echt leuke dingen.” maakte mama haar zin af.

“Dat kan me niet schelen, mam. Gaan jullie maar naar die leuke dingen. Ga maar zonder mij. Maak er een fijne dag van, met jullie 'dochter'. Het maakt me niet uit dat jullie in dit programma willen zitten. Maar laat mij er buiten.”

“Maar dat is niet hetzelfde,” jammerde Mareike.

Ook al hadden ze dit geoefend, Freek was toch weer verbaasd hoe goed Mareike kon jengelen als een klein meisje, als ze dat wilde.

“Ik ben altijd enig kind geweest. Ik doe mee om te weten hoe het is een broer of zus te hebben. Kan je niet proberen mij als je zus te accepteren? Of anders in elk geval als een vriendin, niet als een onwelkome gast waar je niks van wil weten? Kunnen we niet in elk geval proberen een keer te praten? Je hebt nog geen woord gezegd, behalve om ruzie te maken.”

Freek zuchtte, en deed alsof hij over de woorden van Mareike nadacht.

“Ja, da's waar, ik heb je niet echt een kans gegeven,” gaf hij uiteindelijk toe, “en misschien moet ik meer mijn best doen. Maar ik kan het niet. Niet met al die camera's, de filmploeg, Annabel. Ik kan niet eens mezelf zijn hier, laat staan met jou praten.”

Mareike knikte, maar gaf geen antwoord. Het bleef lang stil. Freek had voorgesteld om te wachten of een volwassene hun plan zou voorstellen, in plaats van het door Mareike of hem te zeggen. Hij hoopte dat ze genoeg hints hadden gedropt, dat ze de volwassenen in de goede richting hadden gestuurd.

“Misschien …” stelde een geluidsman voor, langzaam, op zoek naar woorden, en de hele tijd in oogcontact met Annabel, alsof hij bang was berispt te worden als hij zich er mee bemoeide, “misschien moeten we de kinderen wat tijd alleen geven? In plaats van de originele plannen? We hebben twee weken, tijd genoeg om nog goed materiaal te filmen.”

Annabel knikte traag.

“Hmmm, Zou kunnen. Freek, als we alle camera's uitzetten en jou met Mareike laten praten, zou dat lukken?”

“Hier? Met iedereen er om heen, allemaal mee aan het luisteren?”

“Nou, je zou naar je kamer kunnen gaan?”

Mama snoof.

“Freek kan nog geen half uur stil zitten. En al helemaal niet om te praten. Hij wordt onrustig.”

“Weet je,” bemoeide zich nu ook papa ermee, “het lukt me nooit een goed gesprek met Freek te hebben als we hier op de bank gaan zitten praten. Maar als we buiten zijn en bezig zijn, samen klusjes doen, pingelen met de bal, of gewoon wandelen in het bos, dan lukt het wel en hebben we soms echt goede gesprekken.”

“Dus jij stelt voor hem het bos in te laten gaan zoals hij altijd doet, maar dan samen met Mareike?” controleerde mama.

Papa knikte. Freek hield met moeite zijn gezicht in de plooi. Het was dan wel zijn idee geweest, hij was toch verbaasd hoe makkelijk ze de volwassenen hadden kunnen bespelen.

“Freek?” vroeg papa, “denk je dat dat zou helpen?”

Freek wachtte lang genoeg dat het leek alsof hij over het idee nadacht.

“Nou ja, ik kan het proberen. Maar dan moet ze wel beloven niet de hele tijd zo meisjesachtig te doen.”

“Mareike?”

“Hé, ik ben nu eenmaal een meisje. Maar meiden kunnen ook stoer zijn, hoor. Ik weet niet of het leuk is de hele dag in een bos te hangen, maar als jullie denken dat het helpt dan probeer ik het. Ik wil echt dat dit gaat lukken.”

“Annabel? Mag het van jou?”

Annabel zuchtte.

“Nou, we moeten dan wel het hele schema overhoop gooien. Maar als het helpt…”

“Ik zal mijn best doen,” zei Freek plechtig, “echt waar, beloofd. Ik doe mijn best.”

Hoofdstuk 5: Op naar het bos

Zodra de kinderen zeker wisten dat ze vanuit het huis niet meer te zien of te horen waren, ook niet met de gevoelige microfoons van de filmploeg, stopten ze met doen alsof.

“Dat was briljant, Freek! Echt waar! Je kan veel beter acteren dan je denkt!”

“Dank zij jouw hulp, Mareike. Jij hebt me verteld wat ik moest doen, en hoe ik het moest doen.”

“Nee, Freek. Ik heb tips gegeven, maar jij hebt het gedaan. En dat met maar een paar minuten om te oefenen. Echt, Freek, je hebt talent!”

“Oké. Bedankt, dan. Maar jij bent ook echt goed!”

“Ja, weet ik. Acteerles, weet je nog. Maar dank je.”

Ze liepen een tijdje in stilte.

“Goed, maar wat doe je normaal als je hier bent?”

In de uren die volgden speelden de twee in het bos, zoals kinderen van hun leeftijd doen. Mareike kwam uit een grote stad en wist niet veel van de natuur, dus Freek wees bijzondere planten en diertjes aan, en legde van alles uit. Ze klommen in bomen. Ze wandelden onbekommerd rond, wezen elkaar op rare wolken in de lucht. En al die tijd praatten ze. Over Fortnite. Over school, hun leraren, hun vrienden en vriendinnen, hun levens.

En al pratend merkte Freek dat hij Mareike steeds leuker begon te vinden. Haar meisjesachtige karakter, dat hij eerst had gehaat, en dat later een rol leek te zijn, bleek tóch echt te zijn, maar dan alleen maar als een deel van haar. Ze had een paar vriendinnen waar ze echt meidendingen mee deed. Maar ze speelde ook pleinvoetbal met de jongens in de straat, en dan was ze echt een van de jongens. Ze speelde Fortnite, maar ze hield zich ook bezig met makeup en meidenpraat. Freek raakte gefascineerd door de verschillende kanten van dit meisje.

En zij leek hem ook te mogen. Voor hem was het normaal om op het platteland te leven. Maar voor haar was de natuur één groot wonder, en ze wilde alles van hem leren. Ze was onder de indruk dat hij de vrijheid had om uren rond te lopen, vér van huis, zonder dat bezorgde ouders hem de hele tijd in de gaten hielden. En ze was gefascineerd door zijn relatie met zijn broer, die hij nooit echt begreep, maar van wie hij toch meer hield dan van wie of wat dan ook.

Ze bleven pubers, uiteraard. Tussen de serieuze gesprekken door dolden ze met elkaar, maakten flauwe grappen, lachten, en ravotten. Uiteindelijk, toen ze al een hele tijd onderweg waren, ploften ze naast elkaar op een omgevallen boomstam, en haalde Freek een paar boterhammen uit zijn rugzak.

“Geen idee hoe laat het is, maar mijn buik zegt dat het tijd is om te eten. Ik heb ook voor jou meegenomen.”

Ze zaten zwijgend naast elkaar te eten. De zon stond hoog in de lucht, het was een warme dag. Na al het lopen en spelen waren ze plakkerig en warm.

“Dus dit doe je normaal met Arjen?” vroeg ze tussen twee happen door.

“Soms. Niet meer zo vaak als vroeger. Hij gaat steeds meer met muziek doen. Zit uren in onze kamer, met zijn koptelefoon op. En eerlijk gezegd vind ik het wel prima om een paar uur Fortnite te kunnen spelen als hij in zo'n bui is.”

Ze knikte. Zij had zelf ook al verteld hoe haar hobby's de laatste tijd waren veranderd.

“Maar op een warme dag als vandaag,” ging Freek verder, “zouden we hier zeker zijn, en lekker afkoelen in het meer. We zijn beide dol op zwemmen!”

Zijn gezicht betrok toen hij besefte dat Arjen er nu niet was om met hem te zwemmen. Maar Mareikes gezicht begon te stralen.

“Jullie zwemmen? Hier in het bos? In een echt meer? Dat klinkt super! Wij hebben in de stad alleen maar een zwembad, en dat is best duur dus daar gaan we niet vaak naar toe. Ik hou van zwemmen! Waar is dat meer?”

“Eh, hier vlak bij, toevallig. Kom mee, dan laat ik het zien.”

Eventjes later waren ze bij het meer. Eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen plas, maar groot genoeg om nog te kunnen zwemmen. Aan één kant was een grasstrand, en daar liep Freek naar toe. Mareike keek om zich heen. De bomen rond het meertje waren laag genoeg dat een groot deel van het gras in de zon lag, terwijl een ander deel beschaduwd was.

“Wauw, dit is prachtig,” fluisterde ze, “kunnen we zwemmen?”

“Nu ben ik blij dat ik gewoon effe snel de rugzak pakte en er geen spullen uit heb gehaald,” antwoordde Freek, terwijl hij de rugzak van zijn schouders liet glijden en openritste, “onze handdoeken zitten er nog in!”

Hij haalde twee grote handdoeken uit de rugzak, maar toen hield hij opeens in.

“Oh, kut! Vergeten. We kunnen niet zwemmen.”

“Waarom niet?”

“We …,” hij wachtte even en voelde zijn wangen kleuren, “Arjen en ik dragen hier nooit een zwembroek. Er komt hier toch nooit iemand. Alleen hij en ik, dus we kleden ons uit en zwemmen. Ik heb geen zwemkleding in de rugzak. Maar nu … Jij bent een meisje. We kunnen niet bloot zwemmen, want dan zie ik …,” hij stopte met praten, op zoek naar de juiste woorden, en hield het toen maar op “… jou.”

Mareike bleef een tijdje stilstaan, alsof ze ergens over nadacht. Of alsof ze zichzelf moed moest inspreken.

“Je leek er eerder geen probleem mee te hebben om …,” ze imiteerde zijn pauze, “mij te zien. Vannacht.”

“O, kut. Dat weet je? Je hebt het gezien? Oh shit, sorry Mareike. Het spijt me echt. Ik had niet moeten …”

“Het is oké, Freek.” stelde Mareike hem gerust, “Nee, echt, ik meen het. Ik wist dat je het misschien zou zien toen ik mijn slaapshirt uit trok en het laken af deed. Toen ik dat deed, toen twijfelde ik. Maar de kamer is inderdaad te heet. Ik kon echt niet slapen. Het was óf de hele nacht wakker liggen, óf het uit doen … met het risico dat je het zou zien. Dus ik twijfelde. Maar toen dacht ik … volgens mij ben je wel oké. Niet iemand die creepy stuff doet, zoals foto's maken en die op Insta zetten. Ik weet dat jij … jullie … jongens, dat jongens er niks aan kunnen doen. Ik wist, als je het zou zien, dat je zou kijken. Het is oké.”

Nu was het de beurt aan Freek om in stilte moed te verzamelen. Durfde hij het te vragen? Uiteindelijk, met knalrode kop, deed hij zijn mond open.

“Eeeuuuhhh, heb je dan ook gezien … je weet wel … dat ik … wat ik deed?”

Mareike knikte alleen maar, ze zei niks.

“En dat … daar ben je niet boos over?”

“Eerlijk is eerlijk, ik vond het eerst echt weird. Ik wilde zeggen dat je moest kappen. Maar toen schoot me te binnen … van de voorlichting op school. Dat je dat deed omdat … dat het kwam door …,” ze aarzelde, maar ging toen verder, “Ik weet niet wat precies. Door mij? Mijn tietjes? Hoe dan ook, ik voelde me … trots denk ik? Gevleid? Omdat ik wist dat jij dat deed vanwege … vanwege mij.”

Opeens herinnerde Freek zich dat moment, gisternacht, nadat hij was klaargekomen. Dat moment dat het even leek alsof ze zijn kant op had gekeken.

“Dus … jij hebt ook naar mij gekeken? Je zag … dat?”

“Geprobeerd. Maar jouw bed staat in het donker. Ik zag wat je deed. Maar ik kon … het niet zien. Is het fout dat ik het wilde zien? Jij keek ook naar mij!”

Freek haalde zijn schouders op. Hij had nooit last van schaamte gehad rond zijn broer, en ook zijn ouders zagen hem af en toe nog bloot. Hij had nooit echt nagedacht over bloot gezien worden, al had hij uiteraard wel geleerd om in gezelschap aangekleed te zijn.

En nu merkte hij dat hij het niet eens niet erg vond dat dit meisje had geprobeerd een glimp op te vangen, maar dat hij in het geniep juist teleurgesteld was dat het was mislukt. Sinds de dag dat Arjen en hij hun pikken hadden gemeten en Freek anderhalve millimeter langer bleek te zijn was hij er eigenlijk best trots op. Zou zij het net zo spannend vinden hem te zien als hij het had gevonden om haar borsten te zien?

Uiteindelijk was het Mareike die de ongemakkelijke stilte verbrak.

“Dus, kunnen we zwemmen?”

“Ja, denk het wel.”

Freek probeerde nonchalant te klinken. Maar hij wist dat hij haar borsten in het volle daglicht nog beter zou kunnen zien, wist dat ze nu ook haar slipje uit zou doen, en zijn overslaande stem verraadde zijn ware gevoelens.

Mareike verspilde geen tijd en deed direct haar kleren uit. Freek was ook snel. Zonder aarzelen trok hij alles uit. Toen keek hij op naar waar Mareike stond, helemaal bloot, haar blik op hem gericht.

Haar lichaam zag er geweldig uit in het volle licht van de zomerzon. Welk deel van haar hij ook bekeek, haar huid zag er glad en zacht uit. Freek keek eerst naar haar borstkas. Door een licht kleurverschil kon hij zien dat ze soms een bikini droeg, maar niet vaak. Freek wist al dat ze 's zomers vaak voetbalde met de jongens in de straat, of binnen speelde met haar vriendinnen. Op haar armen, waar de mouwen van de meeste shirts stopten, was het kleurverschil groter.

Maar dat was niet waar Freek vooral naar keek. Dat waren die twee welvingen, twee uitstulpingen, waar die witte driehoekjes zelfs extra aandacht voor vroegen. Kleine, puntige, rode tepeltjes staken uit vanuit het midden van elke heuvel, versierd door mooie ronde tepelhofjes.

En toen schoten Freeks ogen omlaag, langs haar perfect platte, goed gevormde buik, naar dat meest speciale gebied dat tot nu toe voor hem verborgen was gebleven. Hij zag geen haartjes en wist dat ze zich moest scheren, net als de meiden die hij wel eens had gezien toen hij stiekem porno keek. Hij was zelf juist trots op zijn volle bos schaamhaar, vooral omdat het bij hem eerder was gaan groeien dan bij Arjen.

Hoe opwindend haar kale venusheuvel ook was voor Freek, het streepje dat eronder leek te zijn getekend was nog beter. Een spleetje, tussen haar benen. Het was dicht. Gewoon een donkere streep. En ook al wist Freek nog niets van de schatten die binnen in dat spleetje verstopt zaten, alleen al dat streepje zien, alleen al te weten dat hij nu keek naar een echte kut van een echt meisje, was genoeg om hem enorm op te winden.

Hij voelde zijn kneiterharde pik trillen en schokken van plezier terwijl zijn ogen van dat lieve spleetje naar die stevige tietjes schoten, en weer terug. Hij wou dat hij elk deel van haar de hele tijd kon blijven bekijken.

“Het is …,” stotterde hij eindelijk, met krakende stem, “… je bent prachtig, Mareike.”

Het voelde raar om dat te zeggen. Vrouwen waren prachtig, met hun grote tieten en dikke bossen haar. Daarom had hij die poster van Calamity. Maar meisjes? De meisjes in zijn klas waren allemaal tutjes. Voelden zich veel te goed voor de jongens. En behalve Jolieke hadden ze nauwelijks tieten.

En toch, hoe raar het ook voelde, Freek kon niet anders dan Mareike zeggen hoe mooi ze was, want dat was de waarheid. Alle afbeeldingen en visioenen en fantasieën die hij had over volwassen vrouwen, over hun tieten en kutten, verbleekten bij de ongelooflijke schoonheid van het meisje dat hij nu bewonderde.

Uiteindelijk gaf Mareike antwoord, met een nauwelijks hoorbaar gefluister.

“Jij ook, Freek.” Een lange zucht ontsnapte haar. “Jij bent ook mooi.”

Freek was zo gebiologeerd door háár schoonheid, dat hij helemaal was vergeten dat ook hij naakt was. En dat zij naar hem keek zoals hij naar haar. Hij keek op, om haar gezicht te zien. Haar ogen waren recht op zijn kruis gericht.

Freek wist dat hij er goed uit zag. Hij was behoorlijk gespierd voor zijn leeftijd en had geen greintje overtollig vet. Zijn huid was mooi gebruind, behalve natuurlijk bij zijn kruis waar een gebied ter grootte van een boxershort veel bleker was. Hij had nooit veel nagedacht over hoe zijn pik eruitzag, behalve de paar keer dat zijn broer en hij weddenschappen hadden gesloten over de grootte. Die won Arjen vroeger, tot een jaar geleden Freeks stijve voor het eerst won. En Freek wist dat rond zijn pik een mooie bos donker schaamhaar pronkte, als het struikgewas rond de stam van een boom.

“Komt dat … door mij? Dat hij stijf is? En dat hij van die schokjes heeft?”

Mareikes gefluisterde woorden waren nauwelijks hoorbaar. Freek voelde zich stiekem trots toen hij de gebiologeerde blik op haar gezicht zag. Het was zijn lichaam dat dit veroorzaakte! Hij was zich er vaag van bewust dat hij waarschijnlijk met net zo'n blik naar haar keek, maar dat deed niets af aan zijn trots. Hij voelde zich blij van binnen omdat een meisje zo naar hem keek. En niet zomaar een meisje, nee, dit meisje, deze schoonheid die hij zo leuk begon te vinden.

Freek knikte, maar bedacht zich toen dat Mareike dat niet zag, omdat ze nog steeds strak naar zijn kruis keek.

“Ja, dat komt door jou. Omdat ik naar je kijk. Net als vannacht. Omdat je zo mooi bent. Mooier dan wie dan ook.”

Mareike begon opeens te giebelen. Toen rende ze naar Freek, omarmde hem, en gaf hem een kus op zijn wang.

“Bedankt, Freek! Ik ben blij dat jij mij ook mooi vindt. Maar nu wil ik zwemmen. De laatste in het water is een trage dodo!”

Freek bleef stil staan. Hij voelde nog steeds waar haar twee stevige bultjes tegen zijn borstkas hadden gedrukt. Hoe zijn stijve piemel ingeklemd had gezeten tussen hun buiken. Hij genoot nog steeds van de zachte streling van haar lippen op zijn wang.

“Trage dodo!” hoorde hij vanuit het meer, “jeetje, je bent hierin zelfs nog slechter dan in Fortnite!”

Hoofdstuk 6: Lekker nat

Binnen twee tellen zat Freek Mareike achterna in het water. Hij racete vaak met Arjen, dus hij was snel genoeg om haar makkelijk te vangen en onder te duwen.

“Dat zal je leren!” lachte hij, en zwom snel weg toen ze zich wist te bevrijden en probeerde hem te pakken en onder te duwen.

Mareike zwom niet snel genoeg om hem in te halen. Maar het meer was niet erg groot, en ze maakte slim gebruik van ondiepe plekken waar Freek moest lopen, zodat ze hem uiteindelijk toch in het nauw dreef.

Hij stond daar en lachte alleen maar, denkend dat hij veilig was. Maar Mareike verraste hem door opeens op hem af te stormen; ze greep zijn linkerarm en draaide die snel achter zijn rug.

“Genade?” siste ze in zijn oor.

“Nooit!”

“Weet je het zeker?”

Ze prikte een vinger in zijn rug, terwijl ze zijn linkerarm vasthield en vakkundig zijn wild zwaaiende rechterarm ontweek.

Freek worstelde nog wat meer, maar haar prikkende vinger in zijn rug werd steeds pijnlijker. Uiteindelijk gaf hij toe.

“Oké, oké! Genade!”

“Dus je geeft toe dat ik beter ben in Fortnite?”

“Dat had ik al gezegd, weet je nog?”

“En dat je een trage dodo bent?”

“Jij speelde vals!”

“Vals? Hoe dan?”

“Je kuste me!”

“Kunnen jongens niet meer rennen na een kusje?”

“Nee. Ik … ik was verrast, oké?”

“Hmm. Oké. Misschien krijg je later deze week een herkansing.”

“Ja. Als het ons nog eens lukt om het huis uit te komen.”

Mareike keek even teleurgesteld bij het besef dat het contract nog steeds gold. Maar daar wilde ze nu niet aan denken.

“Je zwemt echt snel, Freek! Kan je mij dat leren?”

Een uurtje later sleepten twee uitgeputte kinderen zichzelf naar de kant.

“Ik ben onder de indruk, Mareike,” complimenteerde Freek, “je leert snel!”

“Bedankt. Maar jij legt het ook goed uit,” antwoordde ze.

Toen wees ze ineens naar beneden, verbazing in haar stem

“Hé, hij is niet meer stijf!”

Freek keek naar beneden om te zien dat zijn piemel inderdaad was gekrompen.

“Huh. Ja. Ja je hebt gelijk. Het was me niet eens opgevallen.”

Hij gaf Mareike een van de handdoeken en pakte de andere voor zichzelf. Terwijl hij zich begon af te drogen, keek hij naar de lucht.

“Ik denk dat er nog genoeg tijd is om nog even uit te rusten en dan nog een keer te zwemmen. Als je dat wil. Dep alleen de ergste natheid af en ga dan lekker in de zon op je handdoek liggen. Als je je nu helemaal afdroogt, dan wordt de handdoek te nat en kan je je niet meer afdrogen als we nog een keer gaan zwemmen.”

Mareike knikte en volgde de instructies van Freek op.

Terwijl de kinderen naast elkaar in de warme middagzon lagen, vroeg Mareike ineens: “Waarom vind je me niet meer mooi?”

“Huh? Wat? Natuurlijk ben je nog steeds mooi!” antwoordde Freek.

Maar toen volgde hij Mareikes blik in de richting van zijn kruis, naar zijn nu slappe pik, en hij begreep haar vraag.

“Oh, je bedoelt omdat hij niet meer hard is? Het is … Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Als ik denk aan een mooie vrouw, of een mooi meisje, wordt hij hard. Maar ik kan bij een vrouw of een mooi meisje zijn, zoals jij, zonder na te denken over … hoe ze eruit ziet. Over haar … borsten,” hij bloosde terwijl hij dat zei, “en … je weet wel, … andere dingen. En als ik daar niet aan denk, dan blijft hij zacht. Toen we zonet aan het zwemmen waren, dacht ik aan hoe ik je kon leren sneller te zwemmen. Niet over … je weet wel.”

Met die laatste woorden maakte hij een vaag gebaar dat haar hele lichaam omvatte.

Toen begon Mareike opeens te giechelen.

“Oh, maar ik zie dat je nu wel weer nadenkt over mijn borstjes. En over mijn … 'je weet wel'. Hij groeit weer!”

Ze keek aandachtig en met grote interesse naar Freeks gestaag langer en harder wordende piemel, die al snel weer volledig overeind stond. Freeks verlegenheid maakte snel plaats voor trots toen hij zag hoe veel interesse ze had in hem. In zijn lijf. In zijn pik.

“Hoe is dat voor een jongen? Als 'ie hard wordt? Doet het pijn? Voelt het prettig?”

Freek schudde snel zijn hoofd.

“Nee, geen pijn. Het voelt …”

Hij viel stil. Hij had er nooit echt over nagedacht, en had nu moeite de woorden te vinden om het goed te omschrijven.

Uiteindelijk ging hij verder: “Het is moeilijk uit te leggen, weet je. Het voelt fijn. Maar dat is niet het sterkste gevoel. Het voelt vooral … verlangend? Verlangen naar meer, beter.”

“Meer, beter …,” fluisterde Mareike, “Is dat als je … als je met jezelf speelt? Zoals vannacht?”

Freek knikte en voelde zijn hoofd vuurrood worden. Maar toen realiseerde hij zich dat Mareike niet naar zijn hoofd keek, dus hij sprak het uit, met krakende stem.

“Ja. En dat is wat echt lekker voelt.”

Mareike zweeg een tijdje. Freek bestudeerde haar gezicht, terwijl ze diep leek na te denken. Maar hij kon niet voorkomen dat zijn ogen ook elke keer wegdwaalden van haar gezicht, langs haar perfecte lichaam, en dan weer terug toen ze begon te praten, haast onhoorbaar.

“Wil je dat nu doen? Mag ik dan kijken?”

“Wat?”

“Ik bedoel, wat je vannacht deed. Ermee spelen. Zodat het fijn voelt. Echt fijn.”

“Ja, dat snapte ik. Maar … is dat niet maf?”

“Vond je het vannacht maf?”

“Nou, ja. Nee, bedoel ik. Of … ik weet het niet. Maar ik bedoel, voor jou. Dat je me zegt dat ik moet afruk … aftrekken bedoel ik. En dat je dan kijkt.”

Mareike dacht even na voordat ze antwoord gaf.

“Het zou maf moeten zijn, hè? Maar … Weet je, vannacht, ik zei al dat ik het eerst echt weird vond. Maar daarna niet meer. En aan het eind was ik trots, omdat het vanwege mij was. Maar ook … teleurgesteld dat ik het niet kon zien. Is dat maf? Is dat fout?”

Freek wist dat hij ja moest zeggen. Het is inderdaad maf. En fout. Het hoort niet. Zoiets was voor als hij een vriendinnetje zou hebben, en zij een vriendje.

Maar hij voelde trots. Een grote trots. En nog iets, een gevoel dat hij niet echt begreep, omdat hij het nooit eerder had gehad.

Zij … Mareike, dat wonderschone schepsel naast hem … wilde naar hem kijken. Naar Freek. Terwijl hij met zijn stijve piemel speelde, tot zijn spul er uit zou schieten.

Betekende dat dat ze hem leuk vond? Dat ze hem mooi vond? Dat ze zijn pik mooi vond?

Hij wist dat het fout was. Maar zijn orgasme van vannacht, toen hij naar Mareike keek, was de beste die hij ooit had gehad. En nu kon hij dat nog eens doen. In het volle licht. En zij zou naar hem kijken, naar zijn pik, naar het spuiten van zijn zaad. Wat zou ze denken? Zou ze het mooi vinden? Ze leek het nu al leuk te vinden!

Met krakende stem vroeg hij: “Kan je je handdoek daar leggen? Zodat ik je beter kan zien terwijl ik … eeuuh … het doe? En wil je dan op je zij liggen, en niet op je rug? Ik vind het echt mooi hoe je borsten er uit zien in die positie. Oh en mag ik ook je ku … je vagina zien? Mag ik daar ook naar kijken?”

Mareike giechelde

“Je mag kut zeggen hoor. Het is mijn kut. En je mag alles van me zien wat je wil zien. Ik ben blij dat je me zo mooi vindt. Ik dacht dat geen enkele jongen me mooi zou vinden, ik heb zowat de kleinste tietjes van de klas. Ik ben blij dat jij me wel mooi vindt. Dus ja, je mag kijken. Ik ga toch ook naar jou kijken?”

Ze ging liggen zoals Freek had gevraagd. Freeks ogen dwaalden nog eens over haar mooie lijf. Daarna ging hij zelf liggen, op zijn rug. Hij draaide zijn hoofd naar Mareike, keek naar haar, en sloot zijn rechterhand om zijn harde staaf.

Voorvocht gutste over Freeks gevoelige eikel. Zijn vingers verdeelden vakkundig de kleverige vloeistof, waarna zijn vuist zich om zijn schacht sloot, en hij begon serieus te pompen. Hij wist niet waar hij naar moest kijken, terwijl hij zichzelf aan het plezieren was. Mareikes onschuldige spleetje zag er uitnodigend uit, vooral wanneer ze onbewust haar benen een beetje spreidde. Haar borstjes leken zacht en stevig, en hij kon niet stoppen na te denken over hoe het zou voelen om zijn hand daar te hebben. En haar gezicht, haar gebiologeerde blik naar beneden die duidelijk verraadde dat ze genoot van wat ze zag … dat ze genoot van zijn lul, zijn lul! … dat was misschien nog wel het meest opwindende van allemaal! Betekende dit dat er misschien nog meer mogelijk was? Freek schoof die gedachte snel opzij. Natuurlijk niet. Maar hij mocht er wel over fantaseren, toch?

Terwijl Freeks pik steeds beter en beter voelde, zag hij hoe Mareike afwezig een van haar borstjes in haar hand pakte, en het tepeltje tussen haar vingers kneep. Haar andere hand ging naar haar kruis, en hij keek vol ontzag hoe zij een vinger tussen de plooien van haar spleetje duwde en toen kleine cirkelvormige bewegingen leek te maken. Hij hoorde zachte kreuntjes ontsnappen aan de lippen van zijn nieuwe vriendin, die leken op zijn eigen gekreun.

Toen zijn orgasme naderde sloot hij zijn ogen. Hij fantaseerde dat het zijn hand was op haar borstje en op haar tepeltje. Hij probeerde zich voor te stellen hoe haar zachte vlees daar voelde. En toen verzon hij dat hij haar daar beneden zou voelen. Dat hij zijn vinger in die opening zou steken. Hij had gehoord dat het warm en zacht en glad en strak zou voelen. Hij stelde zich voor dat haar gekreun werd veroorzaakt door zijn handen in plaats van de hare.

En toen stelde hij zich voor dat het haar hand was op zijn pik. Haar hand die langs zijn gevoelige eikel streek. Haar vuist die op en neer bewoog langs zijn harde staaf.

Met een luide kreun kwam hij klaar. Straal na straal van zijn kleverige sperma schoot hoog in de lucht, bleef daar even hangen, en viel dan weer naar beneden, om met een plonsje op zijn lijf te vallen. De eerste straal kwam haast tot aan zijn kin. En hij bleef maar spuiten en spuiten, veel langer dan ooit eerder, met een beter gevoel dan ooit.

Hij bleef nog even op zijn rug liggen. Ogen dicht, genietend van de ontspanning na dit enorme orgasme. Toen hoorde hij naast zich een intens kreunen en een snelle ademhaling. Hij keek opzij, net op tijd om Mareikes lijf te zien schokken en schudden terwijl ze scherp uitademde. Daarna trok ze haar vinger terug uit haar spleetje, waar die eerst nog fanatiek had bewogen. Dat spleetje dat er zo onschuldig uitzag … maar was het dat wel?

Mareikes lichaam ontspande, en ze glimlachte.

“Dat was geweldig! Bedankt dat ik mocht kijken.”

“Bedankt dat ik naar jou mocht kijken. Ik heb nog nooit zo'n goede gehad. Het was leuk dit te doen terwijl ik naar jou keek.”

“Maar aan het eind deed je je ogen dicht? Waarom? Droomde je weer van Calamity?”

Freek schudde zijn hoofd.

“Nee, ik … je moet beloven niet te lachen, oké? En niet boos te worden?”

Mareike keek hem recht aan en zag in zijn ogen dat hij dit serieus meende. Ze stak een hand met uitgestoken pink naar hem uit.

“Ik zweer het. Pinky belofte. Ik zal niet lachten en niet boos worden, wat het ook is.”

“Ik zag dat je speelde met je … je borstjes. En je … je weet wel, je vagi… je kut. En ik wou … ik stelde me voor dat ik je daar aanraakte. En dat jij het was die speelde met mijn pik. Ik sloot mijn ogen om daarover te fantaseren, en daarom kwam ik echt super hard klaar.”

Mareike knikte glimlachend.

“Je snapt het?” vroeg Freek, “en je vind het niet weird?”

“Ja, ik snap het. En bovendien …”

Ze onderbrak zichzelf.

Na een volle minuut stilte flapte Freek zijn vraag er uit: “En bovendien … wat?”

“Nee. Niet vragen.”

“Kom op! Ik heb het ook gezegd. Hier is mijn pink. Je kan het zeggen, wat het ook is.”

Haar hoofd kleurde rood. Dit was de eerste keer dat Freek haar zag blozen en het viel hem op hoe leuk het haar stond.

“Ik dacht ook … fantaseerde ook. Dat het … dat het jij was die met mij speelde. En dat ik met jouw pik mocht spelen.”

Wauw.

Dat was alles dat Freek kon denken. Wauw.

Mareike had met zichzelf gespeeld en daarbij gefantaseerd dat hij het was. Wauw.

Hij wist niet hoe lang de stilte duurde. Hoe lang ze daar naast elkaar lagen, Hij probeerde te verwerken wat er net was gebeurd. En faalde. Hard.

Uiteindelijk bracht de afkoelende plakkerige vloeistof op zijn borst hem terug naar de realiteit.

“Ik duik maar weer het water in. Om dit van me af te spoelen.”

“Ik ga mee, ik kan ook wel een wasbeurt gebruiken,” antwoordde Mareike, terwijl ze naar haar vingers keek.

Freek zei niks, maar rende vooruit.

“Dodo!”

Een uur later waren de twee kinderen weer thuis.

“En?” snauwde Annabel zodra ze binnen gehoorsafstand waren.

“En wat?”

“En, kunnen we nu verder met het programma? Vergeet niet, het idee was dat jullie je voor elkaar open zouden stellen. Zouden praten. Elkaar beter leren kennen.”

Freek haalde zijn schouders op.

“Ja, dat hebben we gedaan. Al die dingen.”

“Ik denk dat we het de rest van de tijd wel redden samen,” voegde Mareike toe.

De twee kinderen hielden hun lachen in. Het was maar goed dat Annabel geen idee had hoe veel beter ze elkaar hadden leren kennen …