Geschokt laat ik me achterover op het bed vallen. Ik heb de neiging om de telefoon kapot te gooien tegen de muur. Godverdomme, ik zou de hele kamer wel willen verbouwen. Uit de badkamer komt nog steeds geen geluid. Ik kan alleen maar raden wat er na het filmpje is gebeurt. Ik ben boos, gefrustreerd, teleurgesteld en bang tegelijk. Bang om wat er verder nog gebeurt is, boos op Zoë omdat ze niet de waarheid heeft verteld, maar ook boos op mezelf dat ik “het” heb laten gebeuren.

Jezus, wat een shitzooi. Ik pak opnieuw mijn telefoon en speel het laatste filmpje nog eens af, waarbij ik me alleen concentreer op Zoë. Ze lijkt oprecht te genieten van het schouwspel tegenover haar en aan haar blik te zien lijkt ze wel in extase. Halverwege het filmpje, flikker ik opnieuw mijn telefoon aan de kant. Het is te pijnlijk voor me. Die knoop in mijn maag gaat voorlopig niet meer weg. Watje, dat ik ben! Heb ik het dan echt aan mezelf te danken? Ik had natuurlijk niet weg moeten gaan. Aan de andere kant, laait mijn woede weer op als ik Zoë in gedachten weer bezig zie met Ricardo. Ik had, natuurlijk, moeten ingrijpen. Maar toen ik ezel, het pas doorhad, was het kwaad al geschied. En zat Zoë al onder de troep.

In de badkamer wordt de stop uit het bad getrokken en hoor ik Zoë langzaam op staan. Er is inmiddels al een half uur verstreken. Peinzend, overdenk ik de hele situatie waarin ik ben terecht gekomen. Mijn hersenen maken overuren en ik weet niet goed wat ik nu moet doen. Boos worden, confronteren, het filmpje aan haar laten zien? Opeens vallen er meerdere kwartjes in mijn hoofd.

Nu snap ik, waarom ze zich gisteren heeft laten vollopen in de bar. Schuldgevoel, moed indrinken voor ze terug naar onze kamer kwam. En waarom ze zeiknat en geil was, toen ik haar op het bed gooide. Sem! Kut, ik ben mezelf weer op aan het fokken. Nogmaals, ik kan alleen maar raden naar wat echt gebeurt is in de club.

Dan gaat de badkamer deur open en komt Zoë met natte haren en alleen een grote badhanddoek om de kamer ingelopen. Man, man, man wat is het toch een mooie vrouw. Zelfs nu, brak en doodmoe, ziet ze er in mijn ogen nog uit als een fotomodel.

Ik besluit om er niets over te zeggen en probeer zo normaal mogelijk te doen. Ik hoop dat ze me alsnog de waarheid verteld over gisteren. Uit zichzelf. En anders moet ik misschien wat gerichtere vragen gaan stellen.

“Hmm, dat was heerlijk,” zegt ze met een lieve glimlach. “Ik voel me alweer een stukje beter!”

Ze loopt naar het dressoir om haar telefoon uit haar tas te pakken en ploft dan naast me neer op het bed. Ze buigt zich naar me toe en geeft me een liefdevolle kus op de mond. Dan opent ze haar telefoon en zoekt verbinding met de Wifi van het hotel. Ongemerkt heb ik ook mijn telefoon weer vast en druk snel het filmpje weg.

Naast mij begint haar telefoon te ratelen van alle berichtjes die binnen komen. Aan de geluidjes te horen, zijn het met name Whatsapp berichten die binnen stromen.

“Zo, jij bent populair deze ochtend!”

Heel subtiel, draait ze zich een beetje om, zodat ik niet mee kan kijken op het scherm.

“Ja, de kinderen zijn me aan het bestoken met allerlei nietszeggende vragen.”

“Oh, wat is er nu weer aan de hand?” vraag ik. “We kunnen ze ook geen dag alleen laten he!”

“Uhh, uhh, ze kunnen, zoals gewoonlijk, hun eigen rotzooi weer eens niet vinden.”

Dit antwoord kwam iets te laat en meteen sta ik op scherp en is mijn argwaan weer gewekt.

“Nou, dan zal ik één van die twee zo meteen even bellen en duidelijk maken dat papa en mama een weekendje weg zijn voor hun rust!”, zeg ik dan beslist.

“Nee, nee, dat hoeft niet schatje, ik zal ze zo wel een berichtje sturen. Komt goed!”
“Zullen we lekker gaan ontbijten?” vraagt ze me vervolgens direct.

Een duidelijke poging om me af te leiden van het onderwerp kinderen. “Ik kan wel weer wat vast voedsel gebruiken in mijn maag.”
Vast voedsel? Sure, denk ik bij mezelf. En de dubbelzinnigheid van haar eigen opmerking, ontgaat haar compleet.

10 minuten later trek ik de kamerdeur achter me dicht. Terwijl we wachten op de lift, hangt er opeens een vreemde spanning tussen ons in. Beiden vermijden we oogcontact en staren we naar de liftdeuren.

“Heb je nog last gehad van die Sem?” vraag ik opeens uit het niets.
“Last gehad? Hoe bedoel je?”

“Nou, heeft hij nog een poging gewaagd?” vraag ik weer.
“Een poging gewaagd?” herhaald ze mijn vraag terwijl haar ogen gespannen naar de lift deuren blijven turen. Kom op vertel me nu de waarheid, denk ik bij mezelf.

Dan gaan eindelijk de lift deuren en bijna opgelucht stapt ze haastig de lift in, zonder mij een antwoord te geven. Ze drukt op het knopje BG en komt dan weer naast mij staan.

De lift is gelukkig leeg en ik ben niet van plan het hierbij te laten zitten.

“Na dat akkefietje in de kleedkamer en de bezorgdheid die hij uitstraalde, zou je verwachten dat hij nog even kwam controleren of alles goed met je ging. Ik bedoel, hij was wel heel erg begaan met het wel en wee van onze relatie. Specifiek jouw gemoedstoestand.”

Geen antwoord. Niets. Stilte. Dan maakt mijn telefoon een luid geluid ten teken dat er een appje binnen komt. Even verstijf ik. Maar ik laat de telefoon fijn in mijn zak zitten. Negeren die handel. Later.

Ik kijk opzij, maar Zoë blijft stoïcijns voor zich uit staren. Dan opent ze haar mond alsof ze iets wil zeggen om vervolgens haar lippen weer stijf op elkaar te persen. Geduldig wacht ik af, terwijl de verdiepingen elkaar in snel tempo opvolgen.

Dan eindelijk. “Ik heb hem wel nog gezien. Want hij liep natuurlijk nog gewoon rond door de club.

Maar ik heb geen “last” meer van hem gehad.” Het woordje last lijkt ze wel te benadrukken.

Een halve waarheid en een hele leugen, denk ik bij mezelf. Ik ga, ik wil, ik moet hierop doorvragen.

Dan gaan de liftdeuren weer open en stappen er verschillende mensen in de lift. We doen een stapje naar achteren om plaats te maken. Hierdoor komen we dichter op elkaar te staan en probeert ze mijn hand vast te pakken. Achteloos steek ik mijn hand echter in mijn broekzak. Hier heb ik even geen zin in.

Met mijn hand in de zak, voel ik mijn mobieltje en denk weer aan het appje van zojuist. Het zweet breekt mij weer bijna uit. Het zal toch niet weer een filmpje zijn?

Dan stopt eindelijk de lift en stappen we eruit. Ik geef aan dat ik nog even naar het toilet moet en Zoë zal treffen in het restaurant. Ze kijkt me aan, knikt, zeg niets en loopt weg door de grote hal.

Ik kijk haar na. Nu is zij ook boos, weet ik. Eigenlijk ben ik een grote lul. Want zij weet niet wat ik weet over gisteravond. Ze vraagt zich ongetwijfeld af, waarom ik me zo gedraag. Moet ik open kaart spelen? Nee, ZIJ, moet open kaart spelen.

Ik loop naar de toiletten en ga snel een hokje binnen. Ik pak mijn telefoon en open Whatsapp.

2 berichten van een onbekend nummer. En jawel hoor een filmpje. En een tekstbericht.

Lieve Luca, hierbij het laatste filmpje van wat er gisteren gebeurd is. Ik heb alles gehoord van zowel Zoë als Ricardo. En ik vind het heel vervelend dat hij jou zo’n pijn gedaan heeft. Dat verdiende je niet. Dat verdient niemand. Je hebt een fantastische, lieve en vooral ook mooie vrouw!

Het spijt Ricardo, het spijt mij en ik weet zeker dat het ook Zoë spijt. Soms gebeuren er nu eenmaal dingen in het leven, spontaan en in the heat of the moment, en is het lastig om te stoppen of om er een einde aan te maken, zeg maar. Nogmaals sorry! Een hele, dikke kus, Irene

Met trillende handen, lees ik de tekst nog eens 3 keer door.

What the fuck?