Merel, Suzanne En De Rest - 8

in dit voorlaatste deel vindt weinig actie plaatse, maar wees niet bang, dat komt goed in het slot.

— — — — — — —

"Hoi mam. Hoe was jullie vakantie?" Ik wist zeker dat het mijn moeder was. Mijn vader belt nooit. Zeker niet tijdens kantoortijd.

"Geweldig! We hebben zulke mooie dingen gezien! En de mensen waren zo aardig. En die fjorden en bergen! Je moet echt langskomen om de foto's te zien."

"Nou, dat lijkt me leuk. Is het goed als ik dan iemand meeneem?"

"Heb je een nieuwe vriendin? O wat leuk. Herman! Erik heeft een nieuwe vriendin!"

Ik hoorde mijn vader op de achtergrond iets zeggen. Ik kon het niet goed verstaan, maar het klonk als "het zal een keertje tijd worden."

"Ja," zei ik. Ik keek om me heen om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was die me kon verstaan. "Maar ze is wel een stuk jonger dan ik."

"Nou dat geeft toch niet. Ik ben ook jonger dan je vader."

"Ik bedoel een flink stuk jonger."

"O. Nou ja, als jullie maar gelukkig zijn." Het kwam er een beetje weifelend uit.

"Is vrijdagavond goed?"

"Kom dan lekker vroeg. Dan kunnen jullie hier eten. Dan maak ik lekker draadjesvlees."

"O lekker. Tot vrijdag dan. En doe pa de groeten."

"Dag jongen. Tot vrijdag. Herman! Je moet de groe*klik*"

Ik was net van plan om Merel te bellen om af te spreken toen ik zelf gebeld werd door een mij onbekend nummer.

"Met Erik."

"Met Astrid. De moeder van Merel."

Hoe kwam die nou aan mijn nummer? En waarom belde ze mij? "Hallo Astrid. Er is toch niks aan de hand met Merel?"

"Ik wil je graag spreken. Onder vier ogen."

Oh shit! "Eh… dat kan."

"Zo snel mogelijk. Ik ben nu thuis. Kun je hierheen komen."

"Mja, dan moet ik even iets regelen. Ik ben er binnen een half uur."

Ik ging snel op zoek naar mijn manager en vertelde haar dat ik de rest van de dag vrij moest nemen in verband met iets in de familie. Ik hield het expres vaag, maar mijn baas maakte er geen probleem van. Nog geen 25 minuten later werd ik door Astrid binnengelaten. Aan haar gelaatsuitdrukking kon ik niets aflezen.

"Ik heb de filmpjes gezien," zei ze terwijl ze tegenover me aan de tafel zat. Ik had de neiging te vragen hoe dat zo gekomen was, maar hield wijselijk mijn mond. "Alle filmpjes!" Ik kreunde inwendig. "Suus was vergeten uit te loggen," vervolgde ze. "Je begrijpt natuurlijk wel dat ik Suus en Merel behoorlijk aan de tand gevoeld heb, maar wil graag weten wat jij te zeggen hebt."

Ik vroeg me af waarom Merel of Suzanne me niet gebeld hadden, totdat ik hun telefoons naast Astrids elleboog zag liggen. Die waren duidelijk in beslag genomen.

Mijn hersenen draaiden overuren. Hier kon ik me nooit uit redden, maar ik kon in ieder geval proberen die meiden uit de wind te houden.

"Het is helemaal mijn schuld. Het is onvergeeflijk wat ik gedaan heb, maar Merel en Suzanne kunnen hier niks aan doen. Ik ben de volwassene en ik had het nooit zover mogen laten komen."

Voordat ik verder kon gaan onderbrak Astrid me. "Nou, het pleit in elk geval voor je dat je de schuld volledig op je neemt, ook al is dat niet helemaal terecht, maar wat bezielde je in vredesnaam? Merel is pas 16 en Suus 17!"

"Tja, het was allemaal niet gepland of zo…"

"Nee, Suus heeft verteld over jullie… ontmoeting in het park."

"En de week daarna…"

"werd je overvallen door een hele bende meiden," maakte Astrid mijn zin af. "En hoe zit dat met die bijlessen?"

"Dat was een smoes om hier te komen."

"Ik vond het al raar. Alleen maar negens en tienen en dan opeens bijles."

Ik zei niks. Wat had ik kunnen zeggen?

"En daarna heb je doodleuk Suus gevingerd en je op Merels borsten afgetrokken."

"Ja. Ik… Ik ben er niet trots op."

Astrids ogen leken me te doorboren. Toen, na een stilte die eindeloos leek te duren: "Maar goed, Merel was de baas, zoals ze zelf zei." Heel even zag ik één van haar mondhoeken omhoog gaan, alsof ze haar lachen probeerde in te houden, maar dat zal wel gezichtsbedrog geweest zijn. "Het zijn net Bassie en Adriaan, die twee," zuchtte ze.

Ik keek haar niet begrijpend aan.

"Zie je Bassie gaan…"

"Dan komt Adriaan eraan," vulde ik aan.

Er volgde weer een stilte die uiteindelijk door Astrid verbroken werd. "Nou ja, ik ben in elk geval blij dat ze allebei al een poos aan de pil zijn. Ik heb nog geen zin om oma te worden." Na een pauze vroeg ze: "En wat ben je nu van plan?"

Ik moest mijn woorden zorgvuldig kiezen. "Ik weet dat ik geen recht heb om dit te vragen, maar als jij het goed vindt, dan zou ik graag Merel aan mijn ouders voorstellen."

Ze keek me verbaasd aan. "Dus je meent het echt? Je geeft echt om haar?"

"Ja. Ik ben gek op haar en ik heb zelfs al met mijn ouders afgesproken, maar dat weet Merel nog niet."

Het leek alsof Astrid tot in mijn ziel keek. "Nou goed," zei ze eindelijk. "Ik zal het voorlopig toestaan, vooral omdat Merel je anders toch achter mijn rug blijft ontmoeten, maar ik waarschuw je wel. Als je haar ooit verdriet doet, dan weet ik je te vinden en dan snij ik persoonlijk je ballen eraf. Thee?"

De plotse overgang van dreigen met castratie naar een aangeboden kopje thee bracht me behoorlijk van mijn stuk, maar ik accepteerde het dankbaar. Daarna begon Astrid me uit te horen. Over mijn werk, familie, hobbies, eerdere relaties… Ik beantwoordde alles zo open en eerlijk mogelijk en kennelijk bevielen de antwoorden haar wel. Ze werd in elk geval steeds vriendelijker en lachte zelfs vrolijk om een paar anekdotes die ik vertelde over mijn jeugd op de boerderij.

Ons gesprek, dat verrassend gezellig was geworden, werd onderbroken toen we een sleutel in de voordeur hoorden. Merel en Suzanne kwamen zwijgend binnen en ik zag Merel wit wegtrekken toen ze mij en haar moeder samen aan tafel zag zitten.

"Zo dames, zijn jullie daar," begon Astrid. Het viel me op dat ze een serieuze toon opzette, maar ik vermoedde dat ze dat expres deed om Merel voor de gek te houden. "Merel, Erik heeft je iets te zeggen."

Merel keek gespannen naar mij; Suzanne keek afwisselend naar mij en haar moeder.

"Merel," begon ik, terwijl ik zo serieus mogelijk probeerde te kijken. "Ik heb lang met je moeder gesproken en heb een besluit genomen." Het leek of Merel een paar centimeter kleiner werd, terwijl ze zich op slecht nieuws voorbereidde. "Ik wil je graag aan mijn ouders voorstellen. Heb je zin om vrijdag bij ze te gaan eten?"

Merel keek me verbijsterd aan, terwijl haar hoofd van spierwit in knalrood veranderde. "Bedoel je…" ze keek naar Astrid. "Mag ik…"

"Nou, wat wordt het?" grijnsde Astrid. "Wil je zijn ouders ontmoeten of niet?"

"Maar… Ja natuurlijk!" Ze vloog in mijn armen, maakte zich onmiddellijk los, vloog haar moeder om de hals. "Dank je mamma! Dankjewel! Oh god, wat moet ik dan aan. Suus, help!" ze greep haar zus bij de hand en samen verdwenen ze in hun slaapkamer.

Merel kwam vrijwel onmiddellijk weer tevoorschijn, sloeg haar armen om mijn nek en gaf me een zoen. "Zo, dat kan ik nu doen waar mamma bij is," grijnsde ze en verdween weer ik haar slaapkamer.

Terwijl de meiden hun kledingkast overhoop haalden, vroeg Astrid of ik wilde blijven eten. Mijn voorstel om Chinees te halen werd dankbaar geaccepteerd en een half uurtje later zaten we met zijn vieren aan tafel. Het werd een gezellige maaltijd, waarbij ik regelmatig Merels hand op mijn knie voelde. Na de maaltijd ging ik naar huis, want Merel en Suzanne hadden nog huiswerk, maar ik was nog niet thuis of ik had al een stel hartjes ontvangen. Merel had haar telefoon terug.

Die vrijdag haalde ik Merel thuis op. Ik was nog niet voor de deur gestopt of ze kwam al de deur uit gehuppeld, gekleed in een groen jurkje met honderden, misschien wel duizenden kleine witte bloemetjes. Haar haren had ze weer in de twee vlechtjes die ik haar zo leuk vond staan en aan haar voeten platte witte schoenen. In haar hand had ze een bos bloemen. Ik heb geen verstand van bloemen, maar zelfs ik zag dat deze niet uit de winkel kwamen.

Ze liet zich naast me op de stoel vallen, sloeg een arm om mijn nek en gaf me een zoen. "Ik vind het wel een beetje spannend. Ik hoop dat je ouders me een beetje aardig vinden."

"Maak je dat maar geen zorgen om," lachte ik. "Wat heb je een mooie bloemen!"

"Geplukt langs de Molenweg. Ik had geen geld om bloemen te kopen."

"Ik denk dat mijn moeder deze veel mooier vindt dan een bosje uit de winkel."

Toen ik bij mijn ouders het voorerf opreed, deed mijn moeder de deur al open.

"Hoi mam. Dit is Merel."

"Dag jongen. Hallo Merel. Wat een leuke jurk heb je aan!" Als ze zich al verbaasde over Merels leeftijd, dan liet ze er niks van merken.

"Dag mevrouw. Ik heb bloemen voor u meegenomen."

"O wat lief. Veldbloemen. Daar ben ik dol op! Maar kom snel binnen!"

Even later stonden we in de woonkamer, waar mijn vader zijn indrukwekkende 1.98m uit zijn stoel hees.

"Hoi pa. Dit is Merel." Mijn vader bromde iets onverstaanbaars.

"Dag meneer," zei Merel en stak haar hand uit, die volledig in de kolenschop van een hand van mijn vader verdween.

"Wil jij me even helpen in de keuken?" vroeg mijn moeder aan Merel.

"Lekker rolbevestigend ma," zei ik.

"Ik ben nou eenmaal ouderwets jongen," reageerde mijn moeder naar waarheid en ze verdween in de keuken met Merel in haar kielzog.

"Heb je haar al geneukt?" vroeg mijn vader.

"Jezus pa! Wat is dat nou voor vraag?"

"Ik zou het doen als ik jou was. Zo'n kans met zo'n jong grietje krijg je nooit meer."

Gelukkig kwamen op dat moment Merel en mijn moeder tevoorschijn met thee en door mijn moeder gebakken koekjes. Merel ging naast mij op de bank zitten en pakte direct mijn hand vast, wat bij mijn moeder een glimlach veroorzaakte.

Merel veroverde al snel het hart van mijn moeder door te vertellen hoe wij elkaar ontmoet hadden (een mooi verhaal over hoe ik haar fiets provisorisch gerepareerd had), over haar moeder en zus, haar overleden vader en haar school.

Ze wist zelfs mijn vader op zijn praatstoel te krijgen, door geïnteresseerde vragen te stellen over de boerderij en of hij dat nu niet miste. Tot mijn verbazing vertelde hij dat hij inmiddels als vrijwilliger bij het nieuwe natuurgebied actief was, iets dat ik zelf nog helemaal niet wist.

Tijdens de maaltijd (Mmmm! Draadjesvlees!) ging het vrolijke geklets door en na de zelfgemaakte pudding zei mijn moeder: "Alles jullie nou even lekker een stukje gaan wandelen, dan doe ik de afwas en kan je vader de krant lezen."

"Ik wil best even helpen afdrogen hoor," stelde Merel voor.

"Niks ervan. De keuken is mijn domein. Naar buiten jullie!"

Tja, daar was niks tegenin te brengen. Merel en ik liepen vanuit de tuin de natuur in en hand in hand gingen we op verkenning uit.

"ik kan haast niet geloven dat dit vroeger bij jullie boerderij hoorde," zei meetellen. "Welk stuk was nou van je ouders?"

"Nou eigenlijk alles wat je hier kan zien en nog een stuk verder daar achter die bomen."

"Is het altijd zo stil? Ik zie niemand."

"Het is nog niet opengesteld voor het publiek. Dat gebeurt volgens jaar pas. Ze willen eerst de natuur een beetje de tijd geven om zich hier te ontwikkelen."

"Dus… als ik hier bloot wil gaan lopen, dan kan dat gewoon," grijnsde ze.

Ik schoot in de lach. "Dan moeten we nog een klein stukje doorlopen. Anders zien mijn ouders ons misschien."

Een paar minuten later keek Merel over haar schouder. "Hier?"

"Wat bedoel je?"

"Kunnen je ouders ons hier nog zien?"

Ik keek om en zag dat het huis aan het oog onttrokken werd door de bomen. "Nee, hier niet meer."

Prompt reikte Merel achter haar rug, trok een rits omlaag en liet haar jurk van haar schouders glijden. "Kom op, jij ook," zei ze, terwijl ze zich van haar beha ontdeed.